Απόσπασμα  «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΠΙΘΑΣ», Φεβρουαριου 1965, αρ. φ. 278
Τοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης Αὺγουστίνου

ΟΙ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΙ

Εἰς τὰ ἐπίσημα πρακτικὰ τῶν συνεδριάσεων τῆς Βουλῆς (16 Φεβρουαρίου 1965) βλέπομεν ὅτι ὁ ὑπουργὸς Προεδρίας τῆς Κυβερνήσεως λαβὼν τὸν λόγον ἐπὶ τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ θέματος ἐκαυχήθη διὰ τὰ δημοκρατικὰ καὶ προοδευτικά του φρονήματα καὶ μετὰ δριμύτητος κατεφέρθη κατὰ τῶν «σκοταδιστῶν» (ἡ λέξις αὐτὴ ἔγινε πλέον καραμέλλα ποὺ πιπιλίζουν οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐκπαιδευτικῆς μεταρρυθμίσεως), κατὰ τῶν «θρησκολήπτων», οἱ ὁποῖοι ἐπιμένουν νὰ βάλλουν κατὰ τῶν «φωτισμένων» μεταρρυθμιστῶν καὶ μάλιστα κατὰ τοῦ προσώπου ἐκείνου, τὸ ὁποῖον θεωρεῖται ὁ φωτεινὸς φωστήρ, δηλ. τοῦ κ. Παπανούτσου.
Ὥστε, κατὰ τὴν κρίσιν τοῦ κ. ὑπουργοῦ, ὅσοι ἐξακολουθοῦν εἰς τὸν αἰῶνα αὐτὸν νὰ πιστεύουν εἰς τὸν Θεὸν καὶ νὰ ζοῦν θρησκευτικὴν ζωὴν καὶ νὰ ἐνδιαφέρωνται διὰ τὴν Θρησκείαν καὶ νὰ ἀγωνίζονται διὰ τὰ ἰδανικά της, τὰ ὁποῖα γραπτῶς προσβάλλουν ἰταμοὶ αὐτῆς ὑβρισταί, οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ εἶνε θρησκόληπτοι καὶ σκοταδισταί, ἐνῶ οἱ ἄλλοι, οἱ κηρύσσοντες ἀναφανδόν τάς… προοδευτικὰς ἰδέας τῆς ἀθεΐας, εἶνε οἱ φωτισμένοι! Φῶς λοιπὸν ἡ ἀπιστία καὶ σκότος ἡ πίστις! Ἐν τῶ μεταξὺ κἄποιος ἀρσενικοθήλυκος διάβολος, γυναῖκα δηλ. ἀνήκουσα εἰς τὸν κύκλον τῶν φωτισμένων, τῶν πολὺ φωτισμένων, καὶ ἡ ὁποία ἀπεχθανομένη, φαίνεται, τὴν ἰδιότητα τῆς γυναικὸς ὑπογράφεται μὲ ἀνδρικὸν ψευδώνυμον, ἐξῆλθεν εἰς τὸν ἐξώστην καθημερινῆς ἐφημερίδος καὶ ἐφώναξε διὰ νὰ τὴν ἀκούση τὸ Πανελλήνιον˙ «Εἶμαι ἄθρησκη, βαθύτατα ἄθρησκη».
Ἄθρησκοι ἄνδρες. Ἀλλὰ καὶ ἄθρησκες γυναῖκες; Ἄθρησκος γυναῖκα, ὡς εἶπέ τις, εἶνε τερατώδης ὕπαρξις ἐν τῶ κόσμω. Διότι εἰς τὴν φύσιν τῆς γυναικὸς τὸ θρησκευτικὸν συναίσθημα εἶνε βαθύτερον.
Ἀλλʼ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον μᾶς λυπεῖ εἰς τὴν προκειμένην περίπτωσιν τῆς Βουλῆς εἶνε ὅτι, ἐνῶ ὑπάρχουν καὶ βουλευταὶ οἱ ὁποῖοι, ὡς λέγουν, πιστεύουν εἰς τὸν Θεόν, καὶ μὲ τὴν βοήθειαν τῶν ψήφων τῶν «θρησκολήπτων» ἐκλέγονται, ἐν τούτοις δὲν εὑρέθη οὔτε ἕνας νὰ ἐξεγερθῆ καὶ νὰ δώση ἀπάντησιν εἰς τὴν ὕβριν, ἡ ὁποία ἐξεσφενδονίσθη ἐναντίον ἐντίμων Ἑλλήνων χριστιανῶν, καὶ νὰ διακηρύξη ὅτι ἡ πίστις εἶνε φῶς καὶ ὄχι σκότος, καὶ ὅτι οἱ ἀληθῶς πιστεύοντες εἶνε τὰ δημοκρατικώτερα καὶ προοδευτικώτερα στοιχεῖα τῆς κοινωνίας. Κἄποιος ἐκ τῶν βουλευτῶν εἰς μεγάλην συγκέντρωσιν εὐσεβοῦς λαοῦ τῆς Πρωτευούσης τὰ εἶπεν αὐτὰ καὶ ἐχειροκροτήθη ζωηρῶς. Διατί δὲν τὰ εἶπε καὶ εἰς τὴν Βουλήν; Εἶχον δίκαιον λοιπὸν οἱ χριστιανοὶ οἱ ὁποῖοι εἰς τὴν εἰρημένην συγκέντρωσιν πρὸς τοὺς βουλευτὰς ποὺ ἐρρητέρευον ὑπὲρ Θρησκείας ἐφώναζον˙ «Νὰ τὰ πῆτε εἰς τὴν Βουλήν !»…
Τόσον λοιπὸν εὐκόλως ἐπαισχυνόμεθα τὸν Χριστόν, τὸ Φῶς τοῦ κόσμου, ἐνῶ ἀναίσχυντοι κράχτες, ἄνδρες καὶ γυναῖκες διαλαλοῦν τὴν ἀπιστίαν των καὶ μετὰ φανατισμοῦ ὑπερασπίζουν τοὺς ὁμοϊδεάτες των; Πότε ἐπὶ τέλους θὰ ἀκουσθῆ καὶ εἰς τὴν Βουλὴν τῶν Ἑλλήνων διαυγής, κρυσταλλίνη καὶ διάτορος ἡ φωνὴ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας;