ΟΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΨΕΥΤΟΠΑΠΑΔΕΣ
ΚΑΙ ΟΙ ΨΕΥΤΟΘΕΟΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΑΠΘ, ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΠΟΙΟΥΝ ΤΗΝ ΣΧΟΛΗ

Πατῆστε στοὺς συνδέσμους και θαυμάστε τὸ θάρρος τους!

https://greekmurtadeen.wordpress.com

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=51777

Απάντηση του Γραμματέα της ΠΕΘ κ. Παναγιώτη Τσαγκάρη

στον «Ανορθόδοξο φονταμενταλισμό» του Αρχιμανδρίτη π. Σωφρόνιου Γκουτζίνη

Χείλη ιερέως, «υποψηφίου αρχιερέως», ου ψεύδονται.
Απάντηση του Γραμματέα της ΠΕΘ κ. Παναγιώτη Τσαγκάρη
στον «Ανορθόδοξο φονταμενταλισμό»
του Αρχιμανδρίτη π. Σωφρόνιου Γκουτζίνη
Πρωτοσυγκέλου Ιεράς Μητροπόλεως Ξάνθης.

Σεβαστέ και αγαπητέ π. Σωφρόνιε,
Επειδή όσα γράφετε -ίσως σκόπιμα, ίσως από άγνοια ο Θεός οίδεν- υπερασπιζόμενος ένθερμα τη λειτουργία των Ισλαμικών Σπουδών στο Τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, είναι ψευδή και παραπλανητικά, οφείλουμε προς χάριν της αλήθειας, να τα αναιρέσουμε: Ισχυρίζεστε ότι «η Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ με συντριπτική πλειοψηφία των μελών ΔΕΠ των Τμημάτων της αποφάσισε τη δημιουργία και λειτουργία Προγράμματος Ισλαμικών Σπουδών». Ο ισχυρισμός σας
αυτός ελέγχεται ως ψευδής, διότι α) σε σύνολο 38 μελών ΔΕΠ του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής μόνον (23) καθηγητές ψήφισαν υπέρ της ιδρύσεως και λειτουργίας αυτού του Προγράμματος, β) το Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας, έχει αποφασίσει και δημοσιεύσει την έντονη διαφωνία του για το εγχείρημα αυτό και γ) σας ενημερώνουμε ότι, όλοι οι καθηγητές και των δύο Τμημάτων της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, είναι (72)!! Επομένως, για ποια πλειοψηφία μελών ΔΕΠ της Θεολογικής Σχολής ομιλείτε πάτερ;
Επειδή… Διαβάστε τη συνέχεια στο ἰστολογιο:

http://www.petheol.gr/nea/cheileiereosypopsephiouarchiereosoupseudontaiμμ

ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ

ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

(Πατῆστε τὸν τίτλο καὶ διαβᾶστέ το ὁλοκληρωμένο σὲ.pdf)

ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑ (κατά τήν γνώμη μου Λ. Α.)
ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
ΚΑΙ Η ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

ΛΑΖΑΡΟΣ ΑΡΑΒΑΝΗΣ

Κίνητρο μου: «Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΦΗΒΟ»

(ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ )

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Εἶχα ἕνα βιβλιαράκι μέ ἁγιοπατερικό προσευχητάριο στή βιβλιοθήκη μου, καί ἐπειδή ἦταν μικρό σέ μέγεθος, καί δέν κυριαρχεῖ πάντα ἡ τάξις στή βιβλιοθήκη μου, ἦταν παραμελημένο˙ ἦταν θαρρεῖς κάπου κρυμμένο, καί τό εἶχα παραμελήσει ἐδῶ καί πολλά χρόνια. Τό βρῆκα ὅμως, καί διαβάζοντας ἀρκετές προσευχές ἁγιασμένων μορφῶν-πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ξεχώρισα μία πού μοῦ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση. Ἦταν τοῦ γέροντα Ἰωσήφ. Ἀναφερόταν ἡ προσευχή του στούς ἐφήβους μας. Ὁ Γέροντας Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής γεννήθηκε στίς Λεῦκες τῆς Πάρου , ὅπου εἶχε γεννηθεῖ καί ὁ π. Αὐγουστίνος Καντιώτης. Ὑπῆρξε μάλιστα μαθητής τῆς μητέρας τοῦ π. Αὐγουστίνου πού ἦταν δασκάλα. Καί οἱ δύο κοιμήθηκαν τήν ἴδια ἡμέρα, 28 Αὐγούστου 1959 ὁ Γέροντας Ἰωσήφ , καί 28 Αὐγούστου 2010 ὁ Γέροντας Ἐπίσκοπος Αὐγουστίνος Καντιώτης˙ τυχαῖο; ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ. Μέ ἀπασχολοῦσε λοιπόν ἐδῶ καί ἀρκετό καιρό τά μαθήματα τῶν νέων μαθητῶν καί μαθητριῶν πού διδάσκονται στήν δευτεροβάθμια (κυρίως) ἐκπαίδευση, τελευταῖα μάλιστα ἦταν κάτι παραπάνω ἀπό ἐνδιαφέρον, θά ἔλεγα ὅτι εἰσῆλθα στό στάδιο τῆς ἀγωνίας, καί ἀγωνιοῦσε ἀγωνιζόμενο τό πνεῦμα μου νά βρῶ τί φταίει, καί ἐάν μποροῦμε ὅλοι μαζί οἱ γονεῖς , ἀλλά καί ὅσοι ἔχουν συγγενικά πρόσωπα μέ παιδιά στά σχολεῖα μας νά βροῦμε καί νά προτείνουμε καλύτερες λύσεις γιά τά ἐκπαιδευτικά προγράμματα στά ἐκπαιδευτήρια μας. Βέβαια, ἡ πρώτη ἐκπαίδευση ἀρχίζει ἀπό τήν οἰκογένεια, ἀλλά δέν μᾶς «χαλάει» σκέφτηκα καί μία καλύτερη ἐθνική παιδεία, ὥστε πολλά παιδιά νά μήν τούς «χαλάει» , ἤ χαλαρώνει ἐπικίνδυνα ὁ λογισμός τους ὅταν πηγαίνουν στό σχολειό τους, ἀλλά τουναντίον, νά ἐνισχύεται ἐκ μίας ἑλληνορθόδοξης φρούρησης καί περαιτέρω ἰσχυρότερης ὀργάνωσης μέσα ἀπό τήν παιδεία μας.
Ἐπίσης, ὑπάρχει (σκέφτηκα) καί σέ μεγάλο ποσοστό μάλιστα τό ἐνδεχόμενο οἱ γονεῖς καί τά συγγενικά καί ἀγαπημένα πρόσωπα τῶν μαθητῶν μας νά μήν ἔχουν τήν στοιχειώδη θεολογική μόρφωση, ἤ νά εἶναι καί ἐκεῖνοι (ὅσοι εἶναι) θύματα τῶν κακῶν περιστάσεων καί κακῶν συνηθειῶν τῆς ἐποχῆς μας, δηλαδή νικημένοι καί ὑποταγμένοι (μέ διάφορους τρόπους, ἔμμεσα ἤ ἄμεσα) ἐκ τῶν σκοτεινῶν ἀντίχριστων δυνάμεων.
Στό παρόν πόνημα λοιπόν, θά ἐπιχειρήσω μία πρόταση πρός τούς ἰθύνοντες τῆς ἐκπαίδευσης, καί ὅλους τούς συλλόγους γονέων στήν πατρίδα μας, καί εὐελπιστῶ τῶν εὐχῶν τῶν καλῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλά καί τῶν ἀγωνιστῶν λαϊκῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, νά εὕρει καλή ἀνταπόκριση ἡ παροῦσα πρόταση. Καλή ἀνταπόκριση καί μέ τίς εὐχές καί παρεμβάσεις καί τῶν κεκοιμημένων ἁγίων πατέρων καί ἁγίων τῆς ὀρθοδοξίας μας, πού πρέπει νά ζητοῦμε τήν βοήθεια των, ἰδίως τοῦ γέροντα Ἰωσήφ (γιά τό παρόν θέμα μας), ὅπου ὑπῆρξε μία ἁγιασμένη μορφή στήν πατρίδα μας, ἀλλά καί τοῦ Αὐγουστίνου Καντιώτη , πού ὑπῆρξε μία σπουδαία ἡρωική , ἁγιασμένη καί μαχητική μορφή , καί πού ἀγωνιζόταν γιά τό καλό τῆς πατρίδος μας. Τό πρόβλημα λοιπόν (κατά τή γνώμη μου) εὑρίσκεται σέ πολλά καί ποικίλα, ἐδῶ ὅμως θά ἐπικεντρωθῶ σέ μία κυρίως λέξη ,καί πού συνάντησε ὁ λογισμός μου στήν προσευχή τοῦ Γέροντα Ἰωσήφ, τήν λέξη : ὀργανωτικό (Κάνε τον ὀργανωτικό = ὀργανωτικό πνεῦμα). Ἀπουσιάζει λοιπόν τό ἐκπαιδευτικό ὀργανωτικό πνεῦμα στά σχολεῖα μας. Δηλαδή, ΟΛΗ ΑΥΤΗ ΤΗ ΝΕΑΝΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΕΦΗΒΙΚΗ ΟΡΜΗΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ (πού ἔχει Λόγο ὕπαρξης στό ὑπουργεῖο Παιδείας) ΝΑ ΤΗΝ ΣΤΡΕΨΟΥΝ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΑ ΟΧΥΡΑ ΠΟΥ ΕΧΑΣΕ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, καί εἶναι πολλά (δυστυχῶς)˙ καί ὁ σκοπός; ἡ ἀνακατάληψη των. Ἤθελα πραγματικά, νά ρωτήσουμε ὅλοι μέ εἰλικρίνεια, καί ἐγώ ξανά τήν συνείδησιν μου, καί ὅλοι ἐσεῖς συνάνθρωποι μου τήν συνείδηση σας: πού νομίζουμε τελικά ὅτι τραβοῦμε; Ὅταν κάθε 3-5 περίπου χρόνια χάνουμε καί ἕνα πνευματικό ἑλληνορθόδοξο ὀχυρό , ὀχυρό πού μέ αἷμα καί ἱδρῶτες ἀποκτήθηκε καί ἀποκτήθηκαν ἐκ τῶν τῶν ἁγίων μας, πού ἔχυσαν τό αἷμα τους γιά νά ζήσουμε ἐμεῖς σήμερα καλύτερα; Καί τά χάνουμε, τά χανουμε γιατί ἡ ὁρμή πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός μας ὡς δῶρο στά νιάτα μας πήγαινε, καί πηγαίνει ἀκόμα στήν πλειονότητα της (δυστυχῶς) στράφι στά ξυλοκέρατα τῶν χοίρων (λάθος κατεύθυνση).

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΦΗΒΟ

Ὅταν ἦταν παιδί ἦταν ἥσυχα καί γλυκά τά μάτια του. Ἀθῶος καί φωτεινός ὁ νοῦς του.
Ὄμορφη ἡ μορφή του. Γλυκιά ἡ ἔκφρασή του. Χαριτωμένες οἱ κινήσεις του. Χαμογελαστά τά ὄνειρα του.
Τώρα πού ἔγινε ἔφηβος σκλήρυνε τό βλέμμα του καί πετάει σπίθες ἠλεκτρισμένες. Ἀστραπές κεραυνῶν!
Χίλια ἐρωτηματικά χοροπηδοῦν μές στό νοῦ του: Αὐτό; ἤ ἐκεῖνο; Ἤ τό ἄλλο; Δεξιά; Ἤ ἀριστερά; Χαμηλά ἤ ψηλά;
Ἔφυγε ἀπό τήν μορφή του ἡ ἀθῶα ὀμορφιά. Ἡ ἔκφρασή του ἔγινε ἀτσάλινη. Οἱ κινήσεις του βαριές. Ἄτσαλες.
Τά ὄνειρα του κουβάρι μπερδεμένο. Τά λόγια του κοφτά, σκληρά, ἐγωιστικά , ἀπόλυτα.
Δέν φταίει ὅμως αὐτός. . . Εἶναι στό κατώφλι τῆς ζωῆς. Ἡρακλῆς μπροστά στούς δύο δρόμους. Ὀδυσσέας πού περνᾶ ἀπό τίς σειρῆνες.
Ἀναζητητής. Δικαστής. Τιμωρός. Ἀρνητής. Μπουρλοτιέρης.
Δεῖξε, Θεέ μου, στόν ἔφηβο καί στήν ἔφηβο τόν δρόμο τῆς ἐπιτυχίας. Τῆς νίκης. Τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας. Τῆς ἀγάπης. Τῆς εὐτυχίας.
Κάνε τον ὀργανωτικό. Μελετηρό. Ἐργατικό. Συναγωνιστικό. Ἁμιλλώμενο. Ἀθλητή καί στό στίβο τῆς ζωῆς. Μέ καινούριες ἐπιδόσεις. Μέ νέα ρεκόρ.
Πρωταθλητή!
Γιά νά γεμίσει ἡ ψυχή του ἀπό τήν ἱκανοποίηση τῆς ἐπιτυχίας. Νά ξεχειλίσει ἡ καρδιά του ἀπ’ τήν χαρά τῆς ζωῆς.
Νά λάμπει στά μάτια του ἡ ἅγια δύναμη τῆς ματιᾶς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Νά ὀμορφύνει ἡ μορφή του ἀπ’ τήν ἀρχοντική ὀμορφιά καί ἁγιωσύνη τοῦ ἁγίου Δημητρίου. Νά πάρει ἡ ἔκφραση του τήν ἔκφραση τῆς ἁγίας λεβεντιᾶς τοῦ ἁγίου Γεωργίου.
Γιά τόν ἔφηβο παρακαλῶ πολύ. Τό νέο ἄνθρωπο. Τόν καινούριο σκυταλοδρόμο τῆς ζωῆς. Ἄκουσε μέ, Θεέ μου. Τόν ἀγαπῶ. Τόν ἀγαπᾶς. Τόν ἀγαποῦμε.
(Γέρων Ἰωσήφ)

Σημείωση συγγραφέα Λ. Α. Ζητῆται μουσικός γιά τήν μελοποίηση τῶν παραπάνω στίχων, καί νά γίνει ὠδή-προσευχή γιά τήν παραπάνω ἀνύψωση τῶν νέων καί τίς νέες μας.
ΤΟ ΣΚΕΠΤΙΚΟ

Ὅπως σήμερα οἱ διάφορες χῶρες ἀναζητοῦν κρυμμένες μορφές ἐνέργειας (βλεπε: ἀνεμογεννήτριες, κλπ), ἔτσι καί ἡ χώρα μας, ἡ χώρα πού ἔδωσε τόν πολιτισμό πρώτη στίς ὑπόλοιπες ἄλλες χῶρες, θά ἔπρεπε νά ἀναζητᾶ καί νά εὑρίσκει τίς χαμένες ἐκεῖνες μορφές ἐνέργειας, πνευματικές ὅμως μορφές ἐνέργειας. Ποῦ εὑρίσκονται λοιπόν οἱ χαμένες , ἀναξιοποίητες καί περιφρονημένες ἐκεῖνες μορφές πνευματικῆς ἐνέργειας; Μήπως δέν εὑρίσκονται στούς νέους μας; στούς κατά πολλούς «ὀργισμένα νιάτα» μας ; καί ὅσοι διαθέτουν μιά στοιχειώδη ἀντίληψη περί πραγματικοῦ καί ψεύτικου, ἀναγνωρίζουν ὅτι ἡ ὀργή καί ὁρμή τῶν νέων μας εὑρίσκεται εἰς λάθος κατεύθυνση˙ ἐνῶ θά ἔπρεπε νά εὑρίσκεται εἰς τήν κατεύθυνση ἀποφάσεως τοῦ μυθολογικοῦ Ἡρακλῆ, δηλαδή νά συμβάλουν καί νά συμβάλουμε ὅλοι μαζί νά καθαρίσουμε τήν κόπρο τοῦ Αὐγεία ἀπό τήν πατρίδα μας. Νά ὀργισθοῦν καί νά ὀργισθοῦμε μέ τίς ἁμαρτίες, καί ὄχι μέ τούς συνανθρώπους μας, νά ὀργισθοῦν καί νά ὀργισθοῦμε καί μέ τίς προδοσίες κατά τοῦ Θεοῦ μας, πού μετέτρεψαν τήν χώραν μας μία ἀπέραντη ἀποθήκη κοπριᾶς, κοπριᾶς μέ τήν συμβολική ἔννοια τῶν κάθε βρωμερῶν ἁμαρτιῶν. Ποιοί λοιπόν θά μποροῦν νά ἀνατρέψουν τέτοιες καταστάσεις; Ποιοί ἄλλοι; παρά οἱ νέοι μας, οἱ ἔφηβοι μας πού εἶναι τό ἴδιο τό μέλλον τῆς πατρίδος μας , οἱ νέοι μας, οἱ ἔφηβοι μας μέ τίς καθαρτήριες δυνάμεις (μέσα ἀπό τήν νεανικήν τους ὁρμή) πού εἶναι δῶρο ἐκ Θεοῦ, σέ σωστές ἐπαναστατικές= ἀναστάσιμες καί ἀπελευθερωτικές κινήσεις γιά τήν κοινωνία μας. Ἡ ὀρθόδοξη πίστη μας μᾶς διδάσκει τήν ἀληθινή ἀγάπη στόν ἄνθρωπο (φίλους καί ἐχθρούς) καί νά μισοῦμε τήν ἁμαρτίαν. Ἐάν διαπαιδαγωγῆται ἡ νεολαία στήν ὀρθήν ἐκπαίδευση, καί κατά ἐπέκτασιν νά εὑρίσκεται ἡ κοινωνία μας ἐν Θεῶ, δέν θά χρειασθοῦν οἱ πολλές σωφρονιστικές φυλακές καί οἱ ἀστυνομικοί (πού ὁλοένα καί αὐξάνονται ἀπό τά θανάσιμα παραπτώματα τῶν ἀνθρώπων) διότι θά ἔχουμε πλέον καλά καί σωτήρια σχολεῖα. Ἡ λαϊκή παροιμία: « ὅπου ἀνοίγη ἕνα σχολεῖο κλείνει μία φυλακή» εἶναι πολύ σωστή, ἀρκεῖ αὐτό τό σχολειό πού ἀνοίγη, νά ἀνοίγη καί μέ καλά καί σωτήρια μαθήματα, χρήσιμα καί ἀνατρεπτικά γιά κάθε κακή καί βλαβερή πράξη πού διαιωνίζεται, καί διαιωνίζεται ἐν ἀπουσία τέτοιων σπουδαίων μαθημάτων (βλέπετε παρακάτω) πού δυστυχῶς λείπουν ἀπό τήν παιδεία μας. Τό λάθος μέ τήν κάθε νεότερη ἐποχή μας εἶναι ὅτι ἡ γνώση τραβάει μπροστά, ἀνέμελη καί ὑπερήφανα, χωρίς νά ἀπελευθερώνει τά κατακτημένα ἀπό τόν ἐχθρό (δαιμόνων) ἐδάφη= κακῶς κείμενα στήν πατρίδα μας. Ἀκόμα καί στήν ἰατρική, εἴμεθα ἀπελπιστικά πίσω. Μία ἀρρώστεια νικοῦμε; δέκα ἔρχονται παραπίσω, καί εἶναι ἐκ τῶν δικῶν μας ἁμαρτιῶν.

Ἡ ὀργή καί ἡ ὁρμή τῶν νέων μας θά ἔπρεπε νά εἶναι Ἡράκλειος ὀργή καί ὁρμή, μέ τήν καλήν ἔννοιαν ὅμως. Δηλαδή, ὅπως ὁ Ἡρακλῆς ἔστρεψε τούς δυό ἐκείνους ποταμούς νά καθαρίσουν τήν κόπρο τοῦ Αὐγεία, ἔτσι καί ἐάν τό θελήσουν οἱ ἰθύνοντες τῆς πατρίδος μας θά μποροῦν νά στρέψουν τά δυό ἐκεῖνα ποτάμια τῶν νέων μας, δηλαδή τούς νέους καί τίς νέες μας στήν ἐκκαθάρισιν τῆς κόπρου πού βρωμίζει τήν κοινωνία μας. Ἀντί λοιπόν ἡ κόπρος νά καθαρίζεται, ἁπλώνεται, καί ἁπλώνεται παντοῦ στήν κοινωνία μας, εἶναι θλιβερό αὐτό πού συμβαίνει.

Βέβαια, μπορεῖ σέ αὐτό νά ἀδιαφορήσουν καί οἱ δύο πυλῶνες στήν παιδεία μας, δηλαδή ἡ ἑλληνική πολιτεία καί ἡ ἑλλαδική ἐκκλησία (ἀρχιεπισκοπή μετά τῶν μητροπόλεων τους), ἀλλά ὁ ἅγιος Χρυσόστομος μᾶς διδάσκει ὅτι: « Ἐν μόνος ἄνθρωπος ζῆλον πεπυρωμένος, ὁλόκληρον δῆμο δύναται νά διορθώσει», καί αὐτό ἰσχύει ὄχι μόνον γιά τούς πεπυρωμένους δημάρχους, διευθυντές σχολείων, μητροπολίτες,καί ἄλλους, ἀλλά καί ἑνός καί μόνο μαθητή (ἤ μαθήτριας) , πού ἔχοντας στήν καρδιά του (της) ζῆλον πεπυρωμένον μπορεῖ νά παρακινήσει ὁλόκληρο σχολεῖον, κοινότητα, δῆμον, Νομό, ὁλόκληρη χώρα! στό νά ἀνοίξουν οἱ δρόμοι γιά νά περάσει τά ὕδατα τῶν δυό ἐκείνων ὁρμητικῶν ποταμιῶν Πολιτείας καί Ἐκκλησίας, πάντα ὅμως ἐν Θεῶ, καί ὄχι ἄλλων ποταμῶν καί ρευμάτων τῆς σκοτεινῆς «Νέας ἐποχῆς»˙ καί νά καθαρίσει ἐπιτέλους τήν πνευματική ἐκείνη κόπρο στήν ἑλληνική κοινωνία μας, παραδειγματίζοντας καί ὁλόκληρα ἄλλα ξένα ἔθνη ἀνά τήν ὑφήλιο.

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΥΝΕΙΣΦΕΡΟΥΝ (μέ ὅτι δυνάμεις διαθέτουν) ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΚΑΙ ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΘΗ Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΜΑΣ, ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΘΟΥΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΠΡΟ ΤΩΝ ΚΑΘΕ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΚΥΡΙΕΥΘΕΝΤΩΝ ΟΧΥΡΩΝ ΜΕ ΤΙΣ ΑΚΑΘΑΡΣΙΕΣ ΤΩΝ.

ΠΡΟΣ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ.
ΥΠ ΟΨΙΝ:
1) ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΘΗΝΩΝ
2) ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
3) ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ
4) ΚΑΘΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟ ΕΛΛΗΝ ΚΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ.

Ἀθήνα 2- 03-2016

Τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν στήν Α! Β! καί Γ! Λυκείου νά διδάσκεται καί ἕνα δεύτερο βιβλίο. ( «Τό πρακτικό ἐγχειρίδιο τοῦ καλοῦ ὀρθόδοξου χριστιανοῦ»). Αὐτό τό βιβλίο νά εἶναι συμπληρωματικό στήν ἐπιμόρφωση τῶν μαθητῶν στήν ὀρθόδοξη πίστη μας. Νά ἔχει τήν πρακτική θεολογική καί κοινωνική δράση καί ἔννοια στό νά συνειδητοποιήσουν οἱ μαθητές μας καί μαθήτριες μας ὅλα ἐκεῖνα τά κακά πού κυριαρχοῦν στήν ἐποχήν μας, καί νά ἀγωνίζονται πνευματικῶς νά τά ἀναχαιτίσουν. Παράδειγμα:
Α) Ἡ ὁλοένα αὐξανόμενη βλασφημία, ὡς παράγοντας ἀρνητικός= ἡ ἐγκατάλειψη τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ζωή μας. Τρόποι ἀναχαίτισης, προτάσεις μαθητῶν.
Β) Ἡ αὐξανόμενη ἁμαρτία τῶν προγαμιαίων σχέσεων ὡς ἀρνητικός παράγοντας γιά τήν μελλοντική ὑγιῆ οἰκογένεια, καί κατά συνέπεια ἡ ἐγκατάλειψη τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ζωή μας. Τρόποι ἀναχαίτισης, καί προτάσεις μαθητῶν.
Γ) Ἡ αὐξανόμενη ἀντιχριστιανική τηλεόραση, διαδίκτυο, διαφήμιση, θέατρο, κινηματογράφο, μέ ἔντυπο, εἰκόνα καί ἀκουστικό λόγο καί παράσταση ὡς ἀρνητικός παράγοντας γιά τήν ζωή μας, καί κατά συνέπεια ἡ ἐγκατάλειψη τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ζωή μας. Τρόποι ἀναχαίτισης, καί προτάσεις μαθητῶν.
Δ) Ἡ αὐξανόμενη χρήση τῶν βλαπτικῶν ἐθισμῶν (κάπνισμα, ἀλκοόλ, ὀθόνες ὑπολογιστῶν, κλπ) μέσα ἀπό τίς ἀσχολίες τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου. Τρόποι ἀναχαίτισης, καί προτάσεις μαθητῶν.
Ε) ΝΕΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ (διάφορες) μέσα στήν κοινωνία μας ΠΟΥ ΑΝΤΙΤΑΣΣΟΝΤΑΙ ΕΧΘΡΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΜΑΣ. Τρόποι ἀναχαίτισης, καί προτάσεις μαθητῶν.
Στό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν μέ τό δεύτερο αὐτό προτεινόμενο ἐγχειρίδιο-βιβλίο νά παρίσταται μία ἤ δυό φορές τόν μήνα στό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν καί ὁ ἱερεύς τῆς περιοχῆς πού ἀνήκει τό σχολεῖο γιά θεολογικό κήρυγμα ἐπί τῶν ἐπίκαιρων θεμάτων πού ταλανίζουν τήν κοινωνίαν μας. Καί ὄχι νά διώκονται οἱ ἱερεῖς ἀπό τά σχολειά, ὅπως καί οἱ μητροπολίτες. Βλέπετε ὡς παράδειγμα, τό πρόσφατο περιστατικό, δηλαδή τήν ἐκδίωξη τοῦ μητροπολίτη Μεσογαῖας καί Λαυρεωτικῆς (μέ ἀπόφαση τοῦ ὑπουργοῦ Παιδείας) ἀπό σχολεῖο στήν Θεσσαλονίκη, πού εἶχε προσκληθεῖ (ὁ μητροπολίτης) ἀπό μαθητές καί καθηγητές γιά νά ὁμιλήσει.
Οἱ θεολόγοι μας, νά ἔχουν προπαρασκευαστική ἐργασία γιά τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν πρίν ἔρθουν στό σχολεῖο βάση τοῦ δευτέρου αὐτοῦ βιβλίου (πρακτικό ἐγχειρίδιο τοῦ καλοῦ ὀρθοδόξου χριστιανοῦ).
Αὐτή λοιπόν νομίζω εἶναι ἡ ἐργασία τοῦ θεολόγου στά σχολεῖα, πού θά συνεργάζεται ἐποικοδομητικά μέ τόν ἱερέα, διότι σήμερα διδάσκουν οἱ θεολόγοι μας τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν μόνον σάν ἐγκυκλοπαιδικό μάθημα ἐκκλησιαστικῆς λειτουργικότητας. Καί ἡ λειτουργία τῆς κοινωνίας μας μέσα στό χρόνο ; Ποῦ εἶναι μωρέ ἡ λειτουργία τῆς κοινωνίας μας μέσα στόν χρόνο; Εἶναι σάν νά ἔχουμε τόν ὑλικό-πνευματικό μηχανισμό ἑνός τέλειου πνευματικοῦ ρολογιοῦ ἕτοιμο (ἡ λειτουργικότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς πίστεως μας), τό ρολόι στό χέρι μας= τοῦ χεριοῦ μας νά μπορεῖ να λειτουργεῖ ἄψογα, καί τέλεια. Ἡ ἄσπρη πολεμική στολή μας (ἐκ τοῦ βαπτίσματος μας) ἄψογη, ἄλλα ἐμεῖς νά μήν μποροῦμε νά χρησιμοποιοῦμε τόν χρόνο μας γιά τόν σκοπό πού φέρουμε τό πνευματικό ἐκεῖνο ὡρολόγιον μας. Ὡρολόγιον πνευματικό, πού ὄχι μόνον εἰσέρχεται ὁ λόγος του μέσα σέ χρόνους καί τόπους καί ἀποτρέπουν κακά συναπαντήματα (τόπο) καί κακές ὧρες= ἀτυχήματα καί δυστυχήματα (χρόνο), {βλέπετε ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς, κλπ, } ἀλλά εἰσέρχεται ὁ λόγος του ὡς εὐλογία στίς ὁποιαδήποτε καλές καί δημιουργικές πράξεις μας. Εἴμεθα (μέ λίγα λόγια, οἱ εὑρισκόμενοι ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας) ἐκτός τοῦ εὐλογημένου χρόνου, καί τοῦ εὐλογημένου τόπου. Χτίζουμε, μᾶς τά γκρεμίζουνε, καί τραβᾶμε μέ τό πνευματικό ρολόι στά χέρια μας σέ παρά πέρα τόπο καί χρόνο, μέχρι πού θά στενέψουν τά ἐδαφικά μας ὅρια καί «χωράφια», δέν θά ἔχουμε ἄλλον χρόνο γιά διόρθωση, καλή ἀξιοποίηση, καί ἀνακατάληψη τῶν χαμένων ἑλληνορθοδόξων ὀχυρῶν μας καί θά βρεθοῦμε στήν ἄκρη τοῦ γκρεμοῦ˙ τότες, καί μήν ἔχοντας ἄλλη ἐπιλογήν κάποτε θά φτάσουμε καί θά πέσουμε εἰς αὐτόν, θά πέσουμε, ἤ θά μᾶς σπρώξουν εἰς αὐτόν. ΕΜΕΙΣ ΠΛΕΟΝ ΩΣ ΟΙ ΚΥΡΙΟΙ ΤΩΝ ΕΔΑΦΩΝ ΜΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΧΩΡΟΥΜΕ ΠΛΕΟΝ ΕΙΣ ΤΑ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΕΔΑΦΗ ΜΑΣ. ΕΔΑΦΗ ΠΟΤΙΣΜΕΝΑ ΜΕ ΑΙΜΑ ΕΚ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΜΑΣ. Γιατί; διότι τά παραχωρήσαμε εἰς τούς ἐχθρούς τῆς πίστεως μας= βάλαμε στό τιμόνι τῶν κυβερνήσεων μας ἐχθρούς τῆς πίστεως μας.
Θέλω λοιπόν νά τονίσω πολλές φορές, ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗ ΧΑΜΕΝΩΝ ΕΔΑΦΩΝ, καί θά τό ἀναφέρω πολλές φορές μήπως καί τό συνειδητοποιήσουν οἱ καθηγητές θεολόγοι μας πού διδάσκουν τά θρησκευτικά στά σχολειά μας.
ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗ ΧΑΜΕΝΩΝ ΕΔΑΦΩΝ,
ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗ ΧΑΜΕΝΩΝ ΕΔΑΦΩΝ,
ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗ ΧΑΜΕΝΩΝ ΕΔΑΦΩΝ,
ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗ ΧΑΜΕΝΩΝ ΕΔΑΦΩΝ, ὅπου καί σέ ὅποιες ἐποχές ἐκεῖνα κατακτήθηκαν ἐκ τῶν ἀγώνων τῶν ἁγίων τῆς ὀρθοδοξίας μας˙
γράψτε το 1000 φορές στό νοῦ σας, καί διεκδικῆστε καί ἀγωνισθῆτε νά ἀλλάξτε γραμμή στήν ἐκπαίδευση σας, διευρύνοντας, καί ἀνοίγοντας ἐπιτέλους τόν ὁρίζοντα στό σπουδαῖο αὐτό μάθημα.
Ἀπογειῶστε τό ἀεροπλάνο= ὀρθόδοξη πίστη μας ἐπιτέλους! νά εὑρεθῆ στόν οὐρανό!!!, ἐκεῖ πού εἶναι ὁ φυσικός χῶρος τοῦ ταξιδιοῦ του, ἐκεῖ πού θά ταξιδέψει καί ὁ νοῦς τοῦ μαθητή καί τῆς μαθήτριας ὅταν θά διδάσκετε τήν ὀρθόδοξη πίστη μας, καί προσγειώσατε το ἀσφαλῆ στόν ἀγώνα τῆς καθημερινότητας, στήν ἐπίγεια ζωή μας, ὡς εἶναι ἡ ἀποστολή σας, καί σταματῆστε νά χρησιμοποιῆται τό ἀεροπλάνο= τήν ἐκκλησιαστική πίστη μας ὡς κούρσα σέ πίστα ἀεροδρομίου= τήν ἐκπαίδευση στά σχολεῖα μας.
Στεῖλτε μας στήν ἱστοσελίδα (ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ) τήν παροῦσα πού δημοσιεύτηκε τό παρόν ἄρθρο τίς ἀπόψεις σας, καί τούς προτεινόμενους συμπληρωματικούς τρόπους δράσεως σας μέ ὀργανωτικό ὀρθόδοξο χριστιανικό ὁμαδικό πνεῦμα. Ἡ ἀναφορά σας καί μόνον ὅτι τό ἐγκρίνετε, θά ἀποτελέσει γιά κάθε ἕνα ἀπό ἐσᾶς τίς πρῶτες σταγόνες βροχῆς, καί οἱ πρῶτες αὐτές σταγόνες βροχῆς θά παρακινήσουν τόν οὐρανό νά βρέξει˙ ἰδού ! (θά λέμε) τά σύννεφα βροχῆς, ἔρχονται ! Καί οἱ πρῶτες σταγόνες θά γίνουν κατακλυσμιαία βροχή !! καί αὐτή θά κατεβάσει τά ποτάμια !!! Τά ποτάμια πού θά ξεπλύνουν τήν κόπρο τοῦ Αὐγεία= ἁμαρτία, καί ὄχι τό κάθε ποτάμι τῆς ὀνομαζομένης «νέας ἐποχῆς» πού ὡς τά σκουπίδια θά μᾶς παρασύρει στόν ὄλεθρο˙ διότι δέν εἴμεθα σκουπίδια, εἴμεθα ἄνθρωποι μέ ψυχές προορισμένες νά ζήσουμε στόν παράδεισο, καί ὄχι ψυχές ζωντανῶν-νεκρῶν πού θά μᾶς παρασύρει ὁ χρόνος κάποτε σάν τά σκουπίδια σέ κολάσιμους τόπους, στήν ἄβυσσο. –

ΤΕΛΟΣ

ΠΑΡΑΚΑΤΩ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ – ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ (στό μονοτονικό).

Η φανέρωση της Αγίας Τριάδος στον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή.

 Ένα σχετικά πρόσφατο περιστατικό που έλαβε χώρα προ ολίγων ετών (περίπου 60), περιλαμβάνεται  στον βίο τού Αγίου Γέροντος Ιωσήφ τού Ησυχαστού, και ίσως είναι το μοναδικό αντίστοιχο περιστατικό με αυτό τής φιλοξενίας τού Αβραάμ, που διαδραματίστηκε όμως εις την μετά Χριστόν εποχή. Ας αφήσουμε όμως τον ίδιο τον Άγιο Γέροντα να μάς το περιγράψει:
«Άλλην φοράν πάλιν αγρυπνώντας μόνος εις το πολύ μικρό καλυβάκι μου – διότι μόνοι μας με τον Γέρο Αρσένιο αγρυπνούσαμε κατά νύχτα ο καθείς εις το κελλί του με την ευχήν και με δάκρυα – ήλθον πάλιν εις θεωρίαν. Εγέμισεν φως το κελλί μου, καθώς όταν είναι μέρα. Και εις το μέσον εφάνησαν τρία παιδάκια έως δέκα ετών το καθένα. Ένα ανάστημα. Μία μορφή. Μία ενδυμασία. Ένα πρόσωπον, εις την ευμορφίαν. Και εγώ εθαύμαζων εις την θεωρίαν τους ήμην όλος εκστατικός. Αυτά δε ακουμβώντας το ένα εις το έτερον με ηυλόγουν τα τρία ομού, όπως ευλογεί ο ιερεύς, και μελωδικώς έψαλλον: «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε. Αλληλούια»! Και εβάδιζον επάνω μου, και πάλιν οπίσω-οπίσω επήγαιναν, χωρίς να κάμουν μεταβολήν, και πάλιν εβάδιζον κατ’ επάνω μου ψάλλοντας. Εγώ δε έλεγον διαλογιζόμενος· πού έμαθαν τόσον μικρά να ψάλλουν τόσον ωραία και να ευλογούν; Χωρίς να έλθη εις τον νουν μου ότι εις το Άγιο Όρος δεν υπάρχουν τόσον μικρά και τόσον ωραία παδάκια. Και ούτως πάλιν, καθώς ήλθον, έφυγαν να υπάγουν να ευλογήσουν και άλλους. Και εγώ έκθαμβος, ημέρες παρήρχοντο δια να διαλυθή η χαρά και να εξαλειφθούν από την μνήμη μου. Αλλά μήτε εξαλείφονται ποτέ τα τοιαύτα». (Γέροντος Ιωσήφ Ησυχαστού, ‘Έκφραση Μοναχικής Εμπειρίας’, επιστολή ΛΖ΄ (37), σελ. 214, έκδοση 1979 Ι.Μ. Φιλοθέου Άγιον Όρος).

Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής
Γεννήθηκε το έτος 1898 εις το χωρίον Λεύκες της Πάρου. Η Πάρος είναι ένα μικρό και ήρεμο νησί των Κυκλάδων. Οι γονείς του ήσαν πτωχοί και αναγκάζονταν  να εργάζωνται  πολύ δια να συντηρήσουν την οικογένειά τους. Ο πατέρας του ωνομάζετο Γεώργιος και απέθανε πολύ ενωρίς.
Η μητέρα του Μαρία ανέλαβε την προστασία όλης της οικογενείας.  Η μητέρα του ήταν ευλογημένη ψυχή και είχε απλότητα και ακεραιότητα χαρακτήρος και επήγαμε πολύ συχνά εις την Εκκλησίαν δια να λειτουργηθή, αλλά και δια να περιποιηθή τον Ιερόν ναόν.
Όταν ο μικρός Φραγκίσκος – αυτό ήταν το κοσμικόν όνομα του Γέροντος Ιωσήφ- έφυγε δια να γίνη μοναχός η μητέρα του είπε εις τους συγγενείς της: «Το εγνώριζα πως θα γίνη μοναχός από την γέννησίν του.  Όταν εγέννησα τον Φραγκίσκον μου και ήμουνα ακόμη εις το κρεββάτι με το μωρό δίπλα φασκιωμένο, είδα να ανοίγη η στέγη του σπιτιού και ένας φτερωτός και πολύ ωραίος νέος, που μόλις μπορούσα να τον αντικρύσω από την πολλήν λάμψιν του, κατέβηκε και εστάθηκε πλάι στο μωρό μου και άρχισε να το ξεσκεπάζη με σκοπόν να το πάρη.
Όταν εγώ διαμαρτυρήθηκα λέγοντας, «Τι κάνεις καλέ; Θα μου πάρης το μωρό μου;» Εκείνος επέμενε ότι δια τον σκοπόν αυτόν ήρθε και αυτή είναι η απόφασις. Και δια να με βεβαίωση, μάλιστα μου έδειξε σε ένα σημειωματάριο γραμμένη μια εντολή, ότι πρέπει οπωσδήποτε να πάρη το μικρό. Όταν αντιστάθηκα, ο Άγγελος μου έδωσε ένα πολύτιμον κόσμημα σε σχήμα σταυρού και μου πήρε το μωρό». Από τότε πίστευα, έλεγε η μητέρα του Μαρία, ότι κάποτε ο Φραγκίσκος θα ακολουθούσε τον Χριστόν.
Ο Γέροντας ως την εφηβικήν του ηλικίαν παρέμεινε εις το χωριό του και βοηθούσε την μητέραν του εις τις διάφορες εργασίες του σπιτιού. Μετά έφυγε δια τον Πειραιά, όπου εργαζότανε ως μικροέμπορος. Εις την ηλικίαν των εικοσιτριών ετών κέντρον της εργασίας του ήτο η Αθήνα.  Ήταν πολύ δραστήριος, αλλά απέφευγε την πονηρία και την αδικίαν.

Τότε άρχισε να μελετά πατερικά βιβλία.
Μεγάλον ενθουσιασμόν προκαλούσαν εις αυτόν οι βίοι των μεγάλων ασκητών. Την απόφασίν του δια τον μοναχισμόν την επήρε υστέρα από το ακόλουθο όραμα:
«Ένα βράδυ είδα εις τον ύπνο μου ότι περνούσα έξω από τα ανάκτορα και αμέσως με επήραν δυό αξιωματικοί της ανακτορικήςφρουράς και με ανέβασαν εις το παλάτι.
Δεν εκατάλαβα τον λόγον και δια τούτο διαμαρτυρήθηκα. Τότε μου αποκρίθηκαν με καλωσύνη να μη φοβούμαι, αλλά να ανέβω, διατί είναι θέλημα του Βασιλέως.  Ανεβήκαμε σε ένα πολύ υπέροχον ανάκτορον,ανώτερον από κάθε επίγειον, μου εφόρεσαν μια ολόλευκη και πολύτιμη στολή και μου είπαν· «από εδώ και εμπρός θα υπηρετής εδώ». Και μετά με επήγαν να προσκυνήσω τον Βασιλέα.
Ξύπνησα αμέσως και αυτά που είδα και άκουσα χαράχθηκαν τόσο πολύ μέσα μου, ώστε δεν μπορούσα να κάνω η να σκεφθώ τίποτε άλλο. Σταμάτησα τις εργασίες μου και έμεινα σκεπτικός. Άκουγα ζωντανά μέσα μου να επαναλαμβάνεται διαρκώς εκείνη η εντολή«από τώρα και εμπρός θα υπηρετής εδώ».  Όλη μου η κατάστασις εσωτερικά και εξωτερικά άλλαξε».
Έτσι επήρε την απόφασιν και έφυγε δια το Άγιον Όρος. Ο πρώτος σταθμός ήταν τα Κατουνάκια. Εκεί ζούσε τότε ο αείμνηστος Γέροντας Δανιήλ, ο ιδρυτής της αδελφότητος των Δανιηλαίων.  Από τον Γέροντα Δανιήλ, ο οποίος ήταν ευλαβής και συνετός άνθρωπος, έλαβε μεγάλην βοήθειαν. Δεν έμεινε όμως μαζί του, διότι αγαπούσε την αυστηρότερη ησυχαστικήν ζωήν.
Σε μια πανηγύρι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος εις την κορυφήν του Άθωνα, εγνώρισε τον Γέροντα Αρσένιο. Έκτοτε ο π. Αρσένιος έγινε ο μόνιμος συνασκητής του και δεν εχώρισαν ποτέ πλέον.
Υποτάχθηκαν εις τον Γέροντα Εφραίμ που είχε την καλύβην του Ευαγγελισμού εις τα Κατουνάκια.  Έπειτα μαζί με τον Γέροντά τους Εφραίμ έφυγαν δια την Σκήτην του Αγίου Βασιλείου δια περισσοτέραν άσκησιν.
Μετά την κοίμησιν του Γέροντος Εφραίμ άρχισαν τους μεγάλους ασκητικούς αγώνας. Η άσκησίς τους ήταν η νηστεία, η αγρυπνία και η προσευχή. Κυριώτερον όμως έργον αποτελούσεν δι αυτούς η νήψις και ο εγκλεισμός του νοός εις την καρδίαν.
Το έτος 1938 μαζί με τον π. Αρσένιον μετεκόμισαν εις τις απόκρημνες σπηλιές της Μικράς Αγίας Άννης. Εις ένα από τα σπήλαια αυτά υπήρχε και Εκκλησία του Τιμίου Προδρόμου. Διεμόρφωσαν εκεί τον χώρον, έκτισαν και μερικά κελλία και παρέμειναν εις το σπήλαιον αυτό έως και το έτος 1947.
Εις αυτό το ταπεινόν σπήλαιον του Τιμίου Προδρόμου ασκήθηκαν και ετοιμάσθηκαν τα πνευματικά του παιδιά και έγιναν έπειτα ηγούμενοι εις άλλα μοναστήρια. Εις τον μακαριστόν Γέροντα Ιωσήφ οφείλεται η πνευματική αναγέννησις και επάνδρωσις έξι Ιερών Μονών του Αγίου Όρους και πολλών άλλων γυναικείων αδελφοτήτων εις τον Ελλαδικόν χώρον.
Από το ταπεινόν αυτό σπήλαιον εξεκίνησε και ο Γέροντας Εφραίμ και ίδρυσε εις τον Καναδά και την Αμερικήν ιερούς Παρθενώνες, πνευματικά φυτώρια απ όπου μεταφυτεύεται και εξακτζώνεται το Ορθόδοξον Πνεύμα, το φως του Χριστού εις τον απόδημον Ελληνισμόν, αλλά και εις τα πέρατα του κόσμου.
Η αρετή έχει κόπον δια να την απόκτηση κανείς.  Αλλά όταν την απόκτηση και την ευωδίαν της δεν μπορεί να συγκρατήση. Το Ορθόδοξον ασκητικόν Πνεύμα μπορεί να αναμόρφωση τον κόσμον και να ανάπλασητον άνθρωπον που σήμερα έχασε τον δρόμον του, τον προορισμόν του και υποφέρει πολύ.
Το έτος 1951 μεταφέρθηκαν εις την Νέαν Σκήτην, εις την καλύβην του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, όπου παρέμεινε έως την κοίμησίν του που συνέβη την 15ην Αυγούστου του έτους 1959, εορτήν της κοιμήσεως της Θεοτόκου. Τα περί της κοιμήσεώς του τα περιγράφει πολύ γλαφυρά ο Γέροντάς μου Εφραίμ εις το βιβλίον «Προθύμως Ανάβαινε», το οποίονείναι έκδοσις της Ιεράς Μονής Φιλοθέου:
«Η αγάπη του προς την Παναγίαν μας είναι ανωτέρα πάσης περιγραφής. Μόνον που ανέφερε το όνομά της τα μάτια του έτρεχαν. Την παρακαλούσε από καιρόν, να τον πάρη, να ξεκουρασθή. Και τον εισήκουσεν η Παντάνασσα. Τον επληροφόρησε ένα μήνα πριν δια την αναχώρησίν του. Με εκάλεσε τότε ο Γέροντας και μου υπέδειξε τι να ετοιμάσωμε. Επεριμέναμε.
Την παραμονήν της κοιμήσεώς του -14 Αυγούστου 1959- επέρασε να τον ίδη ο κ. Σχοινάς από τον Βόλον·ήσαν γνώριμοι πολύ.
-Τι κάμετε, του λέγει, πως έχει η υγεία σας;
-Αύριον, Σωτήρη, αναχωρώ δια την αιώνιαν πατρίδα. Όταν ακούσης τις καμπάνες, να ενθυμηθής τον λόγον μου.
Το βράδυ εις την αγρυπνίαν της Κοιμήσεως της Παναγίας μας ο Γέροντας συνέψαλλε όσον ηδύνατο με τους πατέρας. Εις την Θείαν Λειτουργίαν την ώραν που εκοινώνησε τα Άχραντα Μυστήρια είπε· «εφόδιον ζωής αιωνίου».
Ξημέρωσε 15η Αυγούστου. Ο Γέροντας κάθεται στην μαρτυρική του πολυθρόνα στην αυλή του ησυχαστηρίου μας. Περιμένει την ώραν και την στιγμήν. Είναι σίγουρος δια την πληροφορίαν που του είχε δώσει η Παναγία μας, αλλά βλέποντας την ώραν να περνά και τον ήλιον να ανεβαίνη του έρχεται κάτι ωσάν στενοχώρια, ωσάν αγωνία δια την βραδύτητα.
Είναι η τελευταία επίσκεψις του πονηρού. Με φωνάζει και μου λέγει: «Παιδί μου, γιατί αργεί ο Θεός να με πάρη; Ο ήλιος ανεβαίνει και εγώ ακόμη είμαι εδώ!». Βλέποντας εγώ τον Γέροντά μου να λυπήται και σχεδόν να αδημονή του λέγω με θάρρος: «Γέροντα μη στενοχωρήστε, τώρα εμείς θα κάνωμε ευχή» και θα φύγετε».
Εσταμάτησαν τα δάκρυά του. Οι πατέρες, ο καθένας το κομποσχοίνι του και έντονον την ευχήν. Δεν επέρασε ένα τέταρτο και μου λέγει: «Κάλεσε τους πατέρες να βάλουν μετάνοιαν, διότι φεύγω». Εβάλαμε την τελευταίαν μετάνοιαν.  Έπειτα από λίγο εσήκωσε τα μάτια του υψηλά και έβλεπε επιμόνως επί δυό λεπτά περίπου. Κατόπιν γυρίζει και πλήρης νηφαλιότητος και ανέκφραστου ψυχικού θάμβους μας λέγει:
«Όλα ετελείωσαν, φεύγω, αναχωρώ, ευλογείτε!» Και με τις τελευταίες λέξεις έγειρε το κεφάλι του δεξιά,ανοιγόκλεισε δυό τρεις φορές ήρεμα το στόμα και τα μάτια, και αυτό ήταν. Παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Εκείνου, τον οποίον επόθησε και εδούλευσεν εκ νεότητος.
Θάνατος όντως οσιακός. Εις ημάς εσκόρπισε αναστάσιμον αίσθησιν. Εμπροστά μας είχαμε νεκρόν καιήρμοζε πένθος, όμως μέσα μας εζούσαμε ανάστασιν. Και τούτο το αίσθημα δεν έλειψε πλέον· με αυτό συνοδεύεται έκτοτε η ενθύμησις του αειμνήστου αγίου Γέροντος».
Η διδασκαλία του περιέχεται εις εξηνταπέντε επιστολάς, τας οποίας έχει εκδόσει η Ιερά Μονή Φιλοθέου. Εις αυτάς φαίνεται καθαρά,ότι είναι συνεχιστής και εκφραστής όλης της νηπτικής παραδόσεως.
Ο εμπειρικός τρόπος της ζωής του έδειξε εφηρμοσμένην όλην την διδασκαλίαν του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Τα κύματα της θείας χάριτος πλημμύριζαν την ψυχήν του και ο νους του ηρπάζετο εις θεωρίαν. Ήτο κάτοχος του ακτίστου φωτός και άριστος διδάσκαλος της νοεράς προσευχής.
Όλος ο βίος του είναι ένα πνευματικόν συναξάρι που θυμίζει τους παλαιούς ασκητάς της ερήμου. Τους αγώνας του με τα δαιμόνια ούτε να τους ακούση κανείς δεν τολμά σήμερα.  Ήταν ανδρείος πολεμιστής εναντίον των παθών και εβίαζε τον εαυτόν του εις αφάνταστον βαθμόν. Απέκτησε πολλήν καθαρότητα και αγνότητα ψυχής και σώματος και είχε ως παράδειγμα πάντα την Παναγία μας.  Έγραφε σε μία επιστολή: «Δεν ημπορώ να σας περιγράψω πόσον αρέσκει η Παναγία μας την σωφροσύνην και την καθαρότητα. Επειδή Αυτή είναι η μόνη αγνή Παρθένος, δι αυτό και όλους τοιούτους θέλει και αγαπά».
Ο αείμνηστος Γέρων Ιωσήφ επέρασε όλα τα στάδια της πνευματικής πορείας του ανθρώπου, δηλαδή της καθάρσεως, του φωτισμού και της τελειώσεως. Εγνώρισε όλα τα θεία χαρίσματα αυτών των καταστάσεων.
Έγινε έμπειρος πνευματικός οδηγός, διακριτικός και απλανής οδηγός της πνευματικής ζωής· δι αυτόέγραφε: «αναγκάζομαι να ανοίγω τους αύλακας εις τον κόσμον· καθότι υπάρχει ελπίς να δεχθούν τον λόγον ψυχαί καθαραί και εις εμέ να γίνη ωφέλεια ο μισθός της αγάπης. Λοιπόν ακούσατέ μου τους λόγους, χαρίσατέ μου τας ακοάς…». Η ζωή του και η διδασκαλία του είναι μια ορθόδοξη εμπειρική θεολογία.
Από πνευματικήν υπακοήν εις τον άγιον αυτόν Γέροντα, τον παππούν μας, οφείλομεν να εκτελούμεν τις συμβουλές του, δια να συνεχίζεται και σήμερα η νηπτική και ησυχαστική παράδοσις εις το Άγιον Όρος και να ευαρεστήται και η Υπεραγία Θεοτόκος, τηςοποίας το περιβόλι ως ανάξιοι κατοικούμεν.
Να έχωμεν την ευχήν του μακαριστού Γέροντος Ιωσήφ.

***
Εκ της εκδόσεως: Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής, έργον Ι. Μ. Καρακάλλου Αγίου Όρους, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη

——-