Η ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ

Ἀπό βιβλίο «ΑΝΤΙΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, σελίδα 28-36

 10.000 μόνον;

Πόσα, αγαπητοί μας αναγνώσται, πόσα γεγονότα δεν συμβαίνουν επί του πλανήτου μας! Εξ αυτών ελάχιστα φανερώνονται. Τα υπόλοιπα, τα πλείστα, τα 70, 80, 90, τα 95% των γεγονότων, μένουν άγνωστα, εν τω σκότει κεκαλυμμένα, έως ότου έλθη η ημέρα εκείνη, η μεγάλη και επιφανής, κατά την οποίαν, ως ο κορυφαίος των Αποστόλων, ο Απόστολος των εθνών Παύλος, επί του επισημοτέρου βήματος του αρχαίου κόσμου, του Αρείου Πάγου, εκήρυξεν, ο Θεός θα κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη «εν ανδρί ω ώρισε, πίστιν παρασχών πάσιν αναστήσας αυτόν εκ νεκρών» (Πράξ. 17, 31). Τότε θʼ άποκαλυφθούν όλα, τότε θα φρίξουν ο ουρανός και η γη. Τώρα εδώ εις την γην ολίγα, ελάχιστα, ως είπομεν, είνε εκείνα που έρχονται εις το φως της δημοσιότητος. Αλλά και τα ελάχιστα αυτά γεγονότα, τα οποία ως ειδήσεις μεταδίδονται εκ των ραδιοφονικών σταθμών και γράφονται εις τον ημερήσιον τύπον, δεν παρουσιάζονται ενώπιον του κοινού με την πρέπουσαν προβολήν, με την σημασίαν δηλαδή, και βαρύτητα εκείνην, την οποίαν έχει

ως έκαστον γεγονός δια την ζωήν των ανθρώπων. Ούτω γεγονότα πολλάκις μικρά και ασήμαντα, ανάξια ιδιαιτέρας προσοχής, γεμίζουν τας σελίδας των εφημερίδων και επί ημέρας και εβδομάδας και μήνας ο κάλαμος των δημοσιογράφων δεν παύει νʼ ασχολήται με αυτά. Αντιθέτως δε γεγονότα σοβαρά, μεγάλα, που θα έπρεπε να γράφωνται κατά τοιούτον τρόπον, ώστε να προκαλούν την συγκίνησιν όλου του λαού, μόλις και μετά βίας ευρίσκουν θέσιν εις ειδησεογραφίαν των εφημερίδων και τυπώνονται με τα μικρότερα τυπογραφικά στοιχεία. Διʼ αυτά ουδέν άρθρον πύρινον, ουδέν σχόλιον. Ουδείς κάλαμος καταδέχεται νʼ ασχοληθή με τοιαύτας ασημάντους λεπτομερείας της κοινωνίας.
Αλλʼ η «Σπίθα», η μικρά αυτή εφημερίς, η μικροτέρα όλων των εν Ελλάδι εκδιδομένων, έχει την ιδιοτροπίαν νʼ ασχολήται με τα «μικρά και ασήματα» κατά την κρίσιν του κόσμου γεγονότα, με τας λεπτομερείας, και να προσπαθή, όσον δύναται, να διεγείρη την προσοχήν, και το ενδιαφέρον του ελληνικού λαού. Διότι πιστεύομεν, ότι εκ των «μικρών» τούτων γεγονότων, εις τα οποία δεν δίδεται η δέουσα προσοχή, προέρχονται κατόπιν ως εξ αιτίας και ρίζης τα μεγάλα, τα καταπληκτικά εκείνα γεγονότα, που σείουν τας καρδίας όλων, ως είνε οι καταστρεπτικοί σεισμοί, οι οποίοι εις ερείπια μεταβάλλουν πόλεις και χωρία της αγαπητής μας Πατρίδος. Ναι, εξ αυτών των λεπτομερειών προέρχονται τα μέγιστα κακά. Συμφώνως, λοιπόν, προς την αρχήν μας αυτήν, δύο ή τρεις λεπτομερείας, «μικρά τινα και ασήμαντα γεγονότα» της απίστου και μοιχαλίδος γενεάς μας, που συνέβησαν και διέφυγον την προσοχήν των πολλών, θʼ αναφέρομεν εις το πρώτον άρθρον.

* * *

Το εν «μικρόν και ασήμαντον γεγονός» συνέβη την 16ην Μαρτίου 1957. Συνέβη όχι εις μικρόν τινα συνοικισμόν, αλλʼ εις αυτήν την Πρωτεύουσαν της Ελλάδος, τας κλεινάς Αθήνας, τας οποίας χιλιάδες ξένων επισκέπτονται δια να ίδουν εκ του πλησίον, δια να θαυμάσουν τʼ ανεκτίμητα κειμήλια, τους αρχαιολογικούς θησαυρούς, προ πάντων δε δια να ίδουν και να θαυμάσουν τον Παρθενώνα, τον οποίον έκτισεν η ευσέβεια των ενδόξων προγόνων μας ως έκφρασιν της πίστεώς των εις το Θείον. Το «μικρόν και ασήμαντον γεγονός» συνέβη όχι εις άκρον, εις τα κράσπεδα, εις απομεμακρυσμένον σημείον της πόλεως, αλλʼ εις το κέντρον της πόλεως, εις την Ομόνοιαν. Το γεγονός αυτό, όχι μόνον εντόπιοι, αλλά και ξένοι διερχόμενοι θα είδον και θα ήκουσαν και θα το μετέφεραν ως είδησιν εις τας πατρίδας των προς καταισχύνην ημών. Ποιον το γεγονός; Ένας «καθώς πρέπει» κύριος εις το κεντρικώτατον τούτο σημείον της πόλεως εθεώρησε καλό νʼ ανοίξη το στόμα του και να σκορπίση το… ευώδες περιεχόμενο της καρδίας του ενώπιον του πλήθους. Ο κύριος αυτός με αισχράς λέξεις εβλασφήμησε μεγαλοφώνως τον Θέον. Πολλοί τον ήκουσαν, αλλʼ ηδιαφόρησαν τελείως, ωσάν να επρόκειτο περί μικρού τινος και ασημάντου γεγονότος. Ω εάν ο «καθώς πρέπει» κύριος, αντί να υβρίση χυδαίως τον Θεόν, με τας ιδίας λέξεις ύβριζεν ατομικώς αυτούς ή ένα εκ των πλέον προσφιλών των προσώπων! Ασφαλώς δεν θα τον ήκουον με απάθειαν, αλλά θα εξανίσταντο κατά του υβριστού, που ετόλμησε δημοσία να προσβάλη την ατομικήν και οικογενειακήν των υπόληψιν. Εάν δε ο «καθώς πρέπει» κύριος, αντί να υβρίση το άτομον των, ύβριζε με τας αισχροτέρας λέξεις την Ελλάδα, ασφαλώς όχι πλέον εις και δύο, αλλά πολλοί, όλον το πλήθος, ανεξαρτήτως πολιτικών φρονημάτων, θα εθεώρει ως κοινήν ύβριν την κατά της Πατρίδος ύβριν και θα ώρμα κατʼ αυτού. «Χυδαίε! Αναίσθητε! Ζώον! Κτήνος!… Την Ελλάδα μας υβρίζεις. Πρέπει νʼ αποθάνης!», θα εφώναζον οι θερμότεροι, οι φανατικώτεροι των Ελλήνων, και κατʼ αυτού θα εκινούντο και οι τραυματίαι και οι ανάπηροι και θα επετίθεντο με τα δεκανίκια των. Αυτό θα συνέβαινεν, εάν εις την Ομόνοιαν και το Σύνταγμα, τα κεντρικώτερα σημεία της Πρωτευούσης, υβρίζετο μεγαλοφώνως η Ελλάς… Αλλʼ όταν ο «καθώς πρέπει» κύριος ήνοιξε το στόμα του και ύβριζε μεγαλοφώνως, όχι άτομον, όχι οικογενείας, όχι Πατρίδα αλλʼ Ε κ ε ί ν ο ν, εκ του οποίου παν άτομον, πάσα πατριά, πάσα φύλη και έθνος έχουν την προέλευσιν, όλοι έμειναν αδιάφοροι. Ἐνας μόνον δεν έμεινεν αδιάφορος. Ήταν ένας πιστός και ευλαβής αστυφύλαξ. Αυτός ήκουσε την βλασφημίαν και έφριξεν. Εθεώρησε καθήκον του να μη αφήση απαρατήρητον την αυθάδειαν του αγνώστου εις αυτόν ανθρώπου, ο οποίος εις το κέντρον της Πρωτευούσης ετόλμησε να βλασφημήση τα Θεία. Τον επλησίασε και τον παρετήρησεν. Αλλʼ ο βλάσφημος εξωργίσθη δια την παρατήρησιν του αστυνομικού οργάνου και ήρχισε νʼ απειλή και να λέγη, ότι διʼ αυτό που κάμνει, να τον παρατηρή, θα εύρη «τον μπελά του…». Και δεν έλεγε τι απίθανον. Διότι εις τον τόπον αυτόν όχι οι βλασφημούντες, αλλʼ οι παρατηρούντες και ελέγχοντες τους βλασφήμους, αυτοί κινδυνεύουν να υποστούν τας συνεπείας της επεμβάσεως των. Ο τόπος αυτός, βλέπετε, κατά την αντίληψιν ωρισμένων υπερφιλελευθέρων πνευμάτων του αιώνος μας, πρέπει νʼ αφεθή τελείως ελεύθερος, δια να υβρίζη ο καθείς τον Θεόν οιανδήποτε ώραν και εάν θεληση. Αλλʼ ο αστυφύλαξ δεν ήτο εξ εκείνων, οι οποίοι δειλιούν προ τοιούτων απειλών. Τον βλάσφημον εθεώρει παραβάτην Νόμου, θείου και ανθρωπίνου, και διʼ αυτό εζήτει να λάβη τα στοίχεια της ταυτότητος του, δια να υποβάλη μήνυσιν επί εξυβρίσει των Θείων. Αλλʼ ο υβριστής των Θείων, ακόμη αυθαδέστερος γενόμενος, δεν ηννόει να δώση τα στοιχεία του εις τον αστυφύλακα, ούδε εις αυτόν τον Διοικητήν του Αστυνομικού Τμήματος της περιφερείας, ο οποίος, ακούσας το αστυνομικόν όργανον να σφυρίζη και να καλή εις βοήθειαν, έσπευσεν εις τον τόπον του επεισοδίου. Αλλά και πάλιν ο «καθώς πρέπει» κύριος εξηκολουθει νʼ ανθίσταται. Κατόπιν τούτου λαός πολύς συνεκεντρώθη, η συγκοινωνία εις την κεντρικωτάτην αυτήν αρτηρίαν διεκόπη επί πολύ, και η τάξις δεν αποκαταστάθη, παρά μόνον όταν η αστυνομία των ενόπλων δυνάμεων, η Ε.Σ.Α., έσπευσε και παρέλαβε τον υβριστήν, τον βλάσφημον, ο οποίος, ως απεκαλύφθη εν τέλει, δεν ήτο απλούς τις πολίτης, δυνάμενος να συλληφθή και να ερευνηθή υπό αστυφύλακος, αλλʼ ήτο αξιωματικός της Βασιλικής Αεροπορίας.
Τι θλιβερόν θέαμα! Εν μέσω της πόλεως αξιωματικός της Ελληνικής Πατρίδος, η οποία ως σύμβολον έχει τον τίμιον Σταυρόν, να υβρίζη μεγαλοφώνως τα Θεία! Όταν προ ετών από του άμβωνος του ιερού Ναού Αγίου Νικολάου της κωμοπόλεως Καρύστου Ευβοίας και από των στηλών της «Χριστιανικής Σπίθας» ηλέγξαμεν την προς την βλασφημίαν ροπήν και ασεβή στάσιν αξιωματικών και οπλιτών, εμηνύθημεν ως κλονίζοντες το κύρος των ενόπλων δυνάμεων και διασπείροντες ανησυχητικάς ειδήσεις περί της δημοσίας ασφαλείας του Έθνους. Ούτως ενεπλάκημεν δις εις περιπέτειαν, αλλʼ απολογηθέντες εν Χαλκίδι και Κοζάνη ηθωώθημεν υπό της Δικαιοσύνης της Πατρίδος . Αλλʼ ιδού, λαμβάνοντες ήδη αφορμήν από είδησιν, η οποία ανεγράφη εις φύλλον καθημερινής εφημερίδος των Αθηνών, ως Χριστιανοί και ως Έλληνες, θιγόμενοι εις τα ιερώτερα και μυχιαίτερα των αισθημάτων μας, τολμώμεν να ερωτήσωμεν˙ Εάν ένας εκ των αξιωματικών του Στράτου, του Ναυτικού ή της Αεροπορίας, εις οδόν και πλατείαν μεγαλουπόλεως ήνοιγε το στόμα του και ύβριζε χυδαιότατα τον βασιλέα ημών, την βασίλισσαν, τα μέλη της βασιλικής οικογενείας ή ένα εκ των ισχυρών της ημέρας, θα ηδύνατο να παραμείνη εις το σώμα των Ελλήνων αξιωματικών; Και ένα δεκανέα εάν ερωτήσωμεν, θα μας απαντήση, ότι αξιωματικός, υβρίζων τον βασιλέα ή τον πρωθυπουργόν της Χώρας, το ολιγώτερον που θα υφίστατο, θα ήτο να εισαχθή εις το πειθαρχικόν συμβούλιον και νʼ απολυθή των τάξεων του Στρατού ως ανάξιος να φέρη την στολήν του Έλληνος αξιωματικού. Αλλʼ ιδού. Όχι βασιλεύς, αλλʼ ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος κατά την πίστιν ημών είνε «ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων»˙ ο Ιησούς Χριστός του οποίου η Θρησκεία είνε η επίσημος Θρησκεία του Κράτους˙ ο Ιησούς Χριστός με τον ακάνθινον στέφανον˙ ο εστεμμένος Βασιλεύς, ενώπιον του οποίου και οι βασιλείς κατά την Μ. Παρασκεύην γονατίζουν και λέγουν το «Χαίρε, ο Βασιλεύς ημών». Αυτός υβρίζεται χυδαιότατα εν μέσω των Ελληνικών στρατώνων, και αι βλασφημίαι ως ακάθαρτος και δυσώδης βόρβορος εκχύνονται πλέον εις τας πλατείας και τους δρόμους της πρωτευούσης και των άλλων πόλεων, και ουδεμία δυστυχώς ποινή ανάλογος προς το μέγεθος του δημοσίου εγκλήματος επιβάλλεται. Ούτως δε ενεργούντες και πράττοντες είνε ωσάν να λέγωμεν εις τα πέριξ ημών έθνη˙ Εν Ελλάδι μέγας ο βασιλεύς, μεγάλη η βασίλισσα, μεγάλοι οι πρίγκηπες, μεγάλοι οι πολιτικοί άρχοντες και πολιτικοί αρχηγοί, αλλά μικρός, πόλυ μικρός, ασήμαντος και ανύπαρκτος είνε ο Χριστός! Και διʼ αυτό ουδεμία εδώ προσοχή δίδεται εις τας φοβεράς βλασφημίας, που εκτοξευονται κατʼ αυτού, της Υπεραγίας Μητρός του, των Αγίων και των Μαρτύρων…
«Αλλά, παρακαλούμεν, μη γράφετε ταύτα. Μη λέγετε, μη διαδίδετε, ότι οι Έλληνες αξιωματικοί και στρατιώται υβρίζουν τον Θεόν. Προσβάλλεται η Ελλάς», θα φωνάξουν εκείνοι, οι οποίοι την τιμήν της Πατρίδος θέτουν υπεράνω της τιμής του Θεού. Αλλά μάθετε, κύριοι, ότι το Έθνος μας δεν προσβάλλεται και δεν κινδυνεύει, διότι ημείς, καθʼ ο έχομεν καθήκον, ελέγχομεν τους δημοσία βλασφημούντας. Το Έθνος προσβάλλεται εις τα ιερώτερα των αισθημάτων και κινδυνεύει να διαλυθή και να καταστραφή από τας πολλάς βλασφημίας, αι οποίαι καθημερινώς ακούονται μέσα εις τους Ελληνικούς στρατώνας. Οι διοικούντες τας Ενόπλους Δυνάμεις της Χώρας ας προσέξουν το θεμα τούτο υπέρ παν άλλο, που τους απασχολεί. Διότι Ελληνικός Στρατός υβρίζων τα Θεία δεν δύναται να υπολογίζεται ως μία ηθική και πνευματική εν τω κόσμω δύναμις, αλλʼ ούτε και ως υλική δύναμις, όσον και εάν είνε ωπλισμένος με τα τελειότερα όπλα του συγχρόνου πολέμου. Περί τούτου σαφώς διδάσκει ο ιστορικός Ξενοφών, θέτων την προς τα Θεία ευλάβειαν ως πρώτον προσόν του Έλληνος στρατιώτου. Ακούσατε τον˙ «Όπου άνδρες θεούς μεν σέβοιντο, τα πολεμικά δʼ ασκοίεν, πειθαρχείν δε μελετώεν, πως ουκ εικός ενταύθα πάντα μεστά ελπίδων αγαθών είναι».
Αλλά μόνον αξιωματικοί και στρατιώται υβρίζουν τα Θεία; Θα ήτο άδικος η κρίσις, εάν τοιούτον τι ηθεέλομεν διισχυρισθή. Δυστυχώς και εκτός των στρατώνων η βλασφημία, η φρικτή αυτή αμαρτία, βασιλεύει. Και προς απόδειξιν ιδού και άλλη τις ασήμαντος λεπτομέρεια, η οποία αρχάς του έτους 1957 εδημοσιεύθη εις πολιτικήν εφημερίδα.
Εις την Φραγκφούρτην, πόλιν της Γερμανίας, εκδίδεται περιοδικόν υπό τον τίτλον «Εικονογραφημενη της Φραγκφούρτης». Εις αυτό εδημοσιεύθη, ότι οι νεοέλληνες, οι κατοικούντες εις την Πρωτεύουσαν της Ελλάδος και μεταχειριζόμενοι τα τηλέφωνα προς ταχυτέραν επικοινωνίαν, είνε τόσον εκνευρισμένοι και εξωργισμένοι, ώστε δια των συρμάτων εκείνο που μεταδίδεται συχνότερον πάσης άλλης φράσεως, είνε αι ωραίαι και ευώδεις φράσεις της βλασφημίας! Παν θείον και ιερόν καθημερινώς βλασφημείται δια των τηλεφώνων. Αι τηλεφωνήτριαι, αι οποίαι υπηρετούν, φρίττουν ακούουσαι τας βλασφημίας. Εν συνεχεία ο ξένος ανταποκριτής του περιοδικού γράφει, ότι περί τας 10.000 βλασφημίαι και ύβρεις ηκούσθησαν κατά το έτος 1956 από τους πελάτας των τηλεφώνων. Εάν δε αι βλασφημίαι αύται κατεγράφοντο, θα εσχημάτιζον τόμον, ο οποίος όχι ως χρυσή βίβλος, ως λέγει το περιοδικόν δια να μας ειρωνευθή προφανώς, αλλʼ ως μαύρη βίβλος θα έπρεπε να τυπωθή και να παραδοθή εις το Υπουργείον Συγκοινωνιών προς τιμήν και ανάμνησιν. Ταύτα ανέγνωσεν εις το περιοδικόν της Φραγκφούρτης Έλλην γερμανομαθής και κατεπλάγη και έστειλεν αμέσως επιστολήν εις καθημερινήν εφημερίδα των Αθηνών και ηρώτα εάν αληθεύουν τα γραφόμενα εις τον ξένο τούτο περιοδικόν. Εις την ερώτησιν αυτήν του αγνώστου ημείς τουλάχιστον δεν είδομεν καμμίαν επίσημον απάντησιν. Τι λέγετε; Με τα μικρά και ασήμαντα θα ασχολούνται αι αρμόδιαι υπηρεσίαι του Ελληνικού κράτους; Μικρός και ασήμαντον είνε νʼ ακούωνται βλασφημίαι από τηλεφώνου; Αλλʼ εάν αι αρμόδιαι υπηρεσίαι του Ο.Τ.Ε. Ήκουν να υβρίζωνται αισχρώς από τηλεφώνου ο βασιλεύς, ο πρωθυπουργός ή άλλο σημαίνον πρόσωπον της Κυβερνήσεως, τι θα έκαμνον; Δεν θα κατήγγειλον το γεγονός; Τώρα που υβρίζεται ο Κύριος του Ουρανού και της γης, τι πρέπει να κάμουν; Διʼ αυτό υπάρχουν τα τηλέφωνα; Δια να υβρίζεται διʼ αυτών ο Θεός, και ουδείς να συγκινήται εκ των αρμοδίων;
Αλλά και άλλην σχετικήν λεπτομέρειαν επιθυμούμεν να επισημάνωμεν. Όλων των βλασφημιών, αι οποίαι ηκούσθησαν όχι μόνον κατά το εν λόγω έτος, αλλά καθʼ όλα τα έτη και τας δεκαετίας και τους αιώνας που υφίσταται το Έθνος, αι φρικτότεραι είνε όχι εκείναι, που απλώς ελέχθησαν εν στιγμαίς θυμού και οργής και εκνευρισμού, αλλʼ εκείναι που κατόπιν σκέψεως εγράφησαν εις ογκώδη βιβλία, βιβλία τα οποία εξέδωκεν ο περιβόητος συγγραφεύς Καζαντζάκης. Τα όσα γράφει περί του Χριστού, της Υπεραγίας Μητρός του και των Αγίων δεν δύνανται να επαναληφθούν επί του χάρτου. Ο Χριστός, ο αμόλυντος και ακηλίδωτος, του οποίου την ηθικήν υπόστασιν δεν ετόλμησαν νʼ αμφισβητήσουν και οι πλέον σφοδροί πολέμιοί του, ο Ιησούς Χριστός παρουσιάζεται υπʼ αυτού κατά τας τελευταίας στιγμάς της επιγείου ζωής του με τας πλέον ακαθάρτους σκέψεις και επιθυμίας… Και όμως! Ως γνωρίζομεν, του φοβερού τούτου υβριστού και βλασφήμου της Αγίας ημών Θρησκείας τα βιβλία εβραβεύθησαν, εκρίθησαν προ ετών άξια να εισαχθούν εις τας Δημοσίας βιβλιοθήκας και υγοράσθησαν υπό του Κράτους, δια να διαβάζουν οι μαθηταί και αι μαθήτριαι και να μάθουν και αυτοί να σέβωνται τον Θεάνθρωπον, όπως τον εσέβετο και ο συγγραφεύς, ο οποίος, εάν υπήρχεν ελευθέρα και ζώσα Εκκλησία, θα αφωρίζετο από τότε που έζη. Δυστυχώς, όχι μόνον δεν αφωρίσθη, αλλʼ εκηδεύθη μεγαλοπρεπώς χοροστατούντος του Αρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Ευγενίου! Και ερωτώμεν˙ Εάν ο Καζαντζάκης λογοτεχνικώς ύβριζε τον πατέρα και την μητέρα του πρωθυπουργού ή ενός εκ των υπουργών της Κυβερνήσεως, θα εβραβεύετο και θα συνιστώντο τα βιβλία του;

* * *

Αγαπητοί αναγνώσται! Εις την πλατείαν της Ομονοίας Αθηνών φοβερά βλασφημία ηκούσθη. Δέκα χιλιάδες βλασφημίαι διά τηλεφωνικών καλωδίων εντός ενός έτους από το εν άκρον εις το άλλο της Ελληνικής Πρωτευούσης ηκούσθησαν. Άλλαι δε, πολύ περισσότεραι χιλιάδες βλασφημιών, εις άλλας πόλεις και χωρία της Πατρίδος ακούονται. Καί όχι μόνον δια της γλώσσης, αλλʼ εσχάτως και δια καλάμου λογοτεχνών καί δημοσιογράφων, απίστων και αθέων, γράφονται και μεταδίδονται εις όλον τον Ελληνικόν λαόν πρωτοφανείς εκφράσεις ασεβείας κατά του εν Τριάδι Θεού. Νομίζεις, ότι η Ελλάς έχει κηρύξει αμείλικτον πόλεμον κατά του Θεού, και ο Ουρανός καθημερινώς βάλλεται απο μυριάδας βλήματα, εκρήξεις βλασφήμων στομάτων. Ω μωρά και ανόητος επιχείρησις! Βάλλεται ο Θεός ο Παντοδύναμος! Φαντασθήτε παράφρονα να έχη ανέλθει εις στέγην και εκείθεν να ρίπτη λίθους προς τα άνω, να λιθοβολή τον ήλιον καί τους αστέρας. Ουδείς λίθος φθάνει τον ήλιον. Αλλά και ουδεμία βλασφημία εγγίζει τον Θεόν! Μόνον ο άνθρωπος, ο βλάσφημος και ασέβης, υφίσταται τας συνεπείας της αφροσύνης του.

* * *

Αδελφοί Έλληνες! Πότε θα σωφρονισθώμεν; Πότε θα παύσωμεν να βλασφημώμεν τον Θεόν; Πότε θα συναισθανθώμεν, ότι δια τας φρικτάς μας βλασφημίας ακονίζεται η ρομφαία, έρχεται η οργή του Θεού, και σείεται η γη μας; Πότε;
Η «Σπίθα» κατʼ επανάληψιν ησχολήθη με το θέμα της βλασφημίας των Θείων. Ήδη δε εξ αφορμής του νέου αφρίζοντος κύματος βλασφημιών, που εξεχύθη εις τας οδούς και τας πλατείας και ρυπαίνει τας γλώσσας και τας ακοάς και νηπίων ακόμη, απευθυνόμεθα προς τας αρμοδίας Αρχάς και παρακαλούμεν, ίνα πατάξουν εν τω κύκλω της αρμοδιότητος των την βλασφημίαν. Αναμένομεν τας ενεργείας των! Εαν είχομεν κυβερνήτας με βαθείαν χριστιανικήν συνείδησιν, οι οποίοι να εθεώρουν την β λ α σ φ η μ ί α ν ω ς μ έ γ ι σ τ ο ν έ γ κ λ η μ α, προσβάλλον και κλονίζον τας βάσεις της Ελληνικής κοινωνίας, θα ελαμβάνοντο τοιαύτα μέτρα, ώστε η βλασφημία, η εξωτερική τουλάχιστον βλασφημία, να έχη εξαφανισθή προ πολλού εκ της Χώρας ημών, μιας Χώρας, η οποία εποτίσθη με ποταμούς αιμάτων δια νʼ ανθή εις αυτήν η ευσέβεια.
Είθε κυβερνώντες και κυβερνώμενοι, κληρικοί και λαϊκοί, να εξυπνήσωμεν, έστω και την 12ην ώραν, και να ίδωμεν το βάραθρον εις το οποίον κινδυνεύει να πέση η Ελλάς με τας φρικτάς βλασφημίας της.