ΟΙ ΝΑΝΟΙ ΠΟΥ ΦΟΡΟΥΝ ΠΑΠΟΥΤΣΑ ΓΙΓΑΝΤΩΝ

Λυκούργος Νάνης, ιατρός.

Ο μητροπολίτης Καλαβρύτων, διά της ομολογουμένως πεπαρρησιασμένης του γραφίδος, μέμφεται, ορθώς και δικαίως, την εκκλησιαστική ηγεσία επί προδοσία της αποστολής της εν σχέσει προς το μάθημα των Θρησκευτικών. Και αξιεπαίνως εκζητεί τη συγγνώμη της ΠΕΘ και του καταπροδομένου από την επίσημη Εκκλησία, ευσεβούς λαού που αγωνίζεται με αξιοσημείωτο σθένος για τη διασφάλιση του Ορθοδόξου χριστιανικού προσανατολισμού και χαρακτήρα του πολύπαθου μαθήματος.

Δυστυχώς, ΔΥΣΤΥΧΕΣΤΑΤΑ, η προδοσία της αποστολής της εκκλησιαστικής ηγεσίας δεν εξαντλείται μονάχα στη σκανδαλώδη στάση της επί του προκειμένου μείζονος και ζέοντος και σπουδαιοτάτου θρησκευτικού, εθνικού, κοινωνικού και πολιτισμικού ζητήματος αλλά εξικνείται πολύ πιο πέρα και περιλαμβάνει και άλλες ουσιωδέστατες πτυχές της εκκλησιαστικής ζωής και παρουσίας.

Η ιερή αποστολή των ποιμένων προδόθηκε από την εκκλησιαστική ηγεσία με την επαίσχυντη μεταβολή της αρχήθεν αποφασισθείσης στάσεώς της στο Κολυμπάρι εν σχέσει προς το τελικό «συνοδικό» κείμενο που αφορά στις σχέσεις Ορθοδοξίας και αιρετικών «χριστιανών», με το «πράσινο φως», που ουσιαστικά αυτή άναψε, για την ψήφιση του φασιστικής υφής και εμπνεύσεως ΔΗΘΕΝ αντιρατσιστικού νόμου, με την ένοχη σιωπή και αδιαφορία της στην περίπτωση αισχίστων και βορβορωδών «καλλιτεχνικών» έργων, καθαπτομένων βαναύσως των ιερών Προσώπων και Θεσμίων της Αμωμήτου ημών Πίστεως, με τη σκανδαλώδη αποφυγή συνοδικής ενασχολήσεως και καταδίκης της βδελυκτής στα όμματα του Αγίου Θεού νεονικολαιτικής συφιλίδος, όπως αυτή ενσαρκώνεται από τους θεράποντες της «ερωτοθεολογίας» (τον πρύτανη της εν λόγω κακοδοξίας ένιες μητροπόλεις καλούν να μιλήσει στους νέους…), με την ένοχη υπόθαλψη και συγκάλυψη της αντιπατερικής και πατρομάχου Βολιώτικης σφηκοφωλιάς-«ακαδημίας» και του διαρκώς παραπαίοντος «προστάτη και κηδεμόνα» της, με τη μετατροπή των

Μπορεί, κανείς, να ισχυρισθεί στα σοβαρά ότι ο λόγος που εξέρχεται από πολλούς εκ των επισκόπων μας και αποτυπώνεται στις γραφίδες τους στοιχεί με την αγιογραφική, αγιοπατερική και ιεροκανονική παρακαταθήκη και διδαχή; Συνιστούν γνήσια εκκλησιαστικές θέσεις οι κατά καιρούς εκφερόμενες και διατυπούμενες απόψεις-ιδεοληψίες των γνωστών και μη εξαιρετέων μητροπολιτών Δημητριάδος, Σύρου, Αργολίδος, Αλεξανδρουπόλεως, Μεσσηνίας; Ή είναι λόγος προσαρμοσμένος και συντονισμένος άριστα με τις επιταγές της «πολιτικής ορθότητας»; Λόγος ανθρωπάρεσκος, που χαιδεύει αυτιά, που δεν ελέγχει, που δεν δυσαρεστεί, που δεν θίγει το συστημικό κατεστημένο αλλά επαινείται και «αγκαλιάζεται» από αυτό. Πληθωρική αγαπολογία και σχεσιολογία, μεταναστολαγνεία, υπερτονισμός της αγάπης του Θεού και αποσιώπηση της δικαιοσύνης Του, απουσία αναφοράς σε ουσιαστική μετάνοια, σε αιώνια κόλαση, σε μέλλουσα κρίση και ανταπόδοση, στη μετά φόβου και τρόμου κατεργασία της σωτηρίας μας, λόγος που «ευχερώς εκδίδει εισιτήριον διά τον Παράδεισον», για να μνησθούμε και του μακαριστού Φλωρίνης Αυγουστίνου. Τόσος πια κομπλεξισμός προκειμένου να μην χαρακτηρισθούν ως επηρεασμένοι από το δικανικό πνεύμα της Δύσεως; Ακούστηκαν ποτέ οι λεγάμενοι να κατονομάζουν ως αιρετικούς τους παπικούς, προτεστάντες, αγγλικανούς, μονοφυσίτες και να τους προτρέπουν στην εν μετανοία επιστροφή τους στη μάνδρα της αγιωτάτης Εκκλησίας μας; Πότε ήλεγξαν με παρρησία τους αντίχριστους πολιτικούς και αυτοδιοικητικούς άρχοντες; Πότε τους δυσαρέστησαν; Πότε ονειδίσθηκαν για το Χριστό; Πότε τους αποκάλεσαν οι εκπρόσωποι του συστημικού κατεστημένου «σκοταδιστές», «μεσαιωνιστές», «ταλιμπάν», «φοβικούς» κ.τ.ό; Πότε τους λοιδόρησαν και τους απαξίωσαν όπως κάποιους ομολογητές συνεπισκόπους τους;

Επίσκοποι, ΠΛΗΝ ΕΠΑΙΝΕΤΕΩΝ ΕΞΑΙΡΕΣΕΩΝ, ανάξιοι της αποστολής τους και κατώτεροι των προσδοκιών του πιστού λαού, δειλοί, ένοχοι, συμβιβασμένοι, άφωνοι, άπραγοι, απλοί διαχειριστές της επισκοπικής εξουσίας, διεκπεραιωτές εγκυκλίων και γραφειοκρατικών πράξεων, νεροκουβαλητές και αβανταδόροι της αντίθεης εξουσίας. Κάποιοι από αυτούς λαλίστατοι και ακάματοι όταν πρόκειται να πετροβολήσουν παραδοσιακούς και ομολογητές κληρικούς και λαικούς (όρα περίπτωση Θεσσαλονίκης Ανθίμου) και όταν επίκειται, πλειοδοτώντας σε «πολιτικά ορθές» και τραγικά α-θεολόγητες και αντι-εκκλησιαστικες θέσεις, να αποσπάσουν ψευτοπροοδευτικά εύσημα-εφαλτήρια, ενδεχομένως, για τη μελλοντική ανύψωσή τους στην επίφθονη αρχιεπισκοπική καθέδρα (όρα προαναφερθείσες περιπτώσεις ψευτοπροοδευτικών μητροπολιτών).

Ακόμη και κοσμικώς φρονούντες συμπατριώτες μας έχουν διαπιστώσει τη σκανδαλώδη αφωνία και απραξία των «ποιμένων» μας. «Πού είναι η Εκκλησία;», αναρωτιούνται, μέσα σε αυτόν το σεισμό; «Γιατί δεν μιλάνε οι δεσποτάδες;», τους ακούει κανείς να διερωτώνται ευλόγως! «Τι κάνει ο Ιερώνυμος;», τους ακούμε συχνά να λένε! Και να οικτείρουν τους επισκόπους και να εκφράζονται απαξιωτικά για την Εκκλησία…

Τι να τους απαντήσει, άραγε, κανείς;