Ἀπό βιβλίο «ΑΝΤΙΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, σελ. 168

ΠΕΡΙ ΜΙΑΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ

Προ ετών εις δικαστήριον των Αθηνών εδικάζετο μία υπόθεσις. Εις το εδώλιον του κατηγορουμένου εκάθητο νέος, ηλικίας 25 ετών. Είχε μηνυθή διʼ απαγωγήν νεάνιδος. Κατεδικάσθη εις δύο ετών φυλάκισιν. Ο κατηγορούμενος, όταν ήκουσε την καταδίκην του, εγένετο έξω φρενών. Εκ του στόματος του εξήλθε βόρβορος˙ εξήλθον ύβρεις φοβεραί, ακατανόμαστοι κατά των δικαστών. Αι εφημερίδες με αποσιωπητικά εσημείωσαν τας αισχράς ύβρεις. Δεν ήθελον, βλέπετε, να μολύνουν τον χάρτην, τον οποίον εν τούτοις δεν παύουν να μολύνουν με άλλας λέξεις και φράσεις, που υπονοούν αισχρότερα των όσων εξεστόμισεν εν των δικαστηρίω ο νέος. Αλλʼ ας είνε. Το θέμα δεν είνε αυτό. Είνε άλλο.
Ο νέος, είπομεν, ύβρισε χυδαιότατα τους δικαστάς του. Είνε και το γεγονός αυτό χαρακτηριστικόν της διαφθοράς της συγχρόνου νεότητος. Δεικνύει την τάσιν των νέων να μη σέβωνται τίποτε, αλλά και εις τους πλέον ιερούς τόπους να συμπεριφέρωνται ως να ευρίσκωνται εις αχυρώνα τετραπόδων, εις τα περιβόητα, ηθέλομεν να είπωμεν, κέντρα συγχρόνου διασκεδάσεως, εις τα οποία άφρων και ακόλαστος νεότης, υπό τους ήχους μπουζουκίων, θραύει πιάτα και οργιάζει…

* * *

Ύβρισε χυδαίως τους δικαστάς του ο νέος, γέννημα και θρέμμα μιας Ελλάδος, εις την οποίαν προ Χριστού ο φιλόσοφος των Αθηνών, καταδικασθείς αδίκως εις την εσχάτην των ποινών, δεν εξέφερεν υβριστικούς λόγους κατά των δικαστών, αλλά πίνων το κώνειον και αποθνήσκων εξηκολούθει να διδάσκη περί του σεβασμού προς τους νόμους.
Το Δικαστήριον, ως ήτο επόμενον, δεν ήτο δυνατόν να αντιπαρέλθη αδιάφορον την ύβριν. Ο νέος εκάθησεν εκ νέου εις το εδώλιον. Του απηγγέλθη κατηγορία επί εξυβρίσει των δικαστών. Μάρτυρες κατηγορίας οι χωροφύλακες φρουροί της αιθούσης. Ο Εισαγγελεύς υπήρξε δριμύτατος εις την αγόρευσιν του. « Η περίπτωσις αυτή – είπεν – είνε μοναδική εις τα Ελληνικά δικαστηριακά χρονικά». Εζήτησε την καταδίκην του. Το Δικαστήριον κατεδίκασε τον υβριστήν της Δικαιοσύνης εις δύο ετών φυλάκισιν.
Σκληρόν μάθημα έλαβεν ο υβριστής νέος, που θα το ενθυμήται εις όλην του την ζωήν. Όσοι δε άλλοι έχουν παρομοίας τάσεις και είνε έτοιμοι να υβρίσουν δικαστάς, ακούοντες τώρα την καταδίκην αυτήν, ασφαλώς θα σωφρονισθούν και δεν θα τολμήσουν να επαναλάβουν το ίδιον. Θα ίστανται με σεβασμόν, με εξωτερικόν τουλάχιστον σεβασμόν, και θα ομιλούν με ευπρέπειαν γλώσσης ενώπιον των δικαστών. Ενώ, εάν ο εκτραπείς εις δεινάς ύβρεις νέος έμενεν ατιμώρητος, τότε οι άλλοι νέοι θʼ απεθρασύνοντο και θα ήτο αδύνατον πλέον να καθήσουν εις τας έδρας δικασταί και να δικάσουν. Θα περιελούοντο με κρουνούς ύβρεων από τους κατηγορουμένους, και αι δειναί ύβρεις κατά της Ελληνικής Δικαιοσύνης θα εθεωρούντο ως είδος χιούμορ, χαριτωμένου ευφυολογήματος, που αντί να λυπή, θα ηύφραινε τους δικαστάς…
Πόσον περιστέλλει το κακόν μία αυστηρά τιμωρία!

* * *

Λαμβάνοντες αφορμήν από την ανωτέρω θλιβεράν περίπτωσιν, θέλομεν να απευθύνωμεν μίαν ερώτησιν, όχι μόνον προς τους δικαστάς, αλλά προς όλας τας αρχάς και εξουσίας του μικρού μας Βασιλείου. Ερωτώμεν˙ Εκτός των αρχών και εξουσιών, που πρέπει οι Έλληνες πολίται να σεβώμεθα, δεν υπάρχει άλλη εξουσία, η οποία να υπέρκειται, όλων των κρατικών εξουσιών, να υπέρκειται και αυτού ακόμη του ανωτάτου άρχοντος, του βασιλέως των Ελλήνων; Ασφαλώς υπάρχει. Είνε ο εν Τριάδι Θεός, ο ευλογητός εις τους αιώνας. Τούτον τον αληθινόν Θεόν διακηρύσσει επισήμως το πρώτον άρθρον του ισχύοντος Ελληνικού Συντάγματος. Ούτος ο αληθινός Θεός υπέρκειται πάσης αρχής και εξουσίας. Η εικών του μονογενούς Υιού του Πατρός, η εικών του Εσταυρωμένου, του Ιησού Χριστού, του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος, είνε εκεί υψηλά, εις τας αιθούσας των δικαστηρίων. Το Ευαγγέλιον του ευρίσκεται επί της έδρας των δικαστών. Επʼ αυτού ορκίζονται οι πάντες. Σεβασμός, όχι σχετικός αλλʼ απόλυτος, οφείλεται εις τον Θεόν, εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, εις τα όσια και ιερά της αγιωτάτης μας Θρησκείας, η οποία θεωρείται επίσημως θρησκεία του Ελληνικού Κράτους.
Ναι, σεβασμός απόλυτος! Αλλά τι βλέπομεν και τι ακούομεν; Οποίον φρικτόν θέαμα και άκουσμα, που πρέπει να συγκινήση εκ βαθέων πάσαν ελληνικήν και χριστιανικήν καρδίαν! Όχι είς, ως εις την ανωτέρω περίπτωσιν της ύβρεως των δικαστών, αλλά πολλοί, πλήθος αναρίθμητον, καθημερινώς ανοίγουν τα στόματα των και εκσφενδονίζουν βόρβορον χυδαιοτάτων ύβρεων και βλασφημιών εναντίον του Θεού και Χριστού, της Παναγίας, των Αγίων και παντός οσίου και ιερού. Η βλασφημία κατήντησεν εις τον τόπον μας μία ακίνδυνος συνήθεια, είδος αστείου, που ποικίλλει την ζωήν των νεοελλήνων. Και όμως πρόκειται περί βαρυτάτου εγκλήματος.
Τις ο τιμωρών το έγκλημα τούτο; Τις ο αγανακτών; Τις ο υπερασπίζων την τιμήν του ονόματος του Θεού; Τα όργανα της τάξεως, τα οποία, μόλις ακούσουν κάποιον να υβρίζη τον βασιλέα, αμέσως τον συλλαμβάνουν και τον οδηγούν εις το Τμήμα και τον μηνύουν αυτεπαγγέλτως, δεν δεικνύουν ανάλογον συγκίνησιν και ταραχήν όταν ακούουν χυδαίως να βλασφημήται ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων. Αδιαφορούν. Να είπωμεν τι χειρότερον; Πολλοί εξ αυτών, οι οποίοι εις τα πηλίκια των φέρουν τον Τίμιον Σταυρόν, ένδοξον σύμβολον της μαρτυρικής μας Πατρίδος, στρατιώται αλλά και αξιωματικοί, βλασφημούν τα Θεία. Ευσεβής νέος, κληθείς προ καιρού δια να εκπληρώση την στρατιωτικής του θητείαν, έγραφεν εκ του κέντρου εις το οποίον εξεπαιδεύετο, ότι η ζωή του εκεί είχε καταστή ανυπόφορος από τας βλασφημίας που ηκούοντο εις το κέντρον, από της ώρας του εγερτηρίου μέχρι της ώρας του σιωπητηρίου. Όλοι σχεδόν εκεί εβλασφήμουν.
Και εάν ποτέ κανείς εκ των βλασφήμων των ιερών και των οσίων μηνυθή και οδηγηθή ενώπιον των δικαστηρίων μας, ποία η τιμωρία του; Μικρά και ασήμαντος, εν σχέσει προς το βαρύτατον έγκλημα. Ο δημόσιος κατήγορος, ο οποίος εις άλλας περιπτώσεις παραβάσεως διατάξεων του Ποινικού Κώδικος αγορεύει με πυρίνην γλώσσαν, προκειμένου περί βλασφημίας γίνεται υποτονικός, μόλις λέγει ολίγας λέξεις χλιαράς.

* * *

Η βλασφημία εις το Έθνος μας κυριολεκτικώς οργιάζει. Μένει σχεδόν ακαταδίωκτος και ατιμώρητος. Αι ελάχισται τιμωρίαι ολίγων βλασφήμων μάλλον ως θωπείαι ή ως τιμωρίαι πρέπει να λογίζωνται.
Όταν βλέπωμεν τους μεν υβριστάς των υψηλών προσώπων της Πατρίδος μας να τιμωρώνται αυστηρώς προς παραδειγματισμόν, τους δε βλασφήμους των Θείων να μένουν ακαταδίωκτοι και ατιμώρητοι, ανησυχούμεν δια το μέλλον του Έθνους τούτου, το οποίον άλλοτε ετιμώρει αυστηρώς, και εις θάνατον ακόμη, τους υβριστάς των θεών, τους οποίους επίστευε… Φοβούμεθα ότι κάποια φοβερά συμφορά θα έλθη εις τον τόπον μας δια να σωφρονισθώμεν.
Ελλάς! Τιμωρείς με αυστηράς ποινάς τους υβριστάς των αρχόντων σου, τους δε υβριστάς του Θεού; Μεγάλος λοιπόν είνε ο βασιλεύς, μεγάλοι είνε οι δικασταί σου, μεγάλοι είνε οι πολιτικοί σου άρχοντες, αλλά μικρός ο Χριστός, μικρά η Παναγία, μικροί οι Άγιοι. Τούτο το είπομεν και άλλοτε, και δεν θα παύσωμεν να το επαναλαμβάνωμεν. ‘Ισως συγκινηθή καμμία ψυχή.