ΖΗΤΟΥΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ΖΩΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

«Η κατάστασις της Εκκλησίας ημών, της Μητρός Πάντων των Ελλήνων, είνε από πάσης επόψεως οικτρά. (…) Πας πιστός Ορθόδοξος αναστενάζει, λυγμοί τω έρχονται, καρδία και χείλη ψιθυρίζουν ακαταπαύστως: «Κύριε! Ανάστησον δι’ ων Συ γνωρίζεις μέσων την σκηνήν την πεπτωκυΐαν»
Τα αίτια της καταπτώσεως της εν Ελλάδι Εκκλησίας ημών είναι πολλά, κυρίως όμως δέον να τα αναζητήσωμεν εις την σκοτεινήν εκείνην περίοδον του Έθνους μας, κατά την οποίαν Βαυαροί (Η Βαυαρία είναι το νοτιότερο από τα δεκαέξι ομόσπονδα κρατίδια που απαρτίζουν τη Γερμανία… πρωτεύουσά της είναι το Μόναχο), σύμβουλοι του Όθωνος, ξένοι προς την Ελληνικήν Πατρίδα και θανάσιμοι εχθροί της Ορθοδοξίας, εκυριάρχουν της Ελλάδος και εξέδωκαν τον Νόμον του 1852 δια του οποίου η Εκκλησία, η πρωτοπόρος του αγώνος του 1821, εσύρθη βιαίως, εγονυπέτησε, προσεκύνησε την Πολιτείαν και απώλεσε την πνευματικήν αυτής αυτοτέλειαν και ανεξαρτησίαν υπαχθείσα εις την αρμοδιότητα του Υπουργείου της παιδείας. Το πνεύμα του Νόμου εκείνου επί μίαν εκατονταετίαν κατά το μάλλον και ήττον κυβερνά την Εκκλησίαν του Χριστού. Θρησκευτική ελευθερία δεν υπάρχει.
Η Εκκλησία είνε δούλη, μη δυναμένη να πράξη τι γενναίον και υψηλόν, διότι απαιτείται η υπογραφή του κ. Υπουργού και δια τον διορισμόν κλητήρος ακόμη της Μητροπόλεως. Συνεδρίασις Ιεράς Συνόδου δεν γίνεται άνευ παρουσίας Κυβερνητικού Επιτρόπου, κατασκόπου των κινήσεων της Εκκλησίας, ετοίμου να προβάλη το βέτο της εκάστοτε Κυβερνήσεως.

Αποτέλεσμα εικόνας για το Υπουργείο της Παιδείας ΕΚΚΛΗΣΙΑ Υπουργοί άθεοι, μασόνοι, υλισταί ανήλθον εις το Υπουργείον της Παιδείας και εξέδωκαν σωρείαν νόμων και διαταγμάτων, δια των οποίων εφονεύθη το πνεύμα της Ορθοδοξίας, και η Εκκλησία εκλήθη να γίνη ο τελευταίος τροχός της κρατικής εξουσίας, υπηρετούσα πολιτικούς σκοπούς και ιδιοτελείς βλέψεις.

Η περιουσία αυτής εξηνεμίσθη’ όχι ο πτωχός λαός, αλλά κομματάρχαι ως αδηφάγα όρνεα κατέφαγον τας σάρκας αυτής και τα σπλάχνα αυτής ερρίφθησαν βορά των θυρίων του δρυμού. Και ως μόνον αντιστάθμισμα της επαισχύντου δουλείας ήτο το ότι η Πολιτεία προσέφερεν εις τους επισκόπους το ξίφος δια να ίσταντο ούτοι όρθιοι εις τους θρόνους των, δεσπόζοντες του ποιμνίου δια του φόβου , καθ’ ην στιγμήν ο ευσεβής λαός διεμαρτύρετο εις τας αυλάς των αρχιερέων. Πάσα φωνή δικαίου εφιμούτο. Επί των ξιφολογχών και μόνον επαναεπαύοντο μακαρίως οι αρχιερείς και δι’ αυτό είνε οι μόνοι εις τους οποίους αρέσει η δουλεία αύτη της Εκκλησίας, διότι εξασφαλίζει αυτοίς άνετον και απερίσπαστον την ζωήν μηδενός ενοχλούντος τας αβδηριτικάς των αυλάς. Μεμονωμένα παραδείγματα υπερόχων αρχιερέων, ζητούντων χωρισμόν Εκκλησίας και Πολιτείας, δεν δύναται να καταργήσουν τον κανόνα.
Αλλ’ η δουλεία της Εκκλησίας εις την Πολιτείαν, η υποταγή γενικότερον του Πνεύματος εις τον κόσμον, κάμνει ν’ αναστενάζη όλον το πλήρωμα της Εκκλησίας. Διότι εκ της δουλείας αυτής προήλθον πλείστα όσα κακά εκ των οποίων τα κεφαλαιωδέστερα είνε τα εξής:

1. – Η υπό την πίεσιν της Πολιτείας αντικανονική ε ι σ α γ ω γ ή τ ο υ Γ ρ η γ ο ρ ι α ν ο ύ Η μ ε ρ ο λ ο γ ί ο υ, η οποία διέσπασε την ενότητα της εν Ελλάδι Ορθοδόξου Εκκλησίας και εδημιούργησε σάλον τεράστιον, του οποίου τα κύμματα κλυδωνίζουν το σκάφος αυτής.

2. – Η υπό των Δικαστηρίων α θ ρ ό α έ κ δ ο σ ι ς δ ι α ζ υ γ ί ω ν. Ενώ ο Νόμος του κυρίου ημών Ιησού Χριστού κηρύττει’ «ους ο Θεός συνέζευξεν άνθρωπος μη χωριζέτω», και ως μόνον λόγον διαζυγίου αναγνωρίζει την αθέτησιν της συζυγικής πίστεως, άθεοι υπουργοί εψήφισαν νόμους, δια των οποίων και δι’ ένα ακόμη πτάρνισμα που δημιουργεί το ασυμβίβαστον του χαρακτήρος, διαλύονται γάμοι, ο δε Επίσκοπος τυφλοίς όμμασι καλείται να προσυπογράψη την απόφασιν του πολιτικού Δικαστηρίου, του οποίου μέλη δεν αποκλείεται να είναι και μασσόνοι! Βάσει τοιούτων νόμων χιλιάδες γάμοι Ορθοδόξων Ελλήνων διελύθησαν, οι δε αρχιερείς εισέπραταν τα πλούσια δικαιώματα της εκδόσεως διαζυγίων και εθώπευαν τας γενειάδας των, καθ’ ην στιγμήν εκ του Άδου ακούονται οι αναστεναγμοί των πεπεδημένων, οι οποίοι κραυγάζουν, αλλά που αυτί αρχιερέως δια να ακούση την κραυγή των’ «κατάρα σε εκείνους που μας διέλυσαν».
Και μόνον δια την έκδοσιν τοιούτων διαζυγίων είνε άξιοι κολάσεως οι από του 1852 και εντεύθεν αρχιερατεύσαντες εν Ελλάδι. Ουδείς εξ αυτών διεμαρτυρήθη ποτέ. Ουδείς είπεν εις τον δικαστικόν κλητήρα’ «δεν αναγνωρίζω την απόφασιν του Δικαστηρίου». Ουδείς έσχισεν εις μύρια τεμάχια την αντιχριστιανικήν απόφασιν. Σας ερωτώμεν’ Είνε ή δεν είνε δούλοι του κόσμου τούτου οι αρχιερείς;
Μεταβήτε εις την Αρχιεπισκοπήν Αθηνών και θα ίδετε εκεί μίαν ξύλινην σφραγίδα δια της οποίας καθημερινώς σφραγίζονται και διαλύονται οι γάμοι των Ορθοδόξων. Αυτή η σφραγίς είνε η βούλα του Σατανά.
Κύριε! Γονυπετείς ενώπιόν Σου δεόμεθά Σου, βοήθησέ μας να καύσουμε την ξύλινην αυτήν σφραγίδα του αίσχους εν τη πλατεία του Συντάγματος, οι δε κώδωνες του Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών να κρούωνται χαρμοσύνως.

3. – Η χ ρ ή σ ι ς τ η ς β ί α ς.
(Συνεχίζεται)

• ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΑ»,
  ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
  ΑΘΗΝΑ 1969, Σελ. 191-194