Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ.15
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

 Τα σωτηρια «μη»

Τὸ πρῶτο βῆμα τῆς ἁμαρτίας, ἡ πρώτη ἀφορμὴ εἶνε τὸ ὑπερήφανο φρόνημα.
Ἡ ἀρχὴ τῆς ἁμαρτίας εἶνε ἡ ὑπερηφάνεια. Αὐτὸ βλέπουμε στὴν παραβολὴ τοῦ ἀσώτου. Τὸ πατρικὸ σπίτι τοῦ νεώτερου γυιοῦ, τὸ παλάτι στὸ ὁποῖο ζοῦσε ὡς πρίγκιπας, τοῦ ἐφάνη στενάχωρο. Ἤθελε νὰ φτειάξη τὴ ζωή του μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεό, μακριὰ ἀπὸ τὴν ἐπίβλεψι τοῦ οὐρανίου Πατέρα. Ἐνόμιζε ὅτι θὰ γίνῃ εὐτυχής – καὶ αὐτὴ εἶνε ἡ μεγάλη πλάνη τοῦ κόσμου. Νομίζει ὁ ἄνθρωπος ὅτι θὰ γίνῃ εὐτυχής, χωρὶς τὸν Θεό. Ἐστενοχωρεῖτο ἀπὸ τοὺς πατρικοὺς περιορισμούς. Ἀλλὰ ποιός πατέρας ποὺ ἀγαπᾷ τὸ παιδί του, δὲν τὸ περιορίζει; Μόνο γονεῖς ἀδιάφοροι τελείως ἀφήνουν τὰ παιδιά τους ἀνεξέλεγκτα. Ἀλλὰ ὁ πατέρας ὁ φιλόστοργος πονεῖ γιὰ τὸ παιδί του. Ποιά μάνα εἶνε ἐκείνη, ποὺ βλέπει τὸ παιδί της νὰ πλησιάζῃ κοντὰ στὸ μαγκάλι μὲ τ᾿ ἀναμμένα κάρβουνα καὶ δὲν φωνάζει «Παιδί μου, μὴν πιάνεις τὰ κάρβουνα· θὰ καῇς»; Ποιός φίλος εἶνε ἐκεῖνος ποὺ βλέπει τὸν φίλον του νὰ κινδυνεύῃ καὶ δὲν φωνάζει γιὰ νὰ τὸν σώσῃ; Ἔτσι καὶ ὁ οὐράνιος Πατέρας μας φωνάζει. Γι᾿ αὐτὸ ἡ θρησκεία μας ἔχει ἀναμφισβήτητα «μή»· «μὴ κλέψῃς», «μὴ μοιχεύσῃς», «μὴ φονεύσῃς», «μὴ ψευδομαρτυρήσῃς» (Μᾶρκ. 10,19· Λουκ. 18,20). Ἔχει τὰ «μή». Ἀλλ᾿ ἐκεῖνα τὰ «μή» εἶνε σωτήρια. Ἐκεῖνα τὰ «μή» εἶνε οἱ κόκκινες παντιέρες.
Ὅπως ἀκριβῶς ὁ σταθμάρχης σηκώνει κόκκινη σημαία καὶ εἰδοποιεῖ ὅτι εἶνε κίνδυνος – θάνατος νὰ περάσῃς πάνω ἀπὸ τὶς γραμμές, κατὰ παρόμοιον τρόπον καὶ τὸ Εὐαγγέλιο ὑψώνει τέτοια φωτεινὰ σήματα, στὰ ὁποῖα γράφει· Προσοχή, κίνδυνος – θάνατος!
Αὐτὰ τὰ «μή» εἶνε ἐνοχλητικά. Γι᾿ αὐτὸ θέλει ὁ ἄνθρωπος νὰ περάσῃ τὶς γραμμὲς αὐτές, νὰ διασπάσῃ τοὺς χαλινούς, καὶ νὰ γίνῃ δῆθεν ἐλεύθερος καὶ εὐτυχής.
Τὸ πρῶτο, λοιπόν, βῆμα τῆς ἁμαρτίας εἶνε ἡ ὑπερηφάνεια. Ἔφυγε ὁ νεώτερος γυιὸς λόγῳ ὑπερηφανείας ἀπὸ τὸ πατρικό του σπίτι, γιὰ νὰ ζήσῃ μία ζωὴ ἀνεξέλεγκτη, ἐλεύθερη καὶ ἀσύδοτη.
Ἔφυγε εἰς μακρινὴ χώρα, «καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως» (Λουκ. 15,13).
Τί εἶνε ἡ ἁμαρτία;