H ΠΕΘ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΥΡΙΝΗ ΛΑΙΛΑΠΑ:

Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΡΗΝΕΙ

Η Ελλάδα θρηνεί. Θρηνεί την εκατόμβη των νεκρών παιδιών της που χάθηκαν άδικα μέσα στην πύρινη λαίλαπα που έπληξε την περιοχή Μάτι της Αττικής. Η τραγικότητα του θανάτου όλων αυτών των αθώων ανθρώπων συγκλονίζει βαθύτατα κάθε λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο.
Το Διοικητικό Συμβούλιο και όλα τα μέλη της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων, με βαθύτατη θλίψη και πόνο ψυχής, συμπάσχουν και συμπονούν στον αδόκητο χαμό τόσων συνανθρώπων μας, αθώων ψυχών μιας ανείπωτης συμφοράς που προκάλεσε η μανία της φωτιάς αλλά και τόσων άλλων συνανθρώπων μας που βιώνουν τον πόνο της απροσδόκητης απώλειας οικείων τους προσώπων, καθώς και όσων άλλων που σε μια στιγμή έσβησαν οι κόποι μιας ολόκληρης ζωής….

Πατῆστε τὸν τίτλο καὶ διαβάστε τὸ ἄρθρο σὲ pdf

Ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου στὸν ἱ. ναὸς Ἁγ. Ἰωάννου Κυνηγοῦ ὁδ. Βουλιαγμένης Ἀθηνῶν Κυριακὴ 13-12-1964

Η ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

«Ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας» (Κολ. 3,6)

«Ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας» (Κολ. 3,6). Θέλετε νὰ δῆτε τί θὰ πῇ «ὀργὴ τοῦ Θεοῦ» καὶ ποιοί εἶνε «υἱοὶ τῆς ἀπειθείας»; Ἂς παραθέσουμε μερικὰ γνωστὰ πα­ραδείγματα ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν ἱστορία τοῦ κόσμου.
⃟ Πρῶτοι «υἱοὶ τῆς ἀπειθείας» εἶνε οἱ πρωτόπλαστοι, ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα. Δὲν ἄκουσαν τὴν ἐν­τολὴ τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν ὅ­τι ἀπὸ τὸν παράδεισο, ὅπου ζοῦσαν εὐτυχισμέ­­νοι, βρέθηκαν σ᾽ αὐτὴ τὴν «κοιλάδα τοῦ κλαυ­θμῶ­νος» (Ψαλμ. 83,7). Ἔτσι ἔμαθαν, ὅτι ἡ ὑπακοὴ εἶ­νε ζωή, ἐνῷ ἡ ἀνυπακοὴ εἶνε θάνατος.
⃟ «Υἱοὶ τῆς ἀπειθείας» ἦταν οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς τοῦ Νῶε. Παρὰ τὶς προειδοποιήσεις συνέχιζαν νὰ ζοῦν κατὰ τὶς ἐπιθυμίες τους. Τὸ ἀποτέλεσμα· σὲ ὥρα ποὺ δὲν περίμεναν ἄνοιξαν οἱ καταρράκτες τοῦ οὐρανοῦ, τὰ νερὰ σκέ­πασαν τὰ βουνά, καὶ πνίγηκαν ὅλοι.
⃟ «Υἱοὶ τῆς ἀπειθείας» ἦταν ἀκόμη οἱ κάτοι­κοι τῶν Σοδόμων καὶ τῆς Γομόρρας. Παρὰ τὶς διαμαρτυρίες τοῦ Λὼτ αὐτοὶ ἔκαναν ἁμαρτήματα ἀκατονόμαστα. Τὸ τέλος εἶνε γνωστό· ξα­φνικὰ ἄνοιξαν τὰ οὐράνια καὶ ἔβρεξαν ὄχι πλέ­ον νεράκι ἀλλὰ φωτιὰ καὶ θειάφι. Λαμπάδιασε ὁ τόπος καὶ βούλιαξε στὰ βάθη τῆς Νεκρᾶς Θαλάσσης· τίποτα δὲν ζῇ ἐκεῖ τώρα.
⃟ «Υἱὸς τῆς ἀπειθείας» καὶ «τῆς ἀπωλείας» (Ἰω. 17,12) ἦταν τέλος ὁ Ἰούδας. Ἄκουσε τὰ ὡ­ραιό­τερα λόγια καὶ εἶδε τὸ τελειότερο παράδει­γμα. Δὲν ἄκουσε τὸ Χριστό, ἄκουσε τὸ διάβολο, τὸ μαμωνᾶ. Τὸ τέλος του ἦταν μιὰ κρεμάλα. «Ἔρ­χεται ἡ ὀργὴ …ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας».

* * *

«Υἱοὶ τῆς ἀπειθείας» ὅμως, ἀγαπητοί μου, εἴμαστε κ᾽ ἐμεῖς. Ποιός ἀ­κούει σήμερα τὸ Θεό, ποιός συμμορφώνεται μὲ τὸ νόμο του; Ἄν­τρες γυναῖ­κες παιδιὰ γίνανε ἄλογα ἀχαλίνωτα, ὅ­πως ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός.
Σπάσα­με τὰ χαλινάρια, ποὺ εἶνε ὁ θεῖ­ος νόμος, ὁ φό­βος τοῦ Θεοῦ, ὁ σε­βασμός, ἡ τιμή, ἡ ντροπή, αὐ­τὰ ποὺ συγ­κρατοῦν τὴν κοινωνία. Οἱ προηγούμε­νες γενεὲς ἔτρωγαν τὴν ἁ­μαρτία μὲ τὸ κου­ταλάκι· ἡ σύγχρονη γενεὰ τρώει τὴν ἁμαρτία μὲ τὴν κουτάλα τὴ μεγάλη ποὺ κρατάει ὁ διάβολος. Γλεντοῦν, διασκεδάζουν, μεθοῦν, ξοδεύουν, σπαταλοῦν. Οἱ ἐκκλη­σίες ἐ­ρήμωσαν καὶ γέμισαν τὰ ἁμαρτωλὰ κέν­­τρα, τὰ μαντριὰ τοῦ δι­αβόλου. Ἐκεῖ ποὺ ἄλλοτε δὲν ὑ­πῆρχε πόρνη, τώρα ὑ­πάρχουν χιλιάδες, κι ἀ­μέτρητα παράνομα ζεύγη ζοῦν χωρὶς ντροπή.
Ἀλλὰ δὲν εἶνε ψέμα· «ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας»! Ποιά θὰ εἶνε ἡ ὀργή; Ἐμένα ρω­τᾶτε; καμμιὰ ἀσθένεια ἢ ἐπιδημία; καμμιὰ πεῖνα; κανένας σεισμός; ἢ μήπως καμμιὰ πυρηνικὴ φωτιὰ ποὺ θὰ κάνῃ νὰ λαμπαδιάσῃ ὁ τόπος ὅλος, τὴν ὥρα ποὺ τὰ δίποδα κτήνη ὀργιάζουν καὶ βλαστημοῦν;
Ἂν ὑπάρχῃ αἴσθημα, φιλότιμο, μετάνοια, ἂς μετανοήσουμε κι ἂς κλάψουμε. Ὦ Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, διὰ πρεσβειῶν τῆς Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν ἁγίων ἐλέησον ἡμᾶς· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Στο κατρακυλισμα που μας φοβιζει τι να κανουμε;

(Αρχιμ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος)

– Γέροντα, εἶναι διαπίστωσις πολλῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων, ὅτι ὁ κόσμος συνεχῶς χειροτερεύει. Αὐτό τό ἀπότομο κατρακύλισμα κάπου μᾶς φοβίζει. Ἐμεῖς τί μποροῦμε νά κάνουμε;
– Νά παραμένουμε κοντά στόν Θεό. Ὅσο εἴμεθα κοντά Του, ἰσχύει τό: «Παρεμβαλεῖ ἄγγελος Κυρίου κύκλῳ τῶν φοβούμενων αὐτόν καί ρύσεται αὐτούς» (ψαλμ 33, 8).
Ὅταν ὁ βασιλιᾶς τῆς Συρίας εἶχε στείλει στρατό νά συλλάβουν τόν προφήτη Ἐλισσαῖο, ὁ προφήτης βρισκόταν μέ τόν ὑποτακτικό του. Μόλις ὁ ὑποτακτικός του εἶδε νά ἀνεβαίνουν οἱ στρατιῶτες γιά νά τούς συλλάβουν, τρομοκρατήθηκε, τόν ἔπιασε πανικός. Καί στράφηκε στόν Ἐλισσαῖο καί τοῦ λέγει: «Γιά κοίτα κύριε, τί γίνεται. Πόσοι ἔρχονται νά μᾶς συλλάβουν, πῶς θά γλιτώσουμε;». Ὁ προφήτης τοῦ ἀπάντησε νά μήν φοβᾶται, διότι «πλείους οἱ μεθ` ἡμῶν ὑπέρ τούς μετ’ αὐτῶν» (Δ΄ Βασ. 6, 16). Εἶναι πολύ περισσότεροι ἐκεῖνοι πού εἶναι μαζί μας, παρά οἱ ἐχθροί μας πού ἔρχονται νά μᾶς συλλάβουν. Καί προσευχήθηκε ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος στό Θεό καί εἶπε:
«Κύριε, ἄνοιξε τούς ὀφθαλμούς τοῦ παιδιοῦ γιά νά δεῖ πῶς Ἐσύ μέ ὑπερασπίζεις». Καί πράγματι ὁ Θεός ἄνοιξε τούς ὀφθαλμούς τοῦ ὑποτακτικοῦ καί εἶδε γύρω ἀπό τόν προφήτη νά εἶναι μιὰ στρατιά ὁλόκληρη ἀγγέλων, πού κρατοῦσαν πύρινα σπαθιά στά χέρια τους. Ἀμέσως ἡ ψυχή του γέμισε ἀπό ἱκανοποίηση, ἀπό ἀγαλλίαση, καί τοῦ ἔφυγε ὁ φόβος. Καί φυσικά δέν κατώρθωσαν νά συλλάβουν καί νά θανατώσουν τόν προφήτη Ἐλισσαῖο. Πύρινα τάγματα ἀγγέλων, στρατιές ἀγγέλων εἶχαν σταλῆ ἀπό τόν Θεό γιά νά ὑπερασπιστοῦν τόν προφήτη Του.
Αὐτά δέν ἐγίνοντο μόνο τότε. Γίνονται στή ζωή κάθε ἀνθρώπου, ὅταν εἴμεθα ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ. Ἡ πίστις μας εἶναι στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Δέν ἦταν μόνο γιά ἐκείνη τήν ἐποχή. Οὔτε γιά τήν ἐποχή τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νά εἴμεθα σάν αὐτούς. Ὁ Θεός εἶναι ὁ ἴδιος «Χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰώνας». Ἡ ζωή μας, ἡ ὕπαρξίς μας στά χέρια Του. Μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη ὄχι μόνον νά ἀναφωνοῦμε, ἀλλά καί νά ζοῦμε τό, «Ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῶ παραθώμεθα»

(«Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα», Ἐκδ. Ἱ. Ἡσυχαστήριον Κεχαριτωμένης)

Θεοφάνης Κεδράς-Νιάρος

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ: ΕΛΛΗΝΕΣ ΞΥΠΝΗΣΤΕ! ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΔΕΙΝΑ!

https://averoph.wordpress.com/2018/07/29/%ce%b3%ce%ad%cf%81%cf%89%ce%bd-%ce%b5%cf%86%cf%81%ce%b1%ce%af%ce%bc-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%bf%ce%b8%ce%b5%ce%90%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b5%cf%83-%cf%83%ce%b7%ce%bc%ce%b1/