Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΩΝ ΨΕΥΤΙΚΩΝ ΡΩΜΑΝΤΖΩΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΚΛΕΙΨΕΙ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΕΛΘΕΙ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ

Η ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΦΕΡΝΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ

ΛΑΖΑΡΟΣ ΑΡΑΒΑΝΗΣ

Η ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΦΕΡΝΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ.

ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ ΣΕ ΟΛΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΜΕΝΟΥΝ ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΤΕΣ ΜΑΖΙ.

Σήμερα, ἀλλά καί παλαιότερα ἀκόμα, ἀπό τήν ἐποχή πού κυκλοφόρησε ὁ ἔντυπος λόγος καί τό εἰκονογραφημένο περιοδικό ὁ κόσμος μας κατακλύζεται ἀπό τά γνωστά μυθιστορήματα δῆθεν ἀγάπης, ἐκεῖνα πού εἶναι γνωστά στίς ἔφηβες καί γυναῖκες ὡς ρωμάντζα, τίς ρωμαντικές καί εἰδυλλιακές ἱστορίες ἀγάπης, τά καλοκαιρινά ὄνειρα μέ τούς πρίγκιπες καί τίς πριγκιποποῦλες, τούς βασιλιάδες καί τίς βασιλοποῦλες, τούς κόμηδες καί τίς κόμησσες, τούς κόντηδες καί τίς κοντέσσες, τούς φτωχούς μεροκαματιάρηδες μέ τίς πλούσιες κόρες βιομηχάνων καί κροίσων, καί ἕνα σωρό ἄλλες κατηγορίες στίς κοινωνικές τάξεις τῶν ἀνθρώπων μέσα στόν κόσμο πού δημιουργοῦν μία ἀνθρωπινή ἀγαπητική σχέση μεταξύ τῶν δυό φύλλων μέ σκοπό τόν εὐτυχισμένο γάμο. Ἀξίζει θαρρῶ νά ἀφιερώσουμε δυό γραμμές γιά τίς ἀρχικά φυσιολογικές αἰσθηματικές σχέσεις τῶν ἀνθρώπων μας μέσα στόν κόσμο, ὁρμώμενοι διά γάμον κοινωνίαν, πού δυστυχῶς καί ἐκεῖνα παρεκτρέπονται ὁδηγούμενοι οἱ ἄνθρωποι στήν ἁμαρτία. Προσδοκοῦν οἱ ἄνθρωποι, προσδοκοῦν τήν ἐπακόλουθη εὐτυχῆ ζωή τους κάνοντας τό δικό τους σπιτικό, ζῶντας κάτω ἀπό τό ἴδιο τό «κεραμίδι», μαζί καί εὐτυχισμένοι, καί κάποτε μεγαλώνοντας καί τήν διπολική τους ὕπαρξη (ἀνδρός καί γυναικός) μέ νέες ὑπάρξεις, τά παιδιά τους! τόν συναρπαστικό αὐτόν καρπό τῆς ἑνωμένης ἀγάπης τους μεσα στόν γαμο τους.

Ἐνθουσιάζονταν καί συναρπάζονται ἀκόμα οἱ νέες καί ἔφηβες γυναῖκες μέ τίς αἰσθηματικές ἱστορίες ἀγάπης, γοητεύονται μέ τό «θάμπωμα» πού νοιώθουν ὅτι αὐτές γίνηκαν τό κέντρο τοῦ κόσμου ἀπό τόν ἀγαπημένο τους, καί ἔτσι ζοῦν τό δικό τους ὄνειρο μέσα ἀπό τίς σελίδες ἑνός βιβλίου πού ἐξιστορεῖ καί ἁπλώνει τά φανταχτερά φτερά μίας ἐμπλεκόμενης καί ρωμαντικά ἐρχόμενης «ἀγάπης»˙ μιᾶς «ἀγάπης» πού ἅπλωσε τήν κάθε ἱστορία ἀγάπης ὡς τά φτερα τοῦ παγωνιοῦ στόν καλοκαιρινό ἥλιο μέ φόντο τόν καταγάλανο οὐρανό καί το δροσερό ἄκουσμα του κύματος στήν ἀκρογιάλια μίας καταγάλανης θάλασσας πού ἁπλώνει τό νυφικό της φόρεμα, τόν ἀφρό τῆς θάλασσας. Ἔμαθε ὁ κοριτσίστικος ρωμαντικός κόσμος μας τίς ἱστορίες «ἀγάπης» νά τίς ζεῖ μόνον μέσα στό καλοκαίρι, νομίζοντας δυστυχῶς ὅτι ἡ ζωή δέν ἔχει ἄλλες ἐποχές, καθώς ἡ ζωή ἐκτός ἀπό τό καλοκαίρι ἔχει καί τό δικό της φθινόπωρο, τόν χειμώνα, καί τήν ἄνοιξη πρίν ξανά ἔρθει τό καλοκαίρι στήν ζωήν μας. Μεγάλωσαν γενιές ὁλόκληρες καί σέ διάφορες χῶρες μέ τήν δυτική κουλτουριάρικη νοοτροπία (κυρίως) μέ τό ἀπατηλό ὄνειρο τοῦ ἑνός ἀπατηλοῦ καλοκαιριοῦ, καί μέ τά πρῶτα κρύα στήν ζωή, τίς ἀστραπές καί τίς βροντές οἱ πόρτες σείονται ἀπό τό βρόντο τοῦ ξεπορτίσματος , τίς ἀσταμάτητες λογομαχίες, καί κάποτε καί τά συνεχόμενα καί ἐπερχόμενα ξυλοφορτώματα ἀπό τούς ἄνδρες πρός τίς γυναῖκες τους , μέχρι νά ἔρθει τελικά ὁ χωρισμός, καί τό διαζύγιο. Τά λέγω ὅλα αὐτά σήμερα καθώς ἐνθυμήθηκα πού συνάντησα ἕναν φίλο ἀπό τά παλιά, ἄς τόν ἀποκαλέσουμε ἐδῶ ὡς τόν «Γεώργιο»˙ τόν συνάντησα ἔτσι ξαφνικά μέσα στόν πολύ κόσμο, νά περιμένει στήν στάση κάποιο λεωφορεῖο νά πάει στό σπίτι του, καί τόν ρώτησα τά συνηθισμένα, πού ἐργάζεται; Εάν παντρεύτηκε; καί τά σχετικά, καί βρεθήκαμε νά καθόμαστε σέ ἕνα καφενεῖο νά τά ποῦμε ἀπό κοντά περισσότερο ἥσυχα, πίνοντας δυό χυμούς πορτοκάλι μέσα στόν ἀνυπόφορο καύσωνα. Στήν παρέα μας τόν «Γεώργιο» τόν πειράζαμε μέ τό γνωστό τότες (τῆς ἐποχῆς) τραγούδι πού ἔλεγε, γιά ὅσους τό ἐνθυμοῦνται . .. «ὁ Γιῶργος εἶναι πονηρός, καί ἀπό τίς ἕντεκα καί ἐμπρός. .. κυκλοφοράει γιά γαμπρός. . . κλπ » καθώς ἦταν γνωστός ὄχι νά ἀλλάζει κοπέλλες σάν τα πουκάμισα γιά ἡδονιστικούς λόγους, ἀλλά γιά τό λόγο ὅτι πάντα ἔψαχνε τήν κατάλληλη νύφη, ἀλλά λόγω τοῦ χαρακτήρα του δέν στέριωνε μέ καμμία. Δέν ἦταν ὁ τύπος τοῦ «γυναικᾶ», ὅπως τυχόν θά φαντάζεστε ἀγαπητοί ἀναγνῶστες καί ἀναγνώστριες, ἀλλά ἦταν ἕνας ἄνθρωπος πού ἐνῶ πήγαινε νά γνωρίσει μία κοπέλλα μέ σκοπό τόν γάμο, στόν κάθε ἀρραβώνα του, ἀκόμα καί σέ κάποιο τελικά πρῶτο γάμο του πού ἔκανε νά τόν τελειώνει μέ σκηνικό πολεμικό. Δέν σήκωνε μύγα στό σπαθί του, καί ὅλες του οἱ σχέσεις καταλῆγαν μέσα σέ ἄδοξη καί πολεμική ἀτμόσφαιρα, ἀπό λόγια πικρά καί λόγια ἐγωισμοῦ , τόσο ἀπό τήν δική του πλευρά ὅσο καί ἀπό τήν ἀπέναντι πλευρά (τῆς κάθε γυναικός). Τά λέγω ὅλα αὐτά, γιά ἕναν καί μοναδικό λόγο, καθώς μοῦ ἀποκάλυψε ὅτι μετά ἀπό πολλές γνωριμίες καί ἀποτυχημένους δεσμούς τελικά εὕρηκε μία γυναίκα νά μονιάσει, καί νά τήν ἀγαπήσει πραγματικά, ὅταν αἰσθάνθηκε ὅτι ἡ συμπεριφορά της ἦταν σάν τοῦ μικροῦ παιδιοῦ . Ἕνα λιμάνι τελικά στήν τρικυμιώδη ζωή του. Τί εἶχε συμβῆ; Ὁ χαρακτῆρας του δέν ἄλλαζε, ἦταν ἐγωιστής, πεῖσμον στίς ἀκλόνητες ἀπόψεις του, «μία κουβέντα αὐτή, (μοῦ ἔλεγε γιά τίς προηγούμενες ἀποτυχημένες σχέσεις του) δέκα ἐγώ ἀπό πάνω» , ὥστε νά μήν ἀφήσει καί πληγωθῆ ὁ ἐγωισμός του, «ἀλλά καμμία (μέ διαβεβαίωνε) δέν ἔδιωχνα ἐν τέλη Ἐγώ», ἤθελε νά τίς δαμάσει (ἔλεγε) στό ἐγωιστικό ἄλογο τοῦ χαρακτήρα του, καί ἡ μεγάλη πίεση ἦταν ἐκείνη πού ἀνάγκαζε τίς γυναῖκες νά τόν ἐγκαταλείπουν ἐν τέλη, «νά πέφτουν (ἔλεγε) ἀπό τό ἀφηνιασμένο ἄλογο τοῦ χαρακτήρα μου , σάν κάποιο ἄλογο πού ἀναπηδοῦσε σέ ροντέο, καί νά φεύγουν ἐγκαταλείποντας τήν σχέση» ( ὅπως χαρακτηριστικά μέ ἐνημέρωνε) . «Πήγαινα μέ σκοπό νά τίς διορθώσω νά μή μοῦ ἀντιμιλᾶνε, καί νά κάνουν αὐτό πού ἐγώ θεωροῦσα σωστό, καμμία ὅμως δέν ἤθελε νά διορθωθῆ, ἀφοῦ ἀνακάλυπτα στήν πορεία τά λάθη τους, κάποια μάλιστα φυλαγόταν πολύ, μέ ξεγέλασε καί τήν . . παντρεύτηκα κιόλας, δέν ἄργησε ὅμως καί αὐτή νά παραστρατήσει, νά ἐπιπληχθῆ, νά μή συμμορφωθῆ, καί νά πολεμηθῆ, μέχρι ἐσχάτων μέ τελικό ἀποτέλεσμα νά μέ ἐγκαταλείψει καί ἐκείνη στό τέλος» (ἔλεγε) καί τόν κοίταζα ἔκπληκτος ἀπό τήν ἰσχυρή πίστη τῶν ἀπόψεων του καί εἰλικρίνεια τῶν ἀφηγήσεων του. Ὁ Γιῶργος τελικά ἀγαπητοί μου ἦταν ἕνα ἀτίθασο ἰσχυρογνώμονα «ἄλογο», πού οἱ «ἀναβάτριες» (στίς σχέσεις του) τό ἐγκαταλεῖπαν μή γνωρίζοντας πῶς νά τό δαμάσουν, γιά νά σταματήσει νά χοροπηδάει σάν τρελό, καί νά ἐκσφενδονίζονται ὅλες ἐκεῖνες πού ἐπίστευσαν ὅτι θά «καβαλλοῦσαν» τήν σχέση του (ἀρραβῶνες καί γάμος) δίχως νά ἔχουν τόν ἔλεγχο στό «χαλινάρι». Διότι ἡ μόνη τελικά δύναμη τῆς ἀγάπης , ἡ δύναμη πού ἐξημερώνει ὅπως τά ἄγρια ἄλογα καί τίς φοράδες, τόσο γιά τούς ἄνδρες, ὅσο καί γιά τίς γυναῖκες εἶναι ἐκείνη ἡ δύναμη πού ὀνομάζεται : ΠΑΙΔΙΑΣΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ, ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ , ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ, καί ΜΕΤΑΝΟΙΑ, αὐτή ἡ δύναμη εἶναι πού ἐξημερώνει τήν καρδιά , καθώς ἡ ἀγάπη τῶν ρωμάντζων εὑρίσκει πάντα τήν καρδιά εἴτε σέ νάρκωση εἴτε σέ ταχυπαλμία καί ταραχή, χωρίς τήν εἰρήνευση τήν πραγματική, μέ κίνητρο ταραχῆς τόν πλανεμένο ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΣΜΟ ἑνός ἀπό τούς δυό, ἤ καί τά δυό μαζί. Τά λέγω λοιπόν ὅλα αὐτά γιά νά ἀφήσω νά σᾶς ἀποκαλύψω τήν σπουδαιότερη αἰτία πού ὁ «Γιῶργος», τό ἀτίθασο αὐτό «ἄλογο» πού δέν στέριωνε καμμία σχέση στήν ράχη του (ἀρραβῶνας ἤ γάμος) στέριωσε τελικά μία καθώς τοῦ ἐμφύτευσε μέσα του τήν ἀληθινή ἄδολη παιδιάστικη ἀγάπη. Μία ἀγάπη πού ἦρθε ὄχι ὅπως ἐκεῖνα πού πλανεμένα παρουσιάζουν τά περιοδικά ρωμάντζα τῆς κάθε ἐποχῆς, ἀλλά μία ἀγάπη πού ἔνοιωσε ἐκ τῆς ταπείνωσης καί ἀπουσία ἐκδικήσεως καί ἀντιλόγου πού εἶχε μέ τήν τελευταῖα σύντροφο καί γυναίκα του στήν πολυταραχη ζωή του. Κοιτάξτε ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες καί ἀναγνώστριες τίς φυλές φτωχῶν ἀνθρώπων, πού εὑρίσκονται μέσα σέ μία παραδεισένια φύση, πῶς ἀγαπιόνται σάν τά μικρά παιδιά , συζητώντας γιά τά ἁπλά καί ταπεινά πράγματα τῆς φύσης, συζητοῦν γιά φροῦτα, λουλούδια, ψάρια, φύλλα δέντρων, καί δέν σφοδρίζεται ὁ νοῦς των μέσα ἀπό τίς ψευτοχαρές τῆς ξέφρενης βιομηχανικῆς καί ἄχαρης ἐποχῆς μας μέσα ἀπό τήν ἄθλια καί ψυχοκτόνο διασκέδαση της. Δέν ἔχουν ἀνάγκη τά μπουζούκια, τίς ντισκοτέκ, τίς μπουάτ, τά κινητά, τά γρήγορα αὐτοκίνητα, τά ποτά τά ἀλκοολικά, τά τσιγάρα, καί τά τεχνητά ψεύτικα πού ναρκώνουν καί θρασεύουν τίς αἰσθήσεις ὁλοένα καί γιά περισσότερα, χωρίς σταματημό.
Εἶναι ἐλεύθεροι, σάν τά πουλιά, σάν τά μικρά παιδιά.

Ἡ ἄς εὑρεθοῦμε πίσω στό χρόνο, στήν παραδοσιακή ἁγνή πατρίδα μας, ὅταν ἡ ζωή δέν ἦταν τόσο μπερδεμένη μέ τά σύγχρονα τεχνικά σκουπίδια της πού χαλάσανε τήν ὀμορφιά μίας ἁγνῆς καί φυσικῆς σχέσης δυό ἀνθρώπων πού σκέφτονται νά τούς εὐλογήσει ὁ Θεός το νέο σπιτικό πού θά ἀνοίξουν.
Η ΗΛΙΚΊΑ ΤΩΝ ΔΕΣΜΕΥΤΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΤΟΝ ΓΑΜΟ ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΚΟΙΝΟΝΙΟΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΟΙ ΘΕΩΡΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΤΩ ΤΩΝ 20 ΕΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΚΑΙ ΚΑΤΩ ΤΩΝ 25 ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΩΡΙΜΑΣΕΙ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟ ΓΑΜΟ. ΚΥΡΙΩΣ ΟΜΩΣ ΑΠΟΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΤΙΣ ΠΡΟΓΑΜΙΑΙΕΣ ΣΑΡΚΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ. ΟΙ ΠΡΟΓΑΜΙΑΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΓΑΜΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΒΑΡΒΑΡΗ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΠΟΥ ΝΟΘΕΥΕΙ ΜΕ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΜΙΑΣ ΑΔΟΛΗΣ ΚΑΙ ΓΝΗΣΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ.

Σήμερα κοντεύει νά γίνει παππούς ὁ πρωταγωνιστῆς («Γιῶργος») στήν ἐδῶ μικρή ἀφηγηματική ἱστορία ζωῆς, νά ἔχει καί ἐγγόνια ἀπό τά παιδιά του, καί θυμᾶται τήν ζωή του νά ξετυλίγεται ἔμπροσθεν του σάν ὕφασμα. Αὐτό συνέβη (ὅπως μοῦ ἐξιστόρησε) στήν ἀρχή τοῦ γάμου του μέ τήν γυναίκα αὐτή. Σέ κάποιο ἐπαγγελματικό ταξίδι του γνώρισε μία κοπέλλα , τήν σημερινή σύζυγο του, ἦταν καλοκαίρι, ἡ θάλασσα, ὁ ἥλιος, τό ἐξωτικό τοπίο, οἱ παραδοσιακές συνήθειες τῆς νησιωτικῆς περιοχῆς , ὅλα εὐνοοῦσαν τόν ἔρωτα δυό διαφορετικῶν ἀνθρώπων, λέγω διαφορετικῶν διότι ΔΕΝ ΤΑΙΡΙΑΖΑΝ στόν ἐγωισμό, καί στίς πείσμωνες ἀπόψεις, καθώς ὅπως ἔλεγε καί ὁ ἅγιος γέροντας Παΐσιος αὐτός εἶναι ὁ μεγαλύτερος λόγος πού χωρίζουν σήμερα τά ζευγάρια, καθώς ὁ ἕνας ἀπό τους δυό ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΕΙ, μέχρι τελικῆς πτώσεως τοῦ ἀδυνατώτερου (χωρισμός διαζύγιο). Δηλαδή ὅτι ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ ΠΟΛΥ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ, ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΕΓΩΙΣΜΟ, καί ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ, καί ὄχι ὅπως διαμηνύουν, ὅτι . . . ΔΕΝ ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ (τάχατες) καί χωρίζουν. Τό καλοκαίρι θά περάσει σέ ὅλους ἀπό τήν ζωή μας κάποτε (ἡ πρώτη ἐνθουσιώδης ἐρωτική σχέση πρώτης γνωριμίας τοῦ ζευγαριοῦ) θά ἔλθει και ὁ γάμος, καί ὁ γάμος δέν εἶναι μόνον καλοκαίρι, ἀλλά ἔχει καί φθινόπωρα , καί χειμῶνες (δυσκολίες στή ζωή, διαφωνίες, ἀγῶνες, καί τά σχετικά) ἡ ταπείνωση ὅμως ἑνός ἀπό τούς δυό, ἡ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΣΤΑ ΛΑΘΗ, ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΘΗ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ, εἶναι τό μυστικό πού θά ‘χει πάντα τήν ἄνοιξη καί τό καλοκαίρι στίς καρδιές μας. Γιατί, ὁ «Γιῶργος», δέν εἶχε ἀλλάξει πρῶτος (κακῶς βέβαια) συνέχισε νά ἔχει τίς πείσμωνες ἀπόψεις του, ἄλλαξε ὅμως μέ τήν τελευταῖα γυναίκα του (αὐτή πού τόν ὑπόμεινε) καί τόν ἄντεξε στά «χοροπηδητά» του, καί τόν ἄλλαξε τελικά ἐκείνη. Τί ἔκανε; Ταπεινώθηκε μπροστά του καί ἔδειξε ὑπακοή (πάντα μέ την προϋπόθεση ὅτι ἀφοῦ αὐτά πού τίς ἔλεγε δέν ἦταν φυσικά ζητήματα νά προδώσει την πίστη της στό Χριστό). Σταμάτησε νά τοῦ ἀντιμιλάει, καί ἀντί νά τόν ἐκδικῆται καί νά τόν ἐχθρεύεται, τόν χάιδεψε μέ λόγο ἀγάπης. «Ἔνοιωσα (μοῦ λέγει ἀφηγούμενος) ὅτι ἐνῶ τήν ἔβρισα γιά τό λάθος πού ἔκανε , καθώς ἔκανε κάποιο λάθος ἄνθρωποι εἴμεθα καί λάθη θά κάνουμε» -ὅπως λέγει καί τό τραγούδι τοῦ ἄλλοτε λαϊκοῦ τραγουδιστή (Γιώργου Κοινούση) , ἐκείνη ταπεινά, δέχθηκε ἀκόμα καί τήν βρισιά μου, καί ἀντί γιά μίσος μοῦ προσέφερε μετάνοια, σάν κάποιο παιδί νά πέφτει στήν ἀγκαλιά τοῦ πατέρα του κλαίγοντας μετά ἀπό κάποια σκανδαλιά ποῦ ἔκανε. «Αἰσθάνθηκα (συνεχίζει τήν ἀφήγηση του) ὡς νά ἔχω μπροστά μου ἕνα παιδί σέ ἀγαθότητα, βλέπεις (συνέχισε) πῶς τά μικρά παιδιά ΔΕΝ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΜΙΣΟΣ ; ἐάν τα μπατσίσει καμμία φορά ὁ γονέας ; Ἕνα χαστουκάκι, γιά κάποιο λάθος πού κάνανε ; ΕΕ! Λοιπόν αὐτήν τήν ἀγαθή διάθεση, χωρίς αἴσθημα ἀντεκδίκησης μοῦ τή μετέδωσε καί μένα, καθώς μέ συγκλόνισε ἡ συμπεριφορά της, καί ὁμοιάζαμε ὅταν «μαλώναμε» κάποτε μεταξύ μας σάν παιδιά, χωρίς νά ἀναμεταδίδουμε ἐκδικητικότητα !!!!!!!!!!, δέν εἶχε θέση αὐτή ἡ λέξη πλέον στή ζωή μου, τήν κατατρόπωσε μέ τή συμπεριφοράν της ἡ σύζυγος μου». Καί συνεχίζει τήν ἀφήγηση, καί ἐγώ νά τόν κοιτάζω φανερά ἔκπληκτος! « ἀφοῦ κράτησε τόν γάμο μας αὐτή ἡ ἀπουσία ἀντεκδικήσεως, καί ἔτσι αἰσθάνθηκα τήν ἀληθινή ἀγάπη γιά τήν γυναίκα μου, ὡς τῶν μικρῶν παιδιῶν. «Σήμερα (συνεχίζει) ἔχει σκληρύνει λίγο, ἡ ἄδολη ὅμως ἀγάπη πού μοῦ ἐμφύτευσε τότες , στούς ἄγριους χειμῶνες τῆς ζωῆς μας, εἶναι καί ἡ ἀνάμνηση μιᾶς, ἄδολης ἀγάπης, παιδικῆς ἀγάπης, σάν νά ἐρωτευτήκαμε ὄχι ἀπό ἐνήλικες, ἄλλα ἀπό τήν παιδική μας, νηπιακή ἡλικία μεσα ΣΕ ΔΥΟ ΣΩΜΑΤΑ ΕΝΗΛΙΚΩΝ. Ἡ σχέση μας εἶχε χρόνο ἔναρξης νηπιακό, αὐτό εἶναι το μυστικό˙ αὐτή ἡ αἴσθηση μαλάκωσε τελικά τήν καρδιά μου, καί δέν χοροπηδάει πλέον ὡς τό ἀφηνιασμένο ἄλογο στό ροντέο». Τελείωσε ἡ συνάντηση μας, καί ἡ ἱστορία του ἦταν μία διδακτική ἱστορία, μία διδακτική ἱστορία ζωῆς, πού δέν θά τήν ἀνέφερα ἐδῶ ΕΑΝ δέν ὑπῆρχαν καί ὑπάρχουν ἀκόμα (δυστυχῶς) τά ψεύτικα ρωμάντζα τῶν περιοδικῶν πού αποπροσανατολίζουν τίς ἔφηβες κορασίδες σήμερα, ἔφηβες πού ἑτοιμάζονται γιά μία νέα δική τους ζωή. Γιατί στό κάτω-κάτω δέν χρειάζεται ὁ κάθε Γιῶργος νά μᾶς διδάξει τήν ζωή, ἄνθρωπος εἶναι καί ἐκεῖνος, καί λάθη κάνει, ὅπως καί ὅλοι μας. Ἐκεῖνο ὅμως πού θά πρέπει νά ἔχουμε στό νοῦ καί τήν καρδιά μας εἶναι τά λόγια μέσα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, πού λέγει ὁ Κύριος μας , δηλαδή νά εἶσθε ὄχι σάν τά παιδιά πού κάνουν ἀνοησίες, ἀλλά σάν τά παιδιά στήν ψυχή. Γιά νά μήν ταλαιπωροῦνται οἱ ἄνθρωποι, γιατί ὁ Γιῶργος καί ὁ κάθε Γιῶργος εὑρισκόταν μέσα στήν ἁμαρτία, ἁμάρτανε μέ τίς πολλές σχέσεις πού ἔκανε, καί ἁμαρταῖναν καί οἱ γυναῖκες πού δέν εὑρισκόταν καί ἐκεῖνες μέσα στήν εὐλογία καί προστασία τῆς χριστιανικῆς ζωῆς ἀπό τόν Θεό. Εὐθυνόταν ὁ Γιῶργος, ἔστω καί ἐάν δέν εὐθυνόταν γιά τήν φυγή τῶν γυναικῶν πού σχετιζόταν. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἁμαρτάνουν, καί ἡ ἁμαρτία πού δέν σβήνει ἀκόμα καί μέ ἐξομολόγηση εἶναι ἡ προμελετημένη ἁμαρτία, δηλαδή ὅτι « θά χωρίσω καί θά βρῶ ἄλλη καί ἄλλον, καί μετά θά πάω νά ἐξομολογηθῶ» . Ὁ Γιῶργος φαίνεται νά βρῆκε ἐπιτέλους τό δρόμο του, τό λιμάνι του, μετά ἀπό ἄδολες, καί μή σκέψεις ὅτι θά χώριζε, ποιός ξέρει, αὐτό θεωρῶ νά τόν ἔσωσε μέ μία εὐκαιρία ἀκόμα στή ζωή, ἕνας Θεός μόνο γνωρίζει τήν καρδιά τοῦ κάθε ἀνθρώπου , καί ἔτσι νά τοῦ δόθηκε μία εὐκαιρία στή ζωή. Ἀλοίμονο ὅμως σέ ἐκεῖνον ἤ ἐκείνη πού θεωρεῖ ὅτι μπορεῖ νά χωρίζει (πέραν ἀπό λόγον μοιχείας), σάν νά ἀλλάζει τίς γυναῖκες σάν τα πουκάμισα (οἱ ἄνδρες) καί σάν τα παπούτσια (γιά τίς γυναίκες) να ἀλλάζουν τούς ἄνδρες, καθώς καμμία ἐξομολόγηση δέν θά μπορέσει νά τούς ξεπλύνει. Εἶναι σίγουρο. Ρωτῆστε καί πνευματικούς ἱερεῖς, τά ἴδια θά σᾶς ποῦνε (γιά τήν προμελετημένη ἁμαρτία καί μετά . . ἡ «ἐξομολόγηση») , ἐάν δέν τά ποῦνε , ΔΕΝ εἶναι καλοί πνευματικοί, καί δέν εἶναι ἄξιοι λειτουργοί τοῦ Θεοῦ.

ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΛΑΡΩΣΟΥΜΕ ΛΙΓΟ, ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ:

«ΠΑΤΗΣΤΕ» ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟ
https://www.youtube.com/watch?v=SebM0CznAmE
Η δε Γυνή Να φοβείται τον Άντρα 1965.

ΚΥΡΙΩΣ ΟΜΩΣ , ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ, ΜΗ ΒΓΑΛΕΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΥ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΑΣ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ.

Ἁλιευμένο ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ (στό μονοτονικό)

τακ). Τοουν το «δη ζωη του. ι εκεινες παρεκτρεπονται οδηγουμενοι οι ανθρωποι στην αμαρτια .υν τις χοροπηδαει ως το αφηνιασμ
«Εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών» – λόγος Του Οσίου Πατρός ημών Λουκά Αρχιεπ. Κρημαίας.

«Προσήλθον οι μαθηταί τω Ιησού λέγοντες: τίς άρα μείζων εστίν εν τη βασιλεία των ουρανών; και προσκαλεσάμενος ο Ιησούς παιδίον, έστησεν αυτό εν μέσω αυτών και είπεν: αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών. Όστις ουν ταπεινώση εαυτόν ως το παιδίον τούτο, ούτος εστίν ο μείζων εν τη βασιλεία των ουρανών» (Μτ. 18, 1-4). Αυτός ο λόγος του Χριστού είναι από τους πιο σπουδαίους στο Ευαγγέλιο. Οι απόστολοι όμως δεν κατάλαβαν το νόημά του. Ο καθένας τους ήθελε να είναι πρώτος στην Βασιλεία του Θεού. Αλλά ο Κύριος τους είπε, ότι πρώτος θα είναι αυτός που θα ταπεινωθεί σαν το παιδί, σαν αυτό το παιδί που εκείνη την στιγμή ο Κύριος κρατούσε στα γόνατά του. «Αν δεν είστε σαν αυτό το παιδί, δεν θα μπείτε στην Βασιλεία των Ουρανών».

Αυτό είναι άκρως σημαντικό. Ο Κύριος, για να μπει κανείς στην Βασιλεία των Ουρανών, βάζει μία τέτοια προϋπόθεση που κανείς δεν θα περίμενε. Ποιος ποτέ έθεσε, ως παράδειγμα προς μίμηση, ένα μικρό παιδί; Όλοι οι άνθρωποι θέλουν να έχουν, ως παράδειγμα, ανθρώπους μεγάλους, σπουδαίους, διάσημους, ανθρώπους με ισχυρή βούληση. Τέτοιους ανθρώπους θέλουν να μιμούνται και το παράδειγμα τους να ακολουθούν.
Ο Κύριος τα ανατρέπει όλα. Αν ο σκοπός σας είναι τέτοιος, αν θέλετε να μιμείστε τους ανθρώπους που ο κόσμος τους θεωρεί μεγάλους και ένδοξους – αλίμονο σας! Δεν θα μπείτε σε καμία περίπτωση στη Βασιλεία του Θεού.
Θα μπουν στη Βασιλεία των Ουρανών μόνο αυτοί οι οποίοι θα ταπεινωθούν σαν τα μικρά παιδιά. Γιατί τέτοια προϋπόθεση μας βάζει ο Κύριος; Γιατί μας λέει οτι σ’ όλη μας τη ζωή πρέπει να ακολουθούμε αυτό το παράδειγμα, το παράδειγμα του μικρού παιδιού; Πρέπει να καταλάβουμε πόσο μεγάλο νόημα κρύβει ο καταπληκτικός αυτός λόγος του Κυρίου Ιησού Χριστού. Η καρδιά μας μας λέει, ότι μεγάλη αλήθεια κρύβεται σ’ αυτά τα λόγια.
Όλοι μας αγαπάμε τα μικρά αθώα παιδιά. Αν τα αγαπάμε έτσι αυθόρμητα, σημαίνει ότι πραγματικά αξίζουν την αγάπη μας και πρέπει να έχουμε ως παράδειγμα την αθωότητα τους. Αυτά λοιπόν τα μικρά παιδιά πρέπει να έχουμε μπροστά μας ως παράδειγμα σ’ όλη μας τη ζωή. Ναι, Κύριε μας, δεν το καταλαβαίναμε αλλά τώρα, όταν ακούσαμε τον λόγο σου, η καρδιά μας μας λέει ότι ο λόγος σου αυτός είναι αλήθεια…
Υπάρχει τίποτα πιο καθαρό από τα αθώα μικρά παιδιά, που μέσα τους δεν έχουν ακόμα ξυπνήσει ο εγωισμός, η κενοδοξία και τα άλλα βδεληρά πάθη που σκοτίζουν και αμαυρώνουν την καρδιά του ανθρώπου, όταν μεγαλώνει; Και εμείς πρέπει να κάνουμε τη δική μας καρδιά σαν την καρδιά του μικρού παιδιού. Υπάρχει κάτι στην καρδιά των μικρών παιδιών που θα μπορούσε να μας δημιουργήσει αποστροφή, κάτι ακάθαρτο; Όχι, η καρδιά τους είναι πάντα καθαρή σαν τη σταγόνα της βροχής, είναι γεμάτη αγάπη, πραγματική ακέραια αγάπη. Η μικρή τους καρδιά αγαπάει όλους, τους γονείς, τα άλλα παιδιά με τα οποία παίζουν και γενικά όλους τους ανθρώπους.
Έχω δει πώς τα ρωσόπουλα παίζουν με τα παιδιά των Ουζμπέκων. Πολύ συγκινητικό θέαμα. Δεν υπάρχει μεταξύ τους καμία διαφορά, δεν κάνουν φυλετικές διακρίσεις, όπως κάνουν οι μεγάλοι άνθρωποι.
Τέτοια αγάπη που έχουν τα παιδιά, τέτοια καθαρή και γεμάτη αδελφοσύνη κι αγάπη, δεν είναι το καλύτερο παράδειγμα για μας τους μεγάλους; Ο απόστολος Παύλος στο μεγάλο του ύμνο της αγάπης λέει: «Η αγάπη ου ζήλοι, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία» (Α” Κορ. 13, 4-6).
Έχετε δει πολλούς ανθρώπους να έχουν τέτοια αγάπη, να έχουν μία τόσο καθαρή καρδιά; Ακριβώς τέτοια αγάπη έχουν στην καρδιά τους τα μικρά παιδιά. Η δική τους «αγάπη δεν ζηλοφθονεί». Δεν ζηλεύουν τα μικρά παιδιά το ένα το άλλο. Η δική τους «αγάπη δεν καυχάται». Δεν θεωρούν τα παιδιά τον εαυτό τους ανώτερο από τους άλλους, είναι όλα ταπεινά, δεν έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, δεν περηφανεύονται. Η υπερηφάνεια είναι πάθος διαβολικό και είναι χαρακτηριστικό των μεγάλων ανθρώπων. Τα μικρά παιδιά δεν το γνωρίζουν, δεν έχουν κάτι για το οποίο μπορούν να περηφανεύονται, βλέπουν πως είναι μικρά και αδύναμα και χρειάζονται την προστασία και την φροντίδα των μεγάλων. Δεν έχουν αναπτυγμένη διάνοια – δεν μπορούν να καυχηθούν για τη διάνοιά τους, τα ποδαράκια και τα χεράκια τους δεν έχουν δύναμη. Γι’ αυτό ούτε και για τη σωματική τους δύναμη μπορούν να καυχηθούν.
Η αγάπη δεν κάνει ασχήμιες. Τα παιδιά δεν ασχημονούν και δεν δημιουργούν σκάνδαλα όπως οι μεγάλοι. Η αγάπη τους είναι ήρεμη, ήσυχη και σεμνή, δεν ζητάει τα δικά της. Τα παιδιά δεν ξέρουν τι είναι η Ιδιοκτησία, όλα τα έχουν κοινά. Δεν έχετε δει πώς τα μικρά παιδιά δίνουν το ένα στο άλλο τα παιχνίδια τους. Δεν θεωρούν τίποτα δικό τους, όλα τα έχουν κοινά.
Τα παιδιά δεν περηφανεύονται, δεν υπάρχει τόπος για την υπερηφάνεια στην άκακη καρδιά τους. Η υπερηφάνεια φωλεύει στην καρδιά των μεγάλων ανθρώπων. Είναι για μας σαν το δηλητήριο της κόμπρας με το οποίο εμείς οι ίδιοι δηλητηριάζουμε τον εαυτό μας. Η υπερηφάνεια είναι θανάσιμη αμαρτία και αποτελεί την πνευματική υπόσταση του διαβόλου. Τα πάθη της υπερηφάνειας και της κενοδοξίας είναι ξένα προς τα παιδιά. Η δική τους αγάπη «δεν χαίρει για το κακό αλλά συγχαίρει στην αλήθεια».
Δεν είναι σαν εμάς που χαιρόμαστε όταν βλέπουμε κακό στους συνανθρώπους μας. Ένα σφάλμα του αδελφού μας το διαλαλούμε σε όλους, γι’ αυτό μας αφήνει ο Θεός. Τα παιδιά δεν το κάνουν αυτό, ο νους και η καρδιά τους είναι γεμάτα εμπιστοσύνη στους γονείς τους, τον πατέρα και τη μητέρα, και σ’ όλους γενικά τους ανθρώπους.
Η πίστη τους δεν βασίζεται στη λογική. Χωρίς να κρίνουν και να συλλογίζονται, δέχονται αυτά που ακούνε από τους γονείς τους. Η καθαρή τους καρδιά ξέρει να ξεχωρίζει το καλό από το κακό και δέχεται μόνο το καθαρό, και μάλιστα, το δέχεται με εμπιστοσύνη. Πόσοι άνθρωποι σήμερα, χωρίς να διαβάσουν ποτέ την Αγία Γραφή, χωρίς ποτέ να πάρουν στα χέρια τους την Καινή Διαθήκη, ασκούν κριτική πάνω στη θρησκεία και βλασφημούν την χριστιανική μας πίστη.
Δεν έχουμε εμείς οι μεγάλοι άνθρωποι ταπείνωση. Την ταπείνωση και την υπακοή τις έχουμε διώξει από την καρδιά μας. Μόνο στα μοναστήρια, όπου πηγαίνουν οι άνθρωποι που αφιερώνουν τη ζωή τους στον Θεό, εκεί υπάρχει υπακοή. Εκεί η υπακοή θεωρείται η πρώτη και η μεγαλύτερη αρετή, και όλοι οι μοναχοί όταν λαμβάνουν το μοναχικό σχήμα, μπαίνουν υπό την καθοδήγηση ενός εμπείρου στην πνευματική ζωή γέροντα. Και το πρώτο πράγμα που τους μαθαίνει ο γέροντας είναι η υπακοή, να υποτάσσουν δηλαδή το θέλημά τους στο θέλημα του γέροντα.
Και τα μικρά παιδιά μας μαθαίνουν την υπακοή. Ζουν χωρίς να μεριμνάνε και να ανησυχούν για τίποτα, κάτω από τη στέγη των γονέων τους. Αλλά εμείς, ζούμε εμείς χωρίς φροντίδες και μέριμνες; Κατοικούμε κάτω υπό τη στέγη του Ύψιστου; Όχι, είμαστε γεμάτοι φροντίδες, ακολουθούμε το δικό μας δρόμο, δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι η προστασία μας είναι ο Θεός. Γι’ αυτό δεν έχουμε ησυχία. Δεν έχουμε ειρήνη στην καρδιά μας, γιατί αυτή δεν μας αξίζει.
Όταν τα παιδιά παίζουν, έχουν ισότητα μεταξύ τους. Μεταξύ των μεγάλων ανθρώπων έχετε δει ποτέ την αληθινή ισότητα; Όχι, δεν την έχετε δει, γιατί αυτή δεν υπάρχει! Πέστε μου, ποιος είναι πιο στοργικός, τρυφερός, χαριτωμένος και πράος από τα μικρά παιδιά; Και εμείς, δεν πρέπει να είμαστε σαν τα μικρά παιδιά τρυφεροί, στοργικοί, πράοι και ανοιχτοί στους άλλους;
Δεν πρέπει και εμείς να είμαστε ταπεινοί σαν αυτά; Αν δεν έχουμε μέσα μας πραότητα και ταπείνωση, πως θα μπούμε στην Βασιλεία του Θεού; Τότε η είσοδος για μας θα παραμένει κλειστή. Διότι «ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν» (Ίακ. 4, 6. Α” Πετ. 5, 5). Όλα τα καλά, αγνά και αληθινά, που βλέπουμε στα παιδιά, πρέπει να τα μιμούμαστε, αλλά πιο πολύ πρέπει να μιμούμαστε την ταπείνωση τους. Αυτή η ταπείνωση που έχουν τα μικρά παιδιά, αυτή μας ανοίγει το δρόμο προς την Βασιλεία των Ουρανών. Και αν απουσιάζει αυτή και είμαστε υπερήφανοι και αλαζόνες, τότε η είσοδος σ’ αυτή είναι κλειστή για μας.
Ο απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς Ρωμαίους γράφει το εξής: «Μη υπερφρονείν παρ’ ό δει φρονείν, αλλά φρονείν εις το σωφρονείν, εκάστω ως ο Θεός εμέρισε μέτρον πίστεως» (Ρωμ. 12, 3). Ο θείος Παύλος το λέει σε όλους εμάς. Βλέπετε ποιο είναι το κριτήριο και πώς πρέπει να φρονούμε για τον εαυτό μας; Σύμφωνα με το μέτρο της πίστεως που δόθηκε στον καθένα από τον Θεό. Αν περηφανευόμαστε για κάποια προσόντα ή ταλέντα που έχουμε, πέφτουμε έξω. Το μόνο αληθινό κριτήριο είναι η πίστη που δόθηκε στον καθένα από τον Θεό και η ταπείνωση που γεννά η αληθινή πίστη. «Μη γίνεσθε φρόνιμοι παρ’ εαυτοίς» (Ρωμ. 12, 16).
Το παράδειγμά μας να είναι Αυτός, που ενώ είναι ο Εξουσιαστής του κόσμου και Αϊδιος Υιός του Θεού, «εταπείνωσεν εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλ. 2, 8).
Ας αποκτήσουμε την ταπείνωση. Η ταπείνωση μας κάνει να είμαστε σαν τα παιδιά. Αν δεν έχουμε ταπείνωση και δεν αρνηθούμε την υπερηφάνεια και τον εγωισμό, αν δεν ταπεινωθούμε και γίνουμε σαν τα παιδιά, δεν θα μπούμε στη Βασιλεία του Θεού. Αν δεν πούμε στον εαυτό μας: «Είσαι γεμάτος πάθη: υπερηφάνεια, ζήλεια, εγωισμό, είσαι ακάθαρτος, όλους τους ζηλεύεις και θεωρείς τον εαυτό σου ανώτερο»• αν δεν λέμε έτσι στον εαυτό μας, σημαίνει ότι δεν κάναμε ούτε ένα βήμα προς την Βασιλεία των Ουρανών. Μόνο τότε, όταν δηλαδή παραδεχόμαστε πως είμαστε τελείως άχρηστοι, μόνο τότε μπαίνουμε στο δρόμο που οδηγεί προς τον Ουρανό.
Υπήρχαν στη μονή της Όπτινα μεγάλοι και θεοφώτιστοι γέροντες. Ένας απ’ αυτούς, ο πατήρ Νεκτάριος, είχε μια φορά συζήτηση μ’ έναν άνθρωπο που είχε μεγάλη Ιδέα για τον εαυτό του. Και του είπε το εξής: «Ξέρεις ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο από το τίποτα, από τί-πο-τα», – και έκανε με το χέρι του μία χαρακτηριστική κίνηση. Από τίποτα αλλά τι ομορφιά υπάρχει σ’ αυτό τον κόσμο. Μέχρι να καταλάβεις ότι είσαι ένα τίποτα, μέχρι να το δεχθείς με ταπείνωση, μέχρι τότε δεν θα ενεργήσει μέσα σου η θεία χάρη και δεν θ’ αρχίσει να δημιουργεί μέσα σου κάτι καθαρό, καλό και ωραίο. Μόνο τότε, όταν με ειλικρίνεια θα πεις: «Ω, Κύριε μου, πραγματικά είμαι ένα τίποτα», – μόνο τότε θ’ αρχίσει ο Κύριος να δημιουργεί μέσα σου. Τότε θ’ ανθίσει στην ψυχή σου κάτι το ιερό, αγνό και όμορφο.
Έτσι λοιπόν! Αν δεν ταπεινωθούμε και γίνουμε σαν τα παιδιά, αν δεν αποκτήσουμε τη θεία και μεγάλη αυτή αρετή, που λέγεται ταπείνωση, δεν θα μπορέσουμε να μπούμε στη Βασιλεία του Θεού. Να το θυμόμαστε αυτό. Ας χαράξουμε αυτό το λόγο του Χριστού βαθιά μέσα στην περήφανη καρδιά μας και ας αρχίσουμε το δρόμο της ταπείνωσης. Αμήν.
Από την συλλογή: «Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας, Λόγοι και ομιλίες που εκφωνήθηκαν στη Συμφερούπολη κατά την περίοδο 1955-1957.» τόμος Γ. Σελ. 74 – 81.
Μετάφραση από τα ρωσικά.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» Θεσσαλονίκη.
Η/Υ επιμέλεια: Μοναχής Θεοδοσίας, Κωνσταντίνας Κυριακούλη.

————————-