ΟΣΟΙ ΠΙΣΤΟΙ, ΟΣΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΑΘΩΜΕΝ…

Πολύ μικρό ἀπόσπασμα φλογερης ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

————-

—————-

«ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ»

https://youtu.be/X86rhf4abp0

«ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ ΘΕΟΥ, ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣΕΛΘΕΤΕ»

(3ο μέρος από τα 4)

Του Γεώργιου Φλώρου

Η Πίστη ως πρώτη εντολή, μαζί με τη δεύτερη εντολή, την αγάπη, αποτελούν τη βάση επί της οποίας κρέμεται όλος ο Νόμος, δηλαδή, ὅλες οι Εντολές του Θεού είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν, αν εκπληρωθούν οι δύο πρώτες.
Ας δούμε λοιπόν λίγο, από αυτό το τόσο θαυμάσιο και ανεξάντλητο θέμα, τι μας λέει ο ίδιος ο Θεός και οι Άγιοί Του φωτιζόμενοι από το Άγιο Πνεύμα που αναπαύτηκε σε αυτούς, προκειμένου να διδάξουν την οικουμένη.
Μας λέγει:
«Επειδή δε η Γραφή προείδεν ,ότι δια μέσου της Πίστεως μέλλει να δικαιώση τους εθνικούς ο Θεός…» (Γαλατ.Γ’8)
Και στη συνέχεια:
«Δια να λέγη δε ο Θεός, ότι όλα τα έθνη θα ευλογηθούν διαμέσου του Αβραάμ, σημαίνει ότι δεν λογαριάζεται διόλου η σαρκική συγγένεια, αλλ’ όσοι πιστεύουν, εις οποιονδήποτε έθνος και αν ανήκουν, ευλογούνται μαζί με τον Αβραάμ, ο οποίος ηξιώθη της ευλογίας, διότι επίστευσε»( Γαλατ.Γ’9).
Δεν πήρε ως παράδειγμα την αγάπη εκ της οποίας εκδηλωνόταν η παροιμιώδης φιλοξενία του Αβραάμ αλλά την Πίστην του. Και ποια είναι αυτή; Ας δούμε στη συνέχεια.
Αφού λοιπόν, θαύμα λογίζεται κάτι που ανατρέπει της φύσεως την τάξη και νους ανθρώπου δεν μπορεί να διανοηθεί, δεν είναι θαύμα του Αβραάμ να συγκατατεθεί σε αυτό που αντιβαίνει την ανθρώπινη λογική, επειδή του το είπε ο Θεός; Εδώ συγκρούεται η ανθρώπινη λογική με την Πίστη. Ας προσπαθήσουμε να το δούμε ανθρωπίνως όσο μπορούμε, ποια εννοεί Πίστη η Γραφή και γιατί λαμβάνει ως παράδειγμα την Πίστη του Αβραάμ.
Η Πίστη του Αβραάμ προς τον Θεό, ήταν μεγαλύτερη ή αλλιώς υπερίσχυε της αγάπης προς τον υιό του. Το συγκλονιστικό, δε ,είναι ότι η διαβεβαίωση του Θεού προς αυτόν, ότι μέσω του μονάκριβου υιού που του χάρισε, όντας άτεκνος, θα πληθύνει ο ευλογημένος λαός (Ισραήλ) έρχεται σε πλήρη αντίθεση με αυτό που τώρα του ζητάει. Θυσία αυτού από τον οποίο θα πληθύνει ο ευλογημένος λαός.
Αντιφατικό και πέρα κάθε ανθρώπινης λογικής. Εντούτοις, χωρίς διαμαρτυρία ή δυσανασχέτηση τόσο ο Αβραάμ, όσο και ο Ισαάκ, που ήταν 14 ετών, υπάκουσαν στο θέλημα του Θεού.
Η θυσία λογίζεται ότι ετελέσθει!
Αυτό θεωρείται υπέρτατη δοκιμασία Πίστης που έκανε ο Θεός στον Αβραάμ.
Επίσης, θεωρείται ανείπωτη η Πίστη του Αβραάμ προς τον Θεό, συνοδευόμενη με απεριόριστη υπακοή και εμπιστοσύνη.
Το «άκρων άωτον» της Πίστεως, διότι το να θυσιάσεις τον εαυτό σου γνωρίζουμε ότι συμβαίνει, αλλά το να θυσιάσεις, σφάζοντας τον μονάκριβο υιό σου,… ε!! αυτό θέλει μεγάλη ψυχή και Πίστη… όπως αυτή του Αβραάμ, που ομοιάζει του Θεού Πατρός , χωρίς να συγκρίνονται βεβαίως.
Ο μεν Πατήρ έφτασε μέχρι το τετέλεσθαι με την εκούσια συμμετοχή του Θεανθρώπου Υιού Του. Ο δε Αβραάμ έφτασε μέχρι την ανθρώπινη, μη αναστρέψιμη στιγμή της θυσίας και στη συνέχεια αναλαμβάνει …Ο ΕΧΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΑΝΤΩΝ, ανατρέποντας την τάξη της φύσεως, γι’ αυτό και η θυσία λογίζεται ότι ετελέσθη!
Λαμβάνοντας υπόψιν την Πίστη του Αβραάμ ως υπέρτατη, η Γραφή μας λέει ότι όσοι πιστέψουν θα ευλογηθούν μαζί με τον Αβραάμ, διότι πρώτα επίστεψε, δοκιμάστηκε η Πίστη του και μετά αξιώθηκε της Ευλογίας. Πράγμα που γίνεται σε όλους μας, δοκιμάζεται η Πίστη μας ώστε το «χαρτί» που θα κρατάμε στα χέρια μας κατά την έξοδο από αυτήν την ζωή να μας εισάγει ή όχι στην αιώνια ζωή.
«Μόνον δε δια της Πίστεως δίδονται αι ευλογίαι. Διότι όσοι βασίζονται εις τα έργα του Νόμου, διατελούν υπό κατάραν. Διότι έχει γραφή εις αυτόν τον Νόμον: είναι καταραμένος καθένας, που δεν μένει σταθερός εις όλα ανεξαιρέτως τα γραμμένα εις το βιβλίο του νόμου δια να εκτελέση επακριβώς αυτά»( Γαλατ.Γ’10).
«Ότι δε δια του νόμου κανείς δεν λαμβάνει την δικαίωσιν ενώπιον του Θεού, είναι φανερόν. Διότι καθώς λέγει αυτός ο νόμος: Ο δίκαιος θα ζήση και θα σωθή δια της Πίστεως.»(Γαλατ.Γ’11).
«ΣΥΝΕΠΩΣ ΜΑΘΕΤΕ ΚΑΙ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ, ΟΤΙ ΟΧΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΤΗΡΟΥΝ ΤΟΝ ΝΟΜΟΝ, ΑΛΛ’ ΟΣΟΙ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ, ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΚΝΑ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ»(Γαλατ. γ, 7).
Θα μπορούσε να πεις κανείς ότι ακόμα και η ακριβής τήρηση του Νόμου, ενδέχεται να γίνεται εξ’ αναγκασμού ή αποσκοπώντας σε κάτι ή ακόμα και από εγωισμό, προβάλλοντας τον νεανίσκο ως επιχείρημα, που τηρούσε το Νόμο, όταν όμως του ζητήθηκε να αποδείξει σε ποιόν θησαυρό είναι προσκολλημένη η καρδιά του,αυτός αποδεικνύει ότι η καρδιά του είναι προσκολλημένη σε άλλο θησαυρό, γι’αυτό έφυγε σκεπτικός και με πολύ λύπη. Ο Κύριος του είπε να τηρεί τις εντολές αναφερόμενος σε όλες εκτός της πρώτης, εκεί τον παγίδευσε. Αυτός λέει ότι τηρεί όλες τις εντολές από παιδί και όταν του ζητήθηκε στη συνέχεια να τηρήσει και την πρώτη, επί της οποία κρέμεται όλος ο Νόμος, έφυγε περίλυπος.
Η δε ενδεχόμενη δικαιολογία «δεν γνώριζε ότι ήταν ο Θεός», καταρρίπτεται μη δικαιολογώντας τη στάση του, διότι δεν έπραξε όπως ο Ναθαναήλ, προκειμένου να βεβαιωθεί για το ποιον έχει απέναντι του. Ωστόσο, τον αποκάλεσε δάσκαλο αγαθό που μόνο ο Θεός είναι. Τον δε Νόμο τον γνώριζε πολύ καλά ως άρχων της συναγωγής.
Εδώ φαίνεται καθαρά ότι είναι άλλο πράγμα, να δίνω έμφαση στα έργα του Νόμου και άλλο να έχω την καρδιά μου προσκολλημένη στο θησαυρό της Ορθής Πίστης, χωρίς βεβαίως να παραβλέπονται τα έργα του Νόμου και ο ίδιος ο Νόμος που μας οδηγεί στην Ορθή Πίστη.
Όσοι κυριαρχούνται από την ΠΙΣΤΗ, αυτή η Ορθή Πίστη, δεν αφήνει περιθώρια λοξοδρόμησης, καθότι δέχεται άνωθεν πληροφορία, προς επίλυση όλων των θεμάτων.
Πόσο μάλλον τακτοποιεί την αγάπη στη σωστή της θέση ως μέγιστη αρετή, μετά τη διάκριση.
Ο νόμος δεν είναι μυστήριο, ούτε οικοδομείται.
Είναι οδηγός απαραβίαστος για τη σωτηρία μας.
Δεν τον δημιουργήσαμε εμείς, ούτε έχουμε δικαίωμα επέμβασης επ’αυτού. Τον βρήκαμε, υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει μέχρι τη συντέλεια του κόσμου. Έχουμε μάλιστα Ιερή υποχρέωση στο :
«Πλην ό έχετε κρατήσατε άχρις ου αν ήξω»,
όπως υποχρεούμεθα: «Ούτε κεραία ή κώμα να προσθέσουμε ή να αφαιρέσουμε.»
Είναι το θεμέλιο επί του οποίου οικοδομείται η Ορθή Πίστη. Είναι ύστατη προσπάθεια του Θεού προς υπόδειξη του δρόμου που χάσαμε, βάσει του οποίου και μόνο αυτού, θα μπορέσουμε να βρούμε τον προορισμό μας.
Όποιος τολμήσει έστω ελάχιστα να αλλάξει το Νόμο, αυτομάτως αλλάζει την πορεία των αγωνιζομένων ψυχών, παρεμβάλλοντας το δικό του θέλημα σε αντίθεση με το θέλημα του Κυρίου!
Οδηγεί τους ανθρώπους σε δρόμους άγνωστους μακράν του Θεού, δηλαδή στην απώλεια. Ομοιάζει του διαβόλου που παραπλανά τις ακατήχητες και απρόσεκτες ψυχές, υποβάλλοντας σε αυτές παγανιστικές ψευδαισθήσεις.
Έχει τεράστια ευθύνη για τις απολεσθείσες ψυχές οι οποίες, πέραν της δικής του ψυχής, θα του ζητηθούν ξεχωριστά μία προς μία την ημέρα της Κρίσεως.
Η Πίστη είναι μυστήριο, δεν εξηγείται ούτε περιγράφεται, (ο Πέτρος κατά την περιγραφή της Πίστεώς του έσφαλε, επανήλθε) γι’ αυτό και γίνεται αισθητή ,εκ του αποτελέσματος και προαιρέσεως της πράξεως.
Οικοδομείται με κόπο, υπομονή, ταπείνωση και υπακοή από τις αγαθές-καλοπροαίρετες ψυχές.
Είναι ξεκάθαρα δική μας υπόθεση, έχει βεβαίως «βαθμίδες» και φυσικά βοηθιέται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και φροντίδα από τον Ιησού Χριστό μας που μας το βεβαιώνει με το: «Αιτείται και δοθήσετε».
Αλλού μας το βεβαιώνει με το να «δείχνει ιδιαίτερη φροντίδα στο κλάδεμα των καρποφόρων κλημάτων προς μεγαλυτέρα καρποφορία».
Όλα αυτά όταν πρόκειται για το όφελος της ψυχής μας. Πρέπει όμως να το ζητήσουμε χωρίς διαμαρτυρίες, αλλά με ευχαριστίες, ακόμα κι αν το «καθάρσιο είναι δύσπεπτο».
Μη συγχέουμε επομένως το κλάδεμα των άκαρπων κλημάτων, που κατά τον Ιερό Χρυσόστομο αφορά την ζωή των παρασίτων. Οι Άγιοι Θεοφόροι Πατέρες όταν αποφάνθηκαν που τελικά πιστεύουμε και ποιο είναι το σημαντικότερο για να οικοδομηθούν τα υπόλοιπα, εξέδωσαν το Σύμβολο της Πίστεως που λέει:
«Πιστεύω εις Έναν Θεόν Πατέρα Παντοκράτορα….»
Δεν είπαν πιστεύουμε εις την αγάπη, ακριβώς διότι από την Ορθή Πίστη προς τον Αληθινό Θεό απορρέει και η Ορθή Αγάπη όπως την θέλει ο ίδιος ο Θεός.
Οι αλλόθρησκοι, πιστεύουν και μάλιστα πολύ.
Η πίστη τους όμως δεν είναι Ορθή γιατί πιστεύουν σε ανύπαρκτους Θεούς, γι’αυτό και η αγάπη τους προς τον πλησίον δεν έχει καμία σχέση με την αγάπη που διδάσκει ο Ιησούς Χριστός!!
Την Πίστη της Χαναναίας, του Εκατόνταρχου και πολλών άλλων θαύμασε ο Κύριος και εκπλήρωσε τις παρακλήσεις τους. Δεν θαύμασε την αγάπη, αλλά την μεγάλη Πίστη που είχαν εκ της οποίας αβίαστα εκδηλωνόταν η αγάπη. Οι Γραφές μας λένε ότι στους έσχατους χρόνους η αγάπη θα εκλείψει. Ο δε Κύριος μας είπε: «Όταν θα επανέλθω θα βρω Πίστη στους ανθρώπους;»
Δε ρώτησε αν θα βρει αγάπη …γιατί η αγάπη θα έχει προ πολλού ψηγεί, αφού πρώτα θα έχει απολεσθεί η Ορθή Πίστη. Αλλού μας λέει:
«Στους έσχατους χρόνους θα δοκιμασθεί η Πίστη και η υπομονή των Χριστιανών», που …υποτίθεται ότι πιστεύουν! Δεν μας λέει ότι θα δοκιμασθεί η αγάπη ,διότι θα έχει ήδη χαθεί.
«..έρχομαι, γρήγορα, κράτα καλά την Πίστιν, που έχεις,δια να μη πάρη κανείς τον στέφανον σου και την ανταμοιβήν των αγώνων σου» (Αποκ.Γ’11).
Δεν μας λέει κράτα την αγάπη σου, αλλά, το πρώτο που πρέπει να κρατήσουμε ακέραιο και άσβεστο είναι η Πίστη μας.
Έτσι μόνον θα σωθούν οι αρετές των αγώνων μας, συμπεριλαμβανομένης και της αγάπης.
Όταν λέει ότι «Θα διωχθούμε δια την Πίστιν Του», μας βεβαιώνει ότι αυτήν την Ορθή Πίστη δεν θέλουν οι αντίχριστοι λόγω του ότι ενώνει τις ψυχές των πιστών με τον Κύριο.
Ο Κύριος κρατάει στο χέρι Του τις Γραφές. Με το άλλο χέρι ευλογεί τον κόσμο. Οι Γραφές είναι Αυτές που οικοδομούν την Πίστη μας ,η οποία δεν φαίνεται παρά μόνο μέσω των εκδηλώσεων της ψυχής.
Οι Γραφές, όμως φαίνονται, είναι συγκεκριμένες και αδιαπραγμάτευτες όπως προαναφέραμε.
Η Πίστη κυμαίνεται ,γι’αυτό μας είπε: «Αν έχετε Πίστη ως κόκκο σινάπεως..», ενώ για τις Γραφές μας λέει ότι πρέπει να τις φυλάξουμε ακριβώς όπως μας τις έδωσε μέχρι τέλους!
Αφού λοιπόν θα κριθούμε με βάση την Πίστη μας, διότι η τήρηση του Νόμου είναι δύσκολη έως ανέφικτη και αφού εντός των Γραφών προσδιορίζεται ο Νόμος, πώς είναι δυνατόν να σωθούμε όταν καταλύσουμε το Νόμο ή απαξιώσουμε τις Γραφές; Μη γένοιτο!
Πώς θα οικοδομήσουμε την Πίστη μας άνευ Νόμου, δηλαδή χωρίς οδηγό; Το αποτέλεσμα σε αυτήν την περίπτωση θα είναι οικοδόμημα πέραν του προσδοκούμενου, δηλαδή…… αίρεση, που συνεπάγεται απώλεια.
Μας το λέει ξεκάθαρα ο Μέγας Βασίλειος: «Άλλοι μεν λέγονται αιρετικοί, άλλοι δε σχισματικοί και άλλοι παρασυνάγωγοι» (Κανών Α’ερμηνεία Πηδαλίου,σελ.588-589)
Συνοπτικά,βλέπε:
(https://www.triklopodia.gr/πλην-ο-εχετε-κρατησατε-αχρισ-ου-αν-ηξω/) ..(σελ.48-52)
Όπως όλα αρχίζουν με την Πίστη ,ως προϋπόθεση απόκτησης των αρετών, έτσι στο τέλος θα δοκιμασθεί τελευταία. Αν χαθεί η Πίστη, τότε καταρρέουν όλα, γκρεμίζονται οι αρετές σε όποιο στάδιο και αν βρίσκονται.
Τότε «Η Πίστη Του» αντικαθίσταται με το δικό μας θέλημα, που ως επακολούθημα μας οδηγεί στην οίηση, πλάνη και τέλος στην αίρεση.
Η αγάπη αντικαθίσταται με την αγαπολογία.
Η ανδρεία με την ατολμία.
Η ομολογία με υποκριτική δικαιολογία.
Η Ψυχή είναι σε αβεβαιότητα, δεν αναζωογονείται από την ΡΙΖΑ ΤΗΣ ΑΜΠΕΛΟΥ, αφού ήδη αποκόπηκε εκουσίως ή ακουσίως από αυτή, λόγω λανθασμένης Πίστης.
Μακράν του Θεού ο άνθρωπος καταρρέει, γυμνώνεται εντελώς, ξεραίνεται και ας φαίνεται κοσμικά η ζωή του, πετυχημένη.
Την Πίστη του Σαούλ, που δεν ήταν Ορθή, ο Κύριος την διόρθωσε ρωτώντας τον ,όχι επιβάλλοντάς του:
«Γιατί με καταδιώκεις;»
Αμέσως φάνηκε η προαίρεση και η διάθεση διόρθωσης του αποστόλου. Δεν έγινε το ίδιο με τον Ιούδα, που ενώ του δόθηκαν τρεις ευκαιρίες για μετάνοια από τον Δάσκαλό του, εντούτοις η Πίστη του δεν ήταν ικανή να νικήσει το πάθος του. Γι’αυτό το μεν κεφάλι του (οικία ηγεμόνος) κατέληξε κοιτώντας την γη (γιατί εκεί ανήκε), το δε σώμα του διερράγη χύνοντας έξω τα σπλάχνα του. Ήταν ένας εξ ΑΥΤΩΝ που βρίσκονταν τόσο κοντά στον ίδιο τον Θεό. Είχε ακούσει, είχε δει, παρόλα ταύτα τον πρόδωσε. Το δε απονενοημένο διάβημά του,αποδεικνύει για άλλη μια φορά την λανθασμένη αγάπη που είχε προς τον Κύριο, διότι δεν προερχόταν από την Ορθή Πίστη. Δηλαδή, ενώ θα έπρεπε η Πίστη να κυριαρχήσει κάνοντας αυτό που έκανε ο Πέτρος (να μετανοήσει), αυτός άνοιξε τις «πόρτες» στην απογοήτευση και απόγνωση, πάθη που οδηγούνται από άλλον, αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά ότι δεν αγαπά τον Κύριο αφού με την προδοσία και την αυτοκτονία Τον λύπησε. Η Πίστη που τον διακατείχε τελούσε υπό αίρεση, ήταν και ελλιπής.
Ας βρούμε Πίστη Αληθινή με ταπείνωση, μετάνοια, φόβο Θεού, καλή προαίρεση, Θείο ζήλο.. και τότε η Αγάπη που θα πηγάζει αστείρευτα θα αποδεικνύει δια έργων την Ορθόδοξη Χριστιανική ταυτότητα του πιστού αποδίδοντας όλη την Δόξα εις τον Κύριον και θα αποδεικνύει ότι «το δένδρο αναγνωρίζεται από τον καρπό.»
Πολλοί πιστεύουν ότι πρέπει να φυλάξουν τους ναούς… μη και τους χάσουν, βάζουν μάλιστα και τοποτηρητές για το σκοπό αυτό. Συγχέουν το τι είναι Εκκλησία και τι είναι ναός, διότι δεν γνωρίζουν καν που αυτά διευκρινίζονται στο Ευαγγέλιο, ούτε τα άκουσαν ποτέ από «πνευματικό».
Δεν τους ενδιαφέρει η ακρίβεια του λόγου του Θεού και των Αγίων Του, που βοηθά την οικοδόμηση της Ορθής Πίστης. Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι πρέπει να φυλάξουν την Πίστη τους όπως έχουν εντολή, γι’ αυτό ανατρέχουν στις Γραφές με φόβο Θεού, πεινασμένοι του Θείου Λόγου, αποδεχόμενοι ΑΥΤΟΝ απ’άκρη σ’άκρη!
Δικαίωμα του καθενός να διαλέξει όποιον δρόμο πιστεύει. Να επισημάνουμε, όμως ότι στο «Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον, εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ,(…)», ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, αν μετά από πολλά έτη Θείας Κοινωνίας, δεν βρήκαμε την Πίστη την Αληθινή, τότε ας ψάξουμε βαθιά μέσα μας γιατί μετά βεβαιότητος κάτι δεν κάνουμε σωστά!
Δεν μας έχει ξεχάσει ο Θεός, εμείς κάτι δεν κάνουμε καλά και τον στενοχωρούμε. Ο Ουράνιος Πατέρας μας, έχει πολλούς τρόπους να μας επαναφέρει στον ίσιο δρόμο, στην Ορθή Πίστη, όπως έκανε στον Σαούλ. Πρέπει όμως και εμείς να το θέλουμε ,δεν μας υποχρεώνει, ούτε μας εκβιάζει. Μετά βεβαιότητος, λένε οι Πατέρες ότι, δίνει όχι μόνο γλυκίσματα, αλλά και μεγάλες ευκαιρίες στον καθένα μας γιατί είμαστε αγαπημένα τέκνα Του.
Μη μας διαφεύγει όμως, ότι τα θαυμαστά που ενεργεί για εμάς, μόνο οι καλοί Πνευματικοί τα εξηγούν και δίνουν ευλογία να βγουν προς τα έξω, καθότι γνωρίζουν την κάθε ψυχή, έχοντας αναλάβει την ίασή της.
Γι’αυτό ας μην ξεθαρρεύουμε και ζητάμε θαύμα για να πιστέψουμε, όπως οι Ιουδαίοι. Βρέχει από θαύματα, γύρω μας!
Το θαυμαστό δεν το δίνει ο Θεός πάντα, ως επιβράβευση ή ενίσχυση της Πίστεως μας, αλλά και ως προειδοποίηση αποφυγής μεγάλου κακού.
Άλλες φορές μάλιστα, μη γένοιτο, για να μας προφυλάξει από κάτι, ώστε να μας βρει το χειρότερο! Τρις μη γένοιτο!.. και πάντα για το καλό μας!
Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου, άπειροι οι τρόποι που ενεργεί.
Παράδειγμα:
«Εγώ, αδελφοί, αναγινώσκων τα Βιβλία ευρίσκω θαύματα, όσα έδειξεν ο Θεός, ίνα παιδεύση τους ανθρώπους τους κακοτρόπους και κακογνώμονας, πλην είναι σκοτεινά, και δεν δύνανται οι αμαθείς να τα καταλάβωσι, και έκαμα κόπον και εξήγησα μερικά και θαυμαστά εις ωφέλειαν των ευρισκομένων. Ακούσατε λοιπόν εκδίκησιν όπου κάμνει ο Πανάγαθος Θεός εις εκείνους όπου έκαμαν κακόν εις τους ευεργέτας τους.
Ένας κλέπτης και φονεύς, ένα καιρόν υπάγει και πίπτει εις ένα καστρότειχον παλαιόν να κοιμηθή εις τον ίσκιον. Και εφάνη εις τον ύπνον του, ότι κάποιος του ελάλησε και του είπε, σήκω απ’αυτού και παραμέρισε, διότι πίπτει να σε πλακώση.
Εκείνος όταν ήκουσεν, εσηκώθη και έφυγε, και παρευθύς έπεσεν το καστρότειχον. Και αυτός ο αιμοπότης έβαλεν εις τον νουν του, ότι καλά κάμνει, επειδή από τον κίνδυνον τον εγλύτωσεν ο Θεός, και ότι δεν τον μισεί δια τα έργα του και τους φόνους του.
Επήρε λοιπόν θυμίαμα και κηρόν, και φθάνοντας εις την εκκλησίαν λέγει:
Ευχαριστώ σοι, Κύριε, ότι με εγλύτωσες από τον κίνδυνον. Και δεν ήξευρεν ο τρισάθλιος, ότι άλλο βούλεται ο Θεός.
Επήγεν εις το οσπήτιόν του, και τρώγων και πίνων καλά, έπεσε να κοιμηθή και εκεί όπου εκοιμάτο, εφάνη πάλιν εκείνος όπου τον εγλύτωσεν από το τειχίον, και του λέγει: Και τι μου έφερες το θυμίαμα και το κερί; ή βάνεις εις τον νουν σου, ότι μου αρέσουν τα έργα σου τα παμπόνηρα; Ήξευρε ότι δια τούτο σε ελευθέρωσα από τον κίνδυνον εκείνον, δια να μη αποθάνης αναπαυτικά, και δεν σε ιδή τις, αλλά βούλομαι να σε βάλω εις το σουβλί, δια να σε ιδούν οι άνθρωποι όπου ευρεθούν εκεί.
Και εκείνος ωσάν είδε το όραμα εσηκώθη τρομασμένος, και βλέπει έξω και εστέκοντο τινές να τον πιάσουν, και αυτή τη ώρα τον έφερον δεμένον εις τον κριτήν, απεφάσισεν η κρίσις να τον βάλουν εις το σουβλί, μέσα εις την αγοράν, δια να τον ιδούν μικροί και μεγάλοι.
Ούτω ανταπέδωκεν ο Θεός εις εκείνον τον φονέα. Και τούτο το κάμνει ο Θεός πολλαίς φοραίς, δια να παιδεύση τους κακοτρόπους, και να έχουν εκείνοι όπου παιδεύονται, ολιγότερην κόλασιν.
Διότι εκείνοι όπου δεν παιδεύονται εδώ, αλλοίμονον εις αυτούς ότι θέλουν κολάζεσθαι αιωνίως.»
(Διονυσίου ιερομ.του ρήτορος- «Μαργαρίται», Ιωανν.Χρυς.σελ.306-307)
Τα πνευματικά θέματα είναι πολύ σοβαρά, πέφτουν οι ψυχές σαν νιφάδες χιονιού στον Άδη. Κατά τας Γραφάς, λίγοι θα σωθούν.
Δεν απογοητευόμαστε, βλέπουμε όμως κατάματα την Αλήθεια, προσπαθούμε με ΠΙΣΤΗ ΑΚΛΟΝΗΤΗ, διάθεση άσβεστη και υπομονή μέχρι τέλους. Η απογοήτευση και απόγνωση είναι κακός σύμβουλος αποστελλόμενος εκ του πονηρού για να μας αποκάμει. Η προσευχή, με όλη τη δύναμη της καρδιάς και του νου, συμπεριλαμβανομένου και του σώματος, όταν γίνεται αξίως, με πόνο ψυχής, θα αποδώσει καρπούς ανάλογους της αληθινής ισχύος των προαναφερομένων.
Δεν κρίνει ο Θεός με τα ίδια κριτήρια όλους τους ανθρώπους.
«Ο γνους και μη ποιήσας δαρήσεται, πολλάς…ο μη γνους και αναξίως ποιήσας, ολίγας δαρήσεται..και είναι δίκαιον να τιμωρηθή και ούτος, ΔΙΟΤΙ ΕΞ’ΑΜΕΛΕΙΑΣ ΗΓΝΟΗΣΕ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΤΟΥ.» (Λουκ.ΙΒ’47,48)
Κατά τους Πατέρες ,και ο δεύτερος θα απολεσθεί.
Οι κακοπροαίρετες ψυχές έχουν τραβήξει τον δρόμο τους.
Έχουν επιφέρει πνευματικούς θανάτους και ο απόστολος της αγάπης Ιωάννης μας συνιστά:
«..δια την θανάσιμον αυτήν αμαρτίαν ,δεν συνιστώ να παρακαλέσει κανείς τον Θεόν.» (Α’Ιωάν.Ε’16.)
Εάν τώρα οι κακοπροαίρετες ψυχές πιστεύουν ή όχι είναι άλλο θέμα, όχι όμως αδιάφορο. Γιατί και ο διάβολος πιστεύει, αλλά, κάνει τα εντελώς αντίθετα, λόγω κακής προαίρεσης.
Και οι αλλόθρησκοι πιστεύουν και μάλιστα πολύ, αλλά το ζητούμενο είναι,πού πιστεύουν;
Και ο Ιερώνυμος πιστεύει και ο Βαρθολομαίος πιστεύει και όσοι τους ακολουθούν πιστεύουν, αλλά έρχονται σε πλήρη αντίθεση, με τους κανόνες των Αγίων αποστόλων και των οικουμενικών συνόδων, στην πράξη. (κανών 25ος, 45ος ,46ος,65ος.)
Άλλα τους λένε οι Άγιοι απόστολοι να κάνουν, ώστε να υπάρξει αποστολική διαδοχή προς διαφύλαξη της Εκκλησίας του Χριστού και άλλα κάνουν αυτοί. Θεωρούν ανώτερο τον εαυτό τους από τους Αγίους Αποστόλους.

1ον ) Ονομάζουν Εκκλησίες τις πάμπολλες αιρέσεις, καταδικασμένες και μη.
2ον) Αποδέχονται ότι υπάρχουν εκτός της μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και άλλες 347 Εκκλησίες. Φρίξον ήλιε…!!!
3ον) Αποδίδουν μυστήρια στους μύριους αιρετικούς.
4ον)Αγνοούν τις προσταγές των Αγίων Αποστόλων και των αποφάσεων των οικουμενικών συνόδων.
5ον) Προτρέπουν το ποίμνιο να κοινωνά με αιρετικούς καθώς να συμπροσεύχεται και να συλλειτουργεί με αυτούς.
6ον) Είναι μέλη του Π.Σ.Ε. =αντίχριστου μασονικού οργανισμού.
7ον) Καταλύουν τη συνοδικότητα της Αγιασμένης Εκκλησίας μας. Έχουν ταχθεί και πράττουν εντελώς αντίθετα του Ευαγγελίου.
8ον) Ψήφισαν και υπέγραψαν, παραμένοντας αμετανόητοι, τα πάναισχρα κείμενα της ΨΕΥΔΟ-συνόδου Κρήτης.
Κατά τα άλλα λένε ότι …πιστεύουν!!
Τώρα, τι πιστεύουν;;
Βγάλτε εσείς τα συμπεράσματά σας!!
Το βέβαιο είναι ότι η πίστη τους καμία σχέση δεν έχει με αυτή του Αβραάμ.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ … ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ:
«Θα επιτρέψει ο Θεός να κάνει πόλεμο ο διάβολος με την εκκλησία και να νικήσει αυτήν…» (λόγια Ιεράρχη που διεκδικεί αρχιεπισκοπή), ενώ η αποκάλυψη μας λέει ότι:
«Θα κάνει πόλεμο με την εκκλησία και θα νικήσει τα μέλη αυτής…» ακόμα και τους εκλεκτούς.
Δεν θα νικήσει την εκκλησία, διότι «…πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».
Ούτε θα νικήσει όλα τα μέλη της εκκλησίας, διότι μας λέει ότι: «Θα κολοβώσει τον χρόνο ,διότι δεν θα έμενε ούτε ένας.»
Επομένως, έστω και ολίγοι που θα κρατήσουν την Πίστη τους ακέραια, στους έσχατους χρόνους, αυτοί και μόνο θα αποτελούν την Αγιασμένη Στρατευομένη Εκκλησία του Χριστού εν τω κόσμω.
Στο μεταξύ, οι ψυχές που φεύγουν , φεύγουν με την ανάλογη πίστη που έχουν εγκολπωθεί.
Ο εν λόγω ιεράρχης δεν έχει διορθώσει τα λεγόμενά του, συνεπώς εμμένει στην πλάνη και διδάσκει στο ποίμνιο πως ο διάβολος θα νικήσει την εκκλησία.
Ύπαγε της βλασφημίας!
Πυραύλους μπορεί να φτιάχνει, το Ευαγγέλιο όμως, φαίνεται πως δεν το ..κατέχει.
Θέλει μάλιστα, εξήγηση στους λόγους που είπε.
Να του πείτε με δύο λόγια τα μαντάτα ,ότι αυτή είναι η ερμηνεία που ζήτησε δημοσίως.
Επίσης, στο βιβλίο που έγραψε αμέσως μετά την ΨΕΥΔΟ-σύνοδο της Κρήτης για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα διερωτάται:
«Είναι άραγε ο οικουμενισμός αίρεση;»
Να του πείτε λοιπόν ότι είναι όχι απλά αίρεση αλλά ΠΑΝ-αίρεση και ότι θα έπρεπε να το ήξερε πολύ πριν την ψευδο-σύνοδο κι αν θέλει να λέγεται ορθόδοξος ιεράρχης να πάρει καταδικαστική θέση περί των αποφάσεων της ψευδο-συνόδου και να μην λέει αδιευκρίνιστα «Έγιναν καλά πράγματα, έγιναν όμως και λάθη στην ψευδο-σύνοδο.»
Ποια είναι τα καλά που έγιναν;
Έχουμε πει πολλές φορές αδελφοί μου, ότι πρέπει να προσέχουμε ιδιαίτερα στους χρόνους αυτούς που προετοιμάζουν τον ερχομό του ΑΝΤΙ-χριστου. Εμείς δεν πρέπει να είμαστε κοντά τους. Σιγά-σιγά, με λόγια ψευδή και αντορθόδοξα ,θέλουν να καταστήσουν το ποίμνιο άβουλο και αμαθή, χωρίς Ορθόδοξη μαχητικότητα και αντανακλαστικά Πίστεως. Έτσι ευκολότερα θα δεχθεί την ΠΑΝ-θρησκεία και τα χειρότερα.
ΑΛΛΟΙ ΠΑΛΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΛΕΝΕ ΟΤΙ:
«Σχετικά με την αποτείχιση, μόνο ένας κανόνας ,ο 15ος του Πηδαλίου, μας ομιλεί. Αφού δεν υπάρχει όμως επιτίμιο για τους μη αποτειχισμένους, ο κανών –ως εκ τούτου- είναι δυνητικός.»
Απαξιώνουν τον κανόνα, ακόμα και αν ήταν ένας. Η Αλήθεια όμως είναι ότι στο Πηδάλιο δεν υπάρχει ένας κανόνας περί αποτείχισης, αλλά… πολλοί.
Ο 1ος κανόνας περί αποτείχισης είναι ο 31ος (ΛΑ’) των Αγίων Αποστόλων (σελ.32Πηδαλίου) που «αποδίδει μάλιστα τιμάς πρέπουσας εις τους Ορθοδόξους που χωρίζονται από τον επίσκοπό τους προ συνοδικής εξετάσεως, διότι αυτός κηρύττει δημοσία καμίαν κακοδοξίαν και αίρεσιν.»
Επίσης, κανόνες που αφορούν περιπτώσεις αποτείχισης είναι και ο Α’ της Γ ’οικουμενικής συνόδου, της εν Εφέσω (σελ.171),όπως και ο Γ’ της Γ’ οικ/ής συν.(σελ.172).

Ο δε 15ος της Α’ και Β’ οικουμ. συνόδου επί Μεγάλου Φωτίου(σελ.358) ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΠΟΛΥ ΠΩΣ ΔΙΑΤΥΠΩΝΕΤΕ:
«….Εάν δε οι ρηθέντες πρόεδροι ήναι αιρετικοί, και την αίρεσιν αυτών κηρύττουσι παρρησία, και δια τούτο χωρίζονται οι εις αυτούς υποκείμενοι, και προ του να γένη ακόμη συνοδική κρίσις περί της αιρέσεως ταύτης, οι χωριζόμενοι αυτοί, όχι μόνον δια τον χωρισμόν δεν καταδικάζονται, αλλά και τιμής της πρεπούσης, ως Ορθόδοξοι είναι άξιοι, επειδή, όχι σχίσμα επροξένησαν εις την εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτόν, αλλά μάλλον ηλευθέρωσαν την εκκλησίαν από το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδεπισκόπων αυτών. Όρα και τον ΛΑ’ Αποστολικόν.»
Ξεκάθαρα μας αναφέρει ότι «χωρίζονται οι εις αυτούς υποκείμενοι».
Δεν μας λέει κάποιοι υποκείμενοι χωρίζονται ή όσοι υποκείμενοι χωρίζονται ή αυτοί που χωρίζονται, αλλά λαμβάνει ως αυτονόητο ,οι υποκείμενοι, δηλαδή όλοι οι υποκείμενοι του ΨΕΥΔ-Επισκόπου που κηρύττει αίρεση χωρίζονται από αυτόν, δηλαδή αποτειχίζονται.
Στην αρχή, το Πηδάλιο μας αναφέρει πως «Ό,τι δεν είναι γραμμένο θα κρίνεται εκ των ομοίων και εκ της Ορθότητας του Λόγου.
Είναι επομένως υποχρεωτική για τους Ορθοδόξους Χριστιανούς και όχι δυνητική η αποτείχιση.
Επίσης, να μην μας διαφεύγει ότι μιλάει για αίρεση, δηλαδή μίαν αίρεσιν.
Εδώ τώρα εισήγαγαν την ΠΑΝ-θρησκεία, έχουμε τον ερχομό του αντίχριστου και κήρυγμα παναίρεσης που σημαίνει ότι αγκαλιάζουν όλες τις αιρέσεις, καταδικασμένες και μη. Είναι και αυτό δύσκολο να ερευνηθεί και να ληφθεί υπ’όψιν;
Αν για μια αίρεση ο κανόνας μας λέει για χωρισμό (αποτείχιση) από τον αιρετικό, όταν πρόκειται για όλες τις αιρέσεις και για αποδοχή όλων των θρησκειών, λέγοντας οι βλάσφημοι ότι σωζόμαστε και μέσω άλλων θρησκειών , τι θα έπρεπε να αναφέρει ο κανόνας ;
Επίσης, ο 15ος μας λέει ότι οι χωριζόμενοι από τον ψευδ-επίσκοπο που κηρύττει αίρεση, ελευθερώνουν την Εκκλησία από σχίσμα και αίρεση.
Όσοι τώρα δεν χωρίζονται από τον αιρετικό ψευδ-επίσκοπο και τον ακολουθούν, τι κάνουν στην Εκκλησία; Την ελευθερώνουν από σχίσμα ή βοηθούν το σχίσμα αφού συμπορεύονται με τον αιρετικό προϊστάμενό τους;
Στο τέλος, θα μας λένε ότι «νιάου- νιάου στα κεραμίδια κάνει ο ελέφαντας και μάλιστα πετάει από κλαδί σε κλαδί…».
Προσέξτε τους, είναι άλλο πράγμα να τους αγαπώ ,να εκπλήσσομαι από τα ψέματα που λένε και τη στάση που κρατούν ,και άλλο να τους ακολουθώ στην πλάνη τους.
Δεν κρατούν Ορθή Πίστη προς τον Ιησού Χριστό μας.
Διευκολύνουν την παν-θρησκεία και τον ερχομό του αντίχριστου.
Αυτός είναι ο λόγος που αποφεύγουν να μιλάνε για θέματα Πίστεως που είναι ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ και άμεσα συνδεδεμένα με τη Σωτηρία της ψυχής!
Αρκούνται μόνο σε ό,τι αφορά την …..αγάπη.
Πώς είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι τα «αντι-αιρετικά γραφεία» δεν γνωρίζουν τους ανωτέρω κανόνες που έχουν ερευνηθεί και ερμηνευθεί μέχρι το «μεδούλι»;
Πώς είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς τους λόγους τους ότι όσοι ελευθερώνουν την Εκκλησία από το σχίσμα και την αίρεση των ΨΕΥΔ-Επισκόπων ,την σχίζουν και όσοι την σχίζουν ακολουθώντας τους παν-αιρετικούς, την σώζουν;
Θέλουν να μας τρελάνουν!
Δεν θα το καταφέρουν όμως. Η προσπάθειά τους αυτή επέστρεψε στους ιδίους. Κατάφερε ο πονηρός μέσα στο κέντρο της θεωρητικής λεπτομέρειας του λόγου να μπερδεύει και τους πεπειραμένους γεροντάδες ώστε να εθελοτυφλούν σε αλήθειες και αποδείξεις άλλων κανόνων.
Ερωτώ…. ο αμαρτωλός.
Αν δεν γίνει ποτέ παν-ορθόδοξη οικουμενική σύνοδος να τους καταδικάσει θα ακολουθείς τους αντίχριστους, πάτερ;
Θα μιμήσε την πίστη τους δια της μνημόνευσης, μέχρι το τέλος της ζωής σου, ή πιστεύεις ότι η Εκκλησία του Χριστού δεν είναι σε διωγμό, σήμερα;
Ή μήπως νομίζεις ότι δεν προετοιμάζουν τον ερχομό του αντίχριστου ,αυτοί τους οποίους διευκολύνεις , ακολουθώντας τους;
Άλλο είναι η διακοπή μνημοσύνου που γίνεται ως ύστατη προσπάθεια διαμαρτυρίας και ένστασης προς αυτούς που κηρύττουν αίρεση ,αφού προηγουμένως είχαν ενημερωθεί πολλές φορές με γλυκάδα και ημερότητα.
Και η οικονομία χρόνου έχει ξεπεράσει τα 25 χρόνια (πολύ κακώς) και άλλο είναι η αποτείχιση η οποία έπεται της διακοπής μνημοσύνου ,αφού οι αιρετικοί πια -ως αμετανόητοι- έχουν μόνοι τους χαρακτηριστεί και με υπογραφές.
Επομένως, το τείχος που σηκώνω διαχωρίζοντας την Εκκλησία του Χριστού από την ΠΑΝ-ΑΊΡΕΣΗ, αποσκοπεί στην ελευθέρωσή Της από την αίρεση και την διαφύλαξη της Πίστεως, μη έχοντας καμία κοινωνία με τους αιρετικούς.
Όπως λέει ο κανόνας ,χωρίζομαι από αυτούς που θεωρούνται διεστραμμένοι στην Πίστη.
Αυτά αγαπητοί μου αδελφοί, μπορεί να τα ερευνήσει ο οποιοσδήποτε προκειμένου να διαπιστώσει την Αλήθεια.
Η δεύτερη Αγία Γραφή και τα δεύτερα Θεόπνευστα λόγια κατά τον Αγ. Νικόδημο τον Αγιορείτη, είναι το Πηδάλιο. Είναι επομένως απαραίτητο να βρίσκεται στο σπίτι μας μαζί με την Καινή Διαθήκη, ειδικά στους καιρούς που διάγουμε διότι μόνο τότε θα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε όσους «χωρίς τη θέλησή τους», λένε ψέματα στο ποίμνιο.
Τα προαναφερόμενα έχουν γίνει, είναι δεδομένο και το γνωρίζουν όλοι όσοι ασχολούνται με τα περί Πίστεως.
Όπως επίσης, το γεγονός ότι 3 χρόνια ,μετά τη ληστρική ψευδοσύνοδο Κρήτης, δεν έχουν μετανοήσει, επομένως θεωρούνται αυτοκατάκριτοι (Τίτ.Γ’11).
Οι κανόνες της Εκκλησίας μας ,τους χαρακτηρίζουν ξένους, καθηρημένους, απόβλητους της ιεροσύνης και αφορισμένους. Αυτό που απομένει είναι η καταδίκη τους από ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ σύνοδο.. αν γίνει, για την εκπλήρωση της εκκλησιαστικής ευταξίας, διότι το που πιστεύουν, δηλαδή το θέμα της δογματικής ακρίβειας, από τους ίδιους έχει λεχθεί και υπογραφεί.
Προσέξτε τους ,έχουν εντολή «εξ’ αριστερών» να επικαλούνται την αγάπη ως πρόσχημα. Τους έχει βάλει να χορεύουν στο ρυθμό που αυτός θέλει.
Την Ορθή Πίστη προς τον Ιησού χριστό μας την απώλεσαν προ πολλού ή μάλλον ποτέ δεν την είχαν.
«…Ποτέ δεν ήσαν από ημάς… ποτέ δεν ήσαν γνήσιοι Χριστιανοί.»
Να ομολογούμε την Ορθή Πίστη, τη Δόξα του θεού από τις ταράτσες, όπως θέλει ο Κύριος.
Να τους χαλούμε τα δαιμονικά σχέδια και να τους καθυστερούμε στην προσπάθειά τους να φέρουν τον αντίχριστο.
Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα, αυτό που λέει η Γραφή.
Άλλοι θα θεωρηθούν συγκληρονόμοι και άλλοι θα γίνουν περίγελος της οικουμένης, πακτωμένοι με το κεφάλι να κοιτάζει τη γη, συγκρίνοντας τις θρησκείες του κόσμου που άρχεται εκ του διαβόλου.
Για τις σκληρόκαρδες και κακοπροαίρετες ψυχές που προείδεν ο Κύριος έχει γραφεί:
«ένεκα δε της δυστροπίας των αυτής, την οποίαν προείδεν ο Θεός …»( Ιωαν.ΙΒ’39)
Και «λόγω της κακής των διαθέσεως και προαιρέσεως παραχώρησεν ο Θεός να τυφλωθούν οι οφθαλμοί της διανοίας των και να σκοτισθεί η καρδία των, δια να μη ίδουν με τους πνευματικούς οφθαλμούς και να μη εννοήσουν με την καρδίαν τους και επιστραφούν δια της μετανοίας και ιατρεύσω τας ψυχάς των.»(Ιωαν.ΙΒ’40)
Αλλού μας λέει:
«Αυτούς που δεν εδέχθηκαν την Βασιλείαν Του επ’αυτών αγάγετέ τους ενώπιον Του και κατασφάξτε τους.»
Και πάλι μας λέει:
«Μωραίνει κύριος ον βούλεται απολέσαι».
-Μα ο Κύριος;…. Ο Κύριος που είναι αγάπη τα κάνει αυτά; Μα ο Θεός θέλει τη Σωτηρία όλων μας !Είναι δυνατόν να μη θέλει την επιστροφή και σωτηρία τους;
Ναι, αδελφοί μου, έτσι τους βολεύει να πιστεύουν στον Θεό οι αγαπούληδες. Δεν προβληματίζονται από τις Γραφές που αναφέρουν ότι «ολίγοι θα σωθούν», ούτε ενδιαφέρονται να μάθουν το γιατί. Τους συμφέρει, ο Θεός να είναι μόνο αγάπη, γιατί έτσι νομίζουν πως είναι πιο εύκολο να σωθούν.
Αμ, δε!… Ο Κύριος είναι αγάπη! Ναι, ανείπωτη αγάπη για όλους και μάλιστα για τους μετανοούντες, στους οποίους δίνει «ένδυμα, υποδήματα και δακτυλίδιον», αμοιβές που νους ανθρώπου δεν κατανοεί εύκολα.
Αλλά ο Κύριος εκτός από αγάπη είναι και ΔΙΚΑΙΟΣ .
Βλέποντας ανθρώπους να ψεύδονται, όλη την εβδομάδα, να κλέβουν και να εξαπατούν τον πλησίον τους, οδηγώντας τον και σε πνευματικό θάνατο, ενώ την Κυριακή να λένε πως τάχα τον αγαπούν και αμετανόητοι να πλησιάζουν το Σώμα και το Αίμα Του προς ένωση, όχι αγάπη προς τους υποκριτές, τέκνα εχίδνων, αλλά μάλλον οργή συγκεντρώνει.
Οι δε αμετανόητοι αντί να φωτιστούν ,σκοτίζονται. Έτσι συνεχίζει ο κατήφορος και τυφλωμένοι και μωροί, νομίζουν ότι αφού κοροϊδεύουν τους αδελφούς τους, μπορούν να εμπαίξουν και τον Θεό, που έχει μετρημένες και τις τρίχες της κεφαλής μας.
Ακούει ο ουράνιος Πατέρας τις προσευχές μας, ακούει όμως και τις κραυγές των αδικοχαμένων και παράφορα αδικημένων.
Γι’ αυτό ,από ίση αγάπη προς όλους, δεν επιτρέπει την μετάνοια των δολοφόνων των ψυχών.
Υπερασπίζεται μάλιστα με ιδιαίτερη φροντίδα και ενδιαφέρον τα δικά Του πρόβατα και δεν αφήνει τους λύκους να τα κατασπαράξουν.
Εύχομαι η Χάρις του Θεού να δυναμώνει την Πίστη της στρατευομένης Εκκλησίας, να αγκαλιάζει τους αγωνιστές Ορθοδόξους Χριστιανούς και κάθε καλοπροαίρετη ψυχή στον κόσμο.
Ο θείος ζήλος (όχι ο μωρός που υποκινείται από άλλον) να ενισχύεται εν τω Αγίω Πνεύματι και η «βία φύσεως» να καρποφορήσει πνευματικούς καρπούς ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ.

Χριστός ανέστη!
Χαίρετε και πάλι χαίρετε!

Με εν Χριστώ αγάπη και ενδιαφέρον.
Γεώργιος Φλώρος