ΟΙ ΕΥΣΥΝΕΙΔΗΤΟΙ ΚΑΙ ΘΕΟΠΡΟΒΛΗΤΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ

ΝΟΙΩΘΟΥΝ ΤΟ ΒΑΡΟΣ THΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟ ΠΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ

• (Ἡ σημείωση δική μας: Πόσοι ὰπό τους σημερινούς ἐπισκόπους σκέπτονται τις εὐθύνες του ὲπισκοπικοῦ ὰξιώματος; Κάποιοι ὲπιπόλαιοι και φιλόδοξοι κάνουν το πᾶν γιὰ νὰ ἀρπάξουν μιτρα και πατερίτσια. Φτάνουν μέχρι τις μασονικές στοές για να ὰναρριχηθοῦν στο ὲπισκοπικό ὰξίωμα και όταν πετύχουν τον σκοπό τους, ζοῦν σαν πασάδες και θέλουν οἱ χριστιανοί να τους έχουν εις τύπον και τόπο Χριστοῦ! Ὰσχολοῦνται με πανηγύρια και μεγάλα συλλείτουργα. Παρασημοφοροῦν και τους μασόνους!  Ὰρνοῦνται το Χριστό, που δῆθεν υπηρετοῦν, βαχυκυκλωμένοι ὰπο τις σκοτεινές δυνάμεις. Ο Θεός να μᾶς σώση από δαύτους).

•  Ἀποσπασμα (2ο) ὰπό τον ἐνθρονιστήριο λόγο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου.

«…Καλοῦμαι νὰ ἐκτελέσω τὸ καθῆκον τοῦ ἐπισκόπου εἰς ἐποχὴ ἄκρως τεταραγμένη καὶ ἀνήσυχη, γι᾽αὐτὸ ἡ ψυχή μου δοκιμάζει καὶ κάποιο αἴσθημα τοῦ φόβου. Εἰς ἐποχὴ, κατά την οποία ἡ ἀνθρωπότης διέρχεται κρίσι συνειδήσεως, καὶ κοινωνικοὶ σχηματισμοὶ συντελοῦνται ἐν τῶν κόσμω. Εἰς ἐποχὴν κατά την ὁποία ἔχει ἐφαρμογὴ ἡ προφητεία τοῦ ἀποστόλου Παύλου˙ «Ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί. Ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλάζονες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι, ἄστοργοι, ἄσποδνοι, διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι, ἀφιλάγαθοι, προδόται, προπετεῖς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον ἤ φιλόθεοι, ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι». (Β΄ Τιμ. 3, 1-5).
«Ἡ δική μας ἐποχὴ-παρατηρεῖ βαθυστόχαστος σύγχρονος συγγραφεύς-εὐρίσκεται ὑπὸ τὰ σημεῖα μιᾶς φρικώδους αὐξήσεως τοῦ κακοῦ, συνοδευομένης ὑπὸ τῆς ἀρνήσεως τῆς ὑπάρξεως του». Κατακλυσμὸς πλάνης, ἀπιστίας, ἀθεΐας, ἠθικῆς διαφθορᾶς καὶ πνευματικῆς συγχύσεως. Κατακλυσμὸς χειρότερος τοῦ κατακλυσμοῦ τῆς ἐποχῆς τοῦ Νῶε. Κατακλυσμὸς ὁ ὁποῖος κινδυνεύει νὰ καλύψη καὶ τὰς ὑψηλοτέρας κορυφὰς τοῦ καλοῦ. «Ὥσπερ αἰ ἡμέραι Νῶε!…». Τὸ κατακλυσμιαῖον δὲ κῦμα τῆς πλάνης καὶ τῆς κακίας ἐκ τῶν μεγάλων ἀστικῶν κέντρων τοῦ δῆθεν πολιτισμένου κόσμου ἔφθασε καὶ μέχρις ἡμῶν καὶ προσβάλλει ἐπικινδύνως τὸν μέχρι χθὲς ἀδιάφορον ἑλληνικὸν χῶρον.

Καὶ ἐδῶ κύματα ἐπάλληλα παρατηροῦνται, ἐπαφρίζοντα τὰς ἑαυτῶν αίσχύνας. Ἡ οἰκογένεια, τὸ βασιλικὸν τοῦτο κύτταρον τοῦ Ἔθνους, κλονίζεται ἐκ θεμελίων. Ὁ γάμος μᾶλλον ὡς ἐμπορικὴ πρᾶξις παρὰ ὡς μυστήριον θεωρεῖται. Ἡ προικοθηρία ὀργιάζει. Πτωχὰ καὶ τίμια κορίτσια τοῦ λαοῦ, ἄξια νὰ γίνουν μητέρες, περιφρονοῦνται. Τὰ διαζύγια αὐξάνονται καταπληκτικῶς. Τὸ ¼ τῶν γάμων ἐν τῆ Πρωτευούση τῆς Ἑλλάδος διαλύονται. Φρίττει τις ἀναλογιζόμενος, ὅτι τὰ περισσότερα διαζύγια ἐκδίδονται ἐπὶ παραβάσει θεμελιώδους νόμου τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ὀλίγον ἀκόμη καὶ θὰ ἐθεσπίζετο ὑπὸ τῆς διαλυθείσης Βουλῆς τὸ αὐτόματον διαζύγιον, ἄν κατʼ αὐτοῦ δὲν ἐξηγείρετο ὁ εὐσεβὴς Ἑλληνικὸς λαὸς. Δεκάδες χιλιάδες παράνομα ζεύγη συζοῦν ἀναισχύντως ὑπὸ τὸν ἑλληνικὸν ἥλιον. Ἡ ἀποφυγὴ γεννήσεως τέκνων λαμβάνει πλέον ἀνησυχητικὰς διὰ τὴν ἐπιβίωσιν τῆς φυλῆς μας διαστάσεις. Ἡ Ἑλλάς, χώρα ἄλλοτε πολυτέκνων καὶ πατριαρχικῶν οἰκογενειῶν, ἔχει κατʼ ἀναλογίαν τὰ ὀλιγότερα τέκνα ἐν συγκρίσει πρὸς ὅλας τὰς χώρας τῶν Βαλκανίων. Γενοκτονία συντελεῖται, ὄχι πλέον ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν τοῦ Γένους, ἀλλʼ ὑπὸ τῶν ἰδίων τῶν Ἑλλήνων ἐν τοῖς οἴκοις αὐτῶν καὶ ἐν τοῖς ἰατρείοις. Διʼ ὀλιγοπαιδίαν – παρτατηρεῖ ὁ ἱστορικὸς Πολύβιος – ὑπετάγη εἰς τοὺς Ρωμαίους κατακτητὰς ἡ ἀρχαία Ἑλλάς. Τὸ ἴδιον κινδυνεύει νὰ πάθη καὶ ἡ νεωτέρα Ἑλλάς, ἐὰν δὲν ληφθοῦν ριζικὰ μέτρα προστασίας τῶν πολυτέκνων. Ἡ νεότης μας σήπεται ἐν τὴ φιληδονία καὶ τῶ πανσεξουαλισμῶ, ἐκπαιδευόμενη εἰς τὰ σύγχρονα σχολεῖα τῆς διαφθορᾶς, ὁποῖα κατήντησαν οἰ κινηματογράφοι. Ὁ σεβασμὸς πρὸς τοὺς μεγαλυτέρους ἐξέλιπεν. Ἡ πράσινη τράπεζα ἔχει μυριάδας ὀπαδῶν, ὄχι μόνον εἰς τὰς πόλεις, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰ χωρία. Τὸ ἀλκοὸλ δηλητηριάζει τὰς ρίζας τῆς νέας γενεᾶς. Ἡ ψευδορκία ἐν τοῖς Δικαστηρίοις ἀνατρέπει τὸ ἔργον τῆς Δικαιοσύνης. Ἡ βλασφημία τῶν θείων στιγματίζει τὴν Πατρίδα. Μίαν Πατρίδα εἰς τὴν ὁποία ἄλλοτε οὐδεὶς ἐτόλμα νὰ βλασφημήση. Ἐὰν δὲ καὶ ἐτόλμα κάποιος, κατεδικάζετο εἰς τὴν ἐσχάτην τῶν ποινῶν. Ἡ πρὸς τὸ Θεῖον εὐλαβεια ὁσήμεραι ἐξελίπει. Ἱερὰ θέσμια καὶ ἱεραὶ παραδόσεις περιφρονοῦνται καὶ καταπατοῦνται. Ἡ Κυριακὴ ἠμέρα βεβηλώνεται. Τὸ ποσοστὸν τῶν τακτικῶς ἐκκλησιαζομένων κατῆλθεν εἰς τὸ 2%. Ἑκατοντάδες ναῶν τῶν παραμεθορίων ἐπαρχιῶν ἰδίως δὲ τῆς ἠμετέρας ἐπαρχίας, παραμένουν χωρὶς ἱερεῖς. Ἐχορτάριασαν τὰ προαύλια τῶν ναῶν. Ἐπὶ τούτοις δὲ 30 περίπου αἱρέσεις ξενικῆς προελεύσεως ὡς ἀγέλαι λύκων ἔχουν εἰσβάλει καὶ κάμνουν θραύσι εἰς τὸ Ὀρθόδοξο ποίμνιο. Ἰδίως δὲ ἡ αἵρεσις τῶν Χιλιαστῶν ὡς ἐπιδημία τοῦ Σατανᾶ ἔχει διαδοθῆ εἰς ὅλα σχεδὸν τὰ μέρη τῆς Ἑλλάδος.

* * *

Ἱδοὺ ἐν ἀδραῖς γραμμές ἡ ἠθικὴ καὶ θρησκευτικὴ κατάστασις τῆς ἐποχῆς μας. Εὔκαιρον εἰπεῖν τὸ τοῦ προφήτου: «Ἀρὰ καὶ ψεῦδος καὶ φόνος καὶ κλοπὴ καὶ μοιχεία κέχυται ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ αἴματα ἐφʼ αἰμασι μίσγουσι. Διὰ τοῦτο πενθήσει ἡ γῆ καὶ σμικρυνθήσεται σὺν πᾶσι τοῖς κατοικοῦσιν αὐτὴν» (Ὡσ 4, 2-3). Ἡ κατάστασις αὐτὴ πρέπει νὰ μεταβληθῆ. Καὶ ἀλλοίμονον ἐὰν δὲν μεταβληθῆ. Ἀλλὰ πῶς θὰ μεταβληθῆ; Πῶς ἡ οἰκογένεια θὰ ἐπανεύρη τὸν προορισμόν της; Πῶς ὁ γάμος θὰ παύση νὰ εἶναι ἐμπορικὴ συνναλαγή; Πῶς θὰ σταματήση τὸ ρεύμα τῶν διαζυγίων; Πῶς ἡ νεολαία μας θὰ ἠλεκτρισθῆ καὶ πάλιν ἀπὸ τὰ ἰδεώδη τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος; Πῶς τὰ παγόβουνα τῆς θρησκευτικὴς ἀδιαφορίας θὰ διαλυθοῦν; Πῶς θὰ σιγήσουν τὰ πολυβολεῖα τοῦ Ἅδου, τὰ στόματα, λέγω, τῶν ἀπίστων καὶ τῶν βλασφήμων, τὰ βάλλοντα κατὰ τῆς Θεότητος; Πῶς οἱ λύκοι οἱ λυμαινόμενοι τὸ ποίμνιον τοῦ Ἰησοῦ, θὰ διωχθοῦν; Πῶς τὰ κενά τῶν ἐφημεριακῶν θέσεων θὰ συμπληρωθοῦν; Πῶς το 2% τῶν τακτικῶς ἐκκλησιαζομένων θὰ γίνη 10%, 20%, 50%, 80% ; Πῶς θὰ ἐπανέλθη ὁ κόσμος εἰς τὴν Ἐκκλησίαν; Πῶς θὰ τακτοποιηθῆ τὸ ἐκκλησιαστικὸν χάος, καὶ ἥλιος θρησκευτικῆς καὶ ἠθικῆς ἀναγεννήσεως θὰ ανατείλη εἰς τὸν τόπον μας καὶ θὰ φαιδρύνη τὰ πρόσωπα μας, διὰ νὰ εἴπωμεν ἐν ἀγαλλιάσει τὸ «Δόξα σοι τῶ δείξαντι τὸ φῶς»; Φόβος καὶ ἀγωνία μὲ συνέχει ἀναλογιζόμενον τὰς εὐθύνας μου ἀπέναντι Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Ὁ κόσμος ἀναμένει θαύματα ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπον. Ἀλλὰ τίς εἰμι ἐγώ; Αἱ προσωπικαί μου δυνάμεις εἶνε ὀλίγαι καὶ ἀσθενεῖς. Τὶ θὰ δυνηθῶ νὰ πράξω; Ὦ Κύριε! Ποῖον σταυρὸν ἐπωμίζεται ὁ δούλος σου εἰς τὴν πρεσβευτικήν του ἡλικίαν! Πόσον φοβοῦμαι καὶ δειλιῶ! Ἡ ψυχή μου νοσταλγεῖ αὐτὴν τὴν στιγμὴν τὴν ἔρημο διὰ να κλαύσω ἐκεῖ τὰ ἀμαρτήματα μου καὶ τὰ ἀμαρτήματα τοῦ λαοῦ.

* * *

Ἀλλὰ τὴν ταραχήν, τὴν ἀγωνίας καὶ τοὺς φόβους, τὰ ὁποῖα δοκιμάζω ἀφʼ ἧς στιγμῆς ἐξελέγην ἐπίσκοπος, ἔρχεται νὰ ἀποβάλη ἐκ τῆς ψυχῆς μου ἡ πρὸς τὸν Ἰησοῦν τοῦ Ναυῆ φωνὴ τοῦ Θεοῦ: «Ἴσχυε καὶ ἀνδρίζου, μὴ δειλιάσης, μηδὲ φοβηθῆς, ὅτι μετὰ σοῦ Κύριος ὁ Θεός σου εἰς πάντα, οὖ ἐὰν πορεύη» (Ιησ. Ναυῆ 1,9). Ἡ φωνὴ αὐτὴ ἀκούεται καὶ σήμερον καὶ παρηγορεῖ καὶ ἐμψυχώνει πάντα μαχητὴν τῆς στρατιᾶς τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος καλεῖται νὰ συνάψη μάχας κατὰ τοῦ ἐν τῶ κόσμω πολυειδοῦς κακοῦ, κατὰ τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, καὶ νὰ κρημνίση τὰ Ἱεριχούντεια τείχη τῆς ἀμαρτίας, νὰ καθαιρέση τὰ ὀχυρώματα τοὺ Σατανᾶ, κατὰ τὴν ἔκφρασιν τοῦ ἀποστόλου Παύλου, τοῦ στρατηγοῦ τούτου τῶν πνευματικῶν μαχῶν, καὶ νὰ ὑψώση ἐν θριάμβω τὴν σημαίαν τοῦ Ἐσταυρωμένου, συντελών οὕτως εἰς τὴν ἐπέκτασιν τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς. Τὰ ὅπλα μας εἰς αὐτὸν τὸν πόλεμον, τὸν ὁποῖον διεξάγει ἡ Ἐκκλησία διὰ μέσου τῶν αἰώνων, δὲν εἶναι, κατὰ τὸν αὐτὸν Ἀπόστολον, «σαρκικὰ» (Β΄ Κορ. 10, 4). Δὲν εἶνε ὑλικά. Δὲν εἶνε χάλυψ καὶ σίδηρος. Δὲν εἶνε πυρῖτις καὶ πυρηνικὴ ἐνέργεια. Εἶνε ὅπλα πνευματικά. Ὅπλον πνευματικόν, δεδοκιμασμένον εἰς μυρίας μάχας τοῦ Χριστιανισμοῦ κατὰ ὀρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν, ὅπλον ἀήττητον, ὑπεράνω ὅλων τῶν ἄλλων ὅπλων, ὅπλον ὑπερφυσικὴς δυνάμεως, διὰ τοῦ ὁποῖου τελοῦνται τὰ μεγάλα ἐν τῆ Ἱστορία θαύματα, εἶνε ἡ πίστις εἰς τὸν Χριστόν. «Αὐτὴ ἐστὶν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν» (Α΄ Ἰω. 5, 4). Ὤ πόσον παρήγορος καὶ ένισχυτικὴ εἶνε ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ˙ «Μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία, πιστεύετε εἰς τὸν Θεόν, καὶ εἰς ἐμὲ πιστεύετε!» (Ἰωάν. 14, 1). Μὲ τὴν πίστιν εἰς τὸν Χριστόν οἱ δώδεκα Ἀπόστολοι ένίκησαν ρήτορας, φιλοσόφους καὶ αὐτοκράτορας, καὶ ύψωσαν τὴν σημαίαν τοῦ Σταυροῦ εἰς τὴν Ἀκρόπολην τῶν Άθηνῶν καὶ εἰς τὸ Καπιτόλιον τῆς Ρώμης. Μὲ τὴν πίστιν αὐτήν οἱ μάρτυρες τῶν πρώτων αἰώνων ἐθριάμβευσαν κατὰ τῆς εἰδωλολατρίας. Μὲ τὴν πίστιν αὐτὴν οἱ μεγάλοι Πατέρες καὶ διδάσκαλοι της Ἐκκλησίας αντεμετώπισαν τς αἰρέσεις καὶ διεξήγαγον ὐπερόχους ἀγῶνας ὑπὲρ τῶν δικαίων τοῦ λαοῦ. Μὲ τὴν πίστιν αὐτὴν οἱ ἀείμνηστοι πατέρες τοῦ 21 ἀνέστησαν τὸ Ἐλληνικὸν Ἔθνος ἐκ τῆς δουλείας 4 αἰώνων. Μὲ τὴν πίστιν αὐτὴν ἡ μικρὰ στρατιὰ τοῦ 12 ἐξώρμησεν ἐκ τῆς Μελούνας καὶ ἐδιπλασίασε τὴν Πατρίδα. Μὲ τὴν πίστιν αὐτὴν ἐγράφη ἡ ἐποποιΐα τοῦ 40 εἰς τὰ ὑψηλὰ βουνὰ τῆς Ἀλβανίας. Μὲ τὴν πίστιν αὐτὴν καὶ ἡ γενεὰ τοῦ 1945 ἠγωνίσθη εἰς τὰ ὑψηλὰ βουνὰ τῆς Μακεδονίας καὶ ἔσωσε διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν τὴν ἐλευθερίαν. Γενναῖοι πρόμαχοι τῆς Πατρίδος, παλαιότεροι καὶ νεώτεροι, δὲν ἐφείσθησαν θυσιῶν. «Ἔδωκαν τὸ αἴμα των ἀντὶ ὕδατος, καὶ τὰς σάρκας των ἀντὶ χώματος, καὶ τὰ ὀστᾶ των ἀντὶ λίθων» διὰ νὰ κτισθῆ ἡ ἐλευθέρα Ἑλλάς. Ἀλλʼ ἄν ἡ Ἑλλάς ἐκτίσθη διὰ τοιούτων θυσιῶν, καὶ ἡ Ἐκκλησία ἐκτίσθη διὰ θυσίας ὑπερβαίνουσης πᾶσαν ἄλλην θυσίαν, διὰ τῆς θυσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ….

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ