«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ», φυλ. 221, Νοέμβριος του 1959

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτουυ

 

ΕΙΣ ΝΗΣΟΝ ΚΑΘΑΡΣΕΩΣ

«Οὐκ ἔσται πόρνη ἀπὸ θυγατέρων Ἰσραὴλ»(Δευτερ. 23, 18)
«Πόρνους καὶ μοιχοὺς κρινεῖ ὁ Θεός»(Ἑβρ. 13, 4)

Κοινωνικὰ προβλήματα
Δόξα Θεῶ! Ἰδοὺ καὶ πάλιν, ἀγαπητοί μας, ὁ ἱεροκῆρυξ εἰς τὸν ἄμβωνα τοῦτον. Διότι μήπως ἄμβων, καὶ μάλιστα ἄμβων πανελλήνιος, δὲν εἶνε αἱ στήλαι τῆς μικρᾶς ταύτης θρησκευτικῆς ἐφημερίδος, τὴν ὁποίαν μὲ τὴν μικρὰν ὑλικὴν βοήθειαν καὶ πρὸ παντὸς μὲ τὴν μεγάλην ἠθικὴν ὑποστήριξην καὶ συμπαράστασιν φίλων ἀναγνωστῶν ἐπὶ μίαν δεκαπενταετίαν συνεχῶς ἐκδίδομεν; Καὶ ὅμως καὶ ἐκ τοῦ ἄμβωνος τούτου σκοτειναὶ δυνάμεις ζητοῦν νὰ μᾶς καταβιβάσουν. Ἀλλʼ ἡμεῖς μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Κυρίου θὰ ἀνερχώμεθα εἰς τὸν ἄμβωνα τοῦτον διὰ νὰ κηρύττωμεν κατὰ δύναμιν τὴν ἀλήθειαν, νὰ διδάσκωμεν καὶ παρηγορῶμεν τὸν λαόν, νὰ ἐλέγχομεν τὰ δημόσια σκάνδαλα καὶ καυτηριάζωμεν τὰς κοινωνικὰς πληγάς….

Tην συνέχεια:http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=47866#more-47866

 

Ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ

ΠΟΥ ΟΜΩΣ ΣΧΕΤΙΖΟΝΤΑΙ ΑΜΕΣΑ.

Τοῦ συνεργάτου μας Λ.Α. (ἐξ Ἀθηνῶν)

Ἀγαπητέ μου Ἀρχιεπίσκοπε καί ἐπίσκοποι, θά ἤθελα νά σημάνω συναγερμό στίς συνειδήσεις σας, καλοπροαίρετα˙ ὅπως σημάνουν οἱ καμπάνες γιά μία πραγματική ἐλεύθερη Ἑλλάδα ἀπό τά δεσμά τῆς ἀκολασίας πού πληγώνουν θανάσιμα τήν πατρίδα μας. Τόπο καί χρόνο συνενώνει ἡ ἱστορία, καί τόν ἁπλώνει ὡς κόκκινο χαλί γιά νά διαβῆτε ἐσεῖς τώρα καί νά φθάσετε στό τέλος τῆς θητείας σας, ἀλλά καί νά κοιτάξτε πίσω, τά βήματα σας, αὐτά πού ἀφήσατε, καί δέν τά μεριμνήσατε, αὐτά πού δέν τά ἐπισκοπήσατε˙ ἦρθαν καί παρῆλθαν βασιλεῖς, πρωθυπουργοί Ἀρχιεπίσκοποι καί ἐπίσκοποι, πού κυβερνῆσαν καί ἐπισκοπῆσαν τήν μικρή, ἀλλά ἡρωική μας χώρα˙ χώρα ἡρώων καί ἁγίων.

Τό πρῶτο λοιπόν καταγεγραμμένο πορνεῖο στήν ἐπαναστατημένη Ἑλλάδα φέρεται (βάση καταγεγραμμένων ἱστορικῶν ἀναφορῶν) νά τό ἄνοιξε στό Μεσολόγγι ὁ γνωστός σέ ὅλους μας, καί ὅπως ἐσεῖς τόν γνωρίζετε ὡς φιλέλλην ὁ ἐπονομαζόμενος λόρδος Βύρων. Ὅλοι οἱ κυβερνῶντες τότες κάνατε τά στραβά μάτια, καί δέν ἦταν τό μόνο, γιατί ἀκολουθῆσαν καί ἄλλα, καί ὄχι μόνον ἀπό τόν ἴδιον, ἀλλά καί ἀπό πολλούς δῆθεν φιλέλληνες, ΔΙΟΤΙ ΕΝ ΓΝΗΣΙΟΣ ΦΙΛΕΛΛΗΝ ΔΕΝ ΣΚΛΑΒΩΝΕΙ ΨΥΧΕΣ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΚΟΛΑΣΙΑ, ἀλλά ὅλοι ἐμεῖς κλείναμε τά μάτια, γιατί λέγαν καί λέμε ἀκόμα ὅτι προεῖχε ἡ ἐλευθερία τοῦ γένους. Καρῶτο καί μαστίγιο ἦταν τό ἀντίτιμο λοιπόν, καί ἡ ματιά σας ἦταν ὅπως ἐλευθερωθοῦμε πρωτίστως, καί τά ὑπόλοιπα (λέγατε) ἕπονται, «θά ἔμπαιναν τά πράγματα στήν σειρά τους». Ἀπό ἐκεῖνο λοιπόν τό πρῶτο πορνεῖο, ἤ οἶκο ἀνοχῆς στήν ἐπαναστατημένη Ἑλλάδα φθάσαν τά βαριά βήματα μας στόν Πειραιά. Στόν Πειραιά ὅμως ὑπῆρχε μία πολύ ἀδικημένη ἀπό τήν ἐγκατάλειψη περιοχή, αὐτή ὀνομαζόταν Βοῦρλα. Ἐγκαταλελειμμένη ἀπό πολιτική καί ἐκκλησιαστική ἡγεσία βουρλιζόταν, βασανιζόταν, καί δαιμονιζόταν ἕνα ἀρκετό μεγάλο ποσοστό συνανθρώπων μας, Ἑλλήνων καί Ἑλληνίδων βαπτισμένων ὀρθοδόξων χριστιανῶν (θύματα καί δράστες) γιά δεκαετίες ὁλόκληρες, ἴσως καί ἕνα αἰώνα, καί ἡ ἀπουσία πολιτείας καί Ἐκκλησίας ἦταν τραγική. Ἀλλά ἄς δοῦμε τήν εἰκόνα, ὅπως μᾶς τήν μεταφέρει ἡ μηχανή τοῦ χρόνου ἔμπροσθεν τῶν ὀφθαλμῶν μας καί ὤτων μας.
Τά Βοῦρλα βρίσκονται μέσα σέ κατοικημένη περιοχή. Μέ τήν καταστροφή τοῦ 1922 ἄρχισαν νά καταφθάνουν στόν Πειραιά καραβιές προσφύγων, πού κοιμήθηκαν νοικοκυραῖοι καί ξύπνησαν ἐπί ξύλου κρεμάμενοι. Σοκαρισμένοι, πεινασμένοι καί δυστυχεῖς ζοῦσαν ὁ ἕνας πάνω στόν ἄλλον μέσα σέ τσαντίρια. Οἱ Πειραιῶτες δέν τούς καλοδέχτηκαν. Τούς εἶδαν σάν ξένους καί τούς ἀντιμετώπισαν ἐχθρικά. Ὡστόσο κάπου ἔπρεπε νά ἐγκατασταθοῦν. Γιά τόν σκοπό αὐτό ἀπαλλοτριώθηκε τό παλιό νεκροταφεῖο τοῦ Ἁγίου Διονυσίου, ἀλλά ὁ χῶρος δέν ἔφτανε. Ἡ ἐγκατάσταση τῶν προσφύγων ἐξαπλώθηκε πέρα ἀπό τόν Ἅγιο Διονύσιο σέ ὅλη τήν Δραπετσώνα καί βόρεια πρός τό Κερατσίνι καί τά Ταμπούρια. Ὅταν λέμε ἐγκατάσταση προσφύγων, ἐννοοῦμε ἄθλιες συνθῆκες ζωῆς. Οἱ παλιοί ἴσως θυμοῦνται κάτι σπίτια νά μπαλαντζάρουν ἐπικίνδυνα στά βράχια. Οἱ ἄνθρωποι πού ἔφεραν μαζί μέ τίς συνήθειές τους ἕναν πολιτισμό αἰώνων πάλευαν μέ τά στοιχειά τῆς φύσης μέσα στά ἴδια τους τά σπίτια, πού ἦταν παράγκες μέ πάτωμα τό χῶμα. Ἡ Δραπετσώνα ἐποικίστηκε μέ πρόσφυγες ἀπό τήν Μικρασία καί τόν Πόντο. Τά Βοῦρλα δέν ἦταν πλέον ἔξω ἀπό τήν πόλη, ἀλλά μέσα σέ κατοικημένη περιοχή….

Οἰκογένεια προσφύγων στή συνοικία Βοῦρλα τό 1933 «Ἐκειδά εἶναι οἱ παλιογυναῖκες, πού ντροπιάζουν τή γειτονιά καί μᾶς χαλᾶνε τόν ἀέρα», ἀπάντησε μία πρόσφυγας, ὅταν ἡ Λιλίκα Νάκου τήν ρώτησε νά μάθει πού εἶναι τά Βοῦρλα. Ὅμως, δέν ἦταν μόνον οἱ «παλιογυναῖκες».
Γύρω ἀπό τά Βοῦρλα μία συνομοταξία ἀνθρώπων ζοῦσε ἀπό καί στήν παρανομία: σωματέμποροι, νταβατζῆδες, ἔμποροι ναρκωτικῶν, τεκετζῆδες, χασισοπότες, νταῆδες, ἀλῆτες, κλέφτες, τζογαδόροι. Ὅλοι αὐτοί εἶχαν τά στέκια τους γύρω ἀπό τή μάντρα, ἀλλά καί σέ μεγαλύτερη ἀκτίνα. Ἀπό τό Χατζηκυριάκειο μέχρι τή Δραπετσώνα ὑπῆρχαν τουλάχιστον τριάντα τεκέδες, στεγασμένοι σέ καφενεῖα καί οὐζάδικα, ὅπου σύχναζαν ἄνθρωποι τῆς φάρας -τό σκυλολόι, πού δέν σήκωνε μύγα στό σπαθί του καί τραβοῦσε μαχαίρι γιά ψύλλου πήδημα. Οἱ ἐφημερίδες τῶν ἀρχῶν τοῦ αἰώνα δημοσίευαν πολύ συχνά εἰδήσεις γιά μαχαιρώματα καί χασισοποσίες….
Ἀλλά ἄς πᾶμε ἀκόμα νά δοῦμε την ἀρχή τοῦ νήματος μίας κυβερνητικῆς ἀτιμίας, στό 1870.
Ἡ περιοχή τῶν Βούρλων κατοικήθηκε γιά πρώτη φορά τον 19ο αἰώνα, τήν δεκαετία τοῦ 1870, μέ τήν κατασκευή ἑνός τεράστιου κτιρίου πού κάλυπτε ὁλόκληρο τό οἰκοδομικό τετράγωνο, μέ στόχο τήν δημιουργία κρατικοῦ οἴκου ἀνοχῆς μέ ἱερόδουλες. Τήν ἐποχή ἐκείνη στόν Πειραιά λειτουργοῦσαν πολλοί παράνομοι οἶκοι ἀνοχῆς, καί ὁ Δῆμος Πειραιῶς μέ αἴτημα στήν κεντρική κυβέρνηση τό 1872 ζήτησε τήν δημιουργία ἑνός μεγάλου κτιρίου γιά τήν στέγαση τῶν συγκεκριμένων γυναικῶν. Ἡ κυβέρνηση ἀρχικά ἀρνήθηκε (1873) ἀλλά τελικά ὑπέκυψε παραχωρώντας τήν περιοχή στόν Δῆμο Πειραιῶς γιά νά ἀνεγερθεῖ τό κτίριο. Ἡ ἐπιχείρηση λειτουργοῦσε ἄριστα γιά σχεδόν 60 χρόνια, μέ ἱερόδουλες 16 – 60 ἐτῶν ἀπό ὅλες τίς περιοχές τοῦ κόσμου, καί μετά τήν Μικρασιατική καταστροφή καί τήν ἔλευση τῶν προσφύγων στήν Δραπετσώνα ἡ γύρω περιοχή ἔγινε περισσότερο πυκνοκατοικημένη, αὐξάνοντας τά κέρδη τῶν οἴκων ἀνοχῆς. Ὅλοι οἱ ρεμπέτες τοῦ Πειραιά ἐκείνη τήν ἐποχή περνοῦσαν ἀπό τά Βοῦρλα γιά νά βροῦν τό κατάλληλο ταίρι, καί ἡ περιοχή ἦταν μεγάλο κέντρο ἐμπόρων ναρκωτικῶν καί σωματεμπόρων. Τό 1932 οἱ κάτοικοι τῶν γύρω περιοχῶν, πού εἶχαν γίνει ἀρκετά πυκνοκατοικημένες, ἄρχισαν ἔντονες διαμαρτυρίες στόν Δῆμο καί τήν τότε κυβέρνηση γιά τήν λειτουργία τῶν οἴκων ἀνοχῆς στήν περιοχή τους, πού τήν ὑποβάθμιζε σημαντικά. Τελικά ὑπό τήν πίεση τῶν κατοίκων τά πορνεία τῶν Βούρλων διαλύθηκαν τό 1937 καί οἱ ἱερόδουλες μεταφέρθηκαν στήν Τρούμπα, ἐνῶ αὐτά μετατράπηκαν σέ φυλακές.
60 ΧΡΟΝΙΑ ! 60 ὁλόκληρα χρόνια! Ἕνα μικρό κομμάτι τῆς Ἑλλαδικῆς ἐπικράτειας (τά βοῦρλα τοῦ Πειραιά) ζοῦσε τό κολαστήριο, ὑπό τήν προστασία τοῦ κράτους, καί τήν ἀδιαφορία τῶν Ἀρχιεπισκόπων τῶν Ἀθηνῶν καί Ἑλλάδος ἐκείνης τῆς ἐποχῆς˙ ἐκτός καί κάνουμε λάθος. Ἐκτός καί μᾶς ἔχει ἀποκρύψει ἡ ἱστορία μία ἐπιστολή ἔστω διαμαρτυρίας Ἀρχιεπισκόπων πού διετέλεσαν 60 ὁλόκληρα χρόνια πού λειτουργοῦσε αὐτό τό κρατικό διαφθορεῖο ψυχῶν καί σωμάτων. Δέν ἀποκλείεται νά ὑπάρχουν ντοκουμέντα διαμαρτυρίας καί κινήσεις νά σωθοῦν ἐκεῖνες οἱ ψυχές, πού δέν ξέρουμε πόσες τώρα κολάζονται, γιατί μέχρι σήμερα δέν ὑπάρχουν ἀποδείξεις γιά τό ἀντίθετο, καθώς δέν βρέθηκε οὔτε μία πρόνοια, οὔτε μία μέριμνα νά πάρουν αὐτές τίς ψυχές καί νά κάνουν ἐκεῖνο πού εἶχε πεῖ ὁ Αὐγουστίνος Καντιώτης, εἰς νῆσον σωφρονισμοῦ, ἐκπαίδευσης, μέ ἀγάπη καί στοργή γιά νά μήν ξανά κυλήσουν οἱ γυναῖκες αὐτές ποτέ ξανά στήν πορνεία, προστατεύοντας τες συγχρόνως ἀπό τούς μαστροπούς μέ βαριές τιμωρίες ὅσοι τό ἐπιχειροῦσαν νά τίς πλησιάσουν. Ζητοῦσε νά ξεσηκωθοῦν ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι, κυρίως ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, καί μέ φωνή ἀποφασιστική νά ἀπαιτήσουν ὅλοι μαζί τό αὐτονόητο. Ὅμως παρόλο πού δέν συσπειρώθηκε ἡ Ἐκκλησιαστική ἡγεσία ὁ ἡρωικός ἐπίσκοπος ἔβαλε δικούς του ἀνθρώπους καί ἔκανε ἐράνους, καί ὅτι περνᾶ ἀπό τό χέρι του νά βοηθήσει κάθε τέτοια δυστυχισμένη ὕπαρξη. Καί φθάσαμε μετά στό 1999. Διαβάζουμε : Ἡ Ἑλλάδα εἶναι μία ἀπ’ τίς λίγες χῶρες παγκοσμίως ὅπου οἱ οἶκοι ἀνοχῆς εἶναι νόμιμοι, ὅμως ὑπό προϋποθέσεις καί φορολογοῦνται κανονικά ὅπως κάθε ἄλλη ἐπιχείρηση. Βάσει τοῦ νόμου 2734/1999 οἱ ἐργαζόμενες πρέπει νά ἔχουν ἄδεια ἀπό τίς ἁρμόδιες ἀρχές προκειμένου νά ἀσκήσουν το ἐπάγγελμα της πόρνης (ἀρθ. 1), καί βάσει τῆς ἄδειας ὑποχρεοῦνται νά ὑποβάλλονται ἀνά δεκαπέντε ἡμέρες σέ ἰατρικές ἐξετάσεις γιά σεξουαλικῶς μεταδιδόμενα νοσήματα (ἀρθ. 2). Εἶναι ἀπαραίτητο νά κατέχουν ἄδεια ἐγκατάστασης – χρήσης οἰκήματος (ἀρθ. 3) ἡ ὁποία εἶναι προσωπική, ἔχει ἰσχύ δύο χρόνια καί χορηγεῖται ἀπό την δημοτική ἀρχή τῆς περιοχῆς τς ἔδρας τοῦ οἴκου ἀνοχῆς, ὕστερα ἀπό σύμφωνη γνώμη εἰδικῆς γιά τήν περίσταση ἐπιτροπῆς. Ἀπίστευτο καί ὅμως ἀληθινό, τό ἴδιο τό ἑλληνικό κράτος μαστροπός, μέ τήν ἀνόητη δικαιολογία τοῦ ἐλέγχου τῶν ἀφροδισίων νοσημάτων, γιατί ἔτσι τούς φώτισε ὁ διαφωτισμός τῆς Εὐρώπης. Τά ἴδια κάνουν καί σήμερα, φθάσαν μέχρι νά μοιράζουν προφυλακτικά στούς μαθητές καί μαθήτριες δημοτικοῦ (τό διαβάσαμε ἐδῶ, : Νίκος Φίλης: «Μοίρασε» προφυλακτικά σε δημοτικό …) Τί ὑποκρισία ,
τί κτηνωδία, μέ πρόφαση τήν ὑγεία νά νομιμοποιοῦν τήν . . ἁμαρτία, νά προστατεύουν τήν ἀκολασία. Ἐθνοπατέρες νά σοῦ πετύχουν ! ἀντί νά προτείνει ἡ Ἀρχιεπισκοπή ὅτι πρότεινε ὁ Αὐγουστίνος Καντιώτης, καί ὑπό τήν φροντίδα καί προστασία τοῦ κράτους νά περιέλθουν αὐτές οἱ δυστυχισμένες ὑπάρξεις σέ ἕνα τόπο σωφρονισμοῦ τους, ἐκπαίδευσης, κατήχησης, καί ἐπανένταξης των στήν κοινωνία. Ὅμως ἡ Ἀρχιεπισκοπή ὅπως καί τότες ἔτσι καί τώρα ἀποῦσα. Γι’ αὐτό ἐπέτρεψε ὁ Θεός ἀκόμα μία εἰσβολή τοῦ ἐχθροῦ στά ἐδάφη μας, μετά ἀπό λίγα χρόνια εἰσβάλουν οἱ γερμανοί καί οἱ ἰταλοί, καί ἐάν δέν ἦταν νά βοηθήσουν ἀποφασιστικά οἱ πρόσφυγες ἐκ Μικρᾶς Ἀσίας θά εἴχαμε πάθει πολύ χειρότερα. Σήμερα ἐν ἔτος 2020 , ὅλοι γνωρίζουν ὅτι πολλοί οἶκοι ἀνοχῆς λειτουργοῦν ἀκόμα σέ Ἀθήνα καί Πειραιά. Θά ἤθελα λοιπόν νά συστήσω τήν προσοχή στόν νῦν Ἀρχιεπίσκοπο, ἀλλά καί στόν νῦν ἐπίσκοπο Πειραιῶς, ὅτι ἐάν νομίζουν ὅτι εἶναι πρέπον νά μήν ἐπισκοποῦν καί συσπειρώνονται πρός βοήθεια ὅπου αὐτό ἀπαιτῆται στόν Ἑλλαδικό χῶρο, καί ὄχι μόνον τῆς ἐπικράτειας τους, ἀλλά ὅλον τόν Ἑλλαδικό χῶρο, τότες πολύ φοβᾶμαι ὅτι θά κλιθοῦν σέ Μεγάλη Ἀπολογία. Ποία ; ἐκεῖνοι τήν γνωρίζουν καλύτερα˙ ἐλπίζω ἡ συνείδηση νά τούς μίλησε. Ὅσο ἀφορᾶ, τόν πρωθυπουργό τῆς χώρας, πού ἔχει ἀφορισθεῖ μαζί μέ τήν ὑπουργό Παιδείας καί τόν ὑπουργό πολιτικῆς προστασίας˙ ποιά πρωτοβουλία ; ποιά παιδεία ; ποιά πολιτική προστασία ; ἄς μήν κοροιδευόμεθα˙ ἀκόμα καί ἐάν δώσουν γραπτή μετάνοια μέ τήν ἐλπίδα νά μήν λειτουργήσει παιδαγωγικά ὁ ἀφορισμός ἐπάνω τους, νά γνωρίζουν ἐτοῦτο. Ἐάν δέν σταματήσει , τουλάχιστον, μέ νόμο τούς οἴκους ἀνοχῆς, τήν ἠθική αὐτουργία στήν ἀκολασία, καί τίς ἐκτρώσεις (ἀπό τήν ἑλληνική ἐπικράτεια) , ὁ ἀφορισμός θά εἶναι εἰς ἰσχύ. Καί ξέρετε γιατί θά εἶναι ; Διότι τό παρόν θά κοινοποιηθεῖ καί στόν ἐπίσκοπο Ἀμβρόσιο, καί ἐάν ἐκεῖνος μπορεῖ, ἄς τό παραβλέψει˙ καί δέν θά τό παραβλέψει, γιατί ἔχει Φόβον Θεοῦ, καθώς τό παρόν ἤδη ἔχει δημοσιευθεῖ, ἀναγνωσθεῖ, καί τυπωθεῖ στίς συνειδήσεις μας, ἀρκεῖ ἔστω καί σέ τριῶν βαπτισμένων ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Ἡ Ἑλλάς χρειάζεται ἡγέτες, ὅπως τόν Αὐγουστίνο Καντιώτη, πού διαμαρτυρήθηκε ἐντόνως, καί ἔδωσε καί λύσεις, τόσο γιά τό θέμα τῶν οἴκων ἀνοχῆς , ὅσο καί γιά τίς φοβερές ἐκτρώσεις, ἄς ἐνδιαφερθοῦν νά μάθουν. Ἐάν οἱ παρόντες (κυβερνῆτες καί Ἀρχιεπίσκοποι) δέν μποροῦν νά δώσουν ἰάματα, καλύτερα θά ἦταν νά μήν κρατοῦν αὐτές τίς θέσεις, γιατί θά τούς ταξιδέψουν (οἱ πρῶτες αὐτές θέσεις εὐθύνης στόν κόσμο μας) μέ σιγουριά σέ τόπους καί αἰώνιους χρόνους βαριᾶς ἐνοχῆς τῆς συνείδησης˙ θά ταξιδέψουν σέ τόπων καί χρόνων αἰώνιας ἐνθύμησης, ὅλων αὐτῶν πού εὑρέθησαν ἔμπροσθεν τους καί δέν θέλησαν νά βοηθήσουν, ἐνῶ μποροῦσαν, ἐκ τῆς ἀδιαφορίας των. –