Αγιος Νεκταριος – θαυμα -μερος 1ο

————

————

Αγιος Νεκταριος- θαυμα μερος 2

https://youtu.be/1N5uKadmRZg

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΒΙΤΑΛΗΣ. ΕΝΘΥΜΟΥΜΑΙ

Ὁ Γέροντας ἱερομόναχος Νεκτάριος Βιτάλης ὑπῆρξε πνευματικός μου. Δέν θεωρῶ νά τό ἀξίζω νά λέγω ὅτι ὑπῆρξε πνευματικός μου, εἶμαι σίγουρος ὅτι ἤμουν τό χειρότερο παιδί του (δέν τό λέγω ὡς νά θέλω νά φανῶ ταπεινός, εἶναι ἡ πραγματικότητα), ἄσωτος υἱός, ἀμελής, καθώς ἔπαιρνα μόνο ἀπό ἐκεῖνον συμβουλές καί εὐλογίες καί δέν τά χρησιμοποιοῦσα ὅπως θά ἔπρεπε, ὅμως ἤξερα ὅτι ὁ γέροντας μέ ἀγαποῦσε, παρόλο τά τόσα ἄσχημα πού εἶχα ἐπάνω μου. Τόν γνώρισα πρίν περίπου 18 χρόνια, ὅταν ἐπισκέφτηκα γιά πρώτη φορά τήν Ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Νεκταρίου μία ἡμέρα, ἐκτός ὥρας τῆς Θείας Λειτουργίας, χωρίς νά γνωρίζω τίποτα γιά τόν γέροντα Νεκτάριο, ἦταν ἕνας ἄγνωστος. Ἐκεῖ κοντά εἶχα τό ἐξοχικό μου, καί πήγαινα συχνά τότε στό ἐξοχικό μου. Δέν ἤμουν καί πολύ τακτικός τῆς Ἐκκλησίας τότε. Καθόταν λοιπόν ὁ γέρνοντας ἔξω στό προαύλιο, σάν νά μέ περίμενε, καί τόν πλησίασα καί τοῦ φίλησα τό χέρι ὡς ἱερωμένος πού ἦταν. Μοῦ εἶπε νά καθήσω νά μιλήσουμε, ἐνθυμοῦμαι, εἶπε ὅτι κάποια πράγματα καλύτερα τά γνώριζε ὡς ἱερέας πού ἦταν, καί νά προσπαθοῦμε ὅλοι γιά τό καλό περί Πίστεως καί Πατρίδος. Μοῦ ἔδινε τήν ἐντύπωση ἀληθινοῦ ὁπλαρχηγοῦ τοῦ 1821. Τό χαρακτηριστικό του γνώρισμα πού μοῦ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση ἦταν τό γνήσιο φιλότιμο του. Δέν εἶχα ξανασυναντήσει τέτοιον ἄνθρωπο πού νά ἀναμεταδίδει τόσο ἔντονο τό συναίσθημα τοῦ φιλότιμου.
Ἐκεῖνο πού μοῦ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση, ἄν καί μέ ἔβλεπε γιά πρώτη φορά, ἦταν ὅτι γνώριζε ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΜΟΥ !!!

(ἤμουν κλειστός χαρακτήρας, καί βαριόμουν τίς παρέες) . Ξέρετε λοιπόν τί μέ ρώτησε ; ἐάν εἶμαι μοναχός !!! «Μοναχός εἶσαι;» Αὐτό μέ ρώτησε !!! Μεγάλη ἐντύπωση καί περιέργεια μοῦ ἔκανε !!! γένια δέν εἶχα, μαλλιά δέν εἶχα μακριά, κανονική ἐμφάνιση εἶχα, γιατί μέ ἀποκάλεσε μοναχό ; Ὅπως θά δεῖτε παρακάτω ὁ γέροντας μέ δίδαξε τήν ἔννοια τῆς ἀληθινῆς καλῆς παρέας πού πρέπει νά ἔχουν οἱ ἄνθρωποι μεταξύ τους. Αὐτή ἡ γνήσια παρέα , ἡ παρέα τοῦ γέροντα ἦταν ἡ μόνη πού μέ ἔκανε νά ἀνακαλύψω καί νά ἐνθουσιαστῶ , καί ἡ μόνη πού πραγματικά ἐνθουσιάστηκα. Ἀπό τοῦ φυσικοῦ μου, τοῦ χαρακτήρα μου , ἤμουν ἀπό μικρός λιγομίλητος, βαριόμουν τίς παρέες , ἀπό μικρός ἤθελα νά ἀποτραβιέμαι μονάχος μου στήν φύση, ἤ μέ κανένα βιβλίο, ἀγαποῦσα τήν μοναξιά, μέ συνέπαιρνε ἡ ἰδέα νά τραβῶ μονάχος σέ δάση, βουνά καί νά συναντῶ τήν φύση, τό τρεχούμενο νερό στό ποτάμι, μοῦ τραβοῦσε τό ἐνδιαφέρον περισσότερο ἕνα λουλούδι παρά ἡ παρέα ἑνός συνανθρώπου μου. Ἡ δική μου περίπτωση λοιπόν ἦταν στά ὅρια τοῦ ἀκοινώνητου, τό παρατραβοῦσα πολλές φορές, ὁ γέροντας μέ διόρθωσε, μέ ἔκανε περισσότερο κοινωνικό, γνώρισα τήν ἀληθινή ἔννοια τῆς καλῆς συναναστροφῆς. Δικαίως λοιπόν μέ ἀποκάλεσε μοναχό. Ἀποροῦσα πολλές φορές ὡς ἔφηβος , ἀποροῦσα τί μπορεῖ νά λένε πάνω ἀπό ἕνα τέταρτο παρέες στίς καφετέριες, ἀναρωτιόμουν πῶς μπορεῖ καί γεμίζουν εὐχάριστα τίς ὧρες τους μόνον μέ τά λόγια τῆς καθημερινότητας, σέ μία κλειστή αἴθουσα σέ τέσσερις τοίχους (ὅπως τό καφενεῖο ἤ οἱ καφετέριες, κλπ.) τά θεωροῦσα αὐταπάτη, εἶχα φθάσει σέ σημεῖο (ἀπό ὅτι θυμᾶμαι) νά αἰσθάνομαι λύπη μέ τίς μικροχαρές τοῦ κοσμικοῦ ἀνθρώπου, καί ἀπό σεβασμό δέν ἐκδηλωνόμουν μή τούς πληγώσω μέ τίς ἀπόψεις μου. Βεβαίως οἱ ἀκραῖες ἀπόψεις δέν εἶναι καλές, ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι, καί τό ΑΡΙΣΤΟΝ ΜΕΤΡΟ ΚΑΙ ΩΦΕΛΙΜΟΝ ΜΟΥ ΤΟ ΔΙΔΑΞΕ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΛΟΓΙΑ, ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΦΙΛΟΤΙΜΟΥ ΙΕΡΕΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Πιστεύω ὅτι τά λόγια ἑνός ἁπλοῦ φωτισμένου ἱερέα, ὅπως τοῦ ἱερομονάχου Νεκταρίου Βιτάλη εἶναι ἀπείρως ὠφελιμώτερα καί ἀπό τοῦ καλύτερου ψυχολόγου τοῦ κόσμου, πού σήμερα ὁ κόσμος τρέχει γιά νά τούς συμβουλευτῆ. Ἡ μεγαλύτερη ἀπόδειξη εἶναι ὅτι οἱ νέοι μας σήμερα ἄν καί μέ τίς ἀτέλειωτες ὧρες σέ κινητά τηλέφωνα, καί ἐπικοινωνίες μέ τόν ὑπολογιστή μέσα ἀπό πλῆθος ἀνθρώπων πού συναναστρέφονται αἰσθάνονται ἕνα μεγάλο κενό, γιατί; γιατί μέ αὐτά πού γυροφέρνουν δέν ἔχουν τήν χάρη Τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ἡ πραγματική βοήθεια πρός τόν συνάνθρωπο, μέ ὅλα ἐκεῖνα πού θέλει ὁ Θεός, καί ὄχι ἡ ἀνθρωπαρέσκεια, καί ἡ ματαιοδοξία τοῦ κοσμικοῦ ἀνθρώπου.
Τόν αἰσθανόμουν λοιπόν τόν γέροντα ἀπό τήν πρώτη στιγμή ὡς ἕνα πραγματικό ἐξαίρετο καί ἄριστο φίλο, καλύτερος φίλος ἀπό τόν γέροντα δέν μπορεῖ νά ὑπῆρχε, μέ θεωροῦσε ἐπίσης ὁ ἴδιος φίλος του. Πολλές φορές τοῦ ἔλεγα: ΗΡΘΑ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΩ ΝΑ ΠΑΜΕ ΒΟΛΤΑ, ΝΑ ΔΕΙΣ ΛΙΓΟ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ. Ὅμως, δέν εἶχε καθόλου χρόνο, ὁ κόσμος πολύς, καί τά προβλήματα τοῦ κόσμου βουνά. Βοηθοῦσε καί τούς γνωστούς καί φίλους μου, ὅταν μάθαινα γιά κάποιο πρόβλημα τους, αἰσθανόμουν πολύ δυνατά τό συναίσθημα τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ μας: Ματθ. 18,20 οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν. Ματθ. 18,20 Διότι ὅπου δύο ἤ τρεῖς εἶναι συγκεντρωμένοι στό ὄνομά μου καί διά σκοπόν σύμφωνον μέ τό θέλημά μου, ἐκεῖ εἶμαι καί Ἐγώ ἐν μέσω αὐτῶν, διά νά τούς φωτίζω, νά τούς εὐλογῶ καί νά τούς ἐνισχύω”. Αἰσθανόμουν ὅταν βοηθοῦσε ὁ γέροντας φίλους μου σέ ἐκεῖνο πού λέμε πολλές φορές: «Ο ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ», ἔτσι γινόταν καί γιά ἐκείνους ὁ καλύτερος φίλος, ὁ πραγματικός φίλος, ὁ φίλος τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, καί ὅλοι μαζί καταλήγαμε σέ μία ἀληθινή χαρούμενη παρέα πού δοξολογούσαμε τόν Θεό. Μία φορά τόν πῆρα μέ τό αὐτοκίνητο μου καί τόν πῆγα (ἔφερε καί τόν ἱερομόναχο Μελέτιο) νά κάνει ἁγιασμό στό ἐξοχικό μου (στήν Ἀνάβυσσο). Μετά ἀπό λίγες ἑβδομάδες ὅλη ἡ γειτονιά εἶχε δεχθῆ ἐπιδρομή κλεφτῶν, τούς ἄνοιξαν τά σπίτια καί δέν τούς ἄφησαν τίποτε, μέχρι καί τά σεντόνια τούς πῆραν. Τό θεώρησα θαῦμα, καί θαῦμα ἦταν πού στό δικό μου δέν πῆραν τίποτε, ἐνῶ τά γύρω εἶχαν ἀναστατωθῆ καί εἶχαν κλαπῆ εὐτελῆ πράγματα. Ὅταν χαρούμενος πῆγα νά τόν ἐνημερώσω, μοῦ εἶπε πρίν τοῦ πῶ τί συνέβη: «τό ξέρω, καί δέν σοῦ πῆραν τίποτε».
Ἀξιώθηκα καί βίωσα καί ἄλλο θαυμαστό , πῆγα στόν γέροντα ἕναν συνάνθρωπο μας καρκινοπαθῆ, οἱ γιατροί εἶχαν σηκώσει τά χέρια ψηλά, ὁ γέροντας πρόσταξε τότες τόν ὑποτακτικό του νά φέρει λίγο λαδάκι ἀπό τό καντήλι τοῦ ἁγίου Νεκταρίου. Ὁ καρκινοπαθής συνάνθρωπος μας σήμερα χαίρει ἄκρας ὑγείας !!! . Οἱ ἴδιοι (συνάνθρωπος καί συγγενεῖς) ἄς τό ἀποκαλύψουν ὅταν τούς δοθῆ εὐκαιρία πρός ΔΟΞΑ ΘΕΟΥ. Βοήθησε καί συγγενεῖς μου μέ σοβαρές ἀρρώστειες. Ἀγάπη καί Ταπείνωση εἶχε μεγάλη ὁ γέροντας , βοήθησε πολύ κόσμο, ἀκόμα πιστεύω καί ἕναν φίλο μου, ὁ ὁποῖος δέν ἦταν ὀρθόδοξος χριστιανός , ἦταν Γιαπωνέζος, μέ εἶχε βοήθησε θυμᾶμαι ὅταν εἶχα κάποια οἰκονομική δυσκολία. Τόν ἐνημέρωσα γιά τήν βοήθεια πού μοῦ προσέφερε ὅταν τήν εἶχα ἀνάγκη, καί πληροφορώντας τον γιά τήν δύσκολη θέση του , ταχέως κλείστηκε στό ἱερό καί προσευχόταν γι’ αὐτόν. Ζυμώθηκε ὁ γέροντας μέ τά προβλήματα τοῦ κόσμου, καί ἀγάπησε πολύ τόν κόσμο, καί ἔκανε τό πᾶν γιά νά βοηθήσει κυρίως ὅποιους ἔβλεπε ὅτι εἶχαν καλή προδιάθεση νά κάνουν θυσίες γιά νά βοηθηθοῦν πραγματικά ἤ γιά νά βοηθήσουν τόν συνάνθρωπο. Τό ἱερό προσκύνημα τοῦ ἁγίου Νεκταρίου στόν ἅγιο Κωνσταντίνο (παλαιά Καμάριζα Λαυρίου) ἦταν ἕνα πραγματικό νοσοκομεῖο ψυχῶν καί σωμάτων, καί ἐκεῖ μέσα ἦταν ἕνας πολύ φιλότιμος καί ἀκούραστος γιατρός , ὁ ἱερομόναχος Νεκτάριος Βιτάλης, πού δέν σταματοῦσε ἀκούραστα νά ζητᾶ τήν βοήθεια τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, ἀλλά καί ἄλλων ἁγίων, μέ ἀποκορύφωμα σέ πολύ δύσκολες περιπτώσεις νά προσεύχεται στήν Μητέρα Τοῦ Θεοῦ μας τήν Παναγία μας, καί στόν ἴδιο τόν Θεό μας Ἰησοῦ Χριστό. Πολλά θαύματα καί θαυμαστά θά βγοῦν στήν δημοσιότητα, ὅπως ὅταν ἡ ἴδια ἡ Παναγία μας ἦρθε στήν Ἐκκλησία τοῦ γέροντα γιά νά προσευχηθεῖ στόν Χριστό καί Θεό μας, καί ὅταν μετά δύο ὧρες συνεχοῦς Προσευχῆς της, τῆς μίλησε ὁ γέροντας (μήν γνωρίζοντας Ποῖα εἶναι) ὅτι «εἶναι περασμένη ἡ ὥρα», ΕΚΕΙΝΗ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕ : ΟΤΙ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΥΙΟΝ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ». Μία φορά τόν ρώτησα νά μοῦ πεῖ καί ἄλλα, ἀδημοσίευτα, ὅμως ἐκεῖνος μοῦ εἶπε: «Ὄχι τώρα, μετά τόν θάνατον μου, θά τά μάθετε». Εἶμαι σίγουρος ὅτι μερίμνησε γι’ αὐτό, γιά νά βοηθήσει πολύ ἀκόμα κόσμο , νά ἑδραιώσει περισσότερο τήν πίστη του ὁ κόσμος στόν Θεό, δηλαδή ὅσοι χρειάζονται ἀπό τά θαύματα νά πάρουν ἀκόμα περισσότερη δύναμη, καί ἐπιπλέον δύναμιν χρειάζονται ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀκόμα καί οἱ πιό δυνατοί στήν πίστη. Τά θαύματα μᾶς ὑπενθυμίζουν τόν ἀληθινό θαυμαστό , θαυμάσιο κόσμο , τήν αἰώνια πατρίδα, τόν Παράδεισο. Ὁ γέροντας Νεκτάριος Βιτάλης, τώρα θά εἶναι περισσότερο ταχύς νά βοηθᾶ περισσότερο κόσμο, διότι θά ἔχει ἐξαλείψει τίς χρονοβόρες ἀποστάσεις.
Ἤθελα τέλος νά τοῦ πῶ , ἕνα τελευταῖο, πού λόγω ὅτι ἦταν γιά δύο περίπου χρόνια κλινήρης στό κρεββάτι τοῦ πόνου, δέν τοῦ ἐπέτρεπαν οἱ δικοί του ἄνθρωποι πού τόν φρόντιζαν νά ἔχω ἐγώ καί ἄλλοι πολλοί συνομιλία μαζί του, δέν τό ἐπέτρεπαν γιά νά μήν κουράζεται, νά ἀποφεύγει ἰώσεις, κλπ. Τοῦ λέγω λοιπόν ἀπό αὐτό ἐδῶ τό βῆμα τῆς ὀρθόδοξης καί ἡρωικῆς ἱστοσελίδας τοῦ Αὐγουστίνου Καντιώτη: « Γέροντα! Θυμᾶσαι πού μοῦ εἶπες μία φορά ὅτι ὑπηρέτησες ὡς ἔφεδρος ἀξιωματικός στό πυροβολικό ; Τό γνωρίζεις ὅτι ἡ πατρίδα, ὁ στρατός, σοῦ ἔδωσε ἐκεῖνο τό «γαλλόνι» τοῦ ἀξιωματικοῦ , σοῦ ἐμπιστεύτηκε αὐτό τό ἀξίωμα, ὅπως καί σέ κάθε στρατιώτη, ἀξιωματικό, ἐμπιστεύεται ἡ πατρίδα κάποιο ἀξίωμα, κάποια ὑπηρεσία. Ἡ ἀσθένεια σου λοιπόν γιά δύο χρόνια, ἦταν ὅπως λάβεις ἕνα μεγαλύτερο «γαλλόνι», τό γαλλόνι ἑνός ἄριστου καί καλοῦ ἀξιωματικοῦ Τοῦ Θεοῦ. Τά δύο χρόνια τῆς ἀσθένειας σου, ἦταν θαρρῶ Πρόνοια Τοῦ καλοῦ Θεοῦ γιά νά πάρεις ἕνα μεγαλύτερο ἀξίωμα. Τό ἄξιζες γέροντα !! γιατί μέ αὐτό τό περισσότερο ἀξίωμα (λόγω τά ὅσα τράβηξες στήν γήινη δοκιμασία σου μέ τήν ἀσθένεια σου) , τώρα θά μπορεῖς νά εὑρίσκεσαι στήν ἐμπροσθοφυλακή, θά τρέχεις μέ τόν ἅγιο Νεκτάριο μαζί, ὁ κόσμος ἔχει ἀκόμα βουνά τά προβλήματα, καί σέ χρειάζεται τώρα περισσότερο. Ἀναπαύσου γέροντα, καί κάνε καί τίς σωτήριες ἐπιδρομές σου, πρός βοήθεια τῶν πνευματικῶν σου τέκνων, καί ὅλων ὅσων σέ χρειάζονται καί ζητοῦν τήν βοήθεια σου. Διότι, τόν κόσμο μέ τά προβλήματα του τόν ἀγάπησες γέροντα, καί αὐτή ἡ ἀγάπη δέν θά σέ ἀφήσει νά μήν νοιάζεσαι ἀπό ἐκεῖ ψηλά γιά τόν φιλότιμο κόσμο σου. Ὅλος ὁ κόσμος, ὁ χριστιανικός κόσμος, σοῦ εὐχόμαστε καλή ἀντάμωση.»