ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ ΘΕΟΥ 2ο μέρος
κ

ΠΟΙΑ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

Απόσπασμα ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου

—————————–

——————————–

2) Ο Χριστος ξανασταυρωνεται… :

17 χρόνια κάθειρξη στον ηγούμενο της Ι. Μ. Εσφιγμένου γέροντα Μεθόδιο ως ηθικό αυτουργό για το πέταγμα της μολότοφ !

Η δικαιοσύνη λοιπόν «έλαμψε» και αυτή σήμερα με την υποκρισία της και τον ραγιαδισμό της.
Εκτελώντας φυσικά τις εντολές του παναιρετικού Βαρθολομαίου από το σβησμένο φανάρι και των μασωνικών στοών, καταδίκασε σήμερα σε 17 χρόνια κάθειρξη τον ηγούμενο της Ι. Μ. Εσφιγμένου γέροντα Μεθόδιο ως ηθικό αυτουργό για το πέταγμα της μολότοφ πριν μερικά χρόνια στο κονάκι της μονής στις Καρυές του Αγίου Όρους.
Την ίδια ποινή «έφαγε» και ο αυτουργός της πράξης μοναχός Αντύπας
και από 9,5 περίπου χρόνια άλλοι 6 μοναχοί για συνεργία.
Αυτές οι ποινές τώρα είναι τελεσίδικες και θα πρέπει βάση νόμου να εκτελεστούν, οπότε όπως καταλαβαίνετε τα πράγματα θα πάρουν άλλη τροπή τώρα γι αυτό αδερφοί και φίλοι της Ι. Μ. Εσφιγμένου θα πρέπει να είστε έτοιμοι για παν ενδεχόμενο….
https://ierosloxos2012.blogspot.com/2019/04/blog-post_18.html

3) Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Η «ΕΚΚΛΗΣΙΑ» ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

Κάθε φορά που ομιλούμε για την Εκκλησία και για την πνευματική ζωή όπως εκφράζεται και βιώνεται στην Ορθοδοξία θεωρούμε αυτονόητο ότι η πνευματική μας Κεφαλή και το κέντρο της ζωής μας, καθώς, και ο σκοπός όλου του πνευματικού μας αγώνα είναι η αληθινή κοινωνία μας με τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, αφού ο Θεός “αὐτὸν ἔδωκε κεφαλὴν ὑπὲρ πάντα τῇ ἐκκλησίᾳ”(Εφ, 1,22)….
https://blogs.sch.gr/savvop-nik/

4) ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΡΕΜΠΕΛΙΟ

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός

Κατά γενική ὁμολογία, στίς ἡμέρες μας, τό οἰκοδόμημα τῆς τρισχιλιετοῦς πολιτισμικῆς μας κληρονομιᾶς ἔχει καταρρεύσει σχεδόν ὁλοσχερῶς. Ἀπανωτές «σεισμικές δονήσεις», μέ ἔμφαση τά τελευταῖα χρόνια, κατάφεραν νά μήν ἀφήσουν τίποτε ὄρθιο. Παιδεία, πολιτική, ἦθος, ἠθική, καλλιτεχνική δημιουργία, ἐκκλησιαστική διοίκηση, βιώνουν μιά παρακμή ἄνευ προηγουμένου…
https://fdathanasiou.wordpress.com/category/%CE%B1%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1-%CF%86%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%B7%CE%BB/

1) ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ ΘΕΟY 1o μερος σε pdf

2) ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ ΘΕΟΥ 2ο μερος se pdf

5) «ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ ΘΕΟΥ, ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ ….
………..ΠΡΟΣΕΛΘΕΤΕ»

(1ο μέρος από τα 4)

Σε διαφορετική περίπτωση…..
«Ος αν εσθίη τον Άρτον , ή το Ποτήριον του Κυρίου , πίνη αναξίως, ένοχος έσται του Σώματος και Αίματος του Κυρίου…
Ούτω και όποιος ιερουργεί ,και μεταλαμβάνει αναξίως, τίποτε απ’εκείνο δεν μετέχει …Ο Ησαΐας λέγει, πως ουδέ τα Σεραφίμ δεν ετόλμησαν χωρίς Λαβίδα να πιάσουν τον άνθρακα..
Και ο Συμεών ο Θεοδόχος μίαν φοράν μόνον το είδε, και τον έπιασε».
Πώς τολμούμε επομένως, αναξίως αυτόν τον άνθρακα να τον βάζουμε στα σπλάχνα μας πιστεύοντας ότι θα μας φωτίσει, αγνοώντας του Ι.Χρυσοστ : «..κατάραν αντί ευλογίας παίρνομεν και σκότος κερδίζομεν αντί φωτός, και κατάκρισιν και κόλασιν απέραντον, αντί ευλογίας και μακαριότητος;»

« ΠΕΡΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Ο ΚΑΙΡΟΣ της Κοινωνίας είναι, ουχί η εορτή και πανήγυρις, αλλ’ η κάθαρσις του συνειδότος, και ο βίος ο ακατηγόρητος, και καθώς εκείνος όπου δεν έχει εις τον εαυτόν του κανένα εμπόδιον αμαρτίας, ημπορεί να μεταλαμβάνη και καθ’ημέραν, ούτως και όποιος πίπτει εις αμαρτίας, και δεν μετανοεί, ουδέ εις εορτήν δεν μπορεί να μεταλάβει. Διότι δεν μας ελαφρώνει τούτο από αμαρτήματα, εάν μεταλαμβάνωμεν μίαν φοράν τον χρόνον αναξίως, αλλά μάλιστα από τούτο χειρότερα μας καταδικάζει, ότι μίαν φοράν μεταλαμβάνομεν και ουδέ τότε καθαρώς. Δια τoύτο σας παρακαλώ όλους, να μη έρχεσθε εις τα Θεία Μυστήρια, δια την αφορμήν της εορτής. Αλλ’ εάν ποτέ θέλετε να μεταλάβετε, πρέπει να καθαρίζεσθε πολλαίς ημέραις προτήτερα διά μετανοίας, και ευχής, και ελεημοσύνης, και της περί τα πνευματικά σχολής ,και να μη επιστρέφεται πάλιν εις τα πρώτα, ωσάν ο σκύλος εις το ξέρασμα, διότι αύτη η Τράπεζα του Κυρίου είναι γεμάτη πύρ πνευματικόν. Και καθώς η βρύσες φυσικώς αναβλύζουν το νερόν ,ούτω και αύτη έχει φλόγα τινά άρρητον. Λοιπόν εάν βαστάς καλάμην, ξύλα, χόρτον, μη πλησιάσης, διά να μη ανάψης χειρότερα, και κατακαύσης την μεταλαμβάνουσαν ψυχήν.»
(Ιωαν.Χρυς.λόγος τριακοστός τέταρτος, παραινετικός εις την είσοδον της Αγίας Τεσσαρακοστής)

Διηγείται κάποιος αδελφός:
«Είπε γέροντας…
Παιδί μου έχεις εξομολογηθεί;
Ναι, πάτερ.
Τα έχεις πει όλα; («κόκαλο η ψυχή»).
Πάτερ, πήγα με λίστα. Όλα τα είπα… μα ήταν τόσα πολλά που σίγουρα θα έχω ξεχάσει και άλλα.
Παιδί μου, να προσπαθείς …να θυμηθείς και τα άλλα, να τα μισήσεις, να τα αποστραφείς, όσο μικρά κι αν είναι.
Να μην τα ξανακάνεις, ΝΑ ΤΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΙΣ!
Πολύ ωφελήθηκε η ψυχή με αυτήν την συμβουλή. Μπήκε σε διαδικασία να θυμηθεί ανεξομολόγητες, παλιές αμαρτίες. Όχι ,βέβαια ,με αρρωστημένη εμμονή, αλλά με εγρήγορση και ζήλο.
Το καλό που προκύπτει από αυτό, είναι ότι η ψυχή που είχε ενδιαφέρον θυμήθηκε κάποιες αμαρτίες τις οποίες εξομολογήθηκε, ΕΣΒΗΣΑΝ!
Το θαυμάσιο όμως είναι, ότι ενώ βρίσκεται σε διαρκές ψάξιμο, έστω και «αμμούδας» δεν αμαρτάνει τουλάχιστον εκουσίως σε μεγάλα, προσέχει και τα μικρά.
Ο γέροντας που συμβούλεψε την ψυχή είναι Άγιος;
Έπεσε ο δυστυχής σε πολύ χειρότερα και αποδεικνύει του Χρυσοστόμου: «Το καλόν δεν είναι αμετάβλητον.»

Ευχόμαστε να μετανοήσει.»

Όταν ο άνθρωπος δεν «χρωστά», η συνείδηση δεν έχει κάτι να ελέγξει. Έτσι η ψυχή χαίρεται ακόμα και αν οι συνθήκες (πέριξ) είναι αντίξοες. Όταν όμως η ψυχή πλησιάζει στη Θεία Κοινωνία απροετοίμαστη και ανάξια, πιστεύοντας ότι θα ενωθεί με όλο το Σώμα και όλο το Αίμα του Παντοδύναμου Ιησού Χριστού, τότε σκοτίζεται, τίποτα δεν μετέχει του Μυστηρίου. Ως ανάξια φεύγει χωρίς έλεος, διότι το φως δεν μπορεί να αναμειχθεί με το σκότος.
Η αμαρτία που με θράσος επιθυμεί ένωση με τον Αναμάρτητο θα κατακαεί!
Η ΑΜΕΤΑΝΟΗΣΙΑ ΜΑΣ ΠΡΩΤΑ,ΟΙ ΑΝΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΜΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΚΑΙ Η ΑΝΑΞΙΑ,ΜΕ ΘΡΑΣΟΣ ΠΡΟΣΕΛΕΥΣΗ ΠΡΟΣ ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ,ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΚΡΗΜΝΙΣΗΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ.
Έπεται η οίηση, η πλάνη, η αίρεση και τέλος η αλαζονεία που τολμάει να μετακινήσει ακόμα και αυτά που είναι απαρασάλευτα. Μετά, δεν υπάρχει μετά! Μόνο με θαύμα!
Αν στα περί βίου αμαρτήματα, κατά τον Ιερό Χρυσόστομο πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, πόσο μάλλον προσεκτικοί πρέπει να είμαστε στα περί Πίστεως;
Αφού μας λέει η Γραφή: «…μόνο δια της Πίστεως δίδονται αι ευλογίαι» και πάλι: «…Ο δίκαιος θα ζήση και θα σωθή δια της Πίστεως.»(Γαλατ.Γ’10,11)
Εν κατακλείδι, πρώτα η Πίστη και μετά όλα τ’άλλα!!
Αδελφοί μου, ξέρουμε πολύ καλά ότι ενώθηκαν με τις αιρέσεις ονομάζοντάς τες «εκκλησίες».
Ξέρουμε επίσης, πολύ καλά ότι δέχθηκαν και ψήφισαν, εμμέσως πλην σαφώς, την Πανθρησκεία στην ΨΕΥΔΟ-σύνοδο Κρήτης, και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στο θέμα:
«Η Αποστολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας εις τον σύγχρονον κόσμον», και ας λένε οι «παπαγάλοι» ό,τι θέλουν.
Ερευνήστε το, προς ιδίαν άποψη.
Επίσης ,γνωρίζουμε πολύ καλά, διότι οι ίδιοι οι «ιεράρχες» το λένε «γυμνή τη κεφαλή», ότι πρέπει να πάμε στο κοινό ποτήριο με τους αιρετικούς ,αποδίδοντάς τους μάλιστα μυστήρια, με πρόσχημα …την «αγάπη».
Τέλος, όταν τους βλέπουμε με τα ίδιά μας τα μάτια να συμπροσεύχονται με αιρετικούς και αλλόθρησκους… τι άλλο θέλουμε ως απόδειξη;
Νομίζουμε αλήθεια ότι κοινωνούμε αξίως, από τα «ματωμένα» χέρια εκείνων που την προηγούμενη μέρα υπέγραψαν την ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ και που από το στόμα τους ρέουν ασταμάτητα βλασφημίες;
Εάν τώρα έχουμε άγνοια όλων αυτών, κρίνουμε επουσιώδες το θέμα, ή πρέπει να σπεύσουμε τάχιστα να ενημερωθούμε, καθότι μας λέει ότι:
«Η άγνοια δεν δικαιολογείται»;
«…Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον, εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ,…»
Αν μετά από 30 έτη Θείας Κοινωνίας ,δεν είδαμε τίποτα από το Φως το Αληθινό και δεν λάβαμε ούτε ίχνος Πνεύματος από τον ουρανό και το σπουδαιότερο (ως προϋπόθεση), αν δεν βρήκαμε την Πίστη την Αληθινή, τότε ας ψάξουμε βαθιά μέσα μας γιατί, μετά βεβαιότητας κάτι δεν κάνουμε σωστά!
Στο : «Μετά Φόβου Θεού ,Πίστεως και Αγάπης προσέλθετε», αναφέρονται κατά σειρά οι δύο πρώτες Εντολές του Θεού στις οποίες κρέμεται όλος ο Νόμος, δηλ. όλες οι Εντολές.
Συνεπώς, πρώτα πηγαίνει η Πίστη, ακολουθεί η Αγάπη και έπονται οι υπόλοιπες. Την δε οικοδόμηση της Πίστης, την βοηθάει πολύ, ο Φόβος του Θεού.
Μη ξεχνάμε να εξετάζουμε τους λόγους που ακούμε, αν είναι από του Θεού, για να μείνει έστω και κάτι ψυχωφελές στο τέλος!
Τέκνα του Θεού, στρατιώτες του Χριστού συντρίψτε τον εχθρό και τα όργανά του. Όσο μεγαλώνει η μάχη, τόσο μεγαλώνει και ο θρίαμβος της Ορθοδοξίας.
«Εἰ ὁ Θεὸς μεθ᾿ ἡμῶν, οὐδεὶς καθ᾿ ἡμῶν»!!

Στο 2ο μέρος «ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ ΘΕΟΥ»
Στο 3ο μέρος «ΠΙΣΤΕΩΣ»
Και στο 4ο «…και ΑΓΑΠΗΣ προσέλθετε».

Καλό και ευλογημένο υπόλοιπο Σαρακοστής, καλή μετάνοια και ΚΑΛΟΝ ΑΓΩΝΑ!

Με εν Χριστώ αγάπη και ενδιαφέρον
Γεώργιος Φλώρος

ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ ΘΕΟΥ,

Πίστεως και Αγάπης προσέλθετε.»

(2ο μέρος από τα 4)

Η Γραφή μας λέει: «Θα τα κάνεις όλα όπως πρέπει, και μετά βίας θα σωθείς». Χάρη μας δίνεται ούτως ή άλλως.
Και πάλι μας λέει: «Δεν κάνεις τίποτα παραπάνω από αυτά που είσαι υποχρεωμένος να κάνεις».
Στις μωρές παρθένες, αυτό το ένα που τους έλειπε, έγινε η αιτία στέρησης της Βασιλείας των ουρανών ,ενώ τα είχαν κάνει όλα όπως έπρεπε.
Ο Άγιος Νικήτας Στηθάτος μας λέει κάτι συγκλονιστικό ,όχι για να μας απογοητεύσει αλλά για να μας αφυπνίσει:
«Πολλοί καλλιέργησαν με μεγάλη επιμέλεια τα χωράφιά τους και έσπειραν καθαρό σπόρο σε αυτά ,αφού προηγουμένως έκοψαν τα αγκάθια και έκαψαν τα τριβόλια με τη φωτιά της μετάνοιας, αλλά επειδή δεν έβρεξε πάνω σ’ αυτά ο Θεός βροχή Πνεύματος Αγίου με την κατάνυξη, δε θέρισαν τίποτε απ’ αυτά. Γιατί από την ξηρασία ξεράθηκαν και δεν καρποφόρησαν μέσα τους άφθονο το στάχυ της Γνώσεως του Θεού. Γι’ αυτό και πέθαναν, αν και όχι πεινασμένοι για λόγο Θεού, πάντως φτωχοί από γνώση Θεού και μ’ άδεια χέρια, λίγα μόνο εφόδια παίρνοντας για τροφή τους από εισφορά άλλων.» (Φιλοκ. Δ’ σελ.: 136,κεφ.84).
Μας λέει πάλι ο Κύριος «εάν η Πίστη μας ήταν ως κόκκος σινάπεως θα κάναμε μεγαλύτερα θαύματα από τον Κύριο».
Ο καθένας μας τώρα ας κατατάξει που βρίσκεται η Πίστη του και όποιος κρίνει ότι έχει μεγαλύτερη του κόκκου σινάπεως τον θερμοπαρακαλώ να μας το πει για να τον ακολουθήσω.
Ακούγοντας όλα αυτά η ψυχή μου συγκλονίζεται και διερωτάται …πόσο σίγουρη είναι ότι απέφυγε τον κίνδυνο;
Πόσο σίγουρη είναι ότι ακολουθεί το σωστό δρόμο και όχι τον δρόμο της πλάνης;
Ποιός μπορεί να μείνει άφοβος στη σκέψη του πυρός της αιωνίου κολάσεως;
«Όταν βασιζόμενοι στα έργα του Νόμου διατελούμε υπό κατάραν αφού δύσκολα θα εκτελέσουμε επακριβώς αυτά με σταθερότητα, τα γραμμένα εις το βιβλίον του Νόμου» (Γαλ. Γ’10).
Όταν επίσης ακούμε ότι «ο δίκαιος θα ζήσει και θα σωθεί δια της Πίστεως», πώς μπορώ να αναπαυθώ χωρίς φόβο μη γνωρίζοντας πόσο δίκαιος και πιστός είμαι, αφού μετά βεβαιότητος γνωρίζω ότι η ακριβής τήρησης του Νόμου είναι δύσκολη;
Πώς να μείνω αδιάφορος στο:
«Τοις δε δειλοίς και απίστοις και ευδελυγμένοις και φονεύσι και πόρνοις και φαρμακοίς και ειδωλολάτρας και ΠΑΣΙ ΤΟΙΣ ΨΕΥΔΕΣΙ το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη εν πυρί και θείω, ο έστιν ο θάνατος ο δεύτερος»; (Αποκ. ΚΑ’8).
Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους οι Άγιοι λένε ότι μέχρι να βγει η ψυχή από το σώμα ο άνθρωπος κινδυνεύει.
Στην προσευχή μας προς τον Άγιο άγγελό μας τον παρακαλούμε:
«..ίνα μη εν τίνι αμαρτήματι παροργίσω τον Θεόν ,και πρέσβευε υπέρ εμού προς τον Κύριόν του επιστηρίξαι με ΕΝ ΤΩ ΦΟΒΩ ΑΥΤΟΥ …»
Οι έχοντες επίγνωση του κινδύνου κατέχονται από φόβο Θεού, μήπως στενοχωρήσουν ή και παροργίσουν τον Θεό.
Ο Μέγας Αντώνιος όταν έφτασε στο κέντρο του Παραδείσου, είπε στον διάβολο: «Τώρα …έλα να με πιάσεις!»
Όταν συλλογίζομαι αυτά, όχι απλώς φοβάμαι τον Θεό, αλλά τρέμω στην ιδέα ότι θα μείνω απ’ έξω μη γνωρίζοντας αν τελικά ευαρεστώ ή παροργίζω τον Θεό, αφού με ζώνουν εκτός των εκουσίων και πλήθος ακουσίων αμαρτιών. Πόσο μάλλον να σκεφτώ, δεν λέω να πράξω, αλλά, μόνο να σκεφτώ να αλλοιώσω τα επί 2000 έτη αναλλοίωτα και με αναίδεια να καταλύσω ΑΥΤΑ που ο ίδιος ο Θεός προείπε για την Σωτηρία μας. Να ο φόβος του Θεού μήπως δεν καταστούμε τηρητές του: «Πλην ο έχετε κρατήσατε άχρις ου αν ήξω.»
Ο προαναφερθείς φόβος έχει να κάνει με την προσωπική μας Σωτηρία λόγω ανθρώπινης αδυναμίας στην ιδέα της αιωνίου κολάσεως. Καλός είναι και αυτός ο φόβος ως αρχή κατά τους Πατέρες.
Υπάρχει και ο φόβος που απορρέει από την Πίστη και την αγάπη προς τον Πατέρα, μήπως και Τον στενοχωρήσουμε χωρίς να το θέλουμε. Αυτός ο φόβος έχει μέσα του μεγάλη αρχοντιά. Αυτή η αδιάρρηκτη σχέση αποδεικνύει την ακλόνητη Πίστη και Αγάπη που τρέφει η ψυχή προς τον δημιουργό και ευεργέτη της. Αυτός ο φόβος νικάει και τον φόβο της κολάσεως, γιατί λένε οι Πατέρες ότι :
«Εάν μου το πει ο Κύριος και στην κόλαση θα πάω με χαρά, αλλά, να μου το πει ο Θεός μου.»
Τόση μεγάλη αγάπη, εμπιστοσύνη και υπακοή έχουν προς τον Θεό.
Και πάλι ακούμε : «Εάν μπορούσα να βγάλω από την κόλαση δέκα ανθρώπους και να έμπαινα εγώ, θα το έκανα με χαρά.»
Όταν φοβάσαι τον Θεό γίνεσαι προσεκτικός.
Ο Θεός αυτόν τον φόβο, που σε άλλες περιπτώσεις θεωρείται αμαρτία, θαυμαστώ τω τρόπω τον μετατρέπει σε αφοβία, τόλμη, αυταπάρνηση και ομολογία. Εναντιώνεται και αντιστέκεται προς κάθε κοσμικό φρόνημα. Με αγωνιστικότητα η άφοβη ψυχή τάσσεται εναντίον του μισόκαλου, εναντίον των κακών παρακινήσεων του κόσμου και εναντίον των κακών συνηθειών και κλήσεων του εαυτού της.
Προσέχει μάλιστα να μη γίνει σωματοκτόνος, αλλά , παθοκτόνος. Πώς λοιπόν μια τέτοια άφοβη, γενναία ψυχή θα δείξει φόβο και ατολμία, ιδιαίτερα στην υπεράσπιση του οίκου του Πατρός της;
«Ότι ο Κύριος έδειξε τοιούτον ζήλον υπέρ του οίκου του Θεού, δεν ήτο η μεγαλυτέρα απόδειξις αρετής;… Αλλά το να διακινδυνεύσει ήτο πολύ τολμηρόν. Διότι δεν ήτο καθόλου τυχαίον να παραδώση τον εαυτόν του εις την τόσην οργήν ανθρώπων…» (ΕΠΕ.ομ.Χρυς.ΚΓ΄2)
Μας διδάσκει ότι αφού ο Κύριος δεν φοβάται, πώς είναι δυνατόν να φοβηθεί η ομοιότητά Του;
Πώς είναι δυνατόν να φοβούνται τα τέκνα Του, αφού ως συγκληρονόμους Του, μας θέλει όμοιούς Του;
Όσο μεγαλώνει ο φόβος του Θεού, τόσο μεγαλώνει η αφοβία προς ο,τιδήποτε άλλο.
Όταν δεν φοβάσαι τον Θεό, υπάρχει ο φόβος για τη ζωή μας, ακόμα και να μιλήσουμε φοβόμαστε.
Και ενώ μας παραγγέλλει «αυτά που μας είπε να τα κηρύξουμε από τις ταράτσες…», εμείς φοβόμαστε να τα πούμε και μεταξύ μας.
Μη γένοιτο τέτοια χριστιανική χλιαρότητα!!
Όταν δεν υπάρχει φόβος Θεού για τον έλεγχο που θα υποστούμε, σχετικά με την υποστήριξη του οίκου του Πατρός μας, τότε αφήνουμε μια κυριολεκτικά μικρή σέκτα, μία φατρία να αναπτύσσεται ως καρκίνωμα και να λυμαίνεται τις ψυχές των Χριστιανών, υποκινώντας τες ψευδώς να ακολουθούν τάχα την «γνώμη των πλειόνων».( Ιερωνύμου του μεγαλύτερου προδότη μέχρι σήμερα στην ελλαδική εκκλησιαστική ιστορία).
«…κατά τον προ της δευτέρας παρουσίας χρόνον θα υπάρχουν άνθρωποι, που θα εμπαίζουν τα ιερότατα,… Αυτοί είναι οι δημιουργούντες τα σχίσματα και τας διαιρέσεις εις την Εκκλησίαν..»(Ιουδ.18,19)
Πέρασαν χρόνια και κατανόησα αυτό που αφάνταστα με ενοχλούσε από μικρό παιδί, όταν άκουγα το: «τι θα πει ο κόσμος;»
Φοβόμαστε για το τι θα πει ο κόσμος και δεν φοβόμαστε για το τι θα πει ο Θεός.
Δεν φοβόμαστε για το αν είμαστε προετοιμασμένοι για την συγκλονιστική ώρα της κρίσεως. Μας ενδιαφέρει να τα έχουμε καλά με τον κόσμο και όχι με τον Θεό.
Μας ενδιαφέρει η γνώμη του κόσμου και όχι η γνώμη του Θεού. Μη γένοιτο!
Αυτός που έχει φόβο Θεού θα ανατρέξει στις Άγιες Γραφές και μέσα σ’ αυτές θα βρει τον ίδιο τον Θεό. Τότε θα συμβούν δύο καλά.
Το πρώτο είναι ότι ο Κύριος θα καθαρίσει τα πάθη μας και θα μας ελευθερώσει από αυτά, αν εμείς το θέλουμε. Τούτο φαίνεται στο:
« Γνώσεσθε την Αλήθειαν, και η Αλήθεια ελευθερώσει υμάς.»(Ιωαν.Η’32)
Και το δεύτερο καλό είναι, ότι κανένας ξένος απατεώνας δε θα μας παραπλανήσει! Αυτό φαίνεται στο:
«Πρέπει κανείς να αντισταθεί και να αντιδράσει όχι μόνον εις τας κακάς παρακινήσεις των ανθρώπων…»(Ματθ.Ζ’14) στις οποίες συγκαταλέγονται πρωτίστως οι κακοδοξίες και οι αιρέσεις ,που επηρεάζουν συνήθως τις ακατήχητες ψυχές καταστρέφοντας όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ίδια την ψυχή αιωνίως!
Η σωτηρία του ανθρώπου είναι άκρως προσωπική υπόθεση, οι δε καλοπροαίρετες ψυχές αντιλαμβάνονται εσωτερικά, ότι όσο μεγαλώνει ο φόβος του Θεού, τόσο μεγαλώνει η Πίστη, η Αγάπη και ο Σεβασμός προς τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον εξαγοράσαντά μας, εις τον Οποίον ανήκουν τα πάντα… και η τιμή και η δόξα εις τους αιώνας.

Καλόν πνευματικόν αγώνα με θείο ζήλο και Πίστη.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Με εν Χριστώ αγάπη και ενδιαφέρον
Γεώργιος Φλώρος