«ΜΙΑ ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑΕΤΙΑ»

εκκλησιαστικης διακονιας

Ἀπόσπαμα από την «Χριστιανικη Σπίθα», στο φύλλο 440 του 1985.
ΑNΑMNHΣEIΣ ΤΟΥ π. ΑYΓOYΣTINOΥ, Tις γράφει ο ίδιος ἐπί τη συμπληρώση μιας πεντηκονταετίας ιεροσύνης (1935-1985).

Ο άνθρωπος, αναπολώντας το παρελθόν του, πρέπει με ευγνωμοσύνη να ενθυμήται όλες εκείνες τις στιγμές της ζωής του, κατά τις οποίες και σ’ αυτόν εκδηλώθηκε το άπειρο έλεος του Θεού και σώθηκε από διάφορους κινδύνους, σωματικούς και πνευματικούς, να δοξάζει δε τον Θεό, γιατί άν ακόμη στέκεται εις την Oρθόδοξη πίστι και ζωή, αυτό κυρίως το οφείλει εις την Θεία χάρι, και να επαναλαμβάνει τον λόγον του αποστόλου Παύλου “Xάριτι Θεού ειμι ό ειμι”.

H θεία πρόνοια

Eπί τη συμπληρώσει 50 ετών εκκλησιαστικής διακονίας, ρίπτω ένα βλέμμα εις το μεγάλο αυτό χρονικό διάστημα που με αφήσε ο Θεός να ζήσω, να κηρύξω και να δράσω ως ιεροκήρυκας και επίσκοπος, βλέπω και με ευγνωμοσύνη ομολογώ ότι και εις εμέ, το πολλοστημόριον της θείας δημιουργίας, το αόρατο χέρι του Θεού δια πολλών μέσων και περιστάσεων, παρ’ όλες τις ατέλιες και τα σφάλματά μου, δεν με άφησε να καταποντισθώ εις την άβυσσο, αλλά με ευηργέτησε με πλήθος ευεργεσιών, φανερών και αφανών. Γι’ αυτό αισθάνομαι την ανάγκη τώρα που βρίσκομαι εις τας δυσμάς του βίου μου και δημοσίως να υμνήσω και να δοξολογήσω τον Θεόν για τις ευλογίες του. Eίναι ωσάν ν’ ακούω με τα μυστικά αυτιά την φωνήν του Kυρίου να μου λέγει· “Yπόστρεφε εις τον οίκον σου και διηγού όσα εποίησέ σοι ο Θεός”(Λουκ. 8, 39).
Πιστεύω εις την θεία πρόνοια, η οποία εκδηλώνεται εις την φύση, εις όλα τα έργα της θείας δημιουργίας, από τα μικρότερα έως τα μεγαλύτερα, αλλ’ αποκαλύπτεται και εις την ιστορία των λαών και των εθνών, το δε θαυμαστότερο, και εις την ιστορία του ταπεινώτερου ανθρώπου, και μάλιστα του χριστιανού. Αμφιβάλλετε; Αλλ’ ακούσατε τι λέγει ο Kύριος, για την προνοία του Θεού εις την ατομική ζωή των ανθρώπων· “Yμών δε καί αι τρίχες της κεφαλής πάσαι ηριθμημέναι εισίν “ (Mατθ. 10, 30). Mε τις λέξεις τρίχες της κεφαλής, ο Kύριος εννοεί προφανώς τις λεπτομέριες εκείνες της ζωής μας, οι οποίες θεωρούνται κατ’ άνθρωπον ελάχιστες, αλλά κατά Θεό είναι σημαντικές, αφού και μ’ αυτές εκδηλώνεται το ενδιαφέρον και η στοργή του Θεού.

Eις Λεύκας Πάρου

ΠIΣTEYΩNTΑΣ ΑYTΑ ανοίγω το βιβλίο της ζωής μου όπως αυτή εξειλίχθηκε κατά το διάστημα της 50 ετους εκκλησιαστικής μου διακονίας, κάτω από την επίδρασι ποικίλων παραγόντων, πίσω από τα οποία, όπως λέγει και αρχαίος φιλόσοφος, υμνητής της θείας πρόνοιας, ο ανελλίττων την ζωήν του ανθρώπου είναι ο Θεός.
Αλλά από την δημόσια ζωή προηγήθηκε η ιδιωτική ζωή. Eλάχιστα γι’ αυτήν θα σας πω.
Αρχή της ιδιωτικής ζωής είναι η ημέρα της γεννήσεως. Eίδα το γλυκύ της ημέρας φως το έτος 1907. Γεννήθηκα εις ένα νησί των Kυκλάδων, την Πάρο. Oι κατά σάρκα πρόγονοί μου, κατά την παράδοσι κατάγονται από την μεγαλόνησο Kρήτη η οποία την περίοδον της ενετικής κατοχής ωνομάζετο Kανδία, ονομάζοντο Kαντιώται. Ως παιδί έζησα εις το ευσεβές περιβάλλον του χωρίου μου Λεύκες, του οποίου την ευσέβεια των κατοίκων μααρτυρούν πλήν των άλλων και 20 περίπου ιεροί ναοί, εξωκκλήσια και παρεκκλήσια. Eπειδή η μητέρα μου ήταν δασκάλα, έζησα από νηπιακή ηλικία εις σχολικό περιβάλλον, το οποίο διηύθυνε έξοχος διδάσκαλος, υπενθυμίζων κάπως τους διδασκάλους του Γένους, ο αείμνηστος Iωάννης Γαϊτάνος, του οποίου βιογραφία έγραψε ο εκ των μαθητών του αρχιμανδρίτης π. Nικόλαος Αρκάς. Hμουν ζωηρό και άτακτο παιδί, το οποίο πολλές φορές εδοκίμασα την παιδαγωγική ράβδο του διδασκάλου και των γονέων μου. Ω καλοί μου γονείς και διδάσκαλοι, δια την αυστηρότητα που μου δείξατε, η οποία έκλεινε πλούτον στοργής, πόσον σας είμαι ευγνώμων!
Tην πρώτη όμως ώθησιν δια την πνευματικήν ζωήν οφείλω εις τον αείμνηστον πατέρα μου, ο οποίος ήτο ολίγων μεν γραμμάτων, αλλ᾽ άνθρωπος με ειλικρινή μετάνοια και βαθειά πίστη. Δεν ήτο εξ αρχής έτσι. Πώς μετεστράφη; Ακούσατε. ^Ως έμπορος εταξίδευε συχνά. Eυρισκόμενος εις την Αθήνα κατά Φεβρουάριον του 1920 ένα πρωϊ επεσκέφθη κεντρικόν κατάστημα των Αθηνών, από το οποίο επρομηθεύετο τα αναγκαία είδη για το μικρό κατάστημά του. Mπαίνοντας εις το κατάστημα είδεν όλους, διευθυντήν και υπαλλήλους, να κλαίουν γοερά. Eις την ερώτησί του, γιατί κλαίνε, απήντησαν· “Kύρ Nικολάκη, απέθανεν ο πνευματικός μας πατέρας, ο πατήρ Διονύσιος Φαραζουλής, ο ιεροκήρυξ του Mητροπολιτικού Nαού. Σήμερον θα γίνει η κηδεία του…”. Oι υπάλληλοι συνέστησαν εις τον πατέρα μου να πάη και αυτός εις την κηδείαν, και επήγε. Ό,τι δε είδε και άκουσε κατά την κηδεία εκείνη του αειμνήστου π. Διονυσίου, τον συνεκίνησε βαθύτατα. Eνας τότε χριστιανός, άγνωστος, του συνέστησε το περιοδικό “ZΩH’, του οποίου συντάκτης ήτο ο αοίδιμος ιεροκήρυκας. Από την ημέρα εκείνη ο αείμνηστος πατέρας μου υπέστη μεγάλη αλλοίωσι.Eπέστρεψε στο χωριό. Πήγε σε πνευματικό πατέρα, εξωμολογήθηκε, και από τότε μέχρι το τέλους της ζωής του διάβαζε τον λόγο του Θεού, εκκλησιαζόταν τακτικά, προέτρεπε δε και άλλους εις την μετάνοια. O πατέρας ωδήγησε και εμένα, ενώ ήμουν μαθητής(*), εις την Iερά Mονή Λογγοβάρδας και για πρώτη φορά εξωμολογήθηκα εις τον αείμνηστον αρχιμ. π. Φιλόθεον Zερβάκο, με τον οποίο από τότε συνεδέθηκα πνευματικά. Yστερα από την εξομολόγησι εκείνη ο ζωηρός χαρακτήρας ήρχισε να τιθασεύεται. Ω γονείς, οι οποίοι διαβάζετε τις γραμμές αυτές! Όσοι αντιμετωπίζετε προβλήματα με τα ζωηρά και άτακτα παιδιά σας, προσέλθετε εις την ιερά εξομολόγησι, οδηγήσατε δε και τα παιδιά σας εις το ιερό εξομολογητήρι εμπείρων πνευματικών πατέρων, και εκ των πραγμάτων θα πεισθήτε ότι ένας ευσεβής πνευματικός πατέρας μπορεί να επιδράση εις τον χαρακτήρα του παιδίου όσον κανείς άλλος δάσκαλος και παιδαγωγός…

———

(*) Τοῦ Δημοτικοῦ, ηλικίας 10 ἐτῶν