«ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΤΕ ΜΕΤΑ ΔΑΚΡΥΩΝ

ΤΟ ΜΑΥΡΟ, ΤΟ ΚΑΤΑΜΑΥΡΟ ΣΥΝΝΕΦΟ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΜΑΣ ΝΑ
ΤΟ ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ ΟΙ ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΑΚΤΙΝΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ…»

ΑΘΗΝΑ 5.5.1974 Δεκαπέντε ἡμέρες πριν ἀπό την εισβολή του Αττιλα στὴν Κύπρο, Παρουσία τοῦ Πάφου Γεναδίου, ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αὐγουστῖνος Καντίωτης, στὸ τέλος τῆς ὁμιλίας στὴν αἴθουσα Ζωοδόχου Πηγῆς 44, μὲ θέμα τα: ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ, παρακαλεῖ τοὺς πιστούς, νὰ προσευχηθοῦν μετὰ δακρύων γιὰ τὴν Κύπρο, ἀκοῦστε τον:

——

———-

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΔ΄, Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2009
Κυριακὴ Πάσχα (Ἰω. 1,1-17)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Εἴμαστε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ;

«Ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ» (Ἰω. 1,12)

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀγαπητοί μου, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ τρία πρόσωπα τῆς Θεότητος, ὁ ἕνας τῆς ἁγίας Τριάδος, ὁ Βασιλεὺς οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὁ Δημιουργὸς τῶν πάντων, ἀπὸ τὴν ἄπειρη ἀγάπη του γιὰ μᾶς, φόρεσε τὴν ἀνθρώπινη σάρκα –ντύθηκε δηλαδὴ τὰ κουρέλια τοῦ ζητιάνου ἀνθρώπου– καὶ κατέβηκε ἐδῶ στὴ Γῆ. Ἦλθε σὰν Φῶς, σὰν Ζωή, σὰν Εὐεργέτης, γιὰ νὰ φωτίσῃ, γιὰ νὰ ζωοποιήσῃ, γιὰ νὰ εὐεργετήσῃ τὸν ἄνθρωπο.
Τὸν μεγάλο αὐτὸν Ἐπισκέπτη θὰ ἔπρεπε νὰ τὸν ὑποδεχθοῦν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ γενικὰ οἱ ἄνθρωποι μὲ τὸν μεγαλύτερο ἐνθουσιασμὸ καὶ μὲ τὶς μεγαλύτερες τιμές. Ἀλλοίμονο ὅμως! Οἱ ἄνθρωποι, ποὺ ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ἡ ἱστορία καὶ τυράννους ἀκόμη ὑποδέχθηκαν καὶ ὑποδέχονται σὰν θεούς, τὸν Ἰησοῦ, τὸν μεγάλο Εὐεργέτη τῆς ἀνθρωπότητος, ὄχι μόνο τὸν ἀγνόησαν, ὄχι μόνο δὲν τὸν τίμησαν, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς πῆραν καὶ παίρνουν ἐχθρικὴ στάσι ἀπέναντί του. Ὤ τί ἀχαριστία καὶ τί μοχθηρότητα δείχνουν οἱ ψυχές τους! Γράφοντας γιὰ τὴν ἀχαρακτήριστη αὐτὴ συμπεριφορά τους στὴν ἀρχὴ τοῦ Εὐαγγελίου του ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης λέει· «Ὁ κόσμος αὐτὸν οὐκ ἔγνω. εἰς τὰ ἴδια ἦλθε, καὶ οἱ ἴδιοι αὐτὸν οὐ παρέλαβον»· ὁ κόσμος δὲν τὸν ἀναγνώρισε, ἦρθε στὸ σπίτι του καὶ οἱ δικοί του δὲν τὸν δέχτηκαν (Ἰω. 1,10-11).
Ὁ Χριστὸς ἦρθε, ἀλλ᾿ αὐτοὶ δὲν πίστεψαν σ᾽ αὐτόν. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ὅμως, μὲ τὴν ἐλεεινὴ συμπεριφορὰ ποὺ ἔδειξαν, δὲν ἔβλαψαν τὸ Χριστό –δὲν ἔχει ὁ Χριστὸς ἀνάγκη ἀπὸ αὐτούς, αὐτοὶ ἔχουν ἀνάγκη τὸ Χριστό–, τὸν ἑαυτό τους ἔβλαψαν προξενώντας του μάλιστα βλάβη ἀφάνταστη. Γιατὶ ἔμειναν μακριὰ ἀπὸ τὴ χάρι του καὶ στέρησαν τοὺς ἑαυτούς των ἀπὸ τὰ ὕψιστα ἐκεῖνα δῶρα καὶ τὰ μοναδικὰ προνόμια, ποὺ ὁ Χριστὸς προσέφερε καὶ προσφέρει σὲ ὅλους ἀδιακρίτως ὅσους πιστεύουν σ᾽ αὐτόν.
Ποιά εἶνε αὐτὰ τὰ δῶρα καὶ προνόμια ποὺ χαρίζει ὁ Χριστός, τὸ λέει ἐν συνεχείᾳ ὁ εὐαγγελιστής· «Ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν (=ὅσοι δέχτηκαν καὶ πίστεψαν στὸ Χριστό), ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι (=τοὺς ἔδωσε τὸ δικαίωμα νὰ γίνουν παιδιὰ τοῦ Θεοῦ)» (ἔ.ἀ. 1,12). Ἀκοῦς, ἄνθρωπε, τί μεγάλο δῶρο, τί προνόμιο ἀνεκτίμητο; «Τέκνα Θεοῦ»! Αὐτὸ τὸ χάνουν οἱ ἄπιστοι, τὸ κερδίζουν οἱ πιστοί.

* * *

«Τέκνα Θεοῦ». Ἀλλὰ γιατί λέει «νὰ γίνουν»; θὰ ρωτήσετε· δὲν εἴμαστε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι δημιουργήματα – πλάσματα τοῦ Θεοῦ;…
Ἀσφαλῶς· ἕνας Θεὸς μᾶς δημιούργησε ὅλους καὶ ἕνα Κύριο ἔχουμε. Αὐτὸς εἶνε ὁ Πατέρας ὅλων μας, ἐφ᾿ ὅσον ἐννοεῖται παραμένουμε πιστοὶ καὶ ὑπάκουοι στὸ ἅγιο θέλημά του. Ἀλλὰ δυστυχῶς κάποια στιγμὴ ὁ ἅγιος αὐτὸς δεσμὸς Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου διεκόπη. Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ἡ ἁμαρτία εἰσχώρησε στὸν κόσμο, οἱ ἁρμονικὲς σχέσεις Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου διαταράχθηκαν. Ὁ ἄνθρωπος ἔγινε ἐπαναστάτης· σήκωσε τὴ σημαία τοῦ δικοῦ του θελήματος, τράβηξε ἕνα δικό του δρόμο. Ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸ πατρικό του σπίτι ὅπως ὁ ἄσωτος υἱός, καὶ ζοῦσε στὴ χώρα τῆς ἁμαρτίας. Ἐκεῖ δὲν εἶχε καὶ δὲν ἔνιωθε ὡς πατέρα τὸν ἀγαθὸ Θεό· ὡς πατέρα εἶχε πλέον τὸν σατανᾶ, ἀφοῦ τὰ δαιμονικὰ θελήματα ἐκτελοῦσε πιστά. Ἔτσι ὁ ἀποστάτης ἄνθρωπος, μόνος του, διαγράφτηκε ἀπ᾽ τὸ βιβλίο τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ.
Ἐν τούτοις ὁ Θεὸς δὲν ἔπαψε νὰ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸν ἄνθρωπο· ἀνύστακτο ἦταν τὸ ἐνδιαφέρον καὶ ἡ φροντίδα του. Ὁ λιποτάκτης ἔπρεπε νὰ ξαναγυρίσῃ πάλι στὴ θέσι του, ὁ ἄσωτος υἱὸς ἔπρεπε νὰ ἐπιστρέψῃ πάλι στὸ πατρικό του σπίτι, ὁ ἐπαναστάτης ἔπρεπε νὰ κατεβάσῃ, νὰ ποδοπατήσῃ καὶ νὰ ξεσχίσῃ τὴ δική του σημαία, καὶ νὰ ὑποταγῇ πάλι στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἐχθρὸς ἔπρεπε νὰ γίνῃ καὶ πάλι φίλος τοῦ Θεοῦ, παιδὶ τοῦ Θεοῦ. Πῶς θὰ τὸ ἐπιτύγχανε αὐτό; Σ᾽ αὐτὸ ἀπέβλεπε τὸ μεγάλο καὶ πάνσοφο σχέδιο τῆς Θείας Προνοίας. Γι᾽ αὐτό, ὅπως κηρύττει δυνατὰ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «ὅτε ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλ. 4,4-5).
«Τέκνα Θεοῦ». Πῶς μπορεῖ κανεὶς νὰ γίνῃ «τέκνον Θεοῦ»; «Τέκνα Θεοῦ» γινόμαστε καὶ ἐγγραφόμαστε πάλι στὸ βιβλίο τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ κάνοντας τρία βήματα – τρεῖς ἐνέργειες· πρῶτον πιστεύοντας στὸ Χριστό, δεύτερον βαπτιζόμενοι στὸ ὄνομά του, καὶ τρίτον ζώντας κατὰ τὶς ἅγιες ἐντολές του. Πίστις – βάπτισμα – ἁγία ζωή, νά ποιά εἶνε ἐκεῖνα ποὺ μᾶς ἐξασφαλίζουν καὶ μᾶς δίνουν τὸ χάρισμα τῆς υἱοθεσίας.
⃝ Ἡ μὲν πίστις σὰν ἕνας οὐράνιος δεσμὸς μᾶς συνδέει μὲ τὸ Χριστό· κι ἀφοῦ ὁ Χριστὸς μᾶς ἀναγνωρίζει καὶ μᾶς ἀγαπᾷ ὡς ἀδελφούς του, ὁ Θεὸς Πατὴρ μᾶς ἔχει ὡς τέκνα του ἀγαπητά, ὡς ἀδελφοὺς τοῦ Χριστοῦ.
⃝ Τὸ δὲ βάπτισμα εἶνε τὸ ἱερὸ ἐκεῖνο χωνευτήρι, μέσα στὸ ὁποῖο ὅποιος βαπτίζεται ἀποβάλλει τὸν «παλαιὸν ἄνθρωπον», ἐνδύεται τὸν «νέον» (῾Ρωμ. 6,6. Ἐφ. 4,22-24. Κολ. 3,9-10) καὶ βγαίνει λευκὸς σὰν τὸ χιόνι, καθαρὸς σὰν τὸν ἥλιο, ἀστράφτει καὶ λάμπει ἀπὸ τὴν ἀκτινοβολία τοῦ παναγίου Πνεύματος. Εἶνε πλέον τέκνον Θεοῦ.
⃝ Ἀλλὰ ἐδῶ τώρα χρειάζεται προσοχή, καὶ μάλιστα προσοχὴ μεγάλη· ὅποιος ποθεῖ τὴν υἱοθεσία πρέπει νὰ ζῇ ζωὴ ἁγία. Ἡ δωρεὰ δόθηκε, ἡ παλιγγενεσία καὶ ἀναγέννησις ἔγινε· ὁ ἄνθρωπος διαγράφτηκε ἀπὸ τὰ κατάστιχα τοῦ διαβόλου καὶ πολιτογραφήθηκε στὸ βασίλειο τοῦ φωτός. Τώρα λοιπὸν προσοχή· γιατὶ ὑπάρχει φόβος ὁ πρίγκιπας ν᾽ ἀφήσῃ πάλι τὰ ἀνάκτορα τῆς νέας ζωῆς καὶ νὰ ξανακυλιστῇ στὴν κοπριά. Προσοχή, γιὰ νὰ φυλάξουμε τὴν δωρεά, νὰ αὐξήσουμε τὴ χάρι, νὰ σταθεροποιηθοῦμε στὴν ἀρετή, νὰ τιμήσουμε ἐκεῖνον ποὺ μᾶς τίμησε μὲ τὸ χάρισμα τῆς υἱοθεσίας. Καὶ θὰ τὸν τιμήσουμε – πῶς; διὰ τῆς ἁγίας ζωῆς ποὺ πρέπει νὰ ζοῦμε. Ἐφ᾿ ὅσον εἴμαστε τέκνα Θεοῦ, πρέπει νὰ φιλοτιμηθοῦμε ν᾿ ἀποκτήσουμε, ὅσο εἶνε δυνατόν, τὶς ἀρετὲς τοῦ Πατέρα μας, νὰ μοιάσουμε ἠθικὰ μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα.
Κατ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο ἡ υἱοθεσία δὲν θὰ εἶνε ἕνα στάσιμο καὶ νεκρὸ χάρισμα· θὰ ἐξελίσσεται συνεχῶς, θὰ σημειώνῃ προόδους, θὰ ἰσχυροποιῇ καθημερινὰ τοὺς δεσμούς μας μὲ τὸν οὐράνιο Πατέρα μας, θὰ μεταδίδῃ χαρὰ ἀνέκφραστη στὴν καρδιά μας, τὴν ὁποία τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, κατὰ τρόπο μυστηριώδη, θὰ τὴν πληροφορῇ λέγοντας· «Μὴ φοβᾶσαι· εἶσαι παιδὶ τοῦ Θεοῦ. Βρίσκεσαι κάτω ἀπὸ τὴν προστασία τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι καὶ ἐὰν σοῦ συμβῇ στὸ δρόμο τῆς ζωῆς σου, ὁ Θεὸς εἶνε κοντά σου ὡς φιλόστοργος καὶ παντοδύναμος Πατέρας».

* * *

Ἀγαπητὲ ἀδελφέ! Ἐὰν ἤσουν ἕνας ἀλήτης, ἔρημος καὶ ἀπροστάτευτος στὸν κόσμο, καὶ μιὰ μέρα διάβαζες στὴν ἐφημερίδα ἢ μὲ κάποιο ἄλλο τρόπο μάθαινες, ὅτι κάποιος βασιλιᾶς ἢ πλούσιος ζητάει νὰ σὲ υἱοθετήσῃ, νὰ σὲ κάνῃ παιδί του καὶ κληρονόμο τῆς μεγάλης περιουσίας του, τί θὰ ἔκανες; Θὰ ἔμενες ἀδιάφορος; Ὄχι βέβαια· μὲ καρδιὰ γεμάτη εὐγνωμοσύνη καὶ μὲ δάκρυα χαρᾶς θὰ ἔτρεχες, νὰ μὴ χάσῃς τὴν ἔκτακτη αὐτὴ εὐκαιρία, νὰ γίνῃς παιδὶ ἑνὸς βασιλιᾶ καὶ ἑκατομμυριούχου. Ποῦ τέτοια τύχη! θὰ μοῦ πῇς· αὐτὰ τὰ πράματα δὲν γίνονται σήμερα, δὲν υἱοθετοῦν τόσο εὔκολα πλούσιοι φτωχοὺς κι ἀλῆτες.
Ἀδελφέ μου, παρηγορήσου. Πάνω ἀπὸ τὶς υἱοθετήσεις τοῦ κόσμου ὑπάρχει μιὰ υἱοθέτησι, ποὺ ξεπερνᾷ κάθε ἄλλη σὲ ἀξία, σὲ δύναμι, σὲ πλούτη, σὲ ὀμορφιά. Εἶνε ἡ υἱοθεσία, γιὰ τὴν ὁποία μιλήσαμε ἐδῶ. Ὁ Παμβασιλεὺς τοῦ κόσμου μὲ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο ἔχει δημοσιεύσει στὸ Εὐαγγέλιό του μία ἀγγελία, στὴν ὁποία λέει, ὅτι ἐσένα τὸν ἁμαρτωλό, τὸν ἀλήτη, ὁ Θεὸς σὲ καλεῖ νὰ σὲ κάνῃ παιδί του. Σοῦ ὑπόσχεται νὰ σοῦ ἀφήσῃ μιὰ κληρονομιά, ποὺ μπροστά της καὶ οἱ μεγαλύτερες περιουσίες εἶνε ἕνα πελώρια μηδενικά. Σοῦ ὑπόσχεται «τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 3,2· 5,3· 8,11-12· 13,11,31,33· 25,1 κ.ἄ.). Σοῦ ὑπόσχεται εἰρήνη καὶ γαλήνη συνειδήσεως μέσα στὸν ταραγμένο τοῦτο κόσμο. Σοῦ ὑπόσχεται… καὶ τί δὲν σοῦ ὑπόσχεται· ὅ,τι ὡραῖο, πνευματικὸ καὶ ἅγιο!
Ἀδελφέ μου! Ὅσο ἡ ἀγγελία αὐτὴ ἰσχύει, τρέξε. Ἄκου καὶ μελέτησε στὰ σοβαρὰ γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ τὸ ἀγγελτήριο τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου· «Ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν (τὸν Χριστό), ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ».

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἄρθρο ποὺ δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ τῆς ἱ. μητροπόλεως Αἰτωλίας & Ἀκαρνανίας «Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός» (Μεσολόγγι, φ. 205/9-4-1939, σ. 39-40).
Μεταγλώττισις στὴν ὁμιλουμένη σήμερα καὶ ἐλαχίστη ἐπέκτασις 20-3-2017.