Τι διδασκει η Ορθοδοξια μας

για το προσωπο της Υπεραγιας Θεοτοκου

Ἀπόσπασμα ὁμιλίας ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αὐγουστινο Καντιώτη
στὸν ἱ. ναὸ Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης στις 10-8-1989

Ἔξω ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία οἱ αἱρετικοὶ διχάζονται ὡς πρὸς τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας· ἄλλοι τὴν ὑπερτιμοῦν, καὶ ἄλλοι τὴν ὑποτιμοῦν. Ἐμεῖς τί λέμε;
Ἡ Ὀρθοδοξία παραδέχεται, ὅτι ἡ Παναγία εἶνε ἀνώτερη ἀπὸ τοὺς πατριάρχας καὶ τοὺς προφήτας τῆς παλαιᾶς διαθήκης, ἀνώτερη ἀπὸ τὸν Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο, ἀνώτερη ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους, ἀνώτερη ἀκόμα κι ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους. Ἡ Παναγία εἶνε παραπάνω ἀπ᾿ ὅλους. Ἀλλὰ δὲν εἶνε Θεός· ἐδῶ σταματοῦμε. Διότι ἡ θεοποίησις τῆς Παναγίας εἶνε αἵρεσις. Αἱρετικοὶ εἶχαν θεοποιήσει τὴν Παναγία. Ἐμεῖς δὲν τὴ θεοποιοῦμε· δὲν λέμε, ὅτι ἡ Παναγία εἶνε Θεός.
Ἡ Παναγία, ἐν σχέσει μὲ τὸ Θεό, μὲ τὸ Χριστό, εἶνε καὶ αὐτὴ μία «δούλη»· ἔτσι ὀνομάζει τὸν ἑαυτό της ἡ ἰδία:  «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου» (Λουκ. 1,35-38). Ἔτσι εἶπε ἡ Παναγία· ὅτι εἶνε μιὰ «δούλη» τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ εἶνε ἁμαρτία αὐτὸ ποὺ παρατηρεῖται καμμιὰ φορὰ ἀπὸ ἄγνοια, νὰ τιμοῦν τὴν Παναγία παραπάνω ἀπὸ τὸ Χριστό (κάπου εἶδα λ.χ. μπροστὰ στὸ Χριστὸ νὰ ἔχουν μιὰ μικρὰ καντήλα, καὶ μπροστὰ στὴν Παναγιὰ μιὰ μεγάλη καντήλα).
Ὡρισμένοι αἱρετικοὶ ὅμως, ὄχι ἀπὸ ἄγνοια ἀλλ᾿ ἀπὸ σατανικὴ ἐπιμονή, θεωροῦν τὴν Παναγία σὰν Θεό· ὅπως οἱ ἀρχαῖοι εἰδωλολάτραι πρόγονοί μας εἴχανε τὴν Ἄρτεμι, τὴν Ἀθηνᾶ κ.τ.λ.. Ὄχι τέτοια πράγματα. Αὐτὸ εἶνε τὸ ἕνα ἄκρο, τὸ ὁποῖο κρατοῦν οἱ παπικοί. Αὐτοί, οἱ φράγκοι, τὴν Παναγία τὴν ἔχουν πολὺ ψηλά, τὴν τιμοῦν σχεδὸν σὰν Θεό, τῆς φτειάχνουν καὶ ἀγάλματα. Αὐτοὶ ἔχουν τὴν λεγομένη Μαριολατρία.
Οἱ ἄλλοι ἀντιθέτως πηγαίνουν στὸ ἄλλο ἄκρο. Εἶνε οἱ προτεστάνται. Αὐτοὶ τί λένε; Ὑποτιμοῦν τὴν Παναγία. Τὴν θεωροῦν μιὰ ἁπλῆ γυναῖκα. Τί εἶνε, σοῦ λένε, ἡ Μαρία; εἶνε ὅπως ὅλες οἱ γυναῖκες. Καὶ ἐνῷ οἱ παπικοὶ τῆς ἔχουν καὶ ἀγάλματα, οἱ προτεστάνται δὲν τῆς ἔχουν οὔτε εἰκόνα. Οἱ δὲ χιλιασταὶ οὔτε ν᾿ ἀκούσουν θέλουν γιὰ τὴν Παναγία.
Ἐμεῖς λοιπόν, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, εἴμεθα στὸ μέσον. Ἡ Ὀρθοδοξία οὔτε μὲ τοὺς προτεστάντες πάει, οὔτε μὲ τοὺς παπικοὺς πάει. Καὶ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας, ὅτι ἡ Παναγία εἶνε ὑπεράνω ὅλων τῶν ἁγίων, ἀλλὰ ὄχι Θεός· καὶ ὅτι ἀξιώθηκε νὰ γεννήσῃ ὑπὲρ φύσιν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε κατὰ τρόπο ὑπερφυσικό, θαυμαστό, μυστηριώδη, τρόπον ἄγνωστον τοῖς ἀνθρώποις. Αὐτὰ πιστεύει ἡ Ἐκκλησία μας γιὰ τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ ἔτσι τιμοῦμε ἐμεῖς τὴν Παναγία.

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΩΣΗ ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ, ΟΠΩΣ ΕΝΩΣΕ ΤΟΥΣ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΝΕΑ ΨΕΥΤΟ-ΕΚΚΛΗΣΙΑ! ΕΒΑΛΕ ΣΗΜΕΡΑ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ) ΣΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ΝΑ ΚΗΡΥΧΘΗ ΑΠΟ ΤΟΥ ΑΜΒΩΝΟΣ Η ΝΕΑ ΑΙΡΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ!!!

Διαβάστε τὴν ἐγκύκλιο του, που ἀνεγνώσθη στους Ὀρθοδόξους ναούς, «ἐπ᾿ ἐκκλησίας κατά τήν Κυριακήν τῆς Τυρινῆς, ι΄ Μαρτίου [2019], ἀμέσως μετά τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον».
«…Εὔχεσθε καί προσεύχεσθε, τιμιώτατοι ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ, νά ἀξιωθῶμεν, ἄνωθεν ἐπινεύσει καί ἀρωγῇ, πρεσβείαις δέ τῆς Ἁγιοπρώτου Θεοτόκου καί πάντων τῶν Ἁγίων…».
Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΑ ΖΥΓΙΑ ΤΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ!!! «ΑΓΙΟΠΡΩΤΟΥ» λέει, Ή ΚΑΙ ΠΡΩΤΑΓΙΑΣ!!!  ΓΙΑΝΝΗΣ ὴ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ,  το ἴδιο!

ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ

Συνεργάτου μας

   Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Κορινθίους Α´ ἐπιστολήν του (1,10) «παρακαλεῖ … ἴνα τό αυτό λέγωμεν πάντες. Νά μή κομματιαζώμαστε (σχίσματα), νάχουμε ἴδιο μυαλό καί ἴδια γνώμη». Καί ἐρωτᾶ (αὐτόθι στιχ.20). «Ποῦ σοφός, ποῦ γραμματεύς, ποῦ συζητητής ..(τότε); Θέλετε; Καί σήμερα.
Αυτοσοφία καί Υπερσοφία ο Θεός αϊδίως, δέν επέτρεψε στόν, σχετικήν σοφίαν έχοντα, άνθρωπον, νά γνωρίση δι’ αυτής τόν Θεόν, αλλά θέλησε (ο Θεός) «διά της μωρίας του κηρύγματος νά σωθούν οι εις το πρόσωπον Αυτού αποθέτοντες την πίστιν και την ελπίδα των» άνθρωποι (Α´ Κορ. 1,20-21).
Πίστις των Ορθοδὀξων, της Μιάς Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, υπάρχει εκπεφρασμένη εντός, καί εριδομένη εις, τό «κατά τας Γραφάς», εις τα της Ιεράς Παραδόσεως, εια τα των Αγίων καί Θεοσόφων Αποστόλων καί Πατέρων, ως αυτοί, εν Οικουμενικαίς, Τοπικαίς Συνόδοις καί Επιστολαίς αυτών διετάξαντω και επαφήκαν ημίν. Της (Εκκλησίας) σήμερον, «Συνοδικώ Συστήματι» αυτής δογματιζούσης καί συναποφασιζούσης.
Ετι όμως σήμερον, τίς «μόνος» τολμά, υπερβαίνων καί αγνοών πάντας και πάντα, να αποφασίζη και να δογματίζη; Ποῖος μόνος, αυθαιρέτως, δικαιούται να κρίνη, συγκρίνη, αξιολογήση, αναβιβάση, καταβιβάση, υποβιβάση, κατατάξη, ή, αποβάλη, αφορίση, θέση εἰς ακοινωνησίαν, καθαιρέση, ή, θέση τινά εις αργίαν, τρόπω ξένω και αγνώστω τοις Ιεροίς Κανόσι; Παράξενο; Οχι!! Συνηθέστατο! Αρκεί νά «πολιτεύεται η ζωή (σου)» κατά τον Κατηχητικόν Λόγον της ημέρας του Πάσχα, του Ιερού Χρυσοστόμου. Νά κινήσαι απελεύθερος, καί να δραστηριοποιήσαι (ως πρόσωπον), κατά τόν Αριστοτέλην, μετέχων ενεργώς εις τα της Κοινωνίας ως «πολιτικόν ζώον», καί μή, αφιστάμενος της πολιτικής (θέλεις; και της θρησκευτικής ζωής), αποσυνδεόμενος του α’ συνθετικού της προτάσεως, αποβής, ούτω, απολιτικόν «ζώον», ήτοι βοσκηματώδης ύπαρξις, αδυνατούσα να διακρίνη τον αυθαιρετούντα και αντικανονικώς διοικούντα, ενεργούντα, αποφαινόμενον, δογματίζοντα και νομοθετούντα. Ον, ως εκνόμως πράττοντα, θά έδει, από καιρού νά ειχες απορρίψει και απομακρύνει τούτον, Συνοδικώς (δε) καί τής Εκκλησίας Συνόλου συμπρατούσης καί συναποφασιζούσης πρός τούτο.

Ταύτα πάντα, αφορώσιν εις τα υπό τού Πατριάρχου Βαρθολομαίου εσχάτως, δι’ εγκυκλίου, διακανονιζόμενα, καθοριζόμενα καί, αθέσμως και αντικανονικώς, επιβαλλόμενα, περί Τό Πάντιμον Πρόσωπον Τής Πανυπερευλογημένης Μητρός Τού ενανθρωπήσαντος Σωτήρος ημών, Ιησού Χριστού. Ην, ή και ως Θεοτόκον Αυτήν ανέχεται(!) καλείσθαι και ονομάζεσθαι, μειοί (μειώνει, σμικραίνει, ελαττώνει, αδικεί) τό Υψος Αυτής, μέ τό νά Τήν «συστιχεί», έστω και ως Πρώτην τοποθετών Αυτήν, εις τό αυτό επίπεδο, τήν αυτήν ευθυγράμμισιν καί τό αυτό ισοστάσιον, μετά πάντων τών Αγίων, ως «Πρωτ-Αγίας, Πρωταγίας»!!! Πάνυ αστόχως. Mάλιστα ὡς δασεινομένης τῆς λέξεως Ἁγία: «Πρωθ᾽-Ἁγίας, Πρωθαγίας»!!

Ειτε εν τή συντάξει ατόμων πλάϊ – πλάϊ διά του (προστάγματος) «ζυγιθείτε», είτε διά του «στοιχιθείτε», ότε, διά της προτάσεως των δύο χειρών (οριζοντίως), απτώμεθα αναιπαισθήτως τό όπισθεν μέρος των (δύο) ώμων του πρόσθεν ημών προ-τασσομένου καί (μεθ’ όλων) συντασσομένου. Εστω και αν, οι πάντες (Αγιοι) συ(ν)-στοιχούσιν όπισθεν της Πρώτης – ως προ-τεθείσης καί προ-ισταμένης αγίας Επί Κεφαλής – Της Θεοτόκου ούσης ταύτης. Τής «Κεφαλής» τών συστοιχούντων Αγίων. Μετά βαθυτάτου σεβασμού καί συγνώμης. Ταπεινός ικέτης. Πατριάρχα μου. Οσες φορές κι’ άν τό θές «Παναγιώτατε», (ανθρώπινα σχήματα παρερχόμενα πάντα ταύτα). Απαγε της βλασφημίας!!! Γιά τόσα αγωνίζεσαι, καί καλά κάνεις. Καί, ταπεινα, μπράβο σου! Λίγοι μπορούν να διαβάσουν την κάθε λεπτομέρεια των Πολιτικο-Κοινωνικών κινήσεών σου. Δυσκολώτατα και αντιπαλαίοντα τα, καθημερινά, προβλήματα. Δώη σοι Κύριος σοφίαν και δύναμιν. Πάσαν τήν βουλήν σου, πρός το συμφέρον της Μιάς Μητρός Εκκλησίας πληρώσαι! Μόνον, μή θίγε τα της «αψαύτου» Μητρός Του Θεού!!! Δέν δηλώ «Μαριολάτρης». Ιεραρχώ «ταπεινή τη καρδία και φοβούμενος τους λόγους Του Κυρίου» τα πάντα. Ανεβάστε λίγο τους μή τιμώντας αξίως τήν Θεοτόκον. Εμπνεύσατε εἰς αυτούς σεβασμόν. Δύνασθε. Διαβλέπω τούτο.
Καί εις το σημείον αυτό, επιτρέψατέ μου νά διαβιβάσω αυτολεξί, καί τα όσα ο κεκμηκώς πνευματικός μου πατήρ μου ανέθεσε νά σημειώσω. Επαναλαμβάνω, αυτολεξί καί χωρίς περιστροφές!
Πατριάρχα, επάνευρε το απωλεσθέν «μέτρον» καί επιμέτρησον, τό «λιλιπούτειον δέμα σου – το χοϊκόν καί φθοράν μέλλον ιδείν «ψυχικόν σώμα σου»(Α’ Κορ.15,44) – , συναισθήσει Ζακχαϊκή συγκρίνων τούτο, πρός το της Υψηλοτέρας τών ουρανών.
Ας «σε ταράξη ο, εξ αιτίας του πλήθους τών ανομιών, κίνδυνος βυθίσεώς σου!
Ας ευρεθή ο Τίμιος Σταυρός, «Ζυγός δικαιοσήνης (Ουκρανικής, σης, τεχνοτροπίας !), απαλλάττων σε της φρικτής είς Αδου βυθίσεως, μετά ποιάν τινα, ευκταίαν, μεταμέλειαν και διόρθωσίν σου.
Διάτρυτος πάντοθεν διαγιγνωσκόμενος, «κατάρτισον» (μπάλωσε τίς τρύπες, τα κενά, τά «Συγκρητιστικά» ανοίγματα), συμπληρών τάς περί την «Σωματικήν Αγωγήν» γνώσεις σου περί τήν «ζύγισιν» καί «στοίχισιν», Αλυτάρχης (άρχων τού πεδίου αθλήσεων) αποδεικνύμενος, καί περί τα Αγιολογικά!
Νόησον βαθύτατα, πάντα όσα υπονοώ. Ακροάσθητι τας (τῶν…) κραυγαλέας διαμαρτυρίας τοῦ τῆς Μιάς Εκκλησίας πληρώματος, πλάϊ εἰς τάς τῶν … Διαμαρτυρομένων-Προτεσταντών ενασκουμένας (σοι) πιέσεις.
Ανησύχησον. Ανάκρουσον πρήμναν, Υπεύθυνος Οιακοστρόφος της Νοητής Νηός επανακαθιστάμενος, μετά μίαν ειλικρινή καί βαθυτάτην μεταμέλειαν καί μεταστροφήν!
Αναγνωρίζων τά λάθη, αποπτύων τάς αιρέσεις, απέχων τών σχισμάτων, λύων πάντα σύνδεσμον αδικίας καί φεύγων από των διχοστασιών, ακλινώς πλέον συμπορεύου μετά καί υπέρ της Γλυκυτάτης Ορθοδοξίας!
Μή προσχηματίζου ότι πορεύοι «τήν μέσην καί βασιλικήν οδόν(!)», ίνα εισαγάγης (στανικώς ή ελαστικώς) τούς «πάντας» εν τή εκκλησία, Αυτής , Μιάς ούσης. Πρός Αυτήν, εθελουσίως, δύναται πάς τις, εκ της αποστασίας επανακάμπτων, νά επανεισέλθη, «επιστρέφων είς τόν οίκον του». Η, οι παρά τής Μιάς ταύτης (Εκκλησίας) Πρωτευαγγελιζόμενοι, Κατηχηθέντες, εν συναισθήσει νά εισαγάγουν εαυτούς, εκουσίως καί μετ’ ευφροσύνης εντός Αυτής.
Η Μία Μήτηρ Εκκλησία δεομένη «υπέρ της των πάντων ενώσεων, διαπύρους αναπέμπουσα ευχάς, ελπίζει καί αναμένει μέ ανοικτάς αγκάλας, τήν, ελευθέρα βουλήσει, επιστροφήν ή εισαγωγήν, μή, καιροσκοπικώς, ιδιοτελώς καί στανικώς (Αύτη) προσπαθούσα νά επιτύχη τούτο, συμμετέχουσα είς μίαν τοιαύτην χαράν, καί Θεοφιλή Πανήγυριν!

Οι Αγιοι, έχουσιν αμφοτέρας τάς χείρας πάντοτε εν ανατάσει
(καί ουχί εν προτάσει – πρό στοίχισιν – πολλώ μάλλον μή εν προπτύξει
ή ατενώς), « ού παυόμενοι τού δέεσθαι», «υψούντες οσίας τοιαύτας»
(χείρας). Τόσον οι εν τή γή, όσον καί οί εν τώ ούρανώ, οι κάτωθεν του
θυσιαστηρίου και του «Εσφαγμένου Αρνίου», προσμένοντες τήν παρά τού Θεού λύτρωσιν.
Εν τώ ουρανώ μεταστάσα η Θεοτόκος. Εν δεξιοίς Υιού Της ισταμένη,
εισακούει, προσδέχεται καί αύτη τάς εναγωνίους βοάς καί ικεσίας τών Αγίων, καί, μετά παρησίας προσάγει ταύτας τώ Υιώ καί Θεώ Της, ότι «πολύ ισχύει δέησις Μητρός πρός ευμένειαν Δεσπότου!
Ιδού η διαφοροποίησις Θεοτόκου καί Αγίων, καί ουχί, ως πάντυ ξένον καί πρωτόγνωρον, τό «Πρωταγία» – «Πρωθαγία» καί «Αγιόπρωτος»!!! Ιδού τό υπέρμετρον! Ιδού τό ασύγκριτον! Ιδού τό απροσπέλαστον! Ιδού η διάστασις καί το απροσμέτρητον χάος! Ιδού η υπερβάσα πάντας, αγγέλους καί ανθρώπους, εἰς αρετήν καί Αγιότητα ! Ιδού η αξιωθείσα «γενέσθαι Δοχείον Τού Αχωρήτου»!
Ο Δημιουργός τών πάντων. Κτιστής καί Ακτίστου, Υλικής καί Πνευματικής Δημιουργίας. «Πώς εχωρίθη εν γαστρί;»!
Πώς;; «Επιβλέψαντος Τού Υιού καί Θεού (Της), επί τήν Ταπείνωσιν Αυτής!
Ιδού ή Μήτηρ Τού Υιού καί Λόγου Τού Θεού !!!
Ἄς μᾶς σκέπη πάντοτε.