Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΟΓΡΑΨΗ ΠΟΤΕ ΑΝΑΚΩΧΗ

ΜΕ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ, ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ
(ΑΙ ΑΚΛΟΝΗΤΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ)

3. Η Εκκλησία είνε ελεγκτής των αδικιών του κόσμου. Το μαρτυρεί η Ιστορία. Η Εκκλησία ήλεγξε άρχοντας παρανομούντας, εκαυτηρίασε του εγκληματίας, εμαστίγωσε την κοινωνικήν αδικίαν. Εστάθη ο φρουρός των δικαιωμάτων του ανθρώπου, ο συνήγορος των καταπανουμένων. Διότι εβάδιζε και βαδίζει και πρέπει να βαδίζει επάνω εις τα ίχνη του Ιησού Χριστού. Η Εκκλησία δεν θα υπογράψει ποτέ ανακωχήν με το έγκλημα, με την αμαρτίαν, με τον Διάβολον. Ανηθικότητες, εκβιασμοί, ληστείαι, φόνοι, τρομοκρατίες, εκμεταλλεύσεις, οποθενδήποτε και αν προέρχονται, είτε εκ των άνω είτε εκ των κάτω, θα ελέγχονται από την Εκκλησίαν του Χριστού με την γλώσσαν της αληθείας. Τον άμβωνά της ας τον φοβούνται μόνον οι εγκληματίες, οι άπιστοι, οι άθεοι, οι υλισταί, που δυστυχώς υπάρχουν εις όλα τα στρώματα της κοινωνίας. Αμερόληπτοι κριταί θα φωνάξομεν προς όλους και προς όλας τας κατευθύνσεις: «Δικαιοσύνην μάθετε, οι ενοικούντες επί της γης». Και δεν θα ησυχάσωμεν και δεν θα αναπαυθώμεν έως ότου και ο τελευταίος αδικούμενος εύρει το δίκαιόν του, το οποίον δεν είναι μονοπώλιον ουδενός, αλλά είναι γενικόν, καθολικόν. Δια να είναι δε αδέσμευτος η Εκκλησία εις τας κρίσεις της, δεν πρέπει να ανήκουν οι λειτουργοί της εις κανένα κόμμα. Κληρικός, που χρησιμοποιείται ως είδος ρεκλάμας από το Α ή Β κόμμα, ελησμόνησε την αποστολήν του και πρέπει να βγάλει το γρηγορότερον το ράσον και να φορέσει γραβάτα, δια να πολιτεύεται ως πολιτευτής. Η Εκκλησία, έξω των κομμάτων ισταμένη, ως Μήτηρ πάντων των τέκνων της, θα φωνάξει προς όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα: «Εμβολιασθήτε όλοι από τον χριστιανισμόν, εάν θέλετε να δημιουργηθεί κάτι το ωραίον επάνω εδώ εις την γην». Διότι πολιτική, που χωρίζεται από την χριστιανικήν ηθικήν, καταντά φαυλοκρατία, από την οποίαν θα πηγάζουν δια της κοινωνίας και τα έθνη τα κακά.

4. Η Εκκλησία τέλος, κήρυξ της αθανασίας της ψυχής, δίδει απάντησιν εις το συνταρακτικώτερον εξ’ όλων των προβλημάτων της ανθρωπίνης ζωής: «Πόθεν έρχομαι και που υπάγω;». Εισάγει ιδεώδη αντίληψιν περί της ζωής και του σκοπού της ζωής. Το ισχυρότερόν της κήρυγμα είναι και θα είναι «Άνθρωπε, δεν είσε μια βελτιωμένη έκδοσις του γορίλα ή του χιμπατζή. Δεν είσε κτήνος. Δεν είσε μόνον πεπτικός σωλήνας αενάως πληρούμενος και εκκενούμενος. Δεν είσαι μόνον σάρκες και κόκκαλα. Δεν σε κυβερνούν μόνον οικονομικοί παράγοντες. Αλλά είσαι και πνεύμα, προπαντώς πνεύμα. Έχεις ψυχήν αθάνατον, είσαι ουράνιον δένδρον, του οποίου η μεν ρίζα είνε εις την γη, οι δε κλάδοι απλώνονται εις τον ουρανόν. Επλάσθης δια την αιωνιότητα και ποθείς το άπειρον, και ευρίσκεις την ανάπαυσίν σου εις τον Χριστόν».
Αυταί είναι αι χριστιανικαί μας θέσεις. Επάνω εις ταύτας εργαζόμεθα, ένα όνειρον έχοντες: Να ίδωμεν μιαν χριστιανικήν Ελλάδα κάτω από την πνευματικήν καθοδήγησιν του Χριστού, εστίαν χριστιανικού πολιτισμού, φάρον εις όλην την Ανατολήν. Και θα γίνει, σύμφωνα με την προφητίαν του αγίου Κοσμά, του μεγάλου ιεραποστόλου των Βαλκανίων.

«ΕΣΤΙΑ», ΚΟΖΑΝΗ 17/2/1945, αρ. φυλ. 7
(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,
μέρος β΄, σελ. 157-160, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)