ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΝΩΣΤΕ ΤΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ

 «ΩΣ ΑΚΡΙΤΑΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗΣ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ, ΘΕΩΡΩ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΟΥ ΝΑ ΘΕΣΩ ΥΠ’ ΟΨΙΝ ΤΗΣ ΔΙΑΡΚΟΥΣ Ι. ΣΥΝΟΔΟΥ [Στη συνεδρια της 7-9-1988] ΤΟ ΦΛΕΓΟΝ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΣΙΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ»
__________________

_________________

ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
«ΣΥΝΟΔΙΚΑ», σελ. 23-26

 ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ

ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ – ΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ
(Στὴν Διαρκή Ἱερά Σύνοδο)

(Συνεδρία τῆς 7-9-1988)
ΩΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ἀκριτικῆς περιοχῆς τῆς μαρτυρικῆς μας πατρίδος, ἐναντίον τῆς ὁποίας ἰδιαιτέρως βάλλει ἡ προπαγάνδα τῶν Σκοπίων, διʼ ἧς πλαστογραφεῖται ἡ ἱστορία τῆς Μακεδονίας, θεωρῶ καθῆκον νὰ θέσω ὑπʼ ὄψιν τῆς Διαρκοῦς Ἱ. Συνόδου τὸ φλέγον τοῦτο θέμα.
Βεβαίως τὸ θέμα εἶνε κυρίως ἐθνικὸν καὶ κατὰ πρῶτον λόγον ἀπασχολεῖ τοὺς ἁρμοδίου κυβερνητικοὺς παράγοντας. Ἐν τούτοις συνδέεται καὶ μὲ τὴν Ὀρθόδοξον Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, καθʼ ὅσον ὅσοι ἐμπλέκωνται εἰς τὰ δίκτυα τῆς προπαγάνδας τῶν Σκοπίων, ὄχι μόνον διακόπτουν σχέσεις μὲ τὴν Ἑλλάδα καὶ καταντοῦν θανάσιμοι ἐχθροὶ αὐτῆς, ἀλλʼ ἀπομακρύνονται καὶ ἐκ τῶν κόλπων τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας. Σχηματίζουν δὲ οὗτοι εἰς τὸν ἀπόδημον Ἑλληνισμόν, ἰδίως εἰς τὴν Αὐστραλίαν ὅπου εἶνε ἡ ἔδρα των ἰδιαιτέρας ἐκκλησίας -παρασυναγωγάς, αἱ ὁποῖαι ἐξαρτῶνται πλέον ἀπὸ τὴν διοίκησιν τῆς ψευδοεκκλησίας τῶν Σκοπίων, τὴν ὁποίαν ὡς γνωστὸν οὐδὲν Πατριαρχεῖον ἤ Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία τῆς Ὀρθοδοξίας ἀναγνωρίζει. Ὅσοι δὲ ἐξ αὐτῶν ἐπισκέπτονται τὴν Μακεδονίαν μας, βάλλουν καταιγιστικῶς κατὰ τοῦ Ἑλληνικοῦ κλήρου καὶ προπαγανδίζουν ἀγρίως ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Σκοπίων.
Ἰδοὺ γιατὶ τὸ ἐθνικὸν τοῦτο θέμα συνδέεται καὶ μὲ τὴν ἡμετέραν Ἐκκλησίαν καὶ κατὰ συνέπειαν θὰ πρέπη νʼ ἀπασχολήση καὶ ἡμᾶς ὡς ὑπευθύνους κυρίως διὰ τὴν θρησκευτικὴν ἐνότητα.
Χθές, 6-9-1988, εἰς τὴν καθημερινὴν ἐφημερίδα «Ἐστία» ἐδημοσιεύθη εἰς τὴν πρώτην σελίδα ἐμπεριστατωμένον ἄρθρον ἐπὶ τοῦ φλέγοντος τούτου θέματος, τὸ ὁποῖον ἀξίζει νὰ τύχη τοῦ ἐνδιαφέροντός μας. Ἀποκρούων ὁ συντάκτης ὅτι οἱ Μακεδόνες ἀποτελοῦν ἰδιαιτέραν ἐθνότητα, διακρινομένην τῆς ὑπολοίπου Ἑλλάδος, ὡς ἀναντίρρητον ἀπόδειξιν περὶ τοῦ ψεύδους τῶν Σκοπίων φέρει τὴν κατὰ τὸ ἔτος 1904 ὑπὸ τῶν τουρκικῶν ἀρχῶν ἀπογραφὴν τοῦ πληθυσμοῦ τῆς ὀθωμανικῆς Εὐρώπης.

Ἐκ τῆς ἐν λόγω ἀπογραφῆς ἀποδεικνύεται ὅτι δὲν ὑπῆρχον εἰς Μακεδονίαν κάτοικοι ἀνήκοντες εἰς ἰδιαιτέραν ἐθνότητα, ἀλλʼ οὗτοι διεκρίνοντο εἰς Τούρκους, Ἕλληνας, Βούλγαρους, Ἑβραίους, Ἀρμενίους, Σέρβους, Κουτσοβλάχους καὶ Ἀθιγγάνους. Εἰς ὅλα δὲ τὰ βιλαέτια τῆς Εὐρώπης ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον πρῶτοι εἰς πληθυσμὸν ἤρχοντο οἱ Ἕλληνες. Οὐδαμοῦ ἐσημειώνοντο οἱ Μακεδόνες ὡς ἀποτελοῦντες ἰδιαιτέραν φυλήν. Μετὰ δὲ τὴν Μικρασιατικὴν καταστροφὴν καὶ τὴν ἀνταλλαγὴν τῶν πληθυσμῶν, οἱ συμπαθοῦντες ξένην τινὰ ἐθνότητα ἀπεχώρησαν ἐκ τῆς Ἑλληνικῆς ἐπικρατείας καὶ ἡ Ἑλλὰς ἀπέβη, ὡς ἐδηλώθη ἐπισήμως, τὸ πλέον ὁμοιογενὲς κράτος τῶν Βαλκανίων. Πρὸς τὶ λοιπὸν ἡ ἀνακίνησις θπεματος μὴ ἔχοντος οὐδεμίαν ἱστορικὴν θεμελίωσιν;
Παρὰ ταῦτα οἱ φιλοσκοπιανοὶ ἐπιμένουν εἰς τὸ ψεῦδός των καὶ μισοῦν θανασίμως πᾶν τὸ Ἑλληνικὸν καὶ ῥίπτουν διάφορα συνθήματα, ὡς «Ἔξω ἀπὸ τὴν Μακεδονίαν οἱ Ἕλληνες» (οἱ ἐκ τῆς νοτίου Ἑλλάδος καταγόμενοι), καὶ κυκλοφοροῦν χάρτας τοῦ λεγομένου Μακεδονικοῦ κράτους καὶ τραγουδοῦν τραγούδια εἰς σλαυϊκὴν γλῶσσαν κατὰ τοὺς χοροὺς καὶ διασκεδάσεις των, διὰ τῶν ὁποίων δὲν ὑμνεῖται μόνον ὁ ἔρως, ἀλλὰ καὶ ὑβρίζεται ἡ Ἑλλὰς ποικιλοτρόπως. Ἰδίως δὲ οἱ κληρικοί, οἱ ὁποῖοι τολμοῦν νὰ ἐξάρουν τὴν ἱστορικότητα καὶ τὸ μεγαλεῖον τῆς Ἑλληνικῆς πατρίδος, τῆς ὁποίας ἐκλεκτὸν ἀναπόσπαστον μέρος ἀποτελοῦν οἱ Μακεδόνες, καὶ συνιστοῦν νὰ κλείωμεν τὰ ὦτα είς τὰς νεωτέρας σειρῆνας τοῦ πανσλαυϊσμοῦ, συγκεντρώνουν ἄσπονδον μῖσος καὶ γίνονται ἀντικείμενον καὶ στόχος συκοφαντιῶν, διαβολῶν καὶ ἀπειλῶν.
Ἐσχάτως οἱ ἐχθροὶ οὗτοι τῆς Ἑλληνικῆς πατρίδος ἀπεθρασύνθησαν τόσον, ὥστε νὰ ἀπειλοῦν τοὺς ἀκραιφνεῖς πατριώτας, ὅτι εἶνε ἐγγὺς τὸ τέλος των. Ὁ ὑποφαινόμενος κατὰ τὸν τελευταῖον καιρὸν ἐδέχθην ἐπιστολὰς καὶ τηλεφωνήματα πλήρη ὕβρεων καὶ ἀπειλῶν, ὅτι ἔφθασε καὶ διʼ ἐμὲ ἡ ὥρα τῆς τιμωρίας. Δὲν λέγω ταῦτα ἔκ τινος φόβου ἤ δειλίας ἤ ἄλλου τινὸς συναισθήματος, διότι ἔχω προετοιμάσει τὴν ψυχήν μου διʼ ἕν τοιοῦτον τέλος. Θεωρῶ δὲ ὑψίστην τιμήν μου, συνεχίζων παράδοσιν ἀειμνήστων ἱεραρχῶν, οἱ ὁποῖοι ἐθυσιάσθησαν ὑπὲρ τῆς Μακεδονίας μας, καὶ διὰ τοῦ αἵματός μου νὰ δώσω τὴν τελευταίαν μαρτυρίαν μου ὑπὲρ αὐτῆς. Ἀλλὰ τὰ λέγω διὰ νὰ ἐπιστήσω τὴν προσοχὴν παντὸς ἀδρανοῦντος καὶ ὑπευθύνου, ὅτι ὁ ἐκ τοῦ Βορρᾶ κίνδυνος δὲν εἶνε μικρὸς καὶ ἀσήμαντος καὶ ὅτι πρέπει ὅλοι νʼ ἀγρυπνῶμεν ἐπὶ τῶν θρησκευτικῶν καὶ ἐθνικῶν ἐπάλξεων, ἵνα μή, ὡς ἐγράφη εἴς τινα ἐφημερίδα, νέος Ἀττίλας ἐμφανισθῆ, εἰσβάλλων εἰς τὸν Ἑλλαδικὸν χῶρον.
Ταῦτα καθηκόντος θέτων ὑπʼ ὄψιν τῆς Ἱ. Συνόδου φρονῶ ὅτι, ἀπέναντι τοῦ ἀνακύψαντος σοβαρωτάτου τούτου θέματος, ἡ Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὀφείλει νὰ μὴ σιωπήση. Καὶ ὅπως ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Αὐστραλίας, ἀπέναντι τῆς ἐκεῖ ὀργιαζούσης προπαγάνδας τῶν Σκοπίων, ἡ ὁποία διασπᾶ τὴν ἐνότητα τοῦ ἀποδήμου Ἑλληνισμοῦ, ὕψωσε φωνὴν διαμαρτυρίας, οὕτω καὶ ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πληροφορούμενη τὴν ἀγρίαν προπαγάνδαν, ἡ ὁποία ἀσκεῖται εἰς τὰς ἀκριτικὰς περιοχάς, καὶ ἰδίως εἰς τοὺς νομοὒς Καστορίας, Φλωρίνης καὶ Πέλλης, ὀφείλει ὡς στοργικὴ μήτηρ νὰ ὑψώση τὴν φωνήν της ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος καὶ νὰ ἐμψυχώση τὸν δοκιμαζόμενον διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν Μακεδονικὸν λαόν.