Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΙΣ, Νάρκη στὴ διοίκησι τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας
& στὸν Ἀπόδημο Ἑλληνισμό, τὴν πυροδοτεῖ ὁ πατριάρχης», σελ.12-14

ΕΘΝΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΑΠΑΙΤΟΥΝ

Να παυση η εξαρτησι του αποδημου ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΞΗΣ ΛΟΓΟΥΣ·

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ)

3) Ὁ πατριάρχης κόλακας καὶ ὑμνητὴς τῆς Τουρκίας!

Ὁ Πατριάρχης παντοῦ καὶ πάντα κολακεύει τοὺς πολιτικοὺς ἄρχον
τας τῆς Τουρκίας καὶ ψάλλει τὸ μεγαλεῖο «τῆς μεγάλης πατρίδος, τῆς Τουρκίας», περὶ δὲ τῆς Ἑλλάδος εἶνε ἰχθύος ἀφωνότερος.
Ἐὰν τώρα ὑποτεθῇ, ὅτι ὁ νῦν Πατριάρχης παίρνει ἄδεια ἀπὸ τὴν Τουρκικὴ κυβέρνησι καὶ βγαίνῃ ἀπὸ τὴν Κων/πολι καὶ ἐπισκέπτεται τὶς ἀκμάζουσες ἑλληνικὲς Κοινότητες τῆς Ἀμερικῆς καὶ Αὐστραλίας καὶ λειτουργεῖ στοὺς ναούς των, περιμένετε μὲ τοὺς λόγους του νὰ θερμάνῃ τὶς καρδιὲς τῶν ἀποδήμων Ἑλλήνων καὶ νὰ τονίσῃ τὶς ὑποχρεώσεις, τὶς ὁποῖες ἔχουν ἀπέναντι τῆς ἰδιαιτέρας των Πατρίδος, καὶ νὰ ἐλέγξῃ καὶ στηλιτεύσῃ τὶς ἀδικίες καὶ τὰ ἐγκλήματα τὰ ὁποῖα διέπραξαν ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος οἱ κακοί τους γείτονες, οἱ ὁποῖοι καὶ τοὺς τάφους τῶν Πατριαρχῶν ἀνέσκαψαν καὶ τὰ ὅσια καὶ ἱερὰ ἐβεβήλωσαν; Νὰ εἶσθε βέβαιοι, ὅτι ὑπὲρ τῆς ταλαιπώρου καὶ ἀδικημένης μας πατρίδος καμμία φωνὴ δὲν θὰ ἀκουόταν ἐκ τῶν πατριαρχικῶν χειλέων. Ὁ Πατριάρχης θὰ περιώδευε ὡς ἀντιπρόσωπος τῆς «μεγάλης πατρίδος, τῆς Τουρκίας».

4) Οἱ ἐπίσκοποι, ποὺ ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, δὲν θερμαίνουν τὸ πατριωτικὸ συναίσθημα τῶν Ἑλλήνων.

Ἀλλὰ καὶ ὁ ἐν Ἀμερικῇ ὑπὸ τοῦ Ἀθηναγόρα διωρισθεὶς Ἀρχιεπίσκοπος Ἰάκωβος, Τοῦρκος καὶ αὐτὸς ὑπήκοος, ἀποβλέπει μία τῶν ἡμερῶν νὰ διαδεχθῇ τὸν Ἀθηναγόρα εἰς τὸν πατριαρχικὸ θρόνο, πολὺ προσέχει ἀπὸ ἄκρα εὐγενεία νὰ μὴ θίξῃ τὴ ἀγαπητή του πατρίδα Τουρκία καὶ ὅταν ἀκόμη αὐτὴ ἀδικῇ κατάφορα τὴν μικρή μας πατρίδα τὴν Ἑλλάδα. Πῶς θὰ τολμήσῃ νὰ ὁμιλήσῃ εὐθαρσῶς ἐνώπιον τοῦ κοινοῦ, ὅταν γνωρίζῃ, ὅτι οἱ πολυάριθμοι πράκτορες τῆς Τουρκίας στὴν Ἀμερικὴ θὰ σπεύσουν ἐκείνη την στιγμή, νὰ ἐνημερώσουν τὴν Τουρκικὴ κυβέρνησι, ὁποία καὶ θὰ χαρακτηρίση αὐτὸν ὡς ἀνεπιθύμητον;
…Ἐφʼ ὅσον λοιπὸν στὸν Ἰάκωβο καὶ καὶ σὲ κάθε ἄλλον ἐπίσκοπο τοῦ ἀποδήμου Ἑλληνισμοῦ, Εὐρώπης, Ἀμερικῆς καὶ Αὐστραλίας, βόσκει ἡ φιλοδοξία νὰ γίνουν Οἰκουμενικοὶ Πατριάρχαι, θὰ καταπίνουν τὴν γλῶσσα των, θὰ καταπνίγουν τὰ αἰσθήματά των καὶ θὰ πλειοδοτοῦν εἰς ἐπαίνους καὶ κολακεῖες καὶ αὐτῶν ἀκόμη τῶν Τούρκων, προκειμένου νὰ καταλάβουν τὸν ἐπίφθονο θρόνο. Καὶ ἐρωτοῦμε˙
Μὲ τέτοιους ἀρχιεπισκόπους καὶ ἐπισκόπους τοῦ ἀποδήμου Ἑλληνισμοῦ, μὲ ἐξάρτησι ἐκ Κων/πόλεως, εἶνε δυνατὸν νὰ θερμανθῇ τὸ πατριωτικὸ συναίσθημα τῶν Ἑλλήνων;

Ὁ ἐθνισμὸς καὶ ὁ διεθνισμός, μποροῦν ἁρμονικὰ νὰ συνυπάρχουν στὴν καρδία τοῦ πιστοῦ. Ἡ οἰκουμενικότητα δὲν ἀποξενώνει ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ καταγωγή.

Ἀκούω ἐκ τῶν κύκλων τοῦ Φαναρίου ἀντίρρησι: «Αὐτὰ ξέρετε νὰ λέτε σεῖς οἱ ἐθνικόφρονες, τὰ ἀγύριστα κεφάλια, ποὺ καμμία συμφορὰ τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους δὲν σᾶς συνέτισε, ἀλλʼ ἐπιμένετε τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Κων/πόλεως νὰ ἐξυπηρετῇ τὰ ἐθνικὰ συμφέροντα τῆς Ἑλλάδος. Τὸ Πατριαρχεῖον, πρέπει νὰ τὸ ἐννοήσετε, τὸ Πατριαρχεῖο εἶνε Οἰκουμενικὸ καὶ ὡς Οἰκουμενικὸ πρέπει νʼ ἀγκαλιάσῃ ὅλο τὸν κόσμο…»(*). Πρὸς τοὺς κυρίους αὐτούς, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ ρίψουν σ’ ἐμᾶς τὴν κατηγορία τοῦ σωβινιστοῦ καὶ νὰ παρουσιάσουν τοὺς ἑαυτούς των ὡς μόνους σκεπτομένους χριστιανικῶς στὸν σύγχρονο κόσμο, ἔχομε συντόμως νʼ ἀπαντήσωμε τὰ ἐξῆς:
Κύριοι! Περισσότερο ἀπὸ ἐσᾶς ἐμεῖς θέλομε ἡ Ἐκκλησία νὰ βρίσκεται ὑπεράνω φυλετικῶν καὶ ἐθνικῶν φραγμῶν καὶ ὡς φιλόστοργος μητέρα νὰ ἀγαπᾷ ὅλα τὰ τέκνα της. Ἀλλὰ μεταξὺ ὑμῶν καὶ ἡμῶν ὑπάρχει μία διαφορὰ καὶ ἡ διαφορὰ αὐτὴ εἶνε ἡ ἑξῆς: Σεῖς μὲν ἀπὸ δειλία καὶ ἀνθρωπαρέσκεια, γιὰ νὰ μὴ πῶ κάτι χειρότερο, ἀποφεύγετε νὰ ὁμολογήσετε, ὅτι εἶσθε Ἕλληνες καὶ νὰ ὑποστηρίξετε δυναμικὰ τὰ δίκαια τοῦ ἀδικημένου τούτου Ἔθνους, καὶ ἀκολούθως δικαιολογούμενοι προβάλλετε ὡς προκάλυμμα τῆς δειλίας σας τὸν διορθόδοξο καὶ διεθνῆ χαρακτῆρα τοῦ Πατριαρχείου, ἡμεῖς δέ, χωρὶς νὰ ἀρνούμεθα τὴν Οἰκουμενικότητα τῆς Ἐκκλησίας μας, χωρὶς νὰ μισοῦμε καὶ νὰ ἀποστρεφώμεθα κανένα Ἔθνος καὶ ὑπὲρ αὐτῶν ἀκόμη τῶν διωκτῶν καὶ τῶν δημίων μας προσευχόμενοι, κατὰ τὴν Κυριακὴ ἐντολή, δὲν καταργοῦμε ὅμως τὴν πρὸς τὴν ἰδιαιτέρα μας πατρίδα ἀγάπη, δὲν ἀποξενωνόμεθα τῆς κατὰ σάρκα καταγωγῆς μας, δὲν ἐπιλανθανόμεθα τῆς ἱστορίας μας καὶ τοῦ προορισμοῦ τοῦ Ἔθνους μας, φρονοῦντες, ὅτι τὸ νὰ εἶνε κάποιος Ἕλληνας δὲν σημαίνει ὅτι μισεῖ τʼ ἄλλα ἔθνη, ἀλλʼ ὅτι ἐθνισμὸς καὶ διεθνισμός, τὰ δύο αὐτὰ ρεύματα τῆς ζωῆς, μποροῦν ἁρμονικῶς νὰ ρέουν καὶ νὰ συνυπάρχουν εἰς τὴν καρδίαν τοῦ πιστοῦ. Διότι, ὅπως λέγει ὁ κορυφαῖος τῶν νεωτέρων Ἑλλήνων θεολόγων ἀοίδιμος Ἀνδροῦτσος, «ἡ σύνδεσις τῆς Ὀρθοδοξίας μετὰ τοῦ Ἐθνισμοῦ οὐ μόνον δὲν ἀναιρεῖ τὸν καθόλου καὶ ὑπερεθνῆ χαρακτῆρα τοῦ χριστιανισμοῦ, τὸν περιεπόμενον ὑπὸ τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ τοὐναντίον εἶνε καὶ περιφανὲς αὐτοῦ γνώρισμα, δεικνύουσα ὅτι ὁ χριστιανισμὸς παρὰ τὸν ὑπερεθνῆ αὐτοῦ τύπον συνάπτεται οὕτως ἐσωτερικῶς μετὰ τοὺ ἐθνικοῦ βίου τῶν λαῶν ἑκάστων, ὥστε δημιουργοῦνται ἴδιοι τύποι διακρινόμενοι μὲν ἀλλήλων διατηροῦντες ὅμως ἀλώβητον τὴν ἑνιαίαν τῆς Ὀρθοδοξίας οὐσίαν» (Ἰδὲ Καινὴ Διδαχή, Τόμος Β΄ Ἀθῆναι 1920, σελ. 305).

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ