Απόσπασμα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΠΙΘΑΣ», Φεβρουαριου 1965, αρ. φ. 278
Τοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης Αὺγουστίνου

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΠΕΡΙ ΜΟΙΡΑΣ

Ὁ ἀξιότιμος κ. Πρωθυπουργὸς τῆς χώρας, διὰ τὸ ῥητορικόν του τάλαντον διακρινόμενος, κατὰ τὴν κηδείαν τοῦ ὑφυπουργοῦ Παιδείας ἐξεφώνησεν ἐπικήδειον λόγον. Εὑρίσκετο ἐντὸς Ὀρθοδόξου ναοῦ, τοῦ πρώτου ναοῦ τῆς Ἑλλάδος. Καὶ εἶχεν ἐνώπιόν του νεκρόν, τοῦ ὁποίου ἡ θέα θὰ ἔπρεπε νὰ ὑπενθυμίση εἰς τὸν υἱὸν τοῦ ἱερέως τὴν ὑψηλὴν περὶ θανάτου καὶ μεταθανατίου ζωῆς διδασκαλίαν τοῦ Χριστιανισμοῦ, τὴν ὁποίαν τόσον ζωηρῶς τονίζουν τὰ ἀναγινωσκόμενα κείμενα τοῦ Ἀποστόλου καὶ τοῦ Εὐαγγελίου, ὡς καὶ τὰ ἀμιμήτου κάλλους τροπάρια τῆς νεκρωσίμου άκολουθίας. Ταῦτα κάμνουν καὶ τοὺς πλέον ἁμαρτωλοὺς νὰ συγκινηθοῦν καὶ νὰ ὑψωθοῦν εἰς σφαίρας πνευματικὰς καὶ ἁγίας. Ἐν τούτοις, ἐξ ὅλων αὐτῶν τίποτε, φαίνεται, δὲν ἠσθάνθη ὁ γέρων Πρωθυπουργός μας. Διότι ὡμίλησεν ὄχι ὡς χριστιανός, ὅπως ὡμίλησαν Ἄγγλοι πολιτικοὶ πρὸ τοῦ φερέτρου τοῦ Τσώρτσιλ. Ὡμίλησε δυστυχῶς, ὅπως θὰ ὡμίλει ἕνας εἰδωλολάτρης τοῦ ἀρχαίου κόσμου. Ἄδικος θάνατος, εἶπεν. Ἡ Μοῖρα! Διαμαρτυρόμεθα κατὰ τῆς Μοίρας… Τὴν ἴδιαν περίπου γλῶσσαν εἶχε μεταχειρισθῆ καὶ εἰς τὴν κηδείαν τοῦ μακαρίτου Σοφοκλῆ Βενιζέλου.

Λυπούμεθα εἰλικρινῶς διὰ τὴν ἀπιστίαν τοῦ Πρωθυπουργοῦ μας. Ἡ «Σπίθα» ἡ ὁποία ἤλεγξε τὸν πρώην Πρωθυπουργόν, ἀρχηγὸν τοῦ ἑτέρου κόμματος τῆς ἐθνικῆς παρατάξεως, ὡς βλάσφημον (Ἴδε τὸ ὑπʼ ἀριθμ. 250/1962 φύλλον) ἔχει τὸ δικαίωμα, χωρὶς νὰ παρεξηγηθῆ, νὰ ἐλέγξη καὶ τὸν σημερινὸν Πρωθυπουργὸν διὰ τὴν συνεχῶς ἐπιδεικνυομένην ἀπιστίαν του.
Ἀλλʼ ἡ εὐθύνη τοῦ Πρωθυπουργοῦ διʼ ὅσα εἶπεν ἐντὸς τοῦ Μητροπολιτικοῦ ναοῦ εἶνε μικρά. Ἡ μεγάλη εὐθύνη εἶνε ἐκείνου ὅστις προΐστατο τῆς νεκρωσίμου ἀκολουθίας. Μακαριώτατε Δέσποτα! Νὰ μὲ συγχωρῆτε διὰ τὸ θράσος μου. Θὰ ἤθελα νὰ ἤμουν εἰς τὴν θέσιν σου, διὰ νὰ τὸν διακόψω καὶ νὰ τοῦ εἴπω˙ Ἐδῶ, κύριε, δὲν εἶνε ναὸς τῆς Τύχης. Ἐδῶ εἶνε ναὸς χριστιανικός. Καὶ σοῦ ἀπαγορεύω τοιαύτας ἐκφράσεις. Κηδεύσατε ἀλλοῦ τὸν νεκρόν σας καὶ εἴπατε ὅ,τι θέλετε.
Ἴσως ἡ παρατήρησίς μου αὐτὴ νὰ γίνη νέον κεφάλαιον κατηγορίας μου. Ἀλλὰ θʼ ἀφήνετε, Μακαριώτατε, τοὺς ἰσχυροὺς τῆς ἡμέρας νὰ λέγουν ὅ,τι θέλουν ἐντὸς τῶν ἱερῶν ναῶν, καὶ θὰ καλῆτε εἰς ἀπολογίαν ἡμᾶς, διότι ὑψώνομεν διαμαρτυρίας, καὶ μετὰ στεναγμοῦ καὶ δακρύων ὑποδεικνύομεν εἰς τοὺς ταγοὺς τῆς Ἐκκλησίας τὰ ὑψηλά των καθήκοντα;