ΤΟ ΦΤΕΡOYΓIΣMA ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ

ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ

‘Απὸ συνεργάτη τῆς ἰστοσελίδος μας

ΜΙΑ ΕΡΕΥΝΑ (Τό κατὰ δύναμιν) ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΑΙ ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΗΡΩΪΣΜΟ

    Τό παρόν συγγραφικό πόνημα γιά τήν ἔννοια τοῦ ἡρωισμοῦ τό ἀφιερώνουμε ὡς προτεινόμενο κίνημα Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν (Κ.Ε.Ο.Χ.’’Δ.Π.’’) στήν ἡμέρα ποῦ ἑορτάζει τό ὄνομα Αὐγουστίνος.

15 ‘Ιουνίου 2017 (ἑορτάζει ὁ ὅσιος Αὐγουστίνος ἐπίσκοπος Ἰππώνος)

Τό ἀφιερώνουμε εἰς μνήμην τοῦ ἡρωικοῦ ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτη (ἐπισκόπου Φλώρινας Πρεσπῶν καί Ἐορδαίας).

Στίς δύσκολες ἡμέρες ποῦ βιώνουμε δέν χρειαζόμαστε μόνο ἀνδρείους-ἥρωες ἀλλά καί μέ θέληση καί προσπάθεια νά γίνουν Ἅγιοι, γιατί μόνο ἔτσι ὁ ἡρωισμός καί ἡ ἀνδρεία καθαγιάζεται καί φέρνει μόνο καλά ἀποτελέσματα. Τό παρόν συγγραφικό τό δημοσιεύουμε γιά νά ἐννοήσει ὁ πολύς κόσμος ὅτι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί δέν ζοῦνε σέ ἄλλο κόσμο, ἔχουν γνώση τό τί συμβαίνει στόν κόσμο μας, καί ὅτι τά γεγονότα τῆς ἐπικαιρότητας δέν μένουν ἀδιάφορα, καί περνοῦν ὅλα ἀπό ἔλεγχο.

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟ ΝΕΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ‘’ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΟΜΑΙ’’ (Κ.Ε.Ο.Χ.’’Δ.Π.’’)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Τό παρόν ἔντυπο εἶναι ἕνα ἔντυπο συλλογικοῦ συλλογισμοῦ γιά τῶν ἔννοια τοῦ ἡρωισμοῦ, εἶναι ἐπίσης ἕνα ἰδιαίτερο πόνημα-μήνυμα, μέ σκοπό τήν προετοιμασία τῶν Ἑλλήνων ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ὅπως ἑτοιμασθοῦν γιά τά δύσκολα χρόνια πού μᾶς ἐπιφυλάσσει ἡ ὀνομαζόμενη «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ» τῶν ἀντιχρίστων δυνάμεων. Οἱ ὀρθόδοξοι Ἕλληνες χριστιανοί ὀφείλουν νά προετοιμασθοῦν γιά ἀντίσταση…..

Πατήστε τον τίτλο και διαβάστε τη συνέχεια σε pdf

ΠΡΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ

ΚΑΙ ΟΙ ΛΙΘΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΚΕΚΡΑΞΟΝΤΑΙ…

http://emmadimitris.blogspot.gr/2017/06/blog-post_86.html

Κτύπησε με την ράβδον σου την πέτραν…»

Κωνσταντινούπολη, η πόλη των ονείρων και των οραμάτων του γένους μας, Άγιον Όρος ο φάρος της Ορθοδοξίας εν έτει 2017.
Αγαπητοί,
δεν είναι λίγοι οι άγιοι της Τραπεζούντας που ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους στις περίφημες σχολές της Κωνσταντινούπολης. Ένας από αυτούς τους μεγάλους αγίους ήταν και ο Αθανάσιος ο Αθωνίτης (927 μ.Χ.) ο ιδρυτής της κοινότητας του Αγίου Όρους (963 μ.Χ.). Μετά από Θεία αποκάλυψη κατέληξε στον Άθωνα όπου έχτισε πρώτα-πρώτα ναό προς τιμή της Παναγίας μας, έφτιαξε έπειτα πολλά κελιά για τους μοναχούς, και τέλος μετά από πολλούς κόπους και θυσίες έστησε την ιερά Μονή της Μεγίστης Λαύρας, η οποία είναι η αρχαιότερη μονή στο Όρος και έχει δώσει πολλούς πατριάρχες μέχρι σήμερα. Λίγο πριν από τον μαρτυρικό του θάνατο θα γράψει: «Μετά λύπης υπερβαλλούσης διήλθον πάσας τας ημέρας της ζωής μου»…

Η ζωή του αλλά και αυτός ο θάνατός του μας διδάσκουν πολλά χρήσιμα πράγματα που αν τα συναρμολογήσουμε σίγουρα θα μας δώσουν κάποιο είδος όπλου κατά των αιρέσεων που στις ημέρες μας βαπτίζονται από κάποιους ανόητους ως «ετερόδοξες Εκκλησίες», και επίσης κατά της τυφλής και «Σεβαστής» Συνόδου της Κρήτης και των Οικουμενιστών που προσπαθούν να καπελώσουν με κάποιο νέο τύπο οροφής την Ορθοδοξία καθώς και την Ορθοπραξία μας.

Ο όσιος Αθανάσιος «εξεδήμησε προς Κύριον και μάλιστα κατά τρόπο μαρτυρικό. Συγκεκριμένα υπήρχε ανάγκη να μετασκευαστεί η οροφή του Ναού της Μονής. Ο Όσιος, αν και σε μεγάλη ηλικία, ανέβηκε και αυτός μαζί με άλλους αδελφούς της μονής για να κάνουν το έργο. Η οροφή όμως κατέρρευσε και καταπλάκωσε τον Όσιο μαζί με τους υπόλοιπους αδελφούς».[1]

Υποτάσσεται σε αμόρφωτο γέροντα!

Αν για μια επιτυχή μαθητεία στο Γιόγκα, πρέπει «ο μαθητής να ακολουθήσει τις διδασκαλίες του Γκουρού με πίστη, υπακοή και απόλυτη αυτοεγκατάλειψη», προκειμένου να αποκτήσει την πνευματική του υιοθεσία από κάποιον Γκουρού (=σεβαστός), μια υιοθεσία που για τους Ινδούς «ήταν πάντα ισχυρότερη από τον δεσμό του αίματος». Αν ο Γκουρού ως πρόσωπο και ως Πνευματικός Δάσκαλος που έχει φτάσει (άγνωστο για μας με ποιον τρόπο)»στην εσώτερη φώτιση ή έστω έχει προχωρήσει πολύ προς τον τελικό σκοπό», έχει ως κύριο έργο του «να μελετήσει προσεκτικά την προσωπικότητα και την ιδιοσυγκρασία των μαθητών του και να καθορίζει για τον καθένα από αυτούς, την κατάλληλη μέθοδο προσήλωσης»…, η ζωή και το έργο του Οσίου Αθανασίου του Αθωνίτη έρχεται να λύσει πολλές απορίες μας και να δώσει απαντήσεις προς εκείνους τους σεβαστούς επισκόπους που και σήμερα υποστηρίζουν ότι οι λαϊκοί όλων των χριστιανικών ομολογιών είναι «σεβαστοί» μεν ,»πρόβατα» δε! Αν τώρα από την ζωή και το συγγραφικό έργο του π. Σεραφείμ Ρόουζ γνωρίσαμε καλά την επιρροή της Δύσης και ειδικά των Πανεπιστημιακών διδασκάλων που υπό άλλων δασκάλων μυούνταν στις αρχές και στις πρακτικές του Ινδουισμού και του Βουδισμού και ακούσαμε τα προφητικά του λόγια για την μέλλουσα «τρομακτική ογδόη σύνοδο» που ετοιμάζονταν μέσα από τις Προσυνοδικές Πανορθόδοξες Συνελεύσεις (1977 μ. Χ), ο άγιος Αθανάσιος το 962 μ.Χ. διά του θαύματος του «αγιάσματος» μας δείχνει τον τρόπο αντιμετώπισης της γκουρουϊστικής ασθένειας των επισκόπων και πανεπιστημιακών θεολόγων μας!
Ο όσιος ήθελε να περάσει απαρατήρητος μέσα στο Άγιον Όρος, γι’ αυτό και δεν φανέρωσε το πραγματικό του όνομα αλλά σε όσους τον ρωτούσαν έλεγε ότι ονομαζόταν Βαρνάβας. Επιθυμία του ήταν να γνωρίσει τους μοναχούς του Όρους και να ακολουθήσει -άσχετα αν είχε υψηλή μόρφωση-ένα υψηλότερο στάδιο μοναχικού βίου, αυτό του ερημίτη. «Ο Αθανάσιος, όπως έλεγαν αργότερα όσοι τον γνώρισαν, θεωρούσε καθήκον του να μην αποκαλύψει τον εαυτό του και να υποταχθεί σε κάποιον αναχωρητή. Κρύβοντας τις γνώσεις του αλλά και τις πνευματικές του ικανότητες από σεβασμό στον γέροντά του, που ήταν σχεδόν αμόρφωτος, είχε τη δυνατότητα να μαθαίνει τον κόσμο του μοναχισμού και της υποταγής και παράλληλα να διδάσκεται τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να εκδηλώνει «πρακτικά» την αφοσίωσή του στο θείο» [2]

Ο όσιος διδάσκεται και διδάσκει τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να εκδηλώνουμε πρακτικά την αφοσίωσή μας στο θείο και γίνεται ο γνήσιος κήρυκας του ορθού διαλόγου.
Στις ημέρες μας, μετά από 50 χρόνια διαλόγου με τους αιρετικούς στο Παγκόσμιο Συμβούλιο «Εκκλησιών» και πέντε Προσυνοδικές Συνδιασκέψεις, οι σύγχρονοι πατέρες μας, Αρχιεπίσκοποι και Πατριάρχες, αρνούνται τον διάλογο-συζήτηση με τους απλούς πιστούς των οποίων η γνώμη δεν μετράει πουθενά. Οι αρχιεπίσκοποί μας και ο Πατριάρχης μας που έφτασαν να μην λογαριάζουν ούτε αυτούς τους συνεπισκόπους τους ζητούν από εμάς τους λαϊκούς να τους εμπιστευτούμε τυφλά εισάγοντας κάποιο παλαιό είδος γκουρουϊσμού εν τη Εκκλησία! Αυτοί είναι οι λογικοί ποιμένες κι εμείς τα άλογα πρόβατα που δεν έχουμε πτυχία και γι’ αυτό ο λόγος μας είναι άκυρος. Οι λαϊκοί θα πρέπει λοιπόν να σιωπούν εν υπακοή και προσευχή και να τους ακολουθούν πιστά όπου κι αν αυτοί μας οδηγούν αγνοώντας το «γρηγορείτε και προσεύχεσθε» αλλά και το «ενεργείτε» του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού!

Σταθμός στην θαυμαστή ζωή του οσίου Αθανασίου αλλά και στην ζωή της Εκκλησίας μας αποτελεί το θαύμα της ανάβλυσης του αγιάσματος το έτος 962. Ο διάλογος του αγίου με τη Θεοτόκο μας διδάσκει το δικαίωμα του αμόρφωτου πριν προσκυνήσει να συζητά και να πείθεται. Όχι να σιωπά χάριν δειλίας αλλά να συζητά χάριν αληθείας και διάκρισης των πνευμάτων και των ανθρώπων που και σήμερα παρουσιάζονται ως ποιμένες αλλά είναι λύκοι βαρείς!

Η αξία του ορθόδοξου «σταυροειδούς διαλόγου» και ο πρακτικός υποχρεωτικώς τρόπος αυτού

Ο όσιος λόγω έλλειψης χρημάτων και τροφίμων φεύγει περίλυπος από την μονή για τις Καρυές. Καθ’ οδόν, δύο ώρες σχεδόν μακριά της Μονής απάντησε μία γυναίκα λαμπρή και πολύ ωραία. «Όταν την είδε ο άγιος έξαφνα εταράχθη και έλεγε καθ’ εαυτόν: «εγώ έως τώρα παντελώς εδώ δεν είδα γυναίκα, αυτή δε, που φαίνεται θα είναι φαντασία. Ως δε επλησίασε κοντά του η φαινομένη ήρχισε να του λέγη: «Πόθεν εδώ οδεύεις, Αθανάσιε, και πού πηγαίνεις»; Εκπλαγής δε, ο άγιος της λέγει: «Ποιά είσαι εσύ, όπου μου ομιλείς και γνωρίζεις και το όνομά μου;». «Εγώ είμαι η μήτηρ του Κυρίου και προστάτης σου. Πες μου πού πηγαίνεις και διατί άφησες την Λαύραν που κτίζεις και έφυγες;». Απεκρίθη ο άγιος: «Δεν πιστεύω πως είσαι εσύ η Κεχαριτωμένη, αν δεν ιδώ από σένα σημείον και τότε να βεβαιωθώ, διότι πολλαί είναι αι τέχναι και παγίδες του δαίμονος, και δια τούτο δειλιώ, εις αυτά που μου λέγεις». Τότε του λέγει η Δέσποινα: «Δίκαιον έχεις Αθανάσιε και χαίρομαι διά την διάκρισή σου. Αλλά εγώ δεν είμαι φαντασία, όμως αφού δειλιάς, ιδού ένα σημείον δια να πιστεύσης. Κτύπησε με την ράβδον σου την πέτραν αυτήν όπου βρίσκεται έμπροσθέν σου σταυροειδώς, εις το Όνομα της Παναγίας Τριάδος και με την Χάρη του Υιού και Θεού μου θα αναβλύση ύδωρ καθαρόν και διαυγέστατον και τέλος δεν θα έχει και θα τρέχη πάντοτε και ούτε θα πληθύνη τον χειμώνα, ούτε θα λιγοστεύει το καλοκαίρι». Τότε ο άγιος Πατήρ, ως άλλος Μωυσής, εκτύπησε την πέτραν σταυροειδώς με την ράβδον του και, ω του θαύματος, αμέσως ανέβλησε εκ της ξηράς πέτρας διαυγέστατον ύδωρ, το οποίον τρέχει πραγματικώς μέχρι σήμερον το ίδιον». Του λέγει τότε η Θεοτόκος: «Θέλω εδώ να μου κτίσης Εκκλησίαν και να έρχονται από την Μονήν να κάμνουν Θ. Λειτουργία συχνά». Όταν ο άγιος είδε αυτό το θαύμα, έπεσεν εις τους πόδας της Παναγίας και παρακαλούσε να τον συγχωρήση, που δεν επίστευσεν από την αρχήν, λέγοντας: «Συγχώρησον μοι, Μήτερ του Θεού, διότι έσφαλα και πρόσταξε με να ποιήσω ό,τι θέλεις και ορίζεις.»…

• Κοντάκιον
  Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
  Ὡς τῶν ἀϋλων οὐσιῶν θεωρὸν ἄριστον, καὶ πρακτικὸν ὑφηγητὴν παναληθέστατον, εὐφημοῦμέν σε ἡ ποίμνη σου, καὶ βοῶμεν, Μὴ ἐλλίπης ἱκετεύειν πρὸς τὸν Κύριον, λυτρωθῆναι πειρασμῶν καὶ περιστάσεων, τοὺς βοώντάς σοι, Χαίροις Πάτερ, Ἀθανάσιε.
• Μετά τιμής

Δημήτριος Εμμανουήλ
Ιεροψάλτης

Υ.Γ.
Πέτρα πάνω στην πέτρα, λίθος πάνω στον λίθο, τόπος ιερός δεν θα μείνει πουθενά όπου να μην μαρτυρεί την αλήθεια των λόγων του Κυρίου.
Όσο για το Άγιον Όρος, αυτό μακριά και από τα μεσοπέλαγα, ένας λίθος ορθωμένος στο Αιγαίο Πέλαγος να στέκει σαν φάρος και βράχος καλοΐσκιωτος για κάθε καλοπροαίρετο Χριστιανό που θα θελήσει να του μιλήσει. Και τότε θα του μιλήσει και αυτό, κράζοντας μαζί με την Υπέρμαχο Στρατηγό, «Χαίρε αυλή λογικών προβάτων», «Χαίρε, ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί», «Αλληλούια».

[1](http://www.saint.gr/2003/saint.aspx).

[2] (.https://simeiakairwn.wordpress.com/2016/07/05/%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%83-%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%83-%CE%B1%CE%B8%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BF-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%87%CF%8C%CF%82-%CF%80%CE%BF/).

ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΛΙΘΟΙ ΚΑΙ Η ΛΗΘΗ

ΕΝ ΣΧΕΣΕΙ ΜΕ ΤΗ ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΕΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

«Εάν ούτοι σιωπήσωσιν, οι λίθοι κεκράξονται» (Λουκ. 19: 40).

Αγαπητοί,
Είναι γνωστή η Ευαγγελική φράση «οι λίθοι κεκράξονται». Με τη βοήθεια του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς καταλαβαίνουμε ότι η φράση αυτή έχει σχέση με τη ζηλοφθονία. » Όταν ο Κύριος έμπαινε για τελευταία φορά στα Ιεροσόλυμα ο λαός βγήκε να Τον προϋπαντήσει. Αμέτρητα μάτια έκθαμβα Τον έβλεπαν και αμέτρητα στόματα χαρούμενα Του φώναζαν:«Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου» (Μαρκ. 11:9). Ακούγοντας αυτό οι Φαρισαίοι, κινούμενοι από ζηλοφθονία Του ζήτησαν να μην επιτρέπει στον λαό να φωνάζει. Τους απαντά ο ταπεινός Κύριος: «Εάν ούτοι σιωπήσωσιν, οι λίθοι κεκράξονται» (Λουκ. 19: 40). Τώρα μετά από είκοσι αιώνες ερωτάται τι είδους λίθοι είναι αυτοί και αν μπορούν οι λίθοι να φωνάξουν;» [1]!
Ο άγιος Νικόλαος απαντά στους αδελφούς Ράντοσλαβ και Μίλοσλαβ, που τον ρωτούν «για τους λίθους που θα φωνάξουν» και η ευκαιρία να εντρυφήσουμε στο θέμα των λίθων είναι μοναδική. Αλήθεια, τι είδους λίθοι είναι αυτοί; Μπορούν οι λίθοι να φωνάξουν αν το θελήσουν οι ίδιοι ή κάποιος άλλος; Η πρώτη απάντησή του χρονικά συνδέεται άμεσα με τη μαύρη δράση των Φαρισαίων. Γράφει: » Δεν έχετε διαβάσει πως οι Εβραίοι μετά από πέντε ημέρες σιώπησαν και πως οι πέτρες φώναξαν ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού; Όταν εξέπνευσε τη Μεγάλη Παρασκευή πάνω στον Σταυρό «η γη εσείσθη και αι πέτραι εσχίσθησαν» (Ματθ. 27:51). Οι πέτρες σχίσθηκαν και από τον σεισμό διαλύθηκαν. Αυτή είναι η γλώσσα των λίθων…»[1].

Ζηλοφθονία-ανοησία
Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης διευκρινείζει ότι «Οι Πατέρες λένε ότι κατά την πτώση του ανθρώπου εσκοτίσθηκε ο νους του ανθρώπου». Και συνεχίζει: «Εσκοτίσθη ο νους του Αδάμ. Δεν ασχολούνται οι Πατέρες με τον Αδάμ ως Αδάμ, άλλα με τον νουν του Αδάμ, ο οποίος Αδάμ αρρώστησε επειδή εσκοτίσθηκε ο νους του. Οι Πατέρες μιλάνε για ασύνετον νουν. Παντού στην Πατερική γραμματεία το θέμα της πτώσεως είναι ο σκοτασμός του νοός του ανθρώπου»… Συνεχίζει όμως και ο άγιος Νικόλαος:»Αυτή είναι η γλώσσα των λίθων. Μπορεί άραγε να υπάρξει δυνατότερη γλώσσα και φοβερότερη φωνή και πιο οφθαλμοφανής μαρτυρία του ευλογημένου Βασιλέα που κατέβηκε ανάμεσα στους ανθρώπους και οι ανόητοι Τον αρνήθηκαν και Τον θανάτωσαν;[1]»

Ζηλοφθονία-απιστία
Αδελφοί, στις αρχές του 21ο αιώνα ζήσαμε μια «Αγία και μεγάλη Σύνοδο» και το ερώτημα είναι τι είδους Σύνοδος ήταν αυτή και αν εμείς οι λαϊκοί, οι ασπούδαστοι από θεολογικής απόψεως, οι λίθινοι, μπορούμε να φωνάξουμε, να καταθέσουμε ορθή μαρτυρία και όχι απλά κάποιου είδους διαμαρτυρία που θα οδηγήσει τα πράγματα σε αμμώδεις ζώνες όπου θα κολλήσουμε λόγω «προτεσταντικής» δράσης! Αν οι σύγχρονοι χριστιανοί που ταξιδεύουν σ’ όλο το κόσμο χάρη εργασίας ή διακοπών πάψουν να μιλούν για την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία τόσο με τον λόγο όσο και με τα έργα τους τότε οι άπιστοι θα κρίνουν εμάς για όντως άπιστους! Η σιωπή κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά είναι το τρίτο είδος Αθεΐας! Άθεος δεν μπορεί να γίνει αυτός που δεν γνώρισε τον αληθινό Θεό, αλλά αυτός που από πιστός έγινε Άπιστος (= Άθεος), αυτός που από πιστός έγινε διώκτης των πιστών ακολούθων του Ιησού…
Ο «δεύτερος λίθος» του αγίου Νικολάου μας διδάσκει: » Όταν οι Εβραίοι σιώπησαν οι άπιστοι φώναζαν: «Ωσαννά»! Οι Εβραίοι έβλεπαν τους άπιστους ως λίθους. Με την πνευματική σημασία αυτοί ήταν όντως λίθοι, χωρίς τη γνώση για τον ένα ζώντα Θεό και προσκυνούσαν πέτρινα είδωλα.
Όταν λοιπόν οι Εβραίοι έπαψαν να μιλούν περί του Υιού του Θεού οι Απόστολοι βγήκαν στον κόσμο για να βαπτίσουν τους άπιστους λαούς. Και οι λαοί αυτοί έγιναν σαν ζωντανοί λίθοι κατά την έκφραση του αποστόλου Πέτρου: «Και αυτοί ως λίθοι ζώντες οικοδομείσθε οίκος πνευματικός» (Α΄ Πετρ. 2:5). Ως ζωντανοί λίθοι οι άπιστοι συνέχισαν να δοξάζουν τον Θεό ενώ οι Εβραίοι λιθοβόλησαν και σιώπησαν».
Εφόσον φίλοι μου οι 10 Ορθόδοξες Εκκλησίες που υπέγραψαν στο Κολυμπάρι ότι οι αιρετικοί είναι «Εκκλησία», ο λαός του Θεού ο πέτρινος δεν θα πρέπει να πάρει με τις πέτρες (ενν. με το μολύβι) όλους όσους ζήλεψαν τα αργύρια της προδοσίας;

Ζηλοφθονία- υπερηφάνεια (Και οι πέτρες των στεναγμών)
Αδελφοί, για να μην χτυπούμε τα κεφάλια μας στους τοίχους ας λάβουμε σοβαρά την λογική της Ορθής αποτείχισης! Η υπερηφάνεια και η δόξα του νέου Ισραήλ, όλων δηλαδή των σύγχρονων Φαρισαίων που παραδέχονται Χάρη και μυστήρια στους αιρετικούς Παπικούς, προτεστάντες, Μονοφυσίτες, κ.τ.λ. είναι άκρως επικίνδυνη για όλη την οικουμένη που αναζητούν τον Σωτήρα Χριστό και ελπίζουν να συναντήσουν έναν αληθινό Απόστολό Του. Οι σύγχρονοι φαρισαίοι επίσκοποι, από ζηλοφθονία αντί να τιμούν τα παλληκάρια του Χριστού τα διώκουν και αυτή τους η αμαρτία καταντά βλασφημία κατά του Πνεύματος αφού οι άνθρωποι αυτοί όσα λένε είναι σύμφωνα με τις διδαχές των αγίων Του. Τα παλληκάρια αυτά βγήκαν γυμνά έξω από τα τείχη για να παλέψουν με αθάνατους και ημίθεους (τους δαίμονες), και οι επίσκοποί μας μέσα και πάνω στο τοίχος μιλούν με τυχαίους λόγους, ανοίγουν το στόμα τους και ονομάζουν αυτούς σχισματικούς και παράνομους. Ω, της υποκρισίας των νυν Φαρισαίων που φέρνουν την οργή του Θεού πάνω στα κεφάλια των πνευματικών τους παιδιών οι ανόητοι… Σχετικά με τον «Τρίτο λίθο» του αγίου διαβάζουμε: «Όταν τα στόματα των Εβραίων έκλεισαν φώναξαν οι πέτρες του ναού του Σολομώντα. Ακόμα και σήμερα φωνάζουν. Αφού εκπληρώθηκε η προφητεία γι᾿ αυτόν τον ναό που έλεγε: «ου μη αφεθή ώδε λίθος επί λίθον» (Ματθ. 24:2). Η υπερηφάνεια και η δόξα του Ισραήλ, ο ναός του Σολομώντα σήμερα δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο μερικές πέτρες σήμερα απ᾿ αυτόν τον ναό, τόσες ώστε οι γιοί και οι κόρες του Ισραήλ να κτυπούν τα κεφάλια τους σ᾿ αυτές τις πέτρες των στεναγμών οδυρόμενοι και θρηνώντας. Αυτά τα υπολείμματα λίθων με τη σιωπή τους φωνάζουν σαν τον αγγελιοφόρο από το πεδίο της μάχης που αναγγέλλει την ήττα»[1].

Ζηλοφθονία- δειλία
Δυστυχώς πενήντα χρόνια διαλόγων και συναγελασμού στο Π.Σ.Ε. οι Ορθόδοξοι εκπρόσωποί μας σταμάτησαν να ομιλούν για τον Θεό των αγίων Πατέρων χάρη μίας ανόητης ενότητος, για μία αγάπη που δεν είναι αγνή αλλά διεστραμμένη. Οι 14 πάλι Ορθόδοξες Εκκλησίες αποδέχονταν ό,τι μία μερίδα ανθρώπων υπέγραφε αντί αυτών από δειλία.
«Τέταρτος λίθος»: Οι Εβραίοι για μεγάλο χρονικό διάστημα σταμάτησαν να μιλούν για τον Χριστό. Ούτε χαίρονταν, ούτε δόξαζαν, ούτε φώναζαν «Ωσαννά». Γι᾿ αυτό και προσβεβλημένος ο Θεός κατέστρεψε τον μοναδικό ναό θυσιών τους σ᾿ Αυτόν. Τον παρέδωσε στον αφανισμό. Αλλά εκατοντάδες χιλιάδες ναοί από πέτρα ανεγέρθηκαν σ᾿ όλον τον κόσμο προς δόξα Χριστού. Και αυτές οι πέτρες φωνάζουν αυτό που οι Εβραίοι αποσιωπούν» (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς).

Ζηλοφθονία- η δική τους γλώσσα (Και ένας καυτός λίθος!)
Σήμερα που η αγάπη για τον ΆΝΘΡΩΠΟ, για τον αληθινό Θεό και τον πλησίον, έχει αντικατασταθεί από την αγάπη για τον άνθρωπο χάρη ειρήνης και ασφάλειας, θα πρέπει οι επίσκοποί μας να πάψουν να κρατούν ανά χείρας τη ζηλοφθονία, αν φυσικά θέλουν να κρατούν Ναούς, μαζί με τα τίμια δώρα που οι λαϊκοί εν πρώτοις προσφέρουν στο Ναό του Θεού για να αγιαστούν, να ευλογηθούν, να μετουσιωθούν… Οι πιστοί πάλι δεν θα πρέπει να αγνοούν την ευθύνη τους που βρίσκεται στην αξία της δικής του προσφοράς εν καιρώ αιρέσεως! Όμως αν και οι δύο σωπάσουν, πάλι οι πέτρες θα φωνάξουν, η κτίση θα μας καταδικάσει για την στάση μας απέναντι στους σύγχρονους Φαρισαίους οι οποίοι μισούν θανάσιμα τους χρηστούς Του. Η συνείδηση πάλι εν καιρώ κρίσης θα μας υποδείξει το μέγα λάθος της δειλίας της σιωπής ειδικά μετά από την ακάθαρτη σύναξη της Κρήτης και της ψευτιάς του γνωστού «ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟ» κειμένου.
«Πέμπτος λίθος»: Είναι αυτός που ακόμα δεν φώναξε αλλά θα φωνάξει πριν από το τέλος του κόσμου, μπροστά από τον δεύτερο ερχομό του Κυρίου. Για το τέλος του κόσμου προείπε ο πλέον Προορατικός: «Ο ήλιος σκοτισθήσεται και η σελήνη ου δώσει το φέγγος αυτής, και οι αστέρες πεσούνται από του ουρανού» (Ματθ. 24:29). Τι είναι η γη, ο ήλιος και η σελήνη παρά αστέρες με πέτρες; Με τη δική τους γλώσσα και τον δικό τους τρόπο λοιπόν αυτοί οι καυτοί λίθοι θα φωνάξουν τη συγκεκριμένη εποχή. Δηλαδή την εποχή που θα παρουσιαστούν πολλοί ψευδοπροφήτες και θα πληθύνουν οι παράνομοι και η αγάπη των περισσοτέρων για τον Θεό θα παγώσει. Με μια λέξη, όταν μετά τους Εβραίους και πολλοί χριστιανοί σωπάσουν. Τότε αυτό το ουράνιο σώμα, αυτός ο πύρινος λίθος του Θεού θα φωνάξει με τη γλώσσα του και τον τρόπο του. Και θα αναγγείλει τον ερχομό του Κριτή όπως το άστρο της ανατολής κάποτε ανήγγειλε τη γέννηση του Σωτήρα.
Ειρήνη και υγεία από τον Θεό. [1]

Μετά τιμής
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ
Ιεροψάλτης

• Υ.Γ.
• » Υμεῖς γάρ ναός Θεοῦ ἐστε ζῶντος᾽, συνεπῶς αὐτό πού ὁ Θεός εἶχε ὑποσχεθεῖ ἀπαρχῆς τώρα βρίσκει τήν ἐκπλήρωσή του: ὁ ἴδιος θά κατοικήσει μέσα τους καί θά περπατήσει στήν ὕπαρξή τους. ῾᾽Ενοικήσω ἐν αὐτοῖς καί ἐμπεριπατήσω, καί ἔσομαι αὐτῶν Θεός καί αὐτοί ἔσονταί μοι λαός᾽. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ χριστιανός κατανοεῖ τόν ἑαυτό του χαρισματικά: συνιστᾶ προέκταση τοῦ Χριστοῦ, νιώθει ὡς κλῆμα στήν ἄμπελο ᾽Εκείνου, λίθος στό οἰκοδόμημα τοῦ Χριστοῦ. Μπορεῖ καί αὐτός νά πεῖ, σάν τόν Απόστολο, ῾ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ ἐν ἐμοί Χριστός᾽» [2] (παπα Γιώργης Δορμπαράκης).
• [1]Από το βιβλίο: «Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται…»
  Ιεραποστολικές επιστολές Α΄
• [2]ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Β´ ΛΟΥΚΑ
  ———–