Πρόλογος «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΠΙΘΑΣ, Φ.243,  Δεκ. 1961
Τοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αὐγουστινου Καντιώτου

Η ΕΛΛΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΘΝΟΣ;

Ἡ Ἑλλάς, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, ἡ Ἑλλάς, ἡ προσφιλής μας πατρὶς εἶνε χώρα Ὀρθόδοξος. Μύρια στόματα διαλαλοῦν τοῦτο. Ἐν πρώτοις τὸ Ἑλληνικὸν Σύνταγμα διαπρυσίως κηρύττει τὴν πίστιν τῶν Ἑλλήνων μὲ τὴν συγκινητικὴν ἐπικεφαλίδα του˙ «Εἰς τὸ ὄνομα τῆς ἁγίας καὶ ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος». Ὀρθόδοξοι πρέπει νὰ εἶνε οἱ ἄρχοντες τῆς χώρας μας καὶ ὅλα τὰ μέλη τῆς βασιλικῆς οἰκογενείας πρέπει νὰ σκέπτωνται καὶ νὰ ἐνεργοῦν κατὰ τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν. Σταυρὸς εἰς τὴν σημαίαν μας. Ἐσταυρωμένος εἰς τὰ σχολεῖα μας. Εὐαγγέλιον εἰς τὰς ἕδρας των δικαστηρίων μας. Ἐπίσημος Θρησκεία τοῦ Κράτους ἡ Ὀρθοδοξία. Ὀρθοδοξίαν φωνάζουν τὰ ὀνόματά μας, ὀνόματα τὰ ὁποῖα ἔφερον καὶ ἐτίμησαν ἥρωες τῆς πίστεώς μας. Ὀρθοδοξίας τὸ ἔνδοξον παρελθὸν ὑπενθυμίζουν πολλαὶ τοπωνυμίαι τῆς χώρας μας. Βουνὰ καὶ νάπαι ἀπὸ τὰ ὀνόματα τῶν ἐξωκκλησίων, ποὺ εἶνε ἐκτισμένα ἐπʼ αὐτῶν, ἔχουν λάβει τὰς ὀνομασίας των. Πλοῖα μικρὰ καὶ μεγάλα ποντοποροῦντα εἰς θάλασσας καὶ ὠκεανοὺς φέρουν καὶ αὐτὰ ὀνόματα ἁγίων. Συνοικισμοί, χωρία, κωμοπόλεις, πόλεις καὶ νῆσοι τιμῶνται ἐπʼ ὀνόματι ἁγίων ἤ ἔχουν ὡς πολιοῦχον ἕνα ἐκ τῶν διαλαμψάντων ἁγίων προσώπων τῆς πίστεώς μας. Μεγαλοπρεπεῖς δὲ ἑορταὶ καὶ πανήγυρεις, συνεγείρουσαι ὁλόκληρον τὸν πληθυσμόν, τελοῦνται κατὰ τὴν ἐπέτειον μνήμην τῶν ἁγίων.
Ὅλα ἐδῶ φωνάζουν Ὀρθοδοξία! Ἀλλʼ ἐν τῆ ἰδιωτικῆ καὶ δημοσία ζωῆ μας ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι τιμῶμεν πράγματι τὴν Ὀρθοδοξίαν; Εἴμεθα ὁποῖοι φαινόμεθα; Συμφωνεῖ ἡ καθημερινὴ ζωὴ τῶν ἀρχόντων καὶ ἀρχομένων πρὸς τὴν Ὀρθόδοξο πίστιν; Ἤ μήπως – ἀλλοίμονον! – μόνον τὰ ὀνόματα ἔχουν ἀπομείνει, ἐν δὲ τῆ πράξει ζῶμεν ἀντιθέτως πρὸς τὸ ὑψηλὸν κήρυγμα τῆς Ὀρθοδοξίας; Ἔχομεν τὴν Ὀρθοδοξίαν. Ἀλλʼ ἔχομεν καὶ τὴν Ὀρθοπραξίαν; Ἐὰν ὄχι, τότε ἡμεῖς εἴμεθα οἱ χειρότεροι διαφημισταὶ τοῦ μεγαλείου τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἰδοὺ ἐρωτήματα σοβαρά, τὰ ὁποῖα ἡ μικρὰ αὕτη ἐφημερὶς δὲν παύει νʼ ἀπευθύνη πρὸς τὸν Ἑλληνικὸν λαὸν καὶ νὰ καλῆ αὐτὸν σὲ αὐτοέλεγχον, διότι εἶνε φοβερὸν τὸ ἔθνος νὰ βαδίζη κατὰ κρημνὸν καὶ ἄρχοντες καὶ ἀρχόμενοι νὰ ζῶμεν μὲ τὴν αὐταπάτην, ὅτι τὰ πάντα βαίνουν καλῶς εἰς τὸν τόπον μας.
Ἐξ ἀφορμῆς ἐπισκέψεώς μας εἰς μίαν πόλιν, ἐξ ὅσων εἴδομεν καὶ ἠκούσαμεν ἐν αὐτῆ, θʼ ἀνασύρωμεν μίαν πτυχὴν τῆς ἠθικῆς καὶ κοινωνικῆς ζωῆς τῆς Πατρίδος μας καὶ πάλιν ἐν τῶ μέτρω τῶν δυνάμεών μας θὰ κρούσωμεν διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου. «Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω».