ΑΝΘΡΩΠΕ, ΠΟΥ ΕΛΠΙΖΕΙΣ;

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, 1945

Στη Θεσσαλονίκη σ᾽ ένα καροτσάκι αχθοφόρου, που με την τίμια δουλειά του αγωνίζεται να ζήσει την οικογένειά του, είδα μια επιγραφή: “Η ΚΑΛΛΥΤΕΡΗ ΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΠΙΣ”.

Πόσον είχε δίκαιον ο απλοϊκός αυτός άνθρωπος! Χωρίς ελπίδα η ζωή είναι ένα βάρος χωρίς την παραμικράν ανακούφισιν, μια ατέλειωτη νύκτα χωρίς αστέρι, μια Σαχάρα χωρίς όασι, μια Κόλασις, έξω ἀπὸ τη θύρα της οποίας ο μεγαλοφυής ποιητής Δάντης έγραψε το: «Αφήσατε κάθε ελπίδα όσοι θα περάσετε από την θύρα αυτή».
Η ελπίδα είναι μια δύναμι, με την οποία ο άνθρωπος, κάτω από τις πλέον δυσμενείς συνθήκες, βαδίζει προς τα εμπρός. Με αυτή νικά και κατακτά τη ζωή. Γι’ αυτό «Τρέφετε τις ελπίδες», είναι το σύνθημα των ανθρώπων, των ευγενών αγωνιστών που δεν αποκάμνουν, αλλά με ακατάβλητη δραστηριότητα εργάζονται σ όλες τὶς χώρες της Γης, για να διαλυθούν τα μαύρα σύννεφα του μίσους και της αλληλοεξοντώσεως των εθνών και να ανατείλει επί τέλους ο χριστιανικός ήλιος της αγάπης του Θεανθρώπου.
Αλλά σήμερα χιλιάδες ελπίδες υπάρχουν στα στήθη των ανθρώπων. Άλλοι ελπίζουν στον χρυσό, τον μαμωνά, τα πλούτη. Άλλοι στα αξιώματα. Και άλλοι στην προστασία ισχυρών προσώπων ή στην προστασίαν της Α ή Β ή Γ διεθνούς Καταστάσεως. Ανάμεσα εις την διακύμανσιν των ελπίδων αυτών που ζει ο Κόσμος, συ αναγνώστα μου, ποία ελπίδα εκλέγεις ως άγκυρα της ζωής σου; Που στηρίζεις τις ελπίδες; Εις το χρήμα; Αλλά θα ευρεθείς σύντομα απατημένος, διότι εις κάθε γενεά και ιδίως εις την σημερινή γενεά μας βλέπουμε εις μύρια παραδείγματα να επαληθεύει το αιώνιο ρήμα της πίστεώς μας· «πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν…». Που ελπίζεις; Εις τις θέσεις, που κατέχεις σήμερα; Αλλά ρίξε ένα βλέμμα γύρω σου για να δείς, πόσοι θρόνοι τρίζουν, πόσα αξιώματα κοπροκυλίονται, πόσοι από το ζενίθ της δόξης ευρίσκονται σήμερον εις το ναδίρ της ταπεινώσεως. Που ελπίζεις; εξακολουθώ να σ’ ερωτώ. Εις την Α ή Β ή Γ Κραταιά Δύναμι, που σήμερον νικά και θριαμβεύει; Αλλ’ άνοιξε, παρακαλώ, την παγκόσμια Ιστορία, φυλλομέτρησε τις σελίδας της, για να δεις εκεί σε ποιά θρύψαλα και ερείπια μεταβάλλονται και οι μεγαλύτερες αυτοκρατορίες του κόσμου.
Ω ελπίδες απατηλές! Είχε δίκαιο να ομιλεί για σας τόσον περιφρονητικώς ο μέγας ιστορικός Θουκυδίδης και να γράφει ότι αι ελπίδες αυτες είναι για τα άτομα και τα έθνη «μητέρες ξυμφορών».
Και τότε που να ελπίσω; «ΕΛΠΙΖΕ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΚΑΙ ΣΩΘΗΣΕΙ ΣΥ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΣ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΣ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΣ ΣΟΥ».
Το να ζει κανείς χωρίς Χριστόν είναι να ζει χωρίς ελπίδα. Διότι θα έλθει ημέρα, και δεν είναι μακράν, που μέσα σε ολίγα δευτερόλεπτα θα βλέπωμεν με μεγάλην μας πικρία να χάνωνται όλα εκείνα τα υλικά αγαθά, επάνω στα οποία εστηρίξαμε το οικοδόμημα των ελπίδων μας! Μακάριος τότε θα είναι ο άνθρωπος «ο ελπίζων επί Κύριον».
Ας συνδεθοῦμε όλοι μας στενώτερα με τον ΧΡΙΣΤΟ. Μέσα εις την σημερινή καταιγίδα, που όλοι και όλες μας απογοητεύουν καθημερινώς, ελπίς μας ας γίνει ο Χριστός.
Βαδίζοντες επάνω εις τα ίχνη της παναγίας Του Ζωής, έχοντες ως καθρέπτη στο βίο μας το παράδειγμά Του, προσπαθώντας να μεταδώσωμε την ζωήν Του, θα κρατούμε την άγκυραν και θα ελπίζουμε ότι οι ευγενείς πόθοι των καρδιών μας θα γίνουν δια της δυνάμεως Εκείνου ζωνταναι πραγματικότητες. Διότι ο Χριστός είναι η ελπίς του κόσμου, εἶνε η μόνη Γέφυρα που θα ενώσει την διασπασθείσα ανθρωπότητα ΚΑΙ ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.