Ἀπὸ τὸ βιβλίο «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ»
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 72-78

Εικονα της ανθρωποτητας

ΟΧΙ ΔΕ ΜΟΝΟΝ μεμονωμένοι υπάρξεις ή ἐθνότη­τες άλλά καί ή άνθρωπότης έν τῷ συνόλῳ της ομοιάζει μέ τήν εικόνα τοῦ Προμηθέως.
Ή άνθρωπότης, ώς ό Προμηθεύς, έπανεστάτησε κατά τοῦ Θεοῦ. Τό «ἐγώ» έκάστου ὑπό διαφόρους αύτοῦ ἐκφάνσεις έθεοποιήθη. Ό Δεκάλογος έθραύσθη. Αιώνιοι νόμοι κατεπατήθησαν. Νέοι χρυσοί μόσχοι κατεσκευάσθησαν καί έλατρεύθησαν. Ό μεταλλικός ήχος τοῦ χρυσοῦ νομίσματος συνεκλόνισε τάς καρδίας ὅλων. Τό ψεῦδος, ή άπάτη, ή κλοπή, ή μοιχεία, ή πορνεία, ή άδικία, τά εγκλήματα κατά τῆς ζωῆς, τῆς τιμῆς καί τῆς περιουσίας τῶν ἄλλων έπολλαπλασιάσθησαν ὡς ή άμμος της θαλάσσης. Οἱ ἁμαρτίες έγινα βουνά, Καύκασοι έπάνω εἰς τούς ὁποίους μέ σιδηρένες ἀλυσίδες ἔδεσε τήν ανθρωπότητα ό εωσφόρος. Και ή σύγχρονος άνθρωπότης άναστενάζει, ὅπως άνεστέναζε ἡ προχρισπανική. Ζητεῖ ἐπιμόνως σωτῆρα, ἐλευθερωτή. Και κατά τον 20όν αιώνα έπαρουσιάσθησαν πολλοί διεκδικοῦντες τον τίτλον τοῦ ἐλευθερωτοῦ τοῦ κόσμου. Ήμεῖς, εἶπαν εἰς τήν Ευρώπη καί τήν ανθρωπότητα, θά σέ έλευθερώσουμε άπό τήν δουλείαν σου. Οἱ ψεῦτες! ’Αντί νά τήν ἀπελευθερώσουν, συνετέλεσαν ώστε τά δεσμά της νά γίνουν ακόμη σκληρότερα καί ή σφύρα τοῦ εωσφόρου νά θρυμματίζη ὅ,τι ώς λείψανο ελευθερίας ἀπέμεινε στον κόσμο. Οἱ ψεῦστες! Υπόσχονται έλευθερία είς τούς άλλους, ένῶ οἱ ἴδιοι εἶνε Προμηθείς δεσμῶται, ἔχοντες πρῶτοι αὐτοί ἀνάγκη έλευθερωτοῦ. Διά νά λύσης άλλους, πρέπει σύ νά έχης χέρια καί πόδια έλεύθερα. Οί ψεῦσται! Τά όνόματά των -άς μή τά άναφέρωμε- εἶνε γνωστά είς τον κόσμο καί πολλὲς γενεές θά τά άναφέρουν μέ φρίκη. Όχι σωτῆρες αλλά καταστροφείς καί δήμιοι άπεδείχθησαν.

Κάτι παρόμοιον συνέβαινε καί μέ τον άρχαῖο κόσμο. Έπόθει έλευθερία καί ευκολα ἀγκάλιαζε ἐκείνους ποὺ τοῦ ὑποσχόταν τήν έλευθερία. Καί έπάνω είς τον ένθουσιασμόν τούς ώνόμαζε έλευθερωτάς, νέους Ήρακλεῖς πού θά έκαθάριζον τήν κόπρον τοῦ Αὐγείου και θά έφόνευον τήν Λερναίαν Ὕδραν! Ό Κικέρων, ό μέγας αυτός ρήτωρ και φιλόσοφος τής ‘Ρώμης, διεκωμώδησε τούς ψευδοσωτῆρες τούτους. Ἀρίθμησε καὶ βρῆκε ὅτι 32 Ήρακλιδες έν μέσω τῆς απέραντου ‘Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας εἶχαν έως τότε ἐμφανισθῆ, χωρίς ή κατάστασις τῶν πραγμάτων νά μεταβληθῆ. 32 σωτῆρες!
Καί σήμερον, εποχήν μεγάλων ανησυχιῶν, πολλοί ψευδοσωτῆρες παρουσιάζονται. Ό ένας πέφτει, ό άλλος σηκώνεται καί διεκδικεῖ τήν διαδοχήν. Ενοχοι αυτοί, διά τήν ἀπάτη τήν οποία κάνουν εις βάρος τῆς ευτυχίας τοῦ κόσμου. ’Ένοχοι ὅμως καί οί λαοί, οί οποίοι δέν στρέφουν τά βλέμματα προς τήν Βηθλεέμ διά νά δουν τον ἀστέρα πού προμηνύει τήν εὐδοκία μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, τήν χαράν καί τήν ειρήνην ἐνοχοι, διότι δέν θέλουν νά πορευθοῦν προς τον Ίορδάνη καί ακούσουν εκεί τήν φωνήν «Οὗτός ἐστιν ό υιός μου ό άγαπητός, έν ᾧ εύδόκησα» (Ματθ. 3,17). Αυτός εἶνε ό Σωτήρ, ό Ελευθερωτής τοῦ κόσμου. Ουρανέ καί γῆ! Οἱ  ἀνθρωποι τοῦ 20οῦ αἰώνος ακούουν ὅλους τούς άπατεώνας, πού είς τά χείλη έχουν τό μειδίαμα καί είς τήν καρδίαν κρύπτουν τό έγχειρίδιον, άλλά δέν θέλουν ν’ άκούσουν ’Εκεῖνον όστις είπεν «Έγώ ειμι ή οδό ς και ή άλήθεια και ή ζωή» (Ίωάν. 14,6).
Δώσατέ μου ένα λαό, ό οποῖος ἀπό τοῦ ἀνωτάτου ἀρχοντος μέχρι τοῦ τελευταίου πολίτου νά έφαρμόζη τον νόμο τοῦ Κυρίου και νά μή παρεκκλίνη ούδ’ επ ’ έλάχιστον άπό τήν γραμμήν πού έχάραξεν εκεῖνος μέ τό αίμά του, καί τότε θά δῆτε τήν τεραστία διαφορά καί θά ανακράξετε· Αυτός εἶνε ὁ Σωτήρ , οί ἁλλοι εἶνε ψευδοσωτῆρες. Άλλ’ εάν ή άνθρωπότης ώς σύνολο ἐπιμένη νά κυλιέται μέσα είς τήν νεοειδωλολατρία, άρκετά ευτυχῶς εύγενῆ πνεύματα, ώς οί αρχαῖοι μάγοι, άφυπνίζονται κατά καιρούς, βλέπουν καί πάλιν τό άστρο τῆς Βηθλεέμ νά φωτίζη τον έσωτερικόν των κόσμο, καί καλοῦν καί άλλας ψυχάς προς τον Σωτήρα· «Δεῦτε ἴδωμεν, πιστοί, ποῦ έγεννήθη ό Χριστός»

Ό Ισπανός Άνδρέας Όβεχέρο, ἄλλοτε άθεος, ὁ ὁποῖος έζησε τήν φρίκη φοβερῶν ήμερῶν τῆς πατρίδος του, μετενόησε καί είπε τά εξής.
«Δεν θά έπρεπε πλέον νά υπάρχουν άπιστοι, διότι τήν πληγήν, τήν οποίαν φέρει ό Ιησοῦς Χριστός είς τήν πλευράν του, δυνάμεθα ὅλοι νά τήν έγγίσωμε και νά πιστεύσωμεν, ὅπως ό άπιστος Θωμᾶς. Ύπό τό φως τῶν φλογῶν των τόσων ναῶν μας, πού παρεδόθησαν άπό τούς άνατροπεῖς είς τό πῦρ, ή αλήθεια αυτή φαίνεται ήδη καθαρά γραμμένη ὅπως εινε μέ τό αἶμα τῶν μαρτύρων μας. Μόνη ή κοινωνική άλήθεια τοῦ χριστιανισμοῦ και τῆς Εκκλησίας περικλείει τήν σωτηρίαν τῶν ἐργαζομένων. Καί ὅταν λέγω έργαζομένους, δεν  έννοῶ μόνον τούς έργάτας, άλλά όλους τούς άξιους τοῦ ονόματος των άνθρώπους, διότι μόνον ή έργασία καθιστά τούς άνθρώπους άξιους τής άποστολῆς των…».

Ό ’Άγγλος ’Ιωάννης Μίδλεττον Μώρρυ, άθεος και αυτός, έπέστρεψε τό 1938 εις τον Χριστόν και έδημοσίευσεν εις τάς έφημερίδας τα έξης.
«Άνεκάλυψα ότι ή άξία τῆς άτομικῆς προσωπικότητος εἶνε ύψίστη, διότι θεωρῶ τον Χριστόν ώς τό ὑψιστον παράδειγμα τοῦ άτόμου. Ή μόνη οδός διά νά δικαιώσι και υποστήριξη κάνεις τήν άξίαν αύτήν, εινε ή έπιστροφή εις τήν πηγήν της. Ή πηγή είνε ή θεία ένανθρώπησις τοῦ Ίησοῦ. Τά πέντε τελευταία έτη (1934 – 1938) μέ έπεισαν πράγματι, ότι τίποτε δέν μπορεῖ ν’ άντισταθή είς τήν νεοειδωλολατρίαν, είμή ή ώργανωμένη χριστια­νική Εκκλησία…».
Ό δέ διαπρεπής ποιητής Φραγκίσκος Ζάμ ομολο­γεί τά έξης. «Ειχα καταντήσει ένας ειδωλολάτρης, άλλά μετέβην μίαν Κυριακήν είς τήν έκκλησίαν και είδα νά άναβλύζουν τά δάκρυα τής μετανοίας. Άλλά τά δάκρυα αυτά ήσαν δάκρυα χαρᾶς. Μέσα είς τά κατάβαθα τῆς υπάρξεώς μου ήρχισε νά άνατέλλη μιά χαρά. Είνε δυνατόν ό άνθρωπος νά γίνη κάτοχος μιας τέτοιας χαράς;…».
Αυτοί οι σοφοί και πολλοί άλλοι, παλαιότεροι και νεώτεροι, ξένοι και Ἕλληνες, τῶν οποίων οί σωτήριες φωνές κατά καιρούς ακούονται, εἶνε τά χελιδόνια πού πετοῦν διά ν’ αναγγείλουν, ὅτι μετά τον βαρύν χειμώνα τοῦ υλισμού ανατέλλουν αί ήμέραι τῆς άνοίξεως, αί λαμπραί ήμέραι ενός νέου χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ, ὅστις θά βυθίση βαθύτερον τό αροτρον τοῦ ευαγγελίου εις τάς καρδίας τῶν ατόμων και θησαυροί θείας ευλογίας θά πλημμυρί­σουν τήν γην. Αυτού τού πολιτισμού, δστις κέντρον θά έχη τον Χριστόν, προφήτις καί κήρυξ καί μάρτυς υπάρχει ή άγαπητή μας πατρίς, ή Ε λ λ ά ς.
Καί μέ τήν αισιοδοξίαν αυτήν, πού δημιουργεί είς τήν καρδίαν μας ή επέτειος τῆς έορτῆς τῆς γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τελειώνομεν τό αρθρον τοῦτο, ένθυμούμενοι καί πάλιν τήν προφητείαν τού σοφού προγόνου μας Πολυβίου (204 -120 π.Χ.), ὅτι τά γεγονότα, τά οποία καί ημείς βλέπομε επί τῶν ημερῶν μας, παρ’ ὅλην τήν πολλαπλότητα καί τήν τραγικότητά των, κατευθύνονται άνωθεν προς ένα θειον σκοπόν, προς μίαν ενότητα, προς τήν ἑνότητα εκείνην, περί τῆς οποίας ό έν σπηλαίω τῆς Βηθλεέμ γεννηθεῖς Κύριος είπε- «Γενήσεται μία ποίμνη, εις ποιμήν» (Ίωάν. 10,16).