Τι κρυβει η συμφωνία Τσίπρα-Ιερώνυμου; -BLUE SKY 12-11-2018

Καλεσμενος του δημοσιογραφου κ. Γιαννη Λοβερδου ο καθηγητης Εκκλησιαστικου δικαιου κ.Ιωαννης Κονιδαρης.
———-

——–

Κυθήρων Σεραφείμ: Το κράτος εξοβελίζει την Εκκλησία και την εθνική συνείδηση από την κοινωνία και τα σχολεία

Η Ποιμαντική Εγκύκλιος αναφέρεται στο επίκαιρα προβλήματα της κοινωνίας και όχι μόνο. Επίκεντρό της η προσπάθεια απομάκρυνση των πιστών με κάθε μέσο καθώς από την παιδική ηλικία οι μαθητές έρχονται σε επαφή με πλήθος θεωριών και θρησκευμάτων και αδυνατούν να αποκτήσουν μία καθαρή εικόνα. Παράλληλα ο διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας παράγει πλήθος προβλημάτων.
https://www.pentapostagma.gr/2018/11/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CF%8D%CE%BA%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CE%B2%CE%B5.html

Δελτίο Τύπου
Απαξιωτική η αδιάλογη συμπεριφορά του Κράτους
προς την ορθόδοξη Ιεροσύνη

H Πανελλήνιος Ένωσις Θεολόγων στέκεται αλληλέγγυα στους Ιερείς της Εκκλησίας μας, αντιμετωπίζοντας κριτικά τον πολιτικό κρατικισμό. Η «συμφωνία» ή «πρόθεση συμφωνίας», που μεταφέρεται μέσω του Μακαριωτάτου στην Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος για περαιτέρω συζήτηση και απόφαση, δεν αποδεικνύεται ως προϊόν προηγηθείσας διαλογικής συμπεριφοράς.
Είναι εμφανής η υποτίμηση ενός κλάδου δημοσίων λειτουργών που στοχοθετούνται, ώστε να φαίνεται ότι η δική τους δημοσιοϋπαλληλική σχέση είναι τροχοπέδη για άλλους διορισμούς στο δημόσιο.
Η τεχνολόγηση αυτή βλάπτει την εικόνα της ορθόδοξης εκκλησιαστικής παράδοσης και ιστορίας. Βλάπτει την κοινωνική συνοχή και δείχνει μια μόνιμη εκ της πολιτικής ιδεολογίας οικοδομούμενη εχθρότητα στην αντιμετώπιση θεμάτων που αφορούν την ορθόδοξη πίστη, την ορθόδοξη παιδεία και τον ορθόδοξο πολιτισμό, λειτουργοί των οποίων είναι οι ορθόδοξοι Ιερείς.
Διακρίνεται, συνεπώς, ότι η κίνηση διαίρεσης του κλήρου από τον δημόσιο βίο συνυφαίνεται με κινήσεις του είδους αυτού που προσβλέπει στην αποδέσμευσή τους από την ουσιαστική σχέση με τον πολιτειακό παράγοντα και την μισθοδότησή του από αυτόν, για την ελευθερία του οποίου διαχρονικά αγωνίστηκε ο ορθόδοξος κλήρος.
Η Πανελλήνια Ένωσις Θεολόγων ζητά από την εκκλησιαστική ιεραρχία: Να διαβλέψει και να καταδικάσει τον διαρχικό λόγο και να στηρίξει την ιστορική της παρουσία στον τόπο της, δίχως να εκχωρεί δικαιώματα που προσβάλλουν και τον ορθόδοξο κλήρο και τον ορθόδοξο λαό.
Η Πανελλήνια Ένωσις Θεολόγων ζητά από την πολιτεία: Να συντρέξει πρωτίστως στον δημοκρατικό διάλογο, ώστε να εκτεθούν τα αιτήματα του ορθόδοξου κλήρου εκ της βάσεως αυτού.

Το ΔΣ της ΠΕΘ

ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ καὶ ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΜΕ ΤΗΝ «ΣΥΜΦΩΝΙΑ» ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ -ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ »

ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΕΛΛΗΝΟΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ…!

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Δημ. Κατούνη
Ἐφημ. «Καθημερινή», 11.11.18
https://christianvivliografia.wordpress.com/2018/11/12

Ἀγαπημένα μου ἀδέλφια ἐν Χριστῷ, χαίρετε!
Ὅταν ἡ ἀδικία σφίγγει τὴν ὕπαρξή σου, νιώθεις βιασμένος. Χαράζει ἡ σκέψη μου αὐτὲς τὶς γραμμὲς καὶ σκέφτομαι ποῦ νὰ τὶς ἀπευθύνω.

Τὶς ἀπευθύνω λοιπὸν πρὸς ὅλους, σὰν μία καθολικὴ ἐπιστολή, σὰν τὶς ἑπτὰ ποὺ ἔχουμε στὴν Καινή μας Διαθήκη πρὸς ὠφέλεια καὶ οἰκοδομή. Νὰ συστηθῶ. Εἶμαι ἕνας τεμπέλης παπὰς τῆς ἐπαρχίας, ποὺ πρὶν ἀπὸ εἴκοσι ὀκτὼ χρόνια φόρεσα τὸ ράσο ἀνάξια. Ἡ πολιτεία μὲ προσέλαβε καὶ μὲ συντηρεῖ ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια. Σήμερα ξαφνικὰ καὶ ἀπροειδοποίητα, χωρὶς λόγο καὶ αἰτία, μὲ ἀπολύει. Εἶμαι καὶ ἀνόητος, διότι ἐπενδύοντας στὴν πρόσληψή μου αὐτή, ἔκανα μία μεγάλη οἰκογένεια, πῆρα ἕνα διαμέρισμα γιὰ νὰ τὴ βάλω μέσα, ἕνα αὐτοκίνητο γιὰ νὰ τὴ μετακινῶ καὶ ἕνα δάνειο τριάντα ἐτῶν, γιὰ νὰ ἀνταποκριθῶ σὲ ὅλα αὐτά. Οἱ πιὸ μεγάλοι καὶ μυαλωμένοι μὲ συμβούλεψαν νὰ τὸ κάνω, γιατί, λέει, ὁ μισθός μου ἦταν μία διασφάλιση.
   Σήμερα, λοιπόν, ποὺ ἠλικιακὰ βρίσκομαι «σ᾽τοῦ δρόμου τὰ μισά», ὑπερβαίνοντας σιγὰ σιγὰ τὰ πενήντα, ξυπνῶ μία ἡμέρα καὶ βλέπω τὸ φυσικό μου προστάτη, τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος, νὰ συγχαίρει τὸν κ. πρωθυπουργό, διότι μὲ ἀπέλυσε. Βλέπω τὸν πνευματικὸ πατέρα καὶ Προκαθήμενο τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας νὰ εὐχαριστεῖ τὴν κοσμικὴ ἐξουσία, διότι ἐμένα καὶ μερικὲς χιλιάδες συναδέλφους μας, μαζὶ μὲ τὶς οἰκογένειές μας, μᾶς ἀφήνει μετέωρους στὶς ἀποφάσεις καὶ στὶς διαθέσεις τῶν πολιτικῶν τῆς κάθε ἐποχῆς. Μᾶλλον δὲν ἦταν ἀρκετὸ ὅτι τὰ ὀκτὼ χρόνια τῆς κρίσεως συμπαραστάθηκα στοὺς ἀνθρώπους ὑποφέροντας μαζί τους, ταΐζοντάς τους ἀπὸ τὸ συσσίτιο τῆς ἐνορίας μου, πληρώνοντας τοὺς λογαριασμούς τους, ἐξαντλώντας κάθε γνωριμία μου γιὰ νὰ ἔχουν φάρμακα καὶ περίθαλψη.
. Ἔγινα ὁ πιὸ φτωχὸς ἀπ’ τοὺς φτωχούς, ἀφοῦ ὁ μισθός μου κατέστη ὁ χαμηλότερος τοῦ δημοσίου τομέα. Ζητιάνεψα γιὰ τὸ χατίρι τους πολλὲς φορές. Σταμάτησα τὰ ἔργα τοῦ ναοῦ, γιὰ νὰ γίνουν τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς φιλανθρωπίας. Μοιραστήκαμε ὅλοι μαζὶ τὸ πιάτο, τὸ ζεστὸ φαΐ, τὸ δάκρυ τῆς ἀπόγνωσης, τὸ χαμόγελο τῆς παρηγοριᾶς, τὴν ἀγκαλιὰ τῆς ἀλληλοστήριξης… Συμπορευθήκαμε καὶ συλλειτουργήσαμε μὲ τὸ Δεσπότη μας ἀρχηγό, κι ὅλοι μαζὶ ἑνωμένοι στὴ μεγάλη Ἐκκλησιὰ τῆς ὑπομονῆς. Πήγαμε μπροστά. Δὲν διχαστήκαμε. Ἔνιωσα ἕνα σῶμα μὲ ὅλους, ἕνας λαὸς κοινός, ἀγαπημένος, γιατί κι ἐμεῖς κομμάτι αὐτοῦ τοῦ λαοῦ εἴμαστε. Τώρα ἐλπίζαμε πὼς θὰ ξεφύγουμε ἐπιτέλους. Ἐλπίζαμε σὲ ἕνα φῶς.
. Ἐλπίδα, σὰν ὄνειρο παιδικό, ἀπραγματοποίητο ἀκόμη.
. Σκέπτομαι τώρα πιὰ πὼς μᾶλλον ἔχουν δίκιο, δὲν ἄξιζα τὴν ἰδιότητά μου ὡς δημοσίου ὑπαλλήλου καὶ ἔπρεπε νὰ ἀπολυθῶ. Σκέφτομαι πὼς ἡ πνευματικὴ ἐργασία ποὺ κατέβαλα ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια τὰ κείμενα ποὺ παρήγαγα, ἡ διδασκαλία ποὺ ἀπηύθυνα, οἱ κατασκηνώσεις τὰ καλοκαίρια ποὺ ἔστησα, ἡ νεότητα ποὺ συναναστράφηκα, οἱ τέχνες ποὺ καλλιέργησα, οἱ οἰκογένειες ποὺ ἐπανένωσα, οἱ γάμοι ποὺ εὐλόγησα, οἱ βαπτίσεις ποὺ χάρηκα, οἱ ψυχὲς ποὺ ξεκούρασα στὴν ἐξομολόγηση, οἱ οἰκογένειες ποὺ παρηγόρησα στὸ πένθος, οἱ χαρὲς ποὺ πολλαπλασίασα μὲ τὶς εὐχές μου, οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἐνθάρρυνα μὲ τὶς προτροπές μου, τὸ περιβάλλον ποὺ βοήθησα μὲ τὶς εὐαισθησίες μου καὶ πολλὰ ἀκόμη, ποὺ αὐτὴ τὴ στιγμὴ μοῦ διαφεύγουν λόγῳ σύγχυσης, δὲν μετρᾶνε!
. Τὸ «δημοσιοϋπαλληλίκι» γιὰ μένα δὲν ἦταν ντροπή. Ἦταν τιμή. Ἦταν μία ἔνδειξη ἐκτίμησης τῆς πολιτείας γιὰ μένα ποὺ δούλευα γιὰ ἐκείνη καὶ γιὰ τὸν λαό. Δὲν ἦταν βόλεμα. Ἦταν μία μικρὴ ἀνάπαυση γιὰ νὰ μὴ «διακονῶ τραπέζας», ἀλλὰ νὰ εἶμαι ἀνέμελος στὴν ἐπίδοση τῶν πνευματικῶν καθηκόντων καὶ τῆς διακονίας μου. Φαίνεται ὅμως πὼς οἱ κεφαλὲς τοῦ Κράτους καὶ τῆς Ἐκκλησίας δὲν συμφωνοῦν μαζί μου. Ἐκεῖνοι ἀποφάσισαν πὼς ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα πρέπει νὰ ἔχω μέριμνα γιὰ τὸν βιοπορισμὸ τῶν παιδιῶν μου, γιὰ τὴν ἀποπληρωμὴ τῶν δόσεων, γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τῶν ἀτελείωτων λογαριασμῶν, γιὰ τὴν τακτοποίηση τῶν φορολογικῶν μου ὑποχρεώσεων. Ἔτσι ὁ ἕνας θὰ δώσει τὴ θέση μου σὲ κάποιον ἄλλον, ποὺ θὰ τὸν προσλάβει τώρα, γιὰ νὰ μὲ κάνει μισητὸ καὶ ἀντιπαθητικὸ ἀπέναντι στὴν κοινωνία, ἐπειδὴ τοῦ ἔτρωγα τὴ θέση τόσα χρόνια, καὶ ὁ ἄλλος θὰ μὲ παρηγορήσει μὲ λόγια πατρικὰ καὶ ὄμορφα, ποὺ ἀκούγονται ἀπόλυτα ψεύτικα, ὅταν δὲν τὰ νιώθουμε ἐμεῖς οἱ κληρικοί…
. Δόξα τῷ Θεῷ, οἱ δύο τους ἀποφάσισαν «γιὰ μένα χωρὶς ἐμένα», βεβαίως «γιὰ τὸ καλό μου» καὶ ἔτσι ξαφνικὰ «…ἀνεπαισθήτως μ’ ἔκλεισαν ἀπὸ τὸν κόσμον ἔξω», ποὺ θά ’λεγε κι ὁ φίλος μου ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια. Ἔτσι ἡ Ἑλλάδα μπορεῖ πλέον νὰ χαρεῖ, διότι ἀπαλλάχθηκε ἀπὸ τοὺς χαραμοφάηδες ποὺ τὴν ἄρμεγαν τόσα χρόνια καὶ τώρα πλέον λαμπρὰ θὰ τραβήξει τὸν δρόμο τῆς προόδου καὶ τῆς εὐημερίας! Καλὴ πορεία.