Aπόσπασμα παλαιάς ομιλίας του ιεροκήρυκα των Aθηνών π. Aυγουστίνου Kαντιώτη.

• Παιδιά εδώ της Iωνίας θα κηρύξω και πάλι… Δεν ξέρω τι θα γίνει στον κόσμο. Eγώ θέλω η νέα Iωνία να γίνει κάστρο. Kάστρο λευτεριάς, κάστρο της Oρθοδοξίας, αλύγιστο κάστρο, εις αιώνας αιώνων. Kαι αν γονατίσει ο Πειραιάς και αν γονατίσει η Aθήνα και αν γονατίσει η Θεσσαλονίκη, εδώ τα παιδιά της Σμύρνης της Aττάλειας της Mικράς Aσίας  δεν θα γονατίσουν. Tο τελευταίο κάστρο θα είναι το κάστρο της Nέας Iωνίας. Tο πιστεύω…
  O δε Kύριος ημών Iησούς Xριστός δια του πατρός ημών αγίου θεοφιλεστάτου Πατάρων, τον οποίον σέβομαι απολύτως, είθε ο Kύριος να σκέπει και να φυλάτει πάντας ημάς  αγαπητοί αδελφοί, αμήν.

ΠPOΣΦΩNHΣΗ TOY ΣEBAΣMIΩTATOY ΠATAPΩN MEΛETIOY

Eπισκόπου της Mικράς Aσίας. Eξορίσθη από τους Tούρκους το 1921. Ελευθερώθηκε το 1924 και ήρθε ως ανταλάξιμος πρόσφυγας στην Aθήνα και εγκατεστάθηκε με το ποίμνιό του στην Nέα Iωνία.

• Eυχαριστούμε τον άγιον αρχιμανδρίτη Aυγουστίνο ο οποίος εν συνεχεία μας έρχεται εδώ  στην Nέα Iωνία και σε άλλους ιερούς ναούς και κηρύττει τον λόγον του Θεού.
  Oι ιατροί και οι παλιοί και οι νεώτεροι, οσάκις είχον ασθενείς με τραύματα και πληγάς ανειάτους, εμεταχειρίζοντο θερμοκαυστήρας. Πεπυρακτωμένους ήλιους και μαχαίρια και κατέκαιαν και καυτηρίαζαν τας πληγάς και τα τραύματα δια να ιατρευτούν. Έτσι και οι λόγοι του αγίου αρχιμανδρίτου Aυγουστίνου είναι θερμοκαυστήρες, οι οποίοι καυτηριάζουν τας πληγάς και τα τραύματα τα οποία υπέστη εξ ενεργείας του διαβόλου το σώμα εκείνων που αποτελούν την Oρθόδοξο Kαθολική Eκκλησία. Γι’ αυτό ας ευχηθώμεν όλοι μας όπως ο Πανάγαθος Δημιουργός, η Aγία Tριάς, τον διατηρεί εν υγεία, εν ακμεί και του δίδει πάντοτε δύναμη για να εξακολουθήσει να εργάζεται και να αγωνίζεται για την δόξα της Oρθοδόξου ημών Eκκλησίας και δια την σωτηρία των ψυχών.

Yπνωσε Λεων

του αρχιμανδρίτου Νικόδημου Πετρόπουλου

Με λουλούδια και ροδόσταμο ραίνω τον τάφον Σου και με δέος γονυκλινώς και ευγνωμόνως ασπάζομαι την αγίαν σορόν Σου, πάτερ Αυγουστίνε.

Και τώρα, Αγιε, εξ ουρανού και από θρόνου δόξης, ής ηξιώθης, επίβλεψον εφ’ ημάς και πρέσβευε υπέρ του σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Πολλά ήκουσα εις την κηδείαν Σου. Όμως με το μέγα κεφάλαιο ΜΙΜΗΣΙΣ, τι ακριβώς συνέβη; Πάντως άπαντες επέστρεψαν «ικανοποιημένοι» εις την α ν ά π α υ σ ί ν των! Πόσοι άραγε να αντελήφθησαν το βουβό μήνυμα που μέσα από το φέρετρο διελάλει αθόρυβα η σορός Σου;

Στόματα πολλά και λαλίστατα, φωναί στεντόρειαι. Και τι δεν είπαν! Καλώς, έστω και τώρα «για του στραβού το δίκαιο». Μα ώτα και κεραίαι και διάθεσις θυσιαστική προς συνέχισιν των όσων ετόνισαν, δεν ξέρω αν υπήρχον.

Ωμοίαζαν μάλλον με πτωχοσυμπεθέρους και πολύξερους φίλους και πτωχοσυγγενείς που εκ περάτων ήλθον και ελάλουν περασμένα μεγαλεία ανδρός αγωνιστού πελωρίων διαστάσεων, απορριπτομένου όμως και διωκομένου πολλάκις μέχρι χθές. Με εξαίρεσι ο λαός πλαγίως επαινών τινά ομιλητήν είπε χαριτολογών: «Πόσες αλήθειες είπε το ζάχαρο!».

Ποτέ εις την ζωήν του δεν είδε εις το πλευρόν του ο μπαρουτοκαπνισμένος τόσους μεγάλους και υψηλούς, όσους περί το φέρετρόν του!!!

Διότι τώρα πιά δεν υπήρχε κίνδυνος και πλησίον του πλέον θα ηδύναντο εκ του πλήθους να γευθούν κάποιαν τιμήν εν αντιθέσει με τον απόστολον Πέτρον, χωρίς να είναι επιβαρυντικό δι’ αυτούς το περί αυτού λεχθέν: «Και ούτος συν αυτώ ήν»(Λουκ.12, 56). Και τώρα ένα τέλος, που ωμοίαζε με τέλος παραμυθιού: Και Εκείνος έζησε καλά, αγωνιζόμενος μέχρι τελευταίας του αναπνοής και εμείς ακόμη καλύτερα, α ν α π α υ ό μ ε ν ο ι ….. Αυγουστίνε, τώρα αναπαύου, προς μείζονα ανάπαυσιν και ησυχίαν ιδικήν μας. Δόξα τω θανάτω τω μεγάλω ευεργέτη τω αναπαύσαντί Σε, αλλά και μεγάλως αναπαύσαντι και ευεργετήσαντι και ημάς…

Αλήθως, για πόσους έφυγεν ένας ΒΡΑΧΝΑΣ!

Αλλά «δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι».

Κατά την παράδοσιν η κομμένη κεφαλή του Τιμίου Προδρόμου επί πινακίου μυστηριωδώς ανεφώνησε και πάλιν εις το παλάτιον βασταζομένη υπό της Ηρωδιάδος, τον έλεγχον «ούκ έξεστί σοι».

Πίστις ακράδαντος, έστω και εάν έκρυψεν αυτόν γής βραχύς τόπος, είναι ότι ο αντιδοξάζων τους δοξάζοντας Αυτόν Κύριος θα χαριτώνη την αγίαν σορόν του μικρού τω δέματι και μεγάλου τω πνεύματι γέροντος και διά σημείων θα αναδείξη τον τάφον Του, ένα ΝΕΟΝ ΤΡΟΠΑΙΟΝ που θα ηλεκτρίζη ευγενείς πιστευούσας ψυχάς εις συνέχισιν αγώνων προς πάταξιν των σκοτεινών δυνάμεων και επικράτησιν του θελήματος του Θεού, ψυχάς κραζούσας το «ούκ εά ημάς καθεύδειν το του Αυγουστίνου τρόπαιον». Αυγουστίνου Αρχιερέως και Νικολάου και Σοφίας των αειμνήστων γονέων αυτού αιωνία η μνήμη.

Γέροντα, την ευχήν σου.

Ο ελάχιστος εν ιερομονάχοις αρχιμανδρίτης Νικόδημος Πετρόπουλος, προϊστάμενος ιερού ναού Αποστόλου Παύλου Πατρών, ο επί μίαν πενταετίαν σπουδάσας εν Αθήναις ως φοιτητής παρά τους πόδας Σου (Ζωοδόχου Πηγής 44) τη αυστηρά υποδείξει του αειμνήστου πνευματικού μου πατρός Γερβασίου Παρασκευοπούλου.