«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»
Ἰανουάριος 1960, αρ. φυλ. 223
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΕΝΑ ΛΕΠΤΟΝ!

Ἐπὶ τῶ νέω ἔτει
Ἕν λεπτόν! Δὲν πρόκειται ἐδῶ περὶ χρήματος ἀλλὰ περὶ κάτι ἄλλου, τοῦ ὁποῖου ἡ ἀξία εἶνε ἀπείρως μεγαλυτέρα τοῦ χρήματος. Πρόκειται περὶ τοῦ χρόνου, περὶ τῆς ἐλαχίστης ἐκείνης ὑποδιαιρέσεως τῆς ὥρας, ἡ ὁποία, ὡς γνωστόν, ὑποδιαιρεῖται εἰς 60 πρῶτα λεπτά, καὶ ἕκαστον πρῶτον εἰς 60 δεύτερα.
Λεπτὸν καὶ λεπτόν! Λεπτὸν τοῦ χρήματος καὶ λεπτὸν τῆς ὥρας. Ποῖον ἀπὸ τὰ δύο προτιμᾶτε;
Ἕν πρῶτον λεπτὸν τῆς ὥρας! Αὐτὸ τὸ ἐλάχιστον μόριον τοῦ χρόνου ποίαν ἀξίαν ἔχει; Ὤ! ἀγαπητέ μου ἀναγνῶστα, ἐὰν μποροῦσες νὰ ἐννοήσης καὶ αἰσθανθῆς καὶ κάμης καλὴν χρῆσιν τοῦ ἑνὸς λεπτοῦ, τότε δὲν θὰ ὡμιλοῦσες μετὰ τόσης περιφρονήσεως περὶ τοὺ ἑνὸς αὐτοῦ λεπτοῦ τῆς ὥρας.
Θέλεις νὰ ἴδης τὴν ἀξίαν του; Πήγαινε, μὴ τρομάξης, πρὸς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι κατοικοῦν εἰς «τὸν κάτω κόσμον», εἰς τὸν Ἄδην. Ἐπισκέψου μὲ τὸν ποιητὴν Δάντην διὰ τῆς φαντασίας τὰς ψυχὰς τῶν κολασμένων ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν. Μὴ εἴπης˙ δὲν ὑπάρχει κόλασις. Κόλασις αἰώνιος θὰ ἤθελον καὶ ἐγὼ – λέγει ἕνας διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας – νὰ μὴ ὑπῆρχε, διότι εἶμαι ἁμαρτωλὸς καὶ φοβοῦμαι, ἀλλʼ ὑπάρχει. Ποίαν ἄλλην μεγαλυτέραν ἀπόδειξιν θέλετε περὶ τῆς κολάσεως ὑπὸ τὴν μαρτυρίαν αὐτοῦ τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου, ὁ ὁποῖος εἶπεν, ὅτι οἱ ἁμαρτωλοὶ πορεύσονται εἰς κόλασιν αἰώνιον; Εἰς τὴν κόλασιν λοιπόν! Νὰ περιγράψωμεν τὴν κατάστασιν τῶν κολασμένων; Ἐὰν ἧτο δυνατὸν νʼ ἀπευθύνης πρὸς ὅλας αὐτὰς τὰς ψυχὰς τὸ ἐρώτημα: Τὶ θὰ ἠθέλατε ἀπὸ τὸν «ἐπάνω κόσμον»; Ἀπὸ ὅλας τὰς ψυχὰς μία θὰ ἤρχετο ἀπάντησις ὡς βοὴ μεγάλη:
– Ἕν λεπτὸν θὰ ἠθέλομεν νὰ μᾶς δοθῆ διὰ νὰ ἐπιστρέψωμεν εἰς τὴν προηγουμένην μας κατοικίαν.
– Ἕν λεπτόν; Καὶ τὶ ἠμπορεῖτε, ὤ ψυχαί, νὰ κάμετε μέσα εἰς ἕνα λεπτόν;
– Ἔργον μέγα ποὺ δὲν ἠμπορεῖ νὰ φθείρη ὁ χρόνος ὁσοιδήποτε αἰῶνες καὶ ἄν διέλθουν. Νʼ ἀναστενάξωμεν ἐκ βάθους ψυχῆς διὰ τὰ ἁμαρτήματα καὶ τὰ ἐγκλήματά μας, νὰ χύσωμεν διʼ αὐτὰ ἕνα δάκρυ εἰλικρινοῦς μετανοίας, νὰ εἴπωμεν τὸ «ἥμαρτον» τοῦ Ἀσώτου, τὸ «ἰλάσθητί μοι» τοῦ Τελώνου καὶ τὸ «μνήσθητί μου» τοῦ Ληστοῦ, καὶ νὰ σωθῶμεν. Δώσατέ μας ἕνα λεπτὸν τῆς ὥρας καὶ κρατήσατε σεῖς ὅλα τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς, ὅλους τοὺς θησαυροὺς τοῦ κόσμου.
Ἀλλὰ τὸ λεπτόν, παρʼ ὅλας τὰς παρακλήσεις, δὲν τοῖς δίδεται. Ἡ θύρα εἶνε κεκλεισμένη διὰ παντός.
Καὶ ὅμως τὰ τόσον ἀνεκτιμήτου ἀξίας λεπτὰ τοῦ χρόνου πόσον ἀσκόπως διαρρέουν, χωρὶς νὰ καταβάλλωμεν οὐδεμίαν προσπάθειαν διὰ τὴν ἀξιοποίησίν των, ἵνα μεταχειρισθῶμεν φράσιν τοῦ καιροῦ μας. Ἕκαστον λεπτὸν δύναται νὰ γίνη τσέκ, γραμμάτιον, ποὺ θὰ ἔλθη καιρὸς νὰ ἐξαργυρωθῆ εἰς τὴν Τράπεζαν τοῦ οὐρανοῦ. Μʼ ἕνα λεπτὸν δυνάμεθα νʼ ἀγοράσωμεν τὴν Αἰωνιότητα.
70 ἔτη περικλείουν 25550 ἡμέρας, 613.200 ὥρας καὶ 36.792.000 πρῶτα λεπτά! Ἄνθρωπε! Εἶσαι πολυεκατομμυριοῦχος!
Ἀγαπητοὶ ἀναγνῶσται! Ἄς μὴ σπαταλήσωμεν εἰς μάταια πράγματα τὸ νέον ἔτος. Ἐὰν πιστεύωμεν εἰς τὴν Αἰωνιότητα, πόσα καλὰ ἔργα δυνάμεθα νὰ πράξωμεν κατὰ τὸ ἔτος τοῦτο! Ἄς μὴ λησμονῶμεν τὸ τοῦ Παύλου «ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραὶ εἰσιν».