Ομιλια του πατρος Βασιλειου Βολουδακη σε ζητηματα της καυτης επικαιροτητας

Ἔκκληση ἐν ὄψει τῆς νέας συνεδριάσεως τῆς Διαρκοῦς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Ο ΠΙΣΤΟΣ ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΑΛΛΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΜΕΙΟΔΟΣΙΑ

τοῦ κ. Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Εὑρισκόμεθα σέ ἀπόσταση ἀναπνοῆς ἀπό τό ἄνοιγμα τῶν Ἱερῶν Ναῶν καί τήν ἀποκατάσταση τῆς ἐλευθέρας καί κανονικῆς (;) ἀσκήσεως τῆς Θείας Λατρείας ἀπό τόν Λαό τοῦ Θεοῦ (Κληρικούς, μοναχούς καί λαϊκούς).

Στό τελευταῖο Διάγγελμά του πρός τόν Ἑλληνικό λαό ὁ Πρωθυπουργός τῆς Χώρας προανήγγειλε ὅτι τήν 17η Μαΐου τρέχοντος ἔτους θά λήξουν τά σχετικά ἀπαγορευτικά μέτρα περί τήν ἄσκηση τῆς Θείας Λατρείας (σημείωση: πρωτόγνωρα, ἀντισυνταγματικά καί ἀντορθόδοξα) καί θά ἐπανέλθουμε σέ μία «νέα κανονικότητα»!

Ὅσον ἀφορᾶ στήν ἄσκηση τῆς Θείας Λατρείας (ἱερές τελετές, Μυστήρια, Ἀκολουθίες κλπ.) αὐτή ἡ «νέα» κανονικότητα, ὅπως ἐπεσήμανε ὁ κ. Πρωθυπουργός θά προσδιορισθεῖ λεπτομερῶς κατόπιν συνεννοήσεως τῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ τήν ἁρμόδια περί τά ὑγειονομικά καί δή τήν ἀντιμετώπιση τῆς «πανδημίας» τοῦ Κορωνοϊοῦ ἐπιστημονική Ἐπιτροπή τοῦ Κράτους μας.

Μόλις πού χρειάζεται νά ἐπισημάνω καί ὑπογραμμίσω ὅτι κατά τό διαρρεῦσαν χρονικό διάστημα τῆς ἐνσκηψάσης «πανδημίας» καί τῆς ἀντιμετωπίσεώς της, προέκυψε μεῖζον ζήτημα τόσον περί τήν ἐπιδειχθεῖσα ἐπιστημονική ἀντικειμενικότητα, ὅσο καί τόν ἐπιβαλλόμενο σεβασμό καί ἰδιαίτερο χειρισμό πού ἀπαιτοῦσαν, ἀλλά τοῦ ὁποίου δέν ἔτυχαν, κάποιοι «θεσμοί», ὅπως ἡ Ἐκκλησία.

Ἀφήνω κατά μέρος, τό ζήτημα τῆς ἐπιστημονικῆς ἀντικειμενικότητος, τό ὁποῖο εἶναι πολύ μεγάλο, ἀλλά δέν ἀποτελεῖ ἀντικείμενο τοῦ παρόντος ἄρθρου, καί ἑστιάζω στό μεῖζον ζήτημα τῆς ἀντιμετωπίσεως τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ πιστοῦ λαοῦ, κατά τήν ἀντιμετώπιση τῆς ὑγειονομικῆς αὐτῆς «ἀπειλῆς». Ἐπ’ αὐτοῦ δέ διευκρινίζομε ὅτι, παρότι οἱ ἀποδέκτες, τῆς ὅποιας κριτικῆς ἀλλά καί τῶν ἐκκλήσεων πού διατυπώνονται, εἶναι δύο, δηλαδή ἡ Πολιτεία καί ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία ἤ ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας (σημ.: ὅπως τήν ἐκλαμβάνουν πολλοί «ἐκπρόσωποί» της), ἐδῶ θά περιορισθοῦμε στόν δεύτερο ἀποδέκτη.

Ζήσαμε μία φορά ἤ μᾶλλον δύο φορές τήν ἀπογοήτευση τῆς προσμονῆς ἀποφάσεων ἐκ μέρους τῆς Διαρκοῦς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος οἱ ὁποῖες, ἀσχέτως τοῦ σεβασμοῦ ἤ τῆς ἀποδοχῆς των ἀπό τήν Κυβερνητική ἐξουσία θά ἀνέπαυαν τόν λαό τοῦ Θεοῦ καί θά τόν ἐνίσχυαν στήν ἀντιμετώπιση καί ἀπό πνευματικῆς ἀπόψεως τῆς παρούσης κρίσεως. Ὅσα ἀποφασίσθηκαν, ἔχουν ἐπαρκέστατα ἀναλυθεῖ καί δικαίως ἐπικριθεῖ (σημείωση: ὅλοι καί ὅλα «κρίνονται» ὄχι μόνο στήν κοσμική ἀλλά καί στήν ἐκκλησιαστική κοινωνία καί πραγματικότητα, τά δέ περί τοῦ ἀντιθέτου ὄζουν αὐταρχισμοῦ καί παπισμοῦ) ὡς ἀνεπαρκή, ἀσαφή, συμβιβαστικά, ἀντιπαραδοσιακά καί «φοβικά»-μειοδοτικά πρός τήν Ἀλήθεια ἤ δουλικά πρός τήν κοσμική ἐξουσία.

Τρίτη ἀπογοήτευση ἤ μειοδοσία ἐκ μέρους τῆς Συνοδικῆς τοποθετήσεως τῶν Ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος θά σημάνει καί μείζονες δυσάρεστες καί ἴσως δραματικές ἐξελίξεις, ὅσον ἀφορᾶ στήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας (σημείωση: κάτι πού ἐνδεχομένως ἀπεργάζονται καί ἐπιθυμοῦν σκοτεινοί κυκλοι), ὑπό τήν ἔννοια τῆς διαρρήξεως τῆς κοινωνίας τοῦ πληρώματος πρός τούς ἀποφασίζοντες! Μάλιστα, ἐπειδή πρόκειται γιά μεῖζον ζήτημα Πίστεως καί ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας πού προφανέστατα δέν ἔπρεπε νά τό διαχειρίζεται ἡ Διαρκής Σύνοδος (ἀλλά σύμπασα ἡ Ἱεραρχία), θά τεθεῖ καί ζήτημα περί ἐκκλησιαστικοῦ πραξικοπήματος αὐτοῦ τοῦ ὀργάνου, τό ὁποῖο τείνει δυστυχῶς νά θεωρεῖται στίς συνειδήσεις τῶν πιστῶν ὡς ὁ «Δούρειος Ἴππος» τῆς ἐξουσίας ἐντός τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας!

Ἄλλωστε βάσει τῆς κανονικῆς Παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μία Διαρκής Σύνοδος λειτουργοῦσα, ὅπως ἐν προκειμένῳ, κυρίως βάσει Κρατικῶν νόμων («Καταστατικοῦ Χάρτου»-Νόμου τοῦ Κράτους, βρίθοντος ἀπό ἀντικανονικές προβλέψεις) ἐπί τῆς οὐσίας λειτουργεῖ de facto ὡς «Ἀριστίνδην Σύνοδος» ἀκυρώνουσα τήν χαρισματική Συνοδική λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας, μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται!

Ἄς ἔλθουμε, ὅμως, στήν οὐσία τῆς παρεμβάσεώς μας, ξεκαθαρίζοντας ποιό εἶναι τό ζήτημα τό ὁποῖο καλεῖται νά διαχειριστεῖ κατά τήν αὐριανή συνεδρίασή της ἡ Διαρκής Σύνοδος καί τό ὁποῖο κατά τήν ταπεινή μας ἐκτίμηση, ἀλλά, ὅπως εἴμαστε σέ θέση νά γνωρίζουμε, καί μεγάλου μέρους Κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν, ἀποτελεῖ μεῖζον ζήτημα Πίστεως.

Πρόκειται γιά τό ζήτημα τῆς μή ἐπεμβάσεως τῆς Κρατικῆς ἐξουσίας στά ἐνδότερα τῆς Ἐκκλησίας! Εἰδικότερα, πρόκειται γιά τήν προφανῶς ἐπιχειρούμενη ἀπό πλευρᾶς τοῦ Κράτους, μέ πρόσχημα ἤ δικαιολογία τό ὑγειονομικό ζήτημα, ἐπέμβασή του στά τῆς Θείας Λατρείας καί τό πῶς αὐτή θά ἀσκεῖται ἐντός τῶν Ἱερῶν Ναῶν. Καί ἐξηγοῦμαι:

Ὅπως κατά κόρον ἐπικοινωνεῖται ἀπό τά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημερώσεως, τά ὁποῖα προκλητικῶς πλέον δέν ἐνημερώνουν τόν λαό, ὡς θά ὄφειλαν, ἀλλά, ἀντ’ αὐτοῦ, χρηματοδοτούμενα «προπαγανδίζουν» φορτικῶς τίς Κυβερνητικές θέσεις καί ἐντολές, ἡ «νέα κανονικότητα» στή ζωή μας, ἡ ὁποία δέν προσδιορίζεται πόσο θά ἰσχύσει, θά ἐπιβληθεῖ καί στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας! Ἤδη ἔχει γίνει σχετικός λόγος ἀπό μέλη τῆς Εἰδικῆς ἐπιστημονικῆς Ἐπιτροπῆς γιά τήν ἀντιμετώπιση τοῦ Κορωνοϊοῦ, περί τοῦ τρόπου ἀποδόσεως τιμῆς στίς ἱερές Εἰκόνες (μέ ὑπόκλιση), περί τοῦ τρόπου διανομῆς τοῦ Ἀντιδώρου (λήψεως ἀπ’ εὐθείας ἀπό τούς πιστούς καί ὄχι διανομῆς ἀπό τόν λειτουργό), περί (μή) ἀσπασμοῦ τῆς χειρός τοῦ Λειτουργοῦ ἀλλά καί αὐτοῦ τοῦ τρόπου μεταδόσεως τῆς Θ. Κοινωνίας, ἕως καί τῆς ἀποφυγῆς της (!) μέχρι τοῦ ἐπιδιωκομένου κοινοῦ ἐμβολιασμοῦ τοῦ πληθυσμοῦ!

Βεβαίως, ὑπάρχει ἐπιπλέον καί τό ζήτημα τῆς τηρήσεως τῶν ἀποστάσεων (τό ὁποῖο ἐπιφέρει τόν πρακτικό ἀποδεκατισμό τῶν ἐνοριακῶν πληρωμάτων ὅσον ἀφορᾶ στή συμμετοχή τους στή λατρευτική ζωή, ἐν εἴδει ἐπιλεκτικοῦ ἀποκλεισμοῦ!), καθώς καί τῆς χρησιμοποιήσεως «μάσκας» προκειμένου νά ἀποφευχθεῖ ἡ μετάδοση τοῦ ἰοῦ μεταξύ τῶν πιστῶν, λόγῳ συγχρωτισμοῦ ἐντός τῶν Ἱερῶν Ναῶν, κατά τίς λατρευτικές συνάξεις. Ἴσως μάλιστα, περεμπιπτόντως, νά τεθοῦν καί ζητήματα χρονικῆς διαρκείας ὅσον ἀφορᾶ στήν παραμονή τῶν πιστῶν ἐντός τῶν Ναῶν!

Τά ἀνωτέρω ζητήματα μπορεῖ γιά τήν ἐκκοσμικευμένη κρίση καί τή λογική ὁρισμένων οἰκουμενιζόντων, ἀκόμη καί….»οἰκουμενικῶν» ἐκκλησιαστικῶν ἀξιωματούχων, νά μή….κινδυνεύουν, ἤ καί νά μή ἔχουν κάποια βαρύνουσα σημασία, ἀλλά γιά τόν πιστό λαό καί κάθε ἐχέφρονα πιστό εἶναι σημαντικά καί ἅπτονται τῆς Πίστεώς μας! Εἶναι δέ λυπηρό τό γεγονός ὅτι, ὄχι μόνο γιά τούς Ἕλληνες πολιτικούς, ἀλλά καί γιά ἀρκετούς χριστιανούς τοῦ αἰῶνος τούτου τοῦ ἀπατεῶνος, τό Χρυσοστομικό «Παράδοσις ἐστι; μή πλέον ζήτει!» δέν ἔχει πιά κάποια σημασία!

Μέ βάση, λοιπόν, τά ἀνωτέρω ἡ ἔκκλησή μας εἶναι νά καταστεῖ σαφές μέ τόν πλέον κατηγορηματικό τρόπο τουλάχιστον ἀπό τή Διαρκή Σύνοδο διά τῶν σχετικῶν δηλώσεων καί ἀποφάσεών της, αὐτή τήν ὕστατη στιγμή καί μετά τίς ὀδυνηρές ἐπιπτώσεις τῆς μέχρι τώρα στάσεώς της στήν ἐμπιστοσύνη τοῦ πιστοῦ λαοῦ πρός τήν πνευματική ἡγεσία του, ὅτι στά ζητήματα πίστεως καί ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας καί πού τέτοια ἀποτελοῦν ὅλα τά ἀνωτέρω, ἡ Πολιτεία δέν ἔχει καμμία ἁρμοδιότητα!

Τό τί καί τό πῶς τελεῖται ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τό ἔχει καθορίσει ἡ Παράδοσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί εἶναι ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟ! Οἱ παρεμβάσεις τῆς Πολιτείας ἀφοροῦν τούς πολίτες μέχρι τό κατώφλι τῆς Ἐκκλησίας! Οἱ Νόμοι καί οἱ Κρατικές Ἀποφάσεις εἶναι σεβαστά, ἀλλά δέν μποροῦν νά ρυθμίζουν οὔτε στό ἐλάχιστο τά τῆς Θείας Λατρείας. Εὔσχημη ἡ ὑγειονομική ἀφορμή ἤ πρόφαση, ἀλλά δέν δικαιολογεῖ καμμία παρέμβαση τοῦ Κράτους στά ἐνδότερα τῆς Ἐκκλησίας, κάτι τό ὁποῖο συνιστᾶ τήν ΑΙΡΕΣΗ τοῦ ΚΑΙΣΑΡΟΠΑΠΙΣΜΟΥ!

Τό μόνο, λοιπόν, πού ἀναμένεται καί ἔχει ὡς μόνη καί τελευταία εὐκαιρία νά ἐκφράσει ἡ Διαρκής Σύνοδος γιά νά ἐκφράσει τήν Πίστη τῆς Ἐκκλησίας καί νά ἀναπαύσει τόν πιστό λαό, εἶναι ἕνα δυνατό «Στῶμεν καλῶς»! Δέν χρειάζεται καμμία (ἐκ νέου) δουλοπρεπής εὐχαριστία πρός τό Κράτος καί ἰδιαιτέρως τήν «ἁμαρτωλή» καί ἀμετανόητη ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας (τήν ἐχθρική στό ὀρθόδοξο περιεχόμενο τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καί τήν φιλική στή σεξουαλική ἐπιμόρφωση τῶν νηπίων) γιά τήν συνεργασία των (ποιά;…ἐκτός ἐάν ὅπισθεν τῆς φαινομενικῆς ἐπιβολῆς ὑπάρχει συμπαιγνία…).

Στήν λατρεύουσα κοινότητα, στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, φαινόμενα ὅπως ἡ «μάσκα», ἡ ὑπόκλιση ἀντί τοῦ ἀσπασμοῦ στίς ἱερές Εἰκόνες, ἡ ἀποφυγή τοῦ ἁσπασμοῦ τῆς χειρός τοῦ Λειτουργοῦ, ἡ ἀποφυγή τῆς Θείας Κοινωνίας καί ἡ μετάδοσή της διαφορετικά ἀπό τόν καθαγιασμένο παραδεδομένο τρόπο εἶναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ νά ἐπιβληθοῦν ὡς ἀπόφαση τοῦ Κράτους, ἀλλά οὔτε καί ὡς σύσταση Ποιμένων καί δή Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι θέλουν νά θεωροῦνται ὡς ἱστάμενοι, ἐντός τῆς Θείας Λατρείας, εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ!

Ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία μπορεῖ νά ἀνεχθεῖ τήν ἀδυναμία κάποιων πιστῶν σέ κάποιες ἐκ τῶν σχετικῶν περιπτώσεων, ὅπως τήν ἐπιθυμία τους νά φοροῦν «μάσκα» κατά τόν ἐκκλησιασμό τους ἐκ φόβου ἤ ἀσθενείας, ἤ νά μήν ἀσπάζονται τίς εἰκόνες ἤ νά μή φιλοῦν τό χέρι τοῦ Ἐπισκόπου, ἀλλά οὔτε αὐτά μπορεῖ νά τά ἐπιβάλλει ἤ νά τά συστήσει στό ἐκκλησίασμα, ἐάν βεβαίως θέλει νά ἐκφράζει ἀκαινοτομήτως τήν Πίστη καί τήν παράδοσή Της!

Ἰδιαιτέρως στό ζήτημα τῆς Θείας Κοινωνίας ὁ Λαός τοῦ Θεοῦ, Κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί, θέλοντες τήν Πίστη τους αἰωνίως ἀμετάβλητη καί ὁμοειδή τῆς Πίστεως τῶν Πατέρων μας, κατά τήν ἐξαίρετη ἔκφραση τῆς Ἁγίας Πανορθοδόξου Συνόδου τοῦ 1848ⁱ, θά λειτουργήσει πλέον αὐτός ὡς ὑπερασπιστής καί φύλακας τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, ἐάν, ὅ μή γένοιτο, οἱ τεταγμένοι φύλακες καί (ἐπί-) σκοποί ἐνδώσουν καί μειοδοτήσουν, καί θά εἰπεῖ αὐτός πλέον μέ τόν τρόπο πού θά τόν φωτίσει ὁ Θεός καί θά τόν καθοδηγήσουν οἱ ἐναπομείναντες ἀληθινοί Ποιμένες, τό ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ καί τό ΟΥΚ ΕΞΕΣΤΙ ΣΟΙ, πρός οὗς δεῖ!

Μειοδοσία ἐπί τῶν ἀνωτέρω (θά) εἶναι χειροτέρα τῆς ἐπιβολῆς καί ἀποδοχῆς τοῦ ἀντισυνταγματικοῦ καί ἀντορθοδόξου κλεισίματος τῶν Ἱερῶν Ναῶν καί τοῦ ἀποκλεισμοῦ τῶν πιστῶν ἀπό τή Θεία Λατρεία, κάτι τό ὁποῖο, βεβαίως, δέν παραγράφεται καί δέν θά λησμονηθεῖ ποτέ! Ἰδιαιτέρως ὅταν ἐπ’ αὐτοῦ δέν ὑπάρχει μετάνοια ἐκ μέρους τῶν ὑπευθύνων!