2. Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΣΤΟ ΣΥΔΝΕΫ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ

 *  *  *

ΛΑΖΑΡΟΣ ΑΡΑΒΑΝΗΣ

Ο ΑΠΟΚΛΗΡΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΣ

Ἦρθε ἕνας παλαιός Ἕλλην ἀπό τήν ξενιτιά, Ἕλλην μίας ἄλλης ἐποχῆς ἄνθρωπος, τῆς ἐποχῆς τῆς δεκαετίας τοῦ 1960. Ἦρθε, καί τά βήματα του φθάσαν τώρα στόν Πειραιά, νοσταλγώντας νά δεῖ τό λιμάνι, τό λιμάνι πού ξεπουλήθηκε στούς ξένους ἀπό τήν . . «ἀριστερή» μας κυβέρνηση. Ἦρθε, νοσταλγώντας νά δεῖ τό μεγάλο ἑλληνικό λιμάνι, ἐνθυμούμενος ὅταν ἀπό ἐκεῖ πῆρε τό μεγάλο βαπόρι γιά τήν ξενιτιά . Σέ ἕνα στέκι- καφενείου ἔπαιζε τώρα τό λαϊκό τραγούδι : ΣΑΝ ΑΠΟΚΛΗΡΟΣ ΓΥΡΙΖΩ !

ΣΑΝ ΑΠΟΚΛΗΡΟΣ ΓΥΡΙΖΩ… (Σωτηρία Μπέλλου)
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΕΔΩ: https://www.youtube.com/watch?v=Wie-l1Lj6Jg

Σάν ἀπόκληρος γυρίζω
στήν κακούργα ξενιτιά
Περιπλανώμενος δυστυχισμένος
Μακριά ἀπ’ τῆς μάνας μου τήν ἀγκαλιά

Κλαῖνε τά πουλιά γιά ἀέρα
Καί τά δέντρα γιά νερό
Κλαίω μανούλα μου κι ἐγώ γιά σένα
Πού ἔχω χρόνια γιά νά σέ εἰδῶ

Πάρε χάρε τήν ψυχή μου
Ἡσυχία γιά νά βρῶ
Ἀφοῦ τό θέλησε ἡ μαύρη μοίρα
Μές τή ζωή μου νά μή χαρῶ.

Γύρισε , γύρισε λοιπόν ὁ παλαιός ἐκεῖνος Ἕλλην, τό βλέμμα σπινθηροβόλο, οἱ ρυτίδες στό πρόσωπο χαραγματιές, καί ὁ ἥλιος ἀπό πάνω νά καίει , νά καίει ὁ ἥλιος , καί μαζί του νά καίγεται καί ἡ ἐνθύμηση τῆς εἰκόνας πού τοῦ τήν λεηλάτησαν, τῆς πρώτης ἐκείνης ἐνθύμησης-εἰκόνας τοῦ λιμανιοῦ τοῦ Πειραιά. Καίγεται ἡ καρδιά, καί οἱ φλόγες της ἀντανακλοῦσαν στά μάτια τοῦ ξενητεμένου μετανάστη μας, καθώς αἰσθάνθηκε διπλά ἀπόκληρος καί προδομένος τώρα.
Ἀπόκληρος ναί! ἡ πρώτη ἀποκλήρωση ἦταν ὅταν εὑρέθηκε σέ ἕνα ξένο τόπο περιπλανώμενος , δυστυχισμένος, καί τώρα διπλά προδομένος , προδομένος ἀπό τίς σημερινές τελευταῖες πολιτικές ἐξουσίες στήν πατρίδα. Τοῦ ἔκλεψαν τώρα καί τήν ἐκκίνηση του, τήν ἐκκίνηση του ἀπό τήν πατρίδα, τό λιμάνι τοῦ Πειραιά! Τοῦ ἔκλεψαν τά πρῶτα φτερά ἑνός ὀνείρου, ἑνός ὀνείρου γιά μία νέα ἀρχή, φέρνοντας σκληρά τήν ταφόπλακα, τήν ταφόπλακα γιά κάθε νέα καλή ἀρχή , καί μιά ἐλπιδοφόρα καλή ἐπιστροφή. Τοῦ ἔκλεψαν τήν πρώτη ἐκείνη ἐκκίνηση του, τήν ἐκκίνηση πού μπάρκαρε στό μεγάλο βαπόρι μέ τό ὄνομα «πατρίς». « Μοῦ ἔκλεψαν τήν ἀφετηρία» (ψέλλισε), «τήν ἀφετηρία τῆς ὀδύσσειας μου» , κοιτάζοντας ἕνα λιμάνι σκληρό, πολύβουο, ἀλλόκοτο, λιμάνι καμένο χαρτί, λιμάνι καμένη παλιά φωτογραφία, διότι δυστυχῶς τώρα εἶναι ξένο καί ἀγνώριστο. Αἰσθάνθηκε σέ γῆ προδομένη, νερά αἰχμάλωτα, γῆ πού διψάει γιά νερό, χώματα χωρίς ἀνάσα. Πουλιά πού δέν κελαηδοῦν, καί οὔτε πετοῦν. Ἕνα δάκρυ κύλησε ἀπό τά μάτια του, δίχως κανένα μορφασμό καί σύσπαση νά κάνει τό πρόσωπο. Ἡ ἐνθύμηση φτερούγισε πίσω, πίσω στήν ἐνθύμηση ὅταν μπάρκαρε γιά τά ξένα.

Ἡ πέστροφα»˙ ἡ πέστροφα ἐπέστρεψε! ἀπό ἐκεῖ πού γεννήθηκε !!, ἐπέστρεψε στήν πατρίδα !!!. Τό λιμάνι ἄλλαξε, ναί ! ἀλλά τά νερά ὄχι, τά νερά εἶναι ἀπό τά δάκρυα στά μάτια του, δάκρυα πηγαῖα , δάκρυα τῆς καρδιᾶς, πού ἑνωθῆκαν μέ τά νερά τῆς πατρίδας στό λιμάνι τοῦ Πειραιά. Νερά τοῦ λιμανιοῦ πού ἁγιάζονται κάθε χρόνο στά ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΙΑ ! ἐκεῖ πού ρίχνεται ὁ Σταυρός!!! . «Θά τό πάρουμε πίσω» (ψέλλισε). Τί εἶπες; τόν ρώτησα, καί ἡ φωνή τώρα ἔβγαινε περισσότερο δυνατή, «Θ Α Τ Ο Π Α Ρ Ο Υ Μ Ε Π Ι Σ Ω !!!» , κάνοντας τούς περαστικούς νά ξαφνιαστοῦν στό πεζοδρόμιο καί νά γυρίσουν νά τόν κοιτάξουν μέ ἀπορία. Μία φιγούρα μιᾶς περασμένης ἐποχῆς ἤτανε θαρρεῖς, μιά τσαλακωμένη φιγούρα μπασμένη στόν παρόντα εἰκονογραφημένο βιβλίο τῆς παρούσης ζωῆς μας. Φοροῦσε , γιά τήν συνάντηση του μέ τό ραντεβού τῆς ἱστορίας του, τήν ἱστορία τῆς ζωῆς του τό κοστούμι πού ἔφυγε τότες, μιά φιγούρα τοῦ παρελθόντος μέσα στό παρόν μιᾶς τσακισμένης «νέας ἐποχῆς». Τό πλοῖο τῆς καρδιᾶς του τώρα εἶχε ξαναμπαρκάρει, «πατρίς» καί πάλι τό ὄνομα της, εἶναι ὅμως τό πλοῖο τῆς ἐπιστροφῆς τώρα, εἶναι ἡ ψῆφος καί τό θάρρος πού πρέπει νά δοθῆ στούς ἕλληνες μετανάστες μας, γιατί ἐάν δοθῆ, τότες θά ξανακερδίσουμε θαρρῶ πάλι τά χαμένα λιμάνια μας. Τά λιμάνια τῆς πρώτης ἐκείνης φυγῆς μας, καί τά κατοπινά (ἐάν τό θελήσει ὁ Θεός, καί ὄχι ἡ μαύρη μοίρα) ὁρμητήρια μίας ΝΕΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. Τά παιδιά μας, συνεχίζουν νά φεύγουν στά ξένα, τό τραγούδι στό καφενεῖο στό λιμάνι τώρα ἄλλαξε, ἀκούγονται οἱ στίχοι: « ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΘΑ ΣΑΛΠΑΡΕΙ», καί προστίθεται καί ἑνώνεται στή μουσική ἐκείνη τώρα ἕνα νέο ΣΑΛΠΙΣΜΑ, τό ΣΑΛΠΙΣΜΑ ἑνός μελλοντικοῦ βαποριοῦ, εἶναι τό σάλπισμα τῆς ἐλπίδας τῶν ξενητεμένων Ἑλλήνων , Ἑλλήνων ὅταν ἐκεῖνοι θά ἐπιστρέψουν.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΕΔΩ

Γλυκερία – Τα λιμάνια (Το πλοίο θα σαλπάρει)
https://www.youtube.com/watch?v=XEnP8jk16WQ

Γιατί τήν ἀληθινή ἐλπίδα μπορεῖ νά τήν φέρει μόνον ὁ Θεός στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, τό σάλπισμα ἐκεῖνο μιᾶς ΝΕΑΣ ΙΕΡΙΧΩΣ ΠΟΥ ΡΙΧΝΕΙ ΝΙΚΗΦΟΡΑ ΚΑΘΕ ΤΕΙΧΟΣ˙ προϋπόθεση ; ὅταν ἐκεῖνοι (οἱ ἄνθρωποι) αἰσθανθοῦν τόν Θεό ὡς Πατέρα τους. Ἐάν ὅμως, δέν τόν αἰσθανθοῦν οἱ Ἕλληνες τόν Θεό ὡς Πατέρα τους, τότες, ὅπως λέγει καί τό τραγούδι, θά ἀφεθοῦν στοῦ χάρου τό βαθύ μαῦρο ὕπνο , στόν ὕπνο πού παίρνει τίς λυγισμένες ψυχές, καί τίς φυλακίζει, τίς φυλακίζει σέ μιά ἄλλη χειρότερη ξενιτιά, αἰώνια ξενιτιά, μακριά ἀπό τόν Θεό, καί τήν ἀληθινή αἰώνια πατρίδα μας, τόν παράδεισο. Γιατί τό κοντάρι πού κρατάει τήν ἑλληνική σημαία καί ψυχή δέν λυγίζει, στέκεται ὄρθιο, ἀγέρωχο, ψηλά ἐκεῖ νά κυματίζει ἡ γαλανόλευκη , ἡ γαλανόλευκη μέ τόν Σταυρό τῆς πίστεως μας ἐπάνω της, καί ἐπάνω καί ἀπό αὐτήν, ἡ Παναγιά μέ τόν Χριστό καί Θεό μας. Βλέπει ὁ Θεός μας, βλέπει τήν παλινωδία καί συγχρονισμένη προδοσία τῆς γαλανόλευκης μέ τόν Σταυρό ἐπάνω της, γιά χάρη τοῦ ἄκαρδου χρήματος (βλέπετε: τήν ξένη σημαία στά πλοῖα τους). Διότι οἱ πλούσιοι ἀπάτριδες καραβοκύρηδες μπορεῖ νά τήν ἀπαρνήθηκαν, ἀλλά οἱ ἕλληνες ναῦτες καί λεβέντες ἐργάτες του ποτές˙ περιμένουν ἐργασία ἀκόμα ἔξω ἀπό τά νεκροταφεῖα-ναυπηγεῖα μας˙ διότι ἀκόμα καί ἐκεῖ (στίς καρδιές τῶν πλουσίων) μέσα σέ αὐτές, ναί! μέσα σέ αὐτές κρύβεται μία ἀρχή, μιά ἀρχή καρδιακή, μιά νέα ἀρχή ναυτιλλομένου Ὀδυσσέα (γιατί καί οἱ πλούσιοι ἀπό χαμηλά ξεκίνησαν) , ἀρκεῖ καί ἐκεῖνοι νά τή βροῦν (ἐκείνη τήν ἀρχή) , νά τή βροῦν καί νά σωθοῦν . Δραπετεῦστε, πλούσιοι καί φτωχοί, δραπετεῦστε καί ἀπελευθερωθῆτε ἀπό τούς λαβύρινθους, μή σᾶς νικήσει ὁ Μινώταυρος . –