Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΒ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1172

Τοῦ ἁγίου Κωνσταντίνου (Ἰω. 10,1-9)
21 Μαΐου
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

Η ΘΥΡΑ

«Ἐγώ εἰμι ἡ θύρα· δι᾿ ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ, σωθήσεται, καὶ εἰσελεύσεται καὶ ἐξελεύσεται, καὶ νομὴν εὑρήσει» (Ἰω. 10,9)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτὴ καὶ πανή­γυρις μεγάλη. Ἑορτάζουν δύο θρησκευ­τικὲς φυσιογνωμίες, δύο ἅγιοι, ποὺ ἡ γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας τοὺς ἀνέβασε πολὺ ψηλά, στὸ ἐπίπεδο τῶν ἰσαποστόλων. Σήμερα εἶνε ἡ μνήμη τῶν δύο ἁγίων θεοστέπτων βασιλέων καὶ ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καὶ τῆς σεβασμίας μητρός του Ἑλένης.
Σήμερα, κοντὰ στοὺς ἁγίους, ἑορτάζουν καὶ ὅσοι καὶ ὅσες φέρουν τὰ ὡραῖα ὀνόματά τους. Μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἁπλοῖ ἄνθρωποι τοῦ λαοῦ ἀλλὰ καὶ ἀξιωματοῦχοι καὶ κυβερνῆται καὶ πρίγκιπες καὶ βασιλεῖς ἑορτάζουν σήμερα. Δὲν εἶπα τίποτε. Σήμερα ἑορτάζει ὁλόκληρος ὁ Ἑλληνικὸς λαός, ἑορτάζουν γενεὲς γενεῶν. Λίγα ὀνόματα στὴν ἱστορία τοῦ πολυπαθοῦς καὶ μαρτυρικοῦ ἔθνους μας ἠ­λεκτρίζουν τόσο ὅσο τὸ ὄνομα Κωνσταντῖ­νος. Τὸ ὄνομα αὐτὸ ἔφερε ὁ σημερινὸς ἅγι­ος, ὁ Κωνσταντῖνος Α΄ ὁ Μέγας (†337), ὁ ἔν­δοξος καὶ ἡρωικὸς ἱδρυτὴς τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, ἀλλὰ καὶ ὁ τελευταῖος μαρτυρι­κὸς αὐτοκράτωρ τοῦ Βυζαντίου, ὁ Κωνσταν­τῖνος ΙΑ΄ ὁ Παλαιολόγος (1405-1453). Ἔ­τσι τὸ ὄνομα Κωνσταντῖνος ἔγινε σύμβολο, συνδέθηκε μὲ τὶς παραδόσεις καὶ τοὺς θρύλους τοῦ γένους μας, καὶ ἰδίως μὲ τὸ ὅραμα τῆς βασιλίδος τῶν πόλεων, τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Γι᾿ αὐτὸ ἡ σημερινὴ ἑορτὴ εἶνε θρησκευτικὴ καὶ ἐθνική.
Δὲν θὰ σᾶς διηγηθῶ τὸν βίο τῶν σημερι­νῶν ἁγίων. Ἀντὶ ν᾿ ἀνοίξω τὸ συναξάριο, τὴν ἱ­στορία, καὶ νὰ σᾶς διηγηθῶ τὸν βίο τους, θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ ῥίξουμε ἕνα βλέμμα στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο καὶ μάλιστα στὸ τελευταῖο ῥητό. Τὸ τελευταῖο ῥητὸ τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου λέει· «Ἐγώ εἰμι ἡ θύρα· δι᾿ ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ, σωθήσεται, καὶ εἰσελεύσεται καὶ ἐξελεύσεται, καὶ νομὴν εὑρήσει» (Ἰω. 10,9). Τί σημαίνουν τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Χριστοῦ;

* * *

Γιὰ πρόβατα καὶ βοσκοὺς μιλάει τὸ εὐαγγέλιο. Μᾶς λέει ὁ Κύριος παραβολικῶς, ὅτι ὅ­πως τὰ ἄλογα πρόβατα ἀναπαύονται καὶ ἀ­σφαλίζονται μέσα στὸ μαντρί, ἔτσι ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη μάνδρα, πνευματική. Εἶνε ἡ Ἐκ­κλησία του, στὴν ὁποία ἀναπαύονται καὶ ἀ­σφαλίζονται τὰ λογικὰ πρόβατα, οἱ ἄνθρωποι, ἐφ᾿ ὅσον βεβαίως τὸ θέλουν. Ὅποιος δὲν θέλει, εἶνε ἐλεύθερος νὰ μείνῃ ἔξω ἀπὸ τὴ μάνδρα. Τὰ λόγια αὐτὰ σημαίνουν, ὅτι ὁ κόσμος χωρίζεται σὲ δύο παρατάξεις· στὴ μία εἶνε οἱ ἐκτὸς τῆς μάνδρας, στὴν ἄλλη οἱ ἐντὸς τῆς μάνδρας· οἱ μὲν βρίσκονται κοντὰ στὸ Χριστό, οἱ ἄλλοι εἶνε μακριὰ ἀπὸ τὸ Χριστό.
Πῶς ζοῦν, ἀγαπητοί μου, οἱ ἐκτὸς τῆς μάνδρας, αὐτοὶ ποὺ μένουν μακριὰ ἀπὸ τὸ Χριστό; Ὁ ἄνθρωπος ποὺ μένει ἔξω ἀπὸ τὴ μάνδρα τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔχει ἀσφάλεια καὶ ἀνάπαυσι. Καὶ πῶς νὰ ἔχῃ; Σᾶς ἐρωτῶ· μπορεῖ τὸ πρόβατο τὴ νύχτα νὰ εἶνε ἀσφαλισμένο καὶ ἀ­ναπαυμένο ἔξω ἀπὸ τὸ μαντρί του; μπορεῖ τὸ πουλὶ νὰ ζήσῃ καὶ νὰ πετάξῃ χωρὶς ἀτμοσφαιρικὸ ἀέρα; μπορεῖ τὸ λουλούδι ν᾿ ἀντέξῃ ἔξω ἀπ᾿ τὴ γλάστρα; μπορεῖ τὸ ψάρι νὰ ζήσῃ ἔξω ἀπ᾿ τὴ θάλασσα; Ὅσο μπορεῖ τὸ ψάρι νὰ ζήσῃ ἔξω ἀπ᾿ τὴ θάλασσα καὶ τὸ λουλούδι ν᾿ ἀνθήσῃ ἔξω ἀπ᾿ τὸ περιβόλι καὶ τὸ πουλὶ νὰ πετάξῃ χωρὶς ἀέρα καὶ τὸ πρόβατο νὰ ζήσῃ ἔξω ἀπ᾿ τὸ μαντρί, ἄλλο τόσο μπορεῖ καὶ ὁ ἄν­θρωπος νὰ ζήσῃ ἔξω ἀπ᾿ τὸ μαντρὶ τοῦ Χριστοῦ. Ὅ,τι εἶνε γιὰ τὸ σῶμα οἱ πνεύμονες καὶ ἡ καρδιὰ –κι ἀκόμη παραπάνω–, αὐτὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶνε ὁ Χριστός. Δὲν μπορεῖς νὰ ζή­σῃς χωρὶς Χριστό.
Λόγια εἶνε αὐτά; Ἀπόδειξις οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι. Τί πέτυχαν μὲ τὰ γράμματα τὶς ἐπιστῆμες καὶ τὶς θεωρίες τους ἢ μὲ τὰ πλούτη τοὺς θησαυροὺς καὶ τὸν τεχνικὸ πολιτισμό τους; Ἕνα μεγάλο κενό! Μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἀνεξαρτήτως ἰδεολογικῆς τοποθετήσεως, ἀ­πὸ βορρᾶ μέχρι νότου καὶ ἀπὸ δυσμῶν μέχρι ἀνατολῶν, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι φέρουν ἐπάνω τους τὴν ἀγωνία καὶ τὸ ἄγχος. Ἡ σημερινὴ γε­νεὰ περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη μποροῦσε νὰ ζήσῃ εὐτυχισμένη· καὶ ὅμως ζῇ στιγμὲς δραματικές. Γιατί; Διότι ἔφυγε ὁ «ἀτμοσφαιρικὸς ἀέρας», ἔφυγε τὸ «ἄρωμα», ἔφυγε τὸ «ἔδαφος», ἔφυγε ἡ «ζωή». Δὲν βρίσκει ἀνάπαυσι ὁ ἄνθρωπος, ἀγωνιᾷ, σπαρταρᾷ. Πάρτε τὸ ψάρι, βγάλτε το ἀπ᾿ τὴ θάλασσα, βάλτε το πάνω σὲ μιὰ ἀμμουδιά –ἂς εἶνε καὶ χρυσῆ–, αὐτὸ σπαρταράει. Ἂν εἶχε γλῶσσα, θὰ σοῦ ἔ­λεγε· Δός μου τὸ νερό, νὰ πέσω μέσ᾿ στὴ θάλασσα, ν᾿ ἀναπνεύσω, νὰ ζήσω. Ἔτσι καὶ ὁ ἄν­θρωπος.
Ποῦ ζητάει σήμερα ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀνάπαυσι καὶ τὴν ἀσφάλεια; Χτυπάει πολλὲς πόρτες. Ῥίξτε μιὰ ματιὰ στὴν κοινωνία, ἀπὸ τὶς καλύβες τῶν φτωχῶν μέχρι τὰ μέγαρα τῶν πλουσίων. Ὅλοι ζητοῦν ἀνάπαυσι καὶ ἀσφάλεια στὰ χρήματα, στὶς ἀνέσεις, στὶς ἀπολαύσεις, στὶς γυναῖκες, στὶς διασκεδάσεις, στὰ σπὸρ καὶ τὸν ἀθλητισμό, στὶς ἐκδρομὲς καὶ τὸν τουρισμό, στὴ γνῶσι καὶ τὴν πολιτική, σὲ ἐγκόσμια δηλαδὴ στηρίγματα. Ἡ πεῖρα τῆς ζω­ῆς λέει, ὅτι σὲ κανένα ἀπ᾿ αὐτὰ δὲν βρίσκουν ἐκεῖνο ποὺ ζητοῦν. Διότι χτυποῦν λάθος πόρτα! Ποιά εἶνε ἡ ἀσφάλεια τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου; Καμμία ἀσφάλεια. Ταραχὴ καὶ ἀνασφάλεια χαρακτηρίζει τὴ ζωή. Τὸ πρόβατο δὲν εἶνε ἀσφαλισμένο τὴ νύχτα ἔξω ἀπὸ τὸ μαντρί, κι ὁ ἄνθρωπος εἶνε ἀνασφαλὴς καὶ ἀνήσυχος ἔξω ἀπὸ τὴ Μάνδρα τοῦ Χριστοῦ, τὴν ἁγία αὐτὴ Ἐκκλησία. Ἔξω ἀπ᾿ τὸ μαντρὶ τὸ πρόβατο τὸ τρώει ὁ λύκος· καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν ἁγία Ὀρθοδοξία μας ὁ ἄνθρωπος θὰ πέ­σῃ θῦμα λῃστῶν, ἀπατεώνων καὶ ἐκμεταλλευ­τῶν, ποὺ ζητοῦν νὰ τὸν παρασύρουν καὶ νὰ τὸν ῥίξουν στὶς χαράδρες τῆς ἀπωλείας καὶ καταστροφῆς. Τὸ τέλος τοῦ κόσμου εἶνε ἐ­κεῖνο ποὺ εἶπε ὁ σοφὸς Σολομῶν· «Ματαιότης ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότης» (Ἐκκλ. 1,2).

* * *

Μὴ χτυπᾶτε, λοιπόν, ἄλλες πόρτες· αὐτὸ ποὺ ζητᾶτε δὲν ὑπάρχει ἐκεῖ. «Ἐγώ εἰμι ἡ θύρα», φωνάζει ὁ Χριστός. Μέσα στὴν ταλαιπωρία τοῦ κόσμου τούτου ἀκούγεται ἡ γλυκειὰ φωνή του· «Ἐγώ εἰμι ἡ θύρα», ἡ μόνη θύρα. «Ἐγώ εἰμι ἡ θύρα· δι᾿ ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ, σωθήσεται, καὶ εἰσελεύσεται καὶ ἐξελεύσεται, καὶ νομὴν εὑρήσει» (ἔ.ἀ.). Ὤ λόγια ἀνεκτίμη­τα, ὤ λόγια ποὺ δὲν ὑπάρχει ζυγαριὰ νὰ τὰ ζυ­γίσῃ! Τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Χριστοῦ ἔχουν βάθος καὶ πλάτος καὶ ὕψος ἐννοιῶν. Οἱ ἄλλες θύρες εἶνε ἀπατηλὲς παγίδες· ἡ θύρα τοῦ Χριστοῦ εἶνε ἀσφαλὲς καταφύγιο, εἶνε γαλήνιο λιμάνι. Στὶς ἄλλες θύρες οἱ ἄνθρωποι τὸ μόνο ποὺ βρί­σκουν εἶνε πικρὰ «κεράτια» σὰν ἐκεῖνα ποὺ ἔτρωγε ὁ ἄσωτος προσπαθώντας νὰ κορέσῃ τὴν πεῖνα του (Λουκ. 15,16)· στὴν θύρα τοῦ Χριστοῦ ὁ ἄνθρωπος βρίσκει τὸ καθαρὸ φαγητὸ καὶ τὸ σωτήριο φάρμακο, βρίσκει τὸ ἄδολο γάλα ἀλ­λὰ καὶ τὴν στερεὰ τροφή, τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν, τὸν ἄρτο τῆς ζωῆς τὸν ἐπιούσιον, βρίσκει τὸν μόσχο τὸν σιτευτό.
«Ἐγώ εἰμι ἡ θύρα». Ἐάν, ἀδελφοί μου, μακριὰ ἀπὸ τὸ Χριστὸ ὑπάρχῃ ἡ ἀγωνία, τὸ ἄγ­χος, ἡ πικρία καὶ ὁ θάνατος, κοντὰ στὸ Χριστὸ ὑπάρχει ἡ βεβαιότης, ἡ σιγουριά, ἡ ἀφοβία, ἡ εἰρήνη, ἡ ἠρεμία, ἡ ἀγαλλίασις ἡ πνευματική, ὑπάρχει τὸ θέλγητρο τοῦ οὐρανοῦ. Λόγια εἶνε αὐτά; Πῶς θὰ μποροῦσα νὰ σᾶς τὸ περιγράψω; Θὰ ἤθελα νὰ ἔχω τὴ θεολογία τοῦ Χρυσοστόμου, τὴν ποίησι τοῦ Δάντη, τὰ χαρί­σματα τῶν ῥητόρων, τὴ χάρι τῶν ζωγράφων, γιὰ νὰ παραστήσω μπροστά σας τὴ χαρὰ καὶ τὴν ἀγαλλίασι ποὺ βρίσκουν ὅσοι περνοῦν τὴν θύρα τοῦ Χριστοῦ καὶ εἰσέρχονται στὸ βα­σίλειό του. Μὲ ἕνα λόγο· βρίσκουν αὐτὸ ποὺ ζη­τοῦν καὶ διψοῦν οἱ καρδιὲς ὅλων μας, μικρῶν καὶ μεγάλων, βρίσκουν τὴ σωτηρία. Ὅποιος περνᾷ αὐτὴ τὴ θύρα καὶ γίνεται πρόβατο τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ, φθάνει στὸν οὐράνιο Πατέρα. Ἔτσι συνέβη καὶ μὲ τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο· δέχθηκε τὴν κλῆσι καὶ πέρασε τὴν θύρα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶνε ἡ ζωὴ τοῦ κόσμου, τὸ ἄλφα καὶ τὸ ὠμέγα, ὁ πνευματικὸς ἄξων γύρω ἀπὸ τὸν ὁποῖο στρέφονται οἱ αἰ­ῶνες. Ὀνόματα ἄλλων, ποὺ θεωροῦνται μεγάλοι, σβήνουν καὶ λησμονοῦνται· τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ θὰ ζῇ καὶ θὰ βασιλεύῃ εἰς αἰῶνας αἰώνων «καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος» (Λουκ. 1,33).
Ἀδελφοί μου, θὰ ἤθελα νὰ σᾶς μεταδώσω αὐτὸ ποὺ πιστεύω, αὐτὸ ποὺ γνωρίζω· ὅτι δὲν ὑπάρχει ὑπὸ τὸν οὐρανὸν ἄλλο ὄνομα ποὺ μπο­ρεῖ νὰ μᾶς σώσῃ, παρὰ μόνο τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου «πᾶν γόνυ κάμψει ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσεται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός» (Φιλ. 2,10-11)· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ποὺ ἔγινε στὸν ἱ. ν. Ἁγ. Κων/νου & Ἑλένης Ἡλιουπόλεως-Ἀθηνῶν τὴν 21-5-1960. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 21-5-2005, ἐπανέκδοσις 27-4-2014.
Τὴν ὁμιλία αὐτὴ μπορεῖτε νὰ τὴν ἀκούσετε χωρὶς περικοπὲς στὸ cd 5α΄Α τῆς σειρᾶς «ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ» (πληροφορίες στὸ τηλέφωνο 23850-28868)