ΦΙΛΗ Η ΕΦΗΜΕΡΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

ΦΙΛΤΑΤΗ Η ΑΪΔΙΟΣ, ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΛΑΤΡΕΥΤΗ

ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ

Τοῦ συνεργάτου μας Κ.Θ.

Καθημερινά όλοι οί άνθρωποι ευρισκόμεθα ενώπιον τού προβλήματος της προκρίσεως. Τί άπ’ όλα, ή έκ των δύο θά προτιμήσωμεν; Ποίον εξ όλων η έκ των τριών ή τών δύο θά εκλέξωμεν; Πού θα εκτείνωμεν τήν χείρα, στό θερμό (νά κατακαούμε), ή στό ψυχρό (νά δροσιστούμε); «Τέθηκα ενώπιόν σου θερμόν καί ψυχρόν. Ού άν θέλης εκτενείς τήν χείρα σου»(Σοφ.Σειρ.15,16).

Ας κάνωμε μιά αναφορά καί αναγωγή στό βαθύτατο παρελθόν. Στήν απαρχή, τής Ενανθρωπίσεως τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ελπίζω ή .. περιήγησις νά αποδειχθή ευχάριστη, κατατοπιστική καί ανταμειφτική.
Σεβαστός Καθηγητής μου, πρό διλήμματος προκρίσεως προσώπου καί «αρχών» (αξιωμάτων τού βίου καί τού Πανεπιστημιακού του όρκου) απήντησε: «Φίλη ή Σεβασμιότης, Φιλτάτη ή Αλήθεια»!
Φιλέρευνος νούς καί ανήσυχον πνεύμα δέν υπνώττει! Τό «Αγρυπνείτε», ηχεί στά ώτα του πάντοτε, «καί προσεύχεσθε, ίνα μή εισέλθητε είς πειρασμόν»(Μαρκ.13,33).

Ό Πασκάλ «εμηρυκάζετο» νυχθημερόν τίς 140.000 λέξεις τού Νόμου τού Θεού (τόσες είναι αί τής Καινής Διαθήκης), καί μετά τήν «χώνευσιν» τήν πνευματικήν, «αφομοίωνε», βοηθούμενος καί έκ τών 150 προφητειών τής Παλαιάς, ότι: Υποκείμενο καί Αντικείμενο αυτών ήτο ό ίδιος Ο Ιησούς, «έξ ού, δι’ ού καί είς Όν έκτισται τά πάντα»(Κολος.1,16). Καταστάλαζε διαυγέστατα καί κρυστάλλινα πάντοτε, χωρίς τήν παραμικράν αμφιβολίαν, ότι, / τό Δεύτερο Πρόσωπο τής Αγίας Τριάδος, «Ο Υιός καί Λόγος τού Θεού, δι’ Ού τά πάντα εγένετο, καί άνευ Αυτού ουδέ έν γέγονεν»(Ιωαν.1,3), ώς « Ο Δημιουργός» ών, / δύναται, παρεμβαίνει καί νικά τήν τάξιν τής φύσεως, τήν οποίαν Αυτός έθεσε, τήν τροποποιεί, τήν μεταβάλλει, ή καί τήν ανατρέπει κατά βούλησιν, ώς Κυρίαρχος καί Νομοθέτης. Οχι δέ μόνον τού ηθικού νόμου, αλλά καί τών Νόμων τής φύσεως, «έν τή Υπερλόγω Λογική Αυτού». «΄Οπου Θεός βούλεται, νικάται φύσεως τάξις»(Υμνολογία Εκκλησιαστική).
Ελάτε, τώρα, όλοι οί … «ώωωτατοι»(!), πού «υπερήρατε τήν «υψαύχενον καί κενήν, τήν αλαζόνα καί αυτόνομον κεφαλήν υμών», υπέρ τήν, τήν Αυτοσοφίαν», εγκλείουσαν. Ευδελυγμένοι, «κάμψατε γόνυ»(Φιλιπ.2,10) τώ Παντοκράτορι-Παμβασιλεί τών αιώνων! «Ταπεινώθητε υπό τήν κραταιάν Αυτού χείρα»(Α’Πετρ.5,6). «Η εξουδένωσις τοίς υπερηφάνοις»-υμίν(Ψαλμ.122,4) εγένετο. Δέν τήν αισθάνεσθε απτά πλέον, καί ουχί δι-αισθαντικώς;! Τοσαύτη αναισθησία, σκληροκαρδία, χοντροπετσιά;! «Παίζετε έν ού παικτοίς»;! Οί «κατάπτυστοι» καί «εσπιλωμένοι»(Εφες.5,27&Β’Πετρ.2,13), Τολμάτε «επάραι όμμα είς τόν ουρανόν»;!(Λουκ.18,13).
«Πώς εκφύγητε τής επερχομένης, επί θύραις, δικαίας οργής» (Αυτού);!(Ματθ.3,7&Ρωμ.2,3). Φεύ! «Ενεπέσατε είς χείρας Θεού ζώντος»(Εβρ.10,31). «Συνθλασθήσεσθε! Λικμίσει υμάς!»( Ματθαίου 21,14).
Πασκάααλ, … Ξαναϋπόμνησε στήν αφροσύνη τους, τήν γνώμην σου περί τού «τί έστιν άνθρωπος»(Εβρ.2,7-9). Ξαναφώναξε δυνατά νά τό ακούσουν, μήπως συναισθανθούν, ότι, ή «σμικρότης» καί ούχί ή «…μεγαλιότης(!), ή … ωτατότης»(!) τους, είναι «καλάμι σκεπτόμενον μέσα στό σύμπαν»!!
Αυτά απ’ «αρχής τού ευαγγελίου»(Μάρκ.1,1), μέχρι πρό ολίγων μόλις ετών. Αρδην, όμως, καί εντός ολίγου τί προέκυψεν; Τί ενέσκηψεν;
Λοιμική πνευματική νόσος, μολύνουσα, φθίνουσα, αλλοιούσα, ωσμώσα, μεταπλάττουσα διά μεταδόσεως, αλληλοπροσθέτουσα καί προσθαφαιρούσα, συγκρητίζουσα, ή, καί όλως, ανατρέπουσα τά πάντα!
Ταύτα; Δικαίω, λόγω καί ένεκεν: Παγκοσμιοποιήσεως, Οικουμενισμού καί τής ανατελούσης «ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ»!!(;;) Αναλυτικώτερα.
Στό όνομα τού σεβασμού τής διαφορετικότητος τού πληθισμού τών κρατών, πρέπει. Οί μέν τού Εκκλησιαστικού χώρου, διά τήν επίτευξιν τών σκοπών τού Οικουμενισμού, πρέπει νά δραστηριοποιηθούν προσφέροντες κάθε ευκολία καί συμφωνούντες σέ ό,τι καί άν τούς ζητηθή πρός εξυπηρέτησίν του. Οί δέ τού πολιτικού στίβου, νά τύχουν πάσης διευκολύνσεως, παρά πάντων τών πολιτών, Λαού καί Κλήρου, ώστε νά επιτευχθή ή οικονομική Παγκοσμιοποίησις.
Παντού, όλα τά αστικά καθεστώτα σήμερον, χάριν τής νεωτερικότητας αυτής τής Παγκοσμιοποιήσεως καί τής Πανθρησκείας τής «Νέας εποχής», νομοθετούν ερήμην τού Θεού καί τού αιωνίου Νόμου Του καί τής Δικαιοσύνης Του πού είναι Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, καί επιβάλλουν νέο Κώδικα Ηθικού βίου, Οίκογενειακού καί Κοινωνικού, αντιτιθέμενον πρός τόν Ευαγγελικόν Νόμον. Απαιτείται παρά πάντων, ή Ελλάδα μας νά γίνη «ουδετερόθρησκο κράτος»! Πιό συγκεκριμμένα.
Ό Οικουμενισμός, διά τών εκκλησιαστικών ηγετών απάσης τής υφηλίου, παραχωρεί τά πάντα, διά νά επιτευχθή ή ενοποίησις, τόσον τών διαφόρων θρησκειών, όσον καί τών πολυποικίλων θρησκευτικών ομολογιών, αίτινες παύουν στό εξής νά χαρκτηρίζωνται «ομολογίες», ή μή «εκκλησίες»!
Ή Παγκοσμιοποίησις, διά τών πολιτικών προσώπων, αποβλέπει στήν παράλληλη ενότητα όλων τών λαών!
Ούτω, αναδύεται όλο καί εμφανέστερα καί μορφώνεται καί ολοκληρούται τό σχήμα πού προκαθωρίστηκε νά καλήται «ΝΕΑ ΤΑΞΗ» πραγμάτων.
Πλέον. Τή (έν γνώσει) ανοχή, συμβολή, συνδρομή, συμφώνω γνώμη, παροτρύνσει πρός τούτο, παραχωρήσει καί προδοσία τών πάντων, ήδη έχει, σχεδόν, επιτελεσθή, όχι απλώς, ό σχεδιασμός, αλλά καί ή, είς αρκετόν βάθος, διείσδυσις τών λυμεώνων, ού μακράν απεχόντων, τής πλήρους αλώσεως τών πάντων καί τής ολοκληρώσεως, ού μόνον τού σχεδιασμού, αλλά καί τού όλου σκοπού, είς όν απέβλεπον, πρός κατόρθωσιν τού οποίου, αφανώς καί εμφανώς, μέ τοσούτον ζήλον εκινήθησαν-έδρασαν. Πώς όμως; «Ημών κοιμωμένων, ανεχομένων, εφησυχαζόντων, εθελοτυφλούντων, στρουθοκαμηλιζόντων. Θέλεις; Συγκαλυπτόντων καί σιωπώντων πολλάκις. Αρα, συνυπευθύνως! Φρικτόν λόγον θά αποδώσωμεν!!
Καί τήν στιγμήν αυτήν ακόμη. Δέν γνωρίζομεν, ότι σέ μιά Μητρόπολη τής Θεσσαλίας, σέ μιά Εκκλησιαστική της Ακαδημία, είναι στημένο ένα «Θερμοκήπιο» τής μοντέρνας Μετα-Πατερικής Θεολογίας; Τί πράττωμεν;
Ό Απόστολος Παύλος, στεντορεία τή φωνή ακούγεται μέχρι τίς μέρες μας. «Ενα Κύριον, μίαν Πίστιν, έν Βάπτισμα»!(Εφες.4,5). Ό ευαγγελιστής Ιωάννης υπογραμμίζει επίμονα «ένωσιν έν αληθεία»(Γ’ Καθολ.Ιωάννου,4). Οχι ενότητα στή διαφορετικότητα.
Άλλο Εκκλησία Ορθόδοξος! Καί άλλο χριστιανικές ομολογίες, Ρωμαιοκαθολικοί καί Διαμαρτυρόμενοι.
Ό Αγιος Θεόδωρος ό Στουδίτης, είχε «λιγότερο μυαλό» από τούς σήμερον έν Κωνσταντινουπόλει; Τί ακούει στά αυτιά του ό σημερινός Προκαθήμενος; Ας τού τό υπομνήσω ταπεινά. «Είναι εντολή Κυρίου νά μή σιωπούμε όταν κινδυνεύει ή πίστις». «Ουά! Οί λίθοι κεκράξουσι, καί σύ σιωπηλός καί άφροντις»;!!
Τίμιος Σταυρός, Σημαία, Καμπάνες, Λιτανείες Ιερών Εικόνων καί Επιταφίου. Χριστός, Παναγία-(Αγιόπρωτος!), Πατριάρχα μου, καί ΄Αγιοι, πού σύ, μέχρι προχθές, αγιοποιούσες. Πού θά βρεθούνε, Βαρθολομαίε – Δημήτριε Αρχοντώνη;! Θά εξακολουθήσης νά κρατάς τό Βαρθολομαίος άραγε, ή θά ξαναφορέσης τό Δημήτριος;! / Άν πάψης νά θέλης τό Πατριάρχης. ΄Αν ευαρεστηθής στό Μήτσος-Μητσάρας, μπορεί νά μάς βγής σέ καμιά γωνία καί … ώς Βελιγκέκας;! ΄Ολα τά περιμένουμε από σένα, Μεγάλε Εφέντη!!! Αφερίμ.
Δέν θέλω νά κλείσω, χωρίς νά εκφράσω καί τά αισθήματα τού Ελλογιμωτάτου Πανεπιστημιακού Διδασκάλου – Δογματολόγου, κ. Δημητρίου Τσελεγγίδη, από σχετικό διάλογο μετά τού π. Εφραίμ τού Κατουνακιώτη. Ερωτηθείς περί τού Οικουμενισμού υπό τού κ. Καθηγητού, απήντησε: «Ο οικουμενισμός έχει πνεύμα πονηρίας καί κυριαρχείται από ακάθαρτα πνεύματα. Ό οικουμενισμός δέν έχει τό Πνεύμα τό Αγιο, αλλά τό πνεύμα τό ακάθαρτο».
Πατριάρχες μου. Πάπες τής Ορθοδοξίας – αλα Αλεξανδρείας, Δέκατοι καί τρίτοι τών Αποστόλων καί Κριταί τής οικουμένης. Μακαριώτατοι. Θεοφιλέστατοι. Πανοσιολογιώτατοι. Πανοσιώτατοι. Οσιώτατοι. ΄Οσιοι. Αιδεσιμολογιώτατοι. Αιδέσιμώτατοι. Ιερολογιώτατοι. Ιερώτατοι. Αγιοι Ιεροψάλτες. Αγιοι, «άγριοι καί ήμεροι»!! Πετάξτε τό «θερμοσίφωνο»!… Μιά ψυχρολουσία θά αρκέση νά σάς σοκάρη, νά δείτε καί νά ψιλαφήσετε τήν γυμνότητά σας, καί νά ομολογήσετε, Αυτόν, τόν Μόνον Αγιον, Κύριον, Ιησούν Χριστόν ! Σεβαστοί Υμείς. Φίλοι. Καί, εξομολογούμενος τήν στιγμήν αυτήν ενώπιον Πάντων, ανασύρω από τόν αιώνιο Λόγο τού Θεού τά αφορώντα με, καί αφορώντα καί πάντας Υμάς, ώς κοινούς ανθρώπους, κοινήν τελευτήν καί μέλλον (μετ’ εμού) έχοντας. Ψαλμός 138, 14 κ.ε. «εξομολογούμαι σοι … τό ακατέργαστόν μου είδον οί οφθαλμοί σου, καί επί τό βιβλίον σου πάντες γραφήσονται … εμοί δέ λίαν ετιμήθησαν οί φίλοι σου, ω Θεέ, λίαν εκραταιώθησαν αί αρχαί αυτών (υμών), καί υπέρ άμμον πληθυνθήσονται. … έάν αποκτείνης αμαρτωλούς, ό Θεός, άνδρες αιμάτων, εκκλίνατε απ’ εμού, ότι ερισταί εστέ είς διαλογισμούς. Λήψονται είς ματαιότητα τάς πόλεις σας(!)(Δεν θὰ μείνη τίποτε ὄρθιο).. Ουχί τούς μισούντας σε, Κύριε, εμίσησα καί επί τούς εχθρούς σου εξετηκόμην; Τέλειον μίσος εμίσουν αυτούς. Είς εχθρούς εγένοντό μοι». Καί στίχος 24: «… δοκίμασόν με, γνώθι, ίδε … (άν ανομώ)». Δηλαδή, άν συμφύρωμαι, συμπράττω, «συνευδοκώ τοίς έργοις τοίς ακάρποις υμών», μή μισών, άλλ’ … «αγαπών»(!) Βαρθολομιακώς, Παπικώς, Ερντογκανικώς, Μπιντελμπερικώς-Μασονικώς, ΔευτεροΙερωνυμικώς, καί «Πολυξερικώς», ώς κάλλιον παντός ετέρου σύ αυτός γινώσκεις, γινώσκετε, συγγινώσκετε, καί, σάν άβουλα όντα μάς δουλεύετε … ούχί μόνον κανονικώς, αλλά καί «αντι-Κανονικώς», «αντιευαγγελικώς» καί μέ πολλές «περικοκλάδες, φρού-φρού κι’ αρώματα». «Τσάτρα-πάτρα», όπως λέγει ό Αμβρόσιος Αιγιαλείας, καί … «πάτα-κιούτα», όπως λέτε σείς, εκεί στή «φίλη μας» Τουρκία, πού τετρακόσια χρόνια «περάσαμε τόοοσο ωραία(!)» καί μάς «χάλασαν τή σούπα», εκείνοι οί πέντ’ έξ «ξεβράκωτοι». Αντε, μή ξαναρχίσω…! Α ί σ χ ο ς!!! Πότε θά ζητήσης συγνώμην;!