Metafrasi sta Albanika «O AGGELIKOS YMNOS»

Hymni i Ëngjëjve

“Lavdi Perëndisë më të lartat dhe mbi dhenë paqe dhe mbi njerëzit mirëdashje” (Lluk.2:14)

Po afron, të dashurit e mij, festa e madhe, Krishtlindjet! Duhet të përgatitemi për këtë festë.  Si do të përgatitemi?

Le të dëgjojmë ato që n’a thotë Kisha, “Le të largojmë prej nesh tërë kujdesin për jetën”.  Le të dëbojmë larg nesh çdo mendim të kotë.  Le t’i bëjmë mendimet tona më të lehta duke eliminuar ato të kotat.  Le të zbresim nga stratosfera në tokë.  Le të themi dhe ne ato që thanë barinjtë gjatë asaj nate të paharruar “le të vemë tani gjer në Vithleem…” (Lluk.2:15).  Edhe ne le të udhëtojmë deri në Vithlehem.  Mëndërisht atje do të shohim çudinë.  Do të shohim shpellën ku u lind Zoti Krisht.  Do të shohim të kulluarën dhe gjithmonë-virgjërën Mari.  Do të shohim Foshjën Hyjnore.  Do të shohim gjithashtu edhe kafshët e padjallëzuara të cilat me frymën e tyre përpiqen të ngrohin sado pak atmosferën e ftohtë të dimrit.  Do të shohim yllin që ndriçon sipër shpellës.  Do të shohim barinjtë që rendin, të cilët ishin të parët që iu falën Shpëtimtarit Krisht.  Do të shohim magët të cilët erdhën nga larg për të ofruar si përfaqësues të shkencës dhuratat e tyre të çmuara.  Por në të njëjtën kohë do të shohim edhe Irodhin, i cili mprehu thikat për të therrur foshnjën Hyjnore.

Nga të gjitha këto, të cilat janë plot kuptim, ju lutem në këtë moment le t’i mbyllim veshët ndaj çdo gjëje tjetër dhe le të dëgjojmë një këngë.  Është kënga më e ëmbël se çdo këngë tjetër.  Sapo, thotë kënga, kryeëngjëlli iu tha barinjve “ja tek ju sjell lajm të mirë për një gëzim të madh,… se sot u lindi juve një shpëtimtar” (Lluk.2:10-11), menjëherë, jo një ëngjëll, apo dy apo tre, por një ushtëri e tërë e panumurt ëngjëjsh dhe kryeëngjëjsh të shënjtë formuan një urë qiellore, dhe njëri skaj i saj prekte tokën ndërsa skaji tjetër prekte galaksitë qiellore.  Dhe nëpër shkallët e kësaj ure ngjiteshin dhe zbrisnin  ëngjëjt me kitara të arta dhe psallnin.  Dhe shtresat e larta tokësore tundeshin dhe qielli përqafohej me tokën.  Dhe atëherë u dëgjua ajo kënga e shkëlqyer “Lavdi Perëndisë më të lartat dhe mbi dhenë paqe dhe mbi njerëzit mirëdashje” (Lluk.2:14).

Sipas këtij himni, foshnja Hyjnore është “lavdia” e Perëndisë, foshnja Hyjnore është “paqe” mbi dhe’, foshnja Hyjnore është “mirëdashje mbi njerëzit”.

***

1.    “Lavdi Perëndisë më të lartat”. Pikë së pari foshnja Hyjnore është “lavdi” e Perëndisë.  Sepse përpara Krishtit, përveç popullit të Israelit i cili kishte një ide për Perëndinë e vërtetë, gjithë bota tjetër ishte e zhytur në padije dhe nuk e njihte Perëndinë e vërtetë.  Gjithçka adhurohej, ashtu siç thotë një filozof i lashtë, përveç Perëndisë së vërtetë.  O Krisht Perëndi, nga çfarë errësire n’a nxorre!

N’a mësoi foshnja Hyjnore që ekziston një Perëndi vetëm, që Perëndia është përdëllimtar, zemërgjërë dhe mëshirëplotë.  N’a mësoi që duhet t’i drejtohemi Perëndisë duke thënë “Ati ynë…” (Matthe 6:9-13).  N’a mësoi që Perëndia është Atë dhe e do krijesën e tij – Perëndia është mirëdashës, Perëndia interesohet akoma edhe për gjërat më të vogla dhe pa vullnetin e tij asnjë zogëz, asnjë fije gjethe nuk bie mbi tokë.  Na mësoi gjithashtu edhe mësimin më të lartë, që “frymë është Perëndia, dhe ata që i falen duhet t’i falen me frymë e me të vërtetë” (Joan 4:24).  Dhe jo vetëm që na mësoi, por ishte vetë Ai, ashtu siç thotë dhe Pavli i shënjtë, “i cili është shëmbëllesë e Perëndisë” (Let.II Pav. mbë Korinthianët 4:4; Kolos.1:15), “ndriçim i lavdisë” së Perëndisë (Hebr.1:3).  Ishte “dritë prej drite, Perëndi e vërtetë”.  Ishte pra foshnja Hyjnore “lavdia” e Perëndisë.

2.   “Dhe mbi dhenë paqe”.  Ishte foshnja Hyjnore gjithashtu edhe “paqe” mbi dhe’.  Por në këtë pikë dëgjoj kundërshtime.

-Paqe mbi dhe’?  Dheu tundet nga luftrat.  Që nga momenti që u lind Krishti deri më sot vetëm luftra dëgjohen.  Toka është larë nga lumenj gjakrash.  Si mundet që Krishti të jetë “paqe” mbi dhe’?

Po, është paqe.  Nuk është paqe për ata që nuk besojnë tek Ai, nuk është paqe për ateistët.  Por është paqe për ata që besojnë.  “Shumë paqtim kanë ata që duan nomin tënd” (Psallm 118:165).

Kush është kjo paqe që solli Krishti në botë?  Paqja që solli Krishti është paqe e botës së brendëshme të njeriut.  Është një lloj paqeje të cilën mund t’a shijojë çdo njeri që beson tek Zoti.  Prej çfarë ndjenjash përshkohet njeriu?  Të gjithë ndjejmë agoni.  Kjo agoni dhe ankth e ka rrënjën në mëkatat që kemi bërë dhe na vijnë ndërmënd, dhe për të cilat ndjehemi fajtorë, kjo agoni vjen nga zëri i një prokurori të padukshëm i cili na thotë “Mëkatove, je fajtor!”…

Dhe njeriu kërkon falje.  Kush do të na i japë faljen?  Ndonjë njeri? Apo ndonjë ëngjëll a kryeëngjëll?  Vetëm një mund të n’a dhurojë faljen e mëkatave, ai që ka pushtet dhe fuqi “të falë mëkatat” (Matthe 9:6, Mark 2:10, Lluk. 5:24).  Dhe ky është Zoti Krisht.

Pranë Krishtit gjejnë prehje mëkatarët më të mëdhenj të botës.  Të shthururit, vjedhësit, të korruptuarit, kurvarët, gjithë ata që mëkatuan dhe kryen krime, vetëm pranë Krishtit mund të gjejnë prehje.  Krishti është “Ai që fal mëkatat e botës” (Joan 1:29).

Lavdi Perëndisë!  Paqe në zemrat e njerëzve.  Dhe rezultati i paqes?

3.   “Mbi njerëzit mirëdashje”.  Rezultati i paqes është mirëdashja ndër njerëzit.  Çfarë është “mirëdashja”?  Është një zë.  Cili zë?  Një shkrimtar i madh Rus, i cili bënte jetë ateisti dhe nuk besonte dhe pasi i provoi të gjitha në këtë botë tha: “Vetëm një herë ndjeva në zemër paqe dhe qetësi.  Kur? Kur ashtu siç isha i zhytur në mëkatat e Petrogradit, shkova tek një asket Rus, u gjunjëzova përpara tij dhe i rrëfeva mëkatat e mia.  Lotë rridhnin nga sytë e mij dhe zemra ime tronditej fort.  Oh atëhere, kur sipër shpatullave të mia shtriu petrahilin e tij dhe më tha “të falen mëkatat e tua”, parajsa lulëzoi në zemrën time.

“Dhe mbi njerëzit mirëdashje”.  Ti që po më dëgjon në këtë moment, qofsh burrë apo grua, dhe që ke 10, 20 apo 30 vjet pa u rrëfyer, si do t’i kalosh Krishtlindjet?  Në qoftë se do që të ndjesh “mirëdashje”, nëse do që të ndjesh ngazëllim qiellor, dhe nëse do që të dëgjosh zërin i cili të lajmëron se një botë e re lindi brenda teje, nxito tek ati shpirtëror, hapi fletët e zemrës sate, rrëfe mëkatat e tua, dhe në emër të Krishtit të Kryqëzuar dritë, bekim dhe mirëdashje do të lindë brenda zemrës sate.

***

Me pak fjalë u përpoqa t’ju jap një analizë të himnit të mrekullueshëm ëngjëllor të Krishtlindjeve.  Ky himn vazhdon të psallet deri më sot.  Por lind pyetja: janë buzët tona të denja për të psallur këtë himn?  Janë të denja buzët e priftërinjve, kryepriftërinjve, psalltëve dhe predikuesve tanë?  Jemi të denjë t’a psallim këtë himn?  Duhet t’a lajmë mirë gojën që të mund të përsëritim ato fjalë që psallën ëngjëjt atë natë: “Lavdi Perëndisë më të lartat, dhe mbi dhenë paqe dhe mbi njerëzit mirëdashje”.
Ju pyes vëllezër: Zoti ishte Lavdi e Perëndisë.  Po ne a jemi lavdi e Perëndisë?  Krishti ishte paqja e botës.  Po ne a kemi brenda zemrave tona atë paqe e cila buroi nga grazhdi i Krishtit?  Krishti ishte mirëdashja dhe ngazëllimi.  Po ne a kemi brenda nesh atë mirëdashje dhe ngazëllim?

Le të hapim krahët e të fluturojmë sipër botës lëndore dhe le të arrijmë lart në qiejt që të dëgjojmë himin ëngjëllor të Krishtlindjes.

Çfarë kërkon Krishti prej nesh?  Zemrën n’a kërkon.  Biri im, thotë, “m’a jep mua zemrën tënde”.  Më jep zemrën tënde ashtu siç e ke, me të metat e tua, me mëkatat e tua, me pasionet dhe ëndrrat e tua.  “Më jep mua zemrën tënde”, thotë.  Dhe nëse ia japim zemrën Krishtit atëhere zemra jonë do të bëhet grazhdi dhe shpella e Vithlehemit, dhe brenda saj do të lindë Krishti.  Dhe kur Krishti të lindë në zemrat tona atëhere përsëri ëngjëjt do të zbresin nga qielli dhe ne mëkatarët do të dëgjojmë përsëri të psallet himni “Lavdi Perëndisë më të lartat, dhe mbi dhenë paqe dhe mbi njerëzit mirëdashje”.

† Episkop Avgustini
Predikim i mbajtur në një nga Kishat e Athinës
përpara vitit 1967

Përktheu nga Greqishtja,
me përulësi
Aleksandër P. Filip

Paçim uratat dhe bekimet tuaja Hirësi!