Τελος του ενθρονιστηριου λογου

του Μητροπολιτου Φλωρινης Αυγουστινου Καντιωτου με προσευχη

     Μὲ τὴν πίστιν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ εἰς τὴν ἀποστολὴν τῆς Ἐκκλησίας πρέπει καὶ ἡμεῖς νὰ συνεχίσωμεν τὴν πορείαν ἐν μέσω τοῦ κόσμου. Τίποτε δὲν πρέπει νὰ μᾶς πτοήση καὶ νὰ μᾶς ἐκτρέψη ἀπὸ τὴν ἱστορικὴν πορείαν, τὴν ὁποίαν ἐχάραξαν αἱ θυσίαι τῶν προηγουμένων γενεῶν. Ὅσον πυκνὸν καὶ ἄν εἶνε σήμερον τὸ σκότος, τὸ φῶς θὰ νικήση τελικῶς. Πίστις κατὰ τὸν ποιητὴ εἶνε˙ «νὰ περιμένης τὸν ἥλιον τὰ μεσάνυκτα». Θὰ ἔλθη ὁ ἥλιος ἀδελφοί! Μὴ ἀπογοητευώμεθα! Ἀρκεῖ ἕκαστος ἐξ ἠμῶν νὰ ἐκτελέση τὸ καθῆκον του ἀπέναντι τῆς Ἐκκλησίας. Ἄρκεῖ ἕκαστος νὰ γίνη φῶς διὰ τὸν ἑαυτόν του, καὶ διὰ τὸν κύκλον τῶν συνανθρώπων του. Φῶς οἱ γονεῖς διὰ τὰ τέκνα των˙φῶς ὁ διδάσκαλος διὰ τοὺς μαθητάς του˙ φῶς ὁ ἀξιωματικὸς διὰ τοὺς στρατιῶτες του˙ φῶς ὁ ἐπιστήμων διὰ τοὺς ἀγράμματους καὶ ἀπλοϊκοὺς ἀνθρώπους˙ φῶς οἱ ἐν ἐξουσίαις καὶ ἀρχαῖς διὰ τὸν λαόν˙ φῶς πρὸ παντός, οἱ κληρικοί. Φῶς ἀρετῆς καὶ πίστεως ὅσοι φοροῦν τὸ τίμιον ράσον τοῦ Ὀρθοδόξου Ἕλληνος κληρικοῦ, τὸ ὁποῖον ἐλάμπρυνε διὰ μαρτυρικῶν αἱμάτων ἀτελεύτητος σειρὰ ἱερομαρτύρων καὶ ἐθνομαρτύρων, ἀπὸ τοῦ Γρηγορίου τοῦ Ε΄ μέχρι τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης καὶ τῶν τελευταίων κληρικῶν τῆς ἐθνικῆς μας τραγωδίας, οἱ ὁποῖοι προσέφεραν ἑαυτοὺς ἱερὰ σφάγια εἰς τὸν βωμὸν τοῦ ὑπερτάτου καθήκοντος.
Ἡ Ἱ. Μητρόπολις τῆς Φλωρίνης, τῶ παραδείγματι τῶν ἁγίων καὶ τῶν ἡρώων στοιχοῦσα, πρέπει καὶ πάλιν νὰ γίνη φάρος, ἀκτινοβολῶν τοῖς ἐγγύς καὶ τοῖς μακράν. Εἰς ἡμᾶς τοὺς κληρικοὺς πρέπει νὰ εὑρίσκη ἐντονώτεραν ἀπήχησιν ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου˙ «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. 5, 16). Σκοπὸς τῆς ποιμαντικῆς εἶνε, κατὰ Γρηγόριον τὸν Θεολόγον, «πτερῶσαι ψυχὴν, ἁρπάσαι κόσμου καὶ δοῦναι Θεῶ,

καὶ τὸ κατʼ εἰκόνα ἤ μένον τηρῆσαι, ἤ κινδυνεῦον χειραγωγῆσαι, ἤ διαρρυὲν ἀνασώσασθαι, εἰσοικίσαι τε τὸν Χριστὸν ἐν ταῖς καρδίαις διὰ τοῦ Πνεύματος, καὶ τὸ κεφάλαιον, θεὸν ποιῆσαι καὶ τῆς ἄνω μακαριότητος, τὸν τῆς ἄνω συντάξεως».
Ἄς ἐπιτραπῆ εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο νʼ ἀνοίξω τὴν καρδίαν μου καὶ νὰ σᾶς εἴπω: Δὲν ἦλθον ἐδῶ, ἀδελφοί μου, διὰ σκοποὺς ἰδιοτελεῖς. Δὲν ἦλθον διὰ θησαυρισμὸν καὶ διὰ δόξαν. Ἦλθον μὲ τὴν ἐν Κυρίω ἀπόφασιν διὰ νὰ ὑπηρετήσω τὸν μαρτυρικὸν τοῦτον λαόν, τοῦ ὁποῖου, διὰ νὰ ὁμιλήσω μὲ τὴν γλῶσσαν τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ φιλήσω τὰ πόδια. Ἦλθον νὰ κηρύξω τὸ Εὐαγγέλιον καὶ νʼ ἀναφλέξω τὸν σπινθῆρα τῆς πίστεως, ὁ ὁποῖος ὑπάρχει ἀκόμη εἰς τὰ στήθη τῶν ἀνθρώπων. Ὅπως ἔζησα ὥς ἱεροκῆρυξ ἐπὶ 30 ἔτη, οὕτω θὰ ζήσω καὶ ὠς ἐπίσκοπος. Ἁπλότης καὶ λιτότης ἧτο καὶ θὰ εἶνε ὁ τρόπος τῆς ζωῆς μου. Συγγενεῖς κατὰ σάρκα δὲν θὰ ἔχουν θέσιν εἰς τὴν Μητρόπολιν. Ἄν ποτὲ ἔλθη συγγενής μου πρὸς ἐπίσκεψιν, θὰ κοιμηθῆ εἰς τὸ ξενοδοχεῖον. Συγγενεῖς διʼ ἐμὲ θὰ εἴνε οἱ ἀκούοντες καὶ φυλάσσοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ. Εἰς τὴν Μητρόπολιν θὰ ὑπάρχη μικρὸς ἐπιτελεῖον ἐκ θεολόγων καὶ ἄλλων ἱεραποστολικῶν προσώπων, τὰ ὁποῖα θὰ ἐργάζονται πρὸς δόξαν Θεοῦ. Κατὰ τὰ ἀρχαῖα πρότυπα, ἡ Μητρόπολις θά μεταβληθῆ εἰς κοινόβιον. Κατά Παύλειον, «ἔχοντας διατροφὰς καὶ σκεπάσματα, τούτοις ἀρκεσησόμεθα» (Α΄ Τιμ. 6, 8). Δώρα δὲν θὰ δέχωμαι παρʼ οὐδενὸς ὑφισταμένων μου. Ὅτι θὰ ὑπολείπεται ἐκ τοῦ μισθοῦ, τὸν ὁποῖον μοῦ δίδει ἡ Πατρίς, θὰ διατίθεται ὑπὲρ φιλανθρωπικῶν καὶ ἱεραποστολικῶν σκοπῶν. Εὐαγῆ ἱδρύματα θὰ ὑποστηρίξω ἤ καὶ νέα θὰ ἱδρύσω. Φίλοι μου θὰ εἶνε ὅσοι πιστεύουν εἰς τὸν Θεόν. Οἱ κατὰ κόσμον πτωχοὶ καὶ ταπεινοὶ θὰ προσελκύουν ἱδιαίτερον τὸ ένδιαφέρον μου. Διότι πίστις μου εἶνε, ὅτι ἕκαστος πτωχὸς καὶ ταπεινὸς κρύπτει εἰς τὰ στήθη του μίαν μεγαλειότητα, πρὸ τῆς ὁποίας ὑποκλίνονται οἱ ἄγγελοι. Εἰς γἀμους, κηδείας καὶ μνημόσυνα δὲν θὰ λαμβάνω μέρος. Ἀρκεῖ δια τὴν ἱεροτελεστίαν ὁ ἱερεὺς τοῦ Ὑψίστου. Οὐδὲν ἔχει νὰ προσθέση ὁ ἀρχιερεύς. Μόνον εἰς γάμους ὀρφανῶν, θυμάτων πολέμου καὶ μόνον εἰς κηδείας ἀναπήρων πολέμου, ὡς καὶ εἰς γάμους ἤ κηδείας προσώπων ζώσης θρησκευτικότητος, καὶ διὰ λόγου καὶ ἔργου εὐεργετησάντων τὴν κοινωνίαν, θὰ λαμβάνω μέρος, διὰ νὰ τιμᾶται ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ εὐσέβεια. Ὄχι ὁ ἄδικος πλοῦτος ἤ ἡ μάταια δόξα θά ἔχουν τὸ προβάδισμα εἰς τὰς ἀρχιερατικάς μου προτιμήσεις, ἀλλʼ ἡ χριστιανικὴ ἀξία, ἔστω καὶ ἄν αὐτὴ κατοικῆ εἰς καλύβην ἤ καλύπτεται ἀπὸ τὰ ράκη ἑνὸς ἐπαίτου. Παράνομα ζεύγη δὲν θὰ ἀνεχθῶ εἰς τὴν περιφέρειάν μου. Θὰ φθάσω μέχρις ἀφορισμοῦ. Οὕτω μόνον θὰ ἀσφαλισθῆ ὁ τίμιος γάμος. Τοὺς δημοσίως ἀμαρτάνοντας δημισίως καὶ θὰ ἐλέγχω, κατὰ τὴν ἀποστολικὴν ἐντολὴν (Α΄ Τιμ. 5, 20). Μέτρον δέ, μὲ τὸ ὁποῖον θὰ κρίνωνται οἱ λόγοι καὶ αἱ πράξεις, θὰ εἶνε ὁ αἰώνιος νόμος τοῦ Θεοῦ, τὀ Εὐαγγέλιον. Ὅ, τι συμφωνεῖ μὲ τὸ Εὐαγγέλιον, θὰ ἐπαινῆται˙ ὅ, τι δὲν συμφωνεῖ μὲ τὸ Εὐαγγέλιον, θὰ ἐλέγχεται καὶ θʼ ἀποδοκιμάζεται. Συμβιβασμοὶ εἰς ζητήματα πίστεως δὲν θὰ εἶνε ἀνεκτοί. Διότι εἰς τὰ ὦτα μου ἠχεῖ πάντοτε ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου˙ «Καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ ουρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρʼ ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. 1, 8).
Καὶ ἐπειδὴ εἶμαι ἐπίσκοπος ὄχι μόνον τῆς πόλεως Φλωρίνης καὶ δύο ἤ τριῶν ἄλλων ἀστικῶν κέντρων τῆς περιφερείας, ἀλλʼ εἶμαι ἐπίσκοπος καὶ 100 καὶ πλέον χωρίων, τὰς περισσοτέρας Κυριακὰς καὶ ἐορτὰς θὰ εὑρίσκωμαι ἐν μέσω τοῦ λαοῦ τῆς ὑπαίθρου τῆς χώρας, ὁ ὁποῖος καὶ αἰσθάνεται περισσότερον τὴν ἀνάγκην τὴς παρουσίας τοῦ Ἱεράρχου. Νεώτερος περιώδευσα τὰ χωρία τῆς Φλωρίνης πεζῆ ἀπὸ Πρέσπας μέχρι Σκρᾶ, ἀλλὰ τώρα ταπεινὸν ὄχημα θʼ ἀντικαταστήση τὸ ὀνάριον τοῦ Ὶησοῦ ἐν τῆ μηχανοκινήτω ἐποχῆ μας. Κατὰ τὰς περιοδείας οὐδὲν θὰ λαμβάνω ἐκ τῶν ναῶν. Ἀδάπανον θὰ κηρύξω τὸ Εὐαγγέλιον. Ἐν τῆ διοικήσει θὰ εἶμαι ὄχι δεσπότης, ἀλλὰ πατὴρ φιλόστοργος καὶ ἀδελφὸς τῶν ἐκτελούντων πιστῶς καὶ εὐσυνειδήτως τὰ ἱερατικά των καθήκοντα. Διὰ τοὺς παρεκκλίνοντας ὅμως ἐκ τῆς εὐθείας ὁδοῦ καὶ σκανδαλίζοντας τὸν λαὸν θὰ εἶμαι αὐστηρός τιμωρός. Μεσάζοντας δὲν θὰ δέχωμαι. Ὁ ἔχων δίκαιον θὰ τὸ λαμβάνη ἀπʼ εὐθείας. Τὰ ἡνία τῆς διοικήσεως θὰ κρατῶ ὁ ἴδιος. Ἤ μᾶλλον πρέπει νὰ τὰ κρατῆ ὁ Ἀρχηποίμην Χριστός. Ὦ Χριστέ! Σὺ γενοῦ ὁ καλὸς ἡνίοχος τῆς ἐπισκοπῆς. Σὺ ὁδήγει ποιμαινομένους καὶ ποιμαίνοντα εἰς νομὰς σωτηρίους. Σὺ ἀσφάλιζε τὴν ποίμνην σου ἐκ λύκων λυμαινομένων αὐτήν.

* * *

Οὕτω πως σκέπτομαι νὰ βιώσω καὶ νὰ πολιτευθῶ ἐν μέσω ὑμῶν, ἀδελφοί μου. Δὲν εἶμαι προφήτης διὰ νὰ γνωρίζω ὁποίας θυέλλας θὰ ἐγείρη κατʼ ἐμοῦ ὁ Σατανᾶς ἐν τῆ ἐφαρμογῆ τοῦ προγράμματός μου, τὸ ὁποῖον εἶνε πρόγραμμα ὄχι ἰδικῆς μου ἐφευρέσεως, ἀλλὰ πρόγραμμα ἀπορρέον ἐκ τῆς διδασκαλίας τοῦ Εὐαγγελίου, πρόγραμμα τὸ ὁποῖον τόσον ἐπιτυχῶς ἐφήρμοσαν οἱ ἀείμνηστοι Πατέρες καὶ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπιθυμοῦμεν νὰ ἀποδείξωμεν, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιον δύναται νὰ έφαρμοσθῆ καὶ ἐν τῆ παρούση γενεᾶ, εἰς ὅλας τὰς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς. Θέλομε νὰ αἰσθανθοῦν οἱ ἄνθρωποι, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιον «δύναμις Θεοῦ ἐστὶν εἰς σωτηρίαν παντὶ τῶ πιστεύοντι» (Ρωμ. 1, 16), καὶ ὅτι ὑπὸ τὰ ἄστρα δὲν ὑπάρχει ἄλλο ὄνομα ἱκανὸν νὰ σώση τὀν κόσμον, εἰμη τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Θέλομε νὰ ἀποδειχθῆ διʼ ἔργων χριστιανικῆς ζωῆς, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἀπέθανεν, ἀλλὰ ζῆ καὶ βασιλεύει εἰς τοῦς αἰῶνας.
Αὐτοὶ εἶνε οἱ πόθοι μου οἱ ὁποῖοι κατακαίουν τὴν καρδίαν μου. Θὰ ἐπιτύχωμεν; Ἡ ἀγωνία ἐπανέρχεται εἰς τὴν ψυχήν μου. Ἀλλʼ ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος κατὰ τὴν τριακονταετῆ μέχρι τώρα περιπετειώδη διακονία μου δὲν μὲ ἄφησε νὰ καταισχυνθῶ, ἐλπίζω ὅτι καὶ εἰς τὸ ὑπόλοιπον τῆς διακονίας μου θὰ μὲ βοηθήση νὰ μὴ καταισχυνθῶ. Σκοπός μου δὲν εἶνε ὁ θρόνος, ἀλλʼ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος γινώσκει. Ἄν παραστῆ ἀνάγκη, ὡς ἐδήλωσα καὶ εἰς τὸ μικρόν μου μήνυμα, θὰ θυσιάσω τὸν θρόνον χάριν τῶν ἀρχῶν, τὰς ὁποίας διεκήρυξα ἐπὶ τριακονταετίαν ἐνώπιον τοῦ ἐλληνικοῦ λαοῦ, καὶ δὲν θὰ θυσιάσω τὰς ἀρχὰς χάριν τοῦ θρόνου. Ζητῶ τὴν ἠθικὴν συμπαράστασιν καὶ τὰς προσευχὰς ὅλων σας διὰ τὴν ἐπιτυχίαν τοῦ ἔργου.
Τελευτῶν δὲ ὑψώνω ἱκέτιδας χεῖρας πρὸς τὸν Οὐρανόν, καὶ παρακαλῶ καὶ δέομαι, ὅπως Κύριος ὁ Θεὸς φυλάττη ὑπὸ τὰς πτέρυγας τῆς αὐλου δόξης Του τὴν προσφιλῆ πόλιν καὶ κώμην τῆς ἐπαρχίας ταύτης ἐκ πάσης βαρβαρικῆς ἐπιδρομῆς, προστατεύη τὰς οἰκογενείας σας, εὐλογῆ τὰ τίμια έργα τῶν χειρῶν σας, παρηγορῆ τοὺς τεθλιμμένους, καὶ εἰς πάντας χαρίζη τὰ ἐγκόσμια καὶ ὑπερκόσμια ἀγαθά Του. «Ἡ δὲ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἀγίου Πνεύματος εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν. Ἀμήν».

* * *

Καὶ τώρα ἀγαπητοί, παρακαλῶ μὴ διαλυθῆτε. Ἀλλʼ ὅπως εἴμεθα ὅλοι ἐδῶ συγκεντρωμένοι, νὰ μεταβῶμεν εἰς τὴν ἄλλην Φλώριναν, τὴν Φλώριναν ἡ ὁποῖα κοιμᾶται εἰς τους τάφους ἐπʼ έλπίδι ζωῆς ἐξ ἀναστάσεως. Μᾶς φωνάζουν οἱ τάφοι. Ἐκεῖ που ἀναπαύονται τὸν μακάριον ὕπνον οἱ ἀείμνηστοι ἡρωες, οἱ ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος ἀγωνισθέντες καὶ πεσόντες. Στρατιωτικὸς ἐγὼ ἱερεὺς κατὰ τὰς τραγικὰς ἡμέρας τοῦ Ἔθνους, ἐγνώρισα ἀρκετοὺς στρατιώτας καὶ ἀξιωματικούς, οἱ ὁποῖοι ἀναπαύνονται τώρα εἰς τὰ μνήματα. Μετʼ ἐμοῦ παρίσταται αὐτὴν τὴν ὥραν καὶ ὁ τέως στρατιωτικὸς ἱερεὺς Αρχιμ. Γερμανὸς Δημητρόπουλος. Ἄς πορευθῶμεν λοιπὸν ἐκεῖ καὶ ἄς ψάλωμεν Τρισάγιον. Διότι οἱ νεκροὶ μᾶς κυβερνοῦν. Καὶ τὰ πνεύματά των ὑπερίπτανται αὐτὴν τὴν ὥραν ὑπεράνω ἡμῶν καὶ περιχαρῆ μᾶς ὑποδέχονται, διότι βλέπουν, ὅτι μὲ τὴν θυσίαν των μᾶς ἄφησαν πατρίδα ἐλευθέραν. (Και ὲπορευθησαν εὶς τον Ἁγιο Γεώργιο Φλωρίνης, ὁπου είναι οι τάφοι τῶν θυσιασθέντων στρατιωτῶν και ὰξιωματικῶν υπέρ τῆς Μακεδονίας)

……………………………………………………………………………………………………………………..

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

(Κατὰ τὴν ἐνθρόνισιν τοῦ Συντάκτου τῆς «Σπίθας» εἰς τὸν Μητροπολιτικὸν θρόνον τῆς Φλωρίνης διενεμήθη ἀναμνηστικὸν φυλλάδιον. Ἐνταῦθα ἀναδημοσιεύομεν τὴν εἰς τὴν 4ην σελ. τοῦ φυλλαδίου δημοσιευομένην Προσευχήν).

         Κύριε ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστέ, Σὺ εἶσαι ὁ ἐπίσκοπος καὶ ὁ ποιμὴν τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Σὺ ἠγάπησας τὸν ἄνθρωπον ὅσον οὐδεὶς ἄλλος. Σὺ ἔκλινας οὐρανοὺς καὶ κατέβης, καὶ μετὰ τῶν ταπεινῶν καὶ περιφρονημένων τῆς γῆς συνανεστράφης. Σὺ ἐδίδαξας τὴν ούράνιον διδασκαλίαν. Σὺ ἐποίησας τὰ θαύματα. Σὺ άνέβης ἐπὶ τῦ Σταυροῦ καὶ ἥπλωσας τὰς παναχράντους χεῖρας Σου καὶ ὑπὲρ τῶν σταυρωτῶν Σου προσευχήθης. Τὸ τίμιόν Σου αἶμα ἐγένετο τὸ λύτρον τῆς ἀνθρωπότητος. Οὔτε ἄνθρωπος οὔτε ἄγγελος οὔτε ἀρχάγελλος, ἀλλὰ Σὺ, Κύριε, ἔσωσας ἡμᾶς, Σὺ εἶσαι ὁ Εὐεργέτης ἡμῶν.
Ἡ εὐεργεσία Σου, Κύριε, συνεχίζεται ἐν τῶ κόσμω. Συνεχίζεται διὰ μέσου τῆς Ἐκκλησίας, τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ὰποστολικῆς Ἐκκλησίας Σου. Αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία εἶνε ἱερὰ μάνδρα. Εἰς αὐτὴν εὐρίσκουν ἀσφάλειαν τὰ λογικὰ πρόβατα. Πρόβατον, τὸ ὁποῖον ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν μάνδραν, τὸ τρώγει ὁ λύκος. Καὶ χριστιανὸς ὁ ὁποῖος ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν καὶ τὰ μυστήρια, τὸν τρώγει ὁ νοητὸς λύκος, ὁ Σατανᾶς. Ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας Σου, Κύριε, δὲν ὑπάρχει σωτηρία.
Ὦ Κύριε, πόσον, ὀλίγοι ἀπέμειναν ἐν τῆ Ἐκκλησία Σου! Οἱ πολλοὶ περιπλανῶνται εἰς τὰς χαράδρας καὶ τὰ πυκνὰ δάση τῆς ἀμαρτίας. Ἐκ τῶν 100 προβάτων τὰ 2 ἔμειναν πλησίον Σου. Καὶ αὐτὰ πόσον ἀδύνατα καὶ ἐξασθενημένα!
Ὦ Ἐσταυρωμένε Κύριε! Ὦ μεγάλε Ποιμὴν τῶν προβάτων! Φώτισον τοὺς μικροὺς ποιμένας, τοὺς ἐπισκόπους καὶ τοὺς πρεσβυτέρους τῆς Ἐκκλησίας Σου, ἐνδυνάμωσον αὐτοὺς διὰ νὰ μιμηθοῦν τὸ ἄγιόν Σου παράδειγμα, διὰ νὰ κάμουν τὸ πᾶν ὥστε νὰ ἐπιστρέψουν ὅλα τὰ πρόβατα εἰς τὴν ἱερὰν Σου ποίμνην καὶ νὰ γεμίσουν πάλιν οἱ ναοί Σου ἀπὸ πιστοὺς, καὶ μαζὶ μὲ ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους νὰ ὑμνῶμεν καὶ νὰ δοξάζωμεν τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸν καὶ τὸ Ἄγιον Πνεῦμα, τὸν ἕνα ἐν Τριάδι Θεόν. Ἀμήν.