ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ε.Ο.Κ.

Ἁγόρευσις τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου πρὸς τὴν Διαρκῆ Ἱερὰ Σύνοδο, στὴν Συνεδρία στὶς 6.10.1989, βλεπ. «ΣΥΝΟΔΙΚΑ», σελ. 42)

ΤΟ ΘΕΜΑ «Ἐκκλησία καὶ Ε.Ο.Κ.», ὡς ἀναγράφεται εἰς τὴν ἡμερησίαν διάταξιν τῆς συνεδρίας τῆς 6 – 10 – 1988, εἶνε καὶ διʼ ἡμᾶς τοὺς Ἕλληνας ἕνα φλέγον θέμα, ἐφʼ ὅσον ἐρήμην τοῦ λαοῦ, ἄνευ δηλαδὴ δημοψηφίσματος, ὡς θὰ ἔδει, καὶ κατόπιν τῆς ἐπιμόνου θελήσεως τοῦ τέως πρωθυπουργοῦ Κ. Καραμανλῆ, ἡ Ἑλλὰς προσεδέθη εἰς τὸ ἅρμα τῆς Ε.Ο.Κ., ἐπειδὴ ἐκεῖνος ἐπίστευεν ὅτι ἐκ τῆς προσχωρἠσεως ταύτης ὡς διὰ μαγείας τινὸς θὰ ἐλύοντο ὅλα τὰ προβλήματά μας καὶ ἡ Ἑλλὰς θὰ ἐγίνετο ὡς ὁ παράδεισος τῆς Ἐδέμ.
Ἐπὶ τοῦ θέματος τούτου ὁ ὑποφαινόμενος εἰς τὸ περιοδικὸν «Χριστιανικὴ Σπίθα» (βλ. φ. 426/1977) ἐδημοσίευσα σχετικὸν ἄρθρον, εἰς τὸ ὁποῖον, καὶ ἐξ οίκονομικῆς ἐπόψεως ἀλλὰ κυρίως ἐξ ἐπόψεως ἐπιπτώσεων εἰς τὸν ἐκκλησιαστικὸν καὶ ἠθικὸν τομέα, ἐξητάσθη τὸ θέμα τοῦτο. Τὸ ἐν λόγω ἄρθρον, ὑπὸ τὸν τίτλον «Νὰ γίνη δημοψήφισμα», συμπεριελήφθη εἰς τὸ ὑπʼ ἐμοῦ ἐκδοθὲν βιβλίον «Βασιλεύει τὸ ἀγκάθι» (Ἀθῆναι 1978, σελ. 319-339).
Καὶ ἐξ ἐπόψεως μὲν οἰκονομικῆς ἐξετάζοντες τὸ θέμα, ἀνεφέραμεν ὄχι ιδικήν μας γνώμην, ἀλλὰ κρίσεις πολιτικῶν ἀνδρῶν καὶ εἰδημόνων. «Ἕνας ἐξ αὐτῶν», γράφομεν εἰς τὸ ὡς ἄνω βιβλίον μας, «ὁ ὁποῖος ἐχρημάτισε καὶ πρωθυπουργὸς τῆς δημοκρατικῆς μας πατρίδος, μὲ τὴν σαφήνειαν ἀλλὰ καὶ τὴν λακωνικότητα ποὺ ἐγνώριζε νὰ ἐκφράζεται, εἶπεν, ὅτι “ἡ συμμετοχὴ τῆς Ἑλλάδος εἰς τὴν Ε.Ο.Κ. εἶνε συμμετοχὴ τῆς ἑλλάδος εἰς ἕνα σκληρότατον ἀγῶνα ζωῆς καὶ θανάτου”! Καὶ δὲν ἐξεδήλωσεν καμμίαν αἰσιοδοξίαν, ἐὰν τὸν ἀγῶνα θὰ κερδήση ἡ ζωὴ ἤ ὁ θάνατος. Ἄλλος δέ, ἀρχηγὸς κόμματος, εἶπεν, ὅτι “ἡ Ἑλλὰς ῥίπτεται εἰς τὸν λάκκο τῶν λεόντων”. Ἕνας τρίτος, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ὅτι ἔχει ὀξεῖαν ἀντίληψιν εἰς τὰ οἰκονομικά, εἶπεν, ὅτι “βαδίζομεν κυριολεκτικῶς εἰς τὰ τυφλά. Δὲν ὑπάρχη κἄν μελέτη, ἐκ τῆς ὁποίας θὰ γίνεται φανερὸν ποῖαι ἐκ τῶν βιομηχανιῶν θὰ ἐξαφανισθοῦν διὰ τῆς συνδέσεως καὶ ποῖαι ἔχουν τὰς δυνατότητας ἐπιβιώσεως καὶ ἀναπτύξεως”. Ἄς σημειωθῆ, ὅτι ὁ ἀρχηγὸς αὐτός, ὁ ὁποῖος ὁμιλεῖ ἔτσι, δὲν εἶνε ἐχθρὸς τῆς ἐντάξεως, ἀλλὰ φρονεῖ, ὅτι, χωρὶς ὡρισμένας προϋποθέσεις, ἡ ἔνταξις τῆς Ἑλλάδος θὰ φέρη τὴν οἰκονομικήν της καταστροφήν. Ἄλλος δὲ εἰδικός, ὁ ὁποῖος ἐχρημάτισεν ἐπὶ πολλὰ ἔτη καθηγητὴς τῆς πολιτικὴς οἰκονομίας εἰς τὸ Πανεπιστήμιον τῶν Ἀθηνῶν, ἐκφραζόμενος τολμηρότερον ἐξ ὅλων, ἔγραψεν εἰς δημοσίευμά του, ὅτι “ἡ συμμετοχὴ τῆς Ἑλλάδος εἰς τὴν Ε.Ο.Κ. μόνον Ὡς ἐθνικὴ αὐτοκτονία θὰ ἠδύνατο νὰ θεωρηθῆ”. Νʼ ἀναφέρωμεν γνώμας καὶ ἄλλων εἰδικῶν; Ἀρκοῦν αἱ ἀνωτέρω. Καὶ ἐφʼ ὅσον ἀκούονται ἀντιρρήσεις, ἐπόμενον εἶνε ἡ δυσπιστία νʼ αὐξάνη καὶ πολλοί, ἀκουοντες συνεχῶς νὰ συνιστᾶται ἡ Ε.Ο.Κ. ὡς πανάκεια ὅλων τῶν κακῶν τῆς πατρίδος, νʼ ἀνησυχοῦν καὶ νὰ διερωτῶνται˙ Τὶ εἶνε, ἐπὶ τέλους αὐτὴ ἡ Ε.Ο.Κ.;» (σελ. 322).
Ἀνέφερον δὲ εἰς τὸ ἐν λόγω βιβλίον καὶ τὴν κρίσιν διασήμου πάστορος, τοῦ Μάρτιν Νιμέλλερ, ἐθνικοῦ ἥρωος τῆς Γερμανίας, ὁ ὁποῖος ἐκλείσθη εἰς τὰς φυλακὰς ἐπὶ χιτλερικοῦ καθεστῶτος. Οὗτος εἰς μεγάλην καθημερινὴν ἐφημερίδα τῆς Γαλλίας ἐδημοσίευσε πρὸ καιροῦ σπουδαιότατον ἄρθρον, μὲ τὸ ὁποῖον ἀσκεῖ δριμεῖαν ἀλλὰ δικαίαν κριτικὴν ἐναντίον τῶν ἐπιδιώξεων τῆς Ε.Ο.Κ. Ἐκ τοῦ ἄρθρου του τούτου ἀναφέρομεν ἐδῶ μερικὰς περικοπάς˙
«Μὲ θλῖψι μου – λέγει ὁ Νιμέλλερ – ἀπευθύνομαι σήμερα πρὸς τοὺς Εὐρωπαίους γιὰ νὰ τοὺς καλέσω νʼ ἀπορρίψουν τὴν σύστασι μιᾶς Εὐρώπης, ποὺ θὰ κυριαρχῆται ἀπὸ τοὺς τραπεζῖτες καὶ τοὺς βιομηχάνους τῆς χώρας μου. Τὸ κάνω αὐτό, γιατὶ ἀποτελοῦν πάλι μιὰ ἀπειλὴ ἐναντίον τῶν ἐλευθεριῶν καὶ τῆς προόδου τῶν εὐρωπαϊκῶν λαῶν καὶ τοῦ τρίτου κόσμου… Ἐκεῖνο ποὺ τοὺς ἐνδιαφέρει εἶναι νὰ πληρώσουν καλὰ οἱ καταναλωτές. Οἱ ἄλλοι μποροῦν νὰ πᾶνε στὸν διάβολο ἤ νὰ πεθάνουν ἀπὸ τὴν πεῖνα… Νομίζω ὅτι εἶναι πολὺ νὰ μιλᾶμε γιὰ τὴν Εὐρώπη, ὅταν πρόκειται μόνο γιὰ ἔξι ἤ ἐννέα κράτη καὶ δὲν συμμετέχουν σὲ μιὰ καὶ τὴν αὐτὴ ἕνωσι ὅλα τὰ κράτη τοῦ Ἀτλαντικοῦ μέχρι τῶν Ουραλίων… Πρέπει νὰ παύση ἡ λεηλασία τοῦ κόσμου. Ἡ ἐκλογὴ ἑνὸς Κοινοβουλίου τῆς Εὐρώπης (τῆς Ε.Ο.Κ.) θʼ ἀποτελέση ἄρνησι τῆς δημοκρατίας, γιατὶ θὰ ἔχη σὰν κύριο καθῆκον της νὰ ὀργανώση καὶ νὰ ἐπεκτείνη τὴν αὐτοκρατορία τῶν πλουσίων στὸν κόσμο. Αὐτὴν λοιπὸν τὴν Εὐρώπη τῶν πλουσίων τὴν ἀρνοῦμαι» (σελ. 336).

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)