ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΑ ΠΟΥ ΑΓΟΡΑΖΕΤΕ

ΓΙΑΤΙ ΧΑΡΑΣΟΥΝ ΣΤΑ ΠΕΛΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑΥΡΟΥΣ ΟΙ ΑΠΙΣΤΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΟΥΝ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό τὴν ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου
Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου «ΨΕΥΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ», Αθηνα 1989
῞Ενας ἁπλός χριστιανός, ὄχι ἐπίσκοπος ὄχι πατριάρχης ὄχι θεολόγος, ἀλλὰ ἕνα πτωχαδάκι μοῦ εἶπε: ῞Οτι, μιὰ μέρα πῆγε κ᾿ ἀγόρασε ἕνα ζευγάρι παπούτσια ἀπὸ τὴν ἀγορά· καὶ κοιτάζει κάτω τὶς σόλες, τὸ πέλμα τῶν παπουτσιῶν· καὶ τί βλέπει; τί βλέπει; τὸν τίμιο σταυρό!… ῾Ορίστε!… Σημεῖο τῶν καιρῶν!…
Καὶ μαθαίνω, ὅτι τὰ ὑποδήματα αὐτὰ τὰ κατασκευάζει μία ἑταιρεία, μᾶλλον ξένη ἑταιρεία ἢ ντόπια, προελεύσεως μᾶλλον χιλιαστικῆς. Γιατὶ οἱ χιλιασταὶ μισοῦν τὸ σταυρό! Πὼ πώ! πῶς τὸ μισοῦν τὸ σταυρό. Κάποιος στὴν Κοζάνη —ὅπως σᾶς εἶπα κι ἄλλοτε—, στὴν Κοζάνη κάποιος – ἐπῆγε ἕνας νεαρὸς καὶ ζωγράφησε στὸ σπίτι – στὴν πόρτα ἑνὸς χιλιαστοῦ τὸν τίμιο σταυρό… Καὶ τὸ πρωῒ ὁ χιλιαστὴς ποὺ ξύπνησε ἐλύσσαξε· καὶ πῆρε ἕνα μαχαίρι, καὶ ξοῦσε ξοῦσε ξοῦσε…· καὶ δὲν ἔφευγε ὁ σταυρός… Τί ἔκανε; ῎Εβγαλε τὴν πόρτα καὶ τὴν ἔκαψε. Μῖσος λοιπὸν προελεύσεως χιλιαστικῆς.
Καὶ τὰ ὑποδήματα αὐτὰ τὰ μοιράζει ὁ κύριος δήμαρχος στοὺς ὑπαλλήλους τοῦ δήμου, παρακαλῶ… Καὶ ἀκόμα τὰ μοιράζουν τὰ ὑποδήματα καὶ στοὺς στρατιῶτες μας, στὸ στρατό… ᾿Εμεῖς ἔχομε – φαινομενικῶς ἔχομε τὸ σταυρὸ στὴ σημαία, ἐπάνω ψηλὰ στὴ σημαία μας κ.λ.π.… ᾿Αλλὰ τὸ σταυρὸ τώρα τὸν πατοῦμε κάτω ἀπ᾿ τὰ πόδια μας. Αὐτὸ εἶνε μεγάλη βεβήλωσις!…
᾿Εγὼ ἔκλαψα, ὅταν τό ᾿μαθα αὐτὸ τὸ πρᾶγμα —ὅτι πατοῦμε τὸ σταυρὸ ἔτσι—. Δὲν πᾶμε καλά… Δὲν πᾶμε καλά. Μοῦ ᾿ρχεται νὰ φύγω, νὰ πάω στὸ ῞Αγιο ῎Ορος· νὰ νοικιάσω – νὰ βρῶ μιὰ καλύβα νὰ πεθάνω ἐκεῖ μέσα – νὰ κλάψω… Εἶνε φοβερὰ – δὲν ὑπάρχει πλέον – δὲν ἀκοῦμε… «Φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ» (῾Ησ. 50,3· Ματθ. 3,3· Μᾶρκ. 1,3· Λουκ. 3,4· ᾿Ιωάν. 1,23) εἶνε τὰ κηρύγματά μας…
τὸ 1822 στὴ Χίο ἔγινε μεγάλη καταστροφή. Κατέλαβαν τὴ Χίο οἱ Τουρκαλᾶδες· κ᾿ ἔσφαξαν κ᾿ ἔσφαξαν κ᾿ ἔσφαξαν· καὶ κοκκίνησε τὸ Αἰγαῖο πέλαγος. Πόσους σφάξανε;

Λέει ὁ Βουκεβίλ —ἕνας ἱστορικός—· ᾿Ογδόντα χιλιάδες (80.000) σφάξανε οἱ Τουρκαλᾶδες… Καὶ τώρα, λέει ἕνα τραγούδι ποὺ ψάλλουν στὴν ῎Αγκυρα· ῎Αχ! λέει, δὲ᾿ θὰ μ᾿ ἀξιώσῃ ὁ Θεὸς νὰ σπάσω πέντε κεφάλια ῾Ελλήνων; – τὰ μικρὰ παιδιά… Τέτοια μανία, τέτοιο πάθος ἔχουν… Τέτοιο πάθος… Τέτοιο πάθος ἔχουν…
Θυμήθηκα λοιπὸν τὸ 1822, ποὺ βάλανε φωτιὰ καὶ κάψανε. Μαζέψαν λοιπὸν χίλια γυναικόπαιδα· τὰ ᾿βάλαν στὴν παραλία, στὴν ἀκρογιαλιά. Ξεῤῥιζώσανε ἕνα σταυρὸ ἀπὸ ναό, ἕνα σταυρωμένο… Τὸν ξαπλώσανε χάμω καὶ τοὺς εἶπαν· Τὸ βλέπετε τὸ σταυρό;… Δέκα λεπτὰ διορία… ᾿Εὰν τὸν πατήσετε, θὰ ζήσετε! ᾿Εὰν δὲν τὸν πατήσετε, δὲ᾿ θὰ ζήσετε!… Περᾶσαν δέκα λεπτά. Οὔτε ἕνας!… Οὔτε ἕνας δὲν πάτησε τὸ σταυρό!… Καὶ ὅλοι σφαγήκανε. ῎Ω, ποία διαφορά… Τί τεράστια – «Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν», ὅπως ἀνέπτυξα στὸν ῞Αγιο Δημήτριο… ῎Εθνος ἁμαρτωλό… Φοβερόν… ᾿Αλλὰ θὰ ἐπανέλθουμε ἐπὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ, ἐὰν θέλῃ ὁ Θεός.