ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΟΣ ΑΓΙΟΣ

(Ζήνων ὅσιος – 10 Φεβρουαρίου)

Στήν ὁμιλία τούτη, ἀγαπητοί μου, θα μιλήσουμε γιά τόν ἅγιο πού εἶνε ὁ προστάτης τῶν τα­χυδρομικών υπαλλήλων. Εἶνε ὁ ἅγιος Ζήνων, τοῦ ὁποίου τήν ἱερά μνήμη γιορτάζει ἡ Ἐκκλησία στίς 10 Φεβρουαρίου. Ἀλλά πρίν μιλήσουμε γιά τόν ἅγιο Ζήνωνα θά ποῦμε λίγες λέξεις γιά τό ἐπάγγελμα τῶν ταχυδρομικῶν.

Τό ταχυδρομικό ἐπάγγελμα εἶνε ἀρχαῖο. Δέν ἦταν βέ­βαια ὠργανωμένο καί ἀνεπτυγμένο, ὅπως εἶνε σήμερα. Τότε τό ταχύτερο μέσο μεταφορᾶς γιά τά γράμματα ἦταν τό ἄλογο. Ἀλλ’ οὔτε ὑπῆρχε τότε καί ἀφθονία γραφικῆς ὕλης, ὅπως ὑπάρχει σήμερα. Πρίν ἀνακαλυφθῆ τό χαρτί οἱ ἄνθρωποι ἔγραφαν τίς ἐπιστολές τους πάνω σέ φύλλο ἀπό περγαμηνή ἤ πάπυρο, τό τύλιγαν γύρω ἀπό ἕνα κοντό στρογγυλό ξύλο, τό ἔδεναν καί τό σφράγιζαν, κι αὐτός ὁ κύλινδρος – ἐπιστολή ἦταν ἕτοιμος γιά νά σταλῆ.

‘Αλλά πῶς νά σταλῆ; Ἔπρεπε νά βρεθῆ ἔμπιστος ἄνθρω­πος καί ν’ ἀναλάβη νά τήν μεταφέρη.

Πολλές ἐπιστολές τοῦ ἀρχαίου κόσμου ἀνακαλύφθη­καν σέ ἀνασκαφές. Ἄλλες δέ, λόγῳ τῆς σπουδαιότητάς τους ἀντιγράφτηκαν καί σάν πιστά ἀντίγραφα διασώθη­καν μέχρι σήμερα.

Ἀπ’ ὅλες τίς ἐπιστολές ξεχωρίζουμε τίς ἐπιστολές πού ἔγραψαν οἱ Ἀπόστολοι καί πού ἀπευθύνονταν σέ ἄτομα ἤ σέ ἐκκλησίες. Ἀπό αὐτές οἱ 14 εἶνε τοῦ ἀπο­στόλου Παύλου, 2 τοῦ ἀποστόλου Πέτρου, 3 τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ιωάννου, 1 τοῦ Ἰακώβου καί 1 τοῦ Ἰούδα. Εἶνε ὅλες 21. Ἀλλά καί ὅλη ἡ Καινή Διαθήκη μπορεῖ νά ὀνο­μαστῆ ἐπιστολή, ἐπιστολή πού στέλνει ὁ Θεός πατέ­ρας στά παιδιά του. Καί μέ τήν εὐκαιρία αὐτή, συνι­στοῦμε σέ ὅλους τούς ἀγαπητούς μας ἀναγνώστας, συνι­στοῦμε θερμά, νά προμηθευτοῦν τήν Καινή Διαθήκη καί νά τήν διαβάζουν. Μιά ἐπιστολή μᾶς στέλνει ἕνα ἀγαπη­μένο μας πρόσωπο, ἕνας συγγενής μας ἀπό τό ἐξωτερικό, καί μέ τί λαχτάρα βιαζόμαστε νά τήν ἀνοίξουμε γιά νά τή διαβάσουμε. Φαντασθῆτε κάποιον νά παίρνη ἐπιστολή «κατεπείγουσα», καί νά μή τήν ἀνοίγη, ἀλλά νά τήν κρατᾶ χρόνια ὁλόκληρα κλειστή! Αὐτό δυστυχῶς κάνουν οἱ πιό πολλοί χριστιανοί. Ὄχι συγγενής τους, ἀλλ’ ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἔχει στείλει ἐπιστολή «κατεπείγουσα», πού ὅποιος δέν τήν διαβάση ἀμέσως καί δέν κάνη αὐτά πού λέει, θά χαθῆ καί θά κολαστῆ. Κι ὅμως τήν κρατοῦν οἱ περισσότεροι χριστιανοί κλειστή τήν ἐπιστολή τοῦ Θεοῦ, δηλαδή τήν Ἁγία Γραφή.

Ἀλλ’ ἄς ξαναγυρίσουμε στήν ἐπίδοσι τῶν ἐπιστολῶν. Στά νεώτερα χρόνια, ὅταν ἀνακαλύφθηκε τό χαρτί, διωργανώθηκαν τά ταχυδρομεῖα καί οἱ ἐπιστολές ἔγιναν τό πιό συνηθισμένο μέσο πνευματικῆς ἐπικοινωνίας τῶν ἀνθρώπων. Εἰδική ὑπηρεσία διωργανώθηκε καί τερά­στια ἀλληλογραφία διεκπεραιώνεται κάθε μέρα σέ ὅλα τά κράτη.

Οἱ ταχυδρομικοί ἐκπληρώνουν μιά κοινωνική ἀ-ποστολή. Ἰδίως δέ σέ ἐμπόλεμους καιρούς ὁ ταχυδρόμος εἶνε τό πρόσωπο πού μέ ἀγωνία περιμένουν συγγενεῖς καί φίλοι τῶν στρατευμένων. Ἤμουνα μικρό παιδί ὅταν ἔγινε πόλεμος στά Βαλκάνια καί στή Μι-κρά Ἀσία καί ὅλοι οἱ νέοι ἄνδρες τοῦ χωριοῦ μου βρί-σκονταν στό μέ­τωπο καί πολεμοῦσαν σέ σκληρές μάχες. Ὁ ταχυδρόμος, πού ἐρχόταν μιά φορά τή βδομά-δα στό χωριό φορτωμέ­νος μέ τόν ταχυδρομικό του σάκκο, γινότανε δεκτός ἀπ’ ὅλο τό χωριό. Ἄν ἀργοῦσε, τόν περίμεναν τή νύχτα, καί τά μεσάνυχτα ἀκόμη. Ὅταν ἄνοιγε τό σάκκο καί ἄρχιζε νά διαβάζη τά ὀνο-ματεπώνυμα τῶν παραληπτῶν, μιά ἀπόλυτη ἡσυχία ἐπικρατοῦσε. Ὅποιος εἶχε γράμμα ἀπ’ τό μέτωπο θεω-ρεῖτο εὐτυχισμένος.

Ὄχι μόνο σέ ἐμπόλεμους χρόνους ἀλλά καί σέ εἰρη­νικούς τό γράμμα πού φέρνει ὁ ταχυδρόμος σκορπίζει χαρά καί συγκίνησι. Ἕνα παράδειγμα. Στό Γηροκομεῖο τῆς Φλωρίνης ἦταν μιά γερόντισσα. Ἦταν πολύ λυπη­μένη καί μελαγχολική. ‘Αλλά μιά μέρα τό πρόσωπό της ἔλαμψε σάν ἥλιος. Ἀκτινοβολοῦσε ὁλόκλη-ρη ἀπό χαρά. Εἶχε πάρει γράμμα ἀπό τό παιδί της, πού ἦταν στήν ξενιτειά. Χρόνια πολλά δέν ἤξερε τί γίνεται τό παιδί της.

Οἱ ταχυδρόμοι ἐκτελοῦν κοινωνικό ἔργο. Σήμερα βέ­βαια ἡ τεχνική ἐξελίχθηκε, καί ἔχουν βρεθῆ ἄλλα μέ-σα ἐπικοινωνίας, ὅπως τό τηλέφωνο, ὁ τηλέγραφος καί ὁ ἀσύρματος. Κι ὅμως δέν ἔπαψε ἡ ἀξία τῶν ταχυδρομι­κῶν. Οἱ ἐπιστολές εἶνε τό σταθερό, βέβαιο καί φτηνό μέσο ἐπικοινωνίας.

Εὐλογημένα λοιπόν ἄς εἶνε τά πόδια τῶν ταχυδρομι­κῶν μας, πού ὅλη τή μέρα, χειμῶνα καί καλοκαίρι, κάτω κι ἀπό τίς πιό δυσμενεῖς συνθῆκες, ἐκτελοῦν τό ἔργο τους καί μεταφέρουν τήν ἀλληλογραφία σ’ ὅλα τά μέρη, καί στά πιό ἀπομακρυσμένα, καί στά τελευταῖα νησάκια.

¬¬¬

Προστάτης ἅγιος τῶν ταχυδρομικῶν εἶνε ὁ Ζήνων. Ὁ Ζήνων γεννήθηκε καί ἔδρασε τόν τέταρτο αἰῶνα. Ὑπῆρξε μαθητής τοῦ Μεγάλου Βασιλείου στήν Καισάρεια τῆς Μικρᾶς ‘Ασίας. Προσελήφθη ὡς ὑπάλληλος στά ἀνάκτορα τοῦ βασιλέως Οὐάλεντος καί τό ἔργο του ἦτο γραμματοφόρος, δηλαδή νά μεταφέρη τά βασιλικά γράμ­ματα. Τιμητικό ἦταν τό ἀξίωμά του σέ μιά ἐποχή πού μόνο βασιλιᾶδες καί αὐτοκράτορες εἶχαν ταχυδρόμους.

Ὁ Ζήνων δέν ἔμεινε γιά πάντα στήν ὑπηρεσία αὐτή. Ὕστερα ἀπό τό θάνατο τοῦ Οὐάλεντος ὁ Ζήνων ἐγκατέ­λειψε τά ἀνάκτορα, ἀποσύρθηκε σέ ἐρημικό μέ-ρος κοντά στήν Ἀντιόχεια, κι ἐκεῖ ζοῦσε μιά σκληρή ἀσκητική ζωή. Στρῶμα του ἦταν ἕνας σωρός ἀπό ξερά χόρτα. Ἐν­δυμασία του ἦταν ἕνα παλιό ράσο. Τροφή του ἦταν τό κρίθινο ψωμί, πού κάποιος γνωστός του ἀσκητής τοῦ ἔδινε κάθε δύο μέρες, τό δέ νερό τό ἔφερνε ἀπό πολύ μακριά μόνος του. Δέν ἤθελε ἄλλος νά τόν ὑπηρετῆ. Ὅταν κάποιος εἶδε τόν ἀσκητή κουρα-σμένο νά κρατάη δύο στάμνες γεμᾶτες νερό τόν λυπήθηκε καί πῆρε, χωρίς τή θέλησί του, ἀπό τά χέρια του τίς δύο στάμνες καί τίς μετέφερε στό κελλί του. Ὁ ἅγιος ἔχυσε τό νερό στήν αὐλή του καί πῆγε πάλι ὁ ἴδιος στή βρύση καί γέμισε τίς στά­μνες.

Εἶχε δέ ἱερή συνήθεια, κάθε Κυριακή νά πηγαίνη στήν Ἐκκλησία καί νά κοινωνῆ τά ἄχραντα μυστήρια.

Κάθε βράδυ πού ἐπέστρεφε στό κελλί του ἀπό κά­ποιον ἔπαιρνε ἕνα θρησκευτικό βιβλίο, τό ὁποῖο ἀφοῦ τό διάβαζε ὁλόκληρο τό ἐπέστρεφε καί ἔπαιρνε ἄλλο. Τό παράδειγμα αὐτό τοῦ ἁγίου ἀσκητοῦ πρέπει νά μιμηθοῦν καί οἱ ἐφημέριοι γιά τούς ἐνορίτες τους. Νά ἔχουν, δη­λαδή, στό ναό μιά δανειστική βιβλιοθήκη, πού νά περιέχη διάφορα θρησκευτικά βιβλία, πού δόξα τῷ Θεῷ ὑπάρχουν πολλά τέτοια βιβλία, κι αὐτά τά βιβλία νά τά δανείζη ὁ ἱερεύς στούς φτωχούς ἐνορῖτες του καί αὐτοί, ἀφοῦ τά διαβάζουν, νά τά ἐπιστρέφουν καί νά παίρνουν ἄλλα. Ἐάν τό ἔκαναν αὐτό οἱ ἱερεῖς μας, μεγάλη πνευμα­τική ὠφέλεια θά προερχόταν στούς ἐνορῖτες.

Μή νομίσετε δέ, ἀγαπητοί μου, ὅτι ὁ ἅγιος Ζήνων πέρασε τή ζωή του χωρίς πειρασμούς καί θλίψεις. Στό ἄγριο ἐκεῖνο μέρος, ὅπου ἦταν οἱ σκῆτες τῶν μονα-χῶν, ἔκαναν τήν ἐπιδρομή τους λησταί πού κατάγο-νταν ἀπό τή χῶρα τῶν Ἰσαύρων. Ἔκαψαν πολλά κελλιά. Ἔσφαξαν ἀσκητάς. Ἀλλά τό κελλί τοῦ ἁγίου δέν τό πείραξαν. Ὁ ἅγιος Ζήνων προσευχόταν καί ἡ προ-σευχή του ἔκανε νά τυφλωθοῦν προσωρινά οἱ λησταί καί νά μή μποροῦν ν’ἀνακαλύψουν ποῦ εἶνε τό κελλί του. Ὁ ἅγιος Ζήνων, τιμώμενος ἀπ’ ὅλους γιά τήν ἀσκητική του ζωή, κοιμή­θηκε μέ εἰρήνη καί ἀπῆλθε στήν αἰώνια μακαριότητα.