8. Το φρικτoν μας εγκλημα

Ἀπό το βιβλίο «ΑΝΤΙΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Είνε πρωί. Κάθημαι εις το άκρον της πόλεως. Αίφνης κάτι ακούω και ανατριχιάζω. Εις τα αυτιά μου φθάνει, ως καλημέρα μία φρικτή βλασφημία. Δεν περνά δευτερόλεπτον και η βλασφημία επαναλαμβάνεται ακόμη δύο φοράς. Θεέ μου! είπα εντός μου, ποιος είνε αυτός, ο οποίος πρωί-πρωί σε χαιρετά με βλασφημίας; Δεν αντέχω. Εξέρχομαι, δια να ίδω και παρατηρήσω τον βλάσφημον. Και ο βλάσφημος ήτο εν… παιδίον 14-15 ετών. Αυτό επλησίασε να λάβη ύδωρ από την βρύσην, ήλθεν εις διαπληκτισμόν με άλλα παιδιά και ήρχισε να βλασφημή. Τω έκαμα παρατήρησιν, αλλά το παιδίον δεν εφάνη να δίδη σημασίαν εις τα λεγόμενα μου.
Και αυτή δεν είνε η μοναδική περίπτωσις. Διότι δεν παρέρχεται ημέρα εις την πόλιν, κατά την οποίαν να μη ακούσω βλασφημίας, πολλάς φοράς μάλιστα 10, 15 και 20 βλασφημίας. Βλασφημούν οι περισσότεροι. Μικροί και μεγάλοι και γυναίκες ακόμη. Και εάν το κακόν συνέβαινε μόνον εις τα Γρέβενα, διότι αυτή είνε η πόλις περί της οποίας ανωτέρω γράφομεν, θα ευρίσκομεν μίαν δικαιολογίαν, ότι εις μίαν επαρχίαν, η οποία εκκλησιαστικώς εγκατελείφθη επί έτη ολόκληρα, επόμενον είνε οι άνθρωποι να ψυχρανθούν θρησκευτικώς και να κάμη την εμφάνισιν της η βλασφημία. Αλλά δυστυχώς! Η βλασφημία δεν είνε το φαρμακερόν αγκάθι, το οποίον φυτρώνει μόνον εις τον χέρσον τόπον της επαρχίας ταύτης. Το αγκάθι αυτό «ευδοκιμεί» εις όλην την Μακεδονίαν μας. Βλασφημίας ηκούσαμεν και εις την Κοζάνην, και εις την Βέροιαν, και εις την Νάουσαν, και εις την Φλώριναν, και εις το Κιλκίς… Δεν υπάρχει χωρίον το οποίον να μη βλασφημή, δια να μη είπω, ότι δεν υπάρχει οικία η οποία να μη βλασφημή. Η βλασφημία τείνει να γίνη κανών του βίου. Βλασφημείται αναισχύντως ο Δημιουργός. Εξαίρεσιν δε αποτελούν όσοι ακόμη ενθυμούνται την εντολήν του Δεκαλόγου και δεν ασεβούν κατά του παναγίου ονόματος του.
Αυτό είνε το φρικτόν έγκλημα της Μακεδονίας. Λέγουν οι παλαιότεροι, ότι προ 40 ετών δεν ηκούετο βλασφημία εις όλην την Μακεδονίαν. Ενώ τώρα κατά χιλιάδας ακούονται αι βλασφημίαι, και εμολύνθη όλη η Πατρίς μας, και κατηντήσαμεν να χαρακτηριζώμεθα από τους ξένους ως χώρα, εις την οποίαν κατοικούν οι περισσότεροι βλάσφημοι.

* * *

Συνήθεια, θα είπουν πολλοί. Συνηθίσαμεν και δεν ημπορούμεν τώρα να το κόψωμεν. Πρόφασις και δικαιολογία. Διότι συνήθεια είνε και το τσιγάρον και το ποτόν. Αλλʼ όταν ο γιατρός σου είπη˙ Πρόσεξε, κίνδυνος-θάνατος! Εάν συνεχίσης να καπνίζης και να πίνης και να διανυκτερεύης εις τα ταβερνεία δεν εγγυώμαι δια σε πλέον˙ θα χειροτερεύση η κατάστασις σου…˙ τότε πετάς και καπνοσύριγγας και τσιγάρα και γίνεσαι άκαπνος. Τότε κόπτεις συνηθείας πολυχρονίους, τότε υποβάλλεσαι εις αυστηράν δίαιταν και περιορίζεις τον εαυτόν σου, δια να μη καταστρέψης ολοτελώς την υγείαν σου. Αλλʼ εδώ, εις την κακήν συνήθειαν της βλασφημίας, αδιαφορείς. Και αδιαφορείς, διότι δεν εκάθησες ποτέ να σκεφθής τι κάμνεις την ώραν, κατά την οποίαν αφήνεις την γλώσσαν σου να χύση πικρόν δηλητήριον κατά του Θεού. Εάν εσκέπτεσο ποίος είσαι συ ο οποίος βλασφημείς, και ποίος είνε εκείνος εναντίον του οποίου στέλλεις καθημερινώς τας αισχράς σου επιστολάς, θα έφριττες. Εάν ο θυμός σου σε παρέσυρε και έκαμνες φόνον, θα εταράσσεσο τρομερά, δεν θα εκοιμάσο, έστω και αν κανείς δεν θα σε είχεν ίδει κατά την ώραν του εγκλήματος. Αλλοίμονον, θα έλεγες, εφόνευσα άνθρωπον! Παρέβην την εντολήν του Θεού «Ου φονεύσεις». Εβύθισα μίαν οικογένειαν εις το πένθος. Θεέ μου, ετυφλώθην! Ελέησον με… Αλλά, αδελφέ μου, πίστευσον με˙ Χειρότερον έγκλημα από τον φόνον είνε η βλασφημία. Και θα έπρεπε να ταραχθής και κλαύσης περισσότερον από ό,τι θα εταράσσεσο και θα έκλαιες, εάν εφόνευες άνθρωπον˙ θα έπρεπε να είπης˙ Αλλοίμονον! Εβλασφήμησα τον Θεόν! Ωσάν σκυλί λυσσασμένον εδάγκωσα την χείρα του Ευεργέτου μου, ο οποίος εις κάθε δευτερόλεπτον με ευεργετεί. Εφάνην αχάριστος και δεν αξίζω πλέον να λέγωμαι όχι Χριστιανός, αλλʼ ούτε άνθρωπος, ούτε κτήνος, διότι και τα ζώα αναγνωρίζουν το αφεντικόν των και εκδηλώνουν ευγνωμοσύνην. Θεέ μου! Την ώραν που εβλασφήμησα έγινα χειρότερος και από τον Διάβολον. Διότι αυτός ακούει το όνομα σου και τρέμει, ενώ εγώ το βλασφημώ. Ελέησον με, Κύριε! Θα είνε η τελευταία μου βλασφημία.
Αλλʼ εάν παρʼ όλα αυτά δεν αποφασίζης να κόψης την βλασφημίαν, αλλʼ εξακολουθής πρωί, μεσημέρι, βράδυ και μεσάνυκτα να βλασφημής τα όσια και τα ιερά της Θρησκείας μας, τότε η ασθένεια σου, άνθρωπε μου, είνε πολύ μεγάλη. Δεν βλασφημείς από κακήν συνήθειαν αλλά από απιστίαν. Δεν πιστεύεις˙ διʼ αυτό βλασφημείς. Έχεις εκριζώσει πλέον την πίστιν από την καρδίαν σου, νομίζεις ότι δεν υπάρχει Θεός και, εφʼ όσον δεν υπάρχει, δύνασαι να τον υβρίζης. Αλλά, δυστυχισμένε! Σημείωσε τούτο˙ Δεν θα παρέλθη πολύς καιρός, και ο Θεός, τον οποίον συ εκήρυξες εις ανυπαρξίαν, θα κάμη την εμφάνισιν του. Τώρα σε ακούει, σε ανέχεται, σε αφήνει ατιμώρητον. Περιμένει την μετάνοιαν σου, αναβάλλει την τιμωρίαν σου. Αλλʼ εάν το ποτήριον της οργής του εκχειλίση, εάν εκδώση εναντίον σου την απόφασιν του, τότε «γράψε αλλοίμονον». Βλάσφημε, που θα κρυβής; Όπου και αν υπάγης, θα συλληφθής. Το βασίλειον του Θεού είνε απέραντον. Δεν έχει σύνορα. Δεν ημπορείς να είπης˙ Διαβαίνω τα σύνορα και ευρίσκομαι εις άλλο βασίλειον, όπου δεν εξουσιάζει ο Θεός. Και εις τα Ιμαλάια εάν κατοικήσης, και εις τα σύννεφα εάν κτίσης την φωλεάν σου, και οπουδήποτε αλλού αν μεταβής, άγγελος Κυρίου θα σε καταδιώξη, θα σε συλλάβη, θα σε οδηγήση εις το κριτήριον και μυρία στόματα θα φωνάζουν˙ Αυτός είνε ο εγκληματίας. Εβλασφήμησε τον Θεόν! Τιμωρήσατε τον.
Βλάσφημοι! Πριν ακούσετε το «σκληρόν προς κέντρα λακτίζειν», πριν ανοίξουν οι ουρανοί και πέσουν οι κεραυνοί, σπεύσατε. Γονατίσατε ενώπιον της μεγαλωσύνης του Υψίστου. Ζητήσατε το έλεος του, και του λοιπού καμμία βλασφημία ας μη έλθη πλέον εις τα χείλη σας. Τιμήσατε το όνομα του το Άγιον, το οποίον υμνεί άπασα η κτίσις.

Η μακροθυμία του Θεού

«Τοσούτον εστι το μέσον ανθρώπου και Θεού, όσον ουδέ λόγος παραστήσαι δυνήσεται, και καθʼ εκάστην υβρίζεται την ημέραν παρών, και ορών, και ακούων, και ούτε σκηπτόν αφήκεν, ούτε την θάλατταν τη γη επιδραμείν εκέλευσε και καταποντίσαι πάντας, ούτε τη γη διαστήναι, και δέξασθαι πάντας τους υβρικότας προσέταξεν, αλλʼ ανέχεται, και μακροθυμεί, και συγνώσεσθαι επαγγέλλεται τοις υβρικόσιν, αν μετανοήσωσι μόνον και υπόσχωνται μηκέτι ταύτα ποιείν. Αληθώς εύκαιρον νυν ανακηρύττειν˙ ΄΄Τις λαλήσει τας δυναστείας του Κυρίου, ακουστάς ποιήσει πάσας τας αινέσεις αυτού;΄΄ (Ψαλμ. 105, 2)».

(Εκ της Γ΄ ομιλίας του Ι. Χρυσοστόμου
εις τους ανδριάντας: Ε. Π. Migne 49, 56-57).