Δευτέρα τῆς Διακαινησίμου

Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ο αγιος Γεωργιος

(Ἐναντιον του δρακοντος)

ΣΗΜΕΡΑ εἶνε ἡ ἑορτὴ ἑνὸς ἐκ τῶν μεγαλυτέρων μαρτύρων τῆς πίστεώς μας, τοῦ ἁγίου Γεωργίου τοῦ τροπαιοφόρου. Ἡ ἑορτὴ αὐτὴ συμπίπτει μὲ τὴν πιὸ ὡραία ἐποχή. Καί, ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα, ἂς τρέξουμε στὰ χωράφια νὰ κόψουμε λουλούδια νὰ φτειάξουμε στεφάνια νὰ στεφανώσουμε τὸν ἥρωα τῆς χριστιανικῆς μας πίστεως.
Ἀλλὰ τὸ νὰ κόψουμε λουλούδια εἶνε τὸ πιὸ εὔκολο πρᾶγμα. Κάτι ἄλλο σήμερα πρέπει νὰ κάνουμε, κάτι ὑψηλότερο καὶ μεγαλύτερο. Τί εἶνε αὐτό; Πρέπει νὰ γνωρίσουμε, ποιός εἶνε ὁ ἅγιος Γεώργιος. Καὶ σ᾿ αὐτὸ θὰ προσπαθήσω νὰ σᾶς δώσω μία σύντομο ἀπάντησι.

* * *

Πατρίδα τοῦ ἁγίου Γεωργίου εἶνε ἡ Μικρὰ Ἀσία. Γεννήθηκε στὰ μέρη τῆς Καισαρείας καὶ εἶνε συμπατριώτης τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Οἱ γονεῖς του ἦταν πλούσιοι καὶ εὐγενεῖς. Ὁ πατέρας του μαρτύρησε γιὰ τὸ Χριστό, ὅταν ὁ ἅγιος Γεώργιος ἦταν μικρὸς μέσα στὴν κούνια. Ἡ μητέρα του, μόλις εκοσι ἐτῶν τότε, ἤτανε ἀπὸ τὶς μάνες ἐκεῖνες ποὺ πιστεύουν στὸ Θεό. Γι᾿ αὐτὸ δὲν ἦρθε σὲ δεύτερο γάμο, ὅπως κάνουν σήμερα πολλές, ποὺ ἀκόμη δὲν ἔχει σαπίσει τὸ κορμὶ τοῦ ἀντρός τους στὸν τάφο κι αὐτὲς ζητοῦν νέο ἄντρα. Ὄχι! Στὴ Μικρὰ Ἀσία ἕνας γάμος ὑπῆρχε, ἕνας καὶ μόνο. Ὅπως τὰ τρυγόνια, ποὺ ἂν σκοτωθῇ τὸ ἕνα, τὸ ταίρι του δὲ᾿ ζευγαρώνει μὲ ἄλλο, παρὰ μένει μέχρι τέλους καὶ κλαίει στὰ κλαδιά. Ἔτσι καὶ τότε. Δὲ᾿ λέω ὅτι αὐτοὶ ποὺ ἔρχονται σὲ δεύτερο γάμο ἁμαρτάνουν, ἀλλὰ ὁ κυρίως γάμος εἶνε ὁ ἕνας ποὺ εὐλογεῖ ὁ Θεός, ἡ ἁγία Τριάς, τὸ πανάγιο Πνεῦμα.
Λοιπὸν ἡ μητέρα του τόσο νέα ἔμεινε χήρα. Ἀκοῦτε σεῖς οἱ γυναῖκες, ἀκοῦτε σεῖς οἱ ἄντρες; Δὲν ἔγιναν οἱ γιορτὲς αὐτές, γιὰ νὰ τρῶμε καὶ νὰ διασκεδάζουμε. Ἔγιναν, γιὰ νὰ ζήσουμε κ᾿ ἐμεῖς σὰν τοὺς ἁγίους. Τότε ὁ ἅγιος Γεώργιος μᾶς εὐλογεῖ καὶ εἶνε μαζί μας.
Ἡ νεαρὰ χήρα εἶχε τὸν Γεώργιο μικρό. Καὶ μαζὶ μὲ τὸ γάλα της τὸν ζύμωσε καὶ τὸν ἔπλασε. Εὐλογημένη λοιπὸν ἡ μάνα. Πίσω ἀπὸ κάθε ἅγιο εἶνε μιὰ μάνα. Καὶ πίσω ἀπὸ τὸν ἅγιο Γεώργιο εἶνε ἡ μάνα, ποὺ τὸν πῆρε στὸ στῆθος της καὶ μαζὶ μὲ τὸ γάλα της τὸν ἐβύζαξε τὴν πίστι, τὴν πίστι στὸ Χριστό.

Ὁ Γεώργιος, τὸ μονάκριβο παιδὶ τῆς χήρας τοῦ μάρτυρος, μεγάλωνε καὶ διεκρίνετο γιὰ τὰ προτερήματά του. Νωρὶς ἐξεδήλωσε τὴν κλίσι νὰ γίνῃ στρατιωτικός. Κατετάγη λοιπὸν στὸ στρατό. Διέπρεψε ὡς στρατιώτης καὶ ὡς ἀξιωματικός. Ἦτο πρῶτος στὶς μάχες. Εἶχε καρδιὰ λιονταριοῦ. Ἔτσι ἔφτασε ὣς τὸ βαθμὸ τοῦ στρατηγοῦ καὶ πιὸ πάνω, ἔγινε κόμης.
Ἀλλὰ ὁ ἅγιος Γεώργιος παραπάνω ἀπὸ τὰ γαλόνια εἶχε τὸ Θεό. Γιατὶ παραπάνω ἀπ᾿ ὅλα εἶνε ὁ Θεός· ἔπειτα ἔρχονται ὅλα τὰ ἄλλα. Καὶ ἅμα κινδυνεύῃ ἡ πίστι στὸ Θεό, πρέπει νὰ εἶσαι ἕτοιμος καὶ γαλόνια καὶ ἀξιώματα καὶ θρόνους καὶ πατερίτσες καὶ μίτρες καὶ τὰ πάντα νὰ θυσιάσῃς. Χίλιες φορὲς νὰ πεθάνῃς καλόγερος στὸ Ἅγιο Ὄρος, παρὰ προδότης τῆς Ὀρθοδοξίας· χίλιες φορὲς στρατιώτης τίμιος, παρὰ στρατηγὸς ποὺ δὲν πιστεύει· χίλιες φορὲς χωριάτης ποὺ ἔχει μέσα του τὸ Θεό, παρὰ ἐπιστήμων ἄθεος· χίλιες φορὲς ἕνας σκαφτιᾶς ἢ τσοπάνης ποὺ ἔχει μέσα του Θεό, παρὰ τὰ πλούτη τοῦ κόσμου. Αὐτή εἶνε ἡ ἁγία μας θρησκεία. Ἡ Ἐκκλησία μας δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τοὺς μεγάλους καὶ ἰσχυροὺς τῆς ἡμέρας· στηρίζεται στὴν πίστι τῶν ταπεινῶν καὶ καταφρονεμένων.
Ἦρθε λοιπὸν καὶ ἡ ὥρα τῆς δοκιμασίας τοῦ ἁγίου Γεωργίου. Ἧταν ἡ ἐποχὴ τοῦ τελευταίου διωγμοῦ τῶν πρώτων αἰώνων. Στὸ θρόνο τῆς Ῥώμης ἦτο ἕνα ἀπὸ τὰ ἀγριώτερα θηρία, ὁ αὐτοκράτωρ Διοκλητιανός (284-304). Αὐτὸς αἰσθάνετο μῖσος ἄγριο γιὰ τοὺς Χριστιανούς. Γι᾿ αὐτὸ διέταξε· Ὅσοι εἶνε Χριστιανοί, χάνουν τὰ ἀξιώματά τους· καὶ ἂν ἐμμένουν στὴν πίστι, θὰ θανατώνωνται.
Ὅταν ἔφτασε ἡ διαταγή, ἦρθε πλέον ἡ ὥρα καὶ γιὰ τὸν Γεώργιο. Ἐνώπιον ὅλων ὡμολόγησε καὶ εἶπε· Εἶμαι Χριστιανός, καὶ παραπάνω ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα ἔχω τὸ Χριστό!
Ὁ Διοκλητιανὸς διατάζει καὶ τὸν συλλαμβάνουν. Τοῦ ξηλώνουν τὰ γαλόνια, τοῦ παίρνουν τὴν πανοπλία, τὸν ῥίχνουν δεμένο στὴ φυλακή. Ἀπὸ τὸ ὕψος στὸ βάθος! Ἀλλ᾿ ἐκεῖνος εἶχε χαρὰ καὶ ἀγαλλίασι.
Νὰ διηγηθῶ τώρα τὰ μαρτύριά του; Εἶνε πολλά. Ὅσοι θέλετε, διαβάστε τὸ συναξάριο νὰ τὰ δῆτε. Συντόμως σᾶς λέγω. Τοῦ τρύπησαν τὴν κοιλιὰ μὲ σιδερένιο δόρυ. Μετὰ τὸν βάλανε σὲ ἕνα τροχὸ σιδερένιο, ποὺ γύρω – γύρω στὸ στεφάνι εἶχε αἰχμηρὰ νύχια, ἄφησαν τὸν τροχὸ νὰ κυλίσῃ σὲ μέρος κατηφορικό, καὶ τὸ κορμὶ τοῦ ἁγίου κατεκόπη· ἐξεσχίζοντο οἱ σάρκες καὶ μάτωσε τὸ ἔδαφος. Μετὰ τοῦ φόρεσαν παπούτσια σιδερένια μὲ καρφιά, καὶ τὸν ὑποχρέωσαν νὰ βαδίσῃ. Μετὰ τὸν ῥίξανε σ᾿ ἕνα λάκκο μὲ ἀσβέστη, γιὰ νὰ καῇ καὶ νὰ λειώσῃ. Ἀλλὰ καὶ τὸν ἀσβέστη ἐνίκησε, καὶ τὰ σίδερα ἐνίκησε, καὶ τὰ πάντα. Δὲν εἶνε παράξενο αὐτό. Τὸ εἶπε ὁ Χριστός· Μὴ φοβᾶστε· θὰ πατήσετε πάνω σὲ σκορπιοὺς καὶ φίδια, κι οὔτε μιὰ τρίχα ἀπ᾿ τὸ κεφάλι σας δὲν θὰ πέσῃ, ἐὰν δὲν θέλῃ ὁ Θεός (βλ. Λουκ. 10,19· 21,18· Ματθ. 10,29).
Μετὰ ἀπὸ αὐτά, ἔξω ἀπὸ τὴν Καισάρεια ὑπῆρχε ἕνας εἰδωλολατρικὸς ναὸς γεμᾶτος ἀγάλματα. Παίρνουν λοιπὸν τὸν ἅγιο Γεώργιο καὶ τὸν πᾶνε ἐκεῖ, γιὰ νὰ θυσιάσῃ. Ἐκεῖνος ἀτένιζε μὲ πρόσωπο ἀγγελικό. Κοιτάζει τὰ εδωλα καὶ λέει μὲ φωνὴ μεγάλη· Ἐν ὀνόματι Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου σᾶς ἐρωτῶ, ἀγάλματα καὶ εδωλα, τί εἶστε; Κ᾿ ἐκεῖνα ἀπήντησαν· Δὲν εμαστε θεοί, εμαστε δαίμονες! Τότε ὁ ἅγιος ἔκανε τὴν προσευχή του, κι ἀμέσως σεισμὸς τράνταξε ὅλο τὸ ναό, ἔπεσαν κάτω τὰ ἀγάλματα κ᾿ ἔγιναν κομμάτια καὶ σκόνη.
Καὶ μόνο αὐτό; Καὶ τὸ ἄλλο θαῦμα τοῦ ἁγίου Γεωργίου εἶνε ἀξιοθαύμαστο. Ἔξω ἀπὸ τὴν Καισάρεια σὲ μιὰ ῥεματιὰ ὑπῆρχε μιὰ βρύση μὲ ὡραῖο νερό, ἀλλὰ κανείς δὲν τολμοῦσε νὰ τὸ πλησιάσῃ. Γιατὶ δίπλα ἦτο μιὰ σπηλιά, κ᾿ ἐκεῖ μέσα εἶχε φωλιάσει ἕνας δράκοντας μεγάλος, ἕνας ὄφις πελώριος, ποὺ ἔβγαινε κ᾿ ἔτρωγε ἀνθρώπους καὶ ζῷα. Ὁ ἅγιος Γεώργιος πλησίασε μὲ τὸ κοντάρι του στὴν πηγή. Τὸ θηρίο μούγκρισε, βγῆκε μὲ ὁρμὴ καὶ ἄνοιξε πελώριο τὸ στόμα του, γιὰ νὰ τὸν καταπιῇ. Ἀλλὰ ὁ ἅγιος Γεώργιος ―ἂς μὴν πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, ἐμεῖς πιστεύουμε― τί κάνει; Ῥίχνει μὲ πίστι ἕνα σταυρουδάκι ξύλινο στὸ ἀνοιχτὸ στόμα τοῦ πελωρίου φιδιοῦ. Τὸ ῥίχνει μέσα στὰ σπλάχνα του, καὶ τὸ θηρίο ἐσπάραξε καὶ ἔσκασε. Γι᾿ αὐτὸ βλέπετε σὲ εἰκόνες νὰ ζωγραφίζεται καβαλλάρης ὁ ἅγιος Γεώργιος καὶ μὲ τὸ κοντάρι του, ποὺ ἔχει στὸ ἄκρο τὸ σταυρὸ τοῦ Κυρίου, νὰ φονεύῃ τὸ δράκοντα.
Ἀπίστευτα φαίνονται αὐτὰ σήμερα. Παραμύθια τὰ θεωροῦν οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου. Ἀλλ᾿ ἐμεῖς γνωρίζουμε, ὅτι ὄχι μόνο αὐτὰ ποὺ ἔκανε ὁ ἅγιος Γεώργιος, χίλιες φορὲς ἀνώτερα γίνονται. Εἶνε γεμάτη ἡ ἱστορία ἀπὸ θαύματα, ποὺ ἔκαναν οἱ ἅγιοι τῆς πίστεώς μας μὲ τὴ δύναμι τοῦ Χριστοῦ. Ἔχουμε μιὰ θρησκεία ζωντανή, ὁλοζώντανη, καὶ πρέπει νὰ τὴν ἀγαποῦμε καὶ νὰ ἀνήκουμε ἐξ ὁλοκλήρου σ᾿ αὐτήν.
Ἰδού λοιπόν, ἀγαπητοί μου, δι᾿ ὀλίγων ὁ βίος τοῦ ἁγίου. Γι᾿ αὐτὸ ὁ ἅγιος Γεώργιος εἶνε ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον δημοφιλεῖς ἁγίους.

* * *

Κάτι ἀκόμα θὰ σᾶς πῶ καὶ τελειώνω. Εἴδαμε τὸν πελώριο δράκοντα, ποὺ ἦταν στὴν πηγὴ καὶ δὲν ἄφηνε κανένα νὰ δροσιστῇ. Ἀλλ᾿ ἐκτὸς ἀπὸ τὸ δράκοντα αὐτόν, ποὺ τὸν ἐσκότωσε μὲ τὸ κοντάρι καὶ τὸ σταυρό του ὁ ἅγιος Γεώργιος, στὶς ἡμέρες μας ἐπέπρωτο νὰ παρουσιασθῇ ἕνας ἄλλος δράκων, χειρότερος, πολὺ χειρότερος ἀπὸ τὸ δράκοντα ποὺ ἐφόνευσε ὁ ἅγιος Γεώργος. Καὶ ὁ δράκων ὁ χειρότερος, ποὺ πνίγει ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα καὶ ἀπειλεῖ μὲ μεγαλυτέρα καταστροφή, εἶνε ἡ ἀθεΐα, ὁ ἄθεος ὑλισμός. Μ᾿ αὐτὸν τὸν δράκοντα ἡ μικρά μας πατρὶς ἠγωνίσθη ἡρωϊκῶς, γιὰ νὰ μὴν πέσῃ στὸ στόμα του.
Γι᾿ αὐτό, ἂν ἄλλοι προδώσανε τὴν πίστι καὶ τὰ ἰδανικά, ἐσεῖς τὰ φτωχαδάκια, τὰ ἡρωϊκὰ παιδιὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς πατρίδος, μείνετε πιστοὶ στὸ Θεό, καὶ ἀγωνισθῆτε μὲ λεβεντιά, στῆθος μὲ στῆθος, γιὰ ὅ,τι ἱερώτερο ἔχει ὁ τόπος μας.
Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ ἁγίου Γεωργίου θὰ προχωρήσουμε, θὰ νικήσουμε τὰ ἐμπόδια.
Εὔχομαι, νὰ μείνετε πάντοτε ἑδραῖοι καὶ ἀμετακίνητοι στὴν πίστι, διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Γεωργίου καὶ πάντων τῶν ἁγίων. Ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(ἱ. ναὸς Ἁγίου Γεωργίου Λακκιᾶς, 23-4-1968)