«Η κινησις «Ενωσεως» του φωτος με το σκοτος

της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ με τις Αιρεσεις, λαμβανει μεγαλες διαστασεις

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ ΥΠΟΚΙΝΕΙΤΕ & ΠΟΥ ΑΠΟΒΛΕΠΟΥΝ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ (3)

«….Ὁ διάλογος Βατικανοῦ καὶ Ἀθηναγόρα δὲν εἶναι χθεσινός. Καὶ δὲν ἀρχίζει ἀπὸ τὴν συνάντησιν τῶν Ἁγίων Τόπων, ἀλλὰ ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Ἀθηναγόρας ἦτο Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς.

Ἤρχισε πρῶτον μὲ τὸν Καθολικὸν καρδινάλιο τῶν ΗΠΑ Σπέλμαν, διὰ νὰ συνεχισθῆ ἀργότερον ἀπ᾽ εὐθείας μὲ τὸ Βατικανό.
Ἐπὶ τοῦ ἰδίου θέματος, πρὸ ὀλίγων ἐτῶν καὶ ὑπὸ τὸν ἴδιον τίτλο, ἐγράφαμεν:
«Ἡ κίνησες (τῆς Ἑνώσεως τῶν δύο Ἐκκλησιῶν) λαμβάνει τελευταίως διαστάσεις κυρίως μεταξὺ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, τῆς Ἀνατολικῆς καὶ τῆς Δυτικῆς, τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Καθολικισμοῦ . Καὶ διὰ τὴν ἐπιτυχίαν τῆς κινήσεως αὐτῆς θὰ πρέπει νὰ σημειώσωμεν: Τὰ προκαταρκτικά συνέδρια μεταξὺ Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν, τὴν ἐπίσκεψιν τοῦ Ἑλληνος Βασιλέως καὶ τοῦ Ἑλληνος Πρωθυπουργοῦ πρὸς τὸν Πάπαν τῆς Ρώμης. Τὴν ἐπίσκεψιν τοῦ Ὀρθοδόξου Μητροπολίτου Ἀμερικῆς Ἰακώβου πρὸς τὸν Πάπαν. Τὰς ἐπισκέψεις ἀνωτάτων κληρικῶν τοῦ Βατικανοῦ πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ἀθηναγόρα…κλπ.».

ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ ΣΑΠΙΖΕΙ & ΚΑΤΑΚΡΗΜΝΙΖΕΤΑΙ

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΛΑΜΠΕΙ & ΑΝΕΡΧΕΤΑΙ

ΑΥΤΟ ΤΡΕΜΟΥΝ ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΗΣ & ΖΗΤΟΥΝ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΗΣ ΣΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ

Αὐτὰ ὑπεγραμμίζομεν πρὸ τριῶν ἐτῶν καὶ δεγράφομεν τὴν γραμμὴν πορείας τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα πρὸς τὴν «ἑνωσιν» καὶ τὴν ὑποταγὴν εἰς τὸ Βατικανό. Θὰ ἐρωτήση ὁ ἐνδιαφερόμενος εἰς τὸ θέμα ἀναγνώστης: Ποῦ ὑπάρχουν εἰς τὴν Πρέσπαθειαν τῆς Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, τὸ πολιτικὸν θέμα, οἱ πολιτικαὶ ἐπιδιώξεις καὶ αἱ διάφοραι ἐπιπτώσεις;
Δὲν θὰ ἀπαντήσωμεν πραραθέτοντες χαρακτηρισμοὺς ἀνωτέρων κληρικὼν καὶ κλιμάτων τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, τῶν ὑπαγομένων εἰς τὸ Βατικανό, Ὀρθοδόξων Οὐνιτῶν ἢ Καθολικῶν, χαρακτηρισμούς, Χαλδαίων, Συρίων ἢ Ἀρμενίων, οἱ ὁποῖοι σαφῶς καταγγελούν» «τὴν ἀποικιοκρατίαν» καὶ «τὸν καισαρισμὸν» τοῦ Βατικανοῦ εἰς τὴν Μέσην Ἀνατολήν. Θὰ παραθέσωμεν κατωτέρω τὰς δυνάμεις τῆς Χριστιανικῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὰς περιοχὰς εἰς τὰς ὁποίας ἐκδηλώνεται ἡ χριστιανικὴ των δραστηριότης καὶ ὁ τρόπος τῆς συμμετοχῆς των εἰς τὴν κοινωνικὴν ζωὴν τῶν λαῶν. Ἐξ αὐτοῦ θὰ καταφανῆ ἡ σημάδια τῆς συναντήσεως καὶ οἱ σκοποὶ ποὺ ἐπιδιώκονται, ὑπὲρ τοῦ Βατικανοῦ καὶ τῆς Δύσεως, τῆς Καθολικῆς Δύσεως:

Ο ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ

ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ Σ’ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Δειτε τους παρακάτω πίνακες ἀπὸ τὴν Πανελλήνια ἐφημερίδα (Πολιτικὴ – Οἰκονομικὴ – Ἀγροτικὴ- Ανεξάρτητη) «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ», τοῦ 1964, στὸ ἀποκαλυπτικὸ ἄρθρο τοῦ Κομνηνοῦ Πυρομάγλου)

Ἡ Χριστιανικὴ Ὀρθοδοξία ἀριθμεῖ σήμερον περὶ τὰ 170.000.000 πιστούς, βαπτισθέντας εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Χριστιανικὴν Ἐκκλησίαν. Καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι κατανέμονται μεταξὺ τῶν χωρῶν εἰς τὸν κόσμον ὡς ἑξῆς:
α) Ἡ Ὀρθόδοξος Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία (Πατριαρχεῖα Κωνσταντινουπόλεως καὶ Ἀλεξανδρείας, Αὐτοκέφαλοι Ἐκκλησία Ἑλλάδος καὶ Κύπρου, 10.000.000 περίπου.
β) Ἀραβικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία (Πατρειαρχεῖα Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων) περίπου 600.000.
γ) Σλαυικὴ Ὀρθοδοξία (Πατριαρχεῖον Μόσχας 120.000.000 περίπου.
Σερβία (Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία) 8.000.000 .
Βουλγαρία (Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία) 6.000.000.
Καυκασιανὴ Ὀρθοδοξία (Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία) 2.000.000.
δ) Λατινικὴ Ὀρθοδοξία (Αὐτοκέφαλος τῆς Ρουμανίας) 15.000.000 περίπου.

Τσεχοσλοβακία 400.000.
Πολωνία 350.000.
Φιλανδία 80.000
Οὐγγαρία 40.000 περίπου.
ε) Ὀρθοδοξία εἰς τὴν Δύσιν (διασπορά):
Βόρειος Ἀμερικὴ (Καναδᾶς Ἡνωμέναι Πολιτεῖαι, Μεξικόν) 5-6.000.000. (3.000.000 εἰς ΗΠΑ).
Νότιος Ἀμερικὴ 500.000.
Δυτικὴ Εὐρώπη 300.000
Αὐστραλία 200.000
στ) Ὀρθόδοξαι Ἱεραποστολαί: Κίνα, Ἰαπωνία, Κορέα 60.000.
Ἀλάσκα, Ἀλεουτίναι νῆσοι 30.000.
Οὐγκάντα –Κένυα 30.000.
Ὡς ἀντιλαμβάνεται ὁ Ἑλλην ἀναγνώστης, ἀπὸ τους παρατεθέντας ἀριθμούς, τὸ Βατικανὸ καὶ ὁ Καθολικισμὸς εὐρίσκονται πρὸ μιᾶς ἀναγεννωμένης Ὀρθοδοξίας. Καὶ ὅπως κατὰ τὸ παρελθὸν ἡ Ὀρθοδοξία ἔκφρασις τῆς λαϊκῆς ψυχῆς, ἀνέστη ἐπιτυχῶς καὶ εἰς τὰς ἐπιθέσεις τοῦ Καθολικισμοῦ, ἐκ Δυσμῶν, καὶ εἰς αὐτὰς καὶ εἰς αὐτὰς ἐξ Ἀνατολῶν, ἔτσι καὶ σήμερα -ἐξαιρεσει ὡρισμένων Ἐκκλησιαστικῶν Κλιμάκιων, ὅπου ἡ πολιτικὴ ἐπιρροὴ τῆς Δύσεως ἔχει ἀδρανήσει τὰς θέσεις τῆς κοινωνικῆς ἠθικῆς τῆς Ὀρθοδοξίας- κατορθώνει ἀνατρέχουσα εἰς τὰς πρώτας πηγὰς νὰ ἀνεύρη τὴν δύναμιν τῆς πραγματικῆς της ἀποστολῆς. Γάλλος ἱστορικὸς τῆς Ὀρθοδοξίας ἀναφερόμενος εἰς τὴν ἀναγέννητικὴν της δύναμιν γράφει: (Ἐφημερὶς «Μόντ» τῶν Παρισίων, 31.12.1963:
«Ἡ Ρωσικὴ Ἐκκλησία πληγεῖσα ἀπὸ τὴν ἐπανάστασιν ἐν πλήρει δημιουργικὴ ἀνάπτυξει, δὲν κατέβαλε καὶ μεγάλη Προσπάθεια εἰς τὸ νὰ δεχθῆ τὴν δομὴν μιᾶς σοσιολιστικῆς κοινωνίας. Καὶ πράγματι, ποτὲ ἡ Ὀρθοδοξία δὲ ἔχει ἐπεξεργασθῆ καὶ διαμορφώσει τὴν θεολογία τῆς ἰδιοκτησίς, καὶ οἱ πνευματικοὶ τῆς Ὀρθοδοξίας ἐκφρασταὶ ἐξέθρεψαν παρὰ τῶ λαῶ τὴν νοσταλγίανμιᾶς εὐαγγελικῆς κατανομῆς τῶν ἀγαθῶν καὶ τοῦ πλούτου, ὅπως εἰς τὴν πρώτην Ἐκκλησίαν τῆς Ἱερουσαλήμ. Ἀπὸ τοῦ 1927 ὁ Σέργιος τῆς Μόσχας μὲ μίαν ἤρεμον ἀγάπην, δέχεται τὴν πρόκλησιν τῆς μαρξιστικῆς «Praxis». Μάλιστα, ἀπαντᾶ, οἱ χριστιανοὶ θὰ συμμετέχουν ἐν πλήρει νομιμοφροσύνη εἰς τὴν οἰκοδόμησιν τῆς νέας κοινωνίας, ἀλλὰ θὰ μείνουν χριστιανοί, χωρὶς κανέναν συμβιβασμό….». Καὶ ὁ ἴδιος ὁ ἱστορικός συνεχίζει περαιτέρω: «Εἰς τὴν σύγχρονο Ρουμανίαν ὁ Πατριάρχης Ἰουστινιανὸς καλεῖ τοὺς Ὀρθοδόξους νὰ συμμετάσχουν εἰς τὴν σοσιαλιστικὴν μεταρρύθμισιν τῆς φύσεως διὰ τῆς ἐργασίας, ἀλλὰ μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν καρδιά, ὥστε ἡ μεταρρύθμισες νὰ καταστῆ μεταμόρφωσις…»