« … Ν ΥΝ  Υ Π Ε Ρ  Π Α Ν Τ Ω Ν  Α Γ Ω Ν ! »

(«Πέρσαι» τού Αισχύλου στ. 402-405)

Toῦ π. Ιωάννου Νικολοπούλου

«Ώ, παίδες Έλλήνων, ίτε, ελευθερούτε Πατρίδα, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, Θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε Προγόνων. Νύν υπέρ πάντων αγών!»
Μετάφραση: «΄Ω, τέκνα τών Έλλήνων, προχωρείτε. Έλευθερώστε την Πατρίδα, τούς παίδας, τάς γυναίκας, τούς ναούς τών πατρώων Θεών, τούς τάφους των Προγόνων. Τώρα υπέρ άνω όλων ό αγών!»

΄Υμνος, στρεφόμενος κατά τής δουλείας. Ό πιο υπέροχος ύμνος, προς την «Έλληνική Φιλοπατρία και Άρετή». Όμοιός του, δεν έχει ακουστεί ούτε έχει τονισθεί, διά μέσου των αιώνων. / Άς ανατρέξουμε πίσω στα ιστορικά γεγονότα.
Είναι Σεπτέμβρης τού τού 480 π.Χ. Ό Ξέρξης, έχει ήδη κάψει την Άθήνα, και με την περσική του άμαξα, χρυσοστολισμένος πάει να θρονιαστή περήφανος στο όρος Αιγάλεω για νά αποθαυμάση τη … βεβαία του (!) νίκη, τών (έστω 670 πού τού απέμειναν, από τά 1207 πού είχε, ένεκα των απωλειών πλοίων του).
Οί αντιπροσωπείες των Άθηναίων και των κατοίκων τών διαφόρων άλλων ελληνικών πόλεων, έφτασαν εσπευσμένα στο Μαντείο των Δελφών, για ν’ ακούσουν τον χρησμό τής Πυθείας, πώς «τά ξύλινα τείχη, δηλαδή τά πλοία, θα τούς έσωζαν».
Ό Θεμιστοκλής ό Άθηναίος, ό Κορίνθιος Στρατηγός ΄Αδείμαντος, καί ό Σπαρτιάτης Ναύαρχος Ευρυβιάδης, συσκέπτονται αγωνιωδώς, βεβιασμένα, για να καταλήξουν σέ μια κοινώς αποδεκτή από τούς τρείς απόφαση, περί τού πώς θα κινηθούν ώς προς την αντιμετώπιση τού περσικού στόλο, ό οποίος αριθμούσε (ώς ήδη είπομεν) 670 πλοία, έναντι (μόνον) 366 τής ελληνικής πλευράς (ώς καταγράφει ό Ίστορικός Ήρόδοτος, και ώς αναλυτικά θα υπομνήσω έν πίνακι, είς υποσημείωσιν τού κειμένου).
Την κρισιμοτάτην εκείνη στιγμήν, σέ λογομαχία καί επιμονήν τού Θεμιστοκλέους να εγκρίνουν τον δικό του σχεδιασμό οί άλλοι δύο, επειδή αντιμίλησε στον Άδείμαντο ό Θεμιστοκλής, ό συμπαρών Ευριβιάδης σήκωσε τη μαγκούρα του να χτυπήση τον Θεμιστοκλή, ό οποίος ψύχραιμα τού απήντησε με την παροιμιώδη εκείνη φράση (του): « Πάταξον μέν, άκουσον δέ»! Και, μετά την έκβασιν τής Ναυμαχίας, απεδείχθη πόσο δίκαιο είχε ό Θεμιστοκλής. Ευτυχώς, πού για μια φορά δυό Έλληνες, δεν τά κάναν (όπως σχεδόν πάντα) «μούσκεμα», μάλιστα μπροστά στη θάλασσα!! Τί καλά άν, όχι ή Πυθεία (σήμερον), αλλ’, έστω ό «Γεραμπής» (!), φώτιζε τον… τόσο Φιλλέληνα(!) Πατριάρχη μας Βαρθολομαίο, να τολμήση ν’ ανοίξη τον «τζενιέ» του, και να υποβάλη στο φίλο και πάτρωνά του ΄Ερντογκάν, κάποια, έστω την παραμικράν εισήγησίν του, υπέρ τής Όρθοδόξου -τής Κοιτίδος τού Πολιτισμού, καί Θεματοφύλακος των Πατρώων Παραδόσεων- Ίδανικών τής Πίστεως- Έλλάδος, ώς ιχνογράφημα και φαντασία τού γeναιόφρονος Θεμιστοκλή. « Οί καιροί ού μενετοί»! Δεν υπάρχουν περιθώρια αναβολής.

Παράλληλοι οί βίοι. Ό ξεκάθαρος και μη ερμαφρόδητος-μεσοβέζικος διαχωρισμός των συναισθημάτων Φιλοπατρίας μεταξύ Έλληνικής και Τουρκικής Ίθαγένειας-Ύπηκοότητος (δηλαδή τού «ξεμπασταρδέματος !), Τό σθένος, ή παρρησία, ή ευθύτης και ή συνέπεια ελλείπουν! Άς πάνε να πνιγούνε, επί τέλους, οί Ύψηλόβαθμοι καί το «ζενίθ», το Έβερεστ τού πνευματικού οικοδομήματος, καί τόν «αέρα», τήν ταράτσα (ακόμη) διεκδικούντες, σύγχρονοι, καλοεκπαιδευμένοι γενίτσαροι! Γιατί, αυτό ακριβώς το Ίδιωματικό και αλαζονικό «΄Εβερεστικό(!)» ντελίριουμ-παραλήρημα είς το οποίο έχουν εισέλθει και επαναπαύονται προκαλούντες ασυστόλως, έχει συντελέσει ώστε, οί αγανακτησμένοι-απογοητευμένοι, ευσεβείς πιστοί-οπαδοί και λάτρεις τού Σωτήρος (των) Ίησού, έξ υγιούς αισθητηρίου και μέτρου, να έχουν γίνει τόσο « Ε ύ ε ρ έ θ ι σ τ ο ι », ουχί επιδερμικώς αλλ’ έως μυχίων τής καρδίας των προσβληθέντες-εμποτισθέντες, πού, αν λίγο ακόμη, μή ανεχόμενοι, επιπροσθέτως (σχέτο) «ερεθισθούν» και τούς «ανάψουν τά λαμπάκια»(!), δέν θα μείνη όρθιο και αναμμένο, ούτε Φανάρι ούτε Φαναράκι, ούτε γλόμπος ούτε γλομπάκι, ούτε καντήλι και καντηλήθρα, ούτε… «κολυμπηθρόξυλο»!!! Δεν έχω την παραμικράν αμφιβολίαν περί τούτου και περί τού ότι, παρά την φαινομενικήν εθελοτυφλότητα-στρουθοκαμηλισμό, διαισθάνονται μέχρι ποίου σημείου έχουν φέρει-οδηγήσει τά πράγματα, μέχρι τό παρά πέντε γιά να πάνε (δυστυχώς) όλα κατά κρημνού, και τί τούς περιμένει. Νομίζουν ότι, στην Έλλάδα πλέον κατοικούν Μουζίκοι και Μάου Μάου!! «Κούνια πού τούς κούναγε»!!! / Άς επανέλθουμε όμως στο θέμα μας, για να φάνε κατακέφαλα στις γκλάβες τους «το γλωσσίδι» τής καμπάνας τής ίστορίας, και να τούς υπομνησθή, ότι και σήμερα, όταν χρειασθή, θ’ αναβιώσουν, όχι μόνον Άλαμάνες, Ζάλογγα, Αραπίτσες, Σούλια, Γραβιές, Ψαρά και Μεσολόγγια, αλλά και νέες Θερμοπύλες, Πλαταιές καί Σαλαμίνες!
Ξημέρωσε ή 22 Σεπτεμβρίου τού 480 π.Χ. Είναι 8 το πρωί. Ή σάλπιγγα τού Ευρυβιάδη ξεσχίζει τον αέρα δίδοντας το σύνθημα, και τά πληρώματα, οί Σαλαμινομάχοι, με μια ψυχή μ’ ένα στόμα, με μια φωνή βροντοφωνούν μ’ ενθουσιασμό τον Παιάνα τους μ’ ανατριχίλα, δέος και αυτοθυσία, αποδίδοντας την τελευταία του ίαχη πού έφτασε στο μεσουράνιμα εκείνου τού φθινοπωρινού πρωϊνού, με το … «Νύν υπέρ πάντων αγών»! Τώρα είναι ό υπέρ πάντων αγών.
Προτού προχωρήσω στις λεπτομέρειες τής Ναυμαχίας, επειδή δεν γνωρίζω άν στήν εξιστόρησιν αυτών των γεγονότων (θά) εγκύψουν και αλλοεθνείς μελετηταί, αποτεινόμενος (ειδικά) στούς (τυχόν) Έλληνες, οί οποίοι χαρακτηρίζονται μακάριοι αν έχουν εντρυφήσει στα τής ίστορίας των -κατά το «Όλβιός εστιν ός ιστορίης έσχε μάθησιν»-, παρακαλώ τούτους (τούς έλληνες) όπως μη οκνήσουν, και μέχρι τέλους παραμείνουν είς την περιγραφήν, αντλούντες –μέσω αυτής- νάματα-διδάγματα Φιλοπατρίας, ανδρείας, θάρρους, αυτοθυσίας, καθήκοντος, υπακοής είς τούς ανωτέρους, ευγενούς αμίλης, αλληλεγγύης, τιμής των νεκρών, ιερότητος όρκου, συνεπείας έναντι υποσχέσεων, «Αινειακής» περικρατήσεως τού γήρατος, παιδαγωγήσεως τής νεότητος, περιθάλψεως των ενδεών, φυλάξεως των προσυλήτων, σεβασμού των αιχμαλώτων, αποδόσεως δικαίου, στηρίξεως καί ανορθώσεως των αδυνάμων καί συντετριμμένων, προστασίας των γυναικοπαίδων, μη επιχάρσεως επί δεινοίς αλλοτρίων-ετέρων, ανορθώσεως των πεπτωκότων, παλινορθώσεως των κατερειπωμένων, χορτασμού των πεινόντων και λιμοτόντων, εισάξεως είς οίκους των αστέγων, ποδηγετήσεως των παραπαιόντων, επαναπατρισμού των προσφύγων, επιστροφής των πεπλανημένων, συμβολής είς ίασιν νοσούντων, αναψυχής των θλιβομένων, παρηγορίας των πενθούντων, νουθετήσεως των αμαρτανόντων, ελέγχου των ατακτούντων, διορθώσεως των σφαλλόντων-σφαλλομένων, εξάξεως έκ των παθών, ανασύρσεως έκ τού βορβόρου ακαθάρτων πράξεων και έργων, αποφυγής ομιλιών (συναναστροφών) κακών, προλήψεως εθισμού και εξαρτήσεως έκ ψυχοφθόρων και σωματοκτόνων ουσιών, εμποδίσεως των παροτρυνόντων είς παρεκτροπάς, αναχετίσεως συνηθείας τού συκοφαντείν και κατακρίνειν, αναστολής συμπράξεως και συναρρωγής είς δημιουργίαν και αύξησιν παθογενών κοινωνικών καταστάσεων, τής μή συναγελάσεως μετά φαύλων, τής μή συνευδοκήσεως αυξήσεως τού κακού, / και τόσων και τόσων άλλων αρετών, μέσω τής ενστερνίσεως των οποίων ηδυνήθησαν να μεγαλουργήσουν οί Πρόγονοι ημών, καταξιωθέντες-επιτυχόντες (ή επιτευξάμενοι) να συμπεριληφθή το όνομα -τού καθενός ξεχωριστά (και όλων μαζί)- παραμένον και διαμένον αιωνίως εγχαραγμένο, όχι μόνον είς τάς δέλτους τής ιστορίας, αλλά και στήν καρδία ενός εκάστου έξ ημών, ώς φωτεινό παραδείγματα πρός νουθεσίαν, μίμησιν και επαύξησιν των αρετών αυτών (των Προγόνων), των οποίων (αρετών) απεδείχθησαν ενσαρκωταί, για να προοδεύση (οδεύση μπροστά) ή κοινωνία , μη καρκινοβατούσα, πολλώ (δέ) μάλλον μή οπισθοβατούτα (οπισθοδρομικώς κινουμένη), προς αυτοχειρίαν (αυτοκτονίαν-αυτοκαταστροφήν), απώλειαν και αφανισμόν!!
Μού είναι (προσωπικά) αδύνατον, -χωρίς να παραθεωρώ είς το ελάχιστον τον έν ταίς Γραφαίς κατατεθειμένον και τεθησαυρισμένον αιώνιον λόγον τού Θεού-, να μη ανατρέξω για λίγο πίσω, στον Αύγουστο τού 324 π.Χ. στην ΄Ωπη (Ώπιδα) τής Βαβυλωνίας, προς συνάντησιν τού Άλέξανδρου Άργεάδη. Ποιος είν’ αυτός, ομαίμονες και ομόφρονες Έλληνες; Δεν είναι άλλος, από τον πασίγνωστό μας Μέγα Άλέξανδρο, το Ίνδαλμα και Καύχημά μας, πού, ναι! Δυστυχώς αγνοούμε σχεδόν όλοι το επώνυμο-Επίθετο τής Βασιλικής Αυλής του, «΄Αργεάδης». Άργος ό Παπούς, ή φύτρα του. Κατά τά άλλα λογιζόμεθα «Έλληνες», «Έλληναράδες»!, να μη βασκαθούμε. Σκίζουμε από Ίστορία και Γεωγραφία. Είδικά από Ίστορία. Ό Ήρόδοτος κι’ ό Θουκυδίδης, ό Άρριανός μά και ό Κώστας ό Παπαρρηγόπουλος, βρυκολάκιασαν και υπερίπτανται, να μάθουν κάτι από μάς « τούς τόσο εμβριθείς περί την ιστορίαν», κρυφακούγοντας, γιά να ενημερωθούν και εμπλουτίσουν τίς γνώσεις τους!!! ΄Ε, ρέ Έλληνες, το χάλι μας! Καί, σημειωθήτω, ότι αποτελούμε εξαίρεση, κατά τον ώς άνω Νεοέλληνα Ίστορικό (Κ.Π.). Αυτός εγνωμάτευσεν ότι, «Όλα τά έθνη για να μεγαλουργήσουνε, πρέπει να κοιτάνε μπροστά. Ένα μόνον (έθνος) αποτελεί εξαίρεσιν, το Έλληνικό, το οποίο, για να μεγαλουργήση, πρέπει να κοιτάζη πίσω, είς την Ίστορία του». Μά την αλήθεια, είμαστε αξεπέραστοι!!! Τί ντροπή! «Αιδώς, Άργείοι»!!
Ναι! Αυτός ό Στρατηλάτης και Άναμορφωτής τού τότε γνωστού κόσμου μέχρις Ίνδιών και Γρανικού, ενώπιον 9000 Άξιοματούχων και Προυχόντων κάθε Φυλής, σ’ ένα δείπνο πρωτόγνωρο, όχι τόσο για τά υλικά εδέσματα, αλλά για την πνευματική του γεύση, το άρωμα και το περιεχόμενο, ήτοι τον Πρωτάκουστο και (κατά τον Φώτη Κόντογλου) τον «ΠροΜεσιανικό» Όρκο του, αφήκε ώς Αιωνίαν Συνεκτικήν τού Σύμπαντος Κόσμου Παρακαταθήκην Τούτον, Καταμερίζοντας τούς Πάντας με Μοναδικόν Κριτήριον την ΑΡΕΤΗΝ!!!! Περί την οποίαν, πληθώραν όσην περιπτώσεων και λεπτομερειών προετεθείκαμεν-προετοποθετήσαμεν ανωτέρω.
΄Ας αφήσουμε τον Ξέρξη να βλέπη πάνω άπ’ το Αιγάλεω το στόλο του να αναπτύσσεται στο πέλαγος έξωθεν των στενών τής Σαλαμίνας, κι’ εμείς άς παρακολουθήσουμε, στην κάθε λεπτομέρεια, την, μετά την ανάκρουση και αναφώνησιν τού Παιάνα, έναρξιν, πρόοδον, εξέλιξιν, και έκβασιν τής Ναυμαχίας.
Άμα τη πρώτη εκκινήσει των τριηρών προς τά εμπρός, όλης τής ελληνικής παρατάξεως, και ενώ μετά πολλής περισκέψεως προχώρησε λίγο, οί Έλληνες, για να επιτύχουν τον προσχεδιασμένο τους σκοπό, ακούγοντας την έν τώ πελάγει αντήχησιν των αλαλαγμών των βαρβάρων-Περσών, ξεμύτησαν βγαίνοντας προς τούς Πέρσας, οί οποίοι προχώρησαν θαρρετά εναντίον των ελληνικών πλοίων, επιτυγχάνοντας έτσι οί έλληνες νά τούς συμπαρασύρουν στο να εισέλθουν οί εχθροί εντός τού λιμανιού τής Σαλαμίνος, συνεχίζοντας να υποχωρούν (οί έλληνες), όχι στρέφοντας τά νώτα προς τούς Πέρσας, αλλά προσβλέποντες προς αυτούς, «ανακρουόμενοι τάς πρύμνας», κατά τον στρατηγικόν ναυτικόν όρον, δηλαδή κωπηλατώντας προς τά πίσω, μέχρι πού ακούστηκε ισχυρή φωνή σέ όλο το ελληνικό στρατόπεδο: «Ω, ΔΑΙΜΟΝΙΟΙ, ΜΕΧΡΙ ΤΙΝΟΣ ΠΡΥΜΝΗΝ ΑΝΑΚΡΟΥΕΣΘΕ;»
Και τότε, στην αριστερή πτέρυγα ό ΄Αθηναίος Άμεινίας τού Παλληνέα, αδελφός τού Κυνέγειρου τού αδελφού τού Αισχύλου, διέταξε πρώτος την τριήρη του να κωπηλατήση προς τά εμπρός και με πολύ ορμή έμπηξε το έμβολο στα πλευρά τής επερχομένης Φοινικικής τριήρους, με αποτέλεσμα τά δύο πλοία να μην μπορούν πλέον να χωριστούν.
Συγχρόνως, στη δεξιά πτέρυγα, ενέβαλε κατά των εχθρών ή τριήρης από την Αίγινα πού έφερε τούς Αιακίδες, ενώ Τρίτη ενεπλάκη ή τού Ναξίου Δημοκρίτου (άλλου τούτου, ουχί τού Αβδηρίτου Φυσικού και αρχαιοτέρου Φιλολόγου αμα, Δημοκρίτου, τού ανακαλύψαντος-φαντασθέντος το «άτομον», τού καί Διδασκάλου τού Πρωταγόρου, ός συνέγραψεν και την πρώτην Γραμματικήν, για να γνωριζόμαστε λιγουλάκι σάν έλληνες), τού Ναξίου, λέγω, τον οποίον ύμνησεν ό Σιμωνίδης λέγοντας: « Δημόκριτος τρίτος ήρξεν μάχης, ότε παρ’ Σαλαμίνα Έλληνες Μήδοις σύμβαλον έν πελάγει. Πέντε δε νήας έλεν δηϊων, έκτην δ’’ υπό χείρα ρύσατο βαρβαρικήν Δωρίδ’ αλισκομένην».
Και έτσι ή Ναυμαχία γενικεύτηκε.
Για πολύ χρόνο … (διαβάστε Έλληνες ιστορία. Μη τεμπελιάζετε. Μήπως διαβάζετε-μελετάτε Άγία Γραφή; Τά ίδια κι’ εδώ. Ζημιά ξεχωριστή διπλή ενός εκάστου, εκτός εξαιρέσεων).
Μεταβαίνω είς τά τού Ξέρξη.
Αυτός, πού από το θρόνο του παρακολουθούσε με αγωνία όλα όσα συνέβαιναν, βλέποντας αυτή την ενέργεια (εξέλιξη) και αφού αναγνώρισε την Άρτεμησία, θεωρώντας την Καλινδική τριήρη ώς εχθρική, σύμφωνα με όσα λέγονται φώναξε: «Οί άνδρες μου έγιναν γυναίκες και οί γυναίκες άνδρες!»
Τόσο βιαστικά έφευγαν πλέον για το Φάληρο, πού ξέχασαν να πάρουν το Περσικό απόσπασμα πού είχαν αποβιβάσει μια μέρα πρίν στην Ψυττάλεια, αφήνοντάς το στις διαθέσεις των Έλλήνων.
Ή ολοκληρωτική και τελική συντριβή τού Περσικού στόλου επετεύχθη την 28ην Σεπτεμβρίου τού τετρακοσιοστού ογδοηκοστού έτους (480) πρό Χριστού.
Πρό τού επιλόγου, όπου θα εξαχθούν και μερικά ψυχοφελή συμπεράσματα, παραθέτω μερικά τεχνικά και πληροφοριακά στοιχεία περί το θέμα τής Ναυμαχίας (αυτής) τής Σαλαμίνος.
Ή μητέρα τού Ξέρξη, όνόματι Άτόσσα, ή και σύζυγος τού Δαρείου, έμαθε για την ήττα των Περσών διαβιούσα διαρκώς είς τά Σούσα τής Περσίας, από το στόμα τού βαρβάρου Πέρση αγγελιοφόρου, ό οποίος κατέφθασεν εκείσε μετ’ ολίγας ημέρας.
΄Ο Τραγικός Συγγραφεύς Αίσχύλος (525 – 456 π.Χ.), λαβών μέρος τόσον είς την Ναυμαχίαν τής Σαλαμίνος (480 π.Χ.), όσον και είς την Μάχην τού Μαραθώνος (490 π.Χ.), -προηγηθείσης ταύτης, τής (μετέπειτα) διεξαχθείσης Ναυμαχίας-, συνέγραψε την Τραγωδία (του) « ΠΕΡΣΑΙ», ήτις συναπαρτίζεται-σύγκειται έκ 1077 στίχων, και δύναταί τις ν’ ανατρέξη για περισσότερα είς σχετικάς πολυειδείς ιστοσελίδας.
Κατά την εκτέλεσιν τής Τραγωδίας, ό Πέρσης βάρβαρος αγγελιοφόρος, μπαίνοντας στο θέατρο, περιγράφει και ομολογεί την αυτοθυσία, την φιλοπατρία, την φιλοστοργία (γενικότερα και πλατύτερα) προς την Θρησκεία, την οικογένεια και τούς γέροντες γονείς, και τον σεβασμόν των Έλλήνων, έναντι όλων αυτών. Για να εκπλήξη κάποια στιγμή τούς θαμώνες φωνάζοντας και ερωτών αυτούς: «Έσείς, Γραικύλοι, τί διδάσκετε στους νέους;
Άϊδιότης Άγίας Τριάδος. Πνευματική Δημιουργία Άγγέλων. Δημιουργία Ύλικού Κόσμου και τής Κορωνίδος τής κτίσεως, τού ΄Ανθρώπου. Μαραθώνας. Σαλαμίνα. Μέγας Αλέξανδρος και Όρκος του. Ένανθρώπησις τού Σωτήρος Χριστού. Παλαιά Διαθήκη και Προφητείες. ΄Εκπλήρωσις, και εξακολουθητική-διαρκής-καθημερινή εκπλήρωσις πλήθους Προφητειών. Άποκεκαλυμμένη παρά Θεού, διά Ίησού Χριστού και Παναγίου Πνεύματος, Θρησκεία, με ταυτόχρονη παροχή-χορήγησιν «πάντων των προς ζωήν και ευσέβειαν και δυνατότητα σωτηρίας» (Β΄ Πετρ.1,3). Λύσις και απάντησις, μέσω τής Καινής (κυρίως) Διαθήκης, είς απάσας τάς Τελολογικάς και Μεταφυσικάς ερωτήσεις και αναζητήσεις. Αιωνιότης, Θέωσις κατ’ Ευδοκίαν, Χάριν και Παραχώρησιν Θεού. Άτελεύτητος Ζωή μέσω Παλινζωής με λήψιν «Πνευματικού Σώματος» (Α΄ Κορ.15,44). Θα ζής ατελευτήτως μετά τής Παναγίας Τριάδος, κατά Χάριν και Παραχώρησιν Αυτής, ώς Θεός. Είς τί θα υστερής; Είς ουδέν! Τί άλλο αναζητάς; Τί άλλο Μεγαλειωδέστερο, Ύψιστο αναμένεις και προσδοκάς άνθρωπε; Καί παρά τίνος άλλου;!!!
Μετά την καταγραφήν τής ώς άνω παραγράφου, ήτις εμπεριέχει και περικλείει τά πάντα, «αρτία και είς ουδέν λειπομένη ούσα» (‘Ιακ.1,4) και αποδεικνυομένη, θα είναι «ιεροσυλία» και «ανοσιούργημα» να προσθαφαιρέσω κάτι. Έπειδή όμως ή δεκτικότης ενός εκάστου των πιστών διαφοροποιείται ώς προς το πνευματικό σκεύος-άγγος-δοχείο μετά τού οποίου προσέρχεται ίνα «γένηται το έλεος τού Θεού εφ’ ενί εκάστω, καθάπερ ελπίζει έπ’ Αυτώ (τώ Θεώ) ούτος» (Δοξολογία.Όρθρος) , υποχρεούμαι, «γινόμενος τοίς πάσι τά πάντα, ίνα πάντως (διαφοροτρόπως) τινάς (ώς ό Παύλος) σώσω» (Α΄Κορ.9,22), υποχρεούμαι, λέγω, να μετριάσω -αρμόσω καταλλήλως και αναλόγως κατά περίπτωσιν- την ποιότητα τού λόγου, όχι ευτελίζων αυτόν, αλλ’ ίνα, «κατεβάζοντας τον πνευματικόν πήχη», δυνηθή πάς τις να υπερπηδήση τούτον, επιτυγχάνων ποιάν τινα αναγνώρισιν παρά τού αγωνοθέτου (Θεού), Όστις επιβραβεύει πάσαν, και την ελαχίστην προσπάθειαν των εισερχομένων είς τον χώρον τής πνευματικής αθλήσεως, πάλης, ή ουτινοσδήποτε, και νοερώς ακόμη επιθυμήση να πράξη τούτο, και διά λόγους ανεξαρτήτους τής θελήσεώς του, δεν δυνηθή και να εγγίση κάν είς αυτόν (τον χώρον αθλήσεως), και πάλης έν τώ σκάμματι. «Γάλα ή στερεά τροφή» (Έβρ.5,12), εκλεξάτω πάς τις κατά βούλησιν και δύναμιν. Πλήν(; ) των «έκ προοιμίου χαμένων…από χέρι(!)». Τών μακράν (λέγω) τής ειλικρινίας, συναισθήσεως, αυτογνωσίας, αυτοδιακρίσεως, (δήθεν) έν ταπεινώσει διαβιούντων -έν Μοναίς ή έν τώ Κόσμω-, και (δήθεν) «έν νηστεία, έν αγρυπνία και έν προσευχή» (Μάρκ.9,29 & 13,33 : Έφες.6,18) (!!) ποιουμένων-ποιούντων την διατριβήν (διατρίβουν, διέρχονται τον χρόνον τής ζωής των), ενώ τά χέρια τους λανσάρουν και πωλούν τούς ασύγκριτους και πιό άφταστους-τέλειους Τσελεμεντέδες(!!), με τίς πιο γαργαλιστικές, τερψιλαρυγκιακές, γαστριμαργιακές και κοιλιοδουλιακές «Συνταγές»!!!! Τόσο επιτυχώς (σατανοτεύκτως σατανοωνηθέντες-αγορασθέντες), « Σατανοεπανα-Συντάσσονται τώ κόσμω και τοίς τούτου (τού κόσμου) φρονήμασι»!!! «Ρεμβασμός επιθυμίας μεταλλεύει νούν άκακον; (Σοφ.Σολ.4,12. Βασκανία φαυλότητος αμαυροί τά καλά;»;;; (έ.ά) Πού, ρέ, θα βρούμε σάν τη Ρέμβη; Γιά ρεμβασμούς μού μιλάς; ΄Εχει αλλού τέτοιες ψαρούκλες; Μόνο στο Όρος θα βρής τέτοιες, κι’ άν πλευρίσης τόν Σόρος. Σόρος δεν πλευρίζεται;; Το Όρος μακρυά;; Έμείς είς την Ρεμβούλα μας κάνουμε τη δουλειά. «Μεταλλεύει μεταλλεύει», Μιχαλάκη … έκμεταλλεύει, «Αμαυροί, Άμαυροι και Μαύροι», Ρασοφόροι … δήθεν γαύροι, Κουστουμάτοι ώσπερ Ταύροι, όχι έν Ύαλοπωλείω(!), έν αφθάστω Μεγαλείω, βρίσκουμ’ όλα τά καλά, την περνάμε μια χαρά. Γιατί μάγκα στο « Φούτ Πλάζα» άμα μπής βλέπεις «Φούτ Μπώλ», σού τη φέρνουν από πίσω, σού τραβάνε κι’ ένα «γκόλ», κι’ όλα πάν «κατά διαόλ»! Ο.Κ; Γιαβόλ!! ΄Ασεμας εμάς στη Ρέμβη κι’ εσύ διάβαζε Γραφή. Έγώ είμ’ ό Μεγάλος, Έσύ … στη γωνιά σου εκεί, «Τουμπεκί ψιλοκομμένο, και ψιλό ψιλό γαζί. ΄Αν δεν σού αρέσει ετούτο, ψάξε γι’ άλλο μαγαζί. Μαγγιά μου, γούστο μου και καπέλο μου!!! Σούζα! // Ποιός;; Ή αρκούδα ή όρθια!! Με τίς υγειές μας!
Παρεμβληθείσης -διευκρινιστικώς- τής παραγράφου ταύτης, καταβιβασθέντος τού «πήχεως», συμπαθώς διακείμενος πάσι τοίς «καρδίαν ευθείαν και καθαράν» (Ψαλ.50,12) έχουσι, «μη εξουδενών ταύτην» (την καρδίαν) επεκτείνομαι, μεταβαίνων είς άλλον χώρον διακονήσεως και υπηρετήσεως, και ετέρων αθλουμένων και παλαιόντων έν τώ Σταδίω, των τού πνεύματος αγώνων-αγωνισμάτων, ίνα και ούτοι λάβωσι τον δίκαιον έπαινον ή το βραβείον.
Μετά την υγεία και δίπλα δίπλα, είναι ή γνώση. Ή γνώση είναι δύναμις. Μη βαρεθής να διαβάζης, ψυχωφελή αναγνώσματα, και πρωτίστως την Άγία Γραφή. Μέσω αυτής, τής γνώσεως, θα εύρης την ΄Αλήθεια, τον Χριστό, πού θα σέ ελευθερώση άπ’ όλες τίς δουλείες! Πότε; Αν διαρκώς μελετάς και τηρής τον αιώνιον Λόγον Του. Ή δικαιοσύνη Του είναι αιώνια και ακατάλυτη, και ό Νόμος Του ΄Αλήθεια! (Έξόδιος Άκολουθία).
Φίλε αναγνώστη, πίστεψέ με δεν είμαι φιλοχρήματος. Είμαι, (καιπάντα έτσι θέλω να αισθάνωμαι), «ΑΝΑΡΓΥΡΟΣ». Από την πείρα πού απέκτησα στα 83 μου χρόνια, υποστηρίζω, όμως, ότι ή πρώτη δύναμη στον άνθρωπο καί -έν ταυτώ-, όπως ετόνισε Το Άψευδές Στόμα τού Κυρίου, ή «ρίζα πάντων των κακών, είναι το χρήμα, ή φιλαργυρία» (Α΄ Τιμ.6,10). Δύναμις και ρίζα παντός κακού, το χρήμα!!! Μη σέ γελάση κανείς πιά απολύτως. Ούτε Πατριάρχης (από το κεφάλι βρομάει το ψάρι), ούτε Έπίσκοπος, ούτε Άρχιεπίσκοπος, ούτε ΄Αρχιμανδρίτης (έχω τον λόγον μου πού διαχωρίζω αυτόν, κατά το συμμετέχειν (τούτον) είς τον δεύτερον βαθμόν τής Ίερωσύνης), ούτε Πρεσβύτερος, ούτε Διάκονος, ούτε Ψάλτης, ούτε Νεωκόρος, ούτε Έθελοντισμός σέ Φιλόπτωχα Ταμεία, ΄Ερανικές κ.τ.ο., όλα μά όλα, αν δεν έχουν μέσα τη λαμογιά και τη ρεμούλα, το «αλαλούμ, στραγαλούμ και τσεπίγκο!», οπωσδήποτε έχουν μέσα την αδυναμία-τάση αυτοπροβολής για προσωπική ανέλιξη, ή προώθηση οικογενειακού, συγγενικού, ή φιλικού προσώπου. Μη σέ γελάση πλέον κανείς. Πάρα πολύ σπάνιες, σπανιώτατες είναι οί ανιδιοτελείς ατομικές αυτοπροσφορές. Προσωπικώς, δεν γνώρισα και δεν γνωρίζω καμιά απολύτως ανιδιοτελή, μη καιροσκοπική και (πιστεύσατέ με) απερίφραστα μη βδελυρά, μη ανόσια, μη κατάπτυστη. Ειδικά των Μοναχών και των «Μεγίστων» Μονών των εκατομμυρίων (ίνα μη είπω καί των δισεκατομμυρίων), των Συγχρόνων Ξενοδοχείων των 15(!) Άστέρων, των Τσελεμεντέδων, των Βάλς (3/4) και των Συρτο-Καλαματιανών(των 2/4 και 7/4), ναι!, ναι! Ναι!! Όμιλώ επαϊόντως, και δυνάμενος μετά δεδοκιμασμένης μουσικής παιδείας, καταρτίσεως και γνώσεως ν’ αποδείξω -χωρίς να παραφρονώ- (όστις απορεί, άς αρκεσθή είς μίαν έστω και μόνην τηλεφωνικήν επικοινωνίαν μαζί μου), ν’ αποδείξω, λέγω, τά δήθεν … παιδικής αφελότητος, γλυκανάλατα «μουσουργήματα» των μελοποιησάντων ποιητικά έργα, Άειγελάστων Όσιωτάτων(!!) Γερόντων! Πώς, αλήθεια ούτοι, διά βίου ετέρποντο και ηδονίζοντο με τέτοια ακούσματα, δέν ικανοποιούντο καί δέν ηρκούντο είς τά ιερά (τους) υμνολογικά ψαλσίματα-μελίσματα, και (έστω) δέν ανεζήτουν την ανδροπρέπειαν εντός μέλους, σέ ρυθμό ενός λεβέντικου Τσάμικου ή ενός Έπιτραπέζιου τής Κλεφτουργιάς, αλλ’ ανεζήτουν ρυθμούς χορών, υπονοούντων εναγκαλισμούς εντός ανικανοποιήτων, ανεκπληρώτων, κεκρυμμένων-συγκεκαλυμμένων επιθυμιών και πόθων; ΄Αν ταύτα πάντα δεν προδίδουν φαύλη και αμαρτωλή ζωή σέ διπλό ταμπλό, τί μαρτυρούν; Τί υποδηλούν; Τά διαλείμματα (δήθεν) των «αμάδων» των καλογεροπαίδων τού Μεγάλου Άντωνίου προς «χαλάρωσιν»; Τοσούτον άμυροι, αμύητοι και (απλώς ειπείν) αδιάβαστοι αποδεικνύονται, ώς ουδέποτε, κάν φυλλομετρήσαντες την Ψυχολογίαν τού Βάθους τού Γιούνγκ; Ώς μη μελετήσαντες, και έχοντες πλήρη άγνοιαν τής Ψυχολογίας των Όργάνων (τού σώματος), την Συνειρμικήν Σκέψιν ποιάς -κάποιας Στοιχειώδους (έστω) Σκέψεως τού μαθήματος τής Λογικής τής Μέσης Έκπαιδεύσεως; Ποίαν γνώσιν, κατάρτισιν και Παιδείαν έχουσι πάντες οί έν Μοναστηρίοις, μηδ’ αυτής τής ΛΥΔΙΑΣ και τής 4Ε εξαιρουμένης (ώς αποδεικνύεται έκ των πραγμάτων-αποτελεσμάτων), τής (ώς Άδελφότητος) ενασκούσης (ναι, παραδεκτό) το πολυσχιδές, όντως, έργον αυτής, / όμως, έν παντελή απουσία προσώπου με μουσικήν Παιδείαν και Κατάρτισιν, γύρω από την «΄Αρνητικήν μουσικήν» (Έπεξηγώ: Τό ισχυρό μέρος τού ρυθμικού μέτρου, να μετατίθεται -να εκτελήται δυνατά,έντονα- στην άρση, και να μένη νεκρά-άφωνος-ατόνιστη ή θέση, κυρίως στην συνοδεία-μπάσα-ντράμς) πού, (ούτω) διαπλάθη (ασυναισθήτως και ανυποψιάστως) Λεσβίες!! Ναι, Λεσβίες! Έν αδικαιολογήτω αγνοία, ή με αντιπαρέλευσιν, «αντιπαρερχομόν» μετά πλείστης αδιαφορίας τού θέματος, δι’ εκμαθήσεως ασμάτων πού ανταλλάσσουν και τοποθετούν το ίσχυρόν μέρος τής έν τώ ρυθμώ θέσεως είς την άρσιν κατά διαρκή επανάληψιν, με αντιχρονισμούς μοντέρνου τρόπου-συρμού κ.τ.ο.; Ψηλά γράμματα αυτά; Όχι! Μεγίστη προσοχή!! Την επιτελούν , την επιτυγχάνουν την διαφθορά και τη φαυλότητα (έστω, -ναί-, έν αγνοία και αδιαφορία), αναδεικνυόμενοι καί αποδεικνυόμενοι, ώς μη ώφελεν, « φυτώρια (δυστυχώς-δυστυχέστατα) καλλιεργείας ανωμάλων καταστάσεων Λεσβιασμού και Όμοφυλοφιλίας;!! Τόσο απλά και τόσο ακίνδυνα σάς φαίνονται και έτσι τά διαχειρίζεστε και τά εφαρμόζετε τά θέματα αυτά περί την μουσικήν παιδείαν, μέσω-διά (δήθεν) Κατηχητικών, Φυσιολατρικών, Ίεραποστολικών, Παιδαγωγικών, Πατριωτικών κ.λ.π. ασμάτων;! Γιατί δέν παίρνετε θέση, γιατί αδρανείτε και αδιαφορείτε, γιατί «παίζετε έν ού παικτοίς», γιατί δέν αντιλέγετε και δεν αντιδράτε σέ όσα σάς λέγω, (τόσο ταπεινά, αλλά με πόνο και ανησυχία) προκαλώντας σας; Δέν παραμένετε μόνο στό … «ομάς ασύμβουλος, καθ’ εαυτής πολεμία-εχθρευομένη εαυτήν»; Πιστεύσατέ με. Μετατίθεστε (αναισθήτως) και είς τον χώρον τού (δήθεν) ανευθύνου και ανυπόπτου και έν αγνοία (με συγχωρείτε έκ προοιμίου για την βαρυτάτην λέξιν, πού είμαι υποχρεωμένος, υπεύθυνα να χρησιμοποιήσω, Ναι!, λέγω, την θέσιν τού, « έν αγνοία – είς το προεισαγωγικόν στάδιον συνεργούντος», «προαγωγού»!!!. Ομιλώ σοβαρότατα, υπεύθυνα, μετά λόγου γνώσεως, μουσικής παιδείας και καταρτήσεως παρά ΜΑΝΩΛΗ ΚΑΛΟΜΟΙΡΗ! Δεν σάς αρκεί αυτό; Μήπως θα έπρεπε, άπό ετών ήδη, να είχατε σεβαστεί, αν όχι το πρόσωπό μου (το άγνωστο, το αδύναμο, το κεκμηκός), τουλάχιστο την πείρα, το ανάστημα, την επαϊότητα, την γνώμην, και τήν, με αποδεικτικά στοιχεία και στατιστικές, τοποθέτησιν και τά συμπεράσματα αυτού τού ανεπαναλήπτου, όχι μόνον Μουσικού, αλλά, πρωτίστως, ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΛΟΜΟΙΡΗ;!! Γιά ανησυχείστε, όχι λιγουλάκι, αλλά αρκετά και είς βάθος! Για μένα, ή σιωπή (μου) και ανοχή είναι συνενοχή! Έτσι το αντιμετωπίζω το θέμα, ένώπιον τού όρκου μου, και ώς Ίερέως και ώς ΄Εκπαιδευτικού! Για σάς και σ’ εσάς, δικαιολογείται άγνοια Νόμου, ή έστω αμέλεια;! /// Παρακολουθείστε με, παρακαλώ, σείς πού αναγινώσκετε αυτά τά λόγια μου τούτη τη στιγμή. Είμαι περίεργος. ΄Αν υποπέσουν στην αντίληψη (πού κάποτε, κάπως θα υποπέσουν), των είς ούς απευθύνομαι την στιγμήν αυτήν, τά όσα αφορούν αυτούς ζωτικώτατα και υπευθυνότατα. Όπως την, καθ’ όλα συμπαθή, αξιοσέβαστη, και αξίαν υπολήψεως και πάσης τιμής, Δεσποινίδα Άναστασίαν Πεχλιβάνη, την Διευθύντρια, Κεφαλήν και Ψυχήν τού ΄ Εργου πού επιτελείται έν τή, καί διά τής Άδελφότητος ΛΥΔΙΑ και 4Ε . Τούς Δανιηλαίους. Τούς τής Μεγίστης(!) τού Βατοπεδινού Φτωχούλη τού Θεού!!! Ευφραίμ!, και πάντων των έν τώ Άγιωνύμω Όρει. Τού Ψευτο-Ρωμανού Κενανίδη (γνωρίζω τί και γιατί το λέω αυτό. Χίλιες φορές μ’ έχει γράψει στα παλιά του παπούτσια, κι’ αυτός και ό πατέρας του), -Υϊού, επαναλαμβάνω, τού «Πρωτοπρεσβυτέρου τού Πατριαρχικού Θρόνου»(!), τού Μεγάλου και Ηγιασμένου Σάββα, τού «Πρώτου και Άσυναγωνίστου Πνευματικού Πατρός»(!) (απάσης τής Οικουμένης, ώς Οίκουμενικού(;) Δεν γνωρίζω. ΄Ισως το πληροφορηθούμε και αυτό συντόμως). Τού οποίου, ό έτερος γιόκας, Πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Κενανίδης (ό προαλειφόμενος Μέγιστος(!!) γενέσθαι-αναδειχθήναι), ιδιαιτέρας τιμής και υπολήψεως παρά τού Πατριάρχου τυγχάνων, υπηρετεί ταυτοχρόνως –μισθοδοτούμενος(;; Ψάξε βρές στα Δίπτυχα τής Έκκλησίας τής Έλλάδος, σελίς 960 έν τώ Ίερώ Ναώ Άγ. Νικολάου-Σκάλας Πάτμου. Ό συμμαθητής μου π. Γεώργιος Λούπος, Έφημέριος τού εκείσε Ναού (Τηλεφ.22470-32881 & 22470-32345), δέν τόν έχει δεί ούτε ζωγραφιστόν! «Τελεί έν αποσπάσει είς την Ίεράν Μητρόπολιν Βελγίου!!!», α) Έν Βελγίω, σελίδες 1125, 1126, 1127, β) Έν Όλλανδία, σελίς 1130 έν τώ Μητροπολικτικώ Ναώ Παμμεγίστων Ταξιαρχών-Βρυξελλών Βελγίου, έν τώ Ί. Ναώ Άγ. Μαξίμου τού Όμολογητού-Gorinchem Όλλανδίας, έν τη Έπιτροπή Φοιτητικής Μερίμνης Βελγίου, έν τη Παιδαγωγική Έπιτροπή Όρθοδόξου Θρησκευτικού Μαθήματος, έν τη Έπιτροπή Ποιμαντικής Μερίμνης, και σέ κάτι «Ψηλοπράματα», Ίδρυμάτων, Ίνστιτούτων, Θρησκευτικών Ύπηρεσιών, Ένοριακών Κέντρων, ΄Εξομολογήσεως (για να μη υστερή έναντι τού πατρός του Σάββα), και σέ κάτι άλλα «πιο Ψηλοπράματα» ακόμη, και «δε συμμαζεύεται»… Τού πατρός του Σάββα (λέγω), τού από καιρού ήδη -καθ’ ομολογίαν πολλών ενοριτών Άγ. Νικολάου Άρετσούς και πνευματικών του τέκνων έκ τού ευρυτέρου χώρου τής περιοχής Καλαμαριάς και Θεσσαλονίκης-, έχοντος (τούτου τού π. Σάββα) ώς ό Γέρων Παϊσιος εμφανή τά «δείγματα ισαγγέλου πολιτείας(!), διορατικότητος(!) και προφητικού χαρίσματος(!)», άτινα μέλλουν (κατά τούς διαπιστούντας ταύτα) να υπερβούν τά τού Άγίου Παϊσίου, καθ’ ότι, έγγαμος ών, υπερβαίνει και αγγέλους έν αγνότητι, εγκρατεία και αγιασμώ έν Πνεύματι Άγίω, παραμένων και διαμένων –ώς πυκνότατα και είς εμέ τον ίδιον επαναλαμβάνει- «μακρυά από την αμαρτίαν!!!». Πώς και τί εννοεί ώς «αμαρτία», τη στιγμή κατά την οποίαν συνωμολόγουν και συνομολογούν πάντες οί Πατέρες και Άγιοι ότι αυτήν (την αμαρτίαν) «ροφώμεν πάντες (αυτήν) καθ’ ήμέραν ώς ύδωρ»(;), και πώς εκείνος (αποτελών εξαίρεσιν) ίσταται μακράν «τής αμαρτίας», δεν τό γνωρίζω. Έρωτήσατε τον ίδιον. / Για να δούμε όμως, ρέ λεβεντόπαιδα, τί λέγει ό λόγος τού Θεού γι’ αυτή την κατάσταση, για τη (δήθεν) «ανηξεριά-εγώ δεν τόξερα(!!)» κ.τ.ο., και ειδικά για το «ψέμα»: Ρωμαίους 3,4 «Πάς άνθρωπος ψεύστης, ναί, ΠΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΨΕΥΣΤΗΣ (μάλλον .. εκτός των παραπάνω, των ενσαρκωτών(!) και εκπροσωπούντων την αλήθειαν(!!!). Πάμε παρακάτω. Α΄ Ίωάννου 4,20 «Έάν τις είπη ότι αγαπώ τον Θεόν, και τον αδελφόν αυτού μισή, ΨΕΥΣΤΗΣ εστίν. Ό γάρ μη αγαπών τον αδελφόν όν εώρακε, τον Θεόν όν ούχ εώρακε πώς δύναται αγαπάν;»…Ψιλοπράγματα!!!. Πάμε παρακατούλια. Α΄ Ίωάννου 2,4: «Ό λέγων, έγνωκα τον Ίησούν Χριστόν, και τάς εντολάς αυτού μη τηρών, ΨΕΥΣΤΗΣ εστί, και έν αυτώ ή αλήθεια ούκ έστιν». Παραμυθάκια τής Χαλιμάς. Αυτά θα λέμε τώρα; Έμείς τραβάμε μπροστά, με το Διμοιρίτη μας επικεφαλής!!! Ξέρετε ποιόν υπονοούν τά ντερβισόπαιδα. Καταλαβαινόμαστε. Γνωρίζετε απ’ αυτά. Δεν είναι πρωτόγνωρα! Γιατί Σήμερα, δεν περνάει, δέν αξίζει το τί ξέρεις(;), αλλά ποιόν ξέρεις!!! Σέ λένε Γιακαλή, Κενανίδη; Είσαι αρεστός! Άποδεκτός! Τής παρέας! «Τής ημετέρας αυλής»! ΄Ανοιχτές όλες οί πόρτες, όλο το 24ωρο! Σέ λένε Νικολόπουλο; (όχι βέβαια τον Λαρίσης ..Νικολόπουλο) ΄Εξω από το Γραφείο. Έξω απ’ το Κουζινάκι. Ξήλωμα τά παγγάκια. «΄Αλέ», βρωμόγερε!! Στα παγγάκια τού Πεζόδρομου! Έξω κι’ απ’ το Ίερό!! Δεν έχεις διακονία. Διακονιάρη με τίς σαγιονάρες, πού να ψόφαγες στό Γηροκομείο! «Χαμένο», σέ αποκαλεί ό Κασσανδρείας. Ό οποίος εξαιρεί(!) μάλλον τον εαυτούλη του, όταν (στεντορεία τη φωνή) σέ όλες τίς Νεκρώσιμες, και Επιμνημόσυνες ΄Ακολουθίες αυτοαποκαλείται «απολωλός πρόβατον», πού πρέπει να «ανακληθή είς τήν τάξιν», καί, «Ληστής (αυτοαναγορευόμενος), επιπροσθέτων και το «καμέ τον ανάξιον», / ταυτοχρόνως, συνομολογών την Λησταρχικότητά του και την ασεβή καί (ενσυνείδητο) αγνώμονα απομάκρυνσίν του από τού Ποιμένος Χριστού, αδιαντρόπως, αναισθήτως, κακεντρεχώς, κακοηθέστατα, αλαζονευόμενος, αποκαλεί με «χαμένο», για ν’ αποκρύψη καί απαλείψη (τάχα, ό άνους) τά δικά του χάλια, την κατάντια και τά «κουσέλια», μεταβιβάζων ταύτα διά τής «συμπλεγματικής ταυτίσεως τού εγώ» (του), (ήτοι τού βρόμικου υποσυνειδήτου του-Ψυχολογία Βάθους τού Γιούνγκ) είς το πρόσωπό μου, για να απαλλαγή (κουτορνιθιακώς, ώς φαντάζεται και φρούδα-είς μάτην ελπίζει) τών (πραγματικών-αυτοδιαβεβαιουμένων-αυτοαποκαλυπτομένων-προδιδομένων) ευθυνών του, μη σπεύδων τάχιστα (διανύων την μόνην σωτήριον οδόν τής εξαγορεύσεως), μετά συναισθήσεως και δακρύων να εμέση-ξεράση στον Πνευματικόν του, (πού δεν έχει, γιατί έτσι έμαθε ό Σιφνιός, το αναμάρτητον(!!!) «φιόρε των Κυκλάδων»), τον βόρβορον, όν εγκλείει έν εαυτώ!! //// Ένα μόνον τού υπενθυμίζω (μήηηπως συναισθανθή). Έκείνο, πού απειράκις επανελάμβανε αποτεινόμενος στανικά, φίλαρχα καί εξουσιαστικά πρός τόν εκάστοτε συστέλλοντα τά Άγια Λειτουργό ΄Ιερέα: «Άντε επί τέλους τέλειωνε. Τόν κόλο τής Μαϊμούς ψειρίζεις;;!! Άσεβεστάτη βλάσφημος έκφρασις, έν χυδαιοτάτη-εσχάτη καταπτώσει συνειδήσεως, μέ ταυτόχρονον φανέρωσιν, παντελούς απουσίας καί μή συναισθήσεως-μεθέξεως-συμμετοχής έν τώ Ίερωτάτω καί Φρικωδεστάτω Μυστηρίω τής Θείας Ευχαριστίας! Έξομοίωσις τού έν Αίματι και έν Σώματι Χριστού πρός «Μαϊμού»!!!!! Κατάντια;! Αίσχος!! Ώς τά κατ΄ εμέ(;) απέχω, μετά βδελυγμίας απομακρυνόμενος και καταπτύων την βλασφημίαν. ‘Ως τά προς Ύμάς(;) σείς αυτοί συμπεραίνοντες, απόδοτε χαρακτηρισμόν. Κύριος οίδε, ναι! Οίδε, εάν ψεύδομαι! //// Είσαι « βαρύς και βλεπόμενος», (βρωμό-Παπα), «δύσχρηστος» «Θού, Κύριε, φυλακήν τώ στόματί μου» (Ψαλ.140,3), μή μαρτυρήσω καί καμιά άλλη αλήθεια (ό μαρτυριάρης(!), ό ασυγκράτητος(!)), όχι ψέμα βέβαια;;!!. Τά ξέρεις (δά) όλα εσύ Θεέ μου. Δέ σού ξεφεύγει τίποτε! ΄Αλλά ποιός σού δίνει εσένα σημασία;! ΄Αρκούνται στή δική τους… συμμαχία! Σέ ξεπαστρεύουνε και γλιτώνουνε. ΄Όχι θα κάτσουν να σκάσουν!! «Δήσωμεν τον δίκαιον, ότι δύσχρηστος ημίν εστι» (Ήσαϊας 3,10). «Προσκόπτει το παιδίον (ό 50ρης) προς τον πρεσβύτην (τον 83ρη), ό άτιμος προς τον έντιμον» (Ήσαϊας 3,5). / Έ, τρελάθηκε, τόχασε ό Ήσαϊας!!! Πρέπει να συσκεφθούμε με το Βαρθολομαίο να ξεκαθαρίσουμε τη Γραφή απ’ αυτά τά πράματα, απ’ αυτές τίς βρομιές, τίς αναχρονιστικές αθλιότητες! Είναι πράματα αυτά;; Τί χάλι είναι τούτο; Έμείς μέ το Θεόκλητο στη Φλώρινα δέν τά βρήκαμε μπροστά μας ποτέ αυτά. ΄Ο τρελο-Αυγουστίνος τσαμπούναγε κάτι τέτοιες βλακείες. Αυτουνού έμοιασε (φαίνεται) κι’ ό Τρελο-ΠαπαΓιάννης του. Θα τού βρούμε την άκρη. Σά νά μάς παραχώθηκε στη μύτη. Τά σηκώνουμε εμείς αυτά; Έμείς σηκώνουμε …ξέρετε τί. Είμαστε και Πνευματικοί άνθρωποι βλέπεις… Κρατάμε το «απόρρητο»!!! Νά μή τά λέμε κι’ όλα;! Θα τά μάθη κι’ ή Μαρίνα καί θά πάη νά τά πή, όχι μόνο στον Καρταλομύτη τόν Κόρακα, αλλά και στον Προκόπιο. Κι’ αν αυτός βρυκολακιάση, τότε τί γίνεται; // Άράξαμε, πιάσαμε Καλαμαριά! Τί άλλο θέλουμε;; Όπου πάει «το ελληνικό», το δείχνει περίτρανα. Τσιγγουνιές θα κάνουμε τώρα! ΄ Εμείς καί «ή αυλή μας» κλείνουμε μέσα μας πολύ «εθελοντισμό»! Πολύ «δόσιμο». Είμαστε «τό κάτι άλλο». Ειδικά όταν «σκιζόμαστε» γιά τόν «σκλαβωμένο, τόν καημένο τον Πατριάρχη»! Το Βαρθολομαίο καλέ!!! ΄Αν χρειασθή, όχι μόνο «Σαρανταποδαρούσες και Χαμελαίοντες». Τά πάντα θά γίνουμε. Κι’ άν είναι γιά τήν «κονόμα»;; Έ, Έ,!! «Έκατόγχειρες» γινόμαστε!!! Όχι τής «Έλληνικής, τής Άρχαίας (εκείνης) τής κοιμισμένης Μυθολογίτσας!»; Τής σύγχρονης μωρέ! Τής Μυθολογάρας τής χρυσοδάκτυλης καί ταχυδακτυλουργικής! Τής καπατσωσύνης! Τής αξεπέραστης!!! Δόγμα μας, έκπηγάζον έκ των Ίερωτάτων(!) Κανόνων, όχι τής Μητρός;… Άπαγε! Τής «Γιαγιάς»(!) πιά Έκκλησίας (δόγμα): Διά τής «Οικονομίας» (τής,κοινώς, «κονόμας»!!! δηλαδή), καταρίπτομεν-εξουδετερώνουμε πάσαν «Άκρίβειαν»! Όλα στη φτήνια! «Μπίρ παρά»! Έν τη Έκκλησία, τη Άγορά, «έν τοίς Καταχθονίοις, τοίς Έπιγείοις πάσι, και άπασι τοίς Έπουρανίοις!!! (Φιλιπ.2,10) / «…Καί Κριτής τής Οίκουμένης ό Θοδωρής Άλεξανδρείας! Παρακατιανός είμ’ Έγώ, Ο(!!) ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΑΡΟΣ(!!!!!!) Άμ πώς! / «Κωδικοποίησιν των Ίερών Κανόνων» είχε ώς θέμα στό Διδακτορικό (του) ό Δάσκαλός μας ό Βαρθολομαίος. Τζιτζίκια πεταλώνουμε;; Έμείς πιάνουμε πουλιά στον αέρα. Συνεργαζόμεθα επί 24ώρου βάσεως με τον «ΑΡΚΤΟΥΡΟ». Πηδάμε «είς ύψος» (ελεύθερα) μέχρι 1,30 μ., ακόμη και εντός Θεάτρου θεατριζόμενοι αδιαντρόπως, μάλιστα μετά εξωράσου (δύσκολο πράμα), όχι με φόρμα; Τί τη θέλω τη φόρμα, όταν «είμαι σέ φόρμα»;;! Μπαρδάκι είμ’ εγώ να σπάσω; Είγώ είμαι Μπάρδακας Στέφανος, «Στεφανωμένος Όλυμπιονίκης» έξ απαλών ονύχων. Και επειδή τώρα πιά, στα 50, δέν είμαι «τών … απαλών ονύχων»(!), αλλά τών σκληρών και γαμψών, με φοβούνται κι’ οί Άρκούδες! Ναί, και οί Άρκούδες. Σκέψου οί άνθρωποι!…/ (Παρακαλώ, κάντε (μια στιγμή) όλοι στην μπάντα, να περάση ό Θηριοδαμαστής Μπαρδάκας! Με Κινεζικήν πειθαρχίαν και ακρίβειαν,‘Υποκλιθείτε πάντες ώς έν σώμα!!! Μπάβο σας όλων. ΄Αψογα. Τέλεια! // Μετά την προσκυνηματικήν υπόκλισιν, εσυνέχισε έπ’ όλίγον -πλήν αγερόχως- τον λόγον, περάνας ώς εξής: Ξέρουμε κάλλιστα, και πούν’ ή Ρόδος, και πούν’ το πήδημα. ΄Αλά, αυτά άλλη φορά, με λεπτομέρειες /// Ταύτα πάντα, -πού δεν είναι για «καλαμπούρι», αλλά για κλάματα-, χαράσσω μέ πολύ πόνο. Μέ πολλή θλίψη. Μέ μεγάλη αγανάκτηση! Γιατί γύρω βλέπω «έκπτωση» των πάντων. Άμοραλισμό (ηθική αδιαφορία)!! Γιατί; Διότι «ελιπάνθημεν, επαχύνθημεν, επλατύνθημεν και απελακτίσαμεν τον Θεόν» (Δευτερ.32,15) οί πανάθλιοι! Ποιοί;; Έμείς τά βρομοσκούλικα, πού «το παίζουμε» γραβατάκιδες, και χρυσοστόλιστοι Καραγκιοζοπαίχτες, αλληλοθυμιατιζόμενοι και αλληλολιβανιζόμενοι! Όχι ηθοποιϊας;;; Άλλά Ύποκρισίας (ευαγγελικής), το έπακρον!!! (το ακρότατον σημείο, το μη περαιτέρω-παραπέρα). // Ταύτα, όσο κι’ αν στεναχωρώ κάποιον -μη μού καταλογισθή ό χαρκτηρισμός- «άωρον»(!) (=κυμαινόμενον, μή επαρκώς προ-μελετηθέντα δι’ ανάρρησιν, την άνοδόν του είς το υψηλό του αξίωμα, και μη επαρκώς μελετώντα -έν συνεχεία- τά θέματα πρό των όσων αποφάσεων) Δεσπότη, πού ξεκάμπησε κατ’ εδώ, κατελθών, ουχί «έξ ουρανού»(!), αλλά έκ των ημιϋψηπέδων Φλωρίνης, και -ώς προς την ιθαγένειαν-, έκ χωρίου κατά συνδρομήν και έλξιν προσομοιάζοντος και προσεγγίζοντος ετυμολογικώς τον «Μέλιτα» (μέλι), όν (μέλιτα) τοσούτον επιποθούσιν αί έν τώ «Καταφυγίω Άμυνταίου» εγκαταβιούσαι Άρκτοι, άς μετά πλείστης χαράς επισκέπτεται συχνάκις, ίνα αντιγράφη τάς εκείνων συνηθείας, άς, -εγκολπούμενος-, φέρει (επανακάμπτων) μεθ’ εαυτού, εφαρμόζων ταύτας, διά μετοχετεύσεως τούτων είς βοσκηματώδεις υπάρξεις(!), άς καθ’ ημέραν προπονεί και εκπαιδεύει, ίνα έν ταίς Πανηγύρεσιν εκτελή είς (ένας) έκαστος την ατραξιόν και το «νούμερο» αυτού, μάλιστα μετά πλείστης όσης οσφυοκαμψίας, εξαντλητικής ορθοστασίας κ.λ.π. Άρκεί ό Δημήτρης ό Δαδής (μέσω τής ΤV) να μεταφέρη σ΄ όλη την υφήλιο την πληροφορίαν ότι «ή βασιλεία τού Θεού -ή μη ερχομένη μετά παρατηρήσεως μέχρι σήμερον κατά την γνώμην-εντολήν-θέσιν τής Γραφής, (από τούδε και στο εξής) έρχεται και εξακολουθητικά θα έρχεται (πλέον) μετά παρατηρήσεως»! (Λουκ.17,20). Άμ, πώς! Δεν έχουμε εμείς λεφτά να πληρώνουμε, μπόϊ και γένεια να δείχνουμε, και μπλά μπλά να σκορπάμε; ΄ Εχουμε και παραέχουμε. Άπ’ όλα έχει ό μπαξές. ΄Ο Μπαξεβάνς (ογλού γλού γλού) νάν καλά. Περάστε κόσμε…. Τού χρόνου θα σκαρφιστούμε και άλλα γεννέθλια. Τού Φτωχοπρόδρομου, την Παναγίτσας και τού Χριστούλη θα γιορτάζουμε μόνο τά γεννέθλια; Μάνα δεν γέννησε (καί) τον κάθε ΄Αγιο; Φέτος τού Άγίου Ευγενίου, τού χρόνου τού Άγίου Παϊσίου, και κάθε χρόνο, -κατόπιν (τυπικής) συσκέψεως μετά τής Ύψηλής, Μεγίστης και Άγλαοκάρπου Γεροντίας μου(!), θα προτείνω και κάποιον νέο Άγιο, ώστε σιγά σιγά, να εορτάζωμεν ολονέν και περισσοτέρων τά γεννέθλια. «Ίγγλες» θα μάς βάλουνε; / Γνωστές οί παροιμίες: « Ό σκοπός αγιάζει τά μέσα»! Γιατί, μέσω αυτής τής πρώτης, επιτυγχάνεται το τής δευτέρας. Ναι! «Φασούλι το φασούλι, γεμίζει το σακούλι»!! Τί αθώες και άκακες παροιμιούλες;! // Τί κι’ αν ό συμμαθητής μου Γιώργος Μαυρουδάκης (από την Κριτινία τής Ρόδου, κοντά στη Λάρδο, 5 χρόνια θαλαμιζόμενός μου), -Διευθυντής 22 χρόνια τής Έκκλησιαστικής Σχολής Λαμίας-, άλλα δίδαξε εφτά χρόνια τον Παύλο και τον Βαρνάβα καί άλλα αποφασίζουν (μαζί και χώρια) σήμερα; Ό κόσμος πάει μπροστά. «Όταν δέν βγαίνει παράς, πώς θα γεμίζη (ό) ντορβάς; Αυτό δεν συμφέρει σ’ εμάς»!!! « Μπασκλασαρία» το «Κατουρλί»! Φούϊτ! Δέν τραβάει το κάρο. Πρέπει να βάλη χέρι κι’ ό Τροχαλάκης. Μπορεί να γίνη Πανηγύρι χωρίς να εκφωνήση τόν Όμοιοπαθητικοδικανικό καί ΄Απολογητικό (της) Ή Γιατράρα(!), καί νά δευτερολογήση ό Χρήστος Θεοδώρου, ώστε νά γελάση και το παρδαλό κατσίκι, καί να πέση το γέλιο τής Άρκούδας;;! Πώς θα γίνη, να μην είναι πλειόοοτεροι οί Παπάδες απ’ τούς πιστούς; Δηλαδή, τρείς κι’ ό κούκος; Παναγία βόηθα! Πώς δεν «ξεκρεμιέται» το κεφάλι τού πρώτου με τό τόσο σκύψιμο, και πώς δεν παθαίνη διάσειση εγκεφάλου ό άλλος, με τόσο και τέτοιο κούνημα;! Χριστός κι’ Άπόστολος! Κι’ ό Νεωκόρος ό Άντρέας, άς απομακρύνη κάθε φορά τον κόσμο κάτω απ’ τούς πολυελαίους, μη ξεκρεμαστή και πέση κάποια ώρα κανένας απ’ τό τόσο (δυνατό) κούνημα σέ κάθε Θ. Λειτουργία, για να «αποθέσωμεν» (ακριβώς-sic) την ώρα τής Μεγάλης Εισόδου, «πάσαν την βιωτικήν (ημών) μέριμναν»(!) (Χερουβικός Ύμνος), διά τής επί τούτω -σατανική (δοτική) επεμβάσει- αποσπάσεως τής προσοχής από τών διαμοιβομένων, και τής μεταφοράς-μεταθέσεως-καί απορροφήσεως τού νού-τής σκέψης, είς τάς κυκλικάς, χιαστί διασταυρουμένας, συγκλινούσας και απόκλινούσας (μέχρι πέρατος τής Λατρείας), κινήσεις αυτών (των πολυελαίων), και τής (προοδευτικής) μειώσεως, μέχρι τής σιγάσεως τής εντάσεώς των. Πού θα πάη ή τρέλα και ό διάολος, στα βουνά; Κάααποτε πήγαινε εκεί, να βρή «εφτά δαιμόνια ικανότερα τού εαυτού του, νά γυρίση, νά βρή τον οίκον σεσαρωμένον, και, είσερχόμενα (τά τσιφτόπαιδα) οχτώ στο σύνολο (τώρα), να κάνουν τά έσχατα τού ανθρώπου εκείνου, χείρονα των πρώτων» (Ματθ.12,45). Τί να τρέχη ό ντερβίσης(!) στα βουνά σήμερα, όταν εμείς οί ίδιοι θεληματικά και επίμονα τον διατηρούμε, τον περιθάλπωμε, και τον παρακαλούμε (μάλιστα), να δραστηριοποιήται διαρκώς εντός τού Ναού;! Ό Δεσπότης και όλο το Παπαδαριό στον Έσπερινό και την Άγρυπνία τού Πόντιου Άγίου Ευγενίου, Τρείς κι’ ό κούκος, (κι’ ή κουτσή Μαριώ) στο Γεννέσιο, τού Τιμίου μέν, αλλά Φτωχοπρόδρομου, καί … μή Πόντιου Άη-Γιάννη!! Τίς Κουμπάρες θα παίζουμε τώρα; ΄Αν και αυτές … τίς παίζουν κάπου ‘κεί πιο πέρα, Άγι-Αλέξαντρο μεριά, δυό άλλα σαϊνια(!!), π’ ούτε πέρασαν (έτσι για τά μάτια τού κόσμου) να λειτουργηθούν, ή να προσκυνήσουν έστω! / Άδελφοσύνη; Τί να σού πώ, πού τρέχει απ’ τά μπατζάκια!! / Ευσέβεια; Τιμητική προσκύνηση προς τον (γείτονα) Άγιο;;; Καλέ ξέχασα. Λάθος. Αυτή γίνεται και νοερά! Καί ασυρμάτως μάλιστα. Τί(;) συγκοινωνούντα δοχεία, πόση μοντέρνα τεχνολογία και πόσοι αυτοματισμοί δεν υπάρχουν σήμερα; Θα τά αγνοήσουμε; Θα τά απορρίψουμε; Θα τά καταργήσουμε; Δεν νομίζω ότι πρέπει να μάς στεναχωρούν και να μάς προβληματίζουν κάτι τέτοιες καταστάσεις-περιστάσεις και περιπτώσεις; Αυτά είναι ξεπερασμένα. Γίνονται και αοράτως και έξ αποστάσεως. Έκεί θάμαστ’ ακόμη;!! «Πνεύμα ό Θεός»! «Γαριζείν και Σολομωνό-Τοποι»;; Καθυστερημένοι!… Άπόβλητοι!… Άγύριστα κεφάλια!… Ξεπεράστε τα πλέον αυτά επί τέλους;! Συντονιστείτε. Τόσοι δάσκαλοι γύρω Οικουμενισμού και Παγκοσμιοποίησης, δεν μπορείτε να βρήτε ένα; Τον Μεταλληνό και τον Καλαβρύτων θα εξακολουθήσετε ν’ ακούτε;; Τυφλαμάρα έχετε;; /// Παραφρόνησα έ;!! Ευχαριστώ. Δεν θα πάρω.
Μη με κρίνετε, θεωρούντες με άλαζόνα, υπερφίαλο, ασεβή. Την κρίσιν σας αυτή, τήν επιστρέφω με το ίδιο «Κούριερ», καθώς καί όσα «αοράτως» ακόμη, με το ίδιόμορφο-ιδιότυπο «πνευματο-θεϊκό» Κούριερ σας, το δικής σας « πατέντας», μού αποστέλλετε. Άφήνω όλη την ασέβεια και την αδικαντροπιά σ’ όσους επαισχύντως την ενσαρκώνετε, την εκπροσωπείτε, την εναγκαλίζεσθε και την θωπεύετε μετά τοσαύτης-ακορέστου ηδονής. Διευρύνετε όλο και περισσότερο, (όσο θέλετε) τίς «μετά των ομοίων σας» γνωριμίες. Δεν με συγκινείτε. Άδιαφορώ. Σάς απορρίπτω μετά βδελυγμίας! Είστε αξιοθρήνητοι και αξιολύπητοι!! Ταυτόχρονα όμως, -μεσ’ στην κατάντια σας-, έχετε υπ’ όψιν, ότι έχω κι’ εγώ τό αναφαίρετον δικαίωμα, -το οποίον (ταυτοχρόνως) μού είναι και ή πιο αυθόρμητη-αγνή ευχαρίστηση-, να διατηρώ είς ύψιστον βαθμόν την αδελφικήν (μου) φιλίαν και διαρκή επικοινωνίαν, μεθ’ όλων τών (κατά Σχολάς και περιόδους) συμμαθητών μου, είς όποιο τόπο, χώρο, θώκο και βαθμίδα τής Κοινωνίας ούτοι διαβιούν ή υπηρετούν. Και τούτο, είς βαθμόν και έντασιν πού, τά εκπεπτωκότα (πεσόντα και έν εκπτώσει(!) διατελούντα), ευτελή, συμφεροντολογικά, καιροσκοπικά και ιδιοτελή , υμέτερα (δικά σας) αισθήματα -μέσω των οποίων διέρχεται ή φιλία σας(!) τρομάρα σας-, καταντούν κατάπτυστα, διπλά και τριπλά. Τόσο; Πού, δεν θα ηυχόμην νά τά πλησιάσω κάν, όχι νά τά αγγίξω (μάλιστα), και τά γευθώ!! ΄Απαγε! «Άπελθέτωσαν (πάντα ταύτα) άπ’ εμού»!!! (Ματθ.26,39)
΄Αν και ή πικρία μου είναι απύθμενη και ανεξάντλητη, σταματώ εδώ για να επανέλθω κάποια άλλη φορά, υποσημειών (μόνο) κατωτέρω -ώς υπεσχέθην- τον αριθμόν των πλοίων πού συμμετέσχον είς τήν κατά των Περσών, έν Σαλαμίνη, Ναυμαχίαν, ώς και τάς Πόλεις αί οποίαι απέστειλαν αυτά (τά πλοία).
Σύμφωνα, λοιπόν, με τόν Ίστορικόν Ήρόδοτον, ό Έλληνικός Στόλος συναπαρτίζετο από 366 Τριήρεις, μέ αποστείλασαν Πόλιν, εκείνην πού προθέτω-προκαταχωρώ τού αριθμού. Άπέστειλαν:

Άθηναίοι 200
Κορίνθιοι 40
Αιγινήτες 30
Μεγαρείς 20
Λακεδαιμόνιοι 16
Σικυώνοι 15
Έπιδαύριοι 10
Άμβρακιώτες 7
Έρετριείς 7
Τριζήνιοι 5
Νάξιοι 4
Έρμίονες 3
Λευκάδιοι 3
Κείοι 2
Στυρείς 2
Κύθνιοι 1
Κροτωνιάτες 1
Είθε να διάγωμεν πάντοτε έν διαρκή ειρήνη, και να μη
απαιτήσουν οί επερχόμενοι καιροί, ποιάν τινα τοιαύτην κινητο-
ποίησιν και προετοιμασίαν. Άγιε Νικόλαε, πρόφθασε! Παναγία
μου, σκέπε μας! Λυτρωτή μας Χριστέ, αεί φρούρει και σώζε
πάντας , την Σήν ειρήνην εμπνέων (φυσώντας μέσα), πάσι
τοίς λαοίς και τοίς έθνεσιν! Άμήν!!!

Σημείωσις: Ό παιάνας τών Σαλαμινομάχων, έχει μελοποιθεί από
τόν Κωνσταντίνον Νικολόπουλον. Άναζήτησις στο
YouTube.-