Ἀπόσπασμα «Χριστιανικης Σπίθας», φ. 281, Ιουνίος 1965
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΠΑΡΑΣΗΜΑ

«…Ἐνῶ ἡ μικρὰ νῆσος Σκάϋ τῶν Ἑβρίδων μᾶς δίδει ἕν τόσον συγκινητικὸν παράδειγμα ἐμμονῆς εἰς τὰς ἱερὰς παραδόσεις τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀντιθέτως ἡ μεγάλη νῆσος, ἡ Ἀγγλία, εἰς τὴν ὁποίαν ὑπάγεται ἡ Σκάϋ, μὲ τὴν μεγάλην της Πρωτεύουσαν, τὸ Λονδίνον, ἀπογοητεύει συνεχῶς τὸν χριστιανικὸν κόσμον. Πολλὰ ἐσχάτως τὰ δείγματα τῆς ἐκεῖ ἠθικῆς καταπτώσεως. Εἰς αὐτὰ δὲ προσετέθη τέλος καὶ νέον σκάνδαλον. Ἡ βασίλισσα τῆς Ἀγγλίας ἀπένειμε παράσημα εἰς τοὺς… Μπήτλς, τοὺς χυδαίους αὐτοὺς νέους, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν ἰδιότροπον κόμμωσίν των καὶ τοὺς ἐξωφρενικοὺς τρόπους συμπεριφορᾶς προκαλοῦν τὰς ὑστερικὰς ἐκδηλώσεις τῆς ἐκφύλου νεολαίας. Τὸ παράδειγμά των μιμοῦνται καὶ «ἀριστοκρατικοί» νέοι. Μεταξὺ δὲ αὐτῶν καὶ ὁ νεαρὸς διάδοχος τοῦ Ἀγγλικοῦ θρόνου, ὁ ὁποῖος κατὰ τὴν περυσινὴν ἐπίσκεψίν του εἰς τὴν Ἑλλάδα ἐνεφανίσθη ὡς Μπήτλς. Ἴνδαλμα τοῦ διαδόχου οἱ Μπήτλς. Ἐπόμενον λοιπὸν ἦτο νʼ ἀπονεμηθῆ εἰς τοὺς ἡρωοποιηθέντας αὐτοὺς τύπους καὶ παράσημον. Ἀλλʼ ὑπάρχει καὶ ὑγιὴς μερὶς εἰς τὴν Ἀγγλίαν, ἡ ὁποία ἀντέδρασεν. Ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι ἔλαβον μέρος εἰς τὸν Δεύτερον Παγκόσμιον πόλεμον καὶ ἠγωνίσθησαν γενναίως καὶ ἐδόξασαν τὴν Ἀγγλίαν εἰς τὰ πεδία τῶν μαχῶν καὶ ἐπαρασημοφορήθησαν, ἐπιστρέφουν τώρα τὰ παράσημά των, διότι δὲν θέλουν νὰ τίθενται εἰς τὴν αὐτὴν μοῖραν μὲ τοὺς Μπήτλς.
Οὕτω διὰ τῆς παρασημοφορίας τῶν Μπήτλς, τῶν ἐκφύλων αὐτῶν νέων, τὰ παράσημα τὰ ὁποῖα ἐδίδοντο ἄλλοτε διʼ ἐξαιρετικὰς ὑπηρεσίας πρὸς τὸ ἔθνος, ἐξηυτελίσθησαν. Ἐντὸς ὀλίγου καὶ οἱ κλέπται καὶ οἱ διαρρῆκται καὶ οἱ ἐκβιασταὶ γυναικῶν καὶ οἱ ὁμοφυλόφιλοι θὰ βραβεύωνται.
Ἀλλʼ εἰς τὰ θλιβερὰ συμπεράσματα θὰ καταλήξη τις ἐὰν ῥίψη ἕν βλέμμα καὶ εἰς τὰ παράσημα τὰ Ἑλληνικά,

τὰ ὁποῖα τῆ προτάσει τῶν ἑκάστοτε κυβερνώντων ἀπονέμει ὁ βασιλεύς. Εἰς ἕνα τελευταῖον κατάλογον παρασημοφορηθέντων εἴδομεν ὅτι ἀπενεμήθη παράσημον καὶ εἰς μίαν Ἑλληνίδα δημοσιογράφον, μὲ ψευδώνυμον ἀρσενικοῦ γένους, ἡ ὁποία δὲν εἶνε πολὺς καιρὸς ἀφʼ ὅτου κατὰ δημοσιογραφικὴν συνέντευξιν διεκήρυξεν, ὅτι εἶνε βαθύτατα ἄθρησκος (Ἰδὲ τὸ ὑπʼ ἀριθ. 278 φύλλον τῆς «Σπίθας»).
Ὁποία ἀντίθεσις, ὁ βασιλεὺς νʼ ἀπαγγέλη ἐπισήμως τὸ Πιστεύω, ἡ δὲ δημοσιογράφος νʼ ἀρνῆται ἐπισήμως τὴν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ λαμβάνη παράσημον ἐπὶ τοῦ ὁποίου ὑπάρχει τὸ ἔμβλημα τοῦ Σταυροῦ! Ἄράγε ἐκ τῶν δεκάδων ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι ἔλαβον καὶ αὐτοὶ παράσημα, θὰ εὑρεθῆ κανείς ὁ ὁποῖος, μιμούμενος τὸ παράδειγμα τῶν Ἄγγλων, θὰ ἐπιστρέψη τὸ παράσημον;…»