EΣΧΑΤΟΙ ΚΑΙΡΟΙ

«Κύριε, ἐλέησον»

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Πάντοτε πρέπει νὰ προσευχώμεθα καὶ νὰ παρακαλοῦμε τὸ Θεό, ἰδιαιτέρως δὲ τὶς ἔσχατες αὐτὲς ἡμέρες.

Ἂν μιὰ φορὰ λέγαμε τό· «Κύριε ἐλέησον« τὰ προηγουμένα χρόνια, σήμερα πρέπει νὰ τὸ ποῦμε ἑκατὸ καὶ χίλιες φορές. Γιατί; Διότι κινδυνεύουμε, καὶ κανεὶς ἀπὸ μᾶς δὲν ἔχει συνείδησι τοῦ τεραστίου κινδύνου τὸν ὁποῖο περνᾷ ἡ μικρά μας ἀλλὰ ἔνδοξος πατρίς. Κανείς δὲν ἔχει συνείδησι σὲ ποιούς καιροὺς ζοῦμε.

Ζοῦμε σὲ μιὰ ἐποχὴ ἁμαρτωλή, ἐποχὴ τραγική, ἐποχὴ ἀποστασίας ἀπὸ τὸ Θεό· ζοῦμε σὲ μιὰ ἐποχὴ μεγάλης διαφθορᾶς καὶ ἀπιστίας.

Ποτέ μὰ ποτέ ἡ ἀνθρωπότητος δὲν ἐβλαστήμησε τὸ Θεὸ ὄσο σήμερα. Καὶ ποτέ δὲν ἐγκλημάτησε ὁ ἄνθρωπος ὅπως ἐγκλημάτησε στὶς ἡμέρες μας. Ποτέ δὲν ἐψεύσθησαν μικροὶ καὶ μεγάλοι ὅπως ψεύδονται χυδαίως σήμερα. Ποτέ ἡ ἀνθρωπότης δὲν ἐξέκλινε ἀπὸ τὴν τροχιὰ τῆς ἡθικῆς ὅπως ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας. Οἱ ἡμέρες μας εἶνε ὅπως προφήτευσε ὁ Χριστός. Διαβάστε τὸ Εὐαγγέλιο, γιὰ νὰ δῆτε τί λέει· Τὸ τέλος τοῦ κόσμου θὰ εἶνε «ὥσπερ αἱ ἡμέραι τοῦ Νῶε» (Ματθ. 24,37).

Θεέ μου Θεέ μου, ὁποία ἐκπλήρωσις τῆς προφητείας!

Τί θὰ πῇ «αἱ ἡμέραι τοῦ Νῶε»;

Μικρὸ ἀπόσπαμα από το βιβλίο
ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ
τοῦ ἐπισκόπου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

Προτοῦ νὰ γίνῃ ὁ κατακλυσμός, οἱ ἄνθρωποι ἔτρωγαν, ἔπιναν, διασκέδαζαν, διέπρατταν ὅργια, καὶ καμμία ἔννοια τοῦ Θεοῦ δὲν εἶχαν· Ξαφνικά, μέσα στὰ γλέντια των καὶ στὶς διασκεδάσεις των, ἄνοιξαν οἱ καταρράκται τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἐπὶ σαράντα ἡμέρες ἔβρεχε. Φούσκωσαν οἱ θάλασσες, οἱ λίμνες καὶ τὰ ποτάμια, καὶ τὰ νερὰ ἔφτασαν μέχρι τὶς ὑψηλότερες κορυφές, ἔφτασαν μέχρι τὸ Ἀραράτ. Ἀπέραντο νεκροταφεῖο ἔγινε ἡ γῆ. Καὶ ἀπὸ τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων μόνο ὀκτὼ (8) ἄτομα σώθηκαν.

Τὸ τέλος τοῦ κόσμου, λέει ὁ Χριστός, θὰ εἶνε «ὥσπερ αἱ ἡμέραι τοῦ Νῶε». Καὶ οἱ ἡμέρες μας εἶνε ὅπως «αἱ ἡμέραι τοῦ Νῶε». Διότι ἔχουμε ξεκλίνει καὶ πρέπει νὰ περιμένουμε τὸ τέλος τοῦ Νῶε. Τὸ λέω ὄχι ἐγώ, ὁ ἐπίσκοπος Φλωρίνης, ὁ δῆθεν αὐστηρός, ἀλλὰ στόματα ἔγκυρα, πολιτικῶν, ἐπιστημόνων, ἀνδρῶν διαπρεπῶν τῆς Ἀμερικῆς καὶ τῆς Ῥωσίας. Αὐτοὶ προφητεύουν ὅτι εἴμεθα ἐγγὺς θυέλλης. Καὶ δὲν θ᾿ ἀνοίξουν πλέον οἱ καταρράκται τ᾿ οὐρανοῦ γιὰ νὰ πέσῃ νεράκι πάνω στὰ κεφάλια τῶν ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων· ἀλλά, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, θὰ φανοῦν στὸν οὐρανὸ τὰ μαυροπούλια, ποὺ εἶνε τὰ ἀεροπλάνα. Καὶ οἱ ἀεροπόροι, ἀπὸ ὕψος χιλίων μέτρων, θὰ πατήσουν τὰ ἡλεκτρικά τους κουμπιά, θὰ ῥίξουν ἀτομικὲς βόμβες, καὶ θὰ κατασταφῇ ἡ γῆ. Δὲν θὰ ὑπάρχουν πλέον πόλεις, δὲν θὰ ὑπάρχῃ κόσμος, ἀλλὰ καταστροφὴ ἄνευ προηγουμένου. Αὐτὸς θὰ εἶνε ὁ Ἁρμαγεδὼν τῆς Ἀποκαλύψεως (16,16), ὁ τελευταῖος πόλεμος, ὁ ὁποῖος ὁπωσδήποτε θὰ γίνῃ, γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας.

Ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου κρέμεται ἀπὸ μία κλωστή.

Κόσμε, γλέντα, διασκέδαζε, ὀργίαζε, μοίχευε, μάζευε λεπτά. Ἄνθρωποι τοῦ κόσμου, Ἰοῦδαι τῆς ἀνθρωπότητος, κτίζετε κατοικίες, πολυκατοικίες καὶ διαμερίσματα· ἀγοράζετε αὐτοκίνητα, κόττερα καὶ ὅ,τι ἄλλο θέλετε. Μαζεύετε λοιπόν, γλεντᾶτε καὶ διασκεδάζετε· ἀλλὰ πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας κρέμεται ἡ σπάθη τοῦ Δαμοκλέους. Ἀπὸ μία κλωστὴ κρέμεται ἡ ζωὴ τοῦ κόσμου· καὶ ἐὰν αὐτὴ κοπῇ, οὐαί τῷ κόσμῳ.

 

Ξυπνᾶτε