Η ανορθωσις της Εκκλησιας

και η αναγεννησις του Εθνους μας επειγουν

Ἀπόσπασμα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΠΙΘΑΣ», τοῦ Μητροπολίτου Φλωρινης Αυγουστινου Καντιώτου, φ. 251, Αὔγουστος 1962. Και του νέου βιβλίου «ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΙΣ· Νάρκη στην διοίκησι τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας και στὸν Ἀπόδημο Ἑλληνισμό, τὴν πυροδοτεῖ ὁ πατριάρχης», σελ. 21.

«…Ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται! Ὅσα παραπάνω γιὰ τὴν καλύτερη διοργάνωσι τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας πραγμάτων εἴπαμε ἴσως εἰς τοὺς πολλοὺς νὰ φανοῦν ὡς ἄκρως ἐπαναστατικά, παράδοξα, ἀπροσγείωτα, ποὺ νὰ προσεγγίζουν τὰ ὅρια τῆς οὐτοπίας. Καὶ ὅμως αὐτὰ πρέπει νὰ γίνουν. Ἡ ἀνόρθωσις τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἀναγέννησις τοῦ Ἔθνους μας ἐπείγουν, ἐὰν εἰς τὸ προσεχὲς μέλλον δὲν θέλωμε νὰ θρηνήσωμε μεγαλυτέρας συμφοράς. Ποιός θὰ σώσῃ τὸ Ἔθνος; Ποιός θʼ ἀνορθώσῃ τὴν Ἐκκλησία; Ποιός τὰ ὄνειρα εἰς πραγματικότητα θὰ μεταβάλῃ; Ποιός εἰς τὴν ἀρχαία δόξα τὴν Ἐκκλησία θὰ ἐπαναφέρη; Ἡ Ἑλληνικὴ κυβέρνησις τοῦ Ὀρθοδόξου Βασιλείου; Ἀλλʼ οἱ ἑκάστοτε πολιτικοὶ ἄνδρες τῆς Ἑλλάδος, πλὴν τοῦ ἀειμνήστου Καποδίστρια, δὲν πιστεύουν εἰς τὴν θείαν ἀποστολὴν τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ θεωροῦν αὐτὴν ὡς μέσον πρὸς πραγματοποίησιν πολιτικῶν σκοπῶν, μερικοὶ δὲ ἀπ᾽ αὐτοὺς ἀνήκουν σὲ Μασονικὲς στοές, ἐπιθυμοῦν νὰ βλέπουν τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σὲ μαρασμό ὑπὸ φαύλων καὶ ἀνικάνων στοιχείων ἐκπροσωπουμένη. Ἐὰν οἱ πολιτικοὶ ἄνδρες τῆς Ἑλλάδος ἐπίστευαν εἰς τὴν Ἐκκλησία, θὰ ἐχάρασσαν ὑγιᾶ ἐκκλησιαστικὴ πολιτικὴ καὶ μὲ κάθε θυσίᾳ ὡς πιστὰ τέκνα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας θὰ ἐπεδίωκαν τὴν ἀνόρθωσι της. Ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν πιστεύουν. Γι᾽αὐτὸ ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ πολιτεία ἐμεῖς τοὐλάχιστο τίποτε τὸ καλὸ δὲν περιμένουμε. Ποιός λοιπὸν τὰ ὄνειρα εἰς πραγματικότητας θὰ μεταβάλῃ; Ἡ μόνη ἐλπίδα ἀνορθώσεως τῆς Ἐκκλησίας εἶνε οἱ Ἱεράρχαι. Ὄχι ὅλοι οἱ Ἱεράρχαι, ἀλλʼ οἱ ὀλίγοι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ὄχι περὶ μισθῶν, ὄχι περὶ ἀπολαυῶν, ὄχι περὶ συγγενῶν καὶ φίλων, ὄχι περὶ μεταθέσεως ἐκ πτωχοτέρων ἐπισκοπῶν εἰς πλουσιωτέρας, ὄχι περὶ ἐγκοσμίων ἀγαθῶν μεριμνῶντες, ἀλλὰ τὴν Ἐκκλησίαν ὄντως πονοῦντες εἶνε ἕτοιμοι ὑπὲρ αὐτῆς κάθε θυσία νὰ ὑποστοῦν. Ὑπάρχουν τέτοιοι;

Αὐτοί, ὅσο ὀλίγοι καὶ ἐὰν εἶνε, συνεπικουρούμενοι ἀπὸ εὐσεβεῖς κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς καὶ ὑπὸ τῆς πανσθενουργοῦ Χάριτος τοῦ Θεοῦ ἐνισχυόμενοι, μποροῦν νʼ ἀποτελέσουν τὴν ζύμη τῆς ἀνορθώσεως καὶ ἀναγεννήσεως τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτοὶ οἱ ὀλίγοι, ἄς καταστήσουν ἀντικείμενο τῶν προσευχῶν, τῶν συναντήσεων καὶ τῶν μεριμνῶν των, γιὰ τὴν δόξα τῆς Ἐκκλησίας. Εἰς τοὺς ὀλίγους αὐτοὺς ἀπευθύνονται οἱ γραμμὲς τοῦ παρόντος ἄρθρου καὶ θέλομε νὰ πιστεύωμε, ὅτι δὲν θʼ ἀποβοῦν ἄχρηστοι. Θὰ δώσουν ἀφορμή, γιὰ νὰ μελετήσουν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὸ πρόβλημα τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας διοργανώσεως καὶ νὰ βροῦν τὸν τρόπο τῆς ταχυτέρας ἐξόδου ἐκ τῆς συγχύσεως καὶ ἀταξίας.

Πάντως ἡ σημερινὴ τραγελαφικὴ κατάστασις τῆς πνευματικῆς διαποιμάνσεως τοῦ Ελληνισμοῦ πρέπει νὰ παύσῃ. ΕΝΙΑΙΟΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ ΠΡΕΠΕΙ Νʼ ΑΠΟΚΤΗΣΗ Η ΕΛΛΑΣ. Καὶ θʼ ἀποκτήσῃ τέτοιο κέντρο, διʼ ἀναδείξεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ, τὸ ὁποῖο ἐπαναλαμβάνομε, προώρισται ὄχι νὰ μειώσῃ καὶ νὰ καταργήσῃ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἀλλὰ μαζὶ μὲ τʼ ἄλλα ὁμόδοξα Πατριαρχεῖα νὰ ὑποστηρίζῃ καὶ νʼ ἀναδείξῃ αὐτὸ ὄντως Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Ἕνας δὲ Ἕλλην Πατριάρχης ζήλῳ πεπυρωμένος ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας μπορεῖ νὰ γίνῃ πνευματικὸς ἥλιος, φωτίζων καὶ θερμαίνων ὅλο τὸ Πανελλήνιο, γιατὶ δὲ ὄχι καὶ ὅλο τὸν ὀρθόδοξο καὶ χριστιανικὸ κόσμο»;