ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΑΣ ΕΣΩΣΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ

ANAMNHΣΕΙΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΧΡ. ΒΕΡΟΥΧΗ

Γράφω ὅ,τι θυμᾶμαι.
Ὁταν ὁ πατήρ Αὐγουστῖνος ἦρθε στὴν Κάρυστο τὸ 1951, ἐγὼ ἤμουν μαθήτρια στὴν Α΄ Γυμνασίου.
Ὁ π. Αὐγουστῖνος ἔκανε κάθε ἡμέρα κήρυγμα στὴν ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Πήγαινα κ’ ἐγὼ μὲ τοὺς γονεῖς μου καὶ τὸν ἀκούγαμε. Τὰ θέματα ἦταν γιὰ τὴν τιμή, γιὰ τὴν ἔκτρωση καὶ γιὰ τὴν βλασφημία.
Μᾶς εἶπε· «Ἡ Κάρυστος εἶναι πολὺ ὡραία, ἀλλὰ ἔχει ἕνα κακό· εἶναι κοντὰ στὴν Ἀθήνα!».

Ὅταν μίλησε γιὰ τὴν ἔκτρωση μᾶς εἶπε·
―Εἶχα πάει σὲ κάποια πόλη καὶ μίλησα γιὰ τὸ θέμα αὐτό. Ὕστερα ἀπὸ πολλὰ χρόνια μὲ συναντᾶ μιὰ κυρία μὲ τὸ παιδί της καὶ μοῦ λέει·
―Πάτερ Αὐγουστῖνε, αὐτὸ τὸ παιδί, ὁ Κωστάκης (καλὸ παιδί, πολὺ καλὸς μαθητής), εἶναι παιδὶ δικό σου.
―Τί λές; τῆς λέω.
―Ναί, δικό σας εἶναι. Τὴν ἡμέρα ποὺ μᾶς μιλούσατε γιὰ τὶς ἐκτρώσεις, ἐγὼ ἤμουν ἔγκυος σ’ αὐτό, κ’ ἑτοιμαζόμουν γιὰ ἔκτρωση· ἤθελα τὴν ἄλλη ἡμέρα νὰ τὸ χαλάσω. Τὸ κήρυγμά σας μὲ σταμάτησε…
Εἶπε κι ἄλλα πολλά.

Για το φρικτό αμάρτημα της βλασφήμιας

Σὲ ἄλλο κήρυγμα μᾶς μίλησε γιὰ τὴν βλασφημία.
Εἶπε, ὅτι ὅταν ὑπηρετοῦσε στὸ στρατὸ ἄκουσε ἕναν νὰ βλαστημάει τὴν Παναγία. Πῆγε λοιπὸν καί, ὡς στρατιωτικὸς ἱερέας, τὸ ἀνέφερε στὸν ὑπεύθυνο ἀξιωματικό. Εἶπε·
―Αὐτὸς βλαστήμησε τὴ βασίλισσα.
Φωνάζει ὁ ἀξιωματικὸς τὸ βλάστημο καὶ τοῦ λέει·
―Γιατί βλαστήμησες τὴ βασίλισσα;
―Ἐγώ, λέει ὁ φαντάρος, βλαστήμησα τὴ βασίλισσα, τὴ Φρειδερίκη;
―Μὰ αὐτὸ μᾶς λέει ὁ ἱερέας ἐδῶ.
―Δὲν βλαστήμησε τὴ Φρειδερίκη, τοῦ ἐξηγεῖ ὁ πάτερ Αὐγουστῖνος, τὴν Παναγία βλαστήμησε.
―Ἔ, πές μας ἔτσι! εἶπε ὁ ἀξιωματικὸς καὶ κάθησε στὴν καρέκλα του…
―Μπράβο σας, λέει ὠργισμένος ὁ πάτερ Αὐγουστῖνος. Μεγάλη ἡ βασίλισσα, μικρὴ εἶναι ἡ Παναγία!

«Χαιρετῶ φίλους, συγχωρῶ ἐχθρούς»

Στὴν Κάρυστο τότε ἦταν ὁ μακαριστὸς πατὴρ Ναθαναὴλ Ποδάρας ―θὰ τὸν θυμᾶται ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος― καὶ ἐπίτροπος ἕνας θεῖος μου, ὁ Σταῦρος Καραμπίλος. Τότε λοιπὸν ἡ ἐκκλησία, ἀπὸ τὸν κόσμο ποὺ ἔπαιρναν κεριά, μάζεψε 18.000.000 (δεκαοχτὼ ἑκατομμύρια)!
Ὅσες μέρες κάθησε στὴν Κάρυστο ὁ πάτερ Αὐγουστῖνος εἶχε πάει στὸ ξενοδοχεῖο τῆς Ἀρίστης Λουλούδη, ἀλλὰ κοιμόταν σὲ μία ἀποθήκη. Ἔτρωγε μόνο παξιμάδια.
Ὅταν ἔφυγε ἀπὸ τὴν Κάρυστο ἔστειλε ἕνα τηλεγράφημα· «Χαιρετῶ φίλους, συγχωρῶ ἐχθρούς».

1954 Ἀθήνα
Τὸ 1954 πέθανε στὴν Κάρυστο ἔνας ἀδελφὸς τῆς μητέρας μου 54 ἐτῶν καὶ εἶχε ἔλθει γιὰ τὴν κηδεία μία θεία μου ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, ἀδελφὴ τῆς μητέρας μου. Ὅταν ἔφευγε γιὰ νὰ γυρίσει στὴν Ἀθήνα, μὲ πῆρε μαζί της, γιὰ νὰ μὴ βλέπω τὴ μητέρα μου νὰ κλαίει.
Ὅταν φθάσαμε, τὴν ἄλλη ἡμέρα ἡ θεία μου κάλεσε μιὰ φίλη της νὰ ἔλθει στὸ σπίτι της.
―Ὄχι, τῆς λέει ἐκείνη· θὰ πάω στὴν ἐκκλησία, στὸν Ἅγιο Γεώργιο Ἀκαδημίας Πλάτωνος, ν’ ἀκούσω τὸν πατέρα Αὐγουστῖνο.
―Ἆ, λέω ἐγὼ μόλις τὸ ἄκουσα, τὸν ξέρω τὸν πατέρα Αὐγουστῖνο· εἶχε ἔρθει στὴν Κάρυστο.
Ἔτσι πήγαμε μαζί της καὶ τὸν ἀκούσαμε τότε. Θυμᾶμαι κάτι ποὺ εἶπε στὸ κήρυγμα ἐκεῖνο.
Ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες εἶχε πεθάνει ἕνας ἠθοποιός, ὁ Λογοθετίδης, καὶ τοῦ εἶχαν στέφανα, τιμὲς καὶ δόξες. Τότε ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος ἔκανε τὸ κήρυγμά του καὶ εἶπε·
―Πέθανε ἕνας θεατρῖνος καὶ κάνατε τόσα καὶ τόσα· γιὰ τὰ παιδιὰ ποὺ σκοτώθηκαν στὸν ἀνταρτοπόλεμο τί κάνατε;…

Στὴν Κάρυστο, ποὺ ἐκήρυττε, εἶχε πεῖ·
―Ὁ Θεὸς μᾶς ἔδωσε δύο χέρια, δύο πόδια. Ἐὰν τὸ ἕνα πόδι ἢ τὸ ἕνα χέρι τὸ χάσωμε, ἔχομε τὸ ἄλλο. Μᾶς ἔδωσε ὅμως κ’ ἕνα πρᾶγμα πού, ἅμα τὸ χάσωμε, δὲν μποροῦμε νὰ βάλωμε ἄλλο στὴ θέση του. Τὸ ἕνα καὶ ἀναντικατάστατο αὐτὸ πρᾶγμα εἶναι ἡ τιμὴ τοῦ ἀνθρώπου.

Στὸ Γυμνάσιο ποὺ ἤμουν, στὴν Α΄ τάξι, μᾶς ἔβαλαν νὰ γράψωμε ἔκθεση μὲ θέμα «Τί γὰρ ὠφελήσῃ ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;». Τότε ἔγραψα μία ἔκθεση ὅλο τὸ κήρυγμα τοῦ πατρὸς Αὐγουστίνου ποὺ εἶχε πεῖ γιὰ τὴν τιμή. Πῆρα 18.
―Καλά, μοῦ λέει ὁ καθηγητὴς Ἰ. Βασιλείου, καὶ παπᾶς νὰ ἤσουν δὲν θὰ ἔγραφες τόσο καλὴ ἔκθεση.
Τοῦ λέω·
―Δὲν τὴν ἔγραψα ἐγώ· μοῦ τὴν ἔγραψε ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος.
―Τί; μοῦ λέει.
―Ναί, τοῦ λέω· πῆρα ὅλα του τὰ λόγια ποὺ ἔλεγε γιὰ τὴν τιμή.

Ὅταν πήγαινα σχολεῖο μᾶς ἔδωσε ὁ κ. Βασιλείου ἕνα φυλλάδιο «Χριστιανικὴ Σπίθα» τοῦ πατρὸς Αὐγουστίνου ―δὲν ξέρω ἂν τὴ βγάζει ἀκόμη―, καθὼς κ’ ἕνα βιβλίο, τὸ «Σημεῖα τῶν καιρῶν»· δὲν τὸ ἔχω ὅμως τώρα τὸ βιβλίο αὐτό.

Θέλω νὰ μὲ συγχωρεῖτε γιὰ τὰ κακογραμμένα γράμματα· τὸ χέρι μου δὲν μὲ βοηθᾶ καλά.
Φιλῶ τὸ χέρι τοῦ πατρὸς Αὐγουστίνου

Μὲ σεβασμὸ
ΕΙΡΗΝΗ ΧΡ. ΒΕΡΟΥΧΗ