ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

 ΕΞΑΕΤΕΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Στην Ἱερά Μονὴ Ἁγίου Αὐγουστίνου Φλωρίνης τὴν Παρασκευή 26.8.2016 στὶς 8 μ.μ. θὰ γίνη ὁ ἐσπερινός καὶ θὰ ἀκολουθήση ἡ ἀγρυπνία ἐπι τῆ μνήμη τῆς κοιμήσεως τοῦ π. Αὐγουστίνου.

Τὴν Κυριακὴ 28 Αὐγούστου, τὸ ἀπόγευμα 6 μ.μ.-8,30 μ.μ. θὰ τελεσθῆ πανυχίδα του μνημοσύνου μετὰ τὸν ἐσπερινό, καὶ τρισάγιο στὸ μνήμα του

ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

«Ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Πράξ. 1,8)
«Κύριε, ὅπως ἐσὺ ἔχυσες τὸ αἷμα σου γιὰ μένα, ἀξίωσέ με νὰ χύσω καὶ ἐγὼ τὸ αἷμα μου γιὰ σένα» (προσευχὴ ἁγ. Κοσμᾶ)

Χθές, ἀγαπητοί μου, εἴχαμε κήρυγμα ἐδῶ στὸν ἑσπερινό. Ὡς θέμα τῆς ὁμιλίας μας εἴχαμε τὸ ὅτι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὑπῆρξε προφήτης. Εἶχε τὸ ἐξαίρετο χάρισμα τοῦ ἁγίου Πνεύματος νὰ προβλέπῃ αὐτὰ ποὺ θὰ συμβοῦν στὸν κόσμο. Ἀπὸ τὶς ἑκατὸ καὶ πλέον προφητεῖες, ποὺ εἶπε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, ἀναφέραμε δώδεκα προφητεῖες· προφητεῖες ποὺ ἀναφέροντο σὲ διάφορα γεγονότα, ποὺ συνέβησαν εἰς τὸν αἰῶνα μας.
Θέλω ἀπ᾿ ὅλες αὐτὲς τὶς προφητεῖες νὰ προσέξετε μία προφητεία, ποὺ ἔχει μεγάλη σημασία διὰ τὸν σύγχρονον κόσμον, καὶ ἡ προφητεία [αὐτή,] ἡ ὁποία ἀποδίδεται στὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό, εἶνε αὐτὴ ποὺ ἀφορᾷ τὶς τηλεοράσεις, ποὺ ἔγιναν ἡ μανία τῆς ἀνθρωπότητος. Εἶπε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς –τὸ ἐπαναλαμβάνω–, ὅτι μιὰ ἡμέρα «ὁ διάβολος θὰ βγάλῃ ἕνα κουτί, ποὺ θὰ τρελλάνῃ τὴν ἀνθρωπότητα». Τὸ κουτὶ αὐτό, ποὺ ὁ κόσμος τὸ λέει «χαζοκούτι», εἶνε ἡ τηλεόρασις. Ὧρες ὁλόκληρες τρῶνε στὴν τηλεόρασι καὶ στὸ ῥαδιόφωνο. Νὰ ἔρθῃ μιὰ ὥρα ἐδῶ στὴν ἐκκλησία, τὸ σκέπτεται, τὸ συλλογίζεται, δὲν βλέπει τὴν ὥρα πότε νὰ τελειώσῃ ἡ θεία λειτουργία· ὅταν πρόκειται γιὰ ῥαδιόφωνο καὶ τηλεόρασι, ὧρες ὁλόκληρες κάθεται σὰν χαζός, γιὰ νὰ ἀκούῃ τὰ ἀνόητα τοῦ κόσμου.
Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ὑπῆρξε λοιπὸν προφήτης.
Σήμερον στὴν σύντομον ὁμιλία μας θὰ ὁμιλήσωμεν δι᾿ ἄλλην πλευρὰν τῆς ζωῆς τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Διότι, ὅπως εἶπα καὶ χθές, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς εἶνε ἕνας πολύεδρος ἀδάμας, τοῦ ὁποίου ἑκάστη πλευρὰ ἀκτινοβολεῖ τὸ θεῖον φῶς τῆς σοφίας καὶ ἀρετῆς. Σήμερον θὰ ποῦμε, ὅτι

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὑπῆρξε μάρτυς τοῦ Χριστοῦ

Ἀπὸ μικρὰ ἡλικία καὶ στὸ Ἅγιον Ὄρος ποὺ ἤτανε ἐδιάβαζε συχνὰ τοὺς βίους τῶν ἁγίων· ἰδίως τῶν μαρτύρων καὶ ὁμολογητῶν τῆς πίστεώς μας. Ἀπὸ μικρὸς μέσ᾿ στὴν καρδιά του ἄναψε μεγάλη ἱερὰ ἐπιθυμία, νὰ μαρτυρήσῃ γιὰ τὸ Χριστό, ὅπως μαρτύρησε ὁ ἅγιος Δημήτριος, ὅπως μαρτύρησαν τόσοι καὶ τόσοι ἅγιοι τῆς πίστεώς μας.
Καὶ ἡ προσευχή του ποιά ἦταν; Πόσο διαφέρει ἡ προσευχὴ τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ ἀπὸ τὶς δικές μας προσευχές! Οἱ δικές μας προσευχὲς εἶνε γύρω ἀπὸ μικρὰ καὶ ἀσήμαντα πράγματα, προσωρινὰ καὶ ἐφήμερα, ὑλικὰ καὶ ἐγκόσμια· ἐνῷ ἡ προσευχὴ τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ ἦτο μία ἰδεώδης προσευχή, μιὰ προσευχὴ ποὺ ἀποδείκνυε ὅτι μέσ᾿ στὴν καρδιά του ὁ ἅγιος Κοσμᾶς εἶχε πάρει τὴν ἡρωικὴ ἀπόφασι νὰ τὰ θυσιάσῃ ὅλα γιὰ τὸ Χριστό. Μιὰ προσευχὴ ποὺ ὑπερβαίνει τὰ ἀνθρώπινα μέτρα. Τί ἔλεγε ἡ προσευχὴ αὐτή; «Χριστέ μου, σὲ παρακαλῶ, ὅπως ἐσὺ ἔχυσες τὸ αἷμα σου γιὰ μένα, ἀξίωσέ με νὰ χύσω καὶ ἐγὼ τὸ αἷμα μου γιὰ σένα». Ποιός σήμερα κάνει αὐτὴ τὴν προσευχή; Ἡ ζωὴ εἶνε πολυθέλγητρος, ἡ ζωὴ εἶνε πολυφίλητος· τὸ πᾶν κάνομε νὰ παρατείνωμε τὰς ἡμέρας τῆς ἐπιγείου μας ζωῆς. Ἐκεῖνος ὅμως εἶχε ἀπόφασι νὰ θυσιάσῃ τὴ ζωή του, καὶ παρακαλοῦσε τὸ Χριστὸ νὰ τοῦ δώσῃ, ὡς μία ἰδιαιτέρα εὐλογία, τὴν εὐκαιρία νὰ θυσιαστῇ γιὰ τὸ Χριστό.
Καὶ ἡ ὥρα αὐτὴ ἦρθε. Ὕστερα ἀπὸ εἴκοσι χρόνια, ἀφοῦ περιώδευσε βουνὰ καὶ λαγκάδια καὶ ὅλη τὴ Βαλκανική, ἕνα πρωί, ξημερώνοντας σὰν τέτοια ἅγια ἡμέρα 24 Αὐγούστου, οἱ Τοῦρκοι τὸν ἔπιασαν, μετὰ ἀπὸ προδοσία τῶν Ἑβραίων, τὸν ἔδεσαν, τὸν ἔβαλαν ἐπάνω σ᾿ ἕνα ἄλογο, καὶ προτοῦ νὰ βγῇ ὁ ἥλιος τὸν ὡδήγησαν κοντὰ σ᾿ ἕνα ποτάμι, μακριὰ στὴν ὄχθη τοῦ Ἀώου ποταμοῦ, ποὺ μέχρι σήμερον τρέχει. Ἐκεῖ κατάλαβε, ὅτι ἔφτασε τὸ τέλος του.
Λυπήθηκε; Ὄχι. Σὰν νὰ εἶχε γάμο· σὰν νὰ ἦταν ἡ ὡραιότερη ἡμέρα –ὅπως καὶ ἦταν ἡ ὡραιοτέρα ἡμέρα τῆς ζωῆς του– ἐδόξασε τὸ Θεό. Ἐζήτησε προθεσμία λίγα λεπτὰ ἀπὸ τοὺς ἐκτελεστάς, ἀπὸ τοὺς φονεῖς του. Γονάτισε, εὐλόγησε βουνὰ καὶ λαγκάδια, ὕψωσε τὰ μάτια στὸν οὐρανὸ γεμᾶτα δάκρυα, καὶ εἶπε· Χριστέ μου, σ᾿ εὐχαριστῶ, αὐτὸ ποὺ ζητοῦσα μοῦ τό ᾿δωσες.
Σὲ λίγο ὁ Κοσμᾶς δὲν ὑπῆρχε στὴν ἐπίγειο ζωή. Τὰ τελευταῖα του λόγια εἶνε τὸ λόγιον, τὸ ῥητὸν τοῦ Δαυῒδ «Διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος, καὶ ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν» (Ψαλμ. 65,12).

Νὰ γίνωμε μάρτυρες

Μάρτυς Χριστοῦ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς. Ἦταν μάρτυς πρῶτον μὲ τὴν διδασκαλίαν του, ποὺ ἐσκόρπισε σὰν σπόρον οὐράνιον δεξιὰ καὶ ἀριστερά, σὲ κάμπους, βουνὰ καὶ πολιτεῖες, στὰ χρόνια ἐκεῖνα τὰ φοβερὰ τῆς τουρκοκρατίας. Μάρτυς πραγματικός. Εἴκοσι ὁλόκληρα χρόνια ἐκήρυξε τὸ Χριστό. Μάρτυς μὲ τὸν βίον του τὸν ἅγιον. Ἕνας βίος ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, βίος ποὺ ἐμιμήθη τὸν βίον τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Μάρτυς μὲ τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε καὶ ἐξακολουθεῖ ἀκόμη νὰ κάνῃ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, μὲ τὰ ἅγιά του λείψανα. Μάρτυς ἀκόμα διὰ τῶν προφητειῶν ποὺ εἶπε. Καὶ μάρτυς τέλος διὰ τοῦ αἵματός του· μὲ τὸ αἷμα του ἐπεσφράγισε τὴν μαρτυρικήν του ζωήν.
Ἀλλά, ἀδελφοί μου, σήμερον ποὺ ἑορτάζομε μικροὶ καὶ μεγάλοι ἔχομεν καὶ ἐμεῖς μιὰ ἱερὰ ὑποχρέωσι· νὰ μιμηθοῦμε τὸν βίον του, νὰ γίνωμε μάρτυρες.
–Μάρτυρες; Μεγάλο πρᾶγμα εἶνε! θὰ μοῦ πῆτε. Ἀλλὰ σήμερα δὲν ζοῦμε σὲ χρόνια εἰδωλολατρῶν, σὲ χρόνια ἀπίστων καὶ ἀθέων, σὲ χρόνια ποὺ οἱ τύραννοι ἐπίεζαν τοὺς Χριστιανοὺς ν᾿ ἀρνηθοῦν τὸ Χριστὸ καὶ τοὺς ἔθεταν ὠμὰ τὸ δίλημμα· ν᾿ ἀρνηθοῦν τὸ Χριστό, γιὰ νὰ σώσουν τὴ ζωή τους.
Ναί. Τέτοιο πρᾶγμα σήμερα δὲν συμβαίνει μέσα στὴ χώρα μας. Δὲν ξέρω ὅμως αὔριο τί θὰ γίνῃ. Κάτι θέλω νὰ σᾶς πῶ, ἀλλὰ δὲν σᾶς τὸ λέω, γιατὶ θὰ σᾶς λυπήσω πολύ. Δὲν εἶμαι προφήτης, οὔτε ἀξίζω νὰ λέγωμαι προφήτης, ἀλλὰ σύμφωνα μὲ τὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας, τὰ ἱερὰ κιτάπια ποὺ λέγανε οἱ πρόγονοί μας, τὰ ἱερὰ κείμενα τῶν προφητειῶν καὶ τοῦ Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, σὲ λίγο ἔρχεται μεγάλη θύελλα στὰ Βαλκάνια. Θεέ μου Θεέ μου Θεέ μου! Ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ εἴδαμε ἐμεῖς οἱ παλαιότεροι στὰ βουνὰ καὶ στὰ λαγκάδια· ποὺ εἴδαμε παιδιά, γυναῖκες καὶ στρατιῶτες ξαπλωμένους στὴ γῆ· ποὺ εἴδαμε κεφάλια κομμένα, αἵματα καὶ νεκροταφεῖα γεμᾶτα ἀπὸ νεκρούς…, χειρότερα θὰ δοῦμε, ἀδελφοί μου. Γιατὶ ὅλοι μας, μικροὶ καὶ μεγάλοι, δεξιοὶ καὶ ἀριστεροί, μαῦροι καὶ κόκκινοι καὶ ὅλων τῶν χρωμάτων καὶ ἀποχρώσεων, ἔχομε φύγει μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεό. Ἔρχονται χρόνια σκληρά. Ἔρχον­ται χρόνια πού, ὅπως λέει ὁ προφήτης, θὰ εἶνε εὐτυχεῖς αὐτοὶ ποὺ δὲν θὰ ἔχουν μάτια γιὰ νὰ βλέπουν καὶ εὐτυχεῖς αὐτοὶ ποὺ δὲν θὰ ἔχουν αὐτιὰ γιὰ νὰ ἀκοῦνε τὰ φοβερὰ γεγονότα ποὺ θὰ γίνουν.
Πουλῆστε τὴ ρόμπα σας ἐσεῖς οἱ γυναῖκες καὶ οἱ ἄντρες τὸ πουκάμισό σας καὶ ἀγοράσατε τὴν Ἀποκάλυψι τοῦ Ἰωάννου. Καὶ διαβάστε καὶ διαβάστε τὶς προφητεῖες της, καὶ διαβάστε τὶς προφητεῖες τοῦ Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, γιὰ νὰ δῆτε ὁποῖαι συμφοραὶ ἔρχονται στὸν κόσμον ὁλόκληρο καὶ ἰδίως στὴν ἰδιαιτέρα μας πατρίδα. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ εἴμεθα ἐναγώνιοι καὶ νὰ προσευχώμεθα στὸ Θεό, νὰ ἐλαττώσῃ τὰς ἡμέρας τῆς θλίψεως τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ ὅλων τῶν λαῶν τοῦ κόσμου.
Γλεντοῦν, διασκεδάζουν! σκυλάδικα, ντισκοτέκ… Ὅπως λέει κάποιος, «τῶν οἰκιῶν ὑμῶν ἐμπιπραμένων αὐτοὶ ᾄδετε» (Αἰσώπου μῦθος διὰ τοὺς ψηνομένους κοχλίας). Κανείς δὲν λαμβάνει ὑπ᾿ ὅψιν τὸ τί γίνεται. Ἀλλὰ ξαφνικὰ θὰ κλείσουν καὶ τὰ σκυλάδικα. Ὄχι ἀπὸ τὴν ἀστυνομία, ὄχι ἀπὸ τὸ κράτος. Σ᾽ ἄλλα κράτη τὰ ἔχουν κλείσει, καὶ τὰ παιδιὰ εἶνε μαζεμένα στὰ σπίτια των, μαζὶ μὲ τοὺς γονεῖς των. Ἐδῶ στὴν πατρίδα μας ἔγινε ἐκφυλισμὸς μεγάλος καὶ τὰ παιδιὰ γυρίζουν στοὺς δρόμους, καὶ τὰ σπίτια πλέον ἔγιναν ξενοδοχεῖα ὕπνου καὶ φαγητοῦ.
Ἔρχονται ἡμέραι σκληραὶ διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν. Ἔρχονται ἡμέραι σκληραὶ διὰ τὰς πορνείας καὶ μοιχείας· ἔρχονται ἡμέραι σκληραὶ διὰ τὰ διαζύγια, τὰ ὁποῖα ἐκδίδουν συνεχῶς καὶ ἀκαταπαύστως· ἔρχονται ἡμέραι σκληραὶ γιὰ τὶς ψευδομαρτυρίες μας, γιὰ τὶς πλεονεξίες μας, γιὰ τὶς ἀδικίες μας καὶ γιὰ τὶς βλασφημίες μας.
Τότε θὰ εἶνε καιρὸς διωγμοῦ, μεγάλου διωγμοῦ. Ἐκεῖνοι ποὺ θὰ μαρτυρήσουν γιὰ τὸ Χριστὸ θὰ εἶνε ὀλίγοι. Μέσα ἀπὸ τοὺς χίλιους ψεύτικους Χριστιανούς –τί λέω;–, μέσα ἀπὸ τοὺς δέκα χιλιάδες Χριστιανούς –τί λέω;–, μέσα ἀπὸ τὶς ἑκατὸ χιλιάδες Χριστιανούς, ἕνας θὰ μαρτυρήσῃ γιὰ τὸ Χριστό. Οἱ ἄλλοι θὰ γίνουν προδόται. Θὰ ἐγκαταλείψωμε τὸ Χριστὸ κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, καὶ ἐπίσκοποι καὶ ἰδιῶται καὶ ὅλος ὁ κόσμος. Θὰ ἔρθῃ ἡμέρα ποὺ θὰ μᾶς κοσκινίσῃ ὁ διάβολος, θὰ κοσκινίσῃ τὸν κόσμον ὁλόκληρο. Καὶ τότε θὰ δοῦμε, ποιοί εἶνε οἱ ἀληθινοὶ Χριστιανοί. Τώρα εἴμαστε Χριστιανοὶ τῆς ταυτότητος. Τὰ χαλίκια ὀνομάζονται διαμάντια· γιατὶ ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ εἶνε διαμάντι, ἀλλὰ ἐμεῖς εἴμεθα χαλίκια καὶ χειρότεροι ἀπὸ χαλίκια. Τότε θ᾽ ἀποκτήσῃ ἀξία νὰ λέγεσαι Χριστιανός· ὅταν διὰ τοῦ αἵματός σου βεβαιώσῃς τὴν μαρτυρίαν σου.

Πῶς μπορεῖς καὶ σήμερα νὰ γίνῃς μάρτυς

Ἀλλὰ καὶ σήμερα, ποὺ ζοῦμε σὲ μιὰ ἐλεύθερη πατρίδα, καὶ σήμερα ποὺ ὁ ἥλιος τῆς ἐλευθερίας στέλνει τὶς ἀκτῖνες του σ᾿ ὅλη τὴν πατρίδα μας –καὶ εἶνε μιὰ ἰδιαιτέρα εὐλογία αὐτό–, καὶ σήμερα μπορεῖς νὰ γίνῃς μάρτυς. Πῶς μπορεῖς νὰ γίνῃς μάρτυς; Μάρτυς μπορεῖ νὰ γίνῃ ὁ καθένας μας. Ἡ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ δὲν ἀφορᾷ μόνον εἰς ἐποχὰς σκληράς, ἀπανθρώπους καὶ ἐποχὰς διωγμοῦ. Καὶ σήμερα δύνασαι νὰ γίνῃς μάρτυς Χριστοῦ. Πῶς θὰ γίνῃς σήμερα μάρτυς;
Ἀκοῦς τὸ γείτονά σου, τὸ φίλο σου, τὴ συντροφιά σου καὶ κατηγοροῦν μὲ τὰ αἰσχρότερα λόγια τὴ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ; Γλῶσσα ἔχεις; Ἂν ἔχῃς γλῶσσα, ἡ γλῶσσα σου νὰ γίνῃ βιολί, νὰ γίνῃ ὕμνος τοῦ Χριστοῦ μας, καὶ νὰ ὑπερασπίσῃς τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερά, καὶ νὰ δώσῃς μάχη ἰσχυρὰ ἐναντίον τῶν ἀθέων καὶ ἀπίστων. Τὸ ἔκανες; μάρτυς Χριστοῦ εἶσαι.
Περπατᾷς στὸ δρόμο, στὴν πλατεῖα, παντοῦ, καὶ ἀκοῦς τὸν ἄλλο νὰ βλαστημάῃ μὲ τὰ αἰσχρότερα λόγια τὴν Παναγιά μας, τὴ γλυκειὰ μάνα τοῦ κόσμου· νὰ βλαστημάῃ τὸν τίμιο σταυρό, τὸ σύμβολο τὸ ἱερὸ τῆς πίστεώς μας· νὰ βλαστημάῃ κολυμπῆθρες καὶ ἅγια καὶ ὅ,τι ἄλλο ἱερὸ ἔχει ἡ Ἐκκλησία μας, καὶ νὰ ξερνᾷ μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του, ὡς ἀπὸ ᾅδην, ὅ,τι αἰσχρὸν καὶ ἀκατονόμαστον. Λοιπόν, τί πρέπει νὰ κάνῃς; Ἐγὼ θὰ σᾶς πῶ; Ἀκοῦστε τί λέγει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς.
Σύ, λέει, ποὺ θ᾿ ἀκούσῃς νὰ βλαστημάῃ ἄνθρωπος, κλαῦσε γι᾿ αὐτὸ τὸ κατάντημα, γιατὶ κάποιος σεισμὸς θὰ γίνῃ· κάθε βλαστήμια καὶ ἕναν σεισμὸ θὰ φέρῃ στὸν κόσμο. Ἐσὺ ποὺ εἶσαι γυναίκα καὶ ἀκοῦς τὸν ἄντρα σου νὰ βλαστημᾷ· ἐσὺ ὁ ἄλλος ποὺ ἀκοῦς τὸ γείτονά σου, τὸ σύντροφό σου, στὸ χωράφι, στὸ γραφεῖο, παντοῦ, λέει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς· Συμβούλευσέ τον, κλαῦσε τον, καὶ πές του· «Νὰ βρίσῃς τὴ μάνα μου σὲ συγχωρῶ, νὰ βρίσῃς τὸν πατέρα μου σὲ συγχωρῶ, νὰ βρίσῃς τοὺς προγόνους μου σὲ συγχωρῶ· νὰ βλαστημήσῃς τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Παναγιά, δὲν ἔχω μάτια νὰ σὲ δῶ».
Αὐτὰ εἶπε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, μὲ ἁπλᾶ καὶ παραστατικὰ λόγια, νὰ κάνουμε. Καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος εἶπε κάτι παραπάνω ἀπὸ τὸν ἅγιο Κοσμᾶ· «Τὸ βλάστημο συμβούλευσέ τον μιά, δυό, τρεῖς, τέσσερις, πέντε φορές. Δὲν σ᾿ ἀκούει; Χέρι ἔχεις; χτύπα τὸ βλάστημο. Χέρι, ποὺ θὰ κτυπήσῃ βλάστημο, θὰ ἁγιάσῃ».
Ἀλλὰ ἐμεῖς ἀκοῦμε νὰ βλαστημοῦν καὶ δὲν διαμαρτυρόμεθα. Εἶδα μιὰ μάνα νὰ βλαστημάῃ ὁ μικρὸς κι αὐτὴ νὰ τὸ χαϊδεύῃ! Διότι τώρα καὶ τὰ μικρὰ παιδιά, ἀπὸ τὸ βυζὶ τῆς μάνας των, βλαστημοῦν. Διαβολόπαιδα, τέρατα τῆς κολάσεως ἔγιναν. Τὰ μικρὰ παιδιά, ἀντὶ νὰ λένε τὸ «Κύριε ἐλέησον», τὸ «Πάτερ ἡμῶν…», τὸ «Βασιλεῦ οὐράνιε…», τὶς οὐράνιες προσευχές, τ᾿ ἀκοῦς νὰ βλαστημᾶνε τὸ Χριστό, καὶ ὁ πατέρας τὸ χαϊδεύει καὶ ἡ μάνα τὸ χαϊδεύει. Ὦ γενεά, ὦ κόσμε ἄπιστε ντουνιᾶ διεφθαρμένε μέχρι ὀστέων, ποὺ δὲν ἔχεις πιὰ ἴχνος θρησκείας καὶ ἀγάπης πρὸς τὸ Χριστό!
Μάρτυς εἶσαι ὅταν ὁμολογῇς τὸ Χριστό, μάρτυς γίνεσαι ὅταν ὑπερασπίζεσαι τὴ θρησκεία σου, μάρτυς γίνεσαι ὅταν ἐπιπλήττῃς τὸν βλάστημον ἐκεῖνον ἄνθρωπο. Μάρτυς γίνεσαι ὅταν κάθεσαι στὸ τραπέζι, ποὺ σοῦ δίνει ὁ Θεὸς νερὸ νὰ πιῇς, σοῦ δίνει ψωμὶ νὰ φᾷς, κρέας καὶ γάλατα καὶ ἄλλα πράγματα, καὶ κάνῃς τὸ σταυρό σου.
Ἄχ! Θὰ ἤθελα, αὐτοὶ ποὺ εἶνε ἄπιστοι καὶ δὲν πιστεύουν τίποτα, μιὰ τιμωρία νὰ ἔχουν. Ὄχι νὰ τοὺς σκοτώσωμε, ὄχι νὰ τοὺς φυλακίσωμε. Νά ᾿χωμε ἕνα πύραυλο, νὰ τοὺς βάλωμε μέσα, καὶ νὰ τοὺς στείλωμε στὸ φεγγάρι. Ὤχ ὤχ στὸ φεγγάρι! νερὸ σταλαγματιά, ψωμάκι τίποτα, ἀχλάδια, μῆλα, δέντρα… τίποτα· προβατάκια νὰ βοσκοῦν τίποτα, ἀέρας τίποτα, νέκρα ἀπέραντη. Ἐκεῖ νὰ πᾶνε οἱ ἄθεοι. Ἐδῶ στὴ γῆ μᾶς τὰ ἔδωσε ὅλα ὁ Θεός· καὶ ψωμὶ καὶ κρέατα καὶ ψάρια καὶ ὅλα τ᾿ ἀγαθά. Ἀλλὰ ἀντὶ νὰ τὸν εὐγνωμονοῦμε, ἀχάριστοι εἴμεθα· τὴ μπουκιὰ ἔχομε στὸ στόμα καὶ τὸ Χριστὸ βλαστημᾶμε. Ἐκεῖ ἐφτάσαμε.
Λοιπόν, μάρτυς γίνεσαι ὅταν ὁμολογῇς τὸ Χριστό. Μάρτυς γίνεσαι ὅταν κάθεσαι στὸ τραπέζι καὶ βλέπῃς τοὺς ἄλλους νὰ εἰρωνεύωνται. Ἐσὺ σήκω ἐπάνω –ἂς κοροϊδεύῃ ὁ ἄλλος–, μὴ φᾷς μπουκιά, κάνε τὸν τίμιο σταυρὸ κανονικά, ὅπως τὸν δίδαξε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, καὶ τότε κάθησαι νὰ φᾷς.

Ὄχι προδόται!

Ἔτσι, ἀδέρφια μου, νὰ εἴμεθα μάρτυρες. Μάρτυρες μὲ τὴ γλῶσσα μας, μάρτυρες μὲ τὸν βίο μας, ποὺ πρέπει νὰ ἀκτινοβολῇ ὅπως εἶπε ὁ Χριστός· «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. 5,16).
Μάρτυρες δι᾿ ὅλης τῆς ζωῆς μας. Μάρτυρες ἕως θανάτου. Καὶ μάρτυρες, ἂν δώσῃ ὁ Θεός, ἂν ἐπιτρέψῃ ὁ Θεὸς καὶ ἔρθουν τέτοιες ἡμέρες ἅγιες, ὅπως ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, ποὺ ἐτελείωσε τὴ ζωή του μὲ τὸ αἷμα του· νὰ εἴμεθα ἕτοιμοι κ᾿ ἐμεῖς γιὰ τὸ Χριστό, γιὰ τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια, νὰ δώσωμε τὴν σκληρὰ μάχη καὶ νὰ ὑποστοῦμε τὰ πάντα, νὰ τὰ δώσωμε ὅλα γιὰ τὸ Χριστό, ὅλα γιὰ τὴν πίστιν μας, ὅλα γιὰ τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστοῦ.
Τότε πραγματικῶς ἑορτάζομεν τὴν ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Καὶ ὅπως ἐκεῖνος ὑπῆρξε μάρτυς ἀληθινὸς τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς νὰ γίνωμε μάρτυρες ἀληθινοὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι προδόται Ἰοῦδαι. Ὄχι προδόται Ἰοῦδαι, ἀλλὰ σταθεροὶ καὶ ἀκλόνητοι καὶ ὄρθιοι ἐπάνω στὰς ἱερὰς ἐπάλξεις τοῦ καθήκοντος, μέχρι τελευταίας μας ἀναπνοῆς νὰ ὁμολογοῦμε τὸν Χριστό μας, καὶ ὅταν φτάσῃ ἡ τελευταία στιγμὴ τῆς ζωῆς μας νὰ ποῦμε «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42).

(ἱ. προσκυνηματικὸς ναὸς Ἁγίου Κοσμᾶ Σιταριᾶς – Φλωρίνης 24-8-1980
περ. «Σπίθα» φ. 588/Σεπτέμβριος 2001)