Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ο ΔΑΒΙΔ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

«Σὺ ἔρχῃ πρός με ἐν ῥομφαίᾳ καὶ ἐν δόρατι
καὶ ἐν ἀσπίδι, κἀγὼ πορεύομαι πρός σε ἐν
ὀνόματι Κυρίου Σαβαώθ»
(Α΄ Βασ. 17, 45)

Το 1021 π.Χ. στην κοιλάδα της Παλαιστίνης, που βρίσκεται μεταξύ των βουνών Σοκχώθ και Αζηκά, συνέβη γεγονός, το οποίο απαθανατίστηκε στις σελίδες της Π. Διαθήκης, του αρχαιότερου βιβλίου της παγκόσμιας ιστορίας.
Ας μεταφερθούμε, αγαπητοί αναγνώστες, ας μεταφερθούμε νοερώς στην κοιλάδα. Τι βλέπουμε; Πυκνά νέφη ακρίδων. Ποιες ακρίδες; Είναι οι αλλόφυλοι, είναι οι Φιλισταίοι, άνδρες πολεμιστές. Αυτοί έκαναν τη βαρβαρική επιδρομή. Διά πυρός και σιδήρου θέλουν να υποτάξουν, να καταστρέψουν τη χώρα του Ισραήλ. Οι Ιουδαίοι, με βασιλιά το Σαούλ, κινούνται προς προάσπιση του πατρίου εδάφους, προς απόκρουση της άδικης επίθεσης. Αλλά ενώ επίκειται η σύρραξη των δύο αντίπαλων παρατάξεων, Φιλισταίων και Ιουδαίων, από την παράταξη των πρώτων ξεχωρίζει ένας άνδρας ψηλός πάνω από κάθε άνδρα, πελώριος, όγκος από σάρκες, κόκκαλα και νεύρα, οπλισμένος ως αστακός. Δείτε τον οπλισμό του: Στο κεφάλι λάμπει η περικεφαλαία, στο στήθος σιδηρένιος ο θώρακας, στον ώμο η ασπίδα, στο μηρό η ρομφαία, στα πόδια οι χάλκινες περικνημίδες, στο δεξί χέρι το δόρυ. Από την κορυφή μέχρι τα νύχια ήταν πάνοπλος. Γολιάθ λεγόταν ο σιδηρόφρακτος γίγαντας. Αυτός, μέσω ενός Φιλισταίου κήρυκα, επί 40 μέρες προσκαλούσε κάθε Ιουδαίο να αναμετρηθεί μαζί του και από τη μονομαχία αυτή θα εξαρτιόταν η όλη έκβαση του πολέμου. Το πνεύμα του Γολιάθ· «Νικώ; Όλη η φυλή των Ιουδαίων δούλοι μας. Νικιέμαι; … Αλλά ποιος θα με νικήσει; Αδύνατη η ήττα μου! … Κατά την κρίση των Φιλισταίων κανένας Ιουδαίος δε θα τολμούσε να αναμετρηθεί με τον Γολιάθ. Η σύνεση, η ψυχρή λογική, απέκλειε τέτοιο αγώνα. Κατά τη λογική, για να είναι η νίκη βέβαιη, ο αντίπαλος ενός Γολιάθ θα έπρεπε να διαθέτεις μύες ισχυρότερους, όπλα τεχνικότερα και αποτελεσματικότερα. Ο κήρυκας κάθε πρωί καλούσε σε μάχη, αλλά μάταια. Κανένας δεν τολμούσε. Και ο Γολιάθ, κινητό απόρθητο φρούριο, υπερηφανευόταν, ονείδιζε το λαό του Ισραήλ, μυκτήριζε τον αληθινό Θεό. Ήταν το καύχημα, το είδωλο των Φιλισταίων, ο υπεράνθρωπος.
Ποιος θα αντιπολεμήσει το Γολιάθ;
Αλλά εν μέσω της νεκρικής σιγής ακούγεται φωνή να δέχεται την πρόσκληση. Εμφανίστηκε εκείνος, ο οποίος θα πολεμούσε το γίγαντα.

Φίλοι και εχθροί στρέφονται με περιέργεια και αναζητούν τον αντίπαλο του Γολιάθ. Ποιος ήταν αυτός; Κάποιος νεαρός, πολύ νέος, μικρός τσομπάνος, ο όγδοος γιος του Ιεσσαί, Δαβίδ στο όνομα. Δεν είναι οπλισμένος όπως ο Γολιάθ ούτε άλλωστε θα μπορούσε να φορέσει και να βαστάσει τα βαρύτατα όπλα. Μια ποιμενική ράβδος, μια σφενδόνα, λίγες πέτρες από το χείμαρρο, ιδού ολόκληρος ο οπλισμός του. Ολόκληρος ο οπλισμός; Λάθος κάνουμε. Διότι, πλην του οπλισμού αυτού, ο γιος του Ιεσσαί είχε και άλλου είδους οπλισμό, τον οποίο δεν είχε ο αντίπαλός του. Μέσα στην καρδιά του μικρού βοσκού κρυβόταν το μυστικό όπλο. Το μυστικό του όπλο, το ικανό να νικήσει μυρίαδες Γολιάθ, ήταν η πίστη, η ακλόνητη πίστη του στον Κύριο, τον Κύριο των Δυνάμεων, τον Κύριο Σαβαώθ, ο οποίος όχι μία φορά έσωσε το λαό του Ισραήλ από τους εχθρούς, ταπείνωσε τους υπερήφανους και ύψωσε τους πιστούς του δούλους. Δούλος του πιστός ήταν και ο Δαβίδ. Ήταν ψυχή από εκείνες, τις οποίες αναδεικνύει η ύπαιθρος, η παραμονή μακριά από τη διαφθορά των πόλεων και η δια μέσου του βιβλίου της φύσεως ακατάπαυστη μελέτη του μεγαλείου της Θεότητας.
Βαθιά ήταν η πίστη του Δαβίδ. Και με την πίστη αυτή εξέρχεται σε συνάντηση του Γολιάθ.
Δαβίδ και Γολιάθ παρατάσσονται. Δύο κόσμοι αντίθετοι. Ο ένας πάνοπλος. Ο άλλος σχεδόν άοπλος. Άνιση πάλη. Οι φίλοι κλαίνε αποκλείοντας κάθε πιθανότητα νίκης. Οι εχθροί ειρωνεύονται, γελούν, καγχάζουν, 100% έχοντες βέβαιη τη νίκη. Το λιοντάρι θα καταβρόχθιζε το κατσίκι, ο Γολιάθ το Δαβίδ. Ο Γολιάθ, πριν σύρει το ξίφος του, ρίχνει βλέμμα έσχατης περιφρονήσεως προς το Δαβίδ και ακούγεται να λέει· «Άθλιε, τολμάς να αναμετρηθείς μαζί μου; Σε λίγο θα ρίξω τις σάρκες σου τροφή στα όρνια και τα θηρία της γης». Και ο μικρός βοσκός απαντά στον κολοσσό εκείνο· «Εσύ έρχεσαι εναντίον μου με σπαθί και δόρυ και ασπίδα κι εγώ σου επιτίθεμαι με το όνομα του Κυρίου Θεού Σαβαώθ» (Α΄ Βασ. 17, 45). Μετά από λίγο, τα συναισθήματα που πλημμυρίζουν τα στήθη εχθρών και φίλων, οι οποίοι παρακολουθούσαν τη δραματική εκείνη πάλη, μετατρέπονται. Οι εχθροί καταντροπιάζονται. Οι φίλοι χαίρονται και αγάλλονται. Ο αέρας δονείται από τις ιαχές του θριάμβου. Ο Δαβίδ νίκησε το Γολιάθ. Νίκησε ο Δαβίδ; Ναι, νίκησε ο Δαβίδ!
Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Μετά από 28 ολόκληρους αιώνες, η θαυμαστή ιστορία της κοιλάδας των βουνών Σοκχώθ και Αζηκά επαναλαμβάνεται. Επαναλαμβάνεται σε ευρύτερα πλαίσια. Όχι πλέον μια κοιλάδα, αλλά πολλές κοιλάδες, στενά πολλά, βουνά και κάμποι. Και όχι μόνο της γης οι εκτάσεις αλλά και της θάλασσας τα «υγρά μονοπάτια» είδαν σε μυριάδες εκδόσεις την εικόνα του Δαβίδ που νικά το Γολιάθ, τους Γολιάθ. Είδαν την Ελλάδα. Είδαν ένα μικρό λαό να νικά μια απέραντη αυτοκρατορία. Είδαν γεωργούς και ποιμένες με αξίνες και δρεπανια, με ραβδιά και σφενδόνες και πέτρες, με όπλα λίγο διαφορετικά από τα όπλα του Δαβίδ να νικούν στρατιές και να αρπάζουν από τα χέρια των εχθρών τα όπλα τους, όπως ο Δαβίδ άρπαξε από το Γολιάθ το ξίφος του, με το οποίο και τον φόνευσε. Είδαν ναύτες με μικρές λέμβους να διασχίζουν θάλασσες και να βυθίζουν «πλωτά βουνά», τεράστια πολεμικά πλοία, υπερήφανες ναυαρχίδες με εκατοντάδες πυροβόλα και χιλιάδες ναύτες. Είδαν μαθητές, συνομήλικους του Δαβίδ, να εγκαταλείπουν τα θρανία, να σπάνε τα μολύβια τους και να γίνονται γενναίοι πολεμιστές. Είδαν γυναίκες να εγκαταλείπουν τις νυμφικές κλίνες τους, να μεταβάλλονται σε Αμαζόνες και να τρέπουν σε φυγή στίφη βαρβάρων. Είδαν γέροντες, των οποίων τα μαλλιά άσπρισαν, να αποκτούν μαχητική ορμή, να αψηφούν το θάνατο και ψάλλοντας το «Χριστός Ανέστη» να βάζουν φωτιά σε πυριτιδαποθήκες και να θάβονται μαζί με τους εχθρούς κάτω από τα ερείπια. Είδαν…
Η μικρή Ελλάδα νικούσε το Γολιάθ, την Οθωμανική αυτοκρατορία. Πώς νικούσε; Είχε και η Ελλάδα κρυμμένο στα στήθη των τέκνων της το μυστικό της όπλο, το όπλο του Δαβίδ. Είχε την πίστη στον αληθινό Θεό, στον Τριαδικό Θεό· την πίστη, η οποία μεταβάλλει σε ήρωες και τα νήπια και «ἀφθαρσίας ἐνδύει εὐπρέπειαν».
Η Ελλάδα, κατά την περίοδο εκείνη του επταετή αγώνα υπέρ της ελευθερίας, αναδείχθηκε κυριολεκτικά ο Δαβίδ των εθνών. Παγκόσμια ήταν η απήχηση των αγώνων της. Κάθε νίκη της συγκινούσε την ανθρωπότητα. Δημοσιογράφοι, ρήτορες, ποιητές, ζωγράφοι άφηναν τα μικρά και ταπεινά θέματά τους και ασχολούνταν με ένα θέμα, το θέμα το οποίο έδινε η αγωνιζόμενη Ελλάδα. Αυτήν υμνούσαν μικροί και μεγάλοι. Και λόρδοι άφηναν τις ανέσεις και έρχονταν εδώ, για να αγωνιστούν μαζί με το λαό μας, να βρουν ένδοξο θάνατο και να ταφούν σε κάποια γωνιά της έρημης γης.
Η Ελλάδα Δαβίδ των εθνών. Και δεν μείναμε καθηλωμένοι για πάντα στο 1821. Μετά από μια εκατονταετία και κάποιες δεκάδες ετών, η ιστορία επαναλήφθηκε και πάλι στις μέρες μας. Νωπά ακόμη είναι τα γεγονότα. Δύο αυτοκρατορίες σιδηρόφρακτες, δύο κολοσσοί απειλώντας όλο τον κόσμο και σκιάζοντας τον ουρανό με τις φτερωτές ακρίδες, με τα σμήνη των αεροπλάνων, ως άλλοι Φιλισταίοι επέδραμαν κατά της μικρής μας χώρας. «Ελλάδα» – έλεγαν οι εκπρόσωποι της πλέον ωμής και οργανωμένης βίας – «Ελλάδα, θα σπάσουμε τα πλευρά σου. Το ξιφος μας νικά και το ξίφος δημιουργεί δικό του δίκαιο, το δίκαιο του ισχυρότερου, το οποίο εξαλείφει τα μικρά έθνη και χαράσσει τα όρια απέραντων αυτοκρατοριών». Αυτά έλεγαν οι νεότεροι Γολιάθ. Αλλά και οι Γολιάθ αυτοί συντρίφθηκαν, και η Ελλάδα, παρά την τεράστια φθορά της, που ήταν συνέπεια σφαλμάτων της πολλών και μεγάλων, στέκεται όρθια και αναπνέει ελεύθερη και έχει στο ενεργητικό της το γεγονός ότι αυτή υπήρξε η πρώτη η οποία με τη σφενδόνα της, με τον ελάχιστο οπλισμό της, έριξε κατά της βίας βλήματα, τέτοια βλήματα, τα οποία ζάλισαν τα κεφάλια των δύο αδελφών Γολιάθ, των δύο δικτατόρων και τους έκαναν να τρικλίζουν. Από τότε δεν ανέλαβαν τις δυνάμεις τους.
Η Ελλάδα ο Δαβίδ των εθνών! Και αυτή τη θέση, την οποία έδωσαν σ’ αυτην συνεχείς αγώνες της Φυλής υπέρ της ελευθερίας, πρέπει να κρατήσουν οι νεότερες γενιές. Η Ελλάδα, υστερώντας πάντα σε υλικό οπλισμό, μη διαθέτοντας μεγάλους στρατούς και στόλους, ας φροντίζει να έχει το μυστικό όπλο, τη φλογερή, την ενεργό, την ηρωική πίστη στον Κύριο των Δυνάμεων και μέσω αυτης θα συντρίβει την έπαρση πολλών κολοσσών, πολλών ψευτοθεών και πολλών άθεων συστημάτων.
Μια εικόνα, όπως εκείνες τις οποίες ζωγράφιζε ο αείμνηστος αγωνιστής του 1821 Μακρυγιάννης, μια εικόνα, διπλή εικόνα, εικονίζοντας στο πάνω μέρος το γιο του Ιεσσαί νικώντας το Γολιάθ, στο κάτω μέρος εικονίζοντας τους γιους της Ελλάδας δια μέσου των αιώνων να νικούν τους διαφόρου προελεύσεως και χρωμάτων Γολιάθ, μια τέτοια εικόνα, που συνάπτει σε ένα την Πίστη και την Πατρίδα, θα άξιζε να ζωγραφιστεί από εκλεκτό ζωγράφο και να αναρτηθεί σε όλους τους στρατώνες, σε όλα τα σχολεία, σε όλα τα σπίτια των Ελλήνων.