Τινος τελικα τα Συμφεροντα Διακονει το Πατριαρχειο Κωνσταντινουπολεως;

Του Μιχαήλ Στυλιανού

Αποκαλυπτικό άρθρο Βορειοελλαδίτη Μητροπολίτη στο «Παρόν» της περασμένης Κυριακής, περί την μανιώδη δράση του Πατριάρχη για τον διαμελισμό της Εκκλησίας της Ελλάδος και η δήλωση του κ. Βαρθολομαίου για την συνάντηση του Κυρίλλου Μόσχας με τον Πάπα, στην Κούβα, την οποία πανηγύρισε ο τουρκικός Τύπος, επισύρουν αναγκαστικά την προσοχή στις φροντίδες και ενασχολήσεις του Προκαθημένου της Ορθοδοξίας, επειδή: (Τὴ συνέχεια στὴν ιστοσελίδα)

http://www.pentapostagma.gr/2016/02.html

Ἐν Πειραιεῖ τῆ 17/2/2016

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

Ἡ Ἱερά Σύναξις τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν πού συνῆλθε στό Σαμπεζύ τῆς Ἑλβετίας ἀπό 21 ἕως 28 Ἰανουαρίου ἐ.ἔ. ἔκρινε σκόπιμον ὅτι ὅσον ἀφορᾶ εἰς τό ἡμερολογιακό ζήτημα «ἑκάστη Ἐκκλησία νά ἀφεθῆ ἐλευθέρα ἵνα τηρῆ τό ὑπ’ αὐτῆς θεωρούμενον ὡς λυσιτελές διά τήν πνευματικήν οἰκοδομήν τοῦ ποιμνίου αὐτῆς ἡμερολόγιον, χωρίς τοῦτο νά ἐπηρεάζει τόν ὑπό πάντων τῶν Ὀρθοδόξων κοινόν ἑορτασμόν τοῦ Πάσχα».
Ἡ Β΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξος Διάσκεψις εἶχε ἐξετάσει τό θέμα μέ γνώμονα: ὅτι εἶναι πολύ πέραν τῆς ἐπιστημονικῆς ἀκριβείας, εἶναι θέμα ἐκκλησιολογικῆς αὐτοσυνειδησίας τῆς μιᾶς καί ἀδιαιρέτου Ὀρθοδοξίας τῆς ὁποίας ἡ ἑνότης κατ’ οὐδένα λόγον ἤ τρόπον ἔπρεπε νά διασαλευθῆ ἐν τῇ πεποιθήσει ὅμως ὅτι «τό Σάββατον διά τόν ἄνθρωπον ἐγένετο καί οὐχ ὁ ἄνθρωπος διά τό Σάββατον» (Μαρκ. 2, 27).
Ὅπως εἶναι γνωστό ἡ Ἁγία Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος μέ ὅρον Της πού διασώζεται στόν πρῶτο Κανόνα τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ τοπικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος ἐπεκυρώθη ἀπό τόν Β΄ Κανόνα τῆς Ἁγίας ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὡρισμένως, καθώρισε ὅτι τό Ἅγιον Πάσχα θά ἑορτάζεται πάντοτε τήν πρώτην Κυριακήν μετά τήν πανσέληνον, μετά τήν Ἐαρινήν ἰσημερίαν, ὥστε νά μή συμπίπτει ποτέ μέ τό Νομικόν Φάσκα τῶν Ἰουδαίων, διότι κατά τόν Ζ΄ Κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων «εἴ τις Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἤ Διακόνος τήν Ἁγίαν τοῦ Πάσχα ἡμέραν πρό τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας μετά Ἰουδαίων ἐπιτελέσοι, καθαιρείσθω». Ὁ ὅρος τῆς Ἁγίας Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου περιλαμβάνεται εἰς τόν Α΄ Κανόνα τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου, ὁ ὁποῖος διά τῆς ἐπικυρώσεως ὑπό τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἔχει Οἰκουμενικήν καταξίωσι: «Πάντας τοὺς τολμῶντας παραλύειν τὸν ὅρον τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης συνόδου τῆς ἐν Νικαίᾳ συγκροτηθείσης, ἐπὶ παρουσίᾳ τῆς εὐσεβείας τοῦ θεοφιλεστάτου βασιλέως Κωνσταντίνου, περὶ τῆς ἁγίας ἑορτῆς τοῦ σωτηριώδους Πάσχα, ἀκοινωνήτους καὶ ἀποβλήτους εἶναι τῆς Ἐκκλησίας, εἰ ἐπιμένοιεν φιλονεικότερον ἐνιστάμενοι πρὸς τὰ καλῶς δεδογμένα, καὶ ταῦτα εἰρήσθω περὶ τῶν λαϊκῶν. Εἰ δέ τις τῶν προεστώτων τῆς Ἐκκλησίας, ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος, μετὰ τὸν ὅρον τοῦτον τολμήσειεν ἐπὶ διαστροφῇ τῶν λαῶν καὶ ταραχῇ τῶν ἐκκλησιῶν ἰδιάζειν καὶ μετὰ τῶν Ἰουδαίων ἐπιτελεῖν τὸ Πάσχα˙ τοῦτον ἡ ἁγία σύνοδος ἐντεῦθεν ἤδη ἀλλότριον ἔκρινε τῆς Ἐκκλησίας, ὡς οὐ μόνον ἑαυτῷ ἁμαρτίας ἐπισωρεύοντα, ἀλλὰ πολλοῖς διαφθορᾶς καὶ διαστροφῆς γινόμενον αἴτιον· καὶ οὐ μόνον τοὺς τοιούτους καθαιρεῖ τῆς λειτουργίας, ἀλλὰ καὶ τοὺς τολμῶντας τούτοις κοινωνεῖν μετὰ τὴν καθαίρεσιν. Τοὺς δὲ καθαιρεθέντας ἀποστερεῖσθαι καὶ τῆς ἔξωθεν τιμῆς, ἧς ὁ ἅγιος κανὼν καὶ τό τοῦ Θεοῦ ἱερατεῖον μετείληφεν».
Ὅπως εἶναι γνωστό τό πρῶτο σύγχρονο ἡμερολόγιο εἰσήχθη ἀπό τόν Ἰούλιο Καίσαρα ἀπό τόν ὁποῖο ἔγινε γνωστό ὡς Ἰουλιανό καί ἄρχισε νά ἰσχύει ἀπό τό 45 π.Χ. Ἡ δημιουργία του ὀφείλεται στόν Ἕλληνα ἀστρονόμο Σωσιγένη ἀπό τήν Ἀλεξάνδρεια, ὁ ὁποῖος μέ βάση τούς ὑπολογισμούς τοῦ Ἱππάρχου ὅτι ἡ διάρκεια τοῦ ἔτους εἶναι ἴση μέ 365,242 ἡμέρες, θέσπισε ἕνα ἡμερολόγιο τοῦ ὁποίου τά ἔτη εἶχαν 365 ἡμέρες ἐνῶ σέ κάθε 4ο ἔτος προσέθετε ἀκόμη μία ἡμέρα μετά τήν «ἕκτη πρό τῶν καλενδῶν τοῦ Μαρτίου» πού ὀνομάζονταν bis sextus. Ἔτσι ἡ ἡμέρα αὐτή ἐπειδή ἐμετρᾶτο δύο φορές ὀνομάζεται δίς ἕκτη καί τό ἔτος πού τήν περιέχει δίσεκτο.
Τό Ἰουλιανό ἡμερολόγιο δέν ἦταν τέλειο διότι παρά τόν καλύτερο προσδιορισμό τοῦ ἡλιακοῦ ἔτους ἀπό τόν Σωσιγένη ὑπῆρχε ἀκόμη μία μικρή ἀπόκλιση ἀφοῦ ἡ διάρκεια τοῦ ἡλιακοῦ ἔτους εἶναι 365,242199 ἡμέρες. Ἔτσι τό καθωρισμένο ἀπό τόν Σωσιγένη ἔτος εἶναι μεγαλύτερο τοῦ πραγματικοῦ κατά 0,0078 τῆς ἡμέρας, δηλ. κατά 11 λεπτά καί περίπου 13 δευτερόλεπτα. Κάθε ὅμως 4 χρόνια τό μικρό αὐτό λάθος γίνεται περίπου 45 λεπτά καί κάθε 129 χρόνια φθάνει τήν μία ὁλόκληρη ἡμέρα. Μέσα στά πρῶτα 400 χρόνια ἀπό τήν ἐφαρμογή τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου τό λάθος εἶχε φθάσει τίς 3 ἡμέρες μέ ἀποτέλεσμα τό 325 μ.Χ. ἡ ἐαρινή ἰσημερία νά συμβεῖ 21 Μαρτίου ἀντί τῆς 25. Τό λάθος ὅμως τῶν 11 λεπτῶν συσσωρευόταν καί ἡ ἐαρινή ἰσημερία μετατοπίζετο ὅλο καί πιό ἐνωρίς. Τό 1572 ἐξελέγη πάπας Ρώμης ὁ Γρηγόριος 13ος ὁ ὁποῖος ὅρισε τόν Ἰησουΐτη ἀστρονόμο Χριστόφορο Κλάβιους μέ τή βοήθεια τοῦ ἀστρονόμου Λουΐτζι Λίλιο νά ἐπεξεργαστοῦν τήν ἡμερολογική μεταρρύθμιση, μέ τήν ὁποία ἡ 5 Ὀκτωβρίου 1582 ὀνομάστηκε 15 Ὀκτωβρίου γιά νά διορθωθεῖ τό λάθος τῶν 10 ἡμερῶν πού εἶχε συσσωρευτεῖ τούς προηγούμενους 11 αἰῶνες.
Γιά νά μήν ἐπαναληφθῆ τό λάθος τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου ὁ Λουΐτζι Λίλιο ἐξαίρεσε ἀπό τά δίσεκτα ἔτη τά «ἐπαιώνια» τά ἔτη δηλ. τῶν αἰώνων, ἀπό τά ὁποῖα ὥρισε ὡς δίσκεκτα μόνο ὅσα ἔχουν ἀριθμό αἰώνων πού διαιρεῖται μέ τό 4. Ἡ τροποποίηση αὐτή καθορίζει ὅτι κάθε 400 χρόνια ἔχουμε 97 δίσεκτα ἔτη, ἀφοῦ τό λάθος τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, εἶναι 3 ἡμέρες καί περίπου 3 ὧρες κάθε 400 χρόνια.
Τό νέο ἡμερολόγιο πού ὀνομάστηκε Γρηγοριανό, δέν ἐγένετο ἀποδεκτό ἀπό τά 4 πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας διότι παρεβίαζε τόν ὅρο τῆς Α΄ Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὅσον ἀφορᾶ εἰς τόν προσδιορισμό τοῦ Ἁγίου Πάσχα. Τό 1919 ἡ Ἑλληνική Πολιτεία ἀνεκίνησε τό ἡμερολογιακό θέμα ὁπότε ἡ Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπεφάσισε παμψηφεί ὅτι «ἡ μεταβολή τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου μή προσκρούουσα εἰς κανονικούς καί δογματικούς λόγους δύναται νά γίνει… ἡ δέ Πολιτεία εἶναι ἐλευθέρα νά δεχθῆ τό Γρηγοριανόν ὡς εὐρωπαῖον ἡμερολόγιον». Τοιουτοτρόπως ἡ Πολιτεία μέ τό ΝΔ τῆς 18/1/1923 ὥρισε τήν ἔναρξι ἐφαρμογῆς τοῦ νέου ἡμερολογίου τήν 16/2/1923 τήν ὁποία ὀνόμασε 1/3/1923. Ἀφαιρέθηκαν δηλ. 13 ἡμέρες ἀπό τό ἔτος 1923, διότι στίς 10 ἡμέρες λάθους μεταξύ Ἰουλιανοῦ καί Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου εἶχε ἐπέλθει καθυστέρησι καί ἄλλων 3 ἡμερῶν στά 340 χρόνια πού εἶχαν παρέλθει ἀπό τήν πρώτη εἰσαγωγή τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου τό 1582.
Ἡ ἀποδοχή τῆς διορθώσεως τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου πού ἐπεκράτησε εἰς ὡρισμένας Αὐτοκεφάλους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας διότι δέν ἠλλάγη ὁ Πασχάλιος Κανών καί ὁ ὅρος τῆς Ἁγίας Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὥστε νά μιλοῦμε γιά ἀποδοχή τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου χωρίς ὅμως γενική ἀποδοχή αὐτῆς τῆς διορθώσεως ὑφ’ ὅλων τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν διέσπασε τήν λειτουργική ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, γεγονός πού τραυματίζει τήν ἑνότητα τοῦ σώματος Αὐτῆς καί σήμερον.
Ἑπομένως ἡ μή συμπερίληψις τοῦ Ἡμερολογιακοῦ ζητήματος εἰς τά ὑπό διάσκεψι καί συζήτησι θέματα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου καί ἡ μή ὑπό πάντων τῶν Ὀρθοδόξων συναπόφασις ἐπ’ αὐτοῦ καί ἡ συνέχισις τῆς διασπάσεως τῆς λειτουργικῆς ἑνότητος καταδεικνύει μίαν σοβαράν ἀδυναμίαν.
Εἰς τήν ἐγκατάλειψι τοῦ συγκεκριμένου θέματος καί τήν μή σύμφωνο γνώμη συμπεριλήψεώς του εἰς τήν ἡμερησία διάταξι τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, συνέτεινε καί ἡ ἄκριτος ὑπό τινων συζήτησις τοῦ ἐπαναπροσδιορισμοῦ τοῦ ἁγίου Πάσχα διά τόν ἀπό κοινοῦ μετά τῶν ἑτεροδόξων Χριστιανῶν συνεορτασμόν του, γεγονός πού ἐνέπλεξε τά πράγματα καί τά ἐφόρτισε ἀρνητικῶς διότι ὁ συνεορτασμός προϋποθέτει τήν «κοινωνίαν ἐν τοῖς αὐτοῖς μυστηρίοις καί τῇ αὐτῇ πίστει» καί βεβαίως τόν ἀπόλυτον σεβασμόν τοῦ ὅρου τῆς Ἁγίας Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Ἐν Πειραιεῖ τῆ 19/2/2016

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Ἡ πρόσφατη ἀποκάλυψι τοῦ εἰδεχθοῦς ἐγκλήματος δολοφονίας στήν Σιάτιστα Κοζάνης τοῦ νεαροῦ Κωνσταντίνου Πολύζου δημοσιοποίησε ἕνα ἐκπληκτικό γεγονός πού δυστυχῶς πέρασε ἀσχολίαστο καί τό ὁποῖο συντρίβει καί κονιορτοποιεῖ τό ἀθεϊστικό κοσμοείδωλο καί τίς ληρώδεις ἀνοησίες τῶν δῆθεν προοδευτικῶν ριζοσπαστῶν «διανοουμένων» ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι μόνο ὅ,τι φαίνεται καί ὅτι προέρχεται ἀπό τό πουθενά καί τήν τυχαιότητα καί βαδίζει στήν ἐκμηδένιση καί τήν ἀνυπαρξία, ἕνας τυχαῖο καί ἀνερμάτιστος κρῖκος σέ μία τυχαία καί ἀνερμάτιστη, ἄλογη καί ἀσυνείδητη διαδικασία ἐξέλιξης.
Τό συγκλονιστικό γεγονός ἐρείδεται στήν μαρτυρία τοῦ κ. Σαράντη Λιάκου κυνηγοῦ, ὁ ὁποῖος κατά τήν διάρκεια κυνηγητικῆς ἐξορμήσεως ὁδηγήθηκε ἀπό τούς κυνηγητικούς του σκύλους στήν διαμελισμένη σορό ἀπό ἄγρια ζῶα τοῦ θύματος τῆς δολοφονίας Κων/νου Πολύζου, τήν ὁποία θεώρησε ὅτι ἀνήκει σέ ἀποθανόντα μετανάστη καί δέν ἐνημέρωσε αὐθωρεί τίς Ἀρχές. Ὅπως ὁ ἴδιος ὅμως κατέθεσε σέ ὄνειρό του ἐμφανίσθηκε τό θύμα τῆς δολοφονίας καί τοῦ ἀπεκάλυψε τά στοιχεῖα τῆς ταυτότητός του, παρακινόντας τον νά ἐνημερώσει τίς Ἀστυνομικές Ἀρχές τῆς χώρας καί ἔτσι νά ξεκινήσει ἡ ἀποκάλυψη τοῦ ἀγρίου καί φοβεροῦ αὐτοῦ ἐγκλήματος. Τό ἀνωτέρω ἐκπληκτικό γεγονός δέν σχολιάστηκε ἀπό τούς «εἰδικούς» τῆς ἐνημέρωσης καί θεωρήθηκε ὡς ἀνάξιο προσοχῆς. Εἶναι ὅμως ἐξαιρέτως συγκλονιστικό καί ἀποδεικτικό τῆς ὑπάρξεως τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς πού ὑπερβαίνει τό φυσικό θάνατο καί δέν ἐγκλείεται στήν ὑλική διάσταση τῆς ζωῆς.
Τό συγκεκριμένο γεγονός πού κατέθεσε ὁ ἀξιόπιστος κ. Λιάκος ἀποτελεῖ μία ἀπό τίς ἀναρίθμητες ἀποδείξεις γιά τήν ὕπαρξη τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς πού ἐπιμαρτυρεῖ τήν ἀλήθεια τήν ὁποία διακηρύσσει διαχρονικά ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξος Καθολική Ἐκκλησία.
Οἱ πνευματικές ἐκδηλώσεις τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς καί οἱ ἀποδείξεις γιά τήν ἰδιαιτέρα ὑποστασή της εἶναι βέβαια τό ἐνσυνείδητο πνεῦμα μας καί τό ἐνσυνείδητο ἐγώ μας. Ἡ συνείδησι καί ἡ συνειδητή ἀντίληψη τῶν ἐννοιῶν τοῦ ἀγαθοῦ, τοῦ καθήκοντος τοῦ δικαίου καί τοῦ ἀντιστρόφου τῶν ἐννοιῶν αὐτῶν. Ἡ μεταβολή σέ ἰδέες ὅλων τῶν ἐπί τοῦ σώματός μας ὑλικῶν ἐπιδράσεων καί ἐντυπώσεων ἐνδοοργανικῶν καί ἐξωτερικῶν, ἡ δυνατότητα τῆς μή ἱκανοποιήσεως διά τῆς βουλήσεως καί τῆς θελήσεώς μας ὅλων τῶν ἐπί τοῦ σώματός μας ἐπιδράσεων. Ἡ συνειδητή καί δυναμική ἐπίδραση ἐπωφελῶς καί ἐπιβλαβῶς τῆς πνευματοβολίας τῆς ψυχῆς μας στό ἴδιο μας τό σῶμα ἀλλά καί σέ ἄλλα πρόσωπα καί ἀντικείμενα, ἡ ὑποβολή εἰδική ἀλλά καί ὁμαδική, ἡ ἑκούσια συνειδητή βασκανία, ἡ τηλεπάθεια, ὁ προφορικός λόγος καί ὁ ἐνδιάθετος λόγος, ἡ συνειδητή μνήμη ἡ ἀνάπλασι καί ἡ ἀναγνώρισι καί ἡ συνειδητή προσοχή, γνώσις, ἐπιστήμη καί φαντασία, ἡ πνευματική ἱκανότης, ἰδιοφυΐα καί μεγαλοφυΐα ἀσχέτως τῶν διαστάσεων καί τοῦ βάρους τοῦ σώματος καί τοῦ ἐγκεφάλου, τά ὄνειρα καί ἰδίως τά προγνωστικά καί προφητικά ὀράματα, οἱ σέ ἔκσταση ὀπτασίες καθώς καί οἱ συναισθηματικές καί ἠθικές ἀτέλειες καί ἀνεπάρκειες τῆς παρούσης ζωῆς πού δέν μποροῦν νά αἰτιολογήσουν τήν ὑφισταμένη νομοτέλεια.
Ἐπιπρόσθετες ἀποδείξεις γιά τήν ἰδιαιτέρα ὑπόσταση τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς a contrario (ἐκ τοῦ ἐναντίον) ἀπό τήν ὑποστατικότητα τῶν πονηρῶν πνευμάτων, εἶναι ἡ τηλενέργεια καί τηλεκινησία, ὁ ὑπνωτισμός, ἡ γοητεία καί ἡ κατάρα, ἡ νοομαντία, ἡ ἐνδοσκοπία καί ἡ αὐτόματος γραφή, ἡ ἐξωπλασία ἤ τηλεπλασία (ἐκτόπλασμα), ἡ μαγεία, ἡ καταληψία, ἡ ἀκαΐα, ἡ αἰώρησι, ἡ διπλή ἤ πολλαπλή προσωπικότης, ἡ ξενογλωσσία τῶν διαμέσων, ἡ ἰδεοπληγία-ἰδεοπλασία καί ἡ ψευδαίσθησι. Τό τραγικό θύμα τῆς εἰδεχθοῦς δολοφονίας Κων/νος Πολύζος μέ τήν μεταφυσική του παρέμβαση γιά τήν ἀποκάλυψη τοῦ εἰς βάρος του ἐγκλήματος, ἀπέδειξε γιά μιά εἰσέτι φορά ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει πλαστεῖ ἀθάνατος, μέτοχος τῆς αἰωνιότητος καί κοινωνός δυνάμει τῆς αἰωνίου ζωῆς τοῦ Δημιουργοῦ του.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ