Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1595

Κυριακὴ ΣΤ΄ Ματθαίου (Ματθ. 9,1-8)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Τι κανει η αμαρτια!

«Εἶπε (ὁ Κύριος) τῷ παραλυτικῷ· Θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Ματθ. 9,2)

ΑΚΟΥΣΑΤΕ τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Δι­η­γεῖται σήμερα ἕνα θαῦμα. Ἕνα; λάθος κά­νω· δύο θαύματα διηγεῖται. Τὸ ἕνα φαίνεται, τὸ ἄλλο δὲν φαίνεται· γιατὶ ὑπάρχουν θαύ­ματα φα­νερὰ καὶ θαύματα κρυμμένα. Ποιό ἀπὸ τὰ δύο εἶνε τὸ μεγαλύ­τερο, θὰ συμπεράνετε μόνοι σας.
Τὸ ἕνα θαῦμα· ἕνα κορμὶ ἀκίνητο. Εἶχε γίνει σὰν μάρμαρο· δὲν διέφερε ἀπὸ νεκρό, ἀφοῦ τὸ σήκωναν τέσσερις, σὰν τὸ φέρετρο. Αὐτὸ λοι­πὸν τὸ κορμί, ὅταν πλησίασε στὸ Χρι­στὸ κι ἄκου­σε τὴ φωνή του «Ἐγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου» (Ματθ. 9,6), ἀμέσως, σὰ νὰ τὸ διαπέρασε ἠλεκτρι­σμός, τινάχτηκε ὄρ­θιο, στάθηκε στὰ πόδια του, πῆρε στὴν πλάτη τὸ κρεβάτι καὶ πῆγε στὸ σπίτι του. Αὐτὸ εἶνε τὸ ἕνα θαῦμα, ποὺ τὸ εἶ­δαν ὅλοι καὶ δόξασαν τὸ Θεό.
Τὸ ἄλλο θαῦμα· μιὰ ψυχὴ φορτωμένη ἁμαρ­τήματα, μαύρη σὰν τὰ φτερὰ τοῦ κόρακα καὶ παράλυτη, μόλις πλησίασε τὸ Χριστὸ κ᾽ ἐκεῖνος εἶ­πε «Θάρσει, τέκνον, ἀ­φέων­ταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (ἔ.ἀ. 9,2), ἔνιωσε νὰ φεύγῃ ἀπὸ πάνω της ὅλο τὸ βάρος, νὰ παίρνῃ φτερά· καὶ τότε, ὄχι πλέον ἄνθρωποι ὅπως προηγου­μένως, ἀλλ᾽ αὐτὴ τὴ φο­ρὰ ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι, ποὺ εἶ­δαν ἕνα κορά­κι νὰ γίνε­ται περιστέρι, δοξολόγησαν τὸ Θεό.
Δυὸ θαύματα συγχρόνως. Τὴν ἴδια ὥρα ὁ πα­ράλυτος εἶδε τὴ δύ­ναμι τοῦ Χριστοῦ καὶ στὸ κορμί του καὶ στὴν ψυχή του. Ἀλλ᾽ ἐγὼ θέλω τώρα νὰ σᾶς δείξω, ὅτι ἡ ἁμαρτία, ἀπὸ τὴν ὁ­ποία θεραπεύθηκε ἡ ψυχή του, εἶνε χειρότερη ἀπὸ τὴν ἀσθένεια ποὺ εἶχε τὸ σῶμα του.

* * *

Ἡ ἁμαρτία, ἀδελφοί μου, ποὺ τὴν κάνουμε ὅλοι χωρὶς φόβο, εἶνε τὸ χειρότερο κακό. Ἂν αὐτὸ μποροῦ­σα νὰ τὸ ζωντανέψω μπροστά σας, θ᾽ ἀνατριχιάζατε· θὰ φοβόσασταν πλέον τὴν ἁ­μαρτία ὅ­­πως τὸ φίδι καὶ τὴ φωτιά. Ποιός πλησι­άζει τὸ φίδι; ποιός βάζει τὸ χέρι του στὴ φωτιά; Ἔτσι εἶνε καὶ ἡ ἁμαρτία. «Φεῦγε» μακριά της, φωνάζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Α΄ Τιμ. 6,11· Β΄ Τιμ. 2,22). Καὶ ἕνας ἀρχαῖος διδάσκαλος, γιὰ νὰ παραστή­σῃ τί δηλη­τήριο, τί φαρμάκι, εἶνε ἡ ἁμαρτία, ἔ­λεγε· φαν­ταστῆτε μιὰ λίμνη, ποὺ ἀπ᾽ τὰ γλυ­κὰ νερά της ὁ κόσμος πίνει, ψαρεύ­ει, καὶ τὰ παιδιὰ κολυμ­ποῦν ἐκεῖ· καὶ ξαφνικὰ ἔρχεται κά­ποιος ―δὲ λέω τ᾽ ὄ­νομά του― μ᾽ ἕνα μπου­κά­λι φαρμάκι, στάζει ἀπ᾽ αὐτὸ μιὰ σταγό­να ―δὲ χρειάζεται πιὸ πολύ―, κι ἀμέσως ὅλη ἡ λίμνη γίνεται φαρμάκι, τὰ ψάρια της ψοφᾶνε κι ὅ­ποι­ος πίνει ἀπ᾽ τὸ νερό της φαρμακώνεται. Κατα­λάβατε; Σὰν ὄμορφη λίμνη εἶνε ἡ ζωὴ αὐτή· τὴν ἔδωσε ὁ Θεὸς νά ᾽νε εὐ­λογία καὶ χα­ρά· κ᾽ ἔρχε­ται ὁ διάβολος μὲ τὸ φαρμάκι ποὺ λέγεται ἁμαρ­τία καὶ ῥίχνει τὶς σταγόνες του· κι ὅπου πέφτει ἡ ἁμαρτία, ὅλα πλέον εἶνε δηλητηριασμένα.
Ἡ ἁμαρτία εἶνε φίδι, φωτιά, φαρμάκι. Ὅ­που πέφτει κάνει καταστροφή. Τί καταστροφή;
⃝ Γιὰ ν᾽ ἀρχίσουμε ἀπὸ τὰ μικρό­τερα, ἀπαιτεῖ ἔξοδα, εἶνε δαπανηρή. Παραπονεῖται ὁ κό­σμος πὼς δὲν ἔχει λεφτά. Γιατί; διότι τὰ τρώει ἡ ἁ­μαρτία. Ν᾿ ἀπαριθμήσουμε ἔξοδα; Λίγα ξοδεύ­ουν τὰ σπίτια, οἱ δῆμοι, τὰ κράτη γιὰ τὸ ψωμί, τὸ ροῦχο, τὸ φάρμακο· τὰ πολλὰ λεφτὰ ποῦ πᾶ­νε; Πᾶνε λ.χ. στὸ κάπνισμα. Παλαιότερα ἅγιοι πνευματικοὶ πατέρες δὲν ἄφηναν αὐτὸν ποὺ κα­πνίζει νὰ κοινω­νή­σῃ. Ἔ­λεγαν τὰ λόγια τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ· ὅτι τὸ κάπνι­σμα εἶνε τὸ λιβάνι τοῦ διαβό­λου, κάθε φορὰ ποὺ καπνίζεις λιβανίζεις τὸν διά­βολο. Οἱ γιατροὶ σή­μερα λένε, ὅτι ὁ καπνὸς προξενεῖ καρκί­νο. Ποιός τὸ σκέπτεται αὐτό; Ἂς σκεφθοῦ­με τοὐλάχιστον τὰ ἔ­ξοδα· ἂν κάποιος μαζεύῃ χαρτονομίσματα, τὰ κάνῃ ἕνα σωρό, καὶ κα­τό­πιν βάζῃ φωτιὰ καὶ τὰ καίῃ, θὰ πῆτε· Τρελλά­θηκε αὐτός; Κι ὅμως κάθε μέρα στὴ φτωχή μας πατρίδα, μὲ τὸ κάπνισμα, βάζουν φωτιὰ καὶ καῖνε ἑκατομμύρια. Ποῦ ἀλλοῦ πᾶνε τὰ χρή­ματα; Στὸ ποτό, στὸ οἰ­νόπνευμα· κάθε βράδυ τὰ κέν­τρα εἶ­νε γεμᾶτα. Πηγαίνουν ἀκόμη σὲ χαρ­­το­παίγνια, χορούς, πάρτυ, διασκεδά­σεις, ταξίδια, αἰσχρὰ θεάματα, ἁμαρτωλὲς ἀπολαύσεις. Πᾶνε κατόπιν τὰ παιδιὰ νὰ κοιμηθοῦν καὶ τὰ τραβᾶ­νε οἱ δαίμονες ἀπ᾽ τὰ σεντόνια. Νά γιατί γίναμε φτωχοί· ἡ ἁμαρτία ἔχει ἔξοδα. Χρυσὲς δουλειὲς κάνουν οἱ ἐ­πιτήδειοι. Ἡ τίμια ἐργάτρια παίρ­νει ψίχουλα, ἐνῷ μία διεφθαρμένη καλλιτέχνις παίρ­νει ἑ­κατομμύρια καὶ ἀδειάζει πορτοφόλια.
⃝ Τί ἄλλο κακὸ κάνει ἡ ἁμαρτία; Ὅπως εἴδαμε καὶ στὸ τσιγάρο, βλάπτει τὴν ὑγεία. Μολύνει τὸ αἷμα, ἐπιβαρύνει τὸν ὀργανισμό, κόβει χρό­νια ἀπ᾽ τὴ ζωή. Δὲν τὸ λέμε ἐμεῖς οἱ παπᾶ­δες· τὸ λένε οἱ γιατροί· πολλὰ νοσήματα καὶ παθή­σεις (τῆς καρδιᾶς, τῶν νεφρῶν, τοῦ ἐγ­κε­­φάλου, τοῦ νευρικοῦ συστήματος) αἰτία ἔ­χουν κάποια ἁμαρ­τία. Ἔγινε καὶ νέος κλάδος, ἡ ψυχιατρική, καὶ εἰ­δικὴ κατηγορία γιατρῶν, οἱ ψυχίατροι. Ἕνας ὅ­μως εἶνε ὁ ἰατρὸς ψυ­χῶν καὶ σωμάτων, ὁ Κύρι­ος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Εἶ­νε ἀνάγκη νὰ μᾶς τὸ πῇ ἡ ἐπιστή­μη, ὅτι πολλὲς ἀ­σθένειες ὡς αἰ­τία ἔχουν τὴ δι­αφθορὰ τῆς καρδιᾶς; Τὸ Δεκαπεν­ταύγουστο στὴν Παράκλη­σι τῆς Παναγίας λέμε· «Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν ἀσθενεῖ τὸ σῶ­μα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή». Μὲ λίγα λόγια τά ᾿πε ἡ Ἐκκλησία· ἀπὸ τὶς πολλές μου ἁμαρτίες ἀ­σθενεῖ καὶ τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχή μου. Ἡ ἁμαρτία κάνει ζμπαράλια καὶ τὸν πιὸ ὑγιῆ ὀργανισμό, τὸν ῥίχνει στὸ κρε­βάτι· παίρνει τὰ καλύτερα παιδιά, τὰ στύβει καὶ τ᾽ ἀφήνει παράλυτα στὰ ἄσυλα.
⃝ Ἡ ἁμαρτία ὅμως πλήττει καὶ τὴν κοινωνία. Μὲ τὴν ἁμαρτία δὲ βλάπτει κανεὶς μόνο τὸν ἑ­­αυτό του, τὸ πορτοφόλι ἢ τὴν ὑ­γεία του· βλάπτει καὶ τοὺς ἄλλους. Ὁ πλεονέκτης λ.χ. εἶ­νε λύκος καὶ χειρότερος ἀπὸ λύκο. Για­τὶ ἕ­νας λύ­κος θὰ φάῃ πέντε – δέκα ἀρνιὰ καὶ θὰ ἡ­συχά­σῃ, ἐνῷ ὁ πλεονέκτης τρώει ἄπληστα τοὺς γύρω του, ῥουφάει τὸ αἷμα τους. Ὁ σαρ­κολά­τρης ―ἄλλος αὐτός― καταστρέφει μιὰ ἁ­­γνὴ κοπέλ­λα, τὴν κάνει νὰ πεθαίνῃ στὸ ψυχι­­ατρεῖο. Κι ἂν δὲν ὑ­πῆρχε κόλασι, θά ᾽πρεπε νὰ γίνῃ γιὰ τὸν πόρνο, ποὺ παίρνει ἕνα λου­λούδι μιᾶς τιμίας οἰκογενεί­ας καὶ τὸ καίει. Ὁ μοιχὸς ―ἀκόμα χειρότερη περίπτωσι― μπαί­νει σὰν τὸ φίδι μέσ᾿ στὸ σπίτι καὶ ἀτιμάζει τὴ γυ­ναῖκα τοῦ ἄλλου, τὴ χωρίζει ἀ­­πὸ τὸν ἄντρα της μὲ διαζύγιο καὶ πετάει στὸ δρό­μο τὰ παιδιά. Ἐ­κεῖνος ὁ ἄλλος, ὁ κόλακας, πλη­σιάζει μεγά­λους καὶ ἰσχυρούς, τοὺς γεμίζει ψέματα καὶ τέλος τοὺς γκρεμίζει· ποτέ οἱ κόλακες δὲ λένε τὴν ἀλήθεια. Ὁ ἄλ­λος, ὁ ψευδομάρτυρας, πάει στὸ δικαστή­ριο, ἁπλώνει τὸ βρωμε­ρό του χέρι στὸ Εὐ­αγ­γέλιο καὶ μὲ ψεύτικο ὅρκο ῥίχνει στὴ φυλακὴ τὸν ἀθῷο. Ὅσο γιὰ τὸν κλέ­φτη, αὐτὸς ἀδικεῖ καὶ τὸ διπλα­νό του, ἀδικεῖ καὶ τὸ κράτος μὲ πλαστὲς δηλώσεις καὶ καταχρήσεις ποὺ ὁδηγοῦν σὲ χρεωκοπία. Χειρότερος ἀπ᾿ ὅ­λους ὅμως εἶνε ὁ βλάσφημος· αὐτὸς μὲ τὴ φαρμακερὴ γλῶσ­σα του προσβάλλει ὄχι πλέον ἄνθρωπο ἀλ­λὰ τὸ Θεό, τὸ Χριστό, τὴν Παναγία, τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια. Ἰδού τί προκαλεῖ ἡ ἁμαρτία. Καὶ μακάρι τὸ κακὸ νὰ σταματοῦσε ἐδῶ.
⃝ Ἡ ἁμαρτία ἐπιβαρύνει καὶ τοὺς ἐπερχομένους. Ἂς προ­σέξουν ὅσοι γίνονται γονεῖς. Κά­νετε τὰ κέφια τῆς σαρκός, νέε μου καὶ κοπέλλα μου, καὶ δὲ δέχε­στε ἔλεγχο; Ἔτσι ὅμως μο­­λύνετε τὸ αἷμα σας, ποὺ πρέπει νά ᾿νε πεντα­κά­­θαρο, σὰν τὸ νεράκι στὶς βρυσοῦλες τῶν βου­νῶν, γιὰ νὰ γεννήσετε ὑγιεῖς ἀπογόνους. Ἦ­ταν κάποτε οἱ νέες καὶ τὰ παλληκάρια ἁγνοί, ἕ­νας ἄντρας – μιὰ γυναῖκα στὸ γάμο, ἔκαναν προσ­ευχὴ καὶ γεννοῦσαν παιδιὰ γερά. Τώρα; Κλάψτε πατέρες τὰ παιδιὰ κ᾽ ἐσεῖς μάνες τὶς κόρες… Τὸ αἷμα μολύνεται. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα· ἀπὸ τέ­τοια σπορά, «γεννήματα ἐχιδνῶν» (Ματθ. 3,7), γεννιῶνται παιδιὰ στραβά, κουτσά, σακατεμένα, καρδιακά, βλᾶκες, ἠλίθιοι, τρελλοί, ἀνισόρρο­ποι, ἐγκληματικοί, ποὺ θὰ σπάσουν τὰ κεφάλια τῶν γονέων τους. «Ἁμαρτίαι γονέων παιδεύου­σι τέκνα» (λαϊκ. παρ.) «ἕως τρίτης καὶ τετάρτης γενεᾶς», ὅπως λέει ἡ Γραφή (Ἔξ. 20,5· 34,7. Ἀρ. 14,18. Δευτ. 5,9).
⃝ Τὸ χειρότερο ὅμως ἀπ᾿ ὅλα τὰ κα­κὰ εἶνε, ὅ­τι ἡ ἁμαρτία σὲ ῥίχνει στὴν κόλασι. Μακάρι νὰ μὴ ὑπῆρχε κόλασι· εἶμαι κ᾽ ἐγὼ ἁμαρτωλός, φο­βᾶμαι τὴν κόλασι καὶ δὲν θὰ ἤθελα νὰ ὑπάρχῃ· μὰ ὑπάρχει δυστυχῶς. Ὅπως ὑπάρχει νύχτα, ὑπάρχει καὶ κόλασι. Διαβάστε τὸ Εὐαγγέλιο, τὴν Ἀποκάλυψι, τὸ βιβλίο Ἁμαρτωλῶν Σωτηρία, νὰ τὸ δῆτε ἐκεῖ. Ὦ Χριστέ, ὦ Παναγιά, ἔλεος, ἔλεος γιὰ τοὺς ἁμαρτωλούς!

* * *

Ἀντὶ νὰ μᾶς παρηγορήσῃς, θὰ πῆτε, μᾶς ἔ­κανες ν᾽ ἀ­πελπιστοῦμε. Ὄχι, ἀδέρφια μου. Ἡ ἁμαρτία δὲν θὰ νική­σῃ. Μέσα στὴν κολασμένη καὶ σατανικὴ γενεά μας, στὸ σκοτάδι αὐτό, ὑ­πάρχει φῶς, ἐλπίδα, ἄγκυρα, σωσίβιο. Ποιό εἶ­­νε; Ἂν κάποιος ἀνάμεσά σας, ἄντρας ἢ γυναίκα, εἶνε πολὺ ἁμαρτωλὸς κ᾽ ἔχῃ χρόνια νὰ ἐξομο­λογηθῇ, τοῦ λέω· Ἄνοιξε τὰ αὐτιά σου κι ἄκου­σε σήμερα μιὰ γλυκειὰ φωνή. Σοῦ μιλάει ὁ Χριστὸς καὶ σοῦ λέει· «Θάρσει, τέκνον», ἔχε θάρ­ρος, παιδί μου· «ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Μιὰ σταγόνα ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας μπο­ρεῖ νὰ κάψῃ τὶς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου.
Φτάνει πιὰ ἡ ἁμαρτία. Ἀρκετὰ δουλέψαμε γιὰ τὸν διάβολο. Τώρα νὰ γυρίσουμε στὸ Χριστὸ καὶ σὰν τὴν πόρνη νὰ φιλή­σουμε τὰ πανά­χραντα πόδια του. Κι ὅταν μιὰ μέρα πεθάνου­με, νὰ μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Θεὸς νὰ σφραγίσουμε τὰ χείλη μας μὲ τὰ λόγια «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42).

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Χαλανδρίου – Ἀθῆναι τὴν 29-7-1962. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 4-7-2010.
Τὴν ὁμιλία αὐτὴ μπορεῖτε νὰ τὴν ἀκούσετε χωρὶς περικοπὲς στὸ cd 58α΄Α τῆς σειρᾶς «ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ» (πληροφορίες στὸ τηλέφωνο 23850-28868).