ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

ΕΝΑΓΩΝΙΟΣ ΚΑΤΑΘΕΣΙΣ ΨΥΧΗΣ

Συνεργάτου μας

ΜΕΡΟΣ Α’

«Του Κυρίου ή γή καί τό πλήρωμα αυτής, ή οικουμένη καί πάντες οι κατοικούντες εν αυτή».
«Χούς ει καί εις γήν απελεύσει».
«Πάντα ματαιότης τά ανθρώπινα όσα ούχ’ υπάρχει μετά θάνατον».
«Το απολωλός πρόβατον εγώ ειμί. Ανακάλεσέ με, Σωτήρ, καί σώσον με». (Βάλεμε πάλι σέ τάξη. Στή μάντρα!)
Τόν ληστήν, τόν Σοί βοήσαντα, επί Σταυρού Σού κρεμαμένου, Χριστέ, τό μνήσθητί μου, προαπηργάσω αυτόν πολίτην τού παραδείσου. Αυτού(τού ληστού) ταίς ικεσίαις, ή μέ τίς ικεσίες πού εμείς πρός Εσέ, Χριστέ, αναπέμπομεν, αξίωσον εμέ, (ή πάντας ημάς)αυτού τού παραδείσου, εν συναισθήσει ότι, όντως, είμαι ανάξιος (καί ανάξιοι) περισσότερον από τόν ληστήν.
Πολλά (γάρ) πταίομεν άπαντες.
«Εάν είπωμεν αμαρτίαν ούκ έχομεν (εποιήσαμεν), εαυτούς πλανώμεν καί η αλήθεια ούκ έστιν εν ημίν. ΄Ισον: Είμεθα ψεύσται! Πάς άνθρωπος ψεύστης.
Ουδείς καθαρός από ρύπου, έστω καί εάν μία ημέρα η ζωή αυτού επί τής γής».
«Επέβλεψε Κύριος επί τήν γήν καί ουδείς δίκαιος. ΄Απαντες εξέκκλιναν, άμα ηχρειώθησαν. Ήχρειώθησαν έως ενός. Ούκ έστι ποιών χρηστότητα. Ούκ έστι ποιών δικαιοσύνην».
«Συνέκλεισεν πάντας είς απήθειαν, ίνα τούς πάντας ελεήση».
«Καί εάν όλον τόν νόμον τηρήσωμεν, δούλοι αχρείοι εσμέν, καί ό οφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν».
«Ο έν ενί πταίσας, γέγονεν πάντων ένοχος».
«Ό σύ μισείς, ετέρω μή ποιήσης». «Αλλά καί όσα άν θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οί άνθρωποι, ούτω καί υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως».
«Ο δυνάμενος ποιείν καλό καί μή ποιών, αμαρτία αυτώ λογισθήσεται».
«Η δικαιοσύνη ημών, ώς ράκος άποκαθιμένης».
«Εάν άνομίας παρατηρήσης, Κύριε Κύριε, τίς υποστήσεται»; Απάντησις: «Ουδείς»!
ΖΟΥΜΙ: «Χάρητί έστε σεσωσμένοι». Ο Κύριος χατηρικά θά μάς σώση! Ποιούς; «Τούς ταπεινούς καί ησύχιους καί τρέμοντας τούς λόγους Του»(΄Ησ.66,2).
΄Αρχοντες καί Μεγιστάνες καί λοιπή Φτωχολογιά, είς τήν γήν όπου πατούμε, όλοι μεσ’ σ’ αυτήν θά μπούμε!
«Τί έχεις, άνθρωπε, ό ούκ έλαβες καί τί καυχάσαι ώς μή λαβών;»
«Πάντες ημείς είς εσμέν εν Χριστώ».
«Τά μέλη μας είναι μέλη Χριστού».
«Εσμέν σώμα Χριστού καί μέλη έκ μέρους.»
Ή Εκκλησία είναι Θείον Καθίδρυμα, πού έχει Κεφαλή Τόν Χριστό καί μέλη όλους εμάς. Ποιούς; Τους βεβαπτισμένους, «τους αφωρισθέντας»(=ξεχωρισθέντας) του κοσμικού φρονήματος, καί καταταγέντας κάτω από τήν Αιματόβρεκτη σημαία της Θυσίας Του, τους καυχομένους εν τώ Σταυρώ, Αυτού Τού Κυρίου των, τούς επιποθούντας «δούλοι Χριστού είναι», τήν μόνη δουλεία πού κάνει άπελεύθερο τόν άνθρωπο. Πού Τόν αίσθάνονται Πατέρα ώς υιοί καί θυγατέρες. Πού Τόν ομολογούν μετά παρρησίας. Πού, στόν πλησίον τόν ελάχιστον, αντικρύζουν τόν Θεόν. Πού πρός αυτόν (τόν πλησίον… θέλεις; τή χήρα καί τό ορφανό προεχόντως) εξαντλούν «τήν χρηστότητά» των, «υπηρετούντες, διακονούντες καί πιστοί οικονόμοι τών μυστηρίων», αλλά καί τών δωρεών τών ταλάντων, τής ισχύος, τής ποικίλης Χάριτος τού Θεού διαχειρισταί ευρεθώσι, Κληρικοί καί Λαικοί, εν ώ έκαστος ετάχθη.
«Μηδείς τό εαυτού ζητείτω, αλλά τό τού ετέρου έκαστος».
« Οργίζεσθε καί μή αμαρτάνετε. Α λέγετε εν ταίς καρδίαις υμών, επί ταίς κοίταις υμών κατανύγετε».
« Εστω πάς άνθρωπος ταχύς είς τό άκούσαι, βραδύς είς τό λαλήσαι, βραδύς είς οργήν».
«Τό επιεικές υμών γνωσθήτω πάσιν άνθρώποις».
«Τό εί δυνατόν ειρηνεύετε πρός πάντας».
«Μή γίνεσθε δούλοι άνθρώπων».
« Επ’ έλευθερία εκλήθητε αδελφοί».
«Ούκ εστέ εαυτών, ηγοράσθητε γάρ τιμής». (=Μέ τό πανάκριβο, τό ατίμητο Αίμα Τού Κυρίου).
«Μή οργίζεσαι είκή (αναιτίως)». ΄Αρα, υπαρχούσης αιτίας καί λόγου, θά οργισθής. «Ού φονεύσης», αλλά καί ώς ό Προφήτης Ηλίας «θά φονεύσης»! Εφόνευσεν 952 ανθρώπους καί είναι Αγιος!(Αριθ,25,10-15. Ψαλ.105,28-30 καί 35-38. Α’ Βασιλ.9,10-30).
Δέν θά στρέφεις πάντοτε «καί τήν άλλην σιαγόνα». Ρώτα Τόν Κύριο πότε δέν τήν έστρεψε καί κάνε κι’ εσύ τό ίδιο. «Κατέλειπε γάρ υπογραμμόν, ίνα άκολουθήσωμεν τοίς ίχνεσιν αυτού». Ο Χριστιανός δέν είναι καρπαζοεισπράκτορας καί αγαθομαρούλα. Διεκδικεί τήν αξιοπρέπειά του, χωρίς νά χάνη τήν Χριστιανοπρέπειά του. Βάζει τόν άλλον είς τήν θέσιν του, χωρίς νά βγαίνη αυτός άπό τήν δική του. Ο «έχων νούν Χριστού» ακουσάτω: Α’ Πέτρου 5,2 «Ποιμαίνου παρά τού επισκόπου μή αναγκαστικά, αλλά θεληματικά. Οχι αισχροκερδώς, αλλά πρόθυμα (νά αρμέγεσαι). Οχι στανικά καί αναγκαστικά. Δέν θά σέ κατεξουσιάζη καί κατακυριεύη καί θά τόν αποκαλής καί «ευεργέτη»! Πρέπει νά ομοιάζη τού Αρχιποίμενος Χριστού καί νά είναι «τύπος τών πιστών εν πάσι (πρότυπον)». Ο Ιερός Χρυσόστομος έν προκειμένω, εμμέσως, εντέλεται λέγων: «Ανθέξεσθε αυτού; Ούκ εκφεύξεσθε απ΄ αυτού;». Ο Απόστολος Παύλος ρητά καί κατηγορηματικά τονίζει: Αν ο οποιοσδήποτε, καί «άγγελος εξ ουρανού» ακόμα, έλθη καί διδάσκη αντίθετα από τά τού ευαγγελίου, «ανάθεμα έστω!»
Ας ακούσωμεν, όμως, καί τήν φωνήν των Αγίων καί Θεοφόρων Πατέρων, πώς τοποθετείται έναντι τής βασικωτάτης καί θεμελιώδους εννοίας τής Αρετής: « Αρετή εστίν Εργον, πρός Θεόν, έν Προαιρέσει». Δηλαδή, πρέπει νά κλείνη μέσα κάθε ενεργειά μας «Κόπο», νά γίνεται γιατί «τό λέγει ο Θεός» (καί όχι ο οποιοσδήποτε ουμανισμός-ανθρωπισμός ή συρμός-μόδα), καί «μέ ελευθέραν βούλησιν», όχι «αναγκαστώς»(=στανικά, μέ τή μαγκούρα), έστω καί άν τό επιτάσση ο οποιοσδήποτε κάπηλος τού Χριστού «αντί-χριστος», «ψευτο-πνευματικός» ή ό,τι άλλο. Γιατί μέ τήν πρόοδο τής επιστήμης, τής γνώσεως καί τής τεχνολογίας, οδεύουμε σέ μέρες πού «τό μαρτύριον τού αίματος» θά ωχριά έμπροσθεν «τού μαρτυρίου τής συνειδήσεως», καί αλλίμονο σ΄ αυτούς πού δέν έχουν εισέτι λάβει, έστω καί ολίγην πείραν, τής πικρότητος τής γεύσεως τού ποτηρίου αυτού!
Ακούσατε, Θρόνοι, Κυριότητες, Αρχαί, Εξουσίαι. Ακουσον Νοερά καί Λογική Φύσις. Ακουσον «συσστενάζουσα κτίσις», πανίδα, χλωρίδα, μόριον, κύτταρον, άτομον, «τεθησαυρισμένον πύρ»(Β’ Πέτρου 3, ), «η τοίς ποιήμασι Αυτού νοουμένη καί καθορωμένη αϊδιος δύναμις καί θειότης». «Εξ Αυτού, δι’ Αυτού καί είς Αυτόν έκτισται (τά πάντα)». «Αυτός ειναι η Κεφαλή τού Σώματος τής Εκκλησίας»(Κολος. 1,16-18). «Εν Αυτώ ζώμεν καί κινούμεθα καί εσμέν». «Ούκ έστι έν άλλω ούδενί ή σωτηρία»!
« Ανήρ δίψυχος ακατάστατος έν πάσαις ταίς οδοίς αυτού»
« Ανήρ ασύμβουλος, καθ’ εαυτού πολέμιος»
«Ουδείς δύναται βλάψαι ( Ιωάννην), ή μή ( Ιωάννης)».
«Τί δώσει άνθρωπος αντάλαγμα της ψυχῆς αυτού;»
«Τί ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίση τόν κόσμον όλον καί ζημειωθή τήν ψυχή αυτού»;
«Μή πεποίθατε έπ’ άρχοντας, επί υιοίς ανθρώπων οίς ούκ έστι σωτηρία». Μή στηρίζεσαι σέ άνθρωπο γιατί πεθαίνει, καί σέ τοίχο γιατί πέφτει (Κινέζικη παροιμία).
«Πείθεσθε καί υπήκητε τοίς ηγουμένοις υμών, ότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ τών ψυχών υμών, ως λόγον άποδώσοντες»
« Η σωτηρία είναι απολύτως προσωπική υπόθεσις τού ανθρώπου».
«Μετά φόβου καί τρόμου νά κατεργαζώμεθα τήν σωτηρία μας».
«΄Οσο σοί πνοή, μή ανταλλάξης σεαυτόν πάσι σαρκί».
«Ἀλυσιτελές ημίν, τό νά επιτελούν τό έργο τους οι επίσκοποι στενάζοντες». Πρεσβύτεροι, Διάκονοι, Λαός, είναι «λυσιτελές καί ουχί αλυσιτελές» τό νά στενάζουν; Πότε έπλυναν πόδια; Είναι έν τώ μέσω ημών διακονούντες; Πότε καί σέ τί αντέγραψαν τόν Κύριον; Πώς στάθηκε ο Κύριος άπέναντι στίς πρωτοκαθεδρίες; Πόσο θεληματικά εθελοτυφλούν γιά τά πάντα καί γιά όλους, εκτός τών «ημετέρων», παρ’ ών αναμένουν συμφέρον; Ποιοί έχουν αποδειχθεί οί ποιό στιγνοί καί απάνθρωποι εργοδότες; Ποιοί δέν δοκιμάζουν καί δοκιμάζουν αξίες, τίς οποίες παραγκωνίζουν άναισχύντως (θέλεις; πρός ζημίαν, όχι μόνον της Εκκλησίας αλλά καί τού ευρύτερου Κοινωνικού συνόλου), διά νά ικανοποιήσουν προσωπικούς πόθους καί αδυναμίες, ιδιοτελείς βραχυχρόνιους καί μακροχρόνιους σκοπούς, διά νά ξεπεράσουν σέ αφροσύνη καί παραφροσύνη καί τούς παρά πάντων δακτυλοδεικνύμενους υπεραλαζόνας σπουδαρχίδας (τούς έχοντας σπουδήν,σπεύδοντας γιά τήν αρχήν), νά ικανοποιήσουν τόν ακόρεστον πλουτισμόν, ήτοι τήν υπ’ Αυτού Τούτου Τού Κυρίου επισημανθείσαν «ρίζαν πάντων τών κακών, ητις εστίν ή φιλαργυρία». Ξεπερνά ή φιλαργυρία τήν δόξαν, τά θέλγητρα τών αρχόντων; Ἀν κάνει λάθος τό Αγιον Πνεύμα καί ο Λόγος τού Θεού, διόρθωσέ τα, τολμητά καί αυθάδη! ’Εξ άλλου, ειναι γνωστό τοίς πάσι σήμερά ότι, δέν ισχύει τό «τί ξέρεις», αλλά «Ποιόν(!) ξέρεις». ΄Η θυμοσοφία τού λαού δέν κάνει λάθος, όταν πιστεύει πώς τό καλύτερο πράμα σήμερα είναι τό «νάσαι αδελφός Δεσπότη(!)». Τί κατάντια! Τί έκπτωσις! Σέ βλέπει Γέρο κεκμηκότα. Ξέρει ότι θυσίασες τά πάντα γιά νά υπηρετήσης εύορκα τό Χριστό. Γιά τήν Ορθόδοξη Πίστη σου στερήθηκες συζύγου, τέκνων, εγγονών γιά νά μή αποδειχθής «μισαλλόδοξος». Αυτό δέν εκτιμάται. Σέ θεωρεί αποτυχημένο. Βδέλυγμα. Σού κάνει 8 μεταθέσεις μέ 6 παιδιά. Σέ πάει στήν Αετοράχη. Σέ στέλνει στά σύνορα στό Φυλάκιο τού Ταβουλάρη στόν Ακρίτα της Δοιράνης. Του χτίζεις μέ τόν Διοικητή τής Μ.Ο.Μ.Α., τόν αείμνηστο Συνταγματάρχη Δημήτριο Μουρελάτο καί τόν Βαθμοφόρο Ναθαναήλ Μπαϊρακταρίδη, ένεκα φιλίας καί σεβασμού μόνον, πρός τό πρόσωπό μου, τελείως δωρεάν σημειωθήτω, τού χτίζεις έκ τού μηδενός – επαναλαμβάνω – Μητροπολιτικά Γραφεία, ξεχωριστή κατοίκησιν «Επισκοπείο», τό δεύτερο Καμπαναριό τού Μητροπολιτικού Ι.Ναού, βρίσκεις οίκόπεδο στό Καραμπουρνάκι καί τοποθετείς ένα παράπηγμα γιά νά πρωτοδημιουργήσης ένα υποτυπώδη λειτουργικό χώρο, τρώς ξύλο από τούς γείτονες γιατί δέν θέλαν ν’ ακούν καμπάνα, μέ τά δόντια ξεκινάς τήν κανονική θεμελίωση καί τήν μέχρις ενός σημείου ανέγερση, σέ ανεβάζει νά κάνης τήν ενθρόνιση επισκόπου, δουλεύεις χωρίς τό ελάχιστο επιμίσθιο μέρα νύχτα, γιατί δέν βρήκε ούτε καρέκλα όχι Γραφεία. Μέσα στό ανεμοβάρδαρο κάτω από ένα νάυλον χάραζα μεμβράνες νά τίς εκτυπώσω στόν χειροκίνητο πολυγράφο τής ΜΟΜΑ (τόν Κλάπα-Κλούπα), γιά νά κάνω Ντοσιέ γιά τίς παρτιτούρες τών εκδηλώσεων τών Ιεροψαλτών καί τής Χορωδίας. Εκανα όλες τίς δουλειές γιά όλους τούς Τομείς: (‘Οσους σήμερα μέ ανέσεις καί σύγχρονη τεχνολογια κάνουν καί επανδρώνουν 24 Ιερείς καί Λαικοί υπάλληλοι, επί πληρωμή), τό τονίζω, μόνος μου μέ τή Χάρι Τού Θεού, τόν Οποίο βαθύτατα ευγνωμονώ, ευχαριστώ καί Τόν δοζάζω. Μά πές μου, οποιος διαβάζεις αύτά τά απειροελάχιστα, μόνο καί μόνο γιά νά μή σέ κουράσω καί γιά νά μή φαντασθής ότι αυτοπροβάλλομαι, πές μου. Μπορείς νά φανταστής, ότι, σήμερα ή αγάπη καί η ανθρωπιά(!) τού νύν επισκόπου, μετά άπό εγκαταβίωση τρισήμισυ ετών σέ Γηροκομείο, μέ πέταξε. Τό ξανατονίζω, μέ πέταξε έξω από τό Γραφείο τού Ναού, μέ έβγαλε καί μού απαγορευει νά είσέλθω είς τό Κουζινάκι, τά παγκάκια τά ξήλωσε από τό προαύλιο γιά νά μή μιλώ καί συναναστρέφωμαι τά πρωινά μέ τόν Οδηγό του, προφασιζόμενος, ποιός; Αυτός πού δέν έχει ίχνος αυτογνωσίας. Αυτός πού σαλτάρισε απ’ τό παλκοσένικο τού θεάτρου «Μελίνα Μερκούρη» ενώπιον τού Ἀρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, 5 συμπαρευρισκομένων Αρχιερέων καί Επισκόπου, Στρατιωτικών Αρχών, πλήθους Κλήρου καί Λαού, από υψους 1,30μ., γιά νά επιδείξη ρωμαλαιότητα, σφρίγος καί αλκή, σάν νά έλεγε τού Ανθιμου Θεσσαλονίκης, «Πουλάκια ειν’ κι’ άς κελαιδούν, πουλάκια είν’ κι’ άς λένε». «Σώπα, μάνα, καί θά γίνη τό μεγάλο πήδημα, λευτεριά καί ρωμιωσύνη είν’ αδέλφια δίδυμα, Καλαμαριά καί Σαλονίκη ειν’ τό διακύβευμα». Καί ταύτα; αφού τό είχε αναφωνήσει στεντορίως: «Δηλώνω ότι είμαι τρελός, αλλά ο Πατήρ Θεόδωρος είναι πιό τρελός άπό μένα. Προτού τού τό ζητήσω, τό κάνει. Σέ πόσο χρόνο άνέβασες τό Σταύρο Κουγιουμτζή, Θεόδωρε;» Απάντησις π. Θεοδώρου: «Σέ ένα μήνα!». Ποιότης! Αγωγή! (Ψυχής-Αγωγή,Ψυχαγωγία!!). «Δοκώ καγώ νούν Χριστού έχειν». Αντιπαρέρχομαι τήν ύφ’ υμών αμφιβαλομένην μουσικήν παιδείαν μου. Δέν τήν επικαλούμαι μετριοφρόνως έν προκειμένω, αλλά καί δέν τήν παραθεωρώ, έχοντας έν επαρκεία τήν δυνατότητα νά εκτιμήσω, νά κρίνω, νά εκλέξω ή νά απορρίψω, καί νά αξιολογήσω πρόσωπα, καταλληλότητα χρόνου, τό μέσο καί τόν τρόπο επιδιώξεως τού σκοπού, άν είναι Θεάρεστος καί Θεοφιλής ο στόχος, ο τρόπος αλλά καί τούς ενσαρκωτάς, τούς ενδυθέντας τούς επί μέρους ρόλους, ως πρός τήν ιεράρχησιν των ποικίλων καθηκόντων. Αν «επιστήμη χωριζομένη αρετής, πανουργία εστί-καθίσταται», πόσο μάλλον τό «έν παιδεία καί νουθεσία Κυρίου» πρέπει νά τό εναγκαλιζώμεθα, νά τό ενστερνιζώμεθα καί νά μάς συνέχει; Ο αγνοών καί αμύητος υπάρχων είς τά περί τήν Κατήχησιν, καί ειδικά ως πρός τήν αγωγήν τής ψυχής διά τού πλούτου τών Παιδαγωγικών καί Κατηχητικών ασμάτων, τά οποία, όχι μόνον δέν εδιδάχθη ποτέ, αλλ’ ούτε έχει εγκύψει καί έχει εντρυφήσει είς αυτά, πώς έχει τήν δυνατότητα, (άς μού επιτραπή νά είπω) αλλά καί τό δικαίωμα νά έχη γνώμην είς αυτόν τόν τομέα; Είναι χθές άκόμα πού σ’ αυτή τήν αίθουσα, πού σήμερα μού απαγορεύεται νά είσέλθω, μεγάλωσαν στήν ιερατική μου αγκάλη εκατοντάδες παιδιά, Κατηχητόπουλα, (καί οί λίθοι καί οί φωτογραφίες κεκράξωνται), είς δέ τό Υπόγειο τού Ι.Ναού Παναγίας Δέξιας, μέ ανάθεση πρός τό πρόσωπό μου εκ μέρους τού Μακαριστού Καθηγητού κ. Κωνσταντίνου Φράγκου, πέρασαν από τό Φροντιστήριο Χριστιανικής Παιδαγωγικής, κατηχητηθέντες Ορθοδόξως, καί μυηθέντες στήν Παιδαγωγικήν καί Κατηχητικήν Ωδικήν, υπέρ τίς 22.200 Φοιτηταί καί Φοιτήτριαι, όχι μόνον τής Θεολογικής Σχολής καί τού Ποιμαντικού Τμήματος, αλλά καί εξ όλων τών Πανεπιστημιακών Σχολών, Σπουδασταί καί Σπουδάστριαι όλων τών Ακαδημιών, Κατηχηταί απλοί καί Κατηχήτριαι μέ ζήλο ένθεο, Ιεραπόστολοι καί τών δύο φύλων, καί τόσοι άλλοι. Μιμνήσκομαι ευγνωμόνως εδώ αυτή τήν ώρα, τών σεβαστών μου Ελλογιμωτάτων, Εντιμωτάτων και Αλήστου μνήμης (άς μού επιτραπή ή έκφρασις Διδασκάλων καί Συνεργατών μου), κ. Ιωάννου Φουντούλη, κ. Δημητρίου Κυρτοπούλου, τών επιζώντων Δημητρίου Λάπα καί Χρήστου Βασιλοπούλου, τών Εριτίμων Κυριών Βαΐτση καί Λέττη καί πλήθους ακόμη, τούς καί τάς οποίας μνημονεύω συμπαθώς καί μέ αγαθήν αναπόλησις τού παρελθόντος πάντοτε.
Αμνηστεύοντας πάντας καί πάντα γιά όσα ηθελημένα ή αθελήτως διέπραξαν, διότι «ούδείς εκών κακός», παράκλησιν καί ικεσίαν ποιούμαι τοίς πάσι. Μή ευκόλως καί επιπολαίως, ισχυριζόμενοι ότι οί νέοι είναι απρόσεκτοι, βωμολόχοι καί αλήτες, πού πίνουν καί λερώνουν κ.λ.π. κ.λ.π., μή αποβάλετε αυτούς. Βάλτε, τοποθετείστε πάλι τά παγκάκια στόν περίβολο τού Ιερού Ναού. Ανοίξτε τή βρύση. Μή γίνεστε «φτηνοί στ’ αλεύρι καί ακριβοί στά πίτουρα». Δέν ειναι ξένο κρέας, ξένα παιδιά. Παιδιά σας καί παιδιά μας είναι. Αίμα απ’ τό αίμα σας είναι. Εμείς τά βαφτίσαμε. Αλλα, ενώ μιλάμε γιά Τελώνη καί Φαρισαίο, καί γιά ανοιχτή αγκαλιά τού Πατέρα, καί ενώ «πολλά πταίομεν άπαντες». Ενώ, σάν Φλωρινιώτες καί Ακαρνάνες, γνωρίζομε καλά από βόδια καί σβουνιές, Ενώ μάς φωνάζει ο Λόγος τού Θεού ότι «ού ούκ εισι βόες, αί φάτναι εισί καθαραί», θέλομε μαγικά καί ταχυδακτυλουργικά νά έχωμε «καί τήν πίτα ακέρια καί τό σκύλο χορτάτο». Δηλαδή, νάχουμε γελάδια γιά γάλα, καί βόδια γιά τό μαλλί καί τό κρέας, αλλά νά μή κοπρίζουν. Ω! ω! τί θά γινόταν άν έβαζε ο Θεός, έστω γιά λίγο, τούς Δεσποτάδες Βουκόλους ή .. Νεωκόρους! Ω! ω! άν είχαν δεί τό Πηδάλιο πού λέει, ότι σέ βαρυχειμωνιά, εκτός σκύλου καί γουρουνιού, μπορούν στό Νάρθηκα τού Ναού νά παχνισθούν όλα τά ζώα! Ψάξτε σείς καί πέστε μου, άν υπονοεί μόνο τά οικόσιτα. Κατά τά άλλα, πρώτη κουβέντα στίς ενθρονιστήριες ομιλίες «δέν μού περισσεύει κανένας»! Καί το αμίμητο «σάς πάω κι’ εγώ, αφού εσείς μέ πάτε. Ελάτε όπως είστε». Ε, ρέ Καντιώτη, πού εισαι! ‘Ηξερες εσύ πότε έδιωχνες τήν «κόρη» πούχε γυμνό τό χέρι [στὸν ναό]. Ήξερες πότε να φωνάζεις ἀπ᾽ ἄμβωνος τοὺς γονείς που έκαναν εκτρώσεις· «Δολοφόνοι…, Εἶστε δολοφόνοι, σκοτώσατε παιδί. Ἤξερες ὄχι νὰ κολακεύης καὶ νὰ γλύφης, ἀλλὰ νὰ ἐλέγχης και να ταρακουνάς τοὺς μεγάλους γιὰ τὰ δημόσια σκάνδαλά τους. Ήξερες καί πότε μοιραζόσουν τήν ψείρα καί τή μυξα τού Γύφτου στό τσαντίρι. Σήμερα; Συγκρητισμός, Καιροσκοπία, Ιδιοτέλεια, Οικουμενισμός, Παγκοσμιοποίησις, Μεταπατερική Θεολογία, Εκσυγχρονισμός όχι μέ Χρήση, αλλά μέ παράχρηση καί κατάχρηση, Πανσεξουαλισμός, Αριβισμός, Ανατροπή τών πάντων.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ